#Καθαριότητα

[kfzversicherungvergleich]

Βιολογικός Καθαρισμός Στρωμάτων και Σαλονιού στην Αλεξανδρούπολη: Η Απόλυτη Λύση για την Καθαριότητα και την Υγεία σας

Ο ύπνος είναι ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες για την υγεία μας, και το στρώμα πάνω στο οποίο κοιμόμαστε παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτό. Ωστόσο, πόσοι από εμάς σκεφτόμαστε πραγματικά την καθαριότητα του στρώματος μας; Στην πραγματικότητα, τα στρώματα είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους χώρους συσσώρευσης ακάρεων, βακτηρίων και άλλων αλλεργιογόνων που μπορούν να επηρεάσουν την υγεία μας. Εδώ έρχεται να σας προσφέρει λύση ο βιολογικός καθαρισμός στρωμάτων.

Γιατί Είναι Σημαντικός ο Βιολογικός Καθαρισμός Στρωμάτων;

Ο βιολογικός καθαρισμός στρωμάτων είναι η διαδικασία που χρησιμοποιεί εξειδικευμένα μηχανήματα και προϊόντα για να απομακρύνει βαθιά ριζωμένους ρύπους, αλλεργιογόνα και μικροοργανισμούς από το στρώμα σας. Οι συμβατικοί καθαρισμοί μπορεί να απομακρύνουν μόνο την επιφανειακή βρωμιά, αφήνοντας το στρώμα σας ευάλωτο σε κρυμμένα βακτήρια. Με τον βιολογικό καθαρισμό, όχι μόνο βελτιώνεται η ποιότητα του ύπνου σας, αλλά και η συνολική υγεία σας.

Η Σημασία του Βιολογικού Καθαρισμού Σαλονιού

Το σαλόνι είναι ένας χώρος όπου περνάμε πολύ χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μας. Τα υφάσματα του σαλονιού, όπως οι καναπέδες και οι πολυθρόνες, μπορούν εύκολα να γίνουν εστία ρύπων, ακάρεων και άλλων επιβλαβών ουσιών. Ο βιολογικός καθαρισμός σαλονιού στην Αλεξανδρούπολη είναι η ιδανική λύση για να διασφαλίσετε ότι ο χώρος σας παραμένει καθαρός και ασφαλής για όλους τους κατοίκους και επισκέπτες.

Πώς Ο Βιολογικός Καθαρισμός Εξασφαλίζει Ένα Υγιεινό Περιβάλλον

Με τη χρήση οικολογικών προϊόντων και τεχνικών, ο βιολογικός καθαρισμός είναι φιλικός προς το περιβάλλον και αποτελεσματικός στην εξάλειψη όλων των ειδών μικροοργανισμών. Αυτή η μέθοδος καθαρισμού είναι ιδιαίτερα σημαντική για άτομα με αλλεργίες ή αναπνευστικά προβλήματα, καθώς εξαλείφει τους αλλεργιογόνους παράγοντες από τον αέρα και τις επιφάνειες του σπιτιού σας.

Κλείστε Σήμερα τον Βιολογικό Καθαρισμό που Χρειάζεστε

Εάν αναζητάτε μια επαγγελματική και αξιόπιστη λύση για τον βιολογικό καθαρισμό στρωμάτων ή σαλονιού στην Αλεξανδρούπολη, είμαστε εδώ για να σας εξυπηρετήσουμε. Η ομάδα μας αποτελείται από ειδικούς με πολυετή εμπειρία στον τομέα της καθαριότητας, και χρησιμοποιούμε μόνο τις καλύτερες τεχνικές και προϊόντα για να διασφαλίσουμε ότι το σπίτι σας είναι απόλυτα καθαρό και υγιεινό.

Μην αφήνετε την καθαριότητα του σπιτιού σας στην τύχη. Κλείστε σήμερα έναν επαγγελματικό βιολογικός καθαρισμός στρωμάτων ή βιολογικός καθαρισμός σαλονιού στην Αλεξανδρούπολη και απολαύστε έναν καθαρό και υγιή χώρο διαβίωσης. Επικοινωνήστε μαζί μας και επιτρέψτε μας να φροντίσουμε για την υγεία και την ευεξία σας.

Σας περιμένουμε για να κλείσουμε ραντεβού και να σας προσφέρουμε τις καλύτερες υπηρεσίες καθαρισμού στην περιοχή σας. Εμπιστευθείτε τους ειδικούς για την υγεία και την καθαριότητα του σπιτιού σας!

[agnickradio]

Η ανάθεση της καθαριότητας των νοσοκομείων Λασιθίου σε εργολάβο είναι ετησίως 236.664 Ε ακριβότερη από την  απασχόληση συμβασιούχων

εκφράζουμε την αντίθεση μας στην επιλογή της κυβέρνησης και στην απόφαση του ΔΣ Κοινή ανακοίνωση των συλλόγων εργαζομένων των νοσοκομείων ν. Λασιθίου 21/6/24 Continue reading Η ανάθεση της καθαριότητας των νοσοκομείων Λασιθίου σε εργολάβο είναι ετησίως 236.664 Ε ακριβότερη από την απασχόληση συμβασιούχων

[astratv]

Ακόμα εννιά νέα οχήματα για την καθαριότητα στο Δήμο Λαρισαίων

Με ακόμα 9 νέα οχήματα ενισχύεται ο στόλος της Διεύθυνσης Καθαριότητας του Δήμου Λαρισαίων. Τα μηχανήματα παραδόθηκαν στον Δήμο τις προηγούμενες ημέρες και σύντομα θα βγουν στους δρόμους. Ειδικότερα, πρόκειται για 7 απορριμματοφόρα στενού πλαισίου, τα οποία θα συμβάλουν στο έργο της αποκομιδής σε πεζόδρομους και στενούς δρόμους της πόλης καθώς και 2 ανοικτά φορτηγά με ανατρεπόμενη καρότσα και…

[justforbooks]

«Η ζωή για μένα είναι ένα πανδοχείο όπου πρέπει να σταθώ μέχρις ότου έρθει η ταχυδρομική άμαξα για την άβυσσο», σημείωνε στα αμέτρητα γραπτά του ο Φερνάντο Πεσσόα, ποιητής, συγγραφέας και κορυφαία φυσιογνωμία των ευρωπαϊκών γραμμάτων, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, 13 Ιουνίου 1888 στη Λισαβόνα.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σήμερα πώς ήταν δυνατό η Ευρώπη, και ως ένα βαθμό ακόμη και η ίδια του η χώρα, να ανακαλύπτουν τόσο όψιμα στις πραγματικές του διαστάσεις το έργο του μεγαλύτερου Πορτογάλου ποιητή, και ενός από τους συγγραφείς του 20ού αιώνα, αρκετές δεκαετίες μετά τον θάνατό του το 1935.

Ο Φερνάντο Πεσσόα, ο λογοτέχνης με τις πολλές προσωπικότητες, τα άφθονα alter ego που είχε επινοήσει για να υπογράφει τη δουλειά του και το τεράστιας έκτασης έργο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου παρέμενε ανέκδοτο ενόσω ζούσε, ήταν ένας άνθρωπος που μέσα από το γράψιμο εφηύρε τον εαυτό του.

Ο Φερνάντο Πεσσόα γεννιέται στη Λισαβόνα το 1888. Χάνει νωρίς τον πατέρα του. Γρήγορα η μητέρα του ξαναπαντρεύεται με έναν διπλωμάτη που διορίζεται στο Ντάρμπαν της Νότιας Αφρικής. Η οικογένεια τον ακολουθεί και έτσι ο Πεσσόα θα αρχίσει και θα ολοκληρώσει με εξαιρετικές επιδόσεις τις σπουδές του στην αγγλική γλώσσα, αποκτώντας μια στέρεη αγγλική λογοτεχνική παιδεία.

Από τη σχολική του ηλικία και μέχρι το τέλος της ζωής του, παράλληλα με τη μητρική του γλώσσα, θα γράφει ποιήματα και κείμενα στα αγγλικά υπογράφοντας, κατά τη συνήθειά του, με διάφορα ονόματα. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών επιστρέφει στη Λισαβόνα, την οποία δεν θα εγκαταλείψει ποτέ πια. Γράφει πλέον πυρετωδώς. Οι υπόλοιπες ασχολίες του: Αποκρυφισμός, μελέτη της Καμπάλα, θεοσοφία και αστρολογία, ατελείωτες κουβέντες στα καφενεία όπου συχνάζουν οι μοντερνιστές καλλιτέχνες και πολύ αλκοόλ.

Διαλέγει το επάγγελμα του συντάκτη - μεταφραστή και αναλαμβάνει την αλληλογραφία οίκων της εμπορικής Κάτω Πόλης της Λισαβόνας, εργασία με πενιχρές αποδοχές, η οποία ωστόσο τον απαλλάσσει από τις δεσμεύσεις του ωραρίου και της φυσικής παρουσίας. Έχει από καιρό αρχίσει να δημοσιεύει σε περιοδικά ποιήματα και πεζά.

Το 1915, στα είκοσι επτά του χρόνια, τα πορτογαλικά γράμματα θα σημαδευτούν καταρχήν από την κυκλοφορία του περιοδικού Ορφέας, με πρωτεργάτη τον Πεσσόα, που θα εισαγάγει τον μοντερνισμό στην πορτογαλική τέχνη και κατά δεύτερο λόγο, από μια εντυπωσιακή ποιητική συλλογή του Άλβαρο ντε Κάμπος. Είναι η στιγμή που επινοείται ένα από τα alter ego του Φερνάντο Πεσσόα, ένας από τους κύριους ετερώνυμούς του, όπως ο ίδιος αποκαλεί τα πρόσωπα που κατασκευάζει, προικίζοντάς τα με μια ξεχωριστή βιογραφία και προπάντων με ένα ξεχωριστό λογοτεχνικό ύφος.

