#Ιστορικό

[epestrefe]

Αρχάνες Ηρακλείου,Κρήτη

Οι όμορφες και αυθεντικές Αρχάνες είναι χτισμένες στα 400 μέτρα υψόμετρο και αποτελούν έναν παραδοσιακό οικισμό που μοιάζει με πολύχρωμο ψηφιδωτό. Αποτέλεσμα της πλούσιας τέχνης του νησιού που έχει αφήσει το αποτύπωμά της σε τέτοια χωριά. Αυτή η πολύχρωμη κωμόπολη βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο της κοιλάδας του Γιούχτα,16 μόλις χιλιόμετρα από το Ηράκλειο.

Περπατώντας στο χωριό συναντάς ουσιαστικά ένα παζλ από καλαίσθητα και περιποιημένα σπίτια και πολλές ιστορικές γωνιές. Όπως για παράδειγμα, το μουσείο στο οποίο θα βρεις πολλά ευρήματα των Μινωικών – Βυζαντινών χρόνων αλλά και σπουδαία εκθέματα λαογραφικής τέχνης, κτισμάτων εξαιρετικής αρχιτεκτονικής και βυζαντινών εκκλησιών.

Και μάλλον αυτός ο συνδυασμός είναι που κάνει τις Αρχάνες τόσο διάσημες και αγαπητές. Το γεγονός ότι αυτό το ελληνικό χωριό να συνδυάσει τον σύγχρονο τρόπο ζωής με την παράδοση. Με έναν τέτοιο τρόπο που δεν έχει χάσει την πολιτιστική του ταυτότητα και τον χαρακτήρα του. Από τα πέτρινα καλντερίμια και τα προσεγμένα σπίτια, μέχρι τις γάργαρες πηγές και τους ελαιώνες γύρω από το χωριό. Από τις γευστικές παραδοσιακές συνταγές και το ντόπιο κρασί μέχρι τις μαντινάδες και τα έθιμά του, αυτό το χωριό σου κλέβει την καρδιά για πάντα…

Στις Αρχάνες ανακαλύφθηκε ένα από τα αρχαιότερα πατητήρια στον κόσμο! Εκεί λοιπόν θα δοκιμάσεις ένα από τα πιο εκλεκτά (και φυσικά βραβευμένα) κρασιά της Ελλάδας. Και σε κάθε γουλιά θα ευχαριστείς την τύχη που σε οδήγησε σε αυτή την ξεχωριστή γωνιά της Ελλάδας.

[romios-gr]

Δίπλα-δίπλα Κένεντι και Τραμπ για να μην ξεκινήσει Γ’Π.Π.! Ιστορικό ΒΙΝΤΕΟ Ο Τραμπ εξάλλου έχει ήδη προειδοποιήσει πως με εκλογή της Καμάλα ο πλανήτης δεν γλιτώνει έναν παγκόσμιο πόλεμο. Ο Ρόμπερτ Φ. Κένεντι Τζούνιορ (RFK Jr), μέχρι πρότινος ανεξάρτητος υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, ανακοίνωσε από την Αριζόνα πως αναστέλλει την προεκλογική εκστρατεία του, στηρίζοντας μάλιστα τον Ρε... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/dipla-dipla-kenenti-kai-tramp-gia-na-min-xekinisei-gp-p-istoriko-vinteo/

[babygirlificationn]

Για κάποιο λόγο σήμερα έπαθα ένα μικρό σοκ που με πέταξε πάλι στο ύψος της παρά πέντε φάσης μου <3 όχι ότι παραπονιέμαι.

[cognizantd3spair]

Να τολμήσω να ρωτήσω ποιός από το λες μις είναι το προαναφερόμενο μπειμπιγκερλ;;;

ο έντι ρεντμέιν 😞

[agnickradio]

Σύγχρονες υφάνσεις- έκθεση ταπισερί Ράνιας Φθενάκη & Λίνας Κουβίδου

Η ταπισερί (γαλλ. tapisserie) είναι μία μορφή υφαντικής τέχνης, όπου το ύφασμα υφαίνεται παραδοσιακά στο χέρι σε αργαλειό κάθετο ή οριζόντιο. Η τέχνη ήταν γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων σε πολλές περιοχές της γης.  Οι ευρωπαϊκές ταπισερί κατασκευάζονται για να φαίνονται μόνο από τη μία πλευρά και έχουν μία απλή επένδυση στο πίσω μέρος. Δείγματα υπάρχουν από όλες τις χρονολογικές περιόδους σε πολλά…

[mikrofwno]

Ψυχαγωγική/εκπαιδευτική δράση «Αναζητώντας το χαμένο κειμήλιο στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο…»

Με στοιχεία που θυμίζουν escape rooms, παρέες παιδιών αλλά και μεμονωμένοι συμμετέχ��ντες θα κληθούν να λύσουν γρίφους και να εκπληρώσουν αποστολές αλληλεπιδρώντας με τον χώρο και τους ανθρώπους του μουσείου. Στις 5 Ιανουαρίου 2024 στις 12:00 το μεσημέρι, το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο θα πραγματοποιήσει πιλοτικά τη νέα ψυχαγωγική/ εκπαιδευτική του δράση«Αναζητώντας το χαμένο κειμήλιο στο Εθνικό…

[astratv]

Γλώσσα Γλώσσα: Ένα podcast για την ελληνική γλώσσα από την αρχαιότητα ως το σήμερα

Ένας ακαδημαϊκός-καθηγητής γλωσσολογίας και ένας ηθοποιός-δημοσιογράφος συναντιούνται για χάρη της Γλώσσας. Με αφορμή το διήμερο διεθνές επιστημονικό συνέδριο «Ο πολιτισμός στο Ιστορικό Αρχείο των εφημερίδων «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ»: Γλώσσα και λογοτεχνία», ο καθηγητής Χριστόφορος Χαραλαμπάκης αφηγείται στον Γιάννη Θ. Διαμαντή την απρόσμενη συζήτηση που είχε κάποτε με τον Τόλη Βοσκόπουλο,…

[justforbooks]

Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό.

Η ζωή της είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε βιβλία, ταινίες και εκλεκτούς φίλους που τους ενώνει η αγάπη για τα καλά μυθιστορήματα. Το διαμέρισμά της, στα «ορεινά» του Κολωνακίου, είναι όπως το φανταζόμουν. Γεμάτο αναρίθμητα βιβλία, οικογενειακά πορτρέτα, ταινίες, πίνακες ζωγραφικής, συλλογές από σουβενίρ που έχει φέρει απ’ τα ταξίδια της στο εξωτερικό αλλά και ήσυχες γωνιές ανάγνωσης. Στο μεγάλο τραπέζι κυριαρχεί το αναλόγιο στο οποίο είναι τοποθετημένο μόνιμα ένα ξενόγλωσσο λεξικό. Δίπλα, ένα laptop, ένα σημειωματάριο και πάντοτε δύο πακέτα τσιγάρα. Αυτό είναι το προσωπικό εργαστήρι της, στο οποίο εργάζεται καθημερινά η σπουδαία μεταφράστρια Ρίτα Κολαΐτη. «Είναι ρηχή και επιφανειακή η εποχή μας. Δεν υπάρχει διάθεση για αναζήτηση και δημιουργία. Γι’ αυτό και δυσκολεύομαι να βγαίνω από το σπίτι μου. Προτιμώ ώρες ατελείωτες να τις αφιερώνω στην ανάγνωση καλών βιβλίων. Είναι για μένα η ιδανική συναισθηματική ανακούφιση», μου εξηγεί. Είναι μια ευγενική και σαγηνευτική πνευματική φυσιογνωμία, η οποία έχει επιλέξει να κινείται μεταξύ μιας λιτής καθημερινότητας και μιας κοσμοθεωρίας που στηρίζεται στη ζωογόνο δύναμή της: τη λογοτεχνική ��ετάφραση. 

