#Καλή διάθεση

[ola-einai-good-v6]

Άλλη μια φορά που τρώω μπαν πλέον έχει καταντήσει αηδία η κατάσταση όποιος έχει την καλή διάθεση να βοηθήσει να βρω mutuals ας κάνει ένα reblog

[justforbooks]

Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό.

Η ζωή της είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε βιβλία, ταινίες και εκλεκτούς φίλους που τους ενώνει η αγάπη για τα καλά μυθιστορήματα. Το διαμέρισμά της, στα «ορεινά» του Κολωνακίου, είναι όπως το φανταζόμουν. Γεμάτο αναρίθμητα βιβλία, οικογενειακά πορτρέτα, ταινίες, πίνακες ζωγραφικής, συλλογές από σουβενίρ που έχει φέρει απ’ τα ταξίδια της στο εξωτερικό αλλά και ήσυχες γωνιές ανάγνωσης. Στο μεγάλο τραπέζι κυριαρχεί το αναλόγιο στο οποίο είναι τοποθετημένο μόνιμα ένα ξενόγλωσσο λεξικό. Δίπλα, ένα laptop, ένα σημειωματάριο και πάντοτε δύο πακέτα τσιγάρα. Αυτό είναι το προσωπικό εργαστήρι της, στο οποίο εργάζεται καθημερινά η σπουδαία μεταφράστρια Ρίτα Κολαΐτη. «Είναι ρηχή και επιφανειακή η εποχή μας. Δεν υπάρχει διάθεση για αναζήτηση και δημιουργία. Γι’ αυτό και δυσκολεύομαι να βγαίνω από το σπίτι μου. Προτιμώ ώρες ατελείωτες να τις αφιερώνω στην ανάγνωση καλών βιβλίων. Είναι για μένα η ιδανική συναισθηματική ανακούφιση», μου εξηγεί. Είναι μια ευγενική και σαγηνευτική πνευματική φυσιογνωμία, η οποία έχει επιλέξει να κινείται μεταξύ μιας λιτής καθημερινότητας και μιας κοσμοθεωρίας που στηρίζεται στη ζωογόνο δύναμή της: τη λογοτεχνική μετάφραση. 

Από τα εφηβικά της χρόνια την ακολουθεί ένα ασίγαστο πάθος για τη λογοτεχνία. Θεωρ��ί πως το «σαράκι» της λογοτεχνικής μετάφρασης απαιτεί αφοσίωση, τριβή με τις λέξεις και, κυρίως, προϋποθέτει να είσαι καλός αναγνώστης. Έχει μεταφράσει βιβλία–ορόσημα της παγκόσμιας εκδοτικής παραγωγής. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει λάβει το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Έργου Ξένης Λογοτεχνίας στην Ελληνική Γλώσσα για το βιβλίο του J.K. Huysmans «Ανάστροφα» (εκδ. Στερέωμα), το βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Γαλλόφωνης Λογοτεχνίας του ΕΚΕΜΕΛ για το μυθιστόρημα «Η κόκκινη Μασσαλία» του Maurice Attia (εκδ. Πόλις) αλλά και το βραβείο Μετάφρασης Βιβλίου για Παιδιά της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας. Λίγο πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας μου λέει ότι τώρα ετοιμάζει τις μεταφράσεις του «Καβγατζή της Βρέστης» του Ζαν Ζενέ για τις εκδόσεις Μεταίχμιο και της «Ελπίδας» του Αντρέ Μαλρό για τις εκδόσεις Gutenberg.

— Από μικρή διαβάζετε ασταμάτητα. Τι έχετε κερδίσει και τι έχετε χάσει όλα αυτά τα χρόνια; Το πάθος μου για τα βιβλία και ιδίως για τη λογοτεχνία ξεκίνησε από τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια. Διάβαζα ακατάπαυστα, με αφοσίωση, με πίστη νεοπροσήλυτου. Περιφρονούσα την ανούσια γνώση που πρόσφερε το σχολείο της εποχής. Μια γνώση στείρα, εμποτισμένη με τα «ιδεώδη» της δικτατορίας και του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», που κυριολεκτικά με έπνιγε. Δεν ήμουν «καλή» μαθήτρια. Ήμουν «αλλού». Αναζητούσα τη λύτρωση από κείνη τη ζοφερή ατμόσφαιρα και την έβρισκα στις σελίδες των βιβλίων που με σαγήνευαν (πάντα χωμένα στα συρτάρια του γραφείου, πάνω στο γραφείο υπήρχαν τετράδια και βιβλία του σχολείου για τα μάτια των γονιών). Αγόραζα βιβλία από ένα ιστορικό βιβλιοπωλείο της γενέτειράς μου, της Πάτρας, λεγόταν «Ο τροχός». Αυτό το ατμοσφαιρικό ημιυπόγειο ήταν ο παράδεισός μου. Εκεί γνώρισα ανθρώπους μεγαλύτερους σε ηλικία από μένα, διανοούμενους, αριστερούς κυνηγημένους από τη χούντα· ρουφούσα τα λόγια τους, θεωρούσα μεγάλη τιμή για μένα το γεγονός ότι ανήκα στον «κύκλο» τους. Αυτό βέβαια συνεχίστηκε.

Τα φοιτητικά χρόνια στην Αθήνα, χρόνια έντονα, μες στην ευδαιμονία της Μεταπολίτευσης, ήταν για μένα μια αληθινή αποκάλυψη. Η τότε αριστερά –καμία σχέση με τη σημερινή– ήταν μεγάλο σχολείο για τη γενιά μου. Συναναστρεφόμουν ανθρώπους οι οποίοι μου άνοιξαν νέους δρόμους, νέες προοπτικές. Άνθρωποι παθιασμένοι με την πολιτική αλλά και με την τέχνη. Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, οι κινηματογραφικές αίθουσες τέχνης, τα βιβλιοπωλεία, τα θέατρα, οι γκαλερί είχαν γίνει το «σπίτι μας», έτσι νιώθαμε. Ζούσαμε όλοι μέσα σε μια πανδαισία. Ξενύχτια ατέλειωτα με έρωτες, έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις, συζητήσεις για ταινίες, για συγγραφείς, για βιβλία.

Μιλούσαμε για το τελευταίο βιβλίο του τάδε ή του δείνα συγγραφέα, δεν θέλαμε στην παρέα μας άτομα που δεν είχαν σχέση με την κουλτούρα, την πολιτική συνειδητοποίηση, νιώθαμε πως μας ήταν ξένα. Και όντως ήταν. Και βέβαια, απ’ όλο αυτό σύμπαν που με περιέβαλλε κέρδισα πολλά, πάρα πολλά. Καταρχάς με ώθησε να διεκδικήσω την ανεξαρτησία μου, να κάνω τη δική μου «επανάσταση», να τοποθετήσω τον εαυτό μου εκεί που πραγματικά ανήκε. Η πορεία μου είχε κιόλας χαραχτεί, καμιά πιθανότητα υπαναχώρησης. Και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Κοντολογίς, κέρδισα τα πάντα, την ψυχή μου κυρίως. Δεν θεωρώ ότι έχασα κάτι, τουναντίον, αν δεν είχα κάνει αυτή την επιλογή, θα έχανα τα πάντα.

— Όταν ανοίγετε παλιά βιβλία και βλέπετε τις υπογραμμίσεις που έχετε κάνει με μολύβι και τα χειρόγραφα σχόλια στα πλαϊνά των σελίδων, ποιες σκέψεις κάνετε; Πολύ μ’ αρέσει αυτή η ερώτηση. Πόσες μνήμες, συγκινήσεις, επιφωνήματα θαυμασμού, στιγμές που μου κοβόταν η ανάσα απ’ την ομορφιά μιας φράσης ή που έμενα έκθαμβη από τη μαεστρία του λόγου, από έναν στοχασμό, από μια άφατη αλήθεια. Τα αγαπημένα μου βιβλία είναι γεμάτα υπογραμμίσεις, θαυμαστικά, αστεράκια – σε πολλά, μάλιστα, τα σχόλια αγγίζουν ενίοτε την υπερβολή. Όταν μετά από χρόνια τα ξαναδιαβάζω (γιατί πάντα επανερχόμαστε στα βιβλία που στοίχειωσαν τη νιότη μας), διαπιστώνω με χαρά μεγάλη ότι στα περισσότερα ο θαυμασμός παραμένει αναλλοίωτος. Κάποιες φορές, μάλιστα, μπαίνω στον πειρασμό να προσθέσω κι άλλες υπογραμμίσεις, κι άλλα θαυμαστικά, αστεράκια, σχόλια. Ασφαλώς είναι μια συνήθεια που την έχω ακόμη, θέλω ν’ αφήνω πάντα το δικό μου «σημάδι» στη σελίδα.

— Πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη μετάφραση; Και πόσο σημαντικό είναι να κάνει κανείς αυτό που αγαπά;   Από τα πρώτα μου διαβάσματα έτρεφα μια ��αθιά εκτίμηση για τον άνθρωπο που με τη γνώση και το ταλέντο του μου προσφέρει μια τόσο μεγάλη απόλαυση: τον κόσμο ενός συγγραφέα. Το 1976, που ήμουν στην ομάδα του εμβληματικού περιοδικού «Σύγχρονος κινηματογράφος», αποτόλμησα τη μετάφραση κειμένων. Αυτό ήταν. Κεραυνοβόλος έρωτας. Δεν ήθελα να κάνω τίποτε άλλο. Μετά από λίγο καιρό άρχισα να μεταφράζω λογοτεχνικά βιβλία. Ξεκίνησα με Μπορίς Βιαν στις εκδόσεις Νεφέλη, απίστευτο. Το 1988, βρέθηκα στις Βρυξέλλες, όπου εργαζόμουν στη Μεταφραστική Υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, χρόνια υπέροχα, ανεκτίμητα, αλλά μέσα μου ένιωθα ένα κενό που διαρκώς βάθαινε. Τίποτα δεν μπορούσε ν’ αναπληρώσει τη μαγεία ενός λογοτεχνικού κειμένου, την ηδονική σχέση με έναν συγγραφέα. Έτσι, γύρισα στην Αθήνα και αφιερώθηκα ολοκληρωτικά στο πάθος που με διακατέχει εσαεί. Είναι μεγάλη τύχη και ευτυχία να ασκείς ως επάγγελμα αυτό που θεωρείς ζωογόνο δύναμη για τον εαυτό σου, αυτό που είναι η ουσία της ύπαρξής σου.

— Έχετε πει στο παρελθόν ότι: «Η αναμετάφραση είναι κάτι που οφείλουμε στα μεγάλα έργα της λογοτεχνίας». Γιατί το πιστεύετε αυτό;  Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι αναμεταφράσεις των σπουδαίων κλασικών έργων είναι μια πρακτική ευρέως διαδεδομένη παγκοσμίως. Έτσι, τα μεγάλα αριστουργήματα της λογοτεχνίας προσφέρονται στους αναγνώστες του σήμερα, μέσα από κείμενα αφενός ιδωμένα υπό το πρίσμα μιας πιο εμπεριστατωμένης γνώσης και αφετέρου απαλλαγμένα από τις ατέλειες, τις στρεβλώσεις ή ακόμα και από τις εσφαλμένες αποδόσεις προγενέστερων μεταφράσεων. Η τεχνολογία, το διαδίκτυο, οι έγκυρες βάσεις δεδομένων προσφέρουν τα μέγιστα στην αναζήτηση εννοιών, όρων, πραγματολογικών στοιχείων, που άλλοτε παρέμεναν δυσεπίλυτοι γρίφοι. Οι μελέτες από έγκριτους ακαδημαϊκούς επεξηγούν πολλά αινιγματικά σημεία του κειμένου και φωτίζουν κρυφές πτυχές του. Όλος αυτός ο θησαυρός των πανεπιστημιακών και εθνικών βιβλιοθηκών είναι διαθέσιμος στον μεταφραστή, ο οποίος μπορεί πλέον να αφεθεί με μεγαλύτερη σιγουριά στη γλωσσική μαγεία του πρωτοτύπου, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και τον πλούτο της δικής του γλώσσας.

— Ποια στοιχεία κάνουν μια μετάφραση καλή; Και πώς αξιολογείτε το γεγονός ότι πολλοί μεταφραστές επεμβαίνουν στα κείμενα, δίνοντας ένα άλλο, δικό τους πνεύμα στο πρωτότυπο;  Η συζήτηση περί «αρτ��ότητας» ή μη μιας μετάφρασης εμπεριέχει πολλές αντικρουόμενες απόψεις. Ο κάθε μεταφραστής έχει τα δικά του «πιστεύω». Για μένα, πρωταρχικό και αναντίρρητο στοιχείο είναι ο σεβασμός απέναντι στο πρωτότυπο κείμενο. Ο μεταφραστής οφείλει να  μην προδώσει αυτή την «εκλεκτική συγγένεια». Ο συγγραφέας εμπιστεύεται σε κάποιον άλλον, που συνήθως δεν τον γνωρίζει, το έργο του, την ψυχή του. Κι αυτός ο άλλος, ο μεταφραστής, οφείλει να το αποδώσει άθικτο, ακέραιο, έτσι ώστε ο αναγνώστης να γευτεί στο έπακρο την ουσία, την ομορφιά του αρχικού κειμένου. Κατά κάποιον τρόπο, ο μεταφραστής οφείλει να του ανοίξει τις πύλες ενός κόσμου, να τον οδηγήσει στα άδυτα του συγγραφέα. Άρτια είναι, κατά τη γνώμη μου, η «πιστή» μετάφραση σε υφολογικό και νοηματικό επίπεδο, και συνάμα αυτή που εμπεριέχει και την προσωπική ματιά του μεταφραστή, εν ολίγοις ένα κείμενο «αναδημιουργημένο». Ένα κείμενο που να μη «μυρίζει» μετάφραση, αλλά να ρέει, να παρασέρνει, να σαγηνεύει.

Ο μεταφραστής είναι, σε ιδανικές καταστάσεις, ένας «συν-δημιουργός», που δεν διεκδικεί ασφαλώς την πατρότητα του πρωτοτύπου. Είναι, ας πούμε, ένας «κομιστής». Από το μετάφρασμα πρέπει να αναδύεται ατόφιο το άρωμα του πρωτοτύπου. Με άλλα λόγια, η φωνή του μεταφραστή να μην καλύπτει εκείνη του συγγραφέα. Τέλος, η μετάφραση είναι μια κατάκτηση, με την ερωτική σημασία της λέξης. Εμπεριέχει την πίστη και την προδοσία, την υπόσχεση και συνάμα την καχυποψία.

— Ανακαλύψατε την Ανί Ερνό για πρώτη φορά στο αγαπημένο σας βιβλιοπωλείο Tropismes στις Βρυξέλλες, ξεφυλλίζοντας έναν λογοτεχνικό θησαυρό: το «Πάθος». Τι θυμάστε από εκείνη τη μέρα;  Κατά περίεργο τρόπο, θυμάμαι πολύ έντονα εκείνη τη μέρα. Νοέμβρης του 1991, Παρασκευή απόγευμα, με παγωνιά, βροχή και τη γνώριμη γκριζάδα των Βρυξελλών. Μπήκα στην Gallerie de la Reine και κατευθύνθηκα προς το αγαπημένο μου στέκι, το βιβλιοπωλείο Tropismes, αυτό τον περίτεχνο ναό του βιβλίου. Στον μπροστινό πάγκο, βλέπω ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο με τον τίτλο «Passion Simple» και το όνομα της συγγραφέως. Διαβάζω το ολιγόλογο οπισθόφυλλο και το αγοράζω επιτόπου. Πηγαίνω κατευθείαν στο απέναντι μπιστρό, το Mokafé, παραγγέλνω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και βυθίζομαι στην ανάγνωση του βιβλίου. Το διάβασα μονορούφι. Όταν έφτασα, συγκλονισμένη, στην τελευταία αράδα, είπα μέσα μου: «Αυτό το βιβλίο γράφτηκε για μένα!»

— Πόσο βαθιά σας έχει επηρεάσει η λογοτεχνία της Ερνό;  Το έργο της Ερνό αλλά και η ίδια ως προσωπικότητα με έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό. Η Ερνό μού έμαθε ότι με τρόπο απέριττο, μινιμαλιστικό, αλλά βαθύ και ουσιαστικό, μπορεί να υπάρξει μεγάλη λογοτεχνία. Θαυμάζω την απίστευτη τόλμη της να «ξεγυμνώνεται» μπροστά στον αναγνώστη για να του εκφράσει τις μεγάλες αλήθειες της. Η γραφή της δεν γνωρίζει κανενός είδους συγκάλυψη, καθωσπρεπισμό, ωραιοπάθεια. Της οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις λυτρωτικές σελίδες της. 

— Τι είναι αυτό που κάνει την αναγνωστική εμπειρία των έργων της Ερνό να είναι επίκαιρη;  Η Ανί Ερνό, αυτή η μεγάλη ιέρεια της συλλογικής αυτοβιογραφίας, έχει ως εργαλεία της αφηγηματικής τεχνικής της τον χρόνο και τη μνήμη. Τα έργα της είναι τοιχογραφίες με σκηνές που αναδύονται από το βίωμα, το δικό της και των άλλων. Οι αλήθειες της είναι διαχρονικές. Το προσωπικό στοιχείο συνυπάρχει με την Ιστορία. Το πάθος, σε όλες του τις εκφάνσεις, κυριαρχεί. Πάθος για έναν εραστή, πάθος για τη γραφή, πάθος για την αριστερά και τις ιδέες της, πάθος για την κοινωνική δικαιοσύνη. Η θεματολογία της διαπερνάει τις εποχές, αγγίζει τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. 