«Με τον ίδιο τρόπο που πλένουμε το κορμί μας, θα έπρεπε να πλένουμε και το πεπρωμένο μας, να αλλάζουμε ζωή όπως αλλάζουμε ρούχα, όχι για λόγους επιβίωσης, όπως κάνουμε όταν τρώμε ή κοιμόμαστε, μα με εκείνο τον σεβασμό που έχουμε σαν τρίτοι απέναντι στον εαυτό μας, με αυτό που κατεξοχήν ονομάζουμε καθαριότητα», έγραφε.

Μέχρι σήμερα, οι μελετητές του έργου του έχουν ανακαλύψει εβδομήντα πέντε διαφορετικές προσωπικότητες που υπογράφουν γραπτά του Πεσσόα: Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο αγγλόφωνος Αλεξάντερ Σερτς, από την εποχή της Νότιας Αφρικής, ο Αλμπέρτο Καέιρο, ένας σοφός που συνθέτει τα ποιήματά του αποτραβηγμένος στην εξοχή, ο Ρικάρντο Ρέις, φιλόλογος που προσπαθεί να αναμετρηθεί με τους αρχαίους κλασικούς, και που, μοναρχικός, όπως άλλωστε και ο Πεσσόα, ζει μετά την κήρυξη της δικτατορίας εξόριστος στη Βραζιλία, και ο Άλβαρο ντε Κάμπος, μηχανικός με παιδεία αγγλοσαξονική, ο οποίος στο έργο του υμνεί την τεχνολογία και την έλευση των μοντέρνων καιρών.

Οι ετερώνυμοι δημοσιεύουν αυτόνομα και ζουν την ξεχωριστή τους ύπαρξη, σε σημείο που να επεμβαίνουν γραπτώς στην ίδια την προσωπική ζωή του συγγραφέα που τους επινόησε. Χρειάστηκαν δεκαετίες για να μπορέσει όλη αυτή η παραγωγή να συγκεντρωθεί και να μελετηθεί ως έργο του Πεσσόα.

Όσο για τον ίδιο, που συνέχιζε να υπογράφει τα κείμενα τα οποία θεωρούσε «δικά του», παραμένει ολότελα αταξινόμητος: Η ποίησή του κυμαίνεται ανάμεσα σε μια απέριττη καθαρότητα και μια γραφή ελλειπτική και κρυφή. Το κυριότερο όμως είναι πως είναι ένας συγγραφέας που προσπάθησε μέσα από τα πολλαπλά εγώ του να θεμελιώσει μια ολόκληρη λογοτεχνία: «Ζωή είναι να είσαι άλλος».

Εκτός από τις πολλές αποσπασματικές δημοσιεύσεις σε περιοδικά, από το τεράστιο σε όγκο έργο του Πεσσόα, κατά τη διάρκεια της ζωής του εκδόθηκε μόνο ένας τόμος, «Το μήνυμα». Δεν ήθελε να χάσει χρόνο εκδίδοντας το έργο του, προτιμούσε να γράφει, να ταξινομεί, να διορθώνει και να αναθεωρεί τα κείμενά του.

Είναι ενδεικτικό ότι το γνωστότερο ίσως έργο του, η κατάδυση στο εγώ και στα ανεξιχνίαστα βάθη της ύπαρξής του, «Το βιβλίο της ανησυχίας», έργο ζωής που έμεινε ατελείωτο, άρχισε να γράφεται από το 1912, αποσπασματικά και κατά περιόδους, με τη μορφή του ημερολογίου, ενώ η πρώτη πλήρης έκδοσή του στην Πορτογαλία δεν κυκλοφόρησε παρά μόλις το 1982.

Όταν το 1935 ο Πεσσόα πέθανε διαλυμένος από το ποτό σε ηλικία 47 ετών, βρέθηκε στο σπίτι του ένα μπαούλο με 27.453 χειρόγραφα, από τα οποία ένα μεγάλο μέρος μένει ακόμη να μελετηθεί και να εκδοθεί.

Ο Πεσσόα πέθανε γνωστός του λογοτεχνικούς κύκλους, ωστόσο ο πορτογαλικός λαός άργησε να αναγνωρίσει στα πολλαπλά του πρόσωπα τον συγγραφέα που εκφράζει τους πόθους και τις αγωνίες του και να τον τιμήσει ως εθνικό του ποιητή. Η έκταση του έργου του ανακαλύφθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε και άρχισε η σταδιακή έκδοσή του.

Χαρακτηριστικό είναι πως, στην επέτειο των εκατό χρόνων από τη γέννησή του, ο τάφος του μεταφέρθηκε στο μοναστήρι των Ιερωνύμων, ανάμεσα σε εκείνους του Λουίς δε Καμόες και του Βάσκο ντα Γκάμα. Η ύψιστη λογοτεχνική φιλοδοξία του ικανοποιήθηκε: «Μια μέρα ίσως καταλάβουν πως εκπλήρωσα, όπως κανείς άλλος, το εγγενές μου καθήκον να ερμηνεύσω ένα κομμάτι του αιώνα μας».

📷 Photo above: José de Almada Negreiros, «Πορτρέτο του Φερνάντο Πεσσόα», 1964 © Centro de Arte Moderna Gulbenkian (CAM)

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[mariexdiary]

Τετάρτη 15/5/2024, 04:03

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω.. Δεν ξέρω τι να προγράψω.. Αλλάζω. Αλλάζω κάθε μήνα. Αλλάζω προς το καλύτερο. Με κοιτώ στο καθρέφτη και μου αρέσω! Είναι πολύ σημαντικό να αρέσουμε στον εαυτό μας γιατί όλα ξεκινούν από μας. Οι τελευταίοι οι τρεις μήνες είναι διαφορετικοί. Είμαι αγνώριστη μέσα μου. Πόσο πολύ μου αρέσω!

Η αλήθεια είναι πως νόμιζα ότι θα πεθάνω χωρίς να... Μη ρωτήσεις γιατί αγαπητό μου με ημερολόγιο, ξέρεις πως έχω ένα θέμα με το σώμα μου, με τα κιλά μου, ή καλύτερα με την κοιλιά. Ήταν να μην πάρω φόρα τελικά.. Αλλάζω γκόμενους κάθε μήνα. Ναι, έχω αυτή την ικανότητα. Ποιος να το' λέγε. Είναι κάποια πράγματα τα οποία ήθελα πάντα να κάνω στη ζωή μου αλλά ήξερα ότι δεν θα συμβούν ποτέ. Ξέρω, είμαι ηλίθια. Ώρες ώρες δεν πιστεύω στη δύναμη του εαυτού μου.

Οι εραστές μου:

Ευτυχώς οι εραστές μου είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Καλύτερα, γιατί βαριέμαι πολύ εύκολα πλέον. Είναι διαφορετική στην καθημερινότητά, στη ζωή, στα ζώδια και στις ηλικίες τους.

Έχουμε να κάνουμε μ' έναν Αιγόκερω, 31 ετών, και ελεύθερο. Αν με ρωτάς πως είναι στο σεξ, μου άρεσε αρκετά. Είχε μία ερωτική αποπλάνηση όλο το σκηνικό. Εγώ με την αποπλάνηση, τρελαίνομαι! Τελείωσε όπως έπρεπε, στον χρόνο που έπρεπε. Θα του έβαζα ένα 9!

Έχουμε να κάνουμε μ' έναν Δίδυμο, 41 ετών, σε μία σχέση εδώ και ένα χρόνο που δε ξέρει να κάνει. Αν με ρωτάς πως είναι το σεξ, δεν κατάλαβα και πολλά. Το μόνο καλό που έχει είναι ότι έχει βαρύ χέρι που σημαίνει ότι είναι πολύ καλός στο spanking. Δεν τελείωσε ποτέ. Δύσκολα τελειώνει μου ��χει πει. Θα του έβαζα ένα 7!

Έχουμε να κάνουμε μ' έναν Λέοντα, 38 ετών, παντρεμένος με τρία παιδιά. Αν με ρωτάς πώς είναι το σεξ άστα να πάνε! (Με την καλή έννοια όμως). Πλένεται πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το σεξ που αυτό γι΄ μένα είναι πολύ σημαντικό. (Δεν θέλω καθόλου να μυρίζει ο άλλος. Θέλω να μυρίζει άρωμα και καθαριότητα) Με ξεκινάει πάντα εγκεφαλικά, που ως γνωστόν όλα από εκεί ξεκινούν. Τελείωσε τρεις φορές μέσα σε τρεις ώρες. Θα του έβαζα ένα 9!

Επίλογος

Ξέρω πως αυτό που κάνω δεν είναι σωστό για κανέναν. Ποιος ορίζει όμως τι είναι σωστό, και τι είναι λάθος; Ξέρω πως περνάω φανταστικά αυτό το διάστημα. Τόσα χρόνια χαμένα.. Τόσα χρόνια να μην έχω γαμηθεί όπως θα ήθελα, όπως φανταζόμουν. Hardcore!  Στο σεξ είμαι πολύ άγρια τελικά. Εντάξει, στην αρχή θέλω λίγο το χρόνο μου αλλά μετά γίνομαι λιοντάρι! Θεέ μου, πως τα λέω.. Τα πιστεύω όμως!

Πείτε με πουτάνα, τσούλα. Δεν με απασχολεί, ούτε θα στεναχωρηθώ. Ξέρω όμως ότι περνάω πολύ καλά! Ξέρω πως πλέον κάθε στιγμή είναι μοναδική! Αυτό το οφείλω στην Ινδία. Ευχαριστώ! Ήρθα στην Ελλάδα μετά τις διακοπές μου και ενεργοποίησα το κάρμα μου. Δεν πιστεύω αυτά που ζω τους τελευταίους μήνες!

Καλό Καλοκαίρι!

[vixxyz]

Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΙ

  Καλές μου φίλες, είμαστε σήμερα όλες εδώ, για να γνωρίσουμε το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ. Το νέον προϊόν της εταιρίας μας. Ένα προϊόν επαναστατικό που το συνιστούν εννιά στους δέκα ποινικολόγους -σε περίπτωση συλλήψεως, είτε από την αστυνομία, είτε “άντε και  με το γιο!”

