#Μάθημα ζωής

[christostsantis]

H Κατερίνα Στεφανουδάκη για το βιβλίο "Μάθημα ζωής"

Η παρέμβαση της συγγραφέως-εκπαιδευτικού Κατερίνας Στεφανουδάκη στην παρουσίαση του βιβλίου της στο Πολιτιστικό Κέντρο Ταυρωνίτη. Μια ιστορία για το μπούλινγκ βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Μια ιστορία που θίγει με ευαισθησία τα ζητήματα του σχολικού εκφοβισμού και της βίας, δείχνοντας πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Ένα βιβλίο-παιδαγωγικό εργαλείο που μπορεί να αξιοποιηθεί εντός και…

[feggaroneira]

Κι αν μου έμαθε κάτι το 2024 είναι πως η ψυχική υγεία είναι εξίσου σημαντική με την υγεία του σώματος.

Δεν πρέπει να την αγνοείς και να αφήνεις την ζωή στο «ας είναι».

Πρέπει να την φροντίζεις.

Να την προσέχεις.

Να αφιερώνεις χρόνο για να ακούς τον εαυτό σου.
Να ζητάς βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι.
Να βάζεις όρια, χωρίς ενοχές.
Να θυμάσαι πως δεν χρειάζεται να είσαι πάντα δυνατός.

Να θυμάσαι πως η αυτοφροντίδα δεν είναι πολυτέλεια.
Είναι ανάγκη.
Είναι σεβασμός στον ίδιο σου τον εαυτό.

Κι αν μου έμαθε κάτι το 2024 είναι πως, ακόμα κι όταν αγαπάς κάποιον, πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου περισσότερο.
Γιατί, αν αυτός ο άνθρωπος σε πονά, δεν πρέπει να κρατάς το σκοινί της σχέ��ης σας μόνη σου.
Δεν μπορείς να σέρνεις ένα ολόκληρο «μαζί» από τη μία άκρη, ενώ η άλλη μένει άδεια.
Πρέπει να το αφήνεις.
Να μην παρακαλάς.

Να αποδεχτείς πως όποιος θέλει, μένει. Όποιος νοιάζεται, το δείχνει.

Και όποιος αγαπά, δεν αφήνει ποτέ το σκοινί να πέσει.

Γιατί οι άνθρωποι που θέλουν, δεν χρειάζονται παρακάλια.
Προσπαθούν.
Δείχνουν.
Αγαπούν.
Σε προσέχουν, σε φροντίζουν.
Φροντίζουν την καρδιά σου και δεν την ποδοπατούν μέχρι να σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια και να ματώσει.

Κι αν έμαθα κάτι το 2024, είναι πως εκείνο το αγόρι που νόμιζα ήταν το άλλο μου ολόκληρο, τελικά δεν ήταν το παν.
Ήταν ένα μάθημα.
Ένα κομμάτι της διαδρομής, όχι ο προορισμός.
Πως αξίζω πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εκείνος ήθελε να πιστεύω.

Και πως, όταν ο άλλος αφήνει το σκοινί, πρέπει να έχεις τη δύναμη να το αφήνεις κι εσύ.
Γιατί η αγάπη δεν είναι βάρος να το κουβαλάς μόνη σου.
Είναι δύναμη που τη μοιράζεστε.

Και αν δεν τη μοιράζεστε,

δεν είναι αγάπη.

Κι αν έμαθα κάτι το 2024, είναι πως το να αφήνεις κάποιον άνθρωπο να φύγει,

τελικά δεν είναι ήττα.

Είναι νίκη για τον εαυτό σου.

Είναι η αρχή μιας ζωής που χτίζεις για σένα, χωρίς να εξαρτάσαι από κάποιον που δεν σε εκτίμησε.

Γιατί αξίζεις.

Αξίζεις ανθρώπους που μένουν.

Αξίζεις αγάπη, φροντίδα, σεβασμό.

Αξίζεις μια ζωή γεμάτη φως, ακόμα κι αν πρέπει να αφήσεις πίσω ό,τι σε κρατά στο σκοτάδι.

Κι αν μου έμαθε κάτι το 2024 λοιπόν, είναι πως όλα κάποτε περνάνε,

αρκεί να βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις την ζωή

και να δώσεις στον εαυτό σου την αγάπη που του αξίζει.

[statherhsunarthsh]

Ερωτήσεις

1. Τι θα ήθελες οπωσδήποτε να ξέρω για σένα;

2. Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που έκανες πρόσφατα;

3. Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει ποτέ;

4. Ποιο ταξίδι σου έχει μείνει αξέχαστο;

5. Ποιο είναι το καλύτερο κοπλιμέντο που σου έχουν κάνει;

6. Ποιο άτομο πιστεύεις ότι έχει επηρεάσει βαθιά τη ζωή σου;

7. Ακολουθείς κάποια ρουτίνα όταν ξυπνάς ή πριν κοιμηθείς;

8. Έχεις συνδεθεί ποτέ τόσο στενά με κάποιο κατοικίδιο που είχες ώστε να πονέσεις πολύ όταν το έχασες;

9. Αν έχεις χρόνο θέλεις να μάθεις μία ακόμη ξένη γλώσσα; Και ποια είναι αυτή;

10. Ποιο είναι το αγαπημένο σου ρητό;

11. Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;

12. Πώς θα ήθελες να ζεις σε δέκα χρόνια από τώρα;

13. Τα χρήματα φέρνουν την ευτυχία;

14. Πώς ξεπερνάς την αποτυχία;

15. Ποιο είναι το πιο τρομακτικό πράγμα που σου έχει συμβεί;

16. Υπάρχει ένα μέρος στον κόσμο που θα ήθελες να ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου;

17. Ποιο λάθος σου σού έχει δώσει το καλύτερο μάθημα ζωής;

18. Για ποιο πράγμα που έχεις καταφέρει νιώθεις πραγματικά περήφανος/περήφανη;

19. Πόσο έχουν αλλάξει οι στόχοι σου από παλιότερα;

20. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου τρόπος για να περάσεις το ρεπό;

21. Τι είδους μουσική σου αρέσει;