Από τα εφηβικά της χρόνια την ακολουθεί ένα ασίγαστο πάθος για τη λογοτεχνία. Θεωρεί πως το «σαράκι» της λογοτεχνικής μετάφρασης απαιτεί αφοσίωση, τριβή με τις λέξεις και, κυρίως, προϋποθέτει να είσαι καλός αναγνώστης. Έχει μεταφράσει βιβλία–ορόσημα της παγκόσμιας εκδοτικής παραγωγής. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει λάβει το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Έργου Ξένης Λογοτεχνίας στην Ελληνική Γλώσσα για το βιβλίο του J.K. Huysmans «Ανάστροφα» (εκδ. Στερέωμα), το βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Γαλλόφωνης Λογοτεχνίας του ΕΚΕΜΕΛ για το μυθιστόρημα «Η κόκκινη Μασσαλία» του Maurice Attia (εκδ. Πόλις) αλλά και το βραβείο Μετάφρασης Βιβλίου για Παιδιά της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας. Λίγο πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας μου λέει ότι τώρα ετοιμάζει τις μεταφράσεις του «Καβγατζή της Βρέστης» του Ζαν Ζενέ για τις εκδόσεις Μεταίχμιο και της «Ελπίδας» του Αντρέ Μαλρό για τις εκδόσεις Gutenberg.

— Από μικρή διαβάζετε ασταμάτητα. Τι έχετε κερδίσει και τι έχετε χάσει όλα αυτά τα χρόνια; Το πάθος μου για τα βιβλία και ιδίως για τη λογοτεχνία ξεκίνησε από τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια. Διάβαζα ακατάπαυστα, με αφοσίωση, με πίστη νεοπροσήλυτου. Περιφρονούσα την ανούσια γνώση που πρόσφερε το σχολείο της εποχής. Μια γνώση στείρα, εμποτισμένη με τα «ιδεώδη» της δικτατορίας και του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», που κυριολεκτικά με έπνιγε. Δεν ήμουν «καλή» μαθήτρια. Ήμουν «αλλού». Αναζητούσα τη λύτρωση από κείνη τη ζοφερή ατμόσφαιρα και την έβρισκα στις σελίδες των βιβλίων που με σαγήνευαν (πάντα χωμένα στα συρτάρια του γραφείου, πάνω στο γραφείο υπήρχαν τετράδια και βιβλία του σχολείου για τα μάτια των γονιών). Αγόραζα βιβλία από ένα ιστορικό βιβλιοπωλείο της γενέτειράς μου, της Πάτρας, λεγόταν «Ο τροχός». Αυτό το ατμοσφαιρικό ημιυπόγειο ήταν ο παράδεισός μου. Εκεί γνώρισα ανθρώπους μεγαλύτερους σε ηλικία από μένα, διανοούμενους, αριστερούς κυνηγημένους από τη χούντα· ρουφούσα τα λόγια τους, θεωρούσα μεγάλη τιμή για μένα το γεγονός ότι ανήκα στον «κύκλο» τους. Αυτό βέβαια συνεχίστηκε.

Τα φοιτητικά χρόνια στην Αθήνα, χρόνια έντονα, μες στην ευδαιμονία της Μεταπολίτευσης, ήταν για μένα μια αληθινή αποκάλυψη. Η τότε αριστερά –καμία σχέση με τη σημερινή– ήταν μεγάλο σχολείο για τη γενιά μου. Συναναστρεφόμουν ανθρώπους οι οποίοι μου άνοιξαν νέους δρόμους, νέες προοπτικές. Άνθρωποι παθιασμένοι με την πολιτική αλλά και με την τέχνη. Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, οι κινηματογραφικές αίθουσες τέχνης, τα βιβλιοπωλεία, τα θέατρα, οι γκαλερί είχαν γίνει το «σπίτι μας», έτσι νιώθαμε. Ζούσαμε όλοι μέσα σε μια πανδαισία. Ξενύχτια ατέλειωτα με έρωτες, έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις, συζητήσεις για ταινίες, για συγγραφείς, για βιβλία.

Μιλούσαμε για το τελευταίο βιβλίο του τάδε ή του δείνα συγγραφέα, δεν θέλαμε στην παρέα μας άτομα που δεν είχαν σχέση με την κουλτούρα, την πολιτική συνειδητοποίηση, νιώθαμε πως μας ήταν ξένα. Και όντως ήταν. Και βέβαια, απ’ όλο αυτό σύμπαν που με περιέβαλλε κέρδισα πολλά, πάρα πολλά. Καταρχάς με ώθησε να διεκδικήσω την ανεξαρτησία μου, να κάνω τη δική μου «επανάσταση», να τοποθετήσω τον εαυτό μου εκεί που πραγματικά ανήκε. Η πορεία μου είχε κιόλας χαραχτεί, καμιά πιθανότητα υπαναχώρησης. Και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Κοντολογίς, κέρδισα τα πάντα, την ψυχή μου κυρίως. Δεν θεωρώ ότι έχασα κάτι, τουναντίον, αν δεν είχα κάνει αυτή την επιλογή, θα έχανα τα πάντα.

— Όταν ανοίγετε παλιά βιβλία και βλέπετε τις υπογραμμίσεις που έχετε κάνει με μολύβι και τα χειρόγραφα σχόλια στα πλαϊνά των σελίδων, ποιες σκέψεις κάνετε; Πολύ μ’ αρέσει αυτή η ερώτηση. Πόσες μνήμες, συγκινήσεις, επιφωνήματα θαυμασμού, στιγμές που μου κοβόταν η ανάσα απ’ την ομορφιά μιας φράσης ή που έμενα έκθαμβη από τη μαεστρία του λόγου, από έναν στοχασμό, από μια άφατη αλήθεια. Τα αγαπημένα μου βιβλία είναι γεμάτα υπογραμμίσεις, θαυμαστικά, αστεράκια – σε πολλά, μάλιστα, τα σχόλια αγγίζουν ενίοτε την υπερβολή. Όταν μετά από χρόνια τα ξαναδιαβάζω (γιατί πάντα επανερχόμαστε στα βιβλία που στοίχειωσαν τη νιότη μας), διαπιστώνω με χαρά μεγάλη ότι στα περισσότερα ο θαυμασμός παραμένει αναλλοίωτος. Κάποιες φορές, μάλιστα, μπαίνω στον πειρασμό να προσθέσω κι άλλες υπογραμμίσεις, κι άλλα θαυμαστικά, αστεράκια, σχόλια. Ασφαλώς είναι μια συνήθεια που την έχω ακόμη, θέλω ν’ αφήνω πάντα το δικό μου «σ��μάδι» στη σελίδα.

— Πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη μετάφραση; Και πόσο σημαντικό είναι να κάνει κανείς αυτό που αγαπά;   Από τα πρώτα μου διαβάσματα έτρεφα μια βαθιά εκτίμηση για τον άνθρωπο που με τη γνώση και το ταλέντο του μου προσφέρει μια τόσο μεγάλη απόλαυση: τον κόσμο ενός συγγραφέα. Το 1976, που ήμουν στην ομάδα του εμβληματικού περιοδικού «Σύγχρονος κινηματογράφος», αποτόλμησα τη μετάφραση κειμένων. Αυτό ήταν. Κεραυνοβόλος έρωτας. Δεν ήθελα να κάνω τίποτε άλλο. Μετά από λίγο καιρό άρχισα να μεταφράζω λογοτεχνικά βιβλία. Ξεκίνησα με Μπορίς Βιαν στις εκδόσεις Νεφέλη, απίστευτο. Το 1988, βρέθηκα στις Βρυξέλλες, όπου εργαζόμουν στη Μεταφραστική Υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, χρόνια υπέροχα, ανεκτίμητα, αλλά μέσα μου ένιωθα ένα κενό που διαρκώς βάθαινε. Τίποτα δεν μπορούσε ν’ αναπληρώσει τη μαγεία ενός λογοτεχνικού κειμένου, την ηδονική σχέση με έναν συγγραφέα. Έτσι, γύρισα στην Αθήνα και αφιερώθηκα ολοκληρωτικά στο πάθος που με διακατέχει εσαεί. Είναι μεγάλη τύχη και ευτυχία να ασκείς ως επάγγελμα αυτό που θεωρείς ζωογόνο δύναμη για τον εαυτό σου, αυτό που είναι η ουσία της ύπαρξής σου.

— Έχετε πει στο παρελθόν ότι: «Η αναμετάφραση είναι κάτι που οφείλουμε στα μεγάλα έργα της λογοτεχνίας». Γιατί το πιστεύετε αυτό;  Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι αναμεταφράσεις των σπουδαίων κλασικών έργων είναι μια πρακτική ευρέως διαδεδομένη παγκοσμίως. Έτσι, τα μεγάλα αριστουργήματα της λογοτεχνίας προσφέρονται στους αναγνώστες του σήμερα, μέσα από κείμενα αφενός ιδωμένα υπό το πρίσμα μιας πιο εμπεριστατωμένης γνώσης και αφετέρου απαλλαγμένα από τις ατέλειες, τις στρεβλώσεις ή ακόμα και από τις εσφαλμένες αποδόσεις προγενέστερων μεταφράσεων. Η τεχνολογία, το διαδίκτυο, οι έγκυρες βάσεις δεδομένων προσφέρουν τα μέγιστα στην αναζήτηση εννοιών, όρων, πραγματολογικών στοιχείων, που άλλοτε παρέμεναν δυσεπίλυτοι γρίφοι. Οι μελέτες από έγκριτους ακαδημαϊκούς επεξηγούν πολλά αινιγματικά σημεία του κειμένου και φωτίζουν κρυφές πτυχές του. Όλος αυτός ο θησαυρός των πανεπιστημιακών και εθνικών βιβλιοθηκών είναι διαθέσιμος στον μεταφραστή, ο οποίος μπορεί πλέον να αφεθεί με μεγαλύτερη σιγουριά στη γλωσσική μαγεία του πρωτοτύπου, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και τον πλούτο της δικής του γλώσσας.

— Ποια στοιχεία κάνουν μια μετάφραση καλή; Και πώς αξιολογείτε το γεγονός ότι πολλοί μεταφραστές επεμβαίνουν στα κείμενα, δίνοντας ένα άλλο, δικό τους πνεύμα στο πρωτότυπο;  Η συζήτηση περί «αρτιότητας» ή μη μιας μετάφρασης εμπεριέχει πολλές αντικρουόμενες απόψεις. Ο κάθε μεταφραστής έχει τα δικά του «πιστεύω». Για μένα, πρωταρχικό και αναντίρρητο στοιχείο είναι ο σεβασμός απέναντι στο πρωτότυπο κείμενο. Ο μεταφραστής οφείλει να  μην προδώσει αυτή την «εκλεκτική συγγένεια». Ο συγγραφέας εμπιστεύεται σε κάποιον άλλον, που συνήθως δεν τον γνωρίζει, το έργο του, την ψυχή του. Κι αυτός ο άλλος, ο μεταφραστής, οφείλει να το αποδώσει άθικτο, ακέραιο, έτσι ώστε ο αναγνώστης να γευτεί στο έπακρο την ουσία, την ομορφιά του αρχικού κειμένου. Κατά κάποιον τρόπο, ο μεταφραστής οφείλει να του ανοίξει τις πύλες ενός κόσμου, να τον οδηγήσει στα άδυτα του συγγραφέα. Άρτια είναι, κατά τη γνώμη μου, η «πιστή» μετάφραση σε υφολογικό και νοηματικό επίπεδο, και συνάμα αυτή που εμπεριέχει και την προσωπική ματιά του μεταφραστή, εν ολίγοις ένα κείμενο «αναδημιουργημένο». Ένα κείμενο που να μη «μυρίζει» μετάφραση, αλλά να ρέει, να παρασέρνει, να σαγηνεύει.

Ο μεταφραστής είναι, σε ιδανικές καταστάσεις, ένας «συν-δημιουργός», που δεν διεκδικεί ασφαλώς την πατρότητα του πρωτοτύπου. Είναι, ας πούμε, ένας «κομιστής». Από το μετάφρασμα πρέπει να αναδύεται ατόφιο το άρωμα του πρωτοτύπου. Με άλλα λόγια, η φωνή του μεταφραστή να μην καλύπτει εκείνη του συγγραφέα. Τέλος, η μετάφραση είναι μια κατάκτηση, με την ερωτική σημασία της λέξης. Εμπεριέχει την πίστη και την προδοσία, την υπόσχεση και συνάμα την καχυποψία.

— Ανακαλύψατε την Ανί Ερνό για πρώτη φορά στο αγαπημένο σας βιβλιοπωλείο Tropismes στις Βρυξέλλες, ξεφυλλίζοντας έναν λογοτεχνικό θησαυρό: το «Πάθος». Τι θυμάστε από εκείνη τη μέρα;  Κατά περίεργο τρόπο, θυμάμαι πολύ έντονα εκείνη τη μέρα. Νοέμβρης του 1991, Παρασκευή απόγευμα, με παγωνιά, βροχή και τη γνώριμη γκριζάδα των Βρυξελλών. Μπήκα στην Gallerie de la Reine και κατευθύνθηκα προς το αγαπημένο μου στέκι, το βιβλιοπωλείο Tropismes, αυτό τον περίτεχνο ναό του βιβλίου. Στον μπροστινό πάγκο, βλέπω ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο με τον τίτλο «Passion Simple» και το όνομα της συγγραφέως. Διαβάζω το ολιγόλογο οπισθόφυλλο και το αγοράζω επιτόπου. Πηγαίνω κατευθείαν στο απέναντι μπιστρό, το Mokafé, παραγγέλνω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και βυθίζομαι στην ανάγνωση του βιβλίου. Το διάβασα μονορούφι. Όταν έφτασα, συγκλονισμένη, στην τελευταία αράδα, είπα μέσα μου: «Αυτό το βιβλίο γράφτηκε για μένα!»