  Επιτρέψτε μου να σας το παρουσιάσω και να σας εξηγήσω πώς ακριβώς λειτουργεί και πώς πρέπει να το χειριζόμεθα για να εξασφαλίζουμε άριστα αποτελέσματα για μας και την οικογένειά μας προσωπικώς.

  Το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ είναι, φίλες μου, αυτό που τόσα χρόνια έλειπε από τη ζωή σας. Και λέγατε “τι μου λείπει, τι μου λείπει...” Ιδού λοιπόν: Το φέραμε και στη μέση Ελληνίδα, ύστερα από μία θριαμβευτική καριέρα στο εξωτερικό: ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Νήσοι Φίτζι-Φίτζι, Τρίκαλα και άλλες υπερδυνάμεις.

  Καταρχήν, φίλες μου, προσέχουμε το σχήμα του. Όπως βλέπουμε όλες, το σχήμα του είναι σχήματος οβάλ. Αλλά δεν είναι μόνον οβάλ. Όοοοοχι! Επιπλέον φέρνει και προς το μακρουλό του.

  Περάστε το, χέρι χέρι, να το δουν όλες οι κυρίες. Λαμβάνετε τώρα το επαναστατικό προϊόν ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ και το πατικώνετε. Έως που το ζουπάς και τελείως, μπορώ να σου πω. Το κάνουμε, δηλαδή, πτυσσόμενο και χωράει άνετα στην τσάντα μας. Έπειτα, το βγάζουμε από την τσάντα και το χρησιμοποιούμε ανέτως. Όπως παρατηρούμε, είναι εύχρηστο και μεταφέρεται εύκολα.

  Το λαμβάνουμε τώρα και το βάζουμε στο γκριλ, σαράντα λεπτά ακριβώς. Αυτό, έρχεται και αυγαταίνει έως να γίνει το ένα του με το ταψί, το οποίο έχουμε βουτυρώσει με λάδι προηγουμένως. Έπειτα, το βγάζουμε, το σβήνουμε με κρασί ή μπίρα της αρεσκείας μας. Το γαρνίρουμε με ό, τι περίσσεψε και το προσφέρουμε ζεστό στους καλεσμένους μας (6 μερίδες).

  Όμως αυτή δεν είναι η μόνη χρήση του ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ. Προσέξτε τώρα τι θα σας συμβεί. Λούζουμε τα μισά μαλλιά με ένα κο��νό σαμπουάν και τα άλλα μισά με το προϊόν μας.

  Αμέσως θα προσέξετε τη διαφορά: Σε τρεις μέρες, άντε τέσσερις, η μισή πλευρά που λούσαμε με το κοινό σαμπουάν είναι γεμάτη πυτιρίδα, ψαλίδα, τερηδόνα και κορέους. Ενώ αντιθέτως, η πλευρά που λούσαμε με το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ, επίσης. Έτσι αποκτούμε ένα ομοιόμορφο κεφάλι.

  Όπως όλες γνωρίζουμε, μέσα στα σούπερ μάρκετ, που είναι το βασίλειο κάθε γυναίκας, κυκλοφορούν διάφοροι ύποπτοι τύποι με βεβαρημένο ποινικό μητρώο, που σας πλησιάζουν, άμα δεν είναι κανένας δίπλα σας, ανοίγουν ξαφνικά την καπαρντίνα τους και βγάζουν έξω δύο απορρυπαντικά, για να τα αλλάξουν με το ένα, το δικό τους.

  Οι τύποι αυτοί λέγονται επιδειξίες. Μην πανικοβάλεστε. Μην χάνετε την ψυχραιμία σας και μη δεχτείτε τις ανήθικες προτάσεις τους. Κρατήστε σθεναρή στάση και προτιμήστε το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ.

  Μην ακούτε να σας λένε ότι τα δικά τους προϊόντα έχουν δήθεν, PHD, CIA και άλλες χημικές ουσίες που προκαλούν καρκίνο.

  Είναι επιστημονικά γνωστό ότι μόνο το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ είναι αποδεδειγμένα καρκινογόνο. Τα άλλα προϊόντα σπανίως πραγματοποιούν όσα υπόσχονται. Μία άλλη χρήσις τώρα: Λαμβάνεις το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ και, αφού το αποψύξεις, το χρησιμοποιείς για τις δύσκολες μέρες κάθε γυναίκας.

  Δύσκολες μέρες για κάθε γυναίκα, θεωρούνται αυτές που μας έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Τότε χρησιμοποιούμε το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ REGULAR.

  Σε περίπτωση που μας έρθει ΔΕΗ και ΟΤΕ ταυτοχρόνως, χρησιμοποιούμε το SUPER, το οποίο τοποθετούμε σε υπτία θέση και αισθανόμαστε άνετες και ασφαλείς όλη μέρα.

  Περάστε το, χέρι χέρι, να το δουν όλες οι κυρίες. Είναι μαλακό και απορροφητικό. Γι’ αυτό το ρίχνουμε στο νιπτήρα της κουζίνας και τα πιάτα τρίζουν από καθαριότητα. Εγώ -που το τρίξιμο με ανατριχιάζει- χρησιμοποιώ άλλα απορρυπαντικά, αλλά καθένας με τα γούστα του. Άσε που ταυτοχρόνως περιποιείται και τα χέρια σας με τη φρεσκάδα ενός λεμονιού.

  Γι’ αυτό το βάζουμε κάθε βράδυ σε όλο το πρόσωπο, χωρίς να παραμελούμε το λαιμό και την περιοχή γύρω από τα μάτια. Θα σας κρατήσει νέα και δροσερή.

  Συνιστάται μόνο σε γυναίκες που:

Έχουν τρία παιδιά

Δεν μοιάζουν ούτε παντρεμένες

Και όμως: Είναι!

  Επίσης, όλοι οι οδοντίατροι στην Αμερική, συνιστούν ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ για την υγεία των δοντιών.

  Βάζουμε λίγο στην οδοντόβουρτσα. Κάνουμε ένα προσεχτικό μασάζ για να πάει παντού. Τα ξεβ��άζουμε προσεκτικά. Το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ, εισχωρεί βαθιά στα ούλα και, μέχρι το βράδυ, τα δόντια σας έχουν πέσει όλα.

  Τότε αγοράζετε μία αστραφτερή μασέλα και αποκτάτε το χαμόγελο των σταρ.

  Μην ξεχνάτε να περιποιείστε και τη νέα σας μασέλα καθημερινώς, με ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ. Έτσι, τα καινούργια σας δόντια θα είναι πάντα απαλά και χνουδάτα.

  Άμα το διαλύσετε με λίγο νεράκι το ρίχνετε και στη λεκάνη της τουαλέτας και αααχ! Ανασάνατε!

  Ναι, μαντάμ! Το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ είναι και Παλ και Σεκάμ και αύριο το κάνετε και μέσω δορυφόρο, άμα σφίξουν πολύ τα πράγματα με την ελληνική τηλεόραση.

  Φυσικά, ό, τι φυλάξετε μέσα σε ένα ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ διατηρείται ολόφρεσκο, ζεστό και κόβεται με την τρυφερή καρδιά ενός μαρουλιού για πολλές μέρες μετά. Το κλείνετε αεροστεγώς και αφήνετε τον αέρα να φύγει από τη σχισμή.

  Ο οποίος αέρας, που φεύγει από τη σχισμή, δε μολύνει το περιβάλλον γιατί έχει μόνο 0,0002 πίσσα και 0,0003 νικοτίνη.

  Αφού το καπνίσετε στις “ιδιαίτερες στιγμές” σα, αφού απολαύσετε το ευχάριστο άρωμα και τη βαθιά γεύση το, το μετατρέπετε σε ωραιότατη ψηστιέρα με μικροκύματα και άλλες μικρότητες. Ψήνει τοστ, πατάτες, κρέας και ψάρι.

  Εν ανάγκη το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ γίνεται το ΙΔΙΟ ψάρι.

  Αυτό είναι το εκπληκτικό, το νέο, το ανεπανάληπτο, το επαναστατικό προϊόν της εταιρείας μας, φίλες μου.

  Έχει πολλές χρήσεις είναι ανθεκτικό, απορροφητικό, εύγευστο, κατσαριδοκτόνο, εισχωρεί βαθιά στα ούλα, λειτουργεί με αυτόματη απόψυξη, κάνει το δέρμα βελούδινο και τη λεκάνη σας πιο καθαρή από κάθε άλλη φορά.

  Επίσης, σας βοηθάει να απαλλαγείτε από την ανεπιθύμητη τριχοφυία και να χάσετε πέντε πόντους από κάθε γλουτό, μέσα σε δυόμισι, το πολύ, ώρες.

  Τέλος το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ, σας λέει τον καφέ, σας ρίχνει τα χαρτιά, δένει τον άντρα σας με μάγια, βρίσκει χαμένα αντικείμενα εξ αποστάσεως και φτιάχνει μουσακά με τα χεράκια του.

  Ναι μαντάμ. Καίει σούπερ, μόνο 4,5 δραχμές το χιλιόμετρο.

  Περάστε το, χέρι χέρι, να το δουν όλες οι κυρίες!

