#Νοσταλγία

[if-ill-run-late-eat]

Ώ απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε

κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας…

τασος λειβαδιτης

[inadequate--feelings]

the boys that get it get it

[oneirataxiakh]

Νιώθουμε μονίμως μια νοσταλγία.

Αυτό πρέπει να είναι αυτός ο κόμπος στο στέρνο.

Και πώς να μην την νιώθουμε;

Μεγαλώνουμε.

Και ωριμάζουμε.

Και όσο όμορφη και να είναι η εξέλιξη, η ενηλικίωση.

Καταλαβαίνουμε ότι ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ όπως ήταν κάποτε.

Αλλάζει ο κόσμος και αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε και εμείς.

Εγώ και εσύ.

Περνάμε μέσα του σαν τρένα χωρίς προορισμό.

Γρήγορα και ανεξέλεγκτα.

Και βλέπουμε τα ίδια τοπία.

Με διαφορετικό μάτι.

Μου λείπει η αθωότητα των ματιών μου όταν ήμουν παιδί.

Και παρόλο που είμαι ακόμη παιδί, ο χρόνος πήρε τα μάτια μου.

Και τα μεγάλωσε.

Αυτή είναι η νοσταλγία μας.

Αυτός είναι και ο πόνος στο στήθος.

Της συνειδητοποίησης ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πρώτα.

[kvetch19]

x

[tipsy--princess]

Είχα να αγοράσω καπνό από τον Οκτώβριο

Η σύντομη ζωή ενός τσιγάρου°

Τα χέρια μου δεν τρέμουν πια, αρπάζουν πεινασμένα τον καπνό και στρίβουν με ανυπομονησία, η γλώσσα μου προετοιμάζεται να ανταμώσει ξανά με τον κακοποίητικο της εραστή

ο αναπτήρας θα του χαρίσει ζωή και θα συναντήσει τα λαίμαργα χείλη μου μέχρι να το θάψω στο κρύο τασάκι του μπαλκονιού μου, όπου ένα κομμάτι της θλίψης μου θα θαφτεί μαζί με αυτό. -τι γλυκιά ανακούφιση-

είχα να αγοράσω καπνό από τον Οκτώβριο, είναι παράδοξο το ποσό το σιχαίνομαι και το πόσο εξαρτημένη είμαι από αυτό, κάθε εισπνοή σαπίζει το είναι μου και κάθε εκπνοή εξατμίζει το αβάσταχτο βάρος της ύπαρξης μου.

[elisklava]

Άσε με να κοιμηθώ μέχρι να τελειώσει ο χειμώνας

[epestrefe]

Παλιό...

[itsindigomag]

Για τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα

Ο ήλιος το χειμώνα είναι πιο όμορφος.

Δεν ξέρω αν απλά πυροδοτούν αναμνήσεις όπως κάτι βόλτες στην παραλία την περίοδο της εξεταστικής, ένα μεσημεροαπόγευμα που έβλεπα το Call Me by Your Name μαζί με μια φίλη, τις φωτεινές και κρύες μέρες που ο ήλιος έλουζε το φοιτητικό μας σπίτι

ενώ έκανα ότι διάβαζα αλλά στην πραγματικότητα έψαχνα πληροφορίες για το διάστημα και τα αστέρια και άκουγα τους διαστημικούς London Grammar, τον επόμενο χειμώνα στο εξωτερικό, πάλι με διάβασμα, πάλι με χασομέρι, με πολύ αισιόδοξες βλέψεις για το ποια θα γινόμουν που τις πυροδοτούσε η πιο λυπηρά αισιόδοξη ή αισιόδοξα λυπηρή μουσική, αυτή του Sufjan Stevens (που μπράβο στην όποια δύναμη εμπνεύστηκε αυτόν τον καλλιτέχνη).

Ίσως έχω μια αδύναμη θέση στο μυαλό μου γι' αυτές τις μέρες, γιατί η νοσταλγία για όλα αυτά με έχει καταλύσει. Είμαι πιο χαμένη από ποτέ και αυτές οι μέρες μου δίνουν λίγο φως και πολύ σκοτάδι, γιατί νιώθω ότι ως χαμένη τις χάνω κι αυτές και όλες τις νέες αναμνήσεις που θα μπορούσα να δημιουργώ μέσα τους. Αλλά ίσως κάπως έτσι να ένιωθα και τότε και απλά το μυαλό μου να παίζει παιχνίδια και να ωραιοποιεί το παρελθόν. Ίσως στο μέλλον, σε κάποιες άλλες ηλιόλουστες χειμερινές μέρες να κοιτάω πίσω στο τώρα και να με πιάνει νοσταλγία. Ίσως να εκτιμήσω το παρόν που τώρα υποτιμώ. Ή ίσως να το θυμάμαι ως η εποχή που ήμουν παράλυτη και στάσιμη και χαμένη. Η εποχή που άφηνα αυτές τις μέρες να φεύγουν έτσι. Ο ήλιος να ανεβαίνει και να κατεβαίνει κι εγώ εκεί, στο πουθενά.