— Πόσο βαθιά σας έχει επηρεάσει η λογοτεχνία της Ερνό;  Το έργο της Ερνό αλλά και η ίδια ως προσωπικότητα με έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό. Η Ερνό μού έμαθε ότι με τρόπο απέριττο, μινιμαλιστικό, αλλά βαθύ και ουσιαστικό, μπορεί να υπάρξει μεγάλη λογοτεχνία. Θαυμάζω την απίστευτη τόλμη της να «ξεγυμνώνεται» μπροστά στον αναγνώστη για να του εκφράσει τις μεγάλες αλήθειες της. Η γραφή της δεν γνωρίζει κανενός είδους συγκάλυψη, καθωσπρεπισμό, ωραιοπάθεια. Της οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις λυτρωτικές σελίδες της. 

— Τι είναι αυτό που κάνει την αναγνωστική εμπειρία των έργων της Ερνό να είναι επίκαιρη;  Η Ανί Ερνό, αυτή η μεγάλη ιέρεια της συλλογικής αυτοβιογραφίας, έχει ως εργαλεία της αφηγηματικής τεχνικής της τον χρόνο και τη μνήμη. Τα έργα της είναι τοιχογραφίες με σκηνές που αναδύονται από το βίωμα, το δικό της και των άλλων. Οι αλήθειες της είναι διαχρονικές. Το προσωπικό στοιχείο συνυπάρχει με την Ιστορία. Το πάθος, σε όλες του τις εκφάνσεις, κυριαρχεί. Πάθος για έναν εραστή, πάθος για τη γραφή, πάθος για την αριστερά και τις ιδέες της, πάθος για την κοινωνική δικαιοσύνη. Η θεματολογία της διαπερνάει τις εποχές, αγγίζει τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. 

— Γιατί πιστεύετε ότι τα «Χρόνια» είναι το καλύτερό της έργο;  Επειδή αγαπώ εξίσου όλα τα βιβλία της Ανί Ερνό, θα πω ότι τα «Χρόνια», αυτό το μεγαλειώδες παλίμψηστο, είναι, κατά τη γνώμη μου, η κορωνίδα του έργου της. Όπως χαρακτηριστικά λέει η ίδια, είναι «μια εξερεύνηση του πραγματικού μέσα από λέξεις και αισθήσεις». 60 χρόνια Ιστορίας, 60 χρόνια που άλλαξαν τον κόσμο. Είναι το πορτρέτο μιας σημαδιακής γενιάς, εκείνης του πολέμου, και συνάμα το πορτρέτο μιας γυναίκας φιλοτεχνημένο με εικόνες, ήχους, πάθη, πρόσωπα, τόπους. Διαφυλάττει το παρελθόν από τη λήθη και την απώλεια, το διατηρεί εσαεί παρόν. Ο αναγνώστης βλέπει μπροστά του κινηματογραφικά πλάνα και σκηνές, εικόνες ξεδιπλώνονται η μια μετά την άλλη, αχνοφωτισμένες από μια γλυκιά μελαγχολία. Κι όπως γράφει ο Νίκος Μπακουνάκης στο επίμετρο της ελληνικής έκδοσης: «Η Ερνό εικονοποιεί τον χρόνο, παρουσιάζοντάς τον σαν συνδαιτυμόνα σ’ ένα μακρόσυρτο οικογενειακό́ τραπέζι, όπου ο στενός και συνεσταλμένος χρόνος της οικογένειας γίνεται τελικά συλλογικός».

— Στον «Νεαρό Άνδρα», η Ερνό μιλάει για τον έρωτά της με έναν άντρα τριάντα χρόνια μικρότερό της. Όταν μεταφράζατε αυτό το βιβλίο, κάνατε κάποια βαθιά συνειδητοποίηση;  Σε αυτό το βιβλίο συνειδητοποίησα ακόμα περισσότερο τι σημαίνει τόλμη της γραφής, τι σημαίνει πραγματικά απελευθερωμένη γυναίκα, τι σημαίνει ταύτιση της ερωτικής επιθυμίας με τη γραφή. Το βιβλίο εξιστορεί μια εμπειρία της ��διας της Ερνό που για λίγους μήνες την έκανε να γίνει ξανά το κορίτσι που «σκανδάλιζε τους γύρω του», το κορίτσι που ήταν άλλοτε. Στην πρώτη σελίδα διαβάζουμε: «Συχνά έκανα έρωτα για να υποχρεώσω τον εαυτό μου να γράψει». Πόσοι συγγραφείς, γυναίκες και άνδρες, θα τολμούσαν να το γράψουν; Χωρίς φεμινιστικές κραυγές και αφορισμούς, η Ανί Ερνό αναστρέφει τους κανόνες της αντρικής κυριαρχίας. Κι αυτή ακριβώς η αναστροφή του κλασικού σχήματος, όπου έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε έναν πενηντάχρονο άνδρα να συνοδεύεται από μια όμορφη νεαρή κοπέλα, συνιστά αυτή καθαυτήν μια πρόκληση, με σκληρό τίμημα όμως: το ζευγάρι προσελκύει αποδοκιμαστικά βλέμματα στα καφέ, στα εστιατόρια, στον δρόμο. Και τούτα ακριβώς τα βλέμματα, όπως και το δικό της βλέμμα πάνω σε αυτήν και στον εραστή της, στοιχειώνουν τη γραφή της. Έτσι, την ίδια στιγμή, η Ερνό αφήνεται σε έναν συγκλονιστικό στοχασμό για το πέρασμα του χρόνου και τα γηρατειά. Τι πιο ειλικρινές, πιο συγκλονιστικό, πιο προκλητικό, πιο εξομολογητικό.

— Εσείς φτάσατε στο σημείο να γκρεμίσετε τα πάντα για ένα ασίγαστο πάθος;  Αν δεν το είχα κάνει, πώς θα λάτρευα την Ερνό; Ανήκω, ευτυχώς, στην κατηγορία εκείνων που πιστεύουν ότι το ερωτικό πάθος διαλύει σύμπαντα. Σε μεταμορφώνει, παύεις να είσαι ο εαυτός που ήξερες ως τότε. Βλέπεις τα πάντα μέσα από ένα πρίσμα που ομορφαίνει τα πάντα, τα γεμίζει χρώματα, αρώματα, τους προσδίδει μια διάσταση μυθική, βλέπεις ένα σύμπαν όπου κυριαρχεί η φιγούρα του Αγαπημένου. Ζεις και ανασαίνεις για τη στιγμή που θα σμίξεις μαζί του. Βέβαια, τα μεγάλα πάθη είναι αδηφάγα, αυτοκαταστροφικά. Η οδύνη του χωρισμού είναι άφατη. Ο κόσμος σκοτεινιάζει μεμιάς, νιώθεις χίλιες λεπίδες να σε διαπερνούν, η απόγνωση ελλοχεύει. 