Από: Η Έλενα στη Χώρα των Θαυμάτων, Έλενα Ακρίτα, Εκδόσεις Κάκτος 1986

[crisismonitor]

Χάνει πτήσεις και τουρισμό η Ελλάδα επειδή βάζουν φόρους οι... Γερμανοί

Σε τροχιά κινδύνου μπαίνουν τα γερμανικά αεροδρόμια, συνάμα και ο ελληνικός τουρισμός που στο μεγαλύτερο του ποσοστό είναι εξαρτώμενος από τους Γερμανούς τουριστικούς πράκτορες, οι οποίοι κόβουν πτήσεις προς την Ελλάδα. Οι υπέμετρες φοροπαρεμβάσεις με τις αλλεπάλληλες αυξήσεις από το 2020 μέχρι σήμερα εκτοξεύουν τους αεροπορικούς ναύλους, κάνοντας το ταξίδι με αεροπλάνο σε πολλούς δύσκολο έως και απαγορευτικό. Επίσης, ο ελληνικός τουρισμός δεν εξαρτάται μόνο από τα Ευρωπαϊκά αεροδρόμια, αλλά και από τις νέες πτήσεις που βάζουν οι αερομεταφορείς προς άλλες πόλεις με χαμηλότερους εγχώριους φόρους και από νέες πόλεις που στο σύνολο τους και σε ό,τι αφορά το θόρυβο, την καθαριότητα, την μετακίνηση, τις επιλογές συνδυαστικά με την ποιότητα και το κόστος είναι πολύ καλύτερα για παράδειγμα της Αθήνας.   Read the full article

[xionisgr]

ISBN: 978-960-422-914-7 Συγγραφέας: Καραντινού Εύα Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 32 Ημερομηνία Έκδοσης: 2011-01-01 Διαστάσεις: 26 x 22 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[kwstasattgr]

ISBN: 978-960-422-914-7 Συγγραφέας: Καραντινού Εύα Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 32 Ημερομηνία Έκδοσης: 2011-01-01 Διαστάσεις: 26 x 22 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-422-914-7 Συγγραφέας: Καραντινού Εύα Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 32 Ημερομηνία Έκδοσης: 2011-01-01 Διαστάσεις: 26 x 22 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[justforbooks]

Ανυπόφορη Αθήνα❗ Φέτος το καλοκαίρι έχουμε βάσιμες υποψίες και ένα σωρό λόγους να πιστεύουμε ότι η καθημερινότητά μας στο κέντρο της πόλης θα γίνεται όλο και πιο δυσβάστακτη.

Ζουν αναμεσά μας❗

Ποντίκια, κατσαρίδες, κουνούπια, μύγες και άλλα λατρεμένα είδη της αστικής πανίδας κάνουν ολοένα πιο αισθητή την παρουσία τους σε δρόμους, πλατείες και πάρκα της Αθήνας. Και δεν μιλάμε μόνο για υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου, όπου πραγματικά κάνουν πάρτι, όπως τα πέριξ της πλατείας Βάθη, το Μεταξουργείο ή κάποιοι παράδρομοι των Εξαρχείων που έχουν πολλά χρόνια να δουν δημοτικό όχημα, αλλά και για κεντρικότατα σημεία που είναι υποτίθεται η «βιτρίνα» της πόλης, όπως ο σταθμός «Ευαγγελισμός» του μετρό και το παρακείμενο πάρκο, όπου επανειλημμένα έχουν παρατηρηθεί ποντίκια και αρουραίοι, το τουριστικότατο Μοναστηράκι, τα πέριξ της Ομόνοιας ή η πολύπαθη Πανεπιστημίου, όπου οι πρώτες ζέστες δίνουν σήμα στις κρυμμένες σε υπονόμους και φρεάτια κατσαρίδες –και πρώτα στις πλέον συμπαθείς, δηλαδή τις μεγάλες κόκκινες που πετάνε κιόλας– να ��γουν για να απολαύσουν τον δικό τους «μεγάλο περίπατο».

Την αλγεινή αυτή εικόνα έρχονται να συμπληρώσουν οι πολυάριθμες πλέον μύγες κι ακόμα περισσότερο τα κουνούπια, τα οποία εξελίσσονται σε πραγματική μάστιγα: παραμονεύουν κυριολεκτικά παντού, είναι δραστήρια μέχρι και εννιά μήνες τον χρόνο, όχι μόνο τα βράδια αλλά όλο το 24ωρο, όταν οι συνθήκες τα ευνοούν.

Η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη στα αθηναϊκά πάρκα –από τον Εθνικό Κήπο, το Ζάππειο και το Πεδίο του Άρεως μέχρι το τελευταίο αλσύλλιο–, όπου, αν κάνεις το λάθος να ξαποστάσεις για λίγο σε κάποια σκιά μέρα μεσημέρι κιόλας, χωρίς να φοράς μακρύ παντελόνι ή φόρεμα, μακριές κάλτσες και μακρυμάνικη μπλούζα, θα σε κάνουν «σουρωτήρι» μέχρι να πεις κύμινο διότι, επιπλέον, κανείς αρμόδιος δεν φιλοτιμείται να προγραμματίσει έστω έναν ψεκασμό. Επειδή μου αρέσουν οι βόλτες και το άραγμα σε πάρκα τα τιμώ όπου έχω βρεθεί, από τη Μαδρίτη μέχρι τη Σιγκαπούρη, πουθενά όμως δεν θυμάμαι τόσο μεγάλο πρόβλημα με τα κουνούπια αλλά και τις σκνίπες – ευτυχώς, οι κοριοί, που πολύ έχουν προβληματίσει το προ-ολυμπιακό Παρίσι, μάλλον δεν μας προτιμάνε.

Η θεαματική αύξηση των τουριστικών αφίξεων, ο πολλαπλασιασμός των ξενοδοχείων, των καφέ και των χώρων εστίασης –πρέπει να είμαστε η πρώτη με διαφορά ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με τόσα καφέ και φαγάδικα–, άρα και του όγκου των οργανικών σκουπιδιών που προσελκύουν λογής «θηρευτές», οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής (ο θερμότερος καιρός ευνοεί τα εν λόγω παρασιτικά είδη), τα πολλά εργοτάξια, τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, η έλλειψη παιδείας, η πλημμελής καθαριότητα επίσης είναι οι κύριες αιτίες γι’ αυτή την κατάσταση που ειδικά τα καλοκαίρια προβληματίζει όχι μόνο τους Αθηναίους αλλά και τους πολυάριθμους επισκέπτες της πόλης. Το ζήτημα με τα τρωκτικά και τα ζωύφια δεν είναι, εννοείται, μόνο αισθητικό αλλά και υγιεινής, καθώς μπορεί να μεταφέρουν διάφορες ασθένειες. Και ούτε ο δήμος ούτε άλλες αρμόδιες υπηρεσίες και αρχές φαίνεται να το έχουν πάρει σοβαρά. — Θοδωρής Αντωνόπουλος

Όταν ο πεζός είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης

Έχετε παρατηρήσει πόσοι άνθρωποι περπατούν στη μέση του δρόμου στην Αθήνα; Σας φαίνεται παράξενο; Κι εμένα, μέχρι που έπιασα και τον εαυτό μου να το κάνει και αναρωτήθηκα γιατί. Στ�� ασήμαντα, μικρά και κακοτράχαλα αθηναϊκά πεζοδρόμια πώς να περπατήσεις; Ακόμα κι αν τα διακρίνεις πίσω από τις πυκνοπαρκαρισμένες σειρές με μηχανάκια και αυτοκίνητα, πιστεύεις ότι υπάρχει χώρος για σένα; Όχι βέβαια. Τα πεζοδρόμια ανήκουν στα μπαρ, στα εστιατόρια και, φυσικά, στα περίπτερα.  Πρώτοι, διαχρονικοί και πολύ μεγάλοι καταληψίες των πεζοδρομίων ήταν, είναι και θα συνεχίσουν να είναι τα περίπτερα. Τα οποία δεν είναι πλέον περίπτερα, είναι ολοκληρωμένα μίνι μάρκετ που πουλάνε απ’ όλα (και μέσω εφαρμογής) από τα αναρίθμητα ράφια τους και στα τουλάχιστον τρία με τέσσερα ψυγεία τους έχουν σχεδόν τα πάντα, για να μη μιλήσουμε για τα περιοδικά και τις κυριακάτικες εφημερίδες στον πεζόδρομο, τα καρότσια με τα μεταχειρισμένα βιβλία (που τα αγοράζεις χωρίς απόδειξη φυσικά), βιτρίνες με σουβενίρ και t-shirt κι ένας Θεός ξέρει τι άλλο. Άσχημα, βρόμικα και κυρίως σε μεγάλο βαθμό παράνομα, γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχει κάποιος νόμος που σε καλύπτει να έχεις τρία ψυγεία σε ένα πεζοδρόμιο. Εννοείται ότι όπου υπάρχει κατάληψη, η καθαριότητα πάει περίπατο. Υπάρχουν περίπτερα που καταλαμβάνουν, χωρίς υπερβολή, όλο τον ζωτικό χώρο ενός πεζόδρομου – πρέπει να κάνεις ένα μικρό detour για να προχωρήσεις, αλλά ποιος νοιάζεται στην Ελλάδα για τους πεζούς;

Και πάμε στα τραπεζοκαθίσματα. Είναι κακό να βγαίνουν τραπεζοκαθίσματα στον πεζόδρομο; Όχι. Έχουμε καλό καιρό όλο τον χρόνο, είναι ωραία να κάθεσαι έξω. Κακό είναι να γίνεται κατάχρηση, ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτό που γίνεται στην Αθήνα δεν περιγράφεται καν με τον όρο αυτό. Υπάρχουν σημεία στο κέντρο απ’ όπου απλώς δεν περνάς, κατεβαίνεις στον δρόμο για να συνεχίσεις, σου κάνουν παρατήρηση οι σερβιτόροι αν τολμήσεις να παραμερίσεις μια καρέκλα για περάσεις εσύ και το καρότσι με το παιδί σου. Τα βράδια η κατάσταση γίνεται πολύ χειρότερη, βγαίνουν καρέκλες και τραπέζια και τοποθετούνται στα πιο απίθανα σημεία, είναι όλο το κέντρο μια μεγάλη τραπεζαρία. Για ΑμΕΑ ας μην το συζητήσουμε καλύτερα, οι μαγαζάτορες στην Αθήνα με τη βοήθεια, όλων των δημοτικών αρχών τα τελευταία, χρόνια έχουν καταστήσει την Αθήνα αδιάβατη κυριολεκτικά, κι ας ευαγγελίζονται άλλα στις καμπάνιες τους. Δείξτε μου ένα άτομο με αναπηρία που μπορεί να κατέβει την Κολοκοτρώνη και να φτάσει στην πλατεία Αγίας Ειρήνης. Δεν υπάρχει περίπτωση. 