22. Ποιο είναι το επόμενο μέρος στη λίστα των ταξιδιών σου και γιατί;

23. Ποια είναι τα χόμπι σου και πώς ασχολήθηκες με αυτά;

24. Ποια ήταν η αγαπημένη σου ηλικία όταν μεγάλωνες;

25. Ποιο ��ταν το τελευταίο πράγμα που διάβασες;

26. Θα έλεγες ότι είσαι περισσότερο εξωστρεφής ή εσωστρεφής;

27. Ποια ήταν η τελευταία τηλεοπτική σειρά που παρακολούθησες;

28. Σου αρέσουν τα podcasts ή ακούς μόνο μουσική;

29. Έχεις κάποια αγαπημένη γιορτή;

30. Αν μπορούσες να τρως μόνο ένα φαγητό για το υπόλοιπο της ζωής σου, ποιο θα ήταν αυτό;

31.Σου αρέσει να πηγαίνεις στον κινηματογράφο ή προτιμάς να τον βλέπεις ταινίες στο σπίτι;

32. Ποια είναι η ένοχη απόλαυσή σου;

33. Πόσο χρονών ήσουν όταν ερωτεύτηκες για πρώτη φορά κάποιον διάσημο και ποιον;

34. Ποιο είναι ένα πράγμα που μπορεί να κάνει τη μέρα σου αμέσως καλύτερη;

35. Έχεις κάποιο απωθημένο;

36. Ποιο γεύμα είναι το αγαπημένο σου: το πρωινό, το μεσημεριανό ή το βραδινό;

37. Ποιο τραγούδι σε ξεσηκώνει πάντα;

38. Ποια δραστηριότητα σε ηρεμεί αμέσως;

39. Ιδανικά, πώς θα περνούσες τα γενέθλιά σου;

40. Τι κάνεις κατά τη διάρκεια της διαδρομής σου προς/από τη δουλειά;

41. Ποια είναι η αγαπημένη σου εποχή και γιατί;

42. Ποια είναι η εφαρμογή του τηλεφώνου που χρησιμοποιείς περισσότερο;

43. Προτιμάς να μαγειρεύεις ή να παραγγέλνεις;

44. Ποιο είναι το αγαπημένο σου επιτραπέζιο παιχνίδι;

45. Πώς πίνεις τον καφέ σου;

46. Ποιο είναι το πιο πολύτιμο αγαθό σου και γιατί;

47. Ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έκανες αν κέρδιζες πολλά λεφτά;

48. Πώς σου αρέσει να περνάς τον χρόνο σου μόνος σου;

49. Ποια είναι η καλύτερη συναυλία στην οποία έχεις πάει;

50. Έχεις κάποιο αγαπημένο είδος άσκησης;

51. Για ποια πράγματα είσαι παθιασμένος;

52. Ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος ταινιών

53. Ποιο είναι το χειρότερο δώρο που έχεις λάβει και τι έκανες γι’ αυτό;

54. Ποιος ή τι δεν παραλείπει ποτέ να σε κάνει να γελάς;

55. Σου αρέσουν οι ομαδικές δραστηριότητες ή προτιμάς να κάνεις πράγματα μόνος σου;

56. Ποιο είναι το ιδανικό σου πρώτο ραντεβού;

57. Κάνεις συλλογή από κάτι;

58. Ποιο είναι το καλύτερο δώρο που έχεις λάβει και γιατί;

59. Ποιο είναι το αγαπημένο σου podcast;

60. Είσαι ερωτευμένος/η;

[asterosconi]

δε θέλω να γίνεις άλλο ένα μάθημα ζωής

θέλω να μείνεις ρε γαμώτο

[psychotiko-epeisodio]

Διαβάζω κάθε φορά τα ποστ σου.

Παντα έχουν να πουν μια μικρή ιστορία για κάτι ή κάποιο μάθημα ζωής που πηρες...

Αλλά παντα απορώ εν τέλη τα βράδια πνίγεσαι απ τα δάκρυα σου ή απ συναισθήματα σου;

Η ερώτηση σου με εβαλε σε σκέψεις,και σε ευχαριστώ πολύ.

Θα σου απαντήσω λοιπόν.

Από τα συναισθήματα μου πνίγομαι συνέχεια.Αυτος είναι και ο κυριότερος λόγος για τον οποίο γράφω.Εχω κλαψει πολύ,έχω στεναχωρηθεί πολύ,αλλά εδώ και αρκετό καιρό,δεν κλαίω.Δεν ξέρω γιατί.Δεν μπορώ απλά,είναι σαν να έχει πατηθεί το κουμπί off του μυαλ��ύ μου.Αυτο δεν με κάνει να βιώνω τα πράγματα λιγότερο επώδυνα,αντιθέτως θα έλεγα ότι με πνιγει.

Ίσως προσπαθήσω να κλάψω τώρα που μου το θύμησες😅

[lina-ntalagianni]

Φιλοζωία

«Tο μεγαλείο και η ηθική πρόοδος ενός έθνους μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα», είχε πει κάποτε ο Mahatma Gandhi, ο Ινδός πολιτικός, στοχαστής και ακτιβιστής. Κι αν κρίνουμε από τον τρόπο που η ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες αντιμετωπίζει το ��είζον ζήτημα του ραγδαία αυξανόμενου αδέσποτου πληθυσμού, τότε βρίσκει κατά μία έννοια εξήγηση το γιατί εκφυλιζόμαστε όλο και περισσότερο καθημερινά.

Για τους περισσότερους, ο όρος "φιλοζωία" παραπέμπει σε μια καλοκάγαθη και κάπως ιδιότροπη στάση ζωής. Παρουσιάζεται ως η υπέρμετρη συναισθηματική προσκόλληση στα ζώα, συνήθως στα ζώα συντροφιάς, στα γατάκια και στα σκυλάκια. Η Πολιτική Φιλοζωία βρίσκεται πέραν αυτής της καλοπροαίρετης συμπεριφοράς.

Η προστασία των ζώων, η ευημερία τους και η απελευθέρωσή τους από τον ανθρώπινο ζυγό θα κρίνουν εντέλει εάν θα έχουμε πόλεμο ή ειρήνη, δημοκρατία ή αυταρχισμό, ευημερία ή φτώχεια.