— Τι ανακαλύψατε μεταφράζοντας έργα του Αλμπέρ Καμί;  Καταρχάς, θα ήθελα να πω ότι τα βιβλία του Καμί ήταν από τα πρώτα εφηβικά μου αναγνώσματα. Ένας άλλος κόσμος, μια άλλη σκέψη με κυρίεψαν, τάραξαν τη νηφαλιότητα στην οποία βρισκόμουν. Μια αληθινή αποκάλυψη. Θυμάμαι ότι κάποιες φράσεις τις διάβαζα πολλές φορές για να τις κατανοήσω (ιδίως στον «Μύθο του Σίσυφου»). Αργότερα, ξαναδιάβασα όλα τα βιβλία, ένα προς ένα, μια εντελώς διαφορετική ανάγνωση, πιο ουσιαστική, πιο βαθιά. Πάντα όμως η ίδια σαγήνη. Οφείλω να ομολογήσω ότι με κυρίεψε ένα δέος όταν καταπιάστηκα με την πρώτη μετάφραση έργου του Καμί. Για μένα, είναι από τις μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο μεγαλύτερος συγγραφέας και στοχαστής του 20ού αιώνα. Μεταφράζοντάς τον ανακάλυψα έναν απύθμενο πλούτο. Έναν άμετρο θαυμασμό γι’ αυτόν τον «πιε-νουάρ» που, απ’ το ταπεινό Μοντοβί της Αλγερίας, κατέκτησε το Παρίσι της διανόησης και της τέχνης, και κατόπιν ολόκληρη την υφήλιο. Η φιλοσοφική, λογοτεχνική, θεατρική του γνώση είναι απίστευτη. Αναρωτιέται κανείς, πότε πρόλαβε και τα διάβασε όλα τούτα; Πώς αφομοίωσε τόση γνώση που άλλοι χρειάζονται χρόνια ολάκερα σε πανεπιστημιακά έδρανα απλώς για να την αγγίξουν; Η κριτική ματιά του για το πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής του, για τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες παντός είδους, για τους μεγάλους κλασικούς της λογοτεχνίας, για τη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο, για τους σύγχρονους ομότεχνούς του, είναι κάτι το μοναδικό, το ανεπανάληπτο. Τα δοκιμιακά και τα λογοτεχνικά γραπτά του εξακολουθούν να σαγηνεύουν, ενώ εκείνα των επικριτών του βυθίστηκαν στη λήθη.

— Οι «120 ημέρες των Σοδόμων» του Μαρκήσιου ντε Σαντ ήταν ίσως ο μεγαλύτερος μεταφραστικός σας άθλος; Μια μεγάλη πρόκληση;   Για να είμαι ειλικρινής, το θεώρησα μάλλον ως μια πολύ μεγάλη πρόκληση. Μιλάμε για το πιο άσεμνο, το πιο ωμό, το πιο αποκρουστικό ίσως, το πιο ανελέητο έργο που γράφτηκε ποτέ. Ο μεταφραστής βυθίζεται κυριολεκτικά σε έναν ζοφερό κόσμο όπου τα πάντα κλιμακώνονται σε ένα κρεσέντο βίαιης ηδονής και πράξεων αφάνταστης βαναυσότητας. Η ωμότητα των περιγραφών δεν είναι η μόνη πρόκληση για τον μεταφραστή. Πρέπει να τις αντέξει, να τις κατανοήσει σε βάθος. Το μεγάλο στοίχημα είναι να τιθασεύσει την ακρότητα του σαδικού λόγου, να την αποδώσει ατόφια στη δική του γλώσσα με λέξεις βουτηγμένες στο αίμα και στο σπέρμα, στο «χύσι», όπως ηδονόχαρα επαναλαμβάνει αδιάκοπα ο συγγραφέας. Πρέπει επίσης να διατηρήσει αναλλοίωτη τη ζοφερή, απειλητική, ακόλαστη ατμόσφαιρα του βιβλίου, να νιώσει τις κραυγές της ηδονής και του πόνου να αντηχούν εκκωφαντικά μέσα του. Ο συγκλονιστικός λόγος του Ντε Σαντ απαιτεί ειδικές μεταφραστικές ακροβασίες, οι λέξεις πρέπει να επιλέγονται μία προς μία έτσι ώστε να προκαλούν το ίδιο αίσθημα απόλαυσης ή απέχθειας στον αναγνώστη, να σκιαγραφούν με τη μέγιστη πιστότητα την εποχή, να αποδίδουν στο ακέραιο αυτό τον περίκλειστο κόσμο της ακραίας ηδονής και της φρίκης. Οφείλω να πω ότι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα ήταν το μετάφρασμα να είναι λιγότερο σοκαριστικό, λιγότερο άσεμνο από το πρωτότυπο. Το ήθελα εξίσου ελευθέριο, εξίσου προκλητικό, εξίσου αχρείο. Κοντολογίς, ένα κείμενο στο οποίο η σεμνοτυφία και ο ψευτοκαθωσπρεπισμός δεν θα εί��αν καμιά θέση! Θα πρέπει ��πίσης να επισημάνω και μια άλλη πτυχή του βιβλίου: πρόκειται για μια λογοτεχνία υψηλού επιπέδου, όπου η γαλλική γλώσσα του Διαφωτισμού στηλιτεύει, με έναν λόγο ποιητικό, φιλοσοφικό, επαναστατικό, μεθυστικό, την υποκρισία κλήρου και ευγενών, και προτρέπει τον λαό σε μια καθολική εξέγερση, λίγα χρόνια πριν από το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης.

— Μια άλλη σημαντική μετάφρασή σας ήταν αυτή της «Μαντάμ Μποβαρί» του Φλομπέρ. Δεν το είδατε ως ένα μεγάλο ρίσκο;  Πιθανόν και να το είδα ως ρίσκο. Μα μου ήταν αδύνατο να το αποφύγω. Το μεγαλείο αυτού του έργου δεν έγκειται τόσο στο θέμα του, μια «κοινότοπη» ιστορία μοιχείας και έρωτα, αλλά κυρίως στο συγγραφικό ύφος. Ο Φλομπέρ ήθελε το ύφος του να διαπνέεται από μια μουσικότητα, από μια αρμονία, αναζητούσε παθιασμένα την κατάλληλη λέξη. Ανυπέρβλητος ο τρόπος με τον οποίο απεικονίζει ό,τι περιβάλλει την ηρωίδα του· η αφήγηση τυλίγει σαν πέπλο πάθη, παρεκτροπές, μάταιες προσμονές, ανεκπλήρωτους πόθους, στροβιλίσματα σε χοροεσπερίδες, θροΐσματα ταφτάδων και μεταξωτών, ερωτικά αγγίγματα, τη μαγεία ενός ονειρικού κόσμου, την οδύνη, την απελπισία, το δηλητήριο του θανάτου. Για τον Φλομπέρ, «η ηθική της τέχνης συνίσταται στην ομορφιά της», γι’ αυτόν τον μεγάλο στυλίστα «το ύφος υπερτερεί της αλήθειας». Γι’ αυτούς τους λόγους, λοιπόν, θα σας πω ότι άξιζε που πήρα το «ρίσκο». Και η ανταμοιβή ήταν πολύ μεγάλη: πέρασα υπέροχες μέρες και νύχτες χαμένη στο φλομπερικό σύμπαν, παρασυρμένη στους ίδιους δρόμους με την Έμα Μποβαρί, ζώντας τον έρωτά της, την οδύνη της, την απελπισία της, τη μεγαλοσύνη του πάθους της. Κι αυτό ήταν πολύτιμο για μένα, ανεκτίμητο.