Και μαζί με τα τραπεζοκαθίσματα είναι τα διαχωριστικά παραβάν, οι σόμπες, οι ομπρέλες, οι εξαερισμοί στον δρόμο στο ύψος του πεζού, είναι τα μεγάφωνα με τη μουσική, οι καναπέδες, τα τραπεζάκια, οι ναργιλέδες ή σίσα, φωτιστικά και πάει λέγοντας. 

Φυσικά, αν ολόκληρα πεζοδρόμια είναι κατειλημμένα 24/7 με τραπεζοκαθίσματα, μην περιμένετε καθαριότητα. Τα ποτά μας θα τα απολαμβάνουμε με μπόλικη μπίχλα και αρκετούς αρουραίους που, απ’ ό,τι βλέπω, μας έκαναν και φέτος την τιμή. — Μιχάλης Μιχαήλ

«Akiroseto den aksizi» 

«Γραφείο στο Μαρούσι; Ζαμέ!» Έχω πει πολλές φορές ότι αν ποτέ χρειαστεί να εργαστώ εκτός κέντρου θα μαραζώσω, ότι δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά από την περιοχή μεταξύ Συντάγματος και Μοναστηρακίου γιατί η αλήθεια είναι πως έχω μάθει σε αυτήν, πάνε δέκα χρόνια πια που σε αυτό το σημείο ξοδεύω τις περισσότερες ώρες της μέρας μου. 

Αυτό το σημείο συνήθιζα να το αποκαλώ το «κέντρο του κόσμου», το κάνω ακόμα δηλαδή, απλώς πια με έναν αγανακτισμένο τόνο. Γιατί σε αυτό το κέντρο του κόσμου, που έχει αλλάξει πολύ από τότε που το γνώρισα, το να είσαι γηγενής είναι συνώνυμο του «ανωφελής». 

Δεν θα σταθώ στις βαλίτσες-καμπίνες που κλείνουν κάτι θεόστενα πεζοδρόμια σαν αυτό της Κολοκοτρώνη – κι εγώ έχω υπάρξει σίγουρα σε κάποια άλλη πόλη αυτή η τουρίστρια που εμποδίζει τους ντόπιους να πάνε μια ώρα αρχύτερα στη δουλειά τους γιατί κοντοστέκομαι και χαζεύω το νέο και άγνωστο σκηνικό που έχω μπροστά μου. Ούτε στο γεγονός ότι τα γραφεία των δημιουργικών «παιδιών του κέντρου» έχουν γίνει Airbnb. Θα σταθώ στο ότι στο κέντρο του δικού μου κόσμου, αν δεν μένεις σε κάποιο από τα αμέτρητα πια ξενοδοχεία του, θα περιμένεις αρκετά για να δεχτεί να σε παραλάβει κάποιο ταξί, ακόμα και αν χρησιμοποιείς μόνο apps για να το βρεις. Την περασμένη Παρασκευή ο πρώτος οδηγός που αποδέχτηκε την κλήση μου με κάλεσε μετά από λίγο για να με ρωτήσει αν πηγαίνω προς αεροδρόμιο – αν τον καλούσα από τη Δάφνη και όχι από το Σύνταγμα, μάλλον δεν θα μου έκανε αυτή την ερώτηση. Μου ζήτησε να ψάξω για άλλον οδηγό, το έκανα. Ο δεύτερος μου έστειλε μήνυμα «pou pate». «Γκύζη», απαντάω εγώ, ενώ νιώθω ήδη ότι θα ψάξω τρίτο – δεν είπα ότι πάω παραλία, ούτε αεροδρόμιο, ούτε Πειραιά να προλάβω το τελευταίο για Ύδρα. «Akiroseto den aksizi» μου απάντησε κι έμεινα να ισιών�� το λουμπάγκο που με είχε βρει σε μια κολόνα της Βουλής μέχρι να βρεθεί ο οδηγός που θα με μετέφερε στο σπίτι που κατάφερα να βρω σχετικά κοντά στο κέντρο του κόσμου με το φθηνότερο από τα παράλογα ενοίκια. — Ζωή Παρασίδη

Μιάμιση ώρα γύρους για να βρεις θέση να παρκάρεις στη Νεάπολη

Όταν μετακόμισα σε διαμέρισμα στη Νεάπολη πριν από έξι χρόνια, στην Ιπποκράτους και στην Ασκληπιού υπήρχε αρκετός χώρος για πάρκινγκ. Το τέλος της καραντίνας και η επιστροφή των τουριστών έφερε τεράστιες αλλαγές στην περιοχή: άνοιξαν ξενοδοχεία, τα Airbnb πλήθυναν με αλματώδεις ρυθμούς, άνοιξαν πολλά νέα καφέ και μπαρ, άνοιξαν γκαλερί, η περιοχή γενικά δεν έχει καμία σχέση με την ήσυχη γειτονιά που ήταν όταν ήρθα. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι εκτοξεύθηκαν στα ύψη οι πωλήσεις αυτοκινήτων, κι αυτό δημιούργησε μια κατάσταση άνευ προηγουμένου σε ολόκληρο το κέντρο, όπου η έλλειψη πάρκινγκ φτάνει σε βαθμό απελπισίας μετά τις εννιά το βράδυ – πιο εύκολα πιάνεις τα νούμερα στο Tζόκερ. Αν σε όλα τα υπόγεια γκαράζ, που είναι γεμάτα (δεν υπάρχει θέση για μίσθωση σε ακτίνα χιλιομέτρων), και στους αμέτρητους κάθε βράδυ επισκέπτες των νέων μπαρ και καφέ (που έρχονται με τα αυτοκίνητά τους) προσθέσεις τα αυτοκίνητα των καινούργιων κατοίκων, καταλαβαίνεις εύκολα γιατί καταλήγεις να παρκάρεις πάνω σε πεζοδρόμιο ή σε στάση λεωφορείου και το πρωί μαζεύεις την κλήση ή να μη μετακινείς καθόλου το αυτοκίνητο και να κυκλοφορείς με ταξί, γιατί η φόβος του πάρκινγκ την καθημερινή γίνεται τρόμος το Σαββατοκύριακο. Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, που όλα τα μαγαζιά είναι γεμάτα, για να παρκάρεις πρέπει να «μεταναστεύσεις» ή να κάνεις γύρους για μιάμιση ώρα. Κι αν αυτά συμβαίνουν τον χειμώνα, φαντάσου τις μας περιμένει το καλοκαίρι, που ο κόσμος θα βγαίνει πιο συχνά και θα μένει έξω μέχρι πιο αργά. — Μ. Hulot

Νεάπολη - Σύνταγμα σε σαράντα λεπτά

Μια Κυριακή βράδυ ο χρόνος που χρειάζεται για να πας με αυτοκίνητο από τη Νεάπολη μέχρι το Σύνταγμα είναι περίπου 7 λεπτά, διασχίζοντας την Ιπποκράτους. Τη Δευτέρα το πρωί ο χρόνος που χρειάζεται για την ίδια ακριβώς διαδρομή είναι από εικοσιπέντε μέχρι σαράντα λεπτά, περίπου όσο να πας και να γυρίσεις με τα πόδια. Η κίνηση δεν είναι πρόβλημα μόνο του κέντρου της Αθήνας, είναι πρόβλημα της πόλης γενικά, στο κέντρο, όμως, η κατάσταση γίνεται ασφυκτική για κάποιον που πρέπει να κινηθεί με αυτοκίνητο ή, ακόμα χειρότερα, με ταξί. Γιατί είναι που ��ίναι χάλια οι συνθήκες –στενοί δρόμοι με διπλοπαρκαρίσματα σε όλο το μήκος τους (η δεξιά πλευρά υποτίθεται ότι είναι λεωφορειόδρομος και απαγορεύεται το παρκάρισμα)–, έρχονται και τα απορριμματοφόρα πριν από τις 9 (τα Σαββατοκύριακα και μεσημέρι) για να μαζέψουν τα σκουπίδια, έρχονται και τα διώροφα τουριστικά λεωφορεία που κάνουν γύρους στους κεντρικούς δρόμους, μαζεύοντας τουρίστες, έρχονται και τα πούλμαν που παρκάρουν έξω από μουσεία και τουριστικά αξιοθέατα, έρχεται και το τουριστικό τρενάκι που συνωστίζεται στους ήδη πηγμένους δρόμους και καταλήγεις να σιχτιρίζεις τουρίστες και ανάπτυξη γιατί σου κάνουν κόλαση την καθημερινότητα. Την Ερμού ήδη τη διασχίζεις δύσκολα με τόσο κόσμο, σκέψου να έρθει και καλοκαίρι. Φαντάζομαι παντού αυτήν τη στιγμή, σε κάθε πόλη του κόσμου που δεν αντέχει τόσους επισκέπτες, κι εσύ ως τουρίστας θα τρως σιχτίρισμα. Είναι αμοιβαία τα αισθήματα. — Μ. Hulot

Αθηναϊκό, πολύμηνο fuego❗

Νιώθω πως το φετινό καλοκαίρι θα είναι ένα μεγάλο crash test για το αν θα έχουμε τη δύναμη, την υπομονή και την αντοχή να εξακολουθήσουμε να ζούμε και να δουλεύουμε μόνιμα στην Αθήνα τα επόμενα χρόνια. Οι ενδείξεις δόθηκαν από τον σχεδόν ανύπαρκτο χειμώνα και την αδιανόητη για τα δεδομένα της εποχής άνοδο της θερμοκρασίας ήδη από τον Μάρτιο. Τα 25άρια είναι καθημερινά, αν ξεχαστείς λίγο παραπάνω στον ήλιο χωρίς αντηλιακό, ακόμα και με ρούχα, εκτός παραλίας, κινδυνεύεις με εγκαύματα, η αφρικανική σκόνη μάς επισκέπτεται ολοένα συχνότερα, κάνοντας την ατμόσφαιρα αποπνικτική, άνοιξη δεν είδαμε, ούτε καν αυτό το πισωγύρισμα που παραδοσιακά ακολουθούσε τις αλκυονίδες ημέρες, και έχουμε όλοι την ψευδαίσθηση πως οι καλοκαιρινές διακοπές είναι σε απόσταση αναπνοής, κι ας μην έφτασε ακόμα το Πάσχα, κι ας απέχουμε τέσσερις γεμάτους μήνες από τον Αύγουστο. 