— Γιατί πιστεύετε ότι τα «Χρόνια» είναι το καλύτερό της έργο;  Επειδή αγαπώ εξίσου όλα τα βιβλία της Ανί Ερνό, θα πω ότι τα «Χρόνια», αυτό το μεγαλειώδες παλίμψηστο, είναι, κατά τη γνώμη μου, η κορωνίδα του έργου της. Όπως χαρακτηριστικά λέει η ίδια, είναι «μια εξερεύνηση του πραγματικού μέσα από λέξεις και αισθήσεις». 60 χρόνια Ιστορίας, 60 χρόνια που άλλαξαν τον κόσμο. Είναι το πορτρέτο μιας σημαδιακής γενιάς, εκείνης του πολέμου, και συνάμα το πορτρέτο μιας γυναίκας φιλοτεχνημένο με εικόνες, ήχους, πάθη, πρόσωπα, τόπους. Διαφυλάττει το παρελθόν από τη λήθη και την απώλεια, το διατηρεί εσαεί παρόν. Ο αναγνώστης βλέπει μπροστά του κινηματογραφικά πλάνα και σκηνές, εικόνες ξεδιπλώνονται η μια μετά την άλλη, αχνοφωτισμένες από μια γλυκιά μελαγχολία. Κι όπως γράφει ο Νίκος Μπακουνάκης στο επίμετρο της ελληνικής έκδοσης: «Η Ερνό εικονοποιεί τον χρόνο, παρουσιάζοντάς τον σαν συνδαιτυμόνα σ’ ένα μακρόσυρτο οικογενειακό́ τραπέζι, όπου ο στενός και συνεσταλμένος χρόνος της οικογένειας γίνεται τελικά συλλογικός».

— Στον «Νεαρό Άνδρα», η Ερνό μιλάει για τον έρωτά της με έναν άντρα τριάντα χρόνια μικρότερό της. Όταν μεταφράζατε αυτό το βιβλίο, κάνατε κάποια βαθιά συνειδητοποίηση;  Σε αυτό το βιβλίο συνειδητοποίησα ακόμα περισσότερο τι σημαίνει τόλμη της γραφής, τι σημαίνει πραγματικά απελευθερωμένη γυναίκα, τι σημαίνει ταύτιση της ερωτικής επιθυμίας με τη γραφή. Το βιβλίο εξιστορεί μια εμπειρία της ίδιας της Ερνό που για λίγους μήνες την έκανε να γίνει ξανά το κορίτσι που «σ��ανδάλιζε τους γύρω του», το κορίτσι που ήταν άλλοτε. Στην πρώτη σελίδα διαβάζουμε: «Συχνά έκανα έρωτα για να υποχρεώσω τον εαυτό μου να γράψει». Πόσοι συγγραφείς, γυναίκες και άνδρες, θα τολμούσαν να το γράψουν; Χωρίς φεμινιστικές κραυγές και αφορισμούς, η Ανί Ερνό αναστρέφει τους κανόνες της αντρικής κυριαρχίας. Κι αυτή ακριβώς η αναστροφή του κλασικού σχήματος, όπου έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε έναν πενηντάχρονο άνδρα να συνοδεύεται από μια όμορφη νεαρή κοπέλα, συνιστά αυτή καθαυτήν μια πρόκληση, με σκληρό τίμημα όμως: το ζευγάρι προσελκύει αποδοκιμαστικά βλέμματα στα καφέ, στα εστιατόρια, στον δρόμο. Και τούτα ακριβώς τα βλέμματα, όπως και το δικό της βλέμμα πάνω σε αυτήν και στον εραστή της, στοιχειώνουν τη γραφή της. Έτσι, την ίδια στιγμή, η Ερνό αφήνεται σε έναν συγκλονιστικό στοχασμό για το πέρασμα του χρόνου και τα γηρατειά. Τι πιο ειλικρινές, πιο συγκλονιστικό, πιο προκλητικό, πιο εξομολογητικό.

— Εσείς φτάσατε στο σημείο να γκρεμίσετε τα πάντα για ένα ασίγαστο πάθος;  Αν δεν το είχα κάνει, πώς θα λάτρευα την Ερνό; Ανήκω, ευτυχώς, στην κατηγορία εκείνων που πιστεύουν ότι το ερωτικό πάθος διαλύει σύμπαντα. Σε μεταμορφώνει, παύεις να είσαι ο εαυτός που ήξερες ως τότε. Βλέπεις τα πάντα μέσα από ένα πρίσμα που ομορφαίνει τα πάντα, τα γεμίζει χρώματα, αρώματα, τους προσδίδει μια διάσταση μυθική, βλέπεις ένα σύμπαν όπου κυριαρχεί η φιγούρα του Αγαπημένου. Ζεις και ανασαίνεις για τη στιγμή που θα σμίξεις μαζί του. Βέβαια, τα μεγάλα πάθη είναι αδηφάγα, αυτοκαταστροφικά. Η οδύνη του χωρισμού είναι άφατη. Ο κόσμος σκοτεινιάζει μεμιάς, νιώθεις χίλιες λεπίδες να σε διαπερνούν, η απόγνωση ελλοχεύει. 

— Τι ανακαλύψατε μεταφράζοντας έργα του Αλμπέρ Καμί;  Καταρχάς, θα ήθελα να πω ότι τα βιβλία του Καμί ήταν από τα πρώτα εφηβικά μου αναγνώσματα. Ένας άλλος κόσμος, μια άλλη σκέψη με κυρίεψαν, τάραξαν τη νηφαλιότητα στην οποία βρισκόμουν. Μια αληθινή αποκάλυψη. Θυμάμαι ότι κάποιες φράσεις τις διάβαζα πολλές φορές για να τις κατανοήσω (ιδίως στον «Μύθο του Σίσυφου»). Αργότερα, ξαναδιάβασα όλα τα βιβλία, ένα προς ένα, μια εντελώς διαφορετική ανάγνωση, πιο ουσιαστική, πιο βαθιά. Πάντα όμως η ίδια σαγήνη. Οφείλω να ομολογήσω ότι με κυρίεψε ένα δέος όταν καταπιάστηκα με την πρώτη μετάφραση έργου του Καμί. Για μένα, είναι από τις μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο μεγαλύτερος συγγραφέας και στοχαστής του 20ού αιώνα. Μεταφράζοντάς τον ανακάλυψα έναν απύθμ��νο πλούτο. Έναν άμετρο θαυμασμό γι’ αυτόν τον «πιε-νουάρ» που, απ’ το ταπεινό Μοντοβί της Αλγερίας, κατέκτησε το Παρίσι της διανόησης και της τέχνης, και κατόπιν ολόκληρη την υφήλιο. Η φιλοσοφική, λογοτεχνική, θεατρική του γνώση είναι απίστευτη. Αναρωτιέται κανείς, πότε πρόλαβε και τα διάβασε όλα τούτα; Πώς αφομοίωσε τόση γνώση που άλλοι χρειάζονται χρόνια ολάκερα σε πανεπιστημιακά έδρανα απλώς για να την αγγίξουν; Η κριτική ματιά του για το πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής του, για τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες παντός είδους, για τους μεγάλους κλασικούς της λογοτεχνίας, για τη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο, για τους σύγχρονους ομότεχνούς του, είναι κάτι το μοναδικό, το ανεπανάληπτο. Τα δοκιμιακά και τα λογοτεχνικά γραπτά του εξακολουθούν να σαγηνεύουν, ενώ εκείνα των επικριτών του βυθίστηκαν στη λήθη.

— Οι «120 ημέρες των Σοδόμων» του Μαρκήσιου ντε Σαντ ήταν ίσως ο μεγαλύτερος μεταφραστικός σας άθλος; Μια μεγάλη πρόκληση;   Για να είμαι ειλικρινής, το θεώρησα μάλλον ως μια πολύ μεγάλη πρόκληση. Μιλάμε για το πιο άσεμνο, το πιο ωμό, το πιο αποκρουστικό ίσως, το πιο ανελέητο έργο που γράφτηκε ποτέ. Ο μεταφραστής βυθίζεται κυριολεκτικά σε έναν ζοφερό κόσμο όπου τα πάντα κλιμακώνονται σε ένα κρεσέντο βίαιης ηδονής και πράξεων αφάνταστης βαναυσότητας. Η ωμότητα των περιγραφών δεν είναι η μόνη πρόκληση για τον μεταφραστή. Πρέπει να τις αντέξει, να τις κατανοήσει σε βάθος. Το μεγάλο στοίχημα είναι να τιθασεύσει την ακρότητα του σαδικού λόγου, να την αποδώσει ατόφια στη δική του γλώσσα με λέξεις βουτηγμένες στο αίμα και στο σπέρμα, στο «χύσι», όπως ηδονόχαρα επαναλαμβάνει αδιάκοπα ο συγγραφέας. Πρέπει επίσης να διατηρήσει αναλλοίωτη τη ζοφερή, απειλητική, ακόλαστη ατμόσφαιρα του βιβλίου, να νιώσει τις κραυγές της ηδονής και του πόνου να αντηχούν εκκωφαντικά μέσα του. Ο συγκλονιστικός λόγος του Ντε Σαντ απαιτεί ειδικές μεταφραστικές ακροβασίες, οι λέξεις πρέπει να επιλέγονται μία προς μία έτσι ώστε να προκαλούν το ίδιο αίσθημα απόλαυσης ή απέχθειας στον αναγνώστη, να σκιαγραφούν με τη μέγιστη πιστότητα την εποχή, να αποδίδουν στο ακέραιο αυτό τον περίκλειστο κόσμο της ακραίας ηδονής και της φρίκης. Οφείλω να πω ότι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα ήταν το μετάφρασμα να είναι λιγότερο σοκαριστικό, λιγότερο άσεμνο από το πρωτότυπο. Το ήθελα εξίσου ελευθέριο, εξίσου προκλητικό, εξίσου αχρείο. Κοντολογίς, ένα κείμενο στο οποίο η σεμνοτυφία και ο ψευτοκαθωσπρεπισμός δεν θα είχαν καμιά θέση! Θα πρέπει επίσης να επισ��μάνω και μια άλλη πτυχή του βιβλίου: πρόκειται για μια λογοτεχνία υψηλού επιπέδου, όπου η γαλλική γλώσσα του Διαφωτισμού στηλιτεύει, με έναν λόγο ποιητικό, φιλοσοφικό, επαναστατικό, μεθυστικό, την υποκρισία κλήρου και ευγενών, και προτρέπει τον λαό σε μια καθολική εξέγερση, λίγα χρόνια πριν από το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης.

— Μια άλλη σημαντική μετάφρασή σας ήταν αυτή της «Μαντάμ Μποβαρί» του Φλομπέρ. Δεν το είδατε ως ένα μεγάλο ρίσκο;  Πιθανόν και να το είδα ως ρίσκο. Μα μου ήταν αδύνατο να το αποφύγω. Το μεγαλείο αυτού του έργου δεν έγκειται τόσο στο θέμα του, μια «κοινότοπη» ιστορία μοιχείας και έρωτα, αλλά κυρίως στο συγγραφικό ύφος. Ο Φλομπέρ ήθελε το ύφος του να διαπνέεται από μια μουσικότητα, από μια αρμονία, αναζητούσε παθιασμένα την κατάλληλη λέξη. Ανυπέρβλητος ο τρόπος με τον οποίο απεικονίζει ό,τι περιβάλλει την ηρωίδα του· η αφήγηση τυλίγει σαν πέπλο πάθη, παρεκτροπές, μάταιες προσμονές, ανεκπλήρωτους πόθους, στροβιλίσματα σε χοροεσπερίδες, θροΐσματα ταφτάδων και μεταξωτών, ερωτικά αγγίγματα, τη μαγεία ενός ονειρικού κόσμου, την οδύνη, την απελπισία, το δηλητήριο του θανάτου. Για τον Φλομπέρ, «η ηθική της τέχνης συνίσταται στην ομορφιά της», γι’ αυτόν τον μεγάλο στυλίστα «το ύφος υπερτερεί της αλήθειας». Γι’ αυτούς τους λόγους, λοιπόν, θα σας πω ότι άξιζε που πήρα το «ρίσκο». Και η ανταμοιβή ήταν πολύ μεγάλη: πέρασα υπέροχες μέρες και νύχτες χαμένη στο φλομπερικό σύμπαν, παρασυρμένη στους ίδιους δρόμους με την Έμα Μποβαρί, ζώντας τον έρωτά της, την οδύνη της, την απελπισία της, τη μεγαλοσύνη του πάθους της. Κι αυτό ήταν πολύτιμο για μένα, ανεκτίμητο.

— Πώς ορίζετε τη λογοτεχνία; Είναι ένα μεγάλο μάθημα ανθρωπογνωσίας; Για μένα, η λογοτεχνία είναι ένα πάθος, κάτι που μας διακατέχει τόσο ώστε δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Οι ώρες της ανάγνωσης είναι ώρες μύησης, λύτρωσης, απόλαυσης, απόδρασης, μαγείας. Η λογοτεχνία είναι επίσης κι ένα ταξίδι σε τόπους άλλους, όπου αντικρίζεις έκθαμβος έναν πλούτο ιδεών, εικόνων, αισθημάτων. Η λογοτεχνία είναι ακόμα κι ένας τρόπος να μάθουμε τα εσώτερα της ανθρώπινης ύπαρξης, κι αυτό μας αναστατώνει, μας αφυπνίζει. Η λογοτεχνία έχει τη δύναμη να μας ταρακουνά συθέμελα. Είναι η δική μου θρησκεία, τους δικούς της θεούς λατρεύω.

— Ποια αναγνώσματα σάς έχουν καθορίσει όλα αυτά τα χρόνια; Πρωτίστως, Αλμπέρ Καμί, όλα του τα γραπτά ανεξαιρέτως (δοκίμια, θεατρικά, λογοτεχνικά έργα), κλασικά μυθιστορήματα του 19ου αιώνα και σύγχρονα κλασικά του 20ού αιώνα, βιογραφίες των μεγάλων της τέχνης (έχω ιδιαίτερη αδυναμία στις βιογραφίες), βιβλία για την ιστορία της τέχνης, βιβλία για τον κινηματογράφο. 

— Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς και γιατί;  Είναι οι συγγραφείς που με συντροφεύουν μια ζωή, αυτοί που μες στις σελίδες τους κουρνιάζω. Τους γνωρίζω πολύ καλά, συνομιλώ νοερά μαζί τους. Ανάμεσά τους, ο Καμί, ο Προυστ, ο Φλομπέρ, ο Σταντάλ, ο Ζολά, ο Ουγκό, ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι, ο Τσέχοφ, ο Ντίκενς, ο Τόμας Μαν, ο Μελβίλ… αλλά και σύγχρονοι, όπως ο Μπόρχες, η Μπάιατ (με τη συγκλονιστική «Εμμονή»), η Σαπιέντσα (με τη σπουδαία «Τέχνη της χαράς»), ο Μπαρνς (με τον μεθυστικό «Άνδρα με κόκκινο μανδύα»), και βέβαια, ο Ζορζ Σιμενόν με τα ανυπέρβλητα «σκληρά μυθιστορήματά» του. 

— Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας διεγείρει μοναδικά τη σκέψη και τη φαντασία; Αν έλεγα η τέχνη σε όλες τις μορφές της, θα ήταν κοινοτοπία; Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο, ιδίως στην εποχή που ζούμε.

— Τι σας θυμώνει στις μέρες μας; Η έλλειψη αληθινής κουλτούρας στην καθημερινότητα. Αυτό έχει ποικίλες εκφάνσεις: η συμπεριφορά των άλλων, η προκλητικότητα των αδαών, η διάχυτη νοοτροπία του νεοπλουτισμού, η τηλεόραση που, με λαμπρή εξαίρεση το «Βιβλ��οβούλιο» στο Κανάλι της Βουλής, αγνοεί προκλητικά το βιβλίο, τους συγγραφείς και την τέχνη εν γένει, το γεγονός ότι δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό. Μια διάχυτη έλλειψη γούστου και φαντασίας. Άνθρωποι με βλέμμα άδειο περιφέρονται πλασάροντας ένα ανούσιο lifestyle που το αναπαράγει ένα τσούρμο αγράμματων.   

— Και τι σας εκπλήσσει περισσότερο στη σύγχρονη ζωή; Η τραγική ομοιομορφία των πάντων. Καμιά πρωτοτυπία, καμιά φαντασία, παντού εικόνες ολόιδιες, απ’ τις οποίες αποστρέφεις γρήγορα το βλέμμα σου. Κι αυτό μου φαίνεται απίστευτα συντηρητικό, βαθιά αντιδραστικό. Είναι άραγε έτσι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία;

— Τέλος, τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή;  Τα έντονα αισθήματα: ο έρωτας, η αγάπη των δικών σου ανθρώπων, οι βαθιές φιλίες, η μαγεία που σου προσφέρει ένα έργο τέχνης, μια καλή κουβέντα που την ακούς απρόσμενα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[psyxodrama07fan]

Τελικά δεν άλλαξες, η ίδια πουτανα που πλασάρει τα βυζια της είσαι μια χαρά

Το νιώθω άνετα και αποδέχομαι το σώμα μου, το κάναμε δείγμα αυτοπροβολής και το κατηγορούμε σαν κάτι κακό.

Οι φωτογραφίες είναι φωτογραφίες και τα ρουχα είναι ρουχα, τίποτα δεν είναι προκλητικό από μόνο του, ούτε δίνει κάποια τέτοια εντύπωση και εγώ πράσινο φως για να μου μιλήσει κάποιος πρόστυχα με αφορμή αυτό. Φοράω μια αποκαλυπτική μπλούζα, την οποια εκλαμβάνεις ως προκλητική λόγω του ότι έχω στήθος. Για μένα μπορεί να ήταν απλά κολακευτική, χωρίς κάποια σεξουαλικη διάθεση πίσω απο αυτό. Αν την ίδια μπλούζα την φόραγε κάποια με μικρότερο στήθος, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα σχολίαζες κάτι παρομοιο. Και είναι σε τελική ανάλυση αστείο να χαρακτηρίζεις έναν άνθρωπο, από το τι φοράει και μόνο. Γιατί όλες οι συνθήκες και καταστάσεις κρίνονται από ένα σύνολο πραγμάτων.

ΥΓ1 Αν έχεις όντως το θάρρος της γνώμης σου, μπορείς να βγάλεις την χολή σου επώνυμα και όχι πίσω από την ασφάλεια που σου προσφέρει το ανώνυμο. Αλλα δεν το κανεις, γιατί φοβάσαι μην «κριθείς» γι’αυτο. Μην σου κάνουν δηλαδή αυτό ακριβώς που κανεις σε αυτό το ασκ.

ΥΓ2 Ας δουλέψουμε ο καθένας με και για τον εαυτό του πριν γυρίσουμε το δάχτυλο σε κάποιον άλλον. Θα ήταν πολύ καλύτερος ο κόσμος και η διάθεση μας.

Καλή συνέχεια!

[loulouditouheimona]

Πώς είσαι αυτό το διάστημα;

Έχουν γίνει πολλά στην οικογένεια μου τελευταία και είμαι φουλ περίεργα, δεν είμαι και τόσο σε καλή διάθεση θα φύγω όμως για ένα τριήμερο και θα ηρεμήσω πιστεύω

[fotovoltes]

Με αγιόκλιμα και γιασεμί γιορτάζει η τρίτη ηλικία

"Με αγιόκλημα και γιασεμί" τα ΚΑΠΗ της πόλης μας πραγματοποίησαν απόψε την καλοκαιρινή τους γιορτή στο Δημοτικό Θέατρο "Μίκης Θεοδωράκης". Σε μια βραδιά γεμάτη αγαπημένες μελωδίες από το παρελθόν, τραγούδια από τη Λαϊκή Ορχήστρα Αχαρνών, κέφι, χορό και καλή διάθεση, τα μέλη των ΚΑΠΗ αποχαιρέτησαν τη φετινή σεζόν και υποδέχθηκαν τις καλοκαιρινές διακοπές. Ο Αντιδήμαρχος Προσχολικής Αγωγής και Τρίτης Ηλικίας Άγγελος Αραμπατζής ευχαρίστησε όλο το προσωπικό που για ακόμα μια χρονιά στήριξε με σθένος το έργο της δημοτικής Αρχής. Η πόλη μας αγκαλιάζει την τρίτη ηλικία και στόχος του Δημάρχου Αχαρνών Σπύρου Βρεττού είναι η εξασφάλιση όλων των απαραίτητων συνθηκών ώστε να ζουν με αξιοπρέπεια και χαρά οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν, μας στήριξαν και μας χάρισαν την αγάπη και τη σοφία τους.

[atzatzoukalia]

είχα ολη την καλή διάθεση από χθες για να διαβάσω σήμερα αλλά τωρα δεν έχω καμία διάθεση

[h-xwra-twn-grammatwn]

Θες να μάθεις πως είμαι Θες να μάθεις ποια είμαι Τι κάνω, ποια η ρουτίνα μου Δεν έχω να πω και πολλά Γιατί δε ξέρω και πολλά Πάντα βάζω μόνο ένα ξυπνητήρι Και πάντα ξυπνάω με τόση ταχυκαρδία Γιατί δε πιστεύω το ποσό αργά κατάφερα να κοιμηθώ και πόσο βίαια ξυπνάω Μπαίνει λίγο φως απτό μισανοιχτο παντζούρι Τα πόδια μου μπλεγμένα με τα μαξιλάρια και τη κουβέρτα Άλλη μια μέρα που πρέπει να τα προλάβω όλα, να έχω διάθεση, να δείχνω ξεκούραστη, ήρεμη, όμορφη Θα πλύνω με κρύο νερό τα μούτρα μου για να συνέλθω άμεσα Θα φάω λίγο βιαστικά το πρωινό Και αφού βρω 2 υφάσματα μια μάσκαρα και ένα κόσμημα Φεύγω Με τσάντες, κλειδιά, εισιτήρια,ακουστικά, γυαλιά και βιβλία Τρέχω να προλάβω αυτό το λεωφορείο που αν το χάσω ή αργήσει ξέρω πως όλη η μέρα θα κυλήσει λάθος Και αφού φτάσω και κοιταχτώ στο ασανσέρ του ξένου σπιτιού Φοράω τη μάσκα μου Όχι αυτή του κοβιντ Αυτή της ευγένειας, της δουλειάς, την χαράς Αυτή η μάσκα που γράφει δε τρέχει τίποτα, όλα τέλεια άσε τους μαύρους κύκλους μου και το ξερό μου δέρμα να ουρλιάζουν Το σώμα μου με στις μελανιές που κρύβω Και οι φλέβες διαφανίζουν ακόμη πιο πολύ στο δέρμα μου όσο πιο κουρασμένη είμαι Τα ακουστικά μόνιμα συνδεδεμένα για να διαφεύγει το μυαλό στιγμιαία αν το χρειαστεί Μετά μικρό γεύμα, χάπια, παιδότοπος Πάλι ψεύτικες χαρές, κουβέντες και κρυμμένες μοναξιές Περπάτημα ως το σπίτι, το πιο ήρεμο 20λεπτο της ημέρας Που μαι μόνη με εμένα, τη μουσική και το βραδινό ουρανό Η ώρα πλέον 10 και λείπω απτό πρωί Πρέπει να γυρίσω σπίτι όλο κάποιο θέμα θα χει προκύψει, όλο κάποιος τσακωμός θα περιμένει στη πόρτα Κι άλλα χάπια, μηδενική αποταμίευση Γιατί οι υποχρεώσεις τρέχουν Έχω και τόσο καιρό να δω τους φίλους μου Εκείνος που με κοιτούσε και έλιωνε πλέον είναι μακρυά Και η ηρεμία που τόσο αναζητώ όλο κοντά προσπαθεί να έρθει και όλο κάτι τη διαλύει Τελείωσαν και τα τσιγάρα Το κρασί δεν είναι καλή επιλογή για να κοιμηθώ Τα μικρά φωτάκια συντροφεύουν άλλοτε τις αϋπνίες και άλλοτε τους εφιάλτες μου Κουράστηκα να τρέχω Θέλησα να ζήσω!...μα όλοι το ίδιο ζουν και κανείς δε κοίτα ��ύρω του Μόνο εγώ που και που Για να δω που ήμουν, που είμαι, τι ζητώ και τι θα έχω Να μια ημέρα μου λοιπόν Μια ημέρα που θα τελειώσει με δάκρυα για να ελαφρύνω λίγο το φορτίο, να ξεκαθαρίσει το τοπίο Έστειλα 2 ηχητικά για καληνύχτα Και ένα που γκρινιάζω για τα νεύρα και τους πόνους του κορμιού μου Με αγαπούν και αυτοί από μακρυά λογικά Τώρα που έμαθες για μενα,φύγε και συ Δεν έμειναν πολλά εδώ να δεις Ευχαριστώ και για τη τράκα, ίσως τα πούμε το πρωί Ίσως δε χάσω το λεωφορείο και όλα είναι λίγο πιο όμορφα κάτω απ’ τόν ήλιο Καληνύχτα

[flymoo]

"Αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να αισθάνεσαι τόσο πολλά πράγματα μέσα σε ένα όνειρο. Δεν πρόδιδα την ανάμνησή της, γιατί ακριβώς εκείνη ονειρευόμουν, μονάχα εκείνη. Ποτέ μέχρι τώρα δεν μου είχε συμβεί… Να ήταν τότε που άρχισα να έχω αμφιβολίες; Συνέχισα να λέω στον εαυτό μου πως ήταν όνειρο, μα η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά. Οι μυς μου σφίχτηκαν κι ετοιμάστηκα να πεταχτώ από το κρεβάτι. Ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι δεν θα τα κατάφερνα, γιατί συχνά στα όνειρα, νωθρό το σώμα αρνείται να υπακούσει στις εντολές. Ήλπιζα ότι η προσπάθεια θα κατόρθωνε να με βγάλει από τον ύπνο. Δεν ξύπνησα όμως• βρέθηκα καθισμένος στο κρεβάτι, με τα πόδια μου να κρέμονται. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, θα έπρεπε να υπομείνω το όνειρο αυτό μέχρι το τέλος του. Η καλή μου διάθεση είχε εξαφανιστεί. Φοβόμουν."

Στανίσλαβ Λεμ, Σολάρις, μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς, «Ποταμός», Αθήνα 2006.

[cathy-bluedream]

Ίσως έχουν στραφεί στον μπαφο, επειδή φοβούνται μην πεθάνουν και το χρειάζονται . Εγω κανω μόνο haze κι αυτό μόνο αν είμαι σε καλή διάθεση

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/14

Σήμερα άνοιξα τα μάτια μου στις 07.33 ακριβώς. Το όνειρο που έβλεπα μπορεί να διήρκεσε μονάχα λίγα δευτερόλεπτα εμένα όμως μου φάνηκε μια εισαγωγή στην αιωνιότητα. Η μορφή του ήταν πολύ ζωντανή για νεκρού. Έμοιαζαν σαν τις τελευταίες μέρες σου. Η αρρώστια σε είχε λιώσει. Σε φροντίζαμε. Δεν μίλησες καθόλου. Πώς να το ��άνεις άλλωστε; Στο κρεβάτι του νεκροζώντανου πόσα να ειπωθούν; Είχες καιρό να έρθεις στον ύπνο μου. Με τάραξες. Τι ήθελες; Γιατί μου έσφιξες το χέρι; Προσπάθησα να κοιμηθώ μα δεν μπορούσα. Προσπάθησα να σηκωθώ μα ούτε αυτό μπορούσα να κάνω. Είχα μουδιάσει ολόκληρη και κρύωνα. Το σπίτι ήταν παγωμένο. Τα καλοριφέρ δεν ανάβουν το πρωί και το μικρό αερόθερμο που είχα χάλασε πριν λίγες μέρες. Έμεινα ξαπλωμένη στο κρεβάτι ως τις 10.30 δεν ήθελα να αρχίσει αυτή η μέρα, ήδη δεν την άντεχα. Σηκώθηκα τεμπέλικα απ' τον καναπέ και έψαξα τα πράσινα παντοφλάκια μου. Τα βήματα μου ήταν αργά, σχεδόν σύρθηκα ως το μπάνιο και δεν ήταν καν αυτές οι δύσκολες μέρες του μήνα. Έπλυνα το πρόσωπο μου και τρόμαξα λίγο με το είδωλο μου στον καθρέφτη. Ήμουν χλωμή, τα μάτια μου ήταν κόκκινα κι οι μαύροι κύκλοι από κάτω υποδήλωναν την κούραση μου. Τα μαλλιά μου ήταν λαδωμένα και ένιωθα το σώμα μου βαρύ. Βάδισα μέχρι την κουζίνα με δύο λεπτά κοντοστάθηκα στον διάδρομο. Άναψα θερμοσίφωνα, ένα μπάνιο χρειαζόμουν. Έκανα νωχελικά τον πρώτο καφέ της ημέρας, έβαλα μια τυχαία playlist - ψέμα - και έκατσα στον καναπέ του σαλονιού. Ναι καλά διάβασες. Δεν βγήκα στο μπαλκόνι σήμερα. Ο ήλιος σε έκαιγε, φαινόταν, μα ήταν ύπουλος γιατί το κάψιμο ερχόταν μαζί με έναν δυνατό αέρα. Το δέρμα μου δεν το αντέχει αυτό. Πέρασε μισή ώρα. Έκλεισα τον θερμοσίφωνα και μπήκα στο μικροσκοπικό μου μπάνιο. Τα ρούχα μου βρέθηκαν στο πάτωμα μαζί κι όλη η ��αριά διάθεση που είχα πριν, σαν να την φυλάκισαν. Το νερό ήταν καυτό, το δέρμα μου αρχικά υπέφερε με τον τρόπο που κυλούσε πάνω του μα σταδιακά το συνήθισε και τα κόκκινα σημάδια ήταν η απόδειξη ότι σιωπηλά υπέμενε το βασανιστήριο. Έβαλα δυο φορές σαμπουάν και έκανα μασάζ στο κεφάλι μου, λίγα δάκρυα κύλησαν μα προσπάθησα να κοροϊδέψω τον εαυτό μου λέγοντας του ότι το σαμπουάν φταίει, μπήκε στα μάτια μου. Η playlist εξακολουθούσε να παίζει και εγώ εξακολουθούσα να κλαίω κάτω απ' το καυτό νερό. Το αφρόλουτρο μου μυρίζει κεράσι. Αφού άλλαξα άρωμα άλλαξα κι αφρόλουτρο. Πάντα το κάνω αυτό, μη με ρωτάς γιατί, δεν ξέρω. Θέλω μια σταθερή μυρωδιά, να αλλάζει που και που μα πάντα να μένει στην μνήμη μου. Τελείωσα το μπάνιο όταν το νερό πάγωσε και με συνέφερε στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα αν εμένα δύο λεπτά παραπάνω θα το συνήθιζα και έπειτα θα καθόμουν άλλα 20' εκεί μέσα. Πήρα στα χέρια μου την αγαπημένη μου κρέμα και την κοίταξα. Την πρώτη φορά που η μαμά μου είδε ραγάδες στο σώμα μου μου είπε να βάζω nivea για να το διατηρεί απαλό. Και εγώ το έκανα. Ασχέτως αν γέμισα με ραγάδες αργότερα. Από τότε πάντως είναι πάντα δίπλα μου, στο πατρικό μου πάντα δίπλα στο κομοδίνο και τώρα πια στο ράφι στο μπάνιο μου. Είναι αυτή η απαλή αίσθηση που αφήνει στο τέλος, αυτή η μυρωδιά που πλέκεται με όποιο άρωμα κι αν φοράω, οποίο αφρόλουτρο κι αν έχω που θυμίζει σπίτι. Θυμίζει εμένα. Ναι μου θυμίζει τον εαυτό μου αυτή η κρέμα. Ντύθηκα γρήγορα, έβαλα εκείνα τα σεντόνια στο πλυντήριο και έπειτα χτένισα τα μαλλιά μου. Δεν θα τα στεγνώσω, θα τα αφήσω να στεγνώσουν μόνα τους. Ίσως το βράδυ πριν βγω μόνο τα κάνω μπούκλες για να διατηρηθούν δύο μέρες. Ίσως πάλι τα πιάσω με το αγαπημένο μου κλαμερ. Δεν έχω διαβάσει ακόμη και η ώρα κοντεύει μεσημέρι. Τύψεις. Πρέπει να διαβάσω! Σήμερα δεν έχω φάει κάτι μα ήδη γεμίζω την τρίτη κούπα με γαλλικό. Το ξέχασα. Τσιμπάω ένα κράκερ όσο βάζω γαλλικό και νιώθω το στομάχι μου να πονάει. Το αγνοώ. Είμαι πολύ καλή στο να αγνοώ, κυρίως όταν θέλω. Ήταν διφορούμενο αυτό, το ξέρεις, το κατάλαβες. Μη με βάζεις να σου εξηγώ. Με κουράζει να εξηγώ. Θέλω μόνο να καταλαβαίνεις. Να με δέχεσαι. Να γράφω χωρίς να με κρίνεις. Το σπίτι δεν είναι καθαρό. Με αποσυντονίζει λίγο αυτό. Μου δημιουργεί μια ανασφάλεια και ταυτόχρονα πυροδοτεί την τεμπελιά μου.

Το πλυντήριο τελείωσε. Ο ήχος με αναγκάζει να σηκωθώ απ' την καρέκλα του γραφείου. Θα ανοίξω την πόρτα για αρχή. Δεν έχω κουρά��ιο να τα απλώσω ακόμη, σε λίγο. Το υπόσχομαι!

[...]

Μεσολάβησαν κάποιες ώρες. Σταμάτησα να γράφω. Τα ρούχα είναι ακόμη στο πλυντήριο. Οι ώρες που κύλησαν ήταν αδιάφορες. Μαγείρεψα, έπρεπε να φάω φαγητό σήμερα. Είδα ένα επεισόδιο από μια σειρά που βλέπω τελευταία. Χαζεψα και στο κινητό μου. Δεν διάβασα. Μη με κρίνεις. Δεν είχα διάθεση. Θα καθαρίσω το σπίτι, θα ετοιμαστώ να πάω σινεμά κι ύστερα ίσως διαβάσω.

[...]

Τελικά δεν διάβασα! Έκανα όμως γενική στο σπίτι, οι τύψεις μου βλέπεις δεν μου επέτρεπαν απλά να μείνω στον καναπέ. Έπρεπε να έχω μια δικαιολογία. Πήγα τελικά και σινεμά. Είδαμε με τον κολλητό μου το poor things του Λάνθιμου. Μου άρεσε πολύ. Η Στόουν ήταν εξαιρετική στο ρόλο, κι ο Νταφόε επίσης. Γενικά η ταινία άξιζε. Τα ποπ κορν όχι και τόσο. Ήρθαμε σπίτι μου για λίγο, συζητήσαμε για τα ερωτικά του δράματα. Ο τύπος που ήθελε πολύ να ξαναβγούν τον άφησε διαβάστηκε αλλά εχθές του έστειλε ένας άλλος οπότε είναι σίγουρο ότι μέχρι την Τρίτη θα τον έχει ξεχάσει εντελώς. Γελάω λιγάκι με το πόσο άστατος είναι στα ερωτικά του. Έπειτα σκέφτομαι εμένα που περιμένω τον μεγάλο έρωτα και γελάω με τον εαυτό μου.

Σήμερα ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Έλεγξα δύο φορές εάν έχω κλειδώσει μα ακόμα στριφογυρίζω. Σήμερα νιώθω πολύ μόνη. Περισσότερο και από χθες. Δεν θέλω να γράψω άλλο, αύριο πάλι, το υπόσχομαι.

[ek-genetis-katarameni]

Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα, εάν επικεντρωνόμασταν στην ευγένεια του ενός απέναντι στον άλλον;

Πόσο πιο εύκολη θα ήταν, άραγε, η ζωή μας, εάν δεν κοιτούσαμε μόνο την προσωπική μας ευτυχία, αλλά και των γύρω μας, των ανθρώπων που ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή, εκείνους που συναντάμε τυχαία στον δρόμο, στο λεωφορείο, στο μετρό, στην εργασία μας;

Ένα χαμόγελο, μια γλυκιά κουβέντα, μια απλή αλλά ζωτικής σημασίας "καλημέρα";

Ήμουν στην παραλία και μια φανερά αγχωμένη σερβιτόρα, κοντά στην ηλικία μου, με κοιτούσε εδώ και ώρα.

Παρήγγειλα κάτι, το έφερε και φεύγοντας πήρε το θάρρος και πολύ ευγενικά και καλοσυνάτα μου είπε : "Εντωμεταξύ, τί όμορφα που είναι τα μαλλιά σου.."

(μη σημαντική γενική πληροφορία, αλλά έχει σημασία για την εξέλιξη της ιστορίας και του μηνύματος που προσπαθώ να περάσω : τα μαλλιά μου είναι εντελώς φυσικά, καστανά, και μακριά μέχρι τη μέση μου.)

Πιάσαμε συζήτηση για μερικά λεπτά, όσον αφορά το πώς μακραίνουν και άλλες γενικολογίες που την έκαναν να νιώθει φανερά πιο άνετα απέναντι μου.

Όταν ήταν ώρα να επιστρέψει στο πόστο της, μου χαμογέλασε και μου είπε "σαν γοργόνα είσαι", γελάσαμε, την ευχαρίστησα και έφυγε.

Το κείμενο αυτό, είναι αφιερωμένο σε εκείνη, που μου έφτιαξε τη διάθεση με ένα απλό αλλά μεγάλης σημασίας για εμένα σχόλιο, όντας και γω αρκετά εσωστρεφής και ντροπαλή.

"Ναι ρε Πανδώρα και που θες να καταλήξεις;"

Στο ότι δεν είμαστε προγραμματισμένοι να ζούμε στην αποξένωση και στη μιζέρια. Όποιος και αν κρύβεται πίσω από την πλέον επικρατούσα κατάσταση του αυξημένου εγωισμού μας και της απάθειας του ενός για τον άλλον, αρνούμαι να πιστέψω ότι θα επικρατήσει και θα μας χωρίσει.

Είναι στη φύση μας να αγαπιόμαστε και να θέλουμε το καλό ��ου συνανθρώπου μας, και καθημερινά πονάω ολοένα και περισσότερο, όταν βλέπω ότι λίγο λίγο κάθε μέρα αυτό τους αφήνουμε να μας το στερούν.

Να είστε ευγενικοί, να γελάτε, να τρέχετε και να παίζετε σαν παιδιά, και όταν δείτε έναν όμορφο άνθρωπο, ή κάτι όμορφο/αξιοσημείωτο επάνω σε κάποιον, κάντε του το ρημάδι το κοπλιμέντο, μη μασάτε.

Μπορεί να του φτιάξετε και τη μέρα.

Σε εσένα, λοιπόν, κορίτσι μου, που άφησες τις ντροπές και χωρίς να έχεις να κερδίσεις τίποτα, ήρθες και έβαλες και συ το λιθαράκι σου, στο να φτιάξει το μέσα μου λίγο παραπάνω σήμερα.

Μην ακούτε τι πάνε να σας πλασάρουν.

Η απάθεια ΔΕΝ είναι κουλ.

Η αδιαφορία ΔΕΝ είναι κουλ.

Ο εγωισμός ΔΕΝ είναι κουλ.

Κουλ είναι, να πολεμάς για την ανθρώπινη φύση σου, σε έναν κόσμο που προσπαθούν να σου την στερήσουν, να σε κάνουν να την ξεχάσεις και να ζεις μόνο για σένα.

Στην τελική, από το ίδιο χώμα έχουμε φτιαχτεί και αυτό δεν το αναιρεί κανένας, μέχρι ο κόσμος να τελειώσει. Είμαστε ο ίδιος πηλός, λίγο διαφορετικά πλασμένος, αλλά με τις ίδιες ομορφιές και αδυναμίες.

Γίνε η σερβιτόρα που δεν φοβάται να δείξει ότι είναι άνθρωπος και πες μια καλή κουβέντα, βγες από το ινσταγκραμ και ζήσε, γιατί είμαστε ο ένας για τον άλλον και στο τέλος της ημέρας, ο ένας τον άλλον έχουμε.

Πανδώρα.

[xionisgr]

ISBN: 978-960-615-550-5 Συγγραφέας: Μαρία Ν. Καμπάνταη Εκδότης: Αρμός Σελίδες: 218 Ημερομηνία Έκδοσης: 2022-12-16 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[justforbooks]

Η μεταμφίεση του Στέφανου με τα στενά ρούχα σε φαντάρο για διάστημα δύο εβδομάδων ήταν άλλη μια καλή ευκαιρία να απολαύσουμε τη σπαρταριστή υποκρισία του νέου ηγέτη της ελληνικής αριστεράς αλλά και να επιβεβαιώσουμε τον μεγαλύτερο τροφοδότη της υποκρισίας αυτής: την ελληνική δημοσιογραφία.

Το ότι ο ηγέτης έχει το θράσος να δηλώνει «περήφανος που θα υπηρετήσει την πατρίδα» την ίδια στιγμή που πληρώνει προκειμένου η τιμή αυτή να κρατήσει μόνο δυο βδομάδες (αν ο αρχηγός δεν είχε λεφτά να δώσει θα ήταν φαντάρος για κάνα εξάμηνο) είναι κάτι που δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Αφορά και τους δημοσιογράφους που δεν επισημαίνουν το μέγεθος του δουλέματος. Τους δημοσιογράφους που αναφέρονται στην 15ήμερη μεταμφίεση με τον όρο «θητεία» και που μας ενημερώνουν ότι «ο Στέφανος Κασσελάκης ζήτησε να μην έχει καμία ειδική μεταχείριση» ως πραγματική είδηση και χωρίς ίχνος ειρωνείας.

Το ότι η είσοδος του Κασσελάκη στο στρατόπεδο κατέλαβε αξιοσέβαστο χρόνο στα δελτία «ειδήσεων» ως σοβαρή είδηση και όχι ως πολιτιστικό δρώμενο επιβεβαιώνει τη λάιφ στάιλ αντίληψη για την πολιτική και την απόσταση που χωρίζει την ελληνική δημοσιογραφία από την πραγματική ενημέρωση. Βέβαια μιλάμε για μια χώρα στην οποία τα δελτία «ειδήσεων» αξιολογούν ως σημαντική είδηση το ότι η Κέιτ Μίντλετον εθεάθη σε μπακάλικο «αρκετά αδυνατισμένη αλλά με καλή διάθεση» οπότε και η αντιμετώπιση της πολιτικής ως υλικό λάιφ στάιλ δεν πρέπει να ξενίζει κανέναν. Ο Κασσελάκης απλώς εκμεταλλεύεται το ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφο�� της «ενημέρωσης» κατά βάθος θα ήθελαν να δουλεύουν σε μεσημεριανάδικο.

Προφανώς εκτός από την «ενημερωτική» δημοσιογραφία είναι και η ίδια η πολιτεία υπεύθυνη για τη σαπουνόπερα που υποστήκαμε το Σαββατοκύριακο. Γιατί μόνο η πολιτεία είναι υπεύθυνη που ένας άνθρωπος που έχει την επιθυμία και την οικονομική δυνατότητα να μην υπηρετήσει τη θητεία του επειδή έζησε καιρό στο εξωτερικό είναι υποχρεωμένος να μασκαρευτεί για 15 μέρες παριστάνοντας τον φαντάρο. Τι νόημα έχει να πάει κάποιος σε ένα στρατόπεδο νεοσυλλέκτων για 15 μέρες; Τι νόημα έχει να βάλεις κάποιους που σε λίγες μέρες θα είναι ξανά πολίτες μαζί με άλλους που έχουν μπροστά τους μήνες σκοπιάς, αγγαρείας, λούφας, μαζέματος αποτσίγαρων και πευκοβελόνων; Αν ο νόμος έχει ψηφιστεί στο πλαίσιο κάποιας φάρσας στους νεοσύλλεκτους επικροτώ αλλά αν όχι δεν τον καταλαβαίνω.

Μπορεί όλοι όσοι υπηρετήσαμε να ξέρουμε πως η θητεία έχει τόση σχέση με πολεμική προετοιμασία όση ένας μουσουλμάνος με το χοιρινό κρέας*, μπορεί όλοι να ξέρουμε ότι οι βασικοί σκοποί της θητείας είναι α) η εύρεση εργατικών χεριών γι’ αυτή την τεράστια δημόσια υπηρεσία που ονομάζεται Ελληνικός Στρατός και β) η οικονομική στήριξη της επαρχίας με τα δεκάδες άχρηστα κατά τα άλλα στρατόπεδα, αλλά δεν χρειάζεται η θητεία να ξεφτιλίζεται ακόμα περισσότερο με τις 15ήμερες μεταμφιέσεις.

Από την άλλη μια χώρα καρναβάλι δεν μπορεί παρά να είναι καρναβάλι σε κάθε της πτυχή ❗

✔ οι «στρατιώτες» παρότι οπλοφορούν εκπαιδεύονται στη χρήση των όπλων τους μόλις 2-3 φορές στη διάρκεια της θητείας τους. Ο Ελληνικός Στρατός δεν προετοιμάζει για πολεμικές επιχειρήσεις αλλά για τη λούφα στην επαγγελματική ζωή.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-615-550-5 Συγγραφέας: Μαρία Ν. Καμπάνταη Εκδότης: Αρμός Σελίδες: 218 Ημερομηνία Έκδοσης: 2022-12-16 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[crisismonitor]

Σskouυνεδρίαση επανεκτίμησης δεδομένων μετά το πρόσφατο ράλι και το διήμερο της διόρθωσης που ακολούθησε ήταν η σημερινή στο ελληνικό χρηματιστήριο, όπου οι κύριοι δείκτες κινήθηκαν μόνιμα ανοδικά, αλλά σε περιορισμένο εύρος διακύμανσης και χωρίς μεγάλα ανοίγματα και πρωτοβουλίες που θα διαφοροποιούσαν το υπάρχον momentum.  Με επιμέρους πονταρίσματα και επανεκτίμηση δεδομένων το Χρηματιστήριο Ράλι +3,49% και νέα ιστορικά υψηλά για την Τιτάν ενόψει Αμερικής Μέτριος ο τζίρος ξανά, κάτω από τα 120 εκατ. ευρώ Νέο ράλι +9,26% για τη μετοχή των Αττικών Εκδόσεων, λόγω Alter Ego Media Με τις περισσότερες ευρωπαϊκές αγορές να κινούνται ήπια θετικά αλλά χωρίς ξεκάθαρη τάση και τους δείκτες της Wall Street σε αναζήτηση κατεύθυνσης με ελαφρώς θετική διάθεση, το ελληνικό χρηματιστήριο κινήθηκε σε περιορισμένο εύρος διακύμανσης λίγο πάνω των οκτώ μονάδων από πλευράς Γενικού Δείκτη, ο οποίος αφενός κράτησε το όριο των 1.490 μονάδων, αφετέρου έδειξε ότι δεν είχε δυνάμεις για άμεση επάνοδο πάνω από τις 1.500 μονάδες.  Παράλληλα, συνεχίστηκε η κινητικότητα και το rotation στους πρωταγωνιστές, ενώ στο σύνολο της αγοράς το κλίμα ήταν μοιρασμένο.  Ο Γενικός Δείκτης στις 11:57 π.μ. έφτασε έως το υψηλό ημέρας και τις 1.498,76 μονάδες (+0,57%), κατόπιν στις 13:52 μ.μ. υποχώρησε έως το χαμηλό των 1.490,57 μονάδων (+0,02%), ενώ τελικώς έκλεισε στις 1.493,11 μονάδες με μικρή άνοδο 0,19%.  Ο FTSE 25 έχοντας παρόμοιο γράφημα με το Γενικό Δείκτη, έκλεισε στις 3.627,88 μονάδες με άνοδο 0,22%, ο Mid Cap της μεσαίας αποτίμησης ολοκλήρωσε τη συνεδρίαση στις 2.421,47 μονάδες με άνοδο 0,38%, ενώ ο τραπεζικός δείκτης έκλεισε με άνοδο 0,57% στις 1.349,87 μονάδες, μολονότι στο υψηλό ημέρας έφτασε έως το +1,49%.  Η αξία συναλλαγών διατηρήθηκε στα μειωμένα επίπεδα των τελευταίων ημερών καθώς διαμορφώθηκε στα 117,53 εκατ. ευρώ, με τα 100,82 εκατ. ευρώ στον FTSE 25, εκ των οποίων τα 48,5 εκατ. ευρώ στις τράπεζες, ενώ στον Mid Cap έγιναν συναλλαγές 8,93 εκατ. ευρώ. Παράλληλα, 15,63 εκατ. ευρώ ήταν πακέτα, ήτοι το 13,46% του συνόλου, με τα περισσότερα σε Optima Bank, Πειραιώς, Εθνική, Metlen, Motor Oil, Jumbo, Τιτάν, ΓΕΚ Τέρνα, Alpha Bank και Τρ. Κύπρου.  Στην κορυφή των συναλλαγών βρέθηκε η Εθνική με 16,10 εκατ. ευρώ, η Τιτάν διακίνησε 11,77 εκατ., η Alpha Bank 10,54 εκατ. και η Eurobank 10,15 εκατ. ευρώ.  Στο χώρο του FTSE 25 δέσποσε το ράλι +3,49% και τα νέα ιστορικά υψηλά των 41,50 ευρώ της Τιτάν με φόντο την αίτηση εισαγωγής της Titan America στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, ενώ καλή εικόνα είχαν οι Eurobank, Optima Bank και ΟΠΑΠ. Απώλειες άνω του 1% στον Large Cap είχαν οι Cenergy Holdings, Lamda Development και OTE.  Στον Mid Cap εντυπωσιακό με +6,89% έκανε η AVAX, άνω του 2% ενισχύθηκε η Briq Properties και άνω του 1% οι AustriaCard, ΑΔΜΗΕ, Intracom Holdings, Πλαστικά Θράκης και Trade Estate. Αντιθέτως, πιέστηκαν άνω του 1% οι ΟΛΠ και Fourlis, ενώ μικρότερη πτώση είχαν οι Quest Συμμετοχών, Κρι Κρι, Τεχνική Ολυμπιακή, Premia, Profile, κ.λπ.  Στην ευρύτερη αγορά, συνεχίστηκε για τρίτη διαδοχική συνεδρίαση το ράλι της μετοχής των Αττικών Εκδόσεων, που ενισχύθηκε κατά 9,26%, ύστερα από το +9,76% χθες και +9,33% την περασμένη Παρασκευή. Το γεγονός της εισαγωγής της Alter Ego Media στο Χ.Α., πιθανότατα, εξ αντανακλάσεως δίνει ώθηση στην μετοχή, που είναι η μοναδική από τον πάλαι ποτέ ισχυρό χώρο των media που είχε πάνω από δέκα εισηγμένες. Στο σύνολο της αγοράς, υπήρξε απόλυτη ισορροπία με 57 ανοδικές και 58 πτωτικές μετοχές.    Read the full article

[rulinarulina]

Το ανέκδοτο της ημέρας με δικαστή: Τα Χριστουγεννιάτικα δώρα

Το ανέκδοτο της ημέρας με δικαστή: Ένας δικαστής που εκδίκαζε μια υπόθεση λίγο πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων, βρισκόταν σε καλή διάθεση, λόγω εορτών “Γιατί βρίσκεσαι εδώ;” ρωτάει τον κατηγορούμενο. “Επειδή ψώνισα πολύ νωρίς τα Χριστουγεννιάτικα δώρα!” “Αυτό δεν είναι ποινικό αδίκημα”, λέει έκπληκτος ο δικαστής, “Πόσο πιο νωρίς ψωνίσατε κύριε;” “Λίγο πριν ανοίξει το κατάστημα…”,…