— Πώς ορίζετε τη λογοτεχνία; Είναι ένα μεγάλο μάθημα ανθρωπογνωσίας; Για μένα, η λογοτεχνία είναι ένα πάθος, κάτι που μας διακατέχει τόσο ώστε δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Οι ώρες της ανάγνωσης είναι ώρες μύησης, λύτρωσης, απόλαυσης, απόδρασης, μαγείας. Η λογοτεχνία είναι επίσης κι ένα ταξίδι σε τόπους άλλους, όπου αντικρίζεις έκθαμβος έναν πλούτο ιδεών, εικόνων, αισθημάτων. Η λογοτεχνία είναι ακόμα κι ένας τρόπος να μάθουμε τα εσώτερα της ανθρώπινης ύπαρξης, κι αυτό μας αναστατώνει, μας αφυπνίζει. Η λογοτεχνία έχει τη δύναμη να μας ταρακουνά συθέμελα. Είναι η δική μου θρησκεία, τους δικούς της θεούς λατρεύω.

— Ποια αναγνώσματα σάς έχουν καθορίσει όλα αυτά τα χρόνια; Πρωτίστως, Αλμπέρ Καμί, όλα του τα γραπτά ανεξαιρέτως (δοκίμια, θεατρικά, λογοτεχνικά έργα), κλασικά μυθιστορήματα του 19ου αιώνα και σύγχρονα κλασικά του 20ού αιώνα, βιογραφίες των μεγάλων της τέχνης (έχω ��διαίτερη αδυναμία στις βιογραφίες), βιβλία για την ιστορία της τέχνης, βιβλία για τον κινηματογράφο. 

— Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς και γιατί;  Είναι οι συγγραφείς που με συντροφεύουν μια ζωή, αυτοί που μες στις σελίδες τους κουρνιάζω. Τους γνωρίζω πολύ καλά, συνομιλώ νοερά μαζί τους. Ανάμεσά τους, ο Καμί, ο Προυστ, ο Φλομπέρ, ο Σταντάλ, ο Ζολά, ο Ουγκό, ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι, ο Τσέχοφ, ο Ντίκενς, ο Τόμας Μαν, ο Μελβίλ… αλλά και σύγχρονοι, όπως ο Μπόρχες, η Μπάιατ (με τη συγκλονιστική «Εμμονή»), η Σαπιέντσα (με τη σπουδαία «Τέχνη της χαράς»), ο Μπαρνς (με τον μεθυστικό «Άνδρα με κόκκινο μανδύα»), και βέβαια, ο Ζορζ Σιμενόν με τα ανυπέρβλητα «σκληρά μυθιστορήματά» του. 

— Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας διεγείρει μοναδικά τη σκέψη και τη φαντασία; Αν έλεγα η τέχνη σε όλες τις μορφές της, θα ήταν κοινοτοπία; Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο, ιδίως στην εποχή που ζούμε.

— Τι σας θυμώνει στις μέρες μας; Η έλλειψη αληθινής κουλτούρας στην καθημερινότητα. Αυτό έχει ποικίλες εκφάνσεις: η συμπεριφορά των άλλων, η προκλητικότητα των αδαών, η διάχυτη νοοτροπία του νεοπλουτισμού, η τηλεόραση που, με λαμπρή εξαίρεση το «Βιβλιοβούλιο» στο Κανάλι της Βουλής, αγνοεί προκλητικά το βιβλίο, τους συγγραφείς και την τέχνη εν γένει, το γεγονός ότι δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό. Μια διάχυτη έλλειψη γούστου και φαντασίας. Άνθρωποι με βλέμμα άδειο περιφέρονται πλασάροντας ένα ανούσιο lifestyle που το αναπαράγει ένα τσούρμο αγράμματων.   

— Και τι σας εκπλήσσει περισσότερο στη σύγχρονη ζωή; Η τραγική ομοιομορφία των πάντων. Καμιά πρωτοτυπία, καμιά φαντασία, παντού εικόνες ολόιδιες, απ’ τις οποίες αποστρέφεις γρήγορα το βλέμμα σου. Κι αυτό μου φαίνεται απίστευτα συντηρητικό, βαθιά αντιδραστικό. Είναι άραγε έτσι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία;

— Τέλος, τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή;  Τα έντονα αισθήματα: ο έρωτας, η αγάπη των δικών σου ανθρώπων, οι βαθιές φιλίες, η μαγεία που σου προσφέρει ένα έργο τέχνης, μια καλή κουβέντα που την ακούς απρόσμενα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[gemsofgreece]

Ίσως γράψω κάποια στιγμή εκτενέστερα για αυτό αλλά συχνά πέφτω σε αξιολογήσεις ιστορικών βιβλίων για την νεότερη ιστορία της Ελλάδας γραμμένα από ξένους ιστορικούς και λένε οι Έλληνες αναγνώστες «επιτέλους με την ξένη οπτική βλέπουμε μια αντικειμενική ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ελληνικής Επανάστασης».

Αν νομίζετε ότι υπάρχει αντικειμενικότητα μεταξύ των ξένων ιστορικών πλανάσθε πλάνην οικτράν. Βρείτε Βρετανό ιστορικό που να μην λατρεύει τον Μαυροκορδάτο και να μισεί με πάθος σχεδόν όλους τους οπλαρχηγούς. Γιατί; Γιατί ο Μαυροκορδάτος ήταν επικεφαλής του Αγγλικού Κόμματος ενώ πο��λοί οπλαρχηγοί ήταν Ρωσόφιλοι και μισούσαν τους Άγγλους και τις ιδέες τους πάνω στην πολεμική στρατηγική.

Όχι ότι τα ελληνικά ιστορικά βιβλία είναι απολύτως αντικειμενικά, απλά δεν είναι ούτε τα ξένα. Καλώς ή κακώς πρέπει να δουλέψει και η κρίση του καθενός μας.

[kaliarda]

Ξέρει κανείς που ακριβώς ήταν η έδρα του ΑΚΟΕ; ξέρω το όνομα του δρόμου αλλά όχι σε ποια περιοχή βρισκόταν. Στο χαρτί μου έβγαλε πολλές επιλογές με την ονομασία του δρόμου. Ιδκ.. νιώθω ότι για εμένα είναι από τα πιο σημαντικ�� σημεία στην Αθήνα ( δε ξέρω βέβαια σε τι κατάσταση είναι πλέον και πως χρησιμοποιείται ο χώρος) και πολύ θα ήθελα να ξέρω που ήταν το ΑΚΟΕ..