Την προηγούμενη εβδομάδα, τότε που τα μικροσωματίδια της σκόνης είχαν καλύψει όλο το Λεκανοπέδιο, ένιωσα για πρώτη φορά τρομερή δυσφορία έπειτα από μόλις ένα εικοσάλεπτο το μεσημέρι εκτός γραφείου, χωρίς να έχω ποτέ ξαναπαρουσιάσει σχετικά θέματα υγείας ή εποχικές αλλεργίες – εκείνη τη μέρα το μισό γραφείο είχε πονοκέφαλο ή άλλα σχετικά συμπτώματα.

Η κλιματική κρίση είναι δεδομένη και βέβαια δεν αντιμετωπίζεται βραχυπρόθεσμα σε προσωπικό, τοπικό ή ακόμα και εθνικό επίπεδο και για το ζήτημα της διαχείρισης του μικροκλίματος υπάρχουν στρατηγικές που μπορούν να βελτιώσουν την κατάσταση, αλλά στην πόλη μας γίνονται κατά βάση διαχρονικά κινήσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση: δέντρα που κλαδεύονται σε λάθος timing, σκόνη και έργα που δεν ολοκληρώνονται ποτέ, διαδρομές που διαθέτουν όλο και λιγότερη σκιά, μέτρα που περιορίζουν την πρόσβαση στους λιγοστούς πνεύμονες πρασίνου από φόβο για πυρκαγιές, μια Αθήνα που δεν έχει μεριμνήσει ούτε στο ελάχιστο για την πολύμηνη, παρατεταμένη ζέστη που, όπως όλα δείχνουν, θα είναι πια ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. — Αλέξανδρος Διακοσάββας

Ο θόρυβος με κάνει να αναπολώ τις μέρες του lockdown

Κατοικώ στην Αθήνα από το 2002, όταν το Κουκάκι δεν ήταν ακόμη μία από τις πιο δημοφιλείς γειτονιές. Έκτοτε η αθηναϊκή πραγματικότητα, όπως τη ζω καθημερινά, έχει αλλάξει δραματικά. Περισσότερη κίνηση, περισσότερες κατασκευές, περισσότεροι γείτονες, περισσότερη φασαρία. Για να είμαι ακριβής, η ζωή στην Αθήνα σήμερα έχει γίνει αφόρητη. Κάθε φορά που επιστρέφω από ένα ταξίδι πέφτω σε κατάθλιψη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι η καθημερινότητα στην πόλη γίνεται ολοένα πιο θορυβώδης, είτε εξαιτίας του πλήθους των τουριστών που συνωστίζονται καθημερινά τους δρόμους μαζί με τις βαλίτσες που σέρνουν αργά και βασανιστικά, αναζητώντας το Airbnb της, είτε από τον θόρυβο που προκαλούν οι συνεχείς ανακαινίσεις των διαμερισμάτων. Όπως και να ’χει οι ώρες κοινής ησυχίας στο πολύπαθο κέντρο είναι κάτι εντελώς ανεφάρμοστο.

Από τη μια ανήκω στους τυχερούς που πηγαινοέρχονται στη δουλειά τους με τα πόδια. Από την άλλη, εκεί είναι που αντιλαμβάνομαι πλήρως το μέγεθος της ηχορύπανσης, αφού, όταν φορώ τα ακουστικά, συνειδητοποιώ ότι δυσκολεύομαι πραγματικά να ακούσω αυτό που παίζει όσο και να δυναμώνω την ένταση. Μέχρι να φτάσω στην οδό Μητροπόλεως, αλλά και στην επιστροφή, τα αυτιά μου «κακοποιούνται» από τα ατελείωτα κορναρίσματα, τις «φτιαγμένες» εξατμίσεις των δικύκλων –ειλικρινά, ποτέ δεν δεν κατάλαβα τι προσφέρει αυτή η μορφή ψυχαγωγίας–, τον οικοδομικό οργασμό, την κυκλοφοριακή συμφόρηση, τα τεράστια φορτηγά που εκφορτώνουν όλο το 24ωρο αλλά και την ατελείωτη οχλαγωγία από τις ταράτσες των ξενοδοχείων και τα υπαίθρια μπαράκια που ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ της έντασης. Και αν εργάζεσαι στο κέντρο, έχεις να αντιμετωπίσεις και κάτι άλλο που σου διαλύει το νευρικό σύστημα: τις διαφορετικές μουσικές και φωνές πλανόδιων οργανοπαιχτών που μπλέκονται η μία με την άλλη και κάθε άλλο παρά ευχαριστούν διερχόμενους ή εργαζόμενους. Λυπάμαι που το λέω, αλλά πολλές φορές αναπ��λώ τις μέρες του lockdown.  — Γιάννης Πανταζόπουλος

Αθήνα, ένα απέραντο εργοτάξιο

Η πολυκατοικία του ’70 δίπλα στο σπίτι μου άδειασε πριν από πέντε χρόνια. Έφυγαν οκτώ τουλάχιστον οικογένειες που έμεναν εκεί για δεκαετίες, δεκαέξι άτομα. Κάποιος αγόρασε το ακίνητο για να το μετατρέψει σε τι άλλο; Σε luxury apartments, όπως μας είπαν. Ο ιδιοκτήτης είναι ένα φάντασμα που πλανιέται με διάφορες ιδιότητες: «πλούσιος Λιβανέζος», «ένας Κινέζος», ένα «fund άγνωστης προέλευσης». Μια φτηνή golden visa δηλαδή. Οι εκπρόσωποί τους, αγενέστατοι βεζίρηδες στη θέση του βεζίρη, «επενδυτές». Οι περίοικοι, ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές «ασήμαντα ανθρωπάρια που γκρινιάζουν κατά την ανάπτυξης». Το κτίριο έχει σήμερα 14 διαμερίσματα και σε πλήρη λειτουργία φιλοξενεί 60 άτομα. Η επιβάρυνση κάθε συστήματος είναι ορατή.

Για δυο και πλέον χρόνια ο μικρός δρόμος του Θησείου μετατράπηκε σε εργοτάξιο έξι ημέρες την εβδομάδα, δέκα ώρες την ημέρα. Άπειροι κάδοι με μπάζα, καθόλου νερό να πλυθεί το χώμα, μια χημική τουαλέτα δίπλα στην εξώπορτά μου που βρομούσε απίστευτα, μπετονιέρα με τσιμέντο που έσταζε λάσπη σε όλο τον δρόμο. 

Τελικά, έγινε ένα μικρό ξενοδοχείο που δεν είναι «ξενοδοχείο» αλλά λειτουργεί ως residences, που σημαίνει ότι δεν έχει υποχρέωση να είναι «πράσινο» ή να έχει, έστω, πρόβλεψη πυρασφάλειας. 

Στην ταράτσα εγκατέστησαν πολυτελείς ντουσιέρες για να κάνουν ντους μετά την ηλιοθεραπεία οι πελάτες. Αυτά στην Αθήνα που δεν έχει βρέξει ελάχιστα φέτος. Για να πουλήσουν το «Acropolis view» οι πελώριες εξωτερικές μονάδες εξαερισμού και κλιματισμού αιωρούνται σε απόσταση δύο μέτρων από τις βεράντες μας, χωρίς πετάσματα και χωρίς ηχομόνωση. Κύματα ζεστού και βρόμικου αέρα μάς χτυπάνε αλύπητα – θα μείνουμε κλεισμένοι μέσα, αρκεί να έρθει ο τουρισμός.

Ποιο υγιειονομικό έλεγξε, ποιος έδωσε άδεια αυτού του τύπου λειτουργίας, ποιος προέβλεψε τα πολλαπλάσια σκουπίδια που παράγονται, ποιος έλεγξε τις αποχετεύσεις, αν αντέχουν, ποιος μίλησε για οικονομία στο φως ή το νερό; Κανένας. Ο ιδιοκτήτης άφαντος ακόμα, εμφανίζεται μια μισθώτρια που δεν μπορεί να αποφασίσει για τίποτα. Συμβαίνει σε όλη τη γειτονιά, στις «παράλυτες» πολυκατοικίες δεν μπορούν να πάρουν παίρνουν καμία απόφαση γιατί υπάρχουν τα φαντάσματα-επενδυτές. Αν έχεις τρέλα, χρήματα, υπομονή και μια ��λάχιστη ελπίδα ξεκινάς ασφαλιστικά για την υγεία σου αρχικά. Αν κάποτε τα κερδίσεις, έχεις κάνει ένα μικρό βήμα για το σπίτι σου, τη γειτονιά σου, την πόλη σου, πριν πουλήσεις και φύγεις κι εσύ οριστικά. — Αργυρώ Μποζώνη

Όταν ένα κλιματιστικό μπορεί να σου διαλύσει την ησυχία

Είμαι περήφανος για το μπαλκόνι μου. Ρίχνω πολλή δουλειά που γίνεται αρκετά απαιτητική από τα τέλη Φλεβάρη, για να μετατραπεί σε κήπο. Στόχος είναι να γίνει ένα μέρος για να κάθεται κανείς ανάμεσα σε πρασινάδες νωρίς το πρωί και το βράδυ, και κάπως να ηρεμεί σε αυτήν την πόλη που μετατρέπεται αργά και σταθερά σε κάτι πολύ δύσκολο. 