Αυτός ο ισχυρισμός μοιάζει σίγουρα υπερβολικός. Δεν πατάει σε καμία εμπειρία μας. Δεν αποδεχόμαστε εύκολα πως η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα είναι σημαντική για την πολιτική. Συνηθίσαμε τα ζώα στο περιθώριο, σαν χνουδωτά αποκούμπια, σάκους πρώτων υλών και αξιοθέατα. Αυτός ίσως να είναι ο κόσμος που κληρονομήσαμε. Αλλά δεν είναι εκείνος που θα παραδώσουμε. 

 Υποχρεωτική για κάθε Δήμο η δημιουργία Δημοτικών κτηνιατρείων για τις στειρώσεις όλων των αδέσποτων του κάθε Δήμου αλλά και δεσποζόμενων των κατηγοριών ,που αναφέρει ο σημερινός νόμος, με ένα τουλάχιστον δημοτικό κτηνίατρο ανάλογα με την έκταση του Δήμου και του αριθμού του αδέσποτου πληθυσμούν, με χώρους ανάνηψης, περίθαλψης και επιπλέον χώρους προσωρινής φιλοξενίας ( έως 40 ) κάποιων ιδιαίτερων περιπτώσεων αδέσποτων ζώων, όπου τα ζώα θα στειρώνονται συνέχεια, με σύστημα και καθημερινά.

Την ίδρυση Σώματος Αστυνομίας Ζώων σε όλη την επικράτεια , ώστε η όποια νομοθεσία για τα ζώα να τηρείται και να ελέγχονται για την εφαρμογή της οι πάντες , πράγμα που σήμερα δεν γίνεται φυσικά .

Οι κατηγορίες , κυνηγοί, κτηνοτρόφοι, παράνομοι εκτροφείς και κτηνίατροι ,που συμβάλλουν ιδιαίτερα και καταλυτικά στη συνεχή ροή αδέσποτων θα πρέπει με συγκεκριμένα μέτρα, να σταματήσουν να «γεννούν « αδέσποτα .

Μέτρα αποφασιστικά και αποτελεσματικά κατά τη μάστιγας της παράνομης εισαγωγής και εκτροφής εκατοντ��δων χιλιάδων ζώων συντροφιάς

Υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία και η ενημέρωση.

Γενναίες χρηματοδοτήσεις των Δήμων στη βάση των πραγματικών αναγκών τους και όχι ψίχουλα για νάχουν να λένε οι αρμόδιοι υπουργοί και προσλήψεις κατάλληλου προσωπικού.

Χωρίς αυτά τα σημεία ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί , όσο ακολουθούνται οι ίδιες αποτυχημένες πολιτικές δεκαετίες τώρα .

Είναι τεράστια ανάγκη να αντιληφθούν τα πολιτικά κόμματα, ειδικά αυτά που πρεσβεύουν την Αριστερά, ειδικά αυτά που μιλούν για οικολογία, ότι το φιλοζωικό κίνημα μπορεί και πρέπει να εκπροσωπηθεί από αυτά. Η φιλοζωία πρέπει να αποκτήσει πολιτικό πρόσημο, όχι ως σφραγίδα προσεταιρισμού, αλλά ως ταυτοτικό στοιχείο.

Κάθε μέλος, κάθε στέλεχος, πρέπει να ανοίξει τα μάτια και τα αυτιά του στην πραγματικότητα.

- Να συμμετάσχει στις φιλοζωικές οργανώσεις της κάθε περιοχής.

- Να συμμετάσχει σε συναντήσεις, ει δυνατόν.

- Να αφουγκραστεί, να ακούσει, να μελετήσει τις ανάγκες του χώρου και τα προβλήματα που προσπαθεί να επιλύσει.

- Να κοιτάξει τη νομοθεσία και να εντοπίσει τα φοβερά ελλείμματα.

- Να καταθέσει προτάσεις, έχοντας συζητήσει, έχοντας ακούσει, έχοντας δει.

 Ο φιλοζωικός χώρος πρέπει να βρει τη φωνή και το βήμα λόγου που του αξίζει. Και δεν πρέπει με τίποτα να αφεθεί μελλοντικά βορά σε ένα επικίνδυνο φασιστικό μόρφωμα, που θα τον εκμεταλλευτεί και θα τον χρησιμοποιήσει ως φερετζέ της μισανθρωπιάς του.

 Οι εισαγγελείς Πρωτοδικών θα πρέπει να ακολουθούν την αυτόφωρη διαδικασία, εφόσον συντρέχουν οι όροι, όταν διαπιστώνονται παραβάσεις, ειδικά περιπτώσεις βασανισμού, κακοποίησης, κακής και βάναυσης μεταχείρισης οποιουδήποτε είδους ζώου, καθώς και οποιαδήποτε πράξη βίας κατ’ αυτού, ιδίως δηλητηρίαση, κρέμασμα, πνιγμός, κάψιμο, σύνθλιψη και ακρωτηριασμός.

Να επιστήσετε την προσοχή στις αρμόδιες υπηρεσίες των δήμων της περιφέρειάς σας για την τήρηση των υποχρεώσεών τους, για την περισυλλογή και διαχείριση αδέσποτων ζώων συντροφιάς, όπως αυτές ειδικότερα ορίζονται στο άρθρο 9 του ως άνω νόμου.

, να αφαιρείται προσωρινά ή οριστικά το ζώο συντροφιάς ή ζώο άλλης κατηγορίας από την κατοχή του και το ζώο να παραδίνεται στο καταφύγιο αδέσποτων ζώων του αρμόδιου δήμου ή σε ενδιαφερόμενη φιλοζωική εταιρεία ή σωματείο. Αν, δε, η μεταχείριση του ζώου είναι ιδιαίτερα σκληρή και βάναυση και προκάλεσε ιδιαίτερ�� πόνο ή φόβο στο ζώο, την οριστική αφαίρεση και να απαγορεύετε την απόκτηση άλλου ζώου από τον παραβάτη.