Ζαλόγγου 6Α!!!!

Είχα περάσει από εκεί με τον ιστορικό περίπατο που είχε διοργανώσει το Queer Athens πέρσι, αλλά δεν είχα συγκρατήσει τη διεύθυνση - τη βρήκα σε ένα άρθρο της Lifo για αυτόν τον περίπατο. (Παρεπιπτόντως θυμήθηκα ότι είχαν πει πως τα κείμενα που διαβάστηκαν κατά τη διάρκεια του περιπάτου θα δημοσιευτούν ονλάιν, αλλά δεν τα βρίσκω στο σάιτ τους.. Έχει κανένα σας κάποια πληροφορία;)

Επίσης άνον, αν δεν το έχεις διαβάσει ήδη μπορεί να σε ενδιαφέρει το βιβλίο του Λουκά Θεοδωρακόπουλου, Αμφί και Απελευθέρωση. Υπάρχει και στη βιβλιοθήκη του Φεμινιστικού Αυτόνομου Κέντρου. <3

[sugaroto]

Έχεις εσύ κανένα κουτσομπολιό? γιατί από αλλού δεν βρήκα

Νομίζω το έκανα ποστ εχτές💅 αλλά κάτσε να σου πω γιατί είχα σκάσει στα γελια

Πραγματικά κρατιόμουν μία ώρα να μην γελάσω μπροστά στους τουρίστες

Ήρθε ένα ζευγάρι, έρχεται πρώτα ο ένας μπαμπάς λέει ο κύριος στο εστιατόριο δεν άφησε τον γιο μου να μπει στην τουαλέτα για ΑΜΕΑ και έκανε λέει assumption ότι ο γιος μου δεν το χρειάζεται

Οριακά έτοιμος να κλάψει πιο πολύ νομίζω παρεξηγήθηκε για το assumption ότι ο γιος του είναι υγιείς παρά τίποτα αλλο

Αλλά ήταν τύπου I will not disclose και από τα υπόλοιπα που είπαν μετά έχω την εντύπωση ότι ο γιος δεν είχε τίποτα απλά δεν θέλαν να πάνε στις δημόσιες τουαλέτες

Οκει. Fair μέχρι εδώ αλλά οι τουαλέτες μέσα είναι αυστηρά για άτομα ΑΜΕΑ σύμφωνα με τον μετρ και δεν κατηγορώ έναν 50αρη Αλβανό που δεν σκέφτηκε ότι το 6χρονο μπορεί να έχει invisible disability ούτε που ξέρουμε τι είναι αυτό σε αυτή τη χωρα

Συγνώμη αλλά ΑΜΕΑ στην Ελλάδα θεωρούν κάποιον με καροτσάκι δεν ήμαστε τόσο progressive

Anyway μετά έρχεται ο 2ος μπαμπάς

Ξεκινάει

Το δωμάτιο μας όταν ήρθαμε δεν ήταν έτοιμο είχαμε μια πετσέτα ενώ ήμαστε 4 το φως δεν λειτουργεί και κάτι αλλα

Οκει fair again κάτι πήγε λάθος εκεί έχεις όλα τα δίκια

Δεν άφησαν τον γιο μου στην τουαλέτα ΑΜΕΑ και δεν ήθελα να πάμε κάτω γιατί πήγαμε πριν και είχε σκατα

Οκει γιατί έχει σκατα. Και γιατί δεν μας το λες να στείλουμε την καμαριέρα 😭

Δουλειά τουρίστα είναι αυτή. One of your kind

Ο μετρ δεν σας άφησε μέσα γιατί είναι "κλινικά καθαρή και αυστηρά για ΑΜΕΑ και μια χαρά τον είδα τον γιο του εγώ" δικά του λόγια

Δεν αφήνει κανένα ούτε το προσωπικό

Μετά λέει νομίζω μερικά από τα πρόβληματα είναι επειδή είμαστε δύο άντρες με δύο παιδιά

Γιατί όταν ήρθαμε το βράδυ αυτός που μας έκανε την άφιξη μας ρώτησε αν είμαστε στο ίδιο δωμάτιο και φάνηκε να έχει πρόβλημα με αυτό

Bro είναι η δουλειά του να ρωτάει αν είστε στο ίδιο δωμάτιο γιατί πρέπει να τα περάσει στο συστήματα ρωτάμε τους πάντες

Εδώ ήταν που ήθελα να γελάσω γιατί μου λέει δηλαδή ότι ο νυχτερινός είναι ομοφοβικός αλλά εγώ έχω δει στο ιστορικό του λάπτοπ να γράφει black players gay fuck και δεν νομίζω ότι το έψαξε η πρωινή, εγώ ή η απογευματινή που νήστευει μέχρι και τις Τετάρτες

Δηλαδή. Δεν είστε το πρώτο γκει ζευγάρι😭 αλλά είστε το πρώτο που μας κατηγορει για ομοφοβία 😭 επειδή σας ρωτήσαμε αν είστε στο ίδιο δωμάτιο? Ξέρεις πόσοι άσχετοι είναι στο ίδιο δωμάτιο πρέπει να ρωτάμε

Και λαικ. Οι ανιματερ τα έχουν ο τυπάς που φτιάχνει τα πρωινά είναι γκέι ένας σερβιτόρος είναι τρανς ο νυχτερινός βλέπει γκέι πορνό εγώ είμαι κουιρ

Λαικ οκ μερικοί είναι στην ντουλάπα αλλά

Και παρεξηγήθηκαν επίσης που έπρεπε να περιμένουν στην άφιξη γιατί ο νυχτερινός είχε πάει να φτιάξει ένα δωμάτιο

Μπρο είναι μόνος του τα βράδια σε ένα ξενοδοχείο με 500 τουρίστες και είχε 69 γαμημενες αφίξεις τι θέλεις να κάνει😭

...

Ναι αυτά πάνω κάτω

Οκει σε μερικά είχαν δίκιο

Αλλά εγώ είχα σκάσει που είπαν τον νυχτερινό ομοφοβικό ενώ αυτός βλέπει γκέι πορνό εν ώρα εργασίας

Και επειδή τους ρώτησε αν είναι στο ίδιο δωμάτιο

Τώρα για την τουαλέτα τι να πω ήρθες σε μια χώρα που δυστυχώς έχει τα άτομα με ειδικές ανάγκες χεσμενα

Εντωμεταξύ ήθελε λέει να πάει ο μετρ στο δωμάτιο του το βράδυ να του ζητήσει προσωπικά συγνώμη

Δεν ξέρω τι είδους κουτσομπολιό ήθελες αλλά άκουσες για το δράμα στην δουλειά

Επίσης γκουγκλαρα το 853 που πήγε να μας δείρει και η τύπισσα δούλευε σε κλινική με έγκυες. Φοβάμαι για την ζωή τους

[epestrefe]

ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ της Ελένης Κεκροπούλου

Το νέο ιστορικό μυθιστόρημα την Ελένης Κεκροπούλου, για τον Ελληνισμό της Πόλης τον 19ο αιώνα.