Τα τελευταία χρόνια οι κόποι μου πάνε στράφι. Δυστυχώς, στην απέναντι πολυκατοικία υπάρχει καθημερινά μια συμφωνία από κλιματιστικά που δεν σε αφήνουν να κάτσεις στο μπαλκόνι, εκτός κι αν φοράς ακουστικά. Και δεν είναι μόνο τα υπερσύγχρονα κλιματιστικά-γίγαντες των καταστημάτων στο ισόγειο (αυτά, πες, σταματούν μια λογική ώρα), είναι και το κλιματιστικό-αντίκα του πρώτου που από μόνο του αρκεί να σε κάνει να θες να μετακομίσεις. Τα θυμάστε αυτά τα κλιματιστικά; Τα παλιά; Με την τρύπα στον τοίχο και το μεταλλικό κουτί; Ε, ένα τέτοιο που ανάβει καθημερινά 6-10 το βράδυ έχει καταστρέψει τις βραδιές μας. Αργόσυρτος, σταθερός, δυνατός ήχος, κάτι μεταξύ απαλής δεντροκοπτικής μηχανής, κομπρεσέρ και φυσούνας κήπου απ’ αυτές που σπρώχνουν τα φύλλα. Με ένα τέτοιο κονσέρτο κάθε βράδυ και μερικά πρωινά καύσωνα κλεινόμαστε μέσα και βάζουμε κι εμείς τα δικά μας κλιματιστικά, ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται και ο κήπος μένει μόνο να τον βλέπουν τα πουλιά και οι απέναντι.

Στην άλλη μεριά του σπιτιού έχεις τον ακάλυπτο. Παλιά διαλέγαμε τα δωμάτια που κοιτούν στον ακάλυπτο για να κοιμόμαστε, γιατί ήταν πιο ήσυχα. Θυμάμαι ότι το μόνο μου παράπονο με τον ακάλυπτο ήταν οι καθημερινές συνομιλίες μιας κυρίας με την κόρη της στις 7 το πρωί («σού είπα δεν κάνει για σένα, αλλά δεν με άκουσες ποτέ σου, γι’ αυτό τώρα υποφέρεις»), τώρα δυστυχώς τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Γίναν πολλές οι ομιλίες, οι φωνές, οι καβγάδες, τα αυτοσχέδια πάρτι των Airbnb ενοικιαστών και, πάνω απ’ όλα αυτά, σαν το τέλεια εφιαλτικό μουσικό χαλί, κι άλλα κλιματιστικά, πολλά μικρά και μεγάλα, παλιά και νέα. Απελπισία. 

Στο κέντρο μένω, δεν έχω απαιτήσεις προαστίου. Ξέρω ότι στο κέντρο υπάρχει μια κινητικότητα. Απλώς, καμιά φορά (πολλές φορές δηλαδή) δεν δίνει κανείς δεκάρα, και γιατί να δώσει, αφού, εδώ, στην Αθήνα κανείς δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Κι ��τσι, κάτι τα κλιματιστικά, ο ασταμάτητος θόρυβος, οι μεθυσμένοι που σταματούν το αυτοκίνητο 5 το χάραμα και χορεύουν στη μέση του δρόμου, οι πυροβολισμοί (ναι, ναι, δίπλα ήμουν) και πολλά ακόμα που δεν θυμίζουν γειτονιά, ίσως φύγουμε κι εμείς από την Αθήνα που με τίποτα δεν είναι το νέο Βερολίνο, αλλά είναι σίγουρα το νέο Κάιρο. — Μιχάλης Μιχαήλ

Βρόμικη πόλη

Από τις πιο δυσάρεστες εμπειρίες αυτήν την εποχή, περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, είναι όταν μυρωδιές της άνοιξης καλύπτονται από την έντονη οσμή των σκουπιδιών. Δεν είναι προσωπικό αφήγημα· είναι μια κοινή, θλιβερή διαπίστωση όλων όσοι κινούνται στους δρόμους της πόλης. Στα Εξάρχεια, σε περιοχές γύρω από την Ομόνοια, στα στενά κοντά στην πλατεία Βάθη, ακόμη και σε δρόμους γύρω από του Ψυρρή έχει κανείς την αίσθηση ότι οι κάδοι δεν αδειάζουν ποτέ...

Είμαστε πια πολύ περισσότεροι λόγω της απίστευτης τουριστικής κίνησης και όλοι μαζί δημιουργούμε περισσότερα σκουπίδια. Οι υπηρεσίες καθαριότητας του δήμου βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πρωτόφαντο όγκο σκουπιδιών που δημιουργούνται από τις ορδές τουριστών στο κέντρο της πόλης. Έναν όγκο που ολοένα αυξάνεται από τα νέα μπαρ που ξεφυτρώνουν καθημερινά, τα εκατοντάδες άλλοτε εγκαταλελειμμένα κτίρια που μετατρέπονται σε ξενοδοχεία και οργανωμένα μαζικά καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης. Οι τουρίστες που μπαινοβγαίνουν σε αυτά ρίχνουν τα σκουπίδια τους όποια ώρα της ημέρας, χωρίς να υπολογίζουν τις ώρες που περνάνε τα απορριμματοφόρα του δήμου, τα οποία κάθε φορά θα πρέπει να ξεφορτώσουν ξέχειλους κάδους, οι οποίοι ξαναγεμίζουν σε χρόνο dt. 

Από τα Εξάρχεια τα απορριμματοφόρα περνάνε καθημερινά 3 φορές, από την Ομόνοια 4, από το Σύνταγμα και το εμπορικό τρίγωνο ο δήμος κάνει 12 δρομολόγια. Κι όμως, και πάλι υπάρχουν σκουπίδια. Ακόμα και οι βυθιζόμενοι κάδοι που έχουν τοποθετηθεί σε διάφορα σημεία της πόλης, λύνοντας την οπτική όχληση και απελευθερώνοντας δημόσιο χώρο, δεν απάλλαξαν σε αρκετές περιπτώσεις τους περαστικούς από τις δυσάρεστες οσμές. Όσοι υφίστανται τη δυσάρεστη εμπειρία καθημερινά πιστεύουν ότι ο χώρος μετά το μάζεμα δεν καθαρίζεται.  

Μαθαίνουμε ότι γίνεται μια προσπάθεια συνεννόησης του δήμου Αθηναίων με τους επιχειρηματίες της εστίασης, τους ξενοδόχους και τους καταστηματάρχες να βγάζουν συγκεκριμένες ώρες τα σκουπίδια τους και συγκεκριμένες ώρες να γίνεται η αποκομιδή. Η πρόκληση της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι μεγάλη, ειδικά τους επόμενους μήνες που η πόλη θα βουλιάξει από επισκέπτες και η ζέστη θα είναι πιο έντονη. Μας περιμένουν, άραγε, καλύτερες ή χειρότερες μέρες; — Ντίνα Καράτζιου

«Δεν χωράω, ας περιμένω το επόμενο»

Κάνω την ίδια διαδρομή για το γραφείο καθημερινά εδώ και πάνω από μία δεκαετία. Κόκκινη γραμμή του μετρό από τα νότια προς το Σύνταγμα. Ενδεικτικό στοιχείο τόσο της τουριστικής έκρηξης όσο και του αθηναϊκού gentrification θεωρώ πως είναι το εξής: μέχρι πριν από μερικά χρόνια η επιβίβαση-αποβίβαση των τουριστών περιοριζόταν αποκλειστικά και μόνο στις δύο στάσεις Σύνταγμα - Ακρόπολη. Σταδιακά άρχισε να εκτείνεται προς τα πίσω, προς το Φιξ (Κουκάκι) αρχικά και προς τον Νέο Κόσμο. Πλέον συναντώ καθημερινά τουρίστες που επιβιβάζονται από τον σταθμό του Αγίου Ιωάννη, ακόμα και από τη Δάφνη, παρότι έχω την τύχη συνήθως να μη χρειάζεται να χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς τις ώρες αιχμής. Το καλοκαίρι φέτος προβλέπεται μακρύ, θερμό και ανυπόφορο για να ζεις και να εργάζεσαι στο κέντρο της Αθήνας, και το μετρό, παρότι για χρόνια εξυπηρετούσε πραγματικά κατά τη διάρκεια των θερινών μηνών, τείνει πλέον να εξελιχθεί σε μια δυσάρεστη καθημερινή ρουτίνα που γίνεται ακόμα πιο προβληματική αυτή την περίοδο. 

Καταρχάς, όσο καλοκαιριάζει, απλώς προσεύχεσαι ο επόμενος συρμός να είναι κάποιος από τους κλιματιζόμενους δεύτερης ή τρίτης γενιάς, γιατί οι πορτοκαλί παλαιότεροι πρώτης γενιάς δεν κλιματίζονται. Η ζέστη που επικρατεί στις αποβάθρες γίνεται όλο και πιο αποπνικτική και συχνότατα πλέον παρατηρείται το φαινόμενο στον σταθμό του Συντάγματος, ακόμα και σε ώρες μη αιχμής, να μην μπορείς καν να πλησιάσεις τον συρμό από τον συνωστισμό. Θα μου πεις, ο συνωστισμός στο μετρό είναι χαρακτηριστικό κάθε μεγαλούπολης, δεν γίναμε δα και Κίνα, και θα σου απαντήσω πως συμφωνώ, με τη βασική διαφορά πως στις μεγαλουπόλεις, τις ώρες αιχμής, τα δρομολόγια περνούν σταθερά ανά 1-2 λεπτά. Το εφιαλτικό, άκρως αγοραφοβικό σκηνικό τού να είναι ήδη γεμάτη η αποβάθρα και το επόμενο δρομολόγιο να έρχεται ανά 5, 6 ή 8 λεπτά είναι πλέον συχνότατο φαινόμενο και αν αναλογιστούμε την επίσης φοβερή πρωτοτυπία των αραιότερων καλοκαιρινών (αυγουστιάτικων;) δρομολογίων, που μάλλον υπολογίζουν σε μια άδεια Αθήνα όπως εκείνη που βλέπαμε στους Απέναντι του Πανουσόπουλου ή στον Δεκαπενταύγουστο του Γιάνναρη και αρνούνται να προσαρμοστούν στην όλο-τον-χρόνο-γεμάτη-και-τουριστική Αθήνα 2.0, η χρήση των ΜΜΜ θα είναι φέτος καθημερινή άσκηση υπομονής και ψυχραιμίας. Χαλασμένες πόρτες, κυλιόμενες και ασανσέρ που δεν λειτουργούν και μια όψη όλο και πιο ρυπαρή εντείνουν το πρόβλημα, ωστόσο το αττ��κό μετρό (τουλάχιστον οι γραμμές 2 και 3) εξακολουθεί να αποτελεί την πιο φιλική και αξιόπιστη λύση μετακίνησης – στα τρόλεϊ και λεωφορεία η κατάσταση, εξαιτίας όλων των παραπάνω και κυρίως της έλλειψης στοιχειώδους έστω αξιοπιστίας όσον αφορά τις συχνότητες των δρομολογίων, είναι σαφώς τρισχειρότερη. — Αλέξανδρος Διακοσάββας