Ίσως απλά να μου αρέσουν γιατί μπορώ να απολαμβάνω τον ήλιο χωρίς να υποφέρω απ' τον καύσωνα. Ο ήλιος τον χειμώνα έχει μια ψυχρή αισιοδοξία, δεν είναι ανεξέλεγκτος με την τάση να τα κάψει όλα όπως το καλοκαίρι. Ήλιος και ψύχρα μαζί, the best of both worlds. Ή ίσως να μου αρέσει ο συμβολισμός του καλοκαιριού μες στον χειμώνα, το φως μέσα στο σκοτάδι που όμως σβήνει γρήγορα γιατί οι μέρες είναι μικρές και δεν ξέρεις τι καιρός θα ξημερώσει την επόμενη. Θύμα του άστατου απρόβλεπτου καιρού μέσα κι έξω. Αλλά μετά ακούς τον Sufjan να τραγουδάει I made a lot of mistakes, I made a lot of mistakes... και λες "κι εγώ" και νιώθεις κάπως καλύτερα, γιατί και μέσα στα λάθη η ζωή είναι όμορφη. Αλλιώς δε θα υπήρχε ήλιος τον χειμώνα.

[voluptasino]

Αποζητώ τη χαμένη αθωότητα...

Αναζητώ κάποιον να μου την επιστρέψει...

Κι όταν γίνει αυτό....

ΑΠΑΙΤΩ να μη τη καταστρέψει...

ΟΧΙ ΞΑΝΑ

[tetradio-sinaisthimatwn]

ΧΑΡΑ\ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ : το χαμόγελο μου άνοιξε πλατιά και φάνηκε όλη μου η οδοντοστοιχία! Δεν ξέρω γιατί γέλασα ξέρω όμως πως νοστάλγησα εκείνη τη στιγμή στα 15.

[pomegranates-and-blood]

Hello! I just stumbled upon your Vikings masterlist and was wondering if you’re still writing for that fandom? (Your Ivar series isn’t marked on hiatus but it seems it’s been a minute since the latest update) Love what I’ve read of your work thus far!

Hi! Yes, I saw your comment on Desire, I hadn’t gotten around to replying yet, but it was very sweet!

Im glad you’ve liked the stuff I’ve written! Technically I’m still writing for the fandom but I haven’t posted anything in over two years. And I doubt I’ll be posting anything any time soon, but I do plan on posting again at some point.

But I won’t write/post anything new, sadly, as the plan is finishing the Nostalgia series and posting all the remaining chapters at once to give myself closure on it lol

Thank you so much for your message! ❤️

[ippokampos]

ΠΑΙΔΙΑ ΒΓΗΚΕ ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΔΡΟΣΟ ΤΟΥ THE BOY🪅💫IM LOSING MY MIND

[mousmoula]

καταπληκτική μέρα σήμερα (τα μαλλιά μου είναι πάλι μωβ)

[loulouditouheimona]

Μελωδίες μπλεγμένες από ανοιχτά παράθυρα, μικρά καφέ και μουσικούς του δρόμου. Σε κάποιους θα δώσεις χρήματα, σε άλλους ένα χαμόγελο, σε κάθε περίπτωση θα στο ανταποδώσουν με μια αφιέρωση. Κόσμος περνά και χάνεται, μα δεν προσπερνά. Αγκαλιασμένα ζευγάρια, γονείς που κρατούν απ’ το χέρι τα παιδιά τους. Κάποιοι έχουν συγκεκριμένο προορισμό, άλλοι απλώς περιπλανιούνται.Κάπου στο Θησείο, κάποιοι θα χαζεύουν τον ηλεκτρικό, άλλοι την Ακρόπολη. Κάποιοι θα περιμένουν την παρέα τους κι άλλοι θα την βρουν εκεί. Κάποιοι μοιράζουν τα πρώτα τους φιλιά κι άλλοι χαχανίζουν με φίλους, τρώγοντα παγωτό χωνάκι.Κι ύστερα, παίζει εκείνη η λατέρνα κι όλα παγώνουν. Νοσταλγία κι αναμνήσεις, πάλι ταξίδι πίσω στο χρόνο. Να ξυπνάς το πρωί και να την ακούς, ή ακόμη καλύτερη να σε ξυπνάει εκείνη. Δύο κούπες καφέ κι αγνάντεμα απ’ το παράθυρο. Σαν παλιά ελληνική ταινία, τόσο ονειρικά. Αυτή η μελωδία διαχρονικά κουβαλά την ίδια αίσθηση, την ίδια νοσταλγική ομορφιά.Η Πλάκα και το Θησείο θυμίζουν ακόμα παλιούς καιρούς, ρομαντικούς, γνήσιους. Τουρίστες και ντόπιοι μπλέκονται καθημερινά κι έστω και για λίγο χαλαρώνουν ρυθμούς για να απολαύσουν τη μαγεία του σκηνικού. Ένας ερωτισμός που απογειώνεται, ειδικά τη νύχτα.Κι είναι και το πολυσύχναστο Μοναστηράκι, η καρδιά του κέντρου, το μέρος που αποτελεί την αρχή και το τέλος της βόλτας σου. Εκεί θα συναντήσεις από έφηβους που βγήκαν για το πρώτο τους ραντεβού μέχρι ηλικιωμένα ζευγάρια να περπατούν χέρι-χέρι, ο κύκλος της ζωής. Άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο κι όλες τις φυλές να συνυπάρχουν, να χαμογελούν, να τραγουδούν παρέα. Κανένα εμπόδιο η διαφορετικότητα, καμία διάκριση, ένα μεγάλο πολυπολιτισμικό πάρτι.Θα σεργιανίσεις στους πάγκους και τα τουριστικά μαγαζάκια, ρούχα, παπούτσια αξεσουάρ, μπουτίκ ομάδων, όλα θα τα βρεις εκεί γύρω. Στα παλαιοπωλεία στα στενά θα πετύχεις από σπάνιες εκδόσεις ως γραφομηχανές κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς,Κι αν πεινάσεις; Θα σε οδηγήσει η μυρωδιά. Λιχουδιές είτε κλασικές, είτε που είτε δεν είχες γευτεί ξανά, είτε έψαχνες καιρό κι έπαιζες σπαζοκεφαλιά στα δρομάκια μέχρι να τις βρεις. Αλμυρά, γλυκά, καφέδες, χυμοί κι εκείνες οι ταράτσες που σε περιμένουν για να χορτάσουν και τα μάτια σου πέρα απ’ το στομάχι σου.Παντού γύρω σου υπάρχει ομορφιά, αρκεί να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά για να την δεις και να την νιώσεις. Καραδοκεί παντού, σε στενά, σε μελωδίες, σε ανθρώπους και κυρίως υπάρχει μέσα μας. 🫠♥️