Επισημαίνεται, δε, η σημασία και η σοβαρότητα των ως άνω θεμάτων που αφορούν στην προστασία των ζώων και η ιδιαίτερη επιμέλεια των αρμοδίων αρχών, για την αποτροπή περιπτώσεων κακοποίησης και βασανισμού ζώων, δεδομένου ότι συνδέεται η εκδήλωση αυτών των φαινομένων άμεσα και με τη γενικότερη εκδήλωση εγκληματικότητας, αφού η σχέση κακοποίησης ζώων ειδικά με την παιδική κακοποίηση και όχι μόνο, είναι γνωστή και τεκμηριωμένη, από αρκετά χρόνια.

Ειδικά στις ΗΠΑ τα εγκλήματα κατά των ζώων διερευνούνται με μεγάλη προσοχή και χρησιμοποιούνται ως εργαλείο ανίχνευσης κακοποίησης παιδιών και άλλων ευάλωτων ατόμων.

 «Να αγαπάτε τα ζώα. Ο Θεός τους έδωσε λίγη νοημοσύνη κι ασυννέφιαστη χαρά. Μην την καταστρέφετε, λοιπόν, μην τα βασανίζετε, μην αφαιρείτε τη χαρά τους, μην πάτε ενάντια στη σκέψη του Θεού. Ανθρωπε, μην επαίρεσαι αντίκρυ στα ζώα: αυτά είναι αναμάρτητα, μα εσύ, με όλο σου το μεγαλείο, ρυπαίνεις τη Γη με την εμφάνισή σου κι αφήνεις τα σαπρά σου ίχνη».

- Φ. Ντοστογέφσκι, Αδερφοί Καραμαζόφ.

[clevervoidgladiator]

Ο έρωτας που ξεπήδησε από το ρήγμα.

Το νησί βράζει, καθώς προσπαθούμε να επανέλθουμε σε μια καθημερινότητα....

"Όποιος φοβάται τις μικρό δονήσεις μπορεί να βγει από τη τάξη χωρίς απουσία" είπες ψύχραιμα.

Έτσι έκανα εικόνα, μια ολόκληρη τάξη να αδειάζει, έμεινα μόνο εγώ στο κεντρικό θρανίο και εσύ όρθιος στον πίνακα να παραδίδεις το μάθημα. Ξαφνικά ένας πολύ ισχυρός σεισμός ξεκίνησε, σωπασες και γύρισες ψύχραιμος το βλέμμα σου σε εμένα. Δίχως δισταγμό σηκώθηκα και σε πλησίασα.

Ανάμεσα στα συντρίμμια και στη σκόνη στεκόμαστε αλώβητοι, ακίνητοι. Τα κανάλια κατέγραψαν μια έκρηξη που λανθασμενα νόμισαν ήταν το ηφαίστειο... στην πραγματικότητα ήταν η εκθετική συνάρτηση της ενωσεως μας, σαν τα σώματα μας ήρθαν σε επαφή η σύγκρουση απελευθερωσε φως, ενέργεια, ζέστη, γεννιοντας ένα καινούργιο είδος ζωής. Σε τύφλωνε, εγκλωβίζοντας το σκοτάδι, σε γέμιζε ελπίδα.

Ένας ολόκληρος γαλαξίας ξεδιπλώθηκε μπροστά μας, ενώ αντανακλούσαν στα μάτια μας, μυριάδες αστέρες πολύχρωμοι...Τόσα γραπτά, άρθρα, βιβλία που μιλούσαν για τον άνθρωπο, το σύνολο, την κοινωνία τη ��ολιτική, εξαφανίστηκαν σε μια μόνο μέρα... Ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και λες "ποιά μεταπολίτευση, εδώ καιγόμαστε..."

δύο ρεπόρτερ κατέγραψαν το σκηνικό με μια κάμερα, σύντομα μας έγραψαν οι εφημερίδες πρώτο θέμα.

«Ο έρωτας που ξεπήδησε από το ρήγμα »

Ο έρωτας μου τωρα, δεν είναι σαν τη ταινία "το ξύλο βγήκε από το παράδεισο" έχει μια δόση της ανάμεσα σε ένα παρατραβηγμενο σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

[a078740849aposts]

ISBN: 978-618-02-5527-0 Συγγραφέας: Αρικάουα Χίρο Εκδότης: Μίνωας Σελίδες: 288 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-10-01 Διαστάσεις: 20.5 x 14 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[rulinarulina]

Δημήτρης Νανόπουλος: «Τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά δε σου εξασφαλίζουν ότι έχεις παιδεία»

Δημήτρης Νανόπουλος: «Η απόλαυση είναι μια πραγματικά ουσιαστική λέξη. Σε αντίθεση με την ευτυχία, η οποία είναι φευγάτη, στιγμιαία. Εγώ προσπαθώ να απολαμβάνω τη ζωή, τον έρωτα…» O διακεκριμένος καθηγητής φυσικής υψηλών ενεργειών και Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Δρ. Δημήτρης Νανόπουλος, σε μια συνέντευξη-μάθημα ζωής, δηλώνει πως του αρέσει να απολαμβάνει «τη ζωή, τον έρωτα, την τέχνη»,…

[thelalosarchives]

Ο Δημήτρης Λάλος δεν θέλει να παραμένει στάσιμος 

Μια συζήτηση με τον εξαιρετικό ηθοποιό που σκηνοθετεί τη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» του Ιάκωβου Καμπανέλλη

LIFO - Ματίνα Καλτάκη/ 12.11.2015   Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Βλέπω ότι υπά��χουν ηθοποιοί που έχουν κατακτήσει κάποια πράγματα, νιώθουν ασφάλεια σ’ αυτά κι έχουν επενδύσει όλη τους τη ζωή σ’ έναν ερμηνευτικό τρόπο. Δεν κάνουν ένα βήμα παραπέρα. Φοβούνται και, ενώ κάποια στιγμή ήταν οι πρώτοι, παλιώνουν. Δεν θέλω να συμβεί σ’ εμένα αυτό.