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[rulinarulina]

Καθάρισες; Νομίζεις: Τα πιο βρώμικα πράγματα στην καθημερινότητά μας

��κούπισες, σφουγγάρισες, έκανες τα τζάμια, έπλυνες τα πιάτα, έβαλες και πλυντήριο. Αυτά δεν είναι ούτε τα μισά! Όμως ακόμα κι αν όντως έχεις κάνει γενική καθαριότητα στο σπίτι, υπάρχουν σίγουρα κάποιες εστίες μικροβίων που θέλουν πιο συχνό καθάρισμα από τα υπόλοιπα σημεία του σπιτιού κι όμως μπορεί να μην τα έχουμε καθαρίσει και ποτέ! Πρώτοι-πρώτοι στη λίστα μπαίνουν πανηγυρικά οι διακόπτες…

[raisefunding]

Καταφύγια Ζώων: Προσφορά Φροντίδας και Προστασίας για τα Αδέσποτα

Τα καταφύγια ζώων παίζουν έναν κρίσιμο ρόλο στην προστασία και φροντίδα των αδέσποτων και κακοποιημένων ζώων. Σε πολλές πόλεις, οι εγκαταστάσεις αυτές λειτουργούν ως ασφαλές καταφύγιο για τα ζώα που βρίσκονται σε ανάγκη, προσφέροντας στέγη, τροφή και ιατρική περίθαλψη μέχρι να βρουν το παντοτινό τους σπίτι. Η ύπαρξη καταφυγίων είναι εξαιρετικά σημαντική για την προώθηση της φιλοζωίας και της υπεύθυνης υιοθεσίας.

Ο Ρόλος των Καταφυγίων Ζώων

Τα καταφύγια ζώων αποτελούν χώρους όπου αδέσποτα ζώα βρίσκουν φροντίδα, αποκατάσταση και, σε πολλές περιπτώσεις, μια νέα οικογένεια. Τα ζώα που φτάνουν στα καταφύγια μπορεί να έχουν βρεθεί στο δρόμο, να έχουν εγκαταλειφθεί ή να έχουν υποστεί κακοποίηση. Σε αυτές τις εγκαταστάσεις, λαμβάνουν ιατρική φροντίδα από κτηνιάτρους, εμβολιασμούς και, όταν χρειάζεται, θεραπεία για τυχόν τραυματισμούς ή ασθένειες.

Επιπλέον, τα καταφύγια ζώων προσφέρουν χώρους όπου τα ζώα μπορούν να κοινωνικοποιηθούν και να αλληλεπιδράσουν με ανθρώπους και άλλα ζώα, γεγονός που τα βοηθά να επαναπροσαρμοστούν και να είναι πιο έτοιμα για υιοθεσία. Η διαδικασία κοινωνικοποίησης είναι σημαντική, καθώς βοηθά τα ζώα να ξεπεράσουν τυχόν φόβους ή τραύματα που μπορεί να έχουν βιώσει, προετοιμάζοντάς τα για τη ζωή σε ένα νέο σπίτι.

Η Σημασία της Υιοθεσίας από Καταφύγια Ζώων

Η υιοθεσία ζώων από καταφύγια ζώων είναι ��ια εξαιρετική πράξη που βοηθά όχι μόνο το ζώο που υιοθετείται, αλλά και τα υπόλοιπα ζώα που παραμένουν στα καταφύγια. Όταν υιοθετείται ένα ζώο, δημιουργείται χώρος για να φιλοξενηθούν άλλα αδέσποτα ζώα που έχουν ανάγκη από φροντίδα και προστασία.

Πολλά από τα ζώα που βρίσκονται στα καταφύγια είναι ήδη εκπαιδευμένα και έτοιμα να γίνουν μέλη μιας οικογένειας. Αυτό σημαίνει ότι οι νέοι ιδιοκτήτες δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που συνήθως συνοδεύουν την υιοθεσία ενός κουταβιού ή γατιού, όπως η εκπαίδευση στην καθαριότητα ή η συμπεριφορά. Αντίθετα, πολλά από τα ζώα έχουν ήδη μάθει να ζουν με ανθρώπους και είναι έτοιμα να προσφέρουν αγάπη και αφοσίωση.

Πώς Μπορείτε να Υποστηρίξετε τα Καταφύγια Ζώων

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορείτε να στηρίξετε τα καταφύγια ζώων και να συμβάλετε στην προστασία των αδέσποτων ζώων. Ένας από τους πιο προφανείς τρόπους είναι η υιοθεσία, προσφέροντας σε ένα ζώο μια δεύτερη ευκαιρία για ευτυχία. Αν δεν είστε σε θέση να υιοθετήσετε, μπορείτε να στηρίξετε τα καταφύγια με άλλους τρόπους, όπως:

Εθελοντισμός: Πολλά καταφύγια βασίζονται στους εθελοντές για να προσφέρουν τη φροντίδα που χρειάζονται τα ζώα. Ο εθελοντισμός μπορεί να περιλαμβάνει την παροχή τροφής, τον καθαρισμό των χώρων, ή ακόμα και το παιχνίδι με τα ζώα για να τα βοηθήσετε να κοινωνικοποιηθούν.

Δωρεές: Τα καταφύγια ζώων συχνά λειτουργούν με περιορισμένα μέσα και οι δωρεές σε χρήματα, τροφή ή φάρμακα είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Ακόμα και μικρές δωρεές μπορούν να κάνουν μεγάλη διαφορά στην ποιότητα ζωής των ζώων.

Προώθηση Υιοθεσιών: Μπορείτε να βοηθήσετε στην προώθηση των υιοθεσιών μέσω των κοινωνικών δικτύων ή ενημερώνοντας φίλους και γνωστούς για τα ζώα που χρειάζονται ένα σπίτι. Κάθε φορά που ένα ζώο υιοθετείται, ένα νέο ζώο μπορεί να βρει καταφύγιο και φροντίδα.

Η Εκπαίδευση του Κοινού

Ένας άλλος σημαντικός ρόλος που διαδραματίζουν τα καταφύγια ζώων είναι η εκπαίδευση του κοινού σχετικά με την υπεύθυνη φροντίδα των ζώων. Πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν την ευθύνη που απαιτείται για να φροντίσεις ένα ζώο, και τα καταφύγια προσφέρουν συμβουλές και κατευθύνσεις για την ορθή φροντίδα, την ανάγκη για στείρωση και την προώθηση της υιοθεσίας αντί της αγοράς ζώων.

Συμπέρασμα

Τα καταφύγια ζώων αποτελούν ένα θεμέλιο για την προστασία των αδέσποτων και κακοποιημένων ζώων, προσφέροντας φροντίδα και τη δυνατότητα για μια καλύτερη ζωή. Η υιοθεσία από τα καταφύγια είναι μια πράξη αγάπης και ευθύνης, ενώ η υποστήριξη των καταφυγίων μέσω εθελοντισμού και δωρεών βοηθά στη συνέχιση του πολύτιμου έργου τους. Με τη βοήθεια όλων μας, τα καταφύγια ζώων μπορούν να συνεχίσουν να προσφέρουν φροντίδα και προστασία στα ζώα που το χρειάζονται περισσότερο.

[rodos-news]

Διασωληνωμένο στο ΠΑΓΝΗ το 5χρονο αγοράκι από την Ρόδο

Σε κρίσιμη κατάσταση νοσηλεύεται στην ΜΕΘ Παίδων του ΠΑΓΝΗ ένα αγοράκι ηλικίας 5 χρονών που μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Ηράκλειο από την Ρόδο. Το μικρό αγοράκι έκανε διακοπές στην Ρόδο όταν βρέθηκε στην πισίνα κινδυνεύοντας να πνιγεί. Το 5χρονο παιδί έχασε τις αισθήσεις του και κρίθηκε αναγκαία η αεροδιακομιδή του στο Ηράκλειο και το ΠΑΓΝΗ. Το παιδί είναι διασωληνωμένο και νοσηλεύεται στην ΜΕΘ Παίδων του ΠΑΓΝΗ με την κατάσταση της υγείας του να είναι κρίσιμη. Πηγή: flashnews,gr Διαβάστε επίσης: Έξι εβδομάδες τρέχει το νερό στ’ ��φάντου ! Διαβάστε επίσης: Ανεμογεννήτριες και Μαρίνα Ρόδου η ίδια ιστορία, άλλοι κομπάρσοι Διαβάστε επίσης: Μεθοδεύεται εκ νέου η κατεδάφιση των αλευρόμυλων SAMICA Διαβάστε επίσης:Η κοινότητα Απολλώνων συνεδριάζει – Στα θέματα η λήψη απόφασης για τη μη εγκατάσταση ανεμογεννητριών στη περιοχή «Ιτριώνας» Διαβάστε επίσης: Στη δημοσιότητα ο χάρτης με τα ενεργά σεισμικά ρήγματα στην Ελλάδα – Πολλά ρήγματα στο νησί της Ρόδου Διαβάστε επίσης: Ζητάνε να μην παραδώσει ο Αλέξανδρος Κολιάδης πάλι την καθαριότητα σε ιδιώτες Διαβάστε επίσης: Ρόδος: Γεμάτο σκουπίδια το κέντρο της πόλης Διαβάστε επίσης: Τι σχολιάζουν οι πολίτες της Ρόδου για την απόφαση της Δημοτικής Αρχής να μπει “λουκέτο” σε επώνυμα μαγαζιά του νησιού – rodosreport