[lu-in-the-sky-w-diamonds]

self-love και σχέση: όταν μισείς τον εαυτό σου ενώ κάποιος σ' αγαπάει

"Δεν γίνεται να σε αγαπήσει κάποιος αν δεν αγαπάς πρώτα εσύ τον εαυτό σου", ήταν μία από τις φράσεις που άκουγα πάντοτε όταν η συζήτηση αφορούσε τις σχέσεις. Όσο περισσότερο μεγάλωνα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπάρχει κάποιου είδους δόγμα όπου η αγάπη προς τον εαυτόν είναι κανόνας, όλα με αυτό ξεκινούν και τα πάντα μπορούν να είναι δυνατά "αν αγαπάς τον εαυτό σου".

Εγώ, ένα μελαγχολικό παιδί από πάντα, έβρισκα μια αγκαλιά στα καταθλιπτικά τραγούδια των Nirvana και την απέραντη νοσταλγία της Lana Del Rey. Δεν ήθελα να ακούσω για αγάπη ή για αποδοχή, ήθελα να ακούσω για δάκρυα, να ακούσω για πόνο και να βυθιστώ σε αυτά χωρίς να μου υπενθυμίσει κανείς ότι "πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου". Η δυσκολία μου να με αγκαλιάσω και να με αγαπήσω όσο πρέπει προφανώς και απορρέει από πολλά προβλήματα, αλλά όσο μεγαλώνω έμαθα να βλέπω τα καλύτερα μου χαρακτηριστικά και σιγά-σιγά να με αγαπώ, χωρίς βέβαια ποτέ να φτάνω στον τελειωτικό στόχο.

Και κάποια στιγμή, κάποιος με ερωτεύτηκε. Με ερωτεύτηκε πραγματικά, ερωτεύτηκε οτιδήποτε εγώ μισούσα πάνω μου, αγκάλιασε ότι εγώ προσπαθούσα να εξολωθρεύσω και μου υπενθυμίζει κάθε μέρα πόσο σημαντική είμαι γι' αυτόν. Αν ήμασταν σε κάποια χολυγουντιανή ταινία εδώ θα ερχόταν το τέλος και το ενθαρρυντικό μήνυμα πως "και μετά, η μελαγχολική ηρωίδα αγάπησε τον εαυτό της". Αλλά η ζωή δεν είναι ταινία. Η μελαγχολική ηρωίδα, εγώ, κοντράρομαι συνέχεια στην αντίθεση όσων εκείνος νιώθει για μένα και όσων εγώ νιώθω για μένα και πληγώνομαι όλο και περισσότερο όταν βλέπω τον πόνο που νιώθει κάθε φορά που εκφράζω κάτι άσχημο για μένα.

Μέσα από αυτήν την κατάσταση απομυθοποιήθηκε η φιλοσοφία του self-love και πως αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου δεν αξίζεις αγάπη. Όχι, όλοι αξίζουν αγάπη, αρκεί να μην προσλαμβάνουν κάποιον να κάνει αυτήν την δουλειά γι' αυτούς. Δεν είναι κανενός δουλειά να σε βάλει κάτω και να σου μάθει τον εαυτό σου και πώς να τον αγαπάς. Κάποια στιγμή, θα πάρεις αγκαλιά τον εαυτό σου και θα του υποσχεθείς ότι αξίζει τα πάντα.

Στο υπόσχομαι. Μέχρι τότε, να προσέχετε όλοι σας.

[epestrefe]

Ψωμί