Το περασμένο καλοκαίρι έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη στην αυλή του θεάτρου Ακαδημία Πλάτωνος, αλλά έπαιξε και για πρώτη φορά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, στον «Ορέστη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα. Έπειτα από 15 χρόνια στο θέατρο Επί Κολωνώ, δίπλα στην Ελένη Σκότη, παίζοντας μόνο σε ξένα έργα, ο Δημήτρης Λάλος αναζητεί την ελληνική ταυτότητα, σκηνοθετώντας άλλο ένα ελληνικό έργο, τη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

— Όλα τα προηγούμενα χρόνια σε είχαμε συνδέσει με το θέατρο Επί Κολωνώ. Τι έγινε και άλλαξες στέγη; Υπήρξε ρήξη ή πρόκειται για το «σύνδρομο» των μελών μιας ομάδας που κάποια στιγμή ακολουθούν σόλο καριέρα;

Τα πράγματα κινούνται και προχωράνε. Το ένα έφερε το άλλο, ήσυχα και φυσιολογικά. Υπάρχουν στάδια, ζυμώσεις, μεταβάσεις. Και έτσι πρέπει, κατά τη γνώμη, να συμβαίνει, γιατί αλλιώς ο καλλιτέχνης βαλτώνει. Βέβαια, σε μεγάλο βαθμό οι εξελίξεις συνδέονται με συναντήσεις με ανθρώπους που ανοίγουν νέες προοπτικές. Αυτό συνέβη μ’ εμένα όταν άρχισα να διδάσκω υποκριτική πριν α��ό ενάμιση χρόνο – τότε ήταν σαν να έκλεισε ένας κύκλος που είχε ανοίξει όταν άρχισα τα μαθήματα υποκριτικής με την Ελένη Σκότη. Είναι η δασκάλα μου, από αυτήν εμπνεύστηκα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά ήρθε η στιγμή που αποφάσισα να προχωρήσω σε πράγματα που δεν θα μπορούσα να κάνω στο Επί Κολωνώ. 

— Ήθελες να γίνεις ηθοποιός από μικρός ή προέκυψε τυχαία;

Όλα ξεκίνησαν το 1998-9, από μια παράσταση στον Φούρνο, το «Suburbia» του Έρικ Μπογκοσιάν, με νέους ηθοποιούς που παρακολουθούσαν το εργαστήριο υποκριτικής της Σκότη. Τα πρόσωπα του έργου ήταν νέοι που έψαχναν να δουν τι θα κάνουν στη ζωή τους. Κι εγώ σε μια τέτοια φάση ήμουν, τους ίδιους προβληματισμούς είχα και, παρακολουθώντας την παράσταση, ταυτίστηκα σε όλα τα επίπεδα.

— Nα η δύναμη του τυχαίου, εκεί που δεν το περιμένεις, ανοίγει μια πόρτα κι αποκαλύπτεται ένας καινούργιος κόσμος.

Ναι, μια παράσταση άνοιξε για μένα έναν δρόμο ζωής. Κι αυτό από μόνο του αποδεικνύει τη δύναμη του θεάτρου. Μετά παρακολούθησα εντατικά τα μαθήματα της Σκότη, το πρώτο έτος το έκανα τρεις φορές, τα ξεκοκάλισα όλα. Η εκπαίδευσή μου διήρκεσε συνολικά 10 χρόνια – ταυτόχρονα, βέβαια, έπαιζα. Έκανα μάθημα με την Ελένη μέχρι και πριν από δύο χρόνια, γιατί πιστεύω ότι η εκπαίδευση του ηθοποιού δεν τελειώνει ποτέ. Πέραν της υποκριτικής, ωστόσο, στο Επί Κολωνώ έμαθα πώς λειτουργεί το θέατρο συνολικά. Χτίζαμε το θέατρο επί ενάμιση χρόνο, προτού ξεκινήσει να λειτουργεί το 2000 με το «Αγαπητή Ελένα». Στον ενάμιση χρόνο έκανα μια αντικατάσταση στο «Αγαπητή Ελένα» και έπειτα από 4 χρόνια ερμήνευσα τον πρώτο κανονικό μου ρόλο, στο «Bug», σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη.

— Από μαθητής, δάσκαλος κι από ηθοποιός, σκηνοθέτης. Επιπλέον, από το μικρό, κλειστό, ψυχολογικό θέατρο που έπαιζες επί χρόνια στο Επί Κολωνώ, βρέθηκες να παίζεις στην Επίδαυρο με μάσκα! Να υποθέσω ότι βρίσκεσαι σε φάση αλλαγών και επαναπροσδιορισμού;

Βλέπω ότι υπάρχουν ηθοποιοί που έχουν κατακτήσει κάποια πράγματα, νιώθουν ασφάλεια σ’ αυτά κι έχουν επενδύσει όλη τους τη ζωή σ’ έναν ερμηνευτικό τρόπο. Δεν κάνουν ένα βήμα παραπέρα. Φοβούνται και, ενώ κάποια στιγμή ήταν οι πρώτοι, παλιώνουν. Δεν θέλω να συμβεί σ’ εμένα αυτό. Γι’ αυτό και ως ηθοποιός τον τελευταίο καιρό έχω δοθεί στο θέατρο που κάνει ο Σίμος Κακάλας, με τον οποίο δούλεψα μαζί στον «Ορέστη», πρώτα τον χειμώνα σε παράσταση κλειστού χώρου και το καλοκαίρι στην Επίδαυρο. Μαζί του προχωράω σε άλλα μονοπάτια, εκτός ασφάλειας, προσπαθώντας να κατακτήσω ένα είδος θεάτρου (με μάσκα!) που είναι εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι έχω κάνει στη μέχρι τώρα πορεία μου. Το ρεαλιστικό θέατρο το κατέχω, νομίζω, πολύ καλά, αλλά να φορέσω μάσκα και να μπω σε φόρμα, και μέσα από τη φόρμα να βρω αυτό που είναι κοινό και στον έναν τρόπο και στον άλλο (την αλήθεια, ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η λέξη), αυτό είναι πράγματι μια δημιουργική πρόκληση. Η μάσκα, επειδή είναι αρχετυπικό στοιχείο, συνδεδεμένο και με τη θρησκευτική λατρεία, μπορεί να προκαλέσει στον ηθοποιό ένα συγκλονιστικό ξέσπασμα − δεν εκφράζεται μόνο ένας άνθρωπος αλλά όλοι οι άνθρωποι που είναι σαν κι αυτόν.