Ρωμιοί μεγιστάνες του εμπορίου και μεγάλοι τραπεζίτες που στήριξαν οικονομικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία στις δύσκολες στιγμές της. Μέσα από τη ζωή μεγάλων οικογενειών, όπως του Γεωργίου Ζαρίφη, τραπεζίτη του Αμπντούλ Χαμίτ, αυτές των Μπαλτατζή και Ράλλη, καθώς και η θαυμαστή πορεία προς την άνοδο του Ανδρέα Συγγρού, καταγράφουν την πορεία της Αυτοκρατορίας προς τον εικοστό αιώνα.

Εκδόσεις Ωκεανός,2022

[romios-gr]

Υπάρχει ένα σημαντικό ποσό επικίνδυνου χρέους που λήγει βραχυπρόθεσμα, περίπου 20% στις ΗΠΑ και σχεδόν 45% στην Ευρώπη Η πιστωτική αγορά έχει συγκεντρώσει μερικά μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα καθώς το υψηλό κόστος του χρέους αρχίζει να επηρεάζει τις αμερικανικές εταιρείες. Σύμφωνα με οικονομολόγους της Apollo Management, αυτά τα σύννεφα είναι η αρχή ενός κύκλου χρεοκοπίας, που πυρ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ta-4-grafimata-poy-deichnoyn-oti-epikeitai-istoriko-krach-stis-agores-apo-poy-tha-archisei-kai-pote-tha-erthei/

[johaerys-writes]

Lmao I forget that Panhellenic exams have changed so much over the years 😭

Νο1: ΑΔΙΚΊΑ ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΕΛΛΗΝΊΔΑ ΚΑΝ ΝΑ ΓΡΆΦΕΙΣ ΤΌΣΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΆ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΆ (συνήθως εγώ είμαι αυτή που λαμβάνει αυτά τα σχόλια, οι φίλες μ με έχουν βαρεθεί. ΚΑΙ ΤΏΡΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒ��ΊΝΩ)

Νο2: Ναι ναι ξέρω ότι είπες πως δεν χρειάζεται να ντρέπομαι αλλά ΑΗΣΗ��ΞΔΞΗΔΣΝΝΣΝΣΝΣΝ ΣΥΓΓΝΏΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ, δεν έχω συνηθίσει πολλούς Έλληνες στα λιμάνια του ao3, και έχω κατενθουσιαστείιι

Και γω λέω, "άνετα θα μπορούσε να είναι Ελληνίδα, όσο και να μελετήσεις, δύσκολο να αναπαραστάσεις την ελληνική βαλκανική εμπειρία με τέτοια ακρίβεια

Ένα άλλο προδοτικό στοιχείο είναι ο τρόπος που γράφεις τον Πάτροκλο και τον Αχιλλέα. Ήμουν σε φάση "η μπρο έχει διαβάσει την Ιλιάδα, δεν εξηγείται αλλιώς"

Και ελπίζω να μην σε πειράζει που σου γράφω στα ελληνικάαα. Όσο και να λατρεύω τα αγγλικά, απειροελάχιστες ευκαιρίες μου δίνονται να τιμήσω την γλώσσα μας σε αυτά τα ξένα τα νερά, το οφείλω στην κολλητή μ αν τίποτα άλλο (τα μισεί τα αγγλικά)

(ΕΝΤΆΞΕΙ ΑΡΚΕΤΉ ΛΟΓΟΔΥΆΡΙΑ, το βουλώνω τώρα, σε έχω πρήξει Τ_Τ)

Καλή συνέχειαα, ευχαριστώ και πάλι που κρατάς αυτό το, αν μη τι άλλο, ιστορικό σιπ ζωντανό 🫡

Πραγματικά έχουν αλλάξει οι Πανελλήνιες πολύ τα τελευταία χρόνια, κι όσο έγραφα το Disasters ένα άγχος το είχα ότι θα φανεί πόσο δεινόσαυρος είμαι 🤣 Επίσης συμφωνώ απόλυτα ότι όσο και να μελετήσεις την ελληνική κουλτούρα είναι αδύνατο να απαθανατίσεις το ΧΑΟΣ και την παράνοια της τρου ελληνοβαλκανικής εμπειρίας σε γραφή. Δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο, πρέπει να το ζήσεις (if you know you know) εγώ έκανα ό,τι μπορούσα και πάλι δεν ξέρω αν το αποτύπωσα 100% αδφδκλσ ΕΝΙΓΟΥΕΙ

Παρόλο που είχα διαβάσει την Ιλιάδα στο σχολείο η αλήθεια είναι ότι δεν μου είχε κάνει κλικ τότε και δεν την είχα ξαναπιάσει για πολλά χρόνια, αλλά και πάλι κάπως τα κατάφερα και έφαγα κόλλημα με τον Πάτροκλο και τον Αχιλλέα πολύ καιρό μετά ... όσοι απο τους δικούς μου ξέρουν την εμμονή μου νομίζω τους φαίνεται λίγο έως αρκετά περιέργο και τους έχω κουράσει με τα ραντς μου για τον Αχιλλέα, οπότε αναγκαστικά έρχομαι εδώ για να τα πω 🤣 απλά τους σκεφτομαι και τους γράφω ασταμάτητα, σε φάση ακόμα και στον ηλεκτρικό όταν πάω στη δουλειά με τον κάθε μπάρμπα να κοιτάει το κινητό μου πάνω απο τον ώμο μου, γιολο 😎 αν θέλουν να διαβάσουν patrochilles smut, be my guest LMAO

Οι φίλες σου είναι οι πραγματικές MVPs αν σε ακούνε αγόγγυστα να τους λες για τον Πάτροκλο και τον Αχιλλέα, νομίζω ότι αυτή είναι �� απόδειξη της πραγματικής φιλίας 😂

Καλή συνέχεια και σε σένα! Πάντα χαίρομαι πολύ όταν γνωρίζω Έλληνες στα λημέρια μας του τάμπλερ και ΑΟ3, είμαστε λίγοι αλλα καλοί!!!

[portokali]

πολύ φοβάμαι ότι κανένας καλλιτέχνης που έχει επανεκτελέσει Λέοναρντ Κοέν δεν έχει επιτύχει 100%, γιατί κανένας δεν είναι και τα δύο:

βεβαρυμένος από άπειρα ηθικά ερωτήματα που συνδέονται άμεσα με τη σχέση του και το ιστορικό του με τη θρησκεία και τη πολύπλοκη του σχέση με το Θ-ό

γαμιάς

[agnickradio]

Ξενάγηση στις αίθουσες του Λαογραφικού & Ιστορικού Μουσείου Νεάπολης

Η Μαρία Κωστάκη ξεναγεί δήμαρχο και επισκέπτες Στις αίθουσες του Λαογραφικού & Ιστορικού Μουσείου Νεάπολης, είχαν την ευκαιρία να ξεναγηθούν το Σάββατο 18 Μαΐου 2024 – Διεθνή ημέρα Μουσείων σύμφωνα με το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων ICOM -πρώην Δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, εκπρόσωποι πολιτιστικών συλλόγων και πολίτες που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση που απηύθυνε ο Δήμαρχος Αγίου…