— Στην Επίδαυρο παίξατε με μικρόφωνα;

Δεν κάνουμε γερμανικό θέατρο (γέλια)!

— Η δική σου μέθοδος, αυτή που διδάχθηκες και διδάσκεις, ποια είναι;

Στην ουσία είναι η μέθοδος Στανισλάφσκι, μία προσέγγιση του ρόλου από μέσα προς τα έξω. Ψάχνεις να βρεις εσένα και πώς μέσα από σένα θα προκύψει το δραματικό πρόσωπο. Κάθε άνθρωπος έχει τα πάντα μέσα του, αναπτυγμένα σε διαφορετικά επίπεδα και διαφορετικές αναλογίες. Η εκπαίδευση του ηθοποιού αφορά καταρχάς το να αναγνωρίσει όλα τα στοιχεία που τον συνθέτουν, να δει τι «μπορεί» και τι όχι και να αρχίσει να τα αναπτύσσει. Να αυτοαναλυθεί και σιγά-σιγά να θεραπευτεί από τις εμπλοκές του ώστε, ελεύθερος πια, να αντλήσει από τα δικά του προσωπικά βιώματα για να καταθέσει στη σκηνή. Ο ρόλος είναι σαν νυστέρι για να κάνει ο ηθοποιός μια τομή, όπως λέει ο Γκροτόφκσι.

— Δηλαδή, αναλύουμε πρώτα τον ρόλο και βλέπουμε πού αυτή ανάλυση προβάλλεται μέσα μας, σε δικά μας στοιχεία, ή βάσει των δικών μας στοιχείων προσεγγίζουμε τον ρόλο;

Το κρίσιμο που συνέλαβε, και εφάρμοσε, ο Στανισλάφσκι είναι το μαγικό «εάν», πώς θα ήταν εάν ο ηθοποιός βρισκόταν στην κατάσταση του ανθρώπου που ερμηνεύει στο έργο.

— Πώς πετυχαίνει ο ηθοποιός την ταύτιση με το δραματικό πρόσωπο, όταν ο ρόλος π.χ. αφορά ένα τέρας, έναν άνθρωπο που είναι η προσωποποίηση του κακού;

Το ζήτημα είναι αφυπνίσεις τη φαντασία του ηθοποιού, ώστε να δει τον εαυτό του ακόμη και σε μια συνθήκη ή κατάσταση ξένη προς αυτόν τον ίδιο. Αυτό συμβαίνει με τη χρήση του μαγικού «εάν» ως μοχλού που φέρνει στο φως τα σκοτεινά και καταχωνιασμένα. Σου λέει, λοιπόν, ο Στανισλάφσκι: «Τι θα έκανες εάν είχες μπροστά σου έναν επικίνδυνο κακοποιό;». Δεν λέει «έχεις μπροστά σου έναν επικίνδυνο κακοποιό», ακριβώς για να αποφύγει ο ηθοποιός τις περιγραφές. Το «εάν» διεγείρει μια συγκεκριμένη λειτουργία που ενεργοποιεί και απελευθερώνει τη φαντασία τόσο, ώστε να μπορείς να παίξεις καλύτερα το κτήνος απ’ ό,τι αν ήσουν πράγματι κτήνος. Τότε μπορείς να παίξεις τα πάντα. Έτσι, ας πούμε, δούλεψα αυτό τον απαίσιο τύπο που υποδυόμουν στο «Ροτβάιλερ», που δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που είμαι εγώ. Πάνω στη σκηνή, όμως, μπορώ να γίνω.

— Πας να δεις μια παράσταση και θεωρείται «προαπαιτούμενο», ιδίως από τους νεότερους σκηνοθέτες, οι θεατές να έχουν διαβάσει το έργο. Αν δεν το γνωρίζουν, δεν θα καταλάβουν την προσέγγισή τους. Σου φαίνεται σωστό;

Μπορεί ο σκηνοθέτης να πάρει διάφορες ελευθερίες ως προς το τι ορίζει το έργο, αλλά, εντάξει, θεωρώ ��τι το κοινό πρέπει να μπορεί να καταλαβαίνει την ιστορία. Ας πούμε, σκηνοθέτησα το «Τάβλι» του Κεχαΐδη και, αντί για ελληναράδες που θέλουν να φέρουν μαύρους από την Αφρική για να τους εκμεταλλευτούν και να πιάσουν την καλή, εγώ βάζω δύο Έλληνες μαύρους. Μπορεί κάποιος να πει ότι η επιλογή μου δεν συνάδει με αυτά που ορίζει ο συγγραφέας. Ωστόσο, πρόκειται για επιλογή που δεν εμποδίζει την ιστορία να φτάσει στο κοινό, να γίνει κατανοητή. Αν το βασικό κίνητρο του σκηνοθέτη είναι να προκαλέσει, τότε, ναι, υπάρχει ζήτημα.

Στο «Τάβλι» του Κεχαΐδη αντί για ελληναράδες που θέλουν να φέρουν μαύρους από την Αφρική για να τους εκμεταλλευτούν και να πιάσουν την καλή, εγώ βάζω δύο Έλληνες μαύρους.

— Νομίζω ότι το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι πολλοί σκηνοθέτες εννοούν τον εαυτό τους λες και ασχολούνται με τα εικαστικά, αντιμετωπίζουν τη θεατρική παράσταση ως προσωπική δημιουργία που καθένας από τους θεατές μπορεί να ερμηνεύσει όπως θέλει και μπορεί.

Μπορεί, ωστόσο, το καινούργιο που έχει να προτείνει καθένας, ακόμη και αν βρίσκεται σε εμπόλεμη σχέση με το έργο, να γεννήσει κάτι καινούργιο. Δεν ξέρω. Εγώ, πάντως, ανήκω σ’ αυτούς που ακολουθούν τον συγγραφέα, ξεκινούν και στηρίζονται στο κείμενο. Είμαι σκηνοθέτης ηθοποιών, δεν μ’ ενδιαφέρουν οι εντυπωσιακές σκηνικές εικόνες αλλά η ερμηνεία του λόγου και οι σχέσεις των ανθρώπων.

— Ξεκίνησες ως σκηνοθέτης, πρώτα με Κεχαΐδη, και συνεχίζεις με τη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» του Καμπανέλλη. Κάτι λένε αυτές οι πρώτες σου επιλογές για το θέατρο με το οποίο θέλεις να ασχοληθείς;

Στα 15 χρόνια που ασχολούμαι με το θέατρο, το μόνο ελληνικό έργο στο οποίο έπαιξα ήταν το «Πέναλτι» του Γιώργου Παλούμπη. Πάντα ήμουν ο Τζον, ο Μαρκ, ο Νικ. Μου είχε λείψει η ελληνική ιθαγένεια στη σκηνή. Πέρσι βρεθήκαμε με τον Σαμουήλ Ακίνολα στο Παρίσι για τις παραστάσεις του έργου «Στη δυτική αποβάθρα» του Κολτές που σκηνοθέτησε ο Λουντοβίκ Λαγκάρντ στο Εθνικό Θέατρο. Ήμασταν και οι δύο ξένοι, Έλληνες σε ξένη χώρα, δεν μιλούσαμε και τη γλώσσα, μόνο που εγώ ήμουν λευκός κι εκείνος μαύρος. Και τότε σκέφτηκα ότι κάπως πρέπει να αξιοποιήσουμε αυτή την αποκαλυπτική αίσθηση. Κι έτσι μου ήρθε η ιδέα να κάνω το «Τάβλι» με μαύρους Έλληνες ηθοποιούς, τον Σαμουήλ και τον Στέφανο Μουαγκιέ. Είναι και οι δύο σπουδαίοι στο έργο του Κεχαΐδη – που, παρεμπιπτόντως, είναι έτσι γραμμένο ώστε να μην μπορεί να παιχτεί από ανθρώπους που δεν μιλούν, και δεν νιώθουν, την ελληνική ως μητρική τους γλώσσα. Όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το «Τάβλι» και πέφταμε σε οδούς και τοπωνύμια περιοχών που βρίσκονται εδώ παρακάτω, ένιωσα κάτι να κινείται μέσα μου που δεν το ένιωσα ποτέ μιλώντας για πράγματα που συμβαίνουν στο Μπέρμιγχαμ ή κι εγώ δεν ξέρω σε ποια ξένη πόλη. Ήταν σαν να άνοιξα ένα μπαούλο και να βρήκα θησαυρό. Θέλω να δω τι συμβαίνει με το ελληνικό έργο, θέλω να ασχοληθώ και να το ψάξω. Δεν με ενδιαφέρει το φολκλόρ, εννοείται.

— Και από το «Τάβλι» πώς οδηγήθηκες στη «Στέλλα»; 

Είχα διαπιστώσει ��τι το έργο του Καμπανέλλη δεν έχει σχέση μ’ αυτό που βγαίνει από την ταινία του Κακογιάννη. Η ταινία δείχνει μια ωραιοποιημένη πραγματικότητα. Το μαγαζί όπου δουλεύει η Στέλλα, για να σου πω ένα παράδειγμα, δεν είναι γεμάτο κόσμο – κινδυνεύει να κλείσει. Επιπλέον, είναι ένα έργο που έχει παρουσιαστεί ελάχιστα στο θέατρο. Εννοείται πως αν πας να το ανεβάσεις ακολουθώντας την ταινία, με το φολκλόρ της εποχής και τις ηθοποιούς να αλλάζουν φουστάνια και κομμώσεις, το αδικείς κατάφωρα. Αλλά δεν χρειάζεται και να βάλω πινακίδα κάπου στη σκηνή που να γράφει «Κρίση» για να κάνω το έργο «μοντέρνο» και «επίκαιρο». Τα πράγματα, όταν τ’ αφήσεις ήσυχα, φωτίζονται. Όταν ο συγγραφέας είναι σπουδαίος, και ο Καμπανέλλης είναι, προκύπτουν όλα φυσικά, δεν χρειάζεται να υπογραμμίσω εγώ κάποια στοιχεία. Ο κόσμος του είναι πολύ σύγχρονος, θίγει θέματα όπως τι σημαίνει ισότητα, τι σημαίνει όμοιο και τι ίσο. Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και τι άνδρας τη σημερινή εποχή. Ο Καμπανέλλης αντιστρέφει το αρχέτυπο, είναι η γυναίκα που δεν θέλει να παντρευτεί αλλά να ασχοληθεί με την καριέρα της, να ζήσει ελεύθερα τη ζωή της. Και είναι ο άνδρας που θέλει να παντρευτεί, αυτός είναι ο εγκλωβισμένος στο καλούπι της κοινωνίας.

Στέλλα με τα κόκκινα γάντια

— Τη διαφορά μεταξύ όμοιου και ίσου πώς την εννοείς;

Οι άνδρες και οι γυναίκες είναι ίσοι στα δικαιώματα, ανόμοιοι στη φύση. Είναι αυτό που λέει ο Πλάτωνας ως προς το γένος και το είδος. Ως προς το γένος είμαστε άνθρωποι, ως προς το είδος είμαστε διαφορετικοί. Η γυναίκα θέλει να είναι ίση με τον άνδρα, αλλά δεν μπορεί να είναι όμοια – κι εκεί αρχίζει το πρόβλημα, γιατί στο όνομα της (κοινωνικής) ισότητας δεν μπορούν να ισοπεδώνονται οι διαφορές στη φύση των δύο φύλων. Η γυναίκα θέλησε τόσο πολύ να είναι «ίση», που πήγε ενάντια στη φύση της – εν τέλει έβαλε τρικλοποδιά στον εαυτό τ��ς, προκάλεσε συγκρίσεις από τις οποίες μόνο χαμένη μπορεί να βγει.

— Με δεδομένο ότι έξι από τους εννιά ηθοποιούς που παίζουν στην παράσταση είναι νέοι που παρακολουθούν το εργαστήριο υποκριτικής σου, η σύνθεση του θιάσου ανταποκρίνεται στη διανομή που θέλει ο συγγραφέας;

Ένας μεγάλος ζωγράφος, όταν τον ρώτησε ένας μαθητής πώς έφτιαξε ένα συγκεκριμένο χρώμα, απάντησε ότι το εν λόγω χρώμα προέκυψε από τα άλλα δίπλα. Το ζήτημα είναι οι ιδιοσυγκρασίες των ηθοποιών να δημιουργούν την παλέτα των χρωμάτων που έχει ανάγκη το έργο. Η σωστή αίσθηση βγαίνει από την αντίθεση, το χρώμα από τη σύνθεση. Μένω πιστός στην ηλικιακή παλέτα, ενώ όλοι οι ηθοποιοί είναι νέοι, αλλά μόχθησα πολύ για να βρω τους τρεις που χρειαζόμουν (με οντισιόν στην οποία προσήλθαν 1.260 άτομα). Μη φανταστείς ότι στόχος μου είναι η Στέλλα να είναι μια νέα Μελίνα Μερκούρη. Θα ήταν χαμένο το παιχνίδι. Έτσι όπως έχω διαμορφώσει την ομάδα, δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές. Το έργο θα μπορούσε να λέγεται «Ταβέρνα η Μαρία».

Ιnfo:

Θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος

Σπύρου Πάτση & Μαραθωνομάχων 8,

Βοτανικός (έναντι Λεωφόρου Αθηνών)

Κείμενο: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λάλος

Σκηνογραφία: Μιχάλης Σαπλαούρας

Κοστούμια: Άννα Παπαθανασίου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κρίστελ Καπερώνη

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης

Art Direction Φωτογραφιών: Άννα Παπαθανασίου

Παίζουν: Ξένια Αλεξίου, Γιώργος Γερονιμάκης, Τάσος Δέδες, Νατάσα Εξηνταβελόνη, Χριστίνα Μαριάννου, Πάνος Νάτσης, Γιάννα Τζερμ��ά, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Ουσίκ Χανικιάν

Παραστάσεις

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.15 & Κυριακή στις 20.15

Είσοδος 12 ευρώ κανονικό & 8 ευρώ μειωμένο | Διάρκεια 120'

[eclecticstarlightblogger]

Μεγάλη Τρίτη: Εάν δεν αγωνιστείς για τον συνάνθρωπο σου, δεν σου πρέπει «σωτηρία» όσες μετάνοιες και αν κανεις

Μεγάλη Τρίτη σήμερα. Η ημέρα που ο Χριστός έδωσε ένα ακόμα μάθημα ζωής, συνθλίβοντας το δόγμα της εξουσιαστικής δομής που πρέσβευε την ανοχή στην κοινωνική αδικία υποσχόμενο ατομική σωτηρία. Με την παραβολή των δέκα παρθένων, ο Χριστός διδάσκει ότι δεν νοείται ενάρετος βίος χωρίς αγώνα για τον συνάνθρωπο. Ακόμα και οι παρθένες που υποτίθεται ήταν […] Μεγάλη Τρίτη: Εάν δεν αγωνιστείς για τον…

[thoughtfullyblogger]

Μεγάλη Τρίτη: Εάν δεν αγωνιστείς για τον συνάνθρωπο σου, δεν σου πρέπει «σωτηρία» όσες μετάνοιες και αν κανεις

Μεγάλη Τρίτη σήμερα. Η ημέρα που ο Χριστός έδωσε ένα ακόμα μάθημα ζωής, συνθλίβοντας το δόγμα της εξουσιαστικής δομής που πρέσβευε την ανοχή στην κοινωνική αδικία υποσχόμενο ατομική σωτηρία. Με την παραβολή των δέκα παρθένων, ο Χριστός διδάσκει ότι δεν νοείται ενάρετος βίος χωρίς αγώνα για τον συνάνθρωπο. Ακόμα και οι παρθένες που υποτίθεται ήταν […] Μεγάλη Τρίτη: Εάν δεν αγωνιστείς για τον…

[greekblogs]

Μεγάλη Τρίτη: Εάν δεν αγωνιστείς για τον συνάνθρωπο σου, δεν σου πρέπει «σωτηρία» όσες μετάνοιες και αν κανεις

Μεγάλη Τρίτη σήμερα. Η ημέρα που ο Χριστός έδωσε ένα ακόμα μάθημα ζωής, συνθλίβοντας το δόγμα της εξουσιαστικής δομής που πρέσβευε την ανοχή στην κοινωνική αδικία υποσχόμενο ατομική σωτηρία. Με την παραβολή των δέκα παρθένων, ο Χριστός διδάσκει ότι δεν νοείται ενάρετος βίος χωρίς αγώνα για τον συνάνθρωπο. Ακόμα και οι παρθένες που υποτίθεται ήταν […] Μεγάλη Τρίτη: Εάν δεν αγωνιστείς για τον…

[skandaladiaplokidiafthora]

Μεγάλη Τρίτη: Εάν δεν αγωνιστείς για τον συνάνθρωπο σου, δεν σου πρέπει «σωτηρία» όσες μετάνοιες και αν κανεις

Μεγάλη Τρίτη σήμερα. Η ημέρα που ο Χριστός έδωσε ένα ακόμα μάθημα ζωής, συνθλίβοντας το δόγμα της εξουσιαστικής δομής που πρέσβευε την ανοχή στην κοινωνική αδικία υποσχόμενο ατομική σωτηρία. Με την παραβολή των δέκα παρθένων, ο Χριστός διδάσκει ότι δεν νοείται ενάρετος βίος χωρίς αγώνα για τον συνάνθρωπο. Ακόμα και οι παρθένες που υποτίθεται ήταν […] Μεγάλη Τρίτη: Εάν δεν αγωνιστείς για τον…

[a078740849aposts]

ISBN: 978-618-02-5527-0 Συγγραφέας: Αρικάουα Χίρο Εκδότης: Μίνωας Σελίδες: 288 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-10-01 Διαστάσεις: 20.5 x 14 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο