#Ευαγγέλιο κάθε μέρα

[orthodoxiaonline]

Το Ευαγγέλιο της Δευτέρας 16 Ιανουαρίου 2023

Το Ευαγγέλιο της Δευτέρας 16 Ιανουαρίου 2023

Το Ευαγγέλιο σήμερα Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2023. Ερμηνευτική απόδοση στα νέα ελληνικά Παναγιώτη ��ρεμπέλα. Continue reading Untitled

[justforbooks]

Un uomo di poche parole. Storia di Lorenzo, che salvò Primo.

Γεννημένος την Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 1904 στο Fossano, μια πόλη στην περιοχή του Cuneo, ο Lorenzo Perrone ήταν ο δεύτερος γιος μιας πολυμελούς οικογένειας που ζούσε στο Burgué, το παλιό χωριό των χτιστών, των σιδεράδων και των ψαράδων: οι γονείς του - ο Giuseppe και η Giovanna Tallone - ζούσαν από παλιά σίδερα και κουρέλια, παρόλο που οι επίσημες δουλειές τους ήταν "χτίστης" και "εργάτρια". Είχε τρία αδέλφια, τον Giovanni, τον Michele και τον Secondo, και δύο αδελφές, την Giovanna και την Caterina.

Δεν πήγε σχολείο πέρα από την τρίτη δημοτικού και, αν και βαπτισμένος, δεν ήταν θρησκευόμενος ούτε γνώριζε το Ευαγγέλιο - έγραφε με δυσκολία και άρχισε να εργάζεται σε ηλικία δέκα ετών. Μετά την άνοδο του φασισμού, αν και δεν ανήκε στους αντιφασίστες που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή, ήταν σίγουρα εχθρικός απέναντί στο καθεστώς. Το 1924-25, σε ηλικία δεκαεννέα ετών, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, ως bersagliere στο 7ο Σύνταγμα της Μπρέσια. Στη συνέχεια, όπως πολλοί άλλοι χτίστες, έγινε μεθοριακός εργάτης, μένοντας συχνά μακριά από την Ιταλία. Τη δεκαετία του 1930, αρχής γενομένης από το 1935 ή το 1936, διέσχιζε τακτικά τις Άλπεις - στην Κυανή Ακτή ή σε άλλες πόλεις της νοτιοδυτικής Γαλλίας - για να εργαστεί, διασχίζοντας μάλιστα τα σύνορα κρυφά με τον μεγαλύτερο αδελφό του Giovanni, μέσα από τα περάσματα των λαθρεμπόρων. Και οι δύο έπιναν πολύ.

Τον Ιούνιο του 1940, όταν η φασιστική Ιταλία μπήκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Lorenzo Perrone βρισκόταν λίγο πιο πέρα από τις Άλπεις: ήταν ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους - όχι λιγότεροι από 8.500 - που φυλακίστηκαν, και μετά από λίγες ημέρες στη φυλακή απελευθερώθηκε: στις αρχές Ιουλίου βρισκόταν ήδη στο Fossano, στο γραφείο ευρέσεως εργασίας, κάνοντας αίτηση για επίδομα ανεργίας. Το να δουλέψεις στη Γαλλία είχε γίνει πλέον δύσκολο. Αλλά το 1942 υπήρξε μια ευκαιρία να φύγει, ως εθελοντής, για την Πολωνία.

Έτσι, στις 17 Απριλίου 1942, συμβεβλημένος με την εταιρεία Beotti της Piacenza στο πλαίσιο μιας ιταλογερμανικής συμφωνίας, έφτασε στα περίχωρα του Άουσβιτς, όπου θα εργαζόταν στην "Buna", που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους με σκοπό την παραγωγή συνθετικού καουτσούκ, συνθετικής βενζίνης, χρωστικών και άλλων υποπροϊόντων του άνθρακα. Έφτασε, για την ακρίβεια, στο στρατόπεδο Leonhard Haag, το Lager I, όπου οι Ιταλοί, σε αντίθεση με τους κρατούμενους, διατηρούσαν την ταυτότητά τους, λαμβάνοντας έγγραφα και μισθό. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν είχε ιδέα πού πήγαινε, δηλαδή στο Άουσβιτς ΙΙΙ, το οποίο στα βιομηχανικά έγγραφα εμφανιζόταν απλώς ως "Άουσβιτς", που αρχικά θεωρούνταν δορυφόρος του Άουσβιτς Ι και του Άουσβιτς ΙΙ-Μπίρκεναου της μαζικής εξόντωσης. 'Εχοντας μετονομαστεί επίσημα Άουσβιτς ΙΙΙ τον Δεκέμβριο ��ου 1943 με διαταγή της Επιθεώρησης Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, η επιβλητική παρουσία των εργοστασίων της Buna-Werke που κατασκευάστηκαν από την I.G. Farben τον Νοέμβριο του 1944 θα καθιστούσε το Konzentrazionslager ένα αυτοτελές στρατόπεδο συγκέντρωσης (KL Monowitz) στο μέγεθος μιας πόλης, από το οποίο θα εξαρτιόνταν τα περισσότερα από τα υπο-στρατόπεδα του συγκροτήματος, καλύπτοντας μια έκταση εκατοντάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, εκ των οποίων περίπου σαράντα ήταν "χώροι στρατοπέδων".

Τον Ιούνιο του 1944, ο Lorenzo Perrone συνάντησε έναν από τους "σκλάβους μεταξύ των σκλάβων": τον Primo Levi. Και δεν είχε κανένα δισταγμό. Παίρνοντας έναν τεράστιο ρίσκο, κινδυνεύοντας δηλαδή να καταλήξει με τη σειρά του στην άλλη πλευρά του φράχτη, ο Perrone προμήθευε επιπλέον λίτρα σούπας στον Primo Levi και τον φίλο του Alberto Dalla Volta κάθε μέρα επί έξι μήνες.

Ο Lorenzo Perrone στο "Suiss" (όπως αποκαλούσε το Άουσβιτς) δεν βοήθησε απλώς τους δύο νεαρούς άνδρες με τις ζωτικές και βασικές τους ανάγκες, αλλά προχώρησε παραπέρα. Τρεις φορές λειτούργησε ως μεσολαβητής, καταφέρνοντας να μεταφέρει νέα στην οικογένεια του Levi στην Ιταλία μέσω της μη εβραϊκής φίλης του Bianca Guidetti Serra - και καταφέρνοντας να του δώσει απάντηση και να του στείλει ένα δέμα με τρόφιμα και ρούχα. Από τους τρεις παράγοντες σωτηρίας στους οποίους ο Levi θα επιμείνει σε όλο του το έργο, δηλαδή την υπεκφυγή, την επιδεξιότητα και την τύχη, ο τελ��υταίος ταυτίζεται έτσι κυρίως με τον Perrone, κυριολεκτικά το "χτύπημα της δικής του τύχης".

Και έτσι σώθηκε ο Levi, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε σταλεί στο εργαστήριο χημείας - δηλαδή στη ζεστασιά - μόλις πλησίαζε ο χειμώνας. Η τελευταία του τύχη ήταν να αρρωστήσει από οστρακιά τον Ιανουάριο, λίγες ημέρες πριν από την άφιξη του Κόκκινου Στρατού, αποφεύγοντας οριακά την πορεία θανάτου στην οποία έχασε τη ζωή του ο φίλος του Alberto. Μέχρι τότε, ο Perrone είχε ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής, έχοντας φέρει για τελευταία φορά τη σούπα του, παρά το γεγονός ότι είχε ρήξη τυμπάνου από έναν βομβαρδισμό. Το τελευταίο πιστοποιητικό πληρωμής έχει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1945.

Όταν έφτασε στην Ιταλία, ο Perrone πέρασε από το Τορίνο για να πει στη μητέρα και την αδελφή του Levi ότι, κατά πάσα πιθανότητα, ο φίλος του Primo δεν τα είχε καταφέρει. Δεν ήθελε τίποτα, ούτε καν χρήματα για το εισιτήριο του τρένου. Είπε, αντίθετα, ότι πλέον ήταν ουσιαστικά στο σπίτι του - και ακόμη και τα τελευταία εξήντα χιλιόμετρα τα περπάτησε. Για την τύχη του φίλου του, ωστόσο, έκανε λάθος.

Μετά από μια "δαιδαλώδη διαδρομή" στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, την οποία θα διηγείτο στο βιβλίο του La tregua [Η εκεχειρία -σ.σ.], ο Levi έφτασε και αυτός στο Τορίνο στις 19 Οκτωβρίου 1945. Και τον αναζήτησε αμέσως: συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ελεύθεροι και οι δύο, σίγουρα μέχρι τις 3 Νοεμβρίου.

Μετά τον πόλεμο οι δυο τους συναντιόντουσαν συχνά. Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις ο Levi ανακάλυψε ότι στο Άουσβιτς ο φίλος του από το Fossano δεν είχε φροντίσει μόνο αυτόν, όπως θα αποκάλυπτε στο Il ritorno di Lorenzo, που δημοσιεύτηκε το 1981 στη συλλογή Lilìt e altri racconti:

"Δεν βοήθησε εκεί μόνο εμένα. Είχε και άλλους προστατευόμενους, Ιταλούς και μη, αλλά του φάνηκε σωστό να μη μου το πει: κάποιος βρίσκεται στον κόσμο για να κάνει καλό, όχι για να καυχιέται γι' αυτό. Στο "Suiss" ήταν πλούσιος, τουλάχιστον σε σύγκριση με εμάς, και μπορούσε να μας βοηθήσει, αλλά τώρα που είχαν τελειώσει όλα αυτά, δεν είχε άλλες ευκαιρίες".

Το 1948, ο Primo Levi ονόμασε τη μεγαλύτερη κόρη του Lisa Lorenza, ως φόρο τιμής στον φίλο του οικοδόμο. Στο μεταξύ, πήγαιναν μαζί στην ταβέρνα, έγραφαν ο ένας στον άλλο, αλλά ενώ ο Levi άρχισε να ζει, ο Perrone δεν είχε τίποτα να κάνει. Απλώς δεν ήθελε να βρίσκεται πια στον κόσμο. Εξακολουθούσε να πίνει, και μάλιστα πολύ περισσότερο από ��ριν. Αρρώστησε, και ήδη το 1948 η κα��άστασή του ήταν δραματική, όπως αποκαλύπτει ένα γράμμα που έγραψε στον φίλο του Primo τα Χριστούγεννα:

Αξιότιμε Signor Dottor Primo

Ανταποδίδω το γράμμα σας και χάρηκα πολύ που άκουσα ότι με θυμάστε ακόμα και μόνο εγώ δεν μπορώ να σας θυμηθώ γιατί όταν κάποιος είναι φτωχός θα είναι πάντα φτωχός αλλά φέτος ήμουν πλούσιος σε υγεία αλλά ξέρετε πως είναι η ασθένειά μου όταν κοντεύει ο χειμώνας και είναι πάντα μια μικρή βρογχίτιδα και την κρατάω μέχρι να πεθάνω. Με μεγάλη χαρά άκουσα ότι πριν από δύο μήνες η σύζυγός σας απέκτησε ένα κοριτσάκι και η μεγαλύτερη χαρά από όλα τα δώρα που μπορείτε να μου δώσετε ήταν να της δώσετε το όνομα Lisa Lorenza ώστε να φέρει και αυτή το όνομά μου αλλά ελπίζω, ευχαριστώντας τον Κύριο, ότι δεν θα χρειαστεί να υποστεί τα βάσανα που έφερα εγώ στη ζωή μου.

Τελικά προσβλήθηκε από φυματίωση και άρχισε επί ένα εξάμηνο ένα πηγαινέλα στο νοσοκομείο του γειτονικού Savigliano, μέχρι που έφτασε στο τέλος της ζωής του. Γύρω στις 7 το απόγευμα της Τετάρτης 30 Απριλίου 1952, πληγωμένος από τον πόνο της ζωής και την ανάγκη να μην το ξαναζήσει ποτέ, πέθανε ο Lorenzo Perrone, ο άνθρωπος που είχε σώσει τον Primo Levi στο Άουσβιτς.

Η σορός του έφτασε στο Borgo Vecchio, και πολλοί άνθρωποι ήρθαν, μεταξύ των οποίων, στην πρώτη σειρά, ο Levi, με τη σύζυγό του και πιθανότατα τη Lisa Lorenza. Στην κηδεία, τα πέντε αδέλφια και οι δύο αδελφές του Perrone τον παρακολουθούσαν σιωπηλά να εναποθέτει λουλούδια στο ανοιχτό φέρετρο του φίλου του Lorenzo. Ο χημικός και μάρτυρας, ο οποίος είχε ήδη δημοσιεύσει το Se questo è un uomo στην πρώτη έκδοση De Silva του 1947 και θα γινόταν διάσημος πολύ αργότερα, φορούσε ένα λευκό πουλόβερ.

Ουσιαστικά ξεχασμένος για δεκαετίες, παρά το γεγονός ότι ο Levi θα έγραφε και θα μιλούσε γι' αυτόν σε πολλές άλλες περιπτώσεις, και μέχρι τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο Lorenzo Perrone, ο "άνθρωπος των λίγων λέξεων" που τον έσωσε, θα γινόταν Δίκαιος των Εθνών σχεδόν μισό αιώνα αργότερα: του απονεμήθηκε η υψηλού κύρους αναγνώριση από το Yad Vashem στις 29 Ιουλίου 1998, με μια τελετή στην Alba, 35 χιλιόμετρα από το Fossano, την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 1999.

Ο δεύτερος γιος του Primo Levi, που ονομάστηκε το 1957 Renzo, κι αυτός στη μνήμη του φίλου του, τον τίμησε με την ευκαιρία της απονομής ως εξής:

"Κανείς δεν άξιζε αυτή την αναγνώριση περισσότερο από αυτόν, διότι με κίνδυνο της ζωής του και με σοβαρά προσωπικά τραύματα βοήθησε τον αγαπημένο μας και π��λλούς άλλους να επιβιώσουν. Ίσως θα υποδεχόταν αυτή την τελετή με το θλιμμένο χαμόγελό του, πεπεισμένος ότι αυτό που έκανε ήταν μόνο το καθήκον του: ένας μοναχικός και βαθιά καλός άνθρωπος που σημαδεύτηκε μέχρι θανάτου από εκείνη την τρομερή εμπειρία."

Μια πλάκα στη viale delle Alpi στο Fossano αφιερώθηκε στη συνέχεια στον Lorenzo Perrone, η οποία τοποθετήθηκε το 2004 με εντολή του τότε δημάρχου Beppe Manfredi, και το 2023 κυκλοφόρησε η βιογραφία του: Un uomo di poche parole. Storia di Lorenzo, che salvò Primo (Laterza), η οποία μεταφράζεται επί του παρόντος σε πολλές άλλες γλώσσες.

Τα λόγια με τα οποία ο Primo Levi τον θυμήθηκε στο Se questo è un uomo [Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος -σ.σ.], στην πρώτη έκδοση του 1947, που γράφτηκε με τον φίλο του Lorenzo ακόμα ζωντανό, ηχούν ακόμα και σήμερα ως ένας ύμνος στην ανθρωπιά που, σε πείσμα των πάντων, κατάφερε να επιβιώσει. Και αποτελούν ένα είδος αντίδοτου στη "μόλυνση του κακού" που ο Λέβι θα διερευνήσει στο κεφάλαιο "La zona grigia" [Η γκρίζα ζώνη -σ.σ.] στο βιβλίο του I sommersi e i salvati [Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν -σ.σ.].

"Όσο λογικό κι αν είναι να θέλω να προσδιορίσω τους λόγους για τους οποίους ακριβώς η δική μου ζωή, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες αντίστοιχες, μπόρεσε να αντέξει στη δοκιμασία, πιστεύω ότι στον Lorenzo οφείλω το ότι ζω σήμερα, και όχι τόσο για την υλική του βοήθεια, όσο για το ότι μου υπενθύμιζε διαρκώς, με την παρουσία του, με τον τόσο επίπεδο και εύκολο τρόπο του να είναι καλός, ότι υπήρχε ακόμη ένας δίκαιος κόσμος έξω από τον δικό μας, κάτι και κάποιος ακόμη αγνός και ακέραιος, αμόλυντος και αδάμαστος, ξένος προς το μίσος και τον φόβο - κάτι πολύ ασαφές, μια μακρινή πιθανότητα του καλού, για την οποία ωστόσο έβαλε σκοπό να διαφυλάξει τον εαυτό του. […] Ο Lorenzo ήταν άνθρωπος - η ανθρωπιά του ήταν καθαρή και αμόλυντη, ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο της άρνησης. Χάρη στον Lorenzo δεν ξέχασα ότι ήμουν κι εγώ άνθρωπος."

Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες στον Carlo Greppi, ιστορικό στο επάγγελμα, ο οποίος συναντά πολλά παιδιά στα σχολεία, για αυτό το τελευταίο έργο. Ένα απαραίτητο βιβλίο. Ένα όμορφο βιβλίο. Γραμμένο με μεγάλη και ακριβή έρευνα των πηγών, όπως πρέπει να κάνει κάθε ιστορικός, αλλά και με το πάθος και τη συγκίνηση της καρδιάς ενός "ψαρά μαργαριταριών". Γιατί ο Λορέντζο Περόνε είναι πραγματικά το πολύτιμο μαργαριτάρι που ο Γκρέπι πήγε να αναζητήσει στις σκοτεινές γωνιές της ιστορίας, αυτές τ��υ κακού, αυτές των τελευταίων μεταξύ των τελευταίων που κανείς δεν μιλάει γι' αυτούς, αλλά που έσωσαν και έκαναν τη διαφορά για τόσους πολλούς. Αν ένας από αυτούς που σώθηκαν λέγεται Πρίμο Λέβι, τότε μπορούμε να δώσουμε στον "Λορέντζο" της ιστορίας ένα πρόσωπο και ένα όνομα, μπορούμε να ανανεώσουμε την ελπίδα ότι ο Άνθρωπος υπάρχει ως εκ θαύματος εκεί που η μηδενιστική μανία της βίας θα ήθελε να τον εξοντώσει.

Ο Πρίμο Λέβι έγραψε για τον Λορέντζο Περόνε αμέσως, στην πρώτη έκδοση του Se questo è un uomo, που εκδόθηκε τ�� 1947 και ήταν γνωστό σε λίγους, σχεδόν μια εκδοτική "αποτυχία", διότι το κείμενο, που αργότερα τυπώθηκε το 1958 από τον Einaudi, έγινε δεκτό επιφανειακά, ως η απλή αφήγηση ενός βετεράνου. Μόνο μετά από 10 χρόνια, με τη δεύτερη έκδοση και την αφοσίωση του Levi στην αποστολή του ως μάρτυρα, το Se questo è un uomo έγινε, μαζί με άλλα αξιομνημόνευτα κείμενά του, εκείνος ο ριζοσπαστικός προβληματισμός για τη Σοά, το κακό και τον Άνθρωπο που γνωρίζουμε.

Αλλά αυτές οι διακόσιες πενήντα "αξιομνημόνευτες γραμμές", όπως λέει ο Cavaglion [Ιταλός ιστορικός - σ.σ.], για τον Λορέντζο που γράφτηκαν από νωρίς, μετά την επιστροφή του από το Άουσβιτς, δεν άλλαξαν ποτέ ξανά. Πράγματι, στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, ο Πρίμο φάνηκε να ανακαλεί τον φίλο του Λορέντζο πιο συχνά, τόσο στα κείμενά του όσο και στις συνεντεύξεις του.

Ποιος είναι ο χτίστης από το Φοσάνο; Ήταν ένας από τους πολλούς εργάτες από το Πιεμόντε που πήγαιναν στο εξωτερικό, στη Γαλλία, συχνά παράνομα, για μερικούς μήνες το χρόνο και οι οποίοι, μετά το 1940, με τη ναζιστική κατοχή και την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο, επέστρεψαν στην πατρίδα τους, αναζήτησαν και πάλι δουλειά στην εταιρεία "Beotti" της Πιατσέντσα, που μεταφέρθηκε στην Άνω Σιλεσία από τους Γερμανούς και βρέθηκε ως "εθελοντής" οικοδόμος για την I. G. Farben, η οποία κατασκεύαζε τις εγκαταστάσεις της Buna-Werke στο μελλοντικό στρατόπεδο Άουσβιτς ΙΙΙ τον Δεκέμβριο του 1943. Η συμμαχία μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας δεν ήταν μόνο πολιτική και πολεμική, διότι οι Ιταλοί είχαν δηλώσει, μετά από συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών, ότι μπορούσαν να προμηθεύουν "1100 ειδικούς" στην I.G.Farben. Οι Ιταλοί που είχαν στρατολογηθεί πριν από το 1943 δεν μπορούσαν να επαναπατριστούν και ήταν εν μέρει όμηροι και εν μέρει καταναγκαστικοί εργάτες. Ο Λορέντζο βρέθηκε έτσι ανάμεσα στους εκατοντάδες Ιταλούς του πρώτου κύματος εργατών που φτάνουν, χωρίς να το γνωρίζουν, σε εκείνο το μέρος από το οποίο μπορεί κανείς να δει, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων, το στρατόπεδο συγκέντρωσης και τον καπνό των κρεματόρων του. Οι εργ��τες αυτοί δεν επιτρέπεται να βοηθούν τους σκλάβους του στρατοπέδου: η Γκεστάπο φοβάται ότι το μυστικό των θαλάμων αερίων μπορεί να διαρρεύσει μέσω των πολιτών. Όσοι έχουν παράνομες επαφές καταλήγουν στο Lager για μερικούς μήνες.

Τον Ιούνιο του 1944, συνάντησε για πρώτη φορά τον Πρίμο Λέβι: μετά από δύο ή τρεις ημέρες, ο Λορέντζο εμφανίστηκε με την στρατιωτική του καραβάνα γεμάτη σούπα και είπε στον άπειρο βοηθό του να την φέρει άδεια μόνο πριν από το σούρουπο. Επί έξι μήνες, ο χτίστης έφερνε φαγητό στον Πρίμο και στον φίλο του Αλμπέρτο Ντάλα Βόλτα, έδινε στον Λέβι τη φανέλα του γεμάτη μπαλώματα, του έγραφε τρεις καρτ ποστάλ για να στείλει στην οικογένειά του και, χάρη σε αυτό, ο Πρίμο έλαβε και ένα δέμα από την πατρίδα: "αυτό το δέμα, απροσδόκητο, απίθανο, αδύνατο, ήταν σαν μετεωρίτης, ένα ουράνιο αντικείμενο, γεμάτο σύμβολα: τεράστιας αξίας και τεράστιας ζωντανής δύναμης. Δεν ήμασταν πια μόνοι: είχε δημιουργηθεί μια σύνδεση με τον έξω κόσμο" (σ. 127). Στην καρδιά της Σοά, αν και προειδοποιήθηκε από τον ίδιο τον Λέβι για τον κίνδυνο που διέτρεχε, ο Λορέντζο, σηκώνοντας τους ώμους του χωρίς να μιλήσει, απάντησε: "Δεν με νοιάζει." "Ο Αλμπέρτο κι εγώ απορούσαμε με τον Λορέντζο. Στο βίαιο και άθλιο περιβάλλον του Άουσβιτς, ένας άνθρωπος που βοηθούσε άλλους ανθρώπους από αγνό αλτρουισμό ήταν ακατανόητος, ξένος, σαν ένας σωτήρας από τον ουρανό" (σ. 103).

Τον Ιανουάριο του 1945 ο Λορέντζο, μαζί με τον φίλο του Περούτς από το Φρίουλι, φεύγουν από το Άουσβιτς και θα διανύσουν περισσότερα από χίλια τετρακόσια χιλιόμετρα σε πέντε μήνες για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Ο Πρίμο Λέβι, που αποκλείστηκε από την πορεία θανάτου επειδή είχε προσβληθεί από οστρακιά, σώζεται και επιστρέφει τον Οκτώβριο του 1945 μετά από μια μακρά περιπλάνηση στην Ευρώπη που περιγράφεται στο La tregua [Ανακωχή - σ.σ.]. Ο Πρίμο γνωρίζει ότι σώθηκε χάρη στη συνάντησή του με τον χτίστη του Φοσάνο: "Πιστεύω ότι στον Λορέντζο οφείλω το ότι ζω σήμερα - και όχι τόσο για την υλική του βοήθεια, όσο για το ότι μου υπενθύμιζε συνεχώς, με την παρουσία του, με τον εύκολο και απλό τρόπο του να είναι καλός, ότι υπήρχε ακόμη ένας δίκαιος κόσμος έξω από τον δικό μας, κάτι ή κάποιος που ήταν ακόμη αγνός και ακέραιος....". "Ο Λορέντζο ήταν άνθρωπος - η ανθρωπιά του ήταν καθαρή και αμόλυντη, ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο της άρνησης. Χάρη στον Λορέντζο κατάφερα να μην ξεχάσω ότι ήμουν κι εγώ άνθρωπος" (σ. 144). Ο Πρίμο θα ονομάσει τα παιδιά του Λίζα Λορέντζα και Ρέντζο. Το Yad Vashem [Μουσείο και Μνημείο Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ -σ.σ] θα αναγνωρίσει τον Περόνε ως Δίκαιο των Εθνών στις 7 Ιουνίου 1998.

Ο Κάρλο Γκρέπι θέλησε να γνωρίσει από κοντά τον Λορέντζο. Γιατί; Επειδή υπάρχουν πολλά περισσότερα σε αυτή την ιστορία, "μια βουβή ��νάγκη για αξιοπρέπεια" που θα οδηγήσει τον Λορέντζο να αποσυρθεί σταδιακά από τη ζωή και να πεθάνει το 1952 σε ηλικία 45 ετών.

Μοναχικός, λιγομίλητος, κλείνεται μετά την επιστροφή του σε μια πεισματική και αδιαπέραστη σιωπή: δεν μιλάει ποτέ για όσα είδε. Οι καυγάδες και η αταβιστική βία του περιβάλλοντος στο οποίο γεννήθηκε έχουν εκλήψει: η βαθιά θλίψη τον έχει αλλάξει, πίνει συχνά, έχει αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, αλλά δεν μπορεί πλέον να κάνει κακό στους άλλους. Βέβαια, όπως λέει ο Πρίμο, "ξαφνικά ο γείτονάς σου δεν ήταν πια εχθρός στη μάχη για τη ζωή, αλλά ένα ανθρώπινο ον που είχε δικαίωμα να βοηθηθεί. Αυτό ήταν πραγματικά ένα είδος αφύπνισης για μας" (σ. 167) . Αλλά ο Λορέντζο δεν είχε χάσει ποτέ αυτή την ευαισθησία!

Και έτσι συμβαίνει να ανθίζει ο Πρίμο, να αναγεννιέται χάρη στην "απελευθερωτική χαρά της γραφής". Ο Λορέντζο, από την άλλη πλευρά, βυθίζεται όλο και πιο βαθιά. Στο Lilit, ο φίλος του θα πει γι' αυτόν ότι "δεν έπινε από βίτσιο, αλλά για να βγει από τον κόσμο. Είχε δει τον κόσμο, δεν του άρεσε, τον ένιωθε να καταρρέει - η ζωή δεν τον ενδιέφερε πια." (σ. 173) "Κάποτε με ρώτησε...: "Γιατί είμαστε σ' αυτόν τον κόσμο, αν όχι για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον;"... Δεν ήταν Εβραίος, ούτε είχε υπάρξει φυλακισμένος. Αλλά ήταν πολύ ευαίσθητος" και ένιωθε την "ντροπή του κόσμου", την αμετάκλητη ντροπή για το κακό που έβρισκε τους άλλους (σ. 175), αυτό που "ο δίκαιος άνθρωπος αισθάνεται να τον θλίβει, καθώς η υπαιτιότητα των άλλων έχει εισχωρήσει αμετάκλητα στον κόσμο των πραγμάτων που υπάρχουν, την ίδια στιγμή που η καλή του θέληση είναι μηδενική ή φτωχή και δεν τον βοηθάει να αμυνθεί" (σ. 224).

Ο Λορέντζο ήταν "ένας απλός άνθρωπος, αλλά είχε μια υψηλή και ευγενική ιδέα για τη ζωή του ανθρώπου στη γη", είπε ο Λέβι (σ. 222). Αυτός, που ήταν χτίστης και ήταν περήφανος για τη σωστή δουλειά, δεν είχε πια καμία επιθυμία να χτίσει, ακόμη και το επάγγελμά του του ήταν απεχθές. Μια από τις σημαντικότερες βιογράφους του Πρίμο Λέβι, η Carole Angier, λέει ότι ο Λορέντζο παραιτήθηκε από τη ζωή, όχι επειδή είχε δει πολύ κακό (όπως συμβαίνει στους βετεράνους), αλλά επειδή δεν μπορούσε πλέον να κάνει το καλό ("Not just because he had seen too much evil, but because he couldn't longer do good") (σ. 185). "Εκεί πέρα - λέει ο Λέβι - δεν είχε βοηθήσει μόνο εμένα. Είχε και άλλους προστατευόμενους, Ιταλούς και μη, αλλά του φαινόταν σωστό να μην μου το λέει: "είμαστε στον κόσμο για να κάνουμε το καλό, όχι για να καυχιόμαστε γι' αυτό". Είχε, με την αλληλεγγύη του, διαλύσει "τα θεμέλια πάνω στα οποία βασιζόταν ένας κόσμος που είχε επινοηθεί πάνω στη διαιώνιση του κακού" (σ. 240).

Για τον Πρίμο είναι "σαν ένας σωτήρας από τον ουρανό... ένα είδος αγίου... δεν ήθελε να σωθεί από κανέναν, πέθανε ξεριζωμένος από τον κόσμο" (σ. 225). Παράξενοι αυτοί οι ορισμοί στο στόμα του Λέβι, ενός άθεου, για έναν φίλο που είναι επίσης άθεος. "Άγιος" επειδή εκδηλώνει μια διαφορετική πραγματικότητα από τον "ανάποδο κόσμο" στον οποίο έζησε, επειδή οι πράξεις του δεν είναι διφορούμενες αλλά διαυγείς, απλές και ξεκάθαρες, στα όρια της πιο τέλειας ανθρωπιάς. Ο Λορέντζο είναι το καλό που υπάρχει, ακόμη κι αν δεν κερδίζει.

Η Angier θα πει ότι ο συγγραφέας "έκανε την ιστορία του Lorenzo Perrone κεντρικό σημείο της έρευνάς του για τον Άνθρωπο" (σ. 166): στο ερώτημα "Ποιος είναι ο άνθρωπος", απαντά με την ιστορία του μαστόρου του Φοσάνο, επειδή "εδώ είναι ένας άνθρωπος".

Αναγνωρίζουμε στον Γκρέπι ότι προέβαλε αυτόν τον "τελευταίο" των Δικαίων, που δεν ήταν ούτε διπλωμάτης, ούτε υψιλόβαθμος, ούτε βιομήχανος. Γνωρίζει, όπως τονίζει ο διευθυντής του Μουσείου Άουσβιτς-Μπίρκεναου, Piotr M.A. Cywinski, ότι "η μνήμη μας μοιάζει λίγο με την ιστορία μας, χτισμένη πάνω σε μια αφήγηση γεμάτη από χαρακτήρες-σύμβολα και απελπιστικά κενή από εκ��ίνους που δεν κατάφεραν να μπουν σε αυτό το φανταστικό πάνθεον" (σ. 234). Ο Λέβι ήθελε να αφηγηθεί ένα κομμάτι της ιστορίας που δεν θα παραμείνει πλέον άγνωστο και ανώνυμο: "ιστορίες ζωής όπως του Λορέντζο έχουν αλλάξει την ιστορία και τον τρόπο που διαδραματίζεται" (Cesare Bermani) (σ. 236).

Ο Λορέντζο είναι ο ακραίος εκπρόσωπος εκείνης της "αγροτικής κουλτούρας" που είναι ένας "τρόπος να βλέπεις τον κόσμο", ίσως χαρακτηριστικός των ταπεινών, αλλά προικισμένος με μια σταθερή ηθική (σ. 236), αυτή που περιγράφει ο don Lenta για την αναγνώριση του Δίκαιου των Εθνών, όταν λέει ότι "οι χτίστες και οι ψαράδες του Φοσάνο έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσουν τους πιο αδύναμους της κοινότητας" (σ. 212) . Κουλτούρα αλληλεγγύης, ενσυναισθητική με αδρό τρόπο, δίπλα στον άλλον με συγκεκριμένο τρόπο. Μια κουλτούρα εκείνων που αναλώνουν παπούτσια και ενέργεια για να διασχίσουν τα σύνορα σε αναζήτηση εργασίας και ζωής.

Ο Λορέντζο είναι μια έκκληση, μια σιωπηλή κραυγή για να διακρίνουμε ίχνη καλοσύνης στην καθημερινότητα της ιστορίας, να την αφουγκραστούμε μέσα μας, εμείς και όσοι εκφράζουν μια "βουβή ανάγκη για αξιοπρέπεια", να καλωσορίσουμε και να περιφρουρήσουμε την οδυνηρή γοητεία του ανθρώπινου που κατοικεί στον κόσμο.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[eclecticstarlightblogger]

Κάθε μέρα και χειρότερα όχι γιατί το πιστεύουμε κ.Υπουργέ αλλά γιατί το ζούμε

της Ιωάννας Λιούτα * ”Να φύγουμε από το παλιό ρητό, που έχουμε κάνει «Ευαγγέλιο» στην Ελλάδα, ότι οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν. Όσο εξακολουθούμε να το πιστεύουμε αυτό τόσο περισσότερο θα πέφτουμε θύματα δημαγωγών και τόσο περισσότερο θα κάνουμε ζημιά στον εαυτό μας” ” είπε ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών κ.Χατζηδάκης.Σχεδόν μας […] Κάθε μέρα και χειρότερα όχι…

[thoughtfullyblogger]

Κάθε μέρα και χειρότερα όχι γιατί το πιστεύουμε κ.Υπουργέ αλλά γιατί το ζούμε

της Ιωάννας Λιούτα * ”Να φύγουμε από το παλιό ρητό, που έχουμε κάνει «Ευαγγέλιο» στην Ελλάδα, ότι οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν. Όσο εξακολουθούμε να το πιστεύουμε αυτό τόσο περισσότερο θα πέφτουμε θύματα δημαγωγών και τόσο περισσότερο θα κάνουμε ζημιά στον εαυτό μας” ” είπε ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών κ.Χατζηδάκης.Σχεδόν μας […] Κάθε μέρα και χειρότερα όχι…

[greekblogs]

Κάθε μέρα και χειρότερα όχι γιατί το πιστεύουμε κ.Υπουργέ αλλά γιατί το ζούμε

της Ιωάννας Λιούτα * ”Να φύγουμε από το παλιό ρητό, που έχουμε κάνει «Ευαγγέλιο» στην Ελλάδα, ότι οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν. Όσο εξακολουθούμε να το πιστεύουμε αυτό τόσο περισσότερο θα πέφτουμε θύματα δημαγωγών και τόσο περισσότερο θα κάνουμε ζημιά στον εαυτό μας” ” είπε �� Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών κ.Χατζηδάκης.Σχεδόν μας […] Κάθε μέρα και χειρότερα όχι…

[skandaladiaplokidiafthora]

Κάθε μέρα και χειρότερα όχι γιατί το πιστεύουμε κ.Υπουργέ αλλά γιατί το ζούμε

της Ιωάννας Λιούτα * ”Να φύγουμε από το παλιό ρητό, που έχουμε κάνει «Ευαγγέλιο» στην Ελλάδα, ότι οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν. Όσο εξακολουθούμε να το πιστεύουμε αυτό τόσο περισσότερο θα πέφτουμε θύματα δημαγωγών και τόσο περισσότερο θα κάνουμε ζημιά στον εαυτό μας” ” είπε ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών κ.Χατζηδάκης.Σχεδόν μας […] Κάθε μέρα και χειρότερα όχι…

[mhlazaxarhkanela]

Δεν είναι ο κόσμος μας αυτός

(δεν είναι ο κόσμος σου αυτός, είναι διαφορετικός..σου είχα πει μια νυχτιά, θυμάμαι.)

Δεν είναι ο κόσμος μας αυτός, είναι διαφορετικός

Δεν είσαι αγόρι ούτε και εγώ

Δε θα παντρευτούμε ποτέ σε μια εκκλησία και δε θα μας ευλογήσει κανένας παππάς

Δε θα πάρουμε την ευλογία του Θεού τους, ούτε θα ρίξουμε στα παιδιά μας νερό και λάδι

Δε θα σου πατήσω το πόδι στο χορό του Ησαΐα

Δε θα σε φοβάμαι

Δε θα σε υπηρετώ

Δε θα φιλήσω το ευαγγέλιο για να αποδείξω την αγάπη μου για εσένα

Δε θα τελειώσουμε αναγκαστικά το Πανεπιστήμιο

Δεν έχουμε εξοχικά και σπίτια

Δεν έχουμε πολλά από όσα έχουν

Δεν έχουμε καμία αγάπη κανενός κόσμου

Πέρα απ του δικού μας..

Είναι διαφορετικός Ναι,

Δε με νοιάζει η ευλογία, δεν υπακούω σχεδόν καμία από τις 10 εντολές

Ίσως είμαι λιγότερο έξυπνη ή άσχετη δε ξέρω

Είμαι όμως είκοσι-δύο (22) χρόνων και είμαι ευτυχισμένη

Όταν σε ακούω να γελάς

Όταν κοιτάζω τα καταπράσινα μάτια σου

Όταν σε κάνω ευτυχισμένη ή προσπαθώ

Δε με νοιάζει ο χορός του Ησαΐα με νοιάζει να χορεύω μαζί σου σε κάθε στενό, δρόμο και μαγαζί

Να σε κοιτάζω και να λάμπουν τα μάτια μου

Να γυρνάμε μαζί να πέφτουμε σε ένα κρεβάτι και να γελάμε

Να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με πανικό και ψυχραιμία σε μια φοβερή ισορροπία μεταξύ τους

Να σου φτιάχνω καφέ το πρωί και κάθε πρωί

Επειδή σου αρέσει η μυρωδιά του

Να σου παίρνω να φας αναγκαστικά επειδή ξέρω ότι θέλεις

Να κοιμάμαι στη μισή ταινία

Να ροχαλιζεις και να ζητάς ηχογραφήσεις γιατί δε με πίστευεις

Να δαγκώνεις τα χείλη σου όταν ντρέπεσαι και να αποφασίζεις μια άκυρη μέρα ότι θα πίνεις μόνο μαύρες μπύρες

Να μη σου αρέσει καμία μπλούζα και να νευριάζεις πάντα όταν καθυστερώ

Να τονίζεις πόσο συνεπής είσαι και πόσο σε ενοχλώ

Να μου λες το γκουντα, κασέρι

Και όταν γίνεται κάτι να γελάς και να λες "ω γουελ"

Να κάνουμε βόλτες με πατίνια, να περνάς κόκκινα και να φοβάμαι μη πεθάνουμε

Αλλά να μη με νοιάζει γιατί είμαστε μαζί

Να σε φιλάω σα να μη σε έχω ξανά φιλήσει ποτέ

Δε με νοιάζει αν δεν μοιάζουμε στο δικό τους κόσμο

Ο δικός μας έχει νύχτες με κρασιά στους δρόμους, τραγούδια και χορούς

Έχει φιλίες που περνάνε από τις πιο δύσκολες φάσεις και γίνονται οικογένεια

Έχει φιλιά και έρωτες

Αληθινά αγγίγματα και συναισθήματα

Έχει βλέμματα που καίνε όταν συναντώνται

Μουσικές, όργανα και γλέντια κατά του φασισμού

Έχει την ψυχή μου που σου χαρίζω κάθε μέρα μέσα από όλα αυτά

Αυτό τον κόσμο θέλω να χτίσω για εσένα αγάπη μου

Αδιαφορώ για το αν είναι διαφορετικός

Μου αρέσει

Γιατί αυτός ο κόσμος

Είσαι εσύ

Για εμένα

[iakovina-kallinteri]

Είναι μεγάλη υπόθεση. Φιλο ίσως να μη βρεις και πουθενα. Και εμπνέομαι γι' αυτό, από μια φράση του Ιησού στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου: «επειδή θα πληθύνει η κακία, η αγάπη πολλών θα ψυχρανθεί» (24:12).

Εγώ ζητάω χρόνια τώρα έναν φίλο καρδιακό που να πιστεύει όσο εγώ 😁 και να μην προτιμά την κοσμική ζωή. Εντάξει δεν σου λέω να μη βγεις. Αλλά αν πας για καφέ για να κουτσομπολέψεις και να κατακρίνεις και μετά πας για ποτό για να μην έχεις το κουράγιο ούτε για το κυριακάτικο πρωινό ξύπνημα ποιος ο λόγος; Και όλα αυτά τα ξενύχτια θα σε γεμίσουν; Ζημιώνεις την ψυχή σου. Να βγεις δεν σου λέω. Και ποτό να πιεις. Αλλά ο Θεός δεν σε έπλασε για την ασωτία. Ότι σε απομακρύνει από το Άγιο Πνεύμα σε κάνει να αδειάζεις. Γιατί Αυτό είναι η Χαρις. Αυτό είναι η Ζωή. Αυτό είναι η Χαρά. Εγώ άργησα να το καταλάβω και ξέκοψα με ΠΑΡΑ πολλά άτομα. Να το κανεις. Απλά να μην είναι τρόπος ζωης. Κάθε μέρα κλαμπ. Κάθε μέρα αλκοόλ. Και φλέρταρα και έτσι. Έπινα ΜΕΧΡΙ ΑΗΔΙΑΣ. Τώρα έχω φτάσει σε σημείο να το ελέγχω. Μόνο αν είμαι στενοχωρημένη μπορεί να πιω κάτι παραπάνω. Αλλά και αυτό σε τι βοηθάει;

Και παρέες να κανεις. Δεν γίνεται να μην βγαίνεις γιατί παίζει κουτσομπολιό. Απλά να μην μιλας εσύ…

Το ιδανικό όμως είναι να βρεις έναν φιλο που να έχει το ίδιο πνευματικό επίπεδο. Να μην είναι πνευματικά ανώριμος και σε ρίχνει πνευματικά. Γιατί θα πέσεις! Αυτό είναι σίγουρο.

[orgismenipoihtria]

Το κατά Γούντι Άλεν Ευαγγέλιο

Την επόμενη ζωή μου, θέλω να τη ζήσω ανάποδα. Ξεκινάς από νεκρός. Έτσι το γλιτώνεις αυτό. Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο και αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα. Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο, γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος. Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στη δουλειά. Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις νέος και να χαρείς την ζωή. Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι ‘ατακτούλης’. Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο. Μετά πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις. Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι την στιγμή που γεννιέσαι. Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, μεγαλύτερο χώρο κάθε μέρα και νατο. Τελειώνεις σαν οργασμός.

[elysianfields21]

Νίκος Καρούζος,  Μονολεκτισμοί Και Ολιγόλεκτα

θεογραφία

πάτερ ημών ο εν τοις

ουρανοίς (κανείς)

κάνιστρα με

σκυλοχαρούμενα

τριαντάφυλλα

aeternitas = neant x mortalitas

ερωτοθραύστης

η φλεγόμενη ποίηση;

μεζεδάκι απ’ το Άλυτο

η λεγόμενη ποίηση;

λύσις συνεχείας του πνεύματος

��ογοπαίχτης από άνηθο

νυχτομανία

εσύ ποιος είσαι;

εγώ-δεν-είμαι

γεια και χαρά σας ωρέ πολύωρα

κι ανώδυνα δάση

με Δρυάδες και ξέπλεκες

ομορφάδες

οδοιπόρησε αργά στου θανάτου

την ετοιμότητα

διαδήλωση και κηδεία είναι ένα

τον αγέρα τώρα πώς θα τον

κάνουμε βιομηχανία;

η πραγματικότητα φαγωμένη

απ’ τα έλκη της ιδεολογίας

με τι βιασύνη προχωρεί ο Ιησούς

εφέτος

προς την Ανάσταση...

Παραμερίζει πανέρια τεράστια

γιομάτα βιολέτες

σπρώχνει τους αέναους

παπάδες

τινάζει νευρικά προς τα πίσω

τη μαλλούρα του

το γεγονός είν’ ολοφάνερο:

βαρέθηκε

ο κούρος της γλυπτικής

το ξεροβόρι

μυθοκλασία μετά το πέρας

της κακουργίας

η λεκτική τρυφή μου: μηδενάκι

τεντώνω σήμερα την ηλιθιότητα

Πυροφάνης ο Έγλειστος

των Υδάτων

ένα σκυλί που ούρλιαζε

τη νύχτα

κι όλο ούρλιαζε

Μάρλοου Μάρλοου

νοόφως

ο Ταμερλάνος λιάζοντας

το θάνατο

στα χέρσα στήθια του

χειροτερεύω από πελώρια

δύναμη

κομματιάζοντας εβδομάδες

με λυσσασμένο Paganini

τυμβωρύχος το θετικό ηλεκτρόνιο

αυνανίζεσθε και μη πληνύνεσθε

όχι ηδύφωνος

ένα τυχαίο τοιγαρούν

επιμένει στη νόηση του Πέραν

ευωχία της παλιόκοτας η

καρπουζόφλουδα

έαρ

η γνόφος

μια μέρα με θεόφτωχη βροχούλα

θα χωθώ

στον τάφο μου και θα

χουζουρέψω

την ταυτότητα σας

την έχω ξεχάσει

στη νεφελουργία μου

θεότρελος. αστυνομία.

την αστυνομία!

έπομαι

κρασάκι αμέριμνο

τίποτα πιο υπερφυσικό

απ’ το ίδιο το φυσικό

βρε άνθρωπε τέτοια αιώρα;

η αγιασμένη φίλη μου

η Ιουλία

με ικέτευε:

- Μη μου μιλάτε στον

πληθυντικό

τα μάτια της τα έκλεισε

με άγριο πληθυντικό

μα όμως

πριν απ’ τον εξαφνικό της

θάνατο

πρόλαβα να ψιθυρίσω:

- Στα αστρικά μας

πεπρωμένα θα μιλήσουμε κάποτε

στον ενικό του φωτός

ένας θεός και ένας διάβολος

αθροίζονται σε δύο

σιωπητήρια.

τρίτος όρος: η απομόναχη

ομορφιά τους

επιτέλους χιλίαρχος

τι είν’ ετούτο;

η Ιστορία

τι είναι τ’ άλλο;

είν’ η Φύση

- διάλεξε το δεύτερο

που είναι το πρώτο

πίνοντας ως το φουκαριάρικο

συκώτι μου

πώς θα ’μουνα αλήθεια μέσ’

στην κάσα μου;

το τι γέλιο θα πέσει κάτω

απ’ το καπάκι της

με κείνα τα υπέροχα

νεκρώσιμα...

ρωμαϊκή προοπτική στον

κυρ-Αλέξανδρο

(φραστικό παράδειγμα

ημιφρένειας)

οραματίζομαι

τη μη-οραματικότητα

ο πρόεδρος Μάο την έσκισε

την Πείνα

αιώνια δόξα

η Ασσυρία με κράνος

μοτοσικλέτας

η μαθηματική γλώσσα

του Ζήνωνα

κομμένη ωσάν

από αρνιού κεφαλάκι

(χάρισμα σε σιγή νηπιώδη)

liberte fatalite modernite

χρυσαφένιο κρυολόγημα

στα ολόξανθα μάτια

δάκρυα ή φυσίγγια;

η απόκριση: δουλειά

του καθενός μα οπωσδήποτε

με κατάμαυρη σημαία

στα χέρια

άντε μωρέ παλιόκοσμε

που θα κάτσω

να προγραμματίσω

αυτό που βλέπεις δεν

κατάγεται απ’ την όραση

η φαντασία της

πραγματικότητας

αφοδεύει γιασεμάκια

να πάρουμε μια ζυγαριά

και να ζυγίσουμε

τις μανάδες μας

τα βάσανα και οι πίκρες

ωσάν τη δοτική στο ευαγγέλι��

στην αορασία μου

- δακρυγόνα ινδάλματα γελοιότητες

του αισθήματος

κουράγιο να κερδίσουμε το χάλυβα

ο θάνατος μας θέλει ανέπαφους

από έρωτες κι αηδίες

το ύψιστο: κρασάκι

με κάπ��ισμα στομώνοντας

τις κοσμοθεωρίες τα δειλά ��αντολίνα

η αρχαιότερη μελωδία

εχει τ’ όνομα λάμψη

στα μάτια του θαλερού δεινόσαυρου

και στη βλάστηση

λυπήσου με ήλιε λυπήσου βρε νύχτα

ΦΘΟΡΙΟ ΓΙΑ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΩΜΑΤΑ

Δωδεκάμισι-μεσημέρι.

Θα σκοτώσουμε κροκόδειλους

με τριανταοχτάρια.

Το αίμα τους θα ανακράξει ύψος

αφρικάνικο.

Δεν είναι βλοσυρός αυτός

ο χειμώνας;

ΣΤΟΥ ΙΑΚΩΒ ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ

Πόλεμος ανάμεσα στα νερά.

Σηκώνει τον κάδο η Σαμαρείτιδα.

Είν’ ωραία ωσάν νεράκι.

Για άλλο ωστόσο νερό τής

τραγούδησε

ο έρμος Ναζωραίος.

ΔΙΑΙΣΘΑΝΟΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ

στη Ράνια

Χαιρετώ σας αρχάγγελοι της περιπέτειας.

Είμαι μαζί σας.

Ενάντια στις μπασίκλες και τα αυτοκίνητα

τη θράκα του θανάτου συνδαυλίζετε νυχτόημερα

με μια σούπα ρύζι κάθε βράδυ μια μακαρονάδα

δόξα στη γεύση θεϊκιά

λογαριασμοί με την ύπαρξη.

Χαιρετώ σας

αρχάγγελοι της αναρχίας

μ’ αναρίθμητα βεγγαλικά και βαρελότα

στους παγετώνες

το φορτίο είναι δυσβάσταχτο

και ραμφίζει μελανότητες η παχουλή παγόδα

εξακοντίζεται συγνεφιασμένη

καταλήγω πάλι στα ουράνια

διαφεύγω απ’ την ερώτηση

που μαλακά με χαϊδεύει.

Χαιρετώ σας αρχάγγελοι της υψιπέτειας.

Ω

μετά πάντων των αγίων και

ο Κάρολος Μαρξ

αν και έχασε στο καζίνο

δεν πειράζει

ήξερε ο μαύρος την ευτυχία του παίχτη

και τα δωσε όλα

ασαβάνωτος από κόκκινο

Ω'

η κυκλοφορία των εφημερίδων

αντίκειται στην κυκλοφορία του αίματος

αυτός είν’ ο λόγος που αποφάσισα σήμερα

νάμαι μονάχα υπήκοος του αέρα

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

[orientalgreeks]

Κορωναϊός: Καταστροφικός για Μασώνους και Σιωνιστές, αλλά Ευεργετικός για τον Μέσο Άνθρωπο

Έχω δεχθεί πληθώρα από emails σχετικά με τον κορωναϊό και τις συνέπειές του. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι αναγνώστες μου γράφουν για να με ρωτήσουν τα πιο πιθανά και α��ίθανα αναφορικά με το θέμα.

 Ένας πολύ καλός φίλος από την Δράμα με ρώτησε αν θα είναι λογικό να φύγουν από αυτήν την πρωτεύουσα νομού που ζουν αυτός και η μητέρα του και να πάνε να ζήσουν σε ένα χωριό όπου φυσικά και θα συναντούν πολύ λιγώτερους ανθρώπους και θα έχουν ως εκ τούτου λιγώτερες πιθανότητες από το να εκτεθούν στο παρασκεύασμα αυτό του βιολογικού πολέμου.

 Γέλασα όταν διάβασα το email του. Ε, και να τον άκουγαν γνωστοί μου από το λεκανοπέδιο! Εκείνος στην Δράμα και όλοι όσοι ζουν σε επαρχιακές πόλεις και κωμοπόλεις έχουν ντε φάκτο μικρότερο κίνδυνο να εκτεθούν στον φονικό ιό. Και ασφαλώς είναι γενικώτερα πολύ πιο υγιεινό να ζει κάποιος στη Δράμα και στην Καστοριά, στα Τρίκαλα και στην Καλαμάτα παρά στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.  

 Αυτό δεν είναι ωστόσο μια απόλυτη παράμετρος: αν κάποιος από τα Τρίκαλα, ή από ένα χωριό έξω από τα Τρίκαλα είχε ταξιδέψει στην Ιταλία, τότε μπορεί να εκτέθηκε και να φέρει τον κορωναϊό. Αν πάνω σ' αυτό προσθέσουμε το γεγονός ότι αποδεδειγμένα κι εξακριβωμένα αυτό το παρασκεύασμα βιολογικού πολέμου, το μεταδίδουν και άνθρωποι που δεν είναι καν φορείς του, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η μετακόμιση στο χωριό είναι μια σωστή σκέψη αλλά δεν είναι μια πανάκεια. Κάποια άλλα θέματα έχουν μεγαλύτερη σημασία.

 Οπότε, και βεβαίως είναι σωστή σκέψη και εξαιρετική συμβουλή να μετακομίσουν κάποιοι από επαρχιακές πόλεις (πόσο μάλλον από το λεκανοπέδιο) σε μακρινά χωριά και σε οικισμούς με λίγα σπίτια. Αλλά ...

 Μια τέτοια αξιοθαύμαστη επιλογή, για να αποδώσει, πρέπει να γίνει συνειδητά. Πολύ καλά συνειδητή επιλογή σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε και τις πιο κρυφές λεπτομέρειες που αφορούν το θέμα – και προσαρμοζόμαστε ανάλογα.

 Αυτά δεν μπορούμε να τα περιμένουμε από τις συμβουλές των ιατρικών θεσμών. Το τι συμβουλές διαδίδονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και χαμηλώτερα σε τοπικό επίπεδο από υπουργούς και μέχρι τον τελευταίο γιατρό, αν και σωστές, είναι πάντοτε προσαρμοσμένες στις ανάγκες του παγκόσμιου συστήματος, της παγκόσμιας οικονομίας, της διεθνούς κοινότητας, των χωρών-μελών του ΟΗΕ, και των οικονομιών τους. Οπότε, όλες αυτές οι οδηγίες και συμβουλές είναι για όσους εκτίθενται στον κίνδυνο, δηλαδή κυρίως τον πληθυσμό των πόλεων και των μεγαλουπόλεων. Συνεπώς αυτές οι οδηγίες δεν είναι ούτε πλήρεις ούτε ��ξ ολοκλήρου σωστές.

 Με άλλα λόγια, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε από εκπροσώπους του παγκόσμιου συστήματος συμβουλές πολύ πιο αποτελεσματικές από όσες δίνουν που όμως θα έκαναν την παγκόσμια οικονομία να καταρρεύσει σε λίγες μέρες και τον περισσότερο κόσμο να πανικοβληθεί ιδιαίτερα και να αντιληφθεί πόσο στραβή ήταν η μέχρι τώρα ζωή του. Κι όμως μια συμβουλή για απομάκρυνση των ανθρώπων από τις πόλεις, για απεξάρτηση από τον τωρινό τρόπο ζωής τους, και για απομόνωσή τους μέσα στην φύση θα έσωζε πολύ πιο αποτελεσματικά πολύ περισσότερους.

 Τι σημαίνει συνειδητή επιλογή για διαβίωση σε μακρινό χωριό υπό τις παρούσες συνθήκες;

 Πριν από όλα σημαίνει οριστική εγκατάλειψη του σημερινού τρόπου ζωής. Συνειδητά! Αν είναι να φύγει κάποιος από μια επαρχιακή πόλη για να πάει σε ένα χωριό και από κει να κατεβαίνει στην πόλη κάθε 3-4 μέρες για να συναντήσει τους φίλους του σε μια καφετέρια, τότε είναι δώρον άδωρον!

 Αν είναι να φύγει κάποιος από μια επαρχιακή πόλη για να πάει σε ένα χωριό και από κει να κατεβαίνει στην πόλη για να ψωνίζει από το σούπερ μάρκετ και από καταστήματα κομπιούτερς και κινητών, τότε είναι άχρηστο.

 Μια τέτοια απόπειρα (μετακόμιση από την επαρχιακή πόλη στο μακρινό χωριό σλλά με συνεχή πήγαιν'-έλα στην πόλη) θα ήταν σαν να έμενε μόνιμα κάποιος στην εξοχή και, όντας εξαρτημένος από την πόλη, να κατέβαινε για προμήθειες συστηματικά και σε τακτά χρονικά διαστήματα – ή καθημερινά (όπως όταν μένει κάποιος σ' ένα χωριό και πηγαίνει κάθε μέρα στην επαρχιακή πόλη για την δουλειά του διανύοντας απόσταση μισής ώρας με το αυτοκίνητο). Ο κίνδυνος θα παρέμενε ο ίδιος.  

 Η αποχώρηση από την πόλη, για να είναι συνειδητή, πρέπει να αποτελεί κατ' ουσίαν απόφαση για ριζική αλλαγή τρόπου ζωής. Τέρμα η εξάρτηση από τα σούπερ μάρκετς! Τέρμα οι χαμένες ώρες στις καφετέριες! Τέρμα τα μπαράκια και οι γκόμενες! Τέρμα τα καλά ρούχα και οι φίρμες! Τέρμα οι πολλές επαφές με άλλους ανθρώπους! Τέρμα τα γήπεδα, τα κομματικά γραφεία, οι πολιτικές συγκεντρώσεις κι οι διαλέξεις του όποιου αμόρφωτου μαλάκα ξενο-πληρωμένου ψευτο-σωτήρα του έθνους σε διάφορα ιδρύματα!

 Ι. Απομόνωση και Αυτάρκεια: Τα Κλειδιά της Επιβίωσης

Απομόνωση και αυτάρκεια: αυτοί είναι οι δύο βασικοί άξονες ζωής που σώζουν. Και έτσι ζούσαν πιο παλιά οι άνθρωποι. Και ήταν καλύτερα. Και βέβαια δεν είναι μονοδιάστατη υπόθεση το παραπάνω, αλλά πολυδιάστατη: ζώντας έτσι, ο όποιος άνθρωπος αποκτάει ένα ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα – κάτι που αποτελεί μια από τις βασικώτερες προϋποθέσεις για επιβίωση απέναντι στον κορωναϊό. Πιο παλιά λοιπόν ήταν πιο καλά. Αμετάκλητο συμπέρασμα.

 Η Ιστορία γυρίζει πίσω. Δεν υπάρχει παρακάτω. Παρακάτω βρίσκεται μόνον ο Χάρος με το δρεπάνι του πάνω στο οποίο διαβάζουμε: "κομμουνισμός, κιναιδισμός, κορωναϊός"!

 Αυτό πρέπει να χωνέψουν όσοι θέλουν να σωθούν σήμερα κι έτσι να κάνουν τον μέσο τρόπο ζωής του χωριάτη της Δράμας το 1935, του αγρότη της Καστοριάς το 1925, του αγρότη της Μεθώνης το 1915, του ψαρά της Αμφιλοχίας το 1945, του ξυλοκόπου των Γρεβενών το 1955, του κτηνοτρόφου στα Βίλλια το 1965 το εντελώς δικό τους πρότυπο σήμερα. Οι άνθρωποι τότε ασχολούνταν επί πολύ με τις εργασίες που τους εξασφάλιζαν την επιβίωση. Κι έτσι δεν συναντούσαν συχνά ούτε τους συγχωριανούς τους. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, έλεγαν κι είχαν δίκιο.

 Σπουδές; Μα οι σπουδές έφεραν αυτήν την πανούκλα! Σπούδασε κοινωνιολογία για ν' αρπάξεις κορωναϊό από τα συφιλιασμένα μυαλά που είχες να νομίζεις ότι η ζωή στην Αθήνα και στα πανεπιστήμια είναι καλύτερη από τον καθαρό αέρα του βουνού!

 Τι να τις κάνει κάποιος τις σπουδές; Αν είναι το Ευαγγέλιο και το Κατηχητικό, αυτά υπάρχουν και στα χωριά. Να πάει στα πορνεία της ψευτογνώσης να σπουδάσει τα ξερατά των Μαρξ, Μπρεχτ, Γκράμσι, Αντόρνο, Φουκώ, Κούντερα, Μολιέρου, Ρουσώ, Μοντεσκιέ, Πασκάλ, Χέμινγουαιη, Καστοριάδη, Πουλαντζά κι άλλες τέτοιες χολέρες; Να λείπει το βύσσινο! Οι ψευτο-ιδεολογίες και οι ψευτο-επιστήμες των σατανο-πανεπιστημίων έφεραν τον κορωναϊό.

 Ό,τι μπορεί να διδαχθεί σ' ένα πανεπιστήμιο προέρχεται από κάτι χλωμούς σακάτηδες, γκαντέμηδες, ξεφτιλόπουστες, πλακομούνες, κι άλλους ανήμπορους ξεφτίλες που δεν έχουν ποτέ ιδρώσει στο χωράφι, δεν έχουν οργώσει ποτέ τον αγρό, δεν έχουν κλαδέψει ποτέ το δέντρο, δεν έχουν μαζέψει ελιές, δεν έχουν τρυγήσει, δεν έχουν αρμέξει την κατσίκα, δεν έχουν δουλέψει στο ελαιοτριβείο, δεν μπορούν να σκοτώσουν ένα φίδι που πετιέται μπροστά τους, δεν έχουν πιάσει αξίνα, δεν έχουν γδάρει ένα αρνί για το Πάσχα, δεν έχουν σφάξει ένα πετεινό, και δεν έχουν χτυπήσει το χταπόδι κάτω μέχρις ότου να το κάνουν κατάλληλο για φαγητό. Τους τραβάς μια κλωτσιά στ' αχαμνά και τους στέλνεις σα σαΐτες στα Χανιά!

 Όλοι αυτοί οι ακαμάτηδες ούτε υδραυλικά ξέρουν να φτειάξουν, ούτε να χτίσουν ένα ντουβάρι μπορούν, ούτε να φτειάξουν ένα πηγάδι είναι ικανοί. Τέτοια ξεφτίλα είναι ο κάθε πανεπιστημιακός που, όταν ήταν έφηβος, δεν ήταν ικανός να ορμήξει και ν' αρπάξει μια καρδερίνα πάνω στη γη με τα χέρια του ή έστω να ��ουτύξει μια χρυσόμυγα και να την βάλει σ' ένα άδειο τσιγαρόκουτο και να την ταΐζει ζάχαρη. Μόνον τη μούχλα του τάφου εκπροσωπούν αυτοί όλοι. Ξεχάστε τους! Ή μάλλον, για να το πω πιο σωστά, τραβήξτε το καζανάκι! Κι αν δεν το κάνετε εσείς, έννοια σας! Έρχεται τώρα να το κάνει ο κορωναϊός. Όλοι αυτοί θα ψοφήσουν σαν τη σκνίπα! Θα τους φάει το μαύρο φίδι και θ' απαλλαγεί η Γη από τη λέρα τους.

 Οπότε, το να πάει κάποιος στο χωριό είναι ασφαλώς η σωστή επιλογή αλλά πρέπει να στρωθείτε στη δουλειά και να μάθετε πολλά πράγματα για την ζωή στην φύση που σας είναι άγνωσστα. Επικεντρωθείτε σ' αυτά! Αυτά είναι άλλωστε όλη η ουσία της πραγματικής ζωής. Χρειάζεται δουλειά για να μάθεις να δουλεύεις ένα χωράφι. Πρέπει και να προσέξεις από που προέρχονται οι σπόροι που θέλεις να φυτέψεις. Βεβαίως και δεν θα καλλιεργήσεις όλα όσα σου χρειάζονται. Θα πουλάς ένα μέρος της παραωγής σου για να αγοράζεις άλλα απαραίτητα που παράγει ένας άλλος. Και δεν είναι εύκολο να μάθει ένας άπειρος άνθρωπος τις ανάγκες και τις συνήθειες ενός ζώου. Άλλο ένα κατσίκι κι άλλο ένα πρόβατο. Οπότε, έχει νόημα, αν πάρει κάποιος την σωστή απόφαση να πάει να ζήσει σε ένα χωριό, να το χωνέψει καλά ότι αυτή είναι μια βασική αλλαγή στη ζωή του. Ένα αμετάκλητο ορόσημο και οριστική αλλαγή πορείας.

 Κι αυτό πρέπει να είναι η αλλαγή της ζωής ενός ανθρώπου με σκοπό την σωτηρία του, επειδή ο κορωναϊός ήρθε για να μείνει και οι επιπτώσεις από την πανδημία θα είναι ασύλληπτες. Και δεν εννοώ μόνον ότι δεν θα υποχωρήσει εύκολα σε ιατρικό καθαρά επίπεδο. Και το εμβόλιο εναντίον του κορωναϊού μπορεί ίσως να προξενεί χειρότερα δεινά. Οι επιπτώσεις όμως που θα προκληθούν στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική, και συνεκδοχικά στον τρόπο της καθημερινής ζωής στις πόλεις, θα είναι ανυπολόγιστες και ανεξέλεγκτες. Αυτό θα είναι έτσι επειδή πολλές από τις επιπτώσεις θα αποκτήσουν την δική τους δυναμική.

 Η ζωή όπως την ξέραμε στις μεγαλουπόλεις τελείωσε. Αναγκαστικά για να επιβάλλουν μέτρα προστατευτικά και αποτρεπτικά της πανδημίας, οι κυβερνήσεις θα οδηγηθούν στην λήψη απίστευτα κατασταλτικών μέτρων που σήμερα θεωρούνται αδιανόητα. Αυτά όμως, ενώ θα ισοπεδώσουν την καθημερινή ζωή στην πόλη, θα έχουν ελάχιστο νόημα κι ασήμαντη εφαρμογή στο μακρινό χωριό.  

 Αυτό θα είναι έτσι, επειδή οι άνθρωποι που θα φύγουν για να πάνε στο χωριό θα έχουν ήδη σβύσει μέσα τους την παλιά ζωή στην πόλη. Για παράδειγμα, αν ζεις στην πόλη κι έχεις ένα λαπτοπ κι ένα USB modem, τότε έχεις επίσης κι ένα μπλογκ και δημοσιεύεις τις απόψεις, τις γνώσεις και τις ��δέες σου, ή ακόμη ένα λογαριασμό στο vk.com, στο ok.ru, στο livejournal, στο dailymotion, στο vimeo, ή ακόμη και στο σιωνιστικό YT και ανεβάζεις βίντεο, ηχητικά, και φωτο-άλμπουμς. Όλα αυτά θα δεχθούν τρομερούς περιορισμούς όταν η αλήθεια θα γίνει επικίνδυνη για την επιβολή της παγκόσμιας δικτατορίας.

 Αλλά πόση ανάγκη έχει να ανεβάζει βίντεο και να δημοσιεύει κείμενα κάποιος που νοιάζεται για τις πατάτες, τις ντομάτες, τις πιπεριές ή το κριθάρι του; Καμμιά. Οι άνθρωποι στις μεγαλουπόλεις και στις πόλεις έκαναν το λάθος να νομίσουν (ή για να το πω πιο σωστά να πιστέψουν) ότι το ιντερνέτ είναι μια πραγματικότητα της ζωής. Το ιντερνέτ όμως είναι ένα ψέμμα. Το ιντερνέτ αποκόπτει από την πραγματική ζωή, η οποία υπάρχει μόνον στη φύση. Το ιντερνέτ βουλιάζει τα ανυποψίαστα θύματά του σε μια ψευδή, εικονική πραγματικότητα. Ο κόσμος του ιντερνέτ είναι ένα μείγμα παραπληοφόρησης και από τα mainstream media και από τα δήθεν αντιστασιακά – εναλλακτικά media (που τα περισσότερα είναι μαϊμούδες), απόλυτα προμελετημένης ψυχολογικής χειραγώγησης των χρηστών, και παρανοϊκής υστερίας εκφρασμένης από φοβισμένα ζώα (αυτά είναι οι περισσότεροι χρηστες).

 Τίποτα το αληθινό και πραγματικό δεν υπάρχει στο ιντερνέτ. Μόνον συφοριασμένα ζόμπι του συστήματος της παγκοσμιιοποίησης ισχυρίζονται – τάχα νηφάλια !! – ότι το 'ιντερνέτ έχει τα καλά του και τα κακά του'. Αυτή είναι η γνώμη της κάθε αμόρφωτης κυρα-Κατίνας και του κάθε πληρωμένου οργάνου των σιωνιστών και των ψευτο-μασώνων. Μια τέτοια αισχρή άποψη σκοπό έχει να εμπεδώσει και να συνεχίσει την εξάρτηση της υπόδουλης ανθρωπότητας από το ιντερνέτ, το κινητό, και όλες τις άλλες διαστροφές της υψηλής τεχνολογίας.

 Ένας κορωναϊός άλλωστε είναι το ίδιο το ιντερνέτ - μόνο που ξέσπασε σαν πανδημία μερικές δεκαετίες πριν τον Covid-19. Αυτό είναι όλο – αλλά δυστυχώς ο κόσμος δεν το πήρε χαμπάρι. Οπότε, όποιος παρατάει το ιντερνέτ, για να μάθει να κλαδεύει, να οργώνει ή να αρμέγει την κατσίκα, κάνει ένα καθοριστικό βήμα για την απεξάρτησή του από το όπιο του ιντερνέτ και του ψευτο-κόσμου του, θεραπεύεται από την πανδημία, και κυριολεκτικά απελευθερώνεται από την σκλαβιά που του είχαν επιβάλει οι σιωνιστές και το βρωμερό σατανόσκυλο Μπιλ Γκέητς.

 Αυτό εννοώ συνειδητή επιλογή στην αποχώρηση από την πόλη και την εγκατάσταση στο χωριό: το τι μπορεί να έχουν ως έννοια και φροντίδα ένας γεωργός κι ένας κτηνοτρόφος είναι γνωστό από χιλιετίες. Νοιάζονται να βρέξει την ��ωστή εποχή αλλά να μην βρέξει πάρα πολύ, να μη χιονίσει περισσότερο από όσο συνήθως, να μην πέσει χαλάζι, να μην ��ρπάξουν αρρώστειες τα δέντρα, να περιμένουν την χρονιά που θα αλλάξουν το τι καλλιεργούν στο χωράφι τους, να μην πέσουν ακρίδες, κλπ. Ή επίσης να μη μπει ο λύκος στο μαντρί, να μην αρπάξει η αλεπού κανένα κοτόπουλο, να μην βυζάξει την κατσίκα κανένα φίδι και άλλα παρεμφερή θέματα.

 Αυτός είναι ο μόνος πραγματικός κόσμος. Δεν υπάρχουν ούτε ιντερνέτ, ούτε πολιτική, ούτε κρατικοί νόμοι, ούτε κυβέρνηση, ούτε κοινωνία. Όλα αυτά είναι πολύ μακριά και ισχύουν όσο τους δίνεις σημασία. Αν κανένας δεν τους έδινε σημασία, όλες οι κυβερνήσεις θα κατέρρεαν σε λίγη ώρα. Και θα καταρρεύσουν. Αλλά ο άνθρωπος στο μακρινό χωριό θα σωθεί χάρη στην απόσταση που τον χωρίζει από κέντρο (:την πρωτεύουσα) όπου θα πέσει η μεγάλη συμφορά και θα γίνει γης Μαδιάμ!

 Οι σημερινές κυβερνήσεις θα διαλυθούν όχι γιατί όλοι οι άνθρωποι θα πάψουν να ενδιαφέρονται γι' αυτά τα σατανι(στι)κά σχήματα εξουσίας, καθοδήγησης κι εκμετάλλευσης του ανθρώπου αλλά γιατί οι διεθνικές κλίκες της παγκόσμιας εξουσίας, στον ανελέητο πόλεμο που κάνουν η μια στην άλλη, ετοιμάζονται να διαλύσουν όλες τις κυβερνήσεις, όλα τα κράτη και όλες τις κοινωνίες. Και γι' αυτό και βλέπετε τις τρισάθλιες, εγκληματικές, κατά τόπους κυβερνήσεις να σκαρφίζονται σχήματα εγκλωβισμού του ντόπιου λαού σε ψέμματα, ψευτοϊστορίες, άθλια κι ανυπόστατα αφηγήματα, ψευτοϊδεολογίες κι αρλουμπο-θεωρίες ώστε να τον εκμεταλλευτούν προς όφελός τους.

 Ούτε ο μέσος Έλληνας, ούτε ο μέσος Τούρκος, ούτε ο μέσος Ρώσσος, ούτε κανένας άλλος έχει την ανάγκη, την υποχρέωση, ή κάποιο όφελος να υποστηρίξουν τον Σαμαρά εναντίον της Μέρκελ, τον Ερντογάν εναντίον του Άσαντ, τον Πούτιν εναντίον του Ομπάμα, κοκ, ή ακόμη τα κράτη στα οποία τυχαίνει να βρίσκονται ενάντια στο υψηλό κατεστημένο της παγκοσμιοποίησης, το οποίο θα σαρώσει όλους αυτούς τους ψευτο-ηγέτες σαν φτερά στον άνεμο.

 Ο μόνος λόγος ύπαρξης ενός ανθρώπου ορίζεται από την πίστη του, την θρησκεία του και τις ηθικές αρχές του όπως του τις δίδαξε η εκκλησία του. Όλοι μας είμαστε περαστικοί από την Γη κι όσο πιο νωρίς το αντιληφθούμε αυτό, τόσο πιο σωστά θα ζήσουμε. Καλές είναι οι δουλειές, οι επιχειρήσεις, τα κέρδη, τα γλέντια, τα ταξίδια κι όλες οι άλλες χαρές της υλικής ζωής αλλά, όταν τελειώνουν όλα αυτά, ο άνθρωπος μένει με την ψυχή του και τις συνέπειες των λόγων και των έργων του – και τις πληρώνει.

 - Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.

 Αυτή είναι η μόνη αλήθεια αυτής της ζωής.

 Και ο καλύτερος τρόπος να εκζητήσεις τον Κύριον είναι να στραφείς πίσω σ' ένα χωριό και να αποκαλύψεις εκεί όλα τα θαύματα της Δημιουργίας που υπάρχουν τριγύρω σου και που οι άνθρωποι ξέχασαν, όπως τώρα τους ξέχασε ο Θεός, και θα ψοφήσουν από τον κορωναϊό.  

 Όπως προανέφερα, απομόνωση και αυτάρκεια είναι τα κλειδιά της επιβίωσης του ανθρώπου. Δεν χρειάζονται ούτε βιβλία, ούτε εφημερίδες, ούτε περιοδικά, ούτε τηλεοράσεις, ούτε ραδιόφωνα, ούτε βίντεο, ούτε λαπτοπ, ούτε κινητά. Λίγοι συγχωριανοί που δεν ταξιδεύουν αλλά μένουν στον όμορφο τόπο τους και χαίρονται τις χαρές εκεί που τους τις έδωσε ο Θεός είναι υπεραρκετοί για παρέα. Καλύτερη παρέα για τον κάθε άνθρωπο από τον ίδιο του τον εαυτό δεν υπάρχει. Κρείττον σιγάν που έλεγαν κι οι αρχαίοι. Σιωπή και περισυλλογή! Αν θέλεις κουβέντα, κάντην με τον εαυτό σου.

 Το να μάθεις όλο τον ετήσιο κύκλο γεωργικών απασχολήσεων θα πάρει καιρό. Συγκεντρώσου σ' αυτό! Τον ελεύθερο χρόνο σου, χρησιμοποίησέ τον για να μετανοιώσεις για τον παλιό τρόπο ζωής σου που δεν απέδωσε ούτε σε σένα ούτε σε κανένα άλλο. Δίνει τρομερή δύναμη η απομόνωση. Να μην βλέπεις παρά λίγους ανθρώπους την ημέρα, και μερικές μέρες να μην μιλάς καθόλου. Κι όταν θα θέλεις να διαβάσεις κάτι, πήγαινε στην εκκλησία, δανείσου μια Καινή Διαθήκη, κι επίστρεψέ την το επόμενο πρωϊνό στον Όρθρο. Κι οι ευλογίες του Θεού μαζί σου!

 Έτσι, ο κορωναϊός μπορεί να είναι καταστροφικός για τα σχέδια των ψευτο-μασώνων και των σιωνιστών αλλά μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα ευεργετικός για τον μέσο άνθρωπο. Αρκεί να καταλάβουν όλοι ό,τι κατάλαβε ο καλός μου φίλος από την Δράμα: ότι το μόνο δράμα είναι οι μεγαλουπόλεις. Και σ' αυτούς στέλνει ο Θεός την φώτιση. Όχι σε όσους βουλιάζουν ακόμη περισσότερο μέσα στον σατανικό βούρκο της παγκόσμιας εξουσίας και διοίκησης που, όπως τα μάελστρομ έξω από την Νορβηγία, θα τραβήξει τον σημερινό κόσμο σε ολοκληρωτική εξαφάνιση. Αλλά στη Φύση η ζωή θα συνεχιστεί.

 Αλλά, μην ξεχνάτε δυο βασικές παραμέτρους: πρώτον, κατ' ουσίαν ο κορωναϊός δεν είναι ιός αλλά παρασκεύασμα εργαστηρίων βιολογικού πολέμου. Αυτό σημαίνει ότι αποτελεί μια βιολογική οντότητα που μπορεί να ενεργοποιείται από ορισμένα βακτήρια που δεν είναι εύκολο να σημειωθούν σε ποιον άνθρωπο υπάρχουν και σε ποιον δεν υπάρχουν. Είναι δεδομένο ότι άνθρωποι που δεν είναι φορείς του κορωναϊού μπορούν να τον μεταδίδουν. Και είναι δεδομένο ότι ακόμη και ολότελα απομονωμένοι άνθρωποι χωρίς επικοινωνία με κάποιον άλλον στον κόσμο μπορεί να νοσήσουν (απειροελάχιστη πιθανότητα αλλά υπαρκτή).

 Δεύτερον και κυριώτερον, το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Ο καθένας άνθρωπος ζει όσο διαρκεί το αστέρι του και μόνον διεστραμμένοι σατανιστές πιστεύουν ότι ο άνθρωπος ��πορεί να κυριαρχήσει πάνω στη μοίρα του. Και μοίρα υπάρχει και τύχη υπάρχει και ελευθερία του ανθρώπου. Η μόνη σημασία αυτής της ζωής είναι η προετοιμασία της αιώνιας ζωής και αυτό ασφαλώς και γίνεται στην φύση καλύτερα.

 ΙΙ. Κορωναϊός και η Σύγκρουση Ψευτο-Μασώνων, Σιωνιστών και Ιησουϊτών

Είδατε τον πανικό των ιθυνόντων σε πολλές χώρες; Από τον Τραμπ στον Πούτιν και από τον Ερντογάν στον Νετανιάχου, ψευτο-μασώνοι και σιωνιστές ξέρουν πολύ καλά ότι το χαλί τραβήχτηκε απότομα κάτω από τα πόδια τους, και τώρα έρχεται άσχημη ανατροπή των περισσοτέρων σχεδίων τους. Κάποιοι είχαν επινοήσει κάτι μικρούς πολέμους. Κάποιοι άλλοι τους απέτρεπαν, τον ένα μετά τον άλλο. Τώρα τα ισχυρώτερα οικονομικά μεγαθήρια όλων των κλάδων της παγκόσμιας οικονομίας βλέπουν ότι τα ίδια δεν είναι παρά μικροσκοπικά σπόρια μέσα σε ένα κόσμο όπου σύρονται απίστευτες δυνάμεις.

 Ο πανικός των ψευτομασώνων και των σιωνιστών φαίνεται και από τις τρελές αναζητήσεις 'προφητειών' περί την πανδημία αυτή:  μερικοί αναφέρθηκαν στο βιβλίο – νουβέλα του Dean Koontz, The Eyes of Darkness (1981). Άλλοι θυμήθηκαν σχετικούς υπαινιγμούς στην τηλεοπτική σειρά The Simpsons και πιο συγκεκριμένα σε επεισόδιο του 1993 με τίτλο 'Marge in Chains'. Και κάποιοι παρέπεμψαν στην ταινία Contagion του 2001. Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Eyes_of_Darkness

https://www.mirror.co.uk/news/weird-news/simpsons-fans-convinced-show-predicted-21636905

The Simpsons Predicted The Corona Virus!!

https://www.youtube.com/watch?v=v53GmsuppwY

https://en.wikipedia.org/wiki/Contagion_(2011_film)

https://www.imdb.com/title/tt1598778/

 Όλα αυτά δεν έχουν τίποτα το περίεργο. Μόνον άνθρωποι που πιστεύουν ότι υπάρχει χρόνος τα βρίσκουν περίεργα. Αν κάποιος συλλάβει την ζωή στην πραγματική της διάσταση, χωρίς χρόνο, τότε εννοεί ότι όλα όσα θα γίνουν (στο ... 'μελλον') έχουν ήδη ειπωθεί.

 Ο πανικός των εξουσιών σε ΗΠΑ, Ισραήλ, Ρωσσία και Δυτική Ευρώπη δείχνει ότι η όλη επιχείρηση κορωναϊός, η οποία ήταν καθαρά κινεζικής επιλογής και δράσης (κάτι που φαινόταν ήδη από καιρό και για το οποίο έχω ήδη γράψει), είναι σαφέστατα ιησουϊτικής έμπνευσης και υψηλής καθοδήγησης. Ταιριάζει άλλωστε απόλυτα με τις αρχές των Ιησουϊτών και τις θεωρίες περί εντροπίας που από την δεκαετία του 1970 κήρυττε μετά παρρησίας το τότε λοιδωρούμενο Κλαμπ της Ρώμης (Club of Rome) – ένας σημαντικός σε παγκόσμιο επίπεδο ιησουϊτικός θεσμός.  

 Κίνα και Ιταλία ήταν οι δύο χώρες όπου οι Ιησουΐτες είχαν μεγαλύτερη ισχύ από αλλού. Και τις πλήττουν καίρια για να ανατρέψουν τις πλευρές των τοπικών κατεστημένων που δεν ελέγχουν. Αυτό δεν σημαίνει συντριβή για τις χώρες αυτές αλλά αναμόχλευση. Παράλληλα, με τις ασύλληπτες παρενέργειες κι επιπτώσεις σε διεθνές επίπεδο, θα χτυπηθούν και θα πληγούν καίρια αντι-ιησουϊτικές (δηλαδή ψευτομασωνικές και σιωνιστικές) πλευρές κατεστημένων διαφόρων πολύ σημαντικών χωρών. Η τράπουλα θα ξαναμοιραστεί αλλά διαφορετικά, και – κυρίως – από άλλον παίκτη. Αφελείς κι ανίδεοι ισχυρίζονται ότι ο κορωναϊός είναι η δεύτερη πράξη του θεατρικού έργου που βλέπαμε τα τελευταία 20 χρόνια μετά το γνωστό 9/11. Αυτό είναι εντελώς λάθος. Το 9/11 ήταν ένα χτύπημα Σιωνιστών. Ο κορωναϊός είναι ένα χτύπημα Ιησουϊτών.

 Θα ελέγξουν οι Ιησουΐτες την Κίνα απόλυτα; Θα το επιδιώξουν. Έχουν πολλούς αντιπάλους και ο πρόεδρος Σι Ζινπίν, ένα σπάνια προικισμένο άτομο πολύ ικανώτερο όλων των άλλων σημερινών ηγετών, είναι ένας πολύ σημαντικός αντίπαλος των Ιησουϊτών.

 Πριν από 14 μήνες, στο τέλος ενός δείπνου στο Πεκίνο με σημαντικούς Κινέζους παρόντες, είχα απέναντί μου τον Έλληνα ανατολιστή ιστορικό και πολιτικό επιστήμονα, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη που είχε μόλις δώσει μια διάλεξη στα κινεζικά για το πόσο χρήσιμος είναι ο Κεμάλ Ατατούρκ στους Κινέζους σήμερα αναφορικά με τους Ουϊγούρους του Ανατολικού Τουρκεστάν. Ο κ. Μεγαλομμάτης είχε επιδεικτικά κι εντυπωσιακά απαριθμήσει τους κινδύνους που αντιμετωπίζει σήμερα η Κίνα και οι Κινέζοι τον είχαν στην συνέχεια κατακλύσει με ερωτήσεις, επειδή είχαν αντιληφθεί ότι γνώριζε τέλεια το τι ακριβώς συμβαίνει στα παρασκήνια της εξουσίας της χώρας τους. Μετά την συζήτηση και μετά το δείπνο, εντυπωσιασμένος από το τι είχα ακούσει τον ρώτησα:

 - Μα είναι πράγματι δυνατόν να γίνει η Κίνα χριστιανική;

 Η συζήτηση γινόταν στα ρωσσικά που όλοι οι τριγύρω καταλάβαιναν. Ο Έλληνας ανατολιστής κύτταξε το πιάτο του και μου απάντησε:

 - Η σούπα είναι ζεστή. Η σούπα είναι κρύα. Η Κίνα είναι κομμουνιστική. Η Κίνα είναι χριστιανική. Δεν έχει μεγάλη δυσκολία!

 Στην συνέχεια και για περίπου 10 λεπτά της ώρας, ο κ. Μεγαλομμάτης εξέθεσε τις σταδιακές εξελίξεις μιας μεγάλης αναταραχής που θα ξεκινούσε με μια τρομερή κρίση δυσπιστίας των Κινέζων κατά του σημερινού κατεστημένου ��ης χώρας τους και θα κατέληγε με μια άρδην ανατροπή του καθεστώτος ως συνέπεια μιας από καιρό ετοιμασμένης εκ των ένδον διάβρωσης της ηγεσίας του ΚΚΚ. Η διαδικασία θα έπαιρνε πολύ λίγα χρόνια, ή αν προτιμάτε μήνες: 18-24! Οι Κινέζοι συνδαιτημόνες φαίνονταν παγωμένοι γιατί καταλάβαιναν, προφανώς καλύτερα από μένα, τον κίνδυνο των περιγραφών του κ. Μεγαλομμάτη. Ένας τους τον ρώτησε σε τι μπορεί να συνίσταται μια κρίση δυσπιστίας στην Κίνα. Ο Έλληνας ανατολιστής είπε:

 - Αρκεί να καταλάβουν οι Κινέζοι ότι η εξουσία τους δεν ενδιαφέρεται για την υγεία τους!

 Και τότε ακολούθησε μια μακρά περιγραφή αναλογιών

α) του τρόπου με τον οποίο οι Ιησουΐτες θα επιχειρήσουν να καταλάβουν την εξουσία της Κίνας στα επόμενα χρόνια, να καταστήσουν την χώρα 'χριστανική' (όσο χριστιανική μπορεί να είναι μια ιησουϊτική εξουσία!), και δι' αυτής να ελέγξουν την παγκόσμια κοινότητα

β) με τον τρόπο που επιχειρήθηκε κάτι ανάλογο πριν από 1800-1840 χρόνια στην διάρκεια της δυναστείας των Ανατολικών Χαν (χονδρικά 206 π.Χ. – 220 μ.Χ).  

 Το τρομερό γεγονός της κινεζικής ιστορίας, το οποίο ο κ.Μεγαλομμάτης έδωσε ως ιστορικό ανάλογο της επερχόμενης αλλαγής στην Κίνα, λέγεται στα κινεζικά Χουάν-τζιν ζι λουάν (黃巾之亂) και αυτό στα ελληνικά αποδίδεται ως το 'Από το Κίτρινο Τουρμπάνι Χάος'. Πρόκειται για ένα είδος στάσης κατά της αυτοκρατορικής εξουσίας και στην διεθνή οριενταλιστική βιβλιογραφία έχει πολύ στραβά περάσει ως 'Εξέγερση του Κίτρινου Τουρμπανιού' (Yellow Turban Rebellion). Τα γεγονότα διαδραματίστηκαν στην περίοδο 184-205 μ.Χ. και προξένησαν (τότε) τον θάνατο 4-7 εκ. Κινέζων. Αλλά δεν ήταν αυτό που ακριβώς εννοούμε σήμερα ως 'εξέγερση' ή 'επανάσταση'.

 Αφορμή των γεγονότων τότε ήταν μια σοβαρή αγροτική κρίση και ξηρασία που εξελίχθηκε σε λιμό και στην συνέχεια σε πανδημία (λοιμό). Αυτά όλα όμως άμεσα κατηγορήθηκαν ως αποτελέσματα αυτοκρατορικής διαφθοράς και στην συνέχεια ένα μυστικιστικό ταοϊστικό τάγμα οδήγησε τους αγρότες σε απόλυτη αμφισβήτηση της αυτοκρατορικής εξουσίας καθώς εμφανίστηκε ως ικανό να θεραπεύσει τον λοιμό και την ξηρασία. Μια κάκιστη, παραχαρακτική των ιστορικών περιγραφή δίνεται εδώ και με πολλά λάθη, παραλείψεις και προ πάντων παρανοήσεις:

https://en.wikipedia.org/wiki/Yellow_Turban_Rebellion

 Οι Κινέζοι που άκουγαν τον κ. Μεγαλομμάτη είχαν γίνει κάτωχροι, επειδή το Χάος του Κίτρινου Τουρμπανιού είναι το χειρότερο φόβητρο κάθε εξουσίας στην Κίνα τους τελευταίους 18 αιώνες. Έτσι το καθιστά η σύνδεση ενός ��οιμού και μιας συμφοράς για την εξουσία με την θαυματουργική θεραπεία του λοιμού εκ μέρους μιας πνευματιστικής οργάνωσης που είναι οι αποδέκτες Θείας Αποκάλυψης και ταυτόχρονα συνασπίζει μεγάλα τμήματα πληθυσμού κατά της διεφθαρμένης εξουσίας με την υπόσχεση μιας νέας αρχής.

 Ο παραλληλισμός – σε ιστορικό / υλικό και σε ψυχικό / πνευματικό επίπεδο – του μυστικιστικού ταοϊστικού τάγματος του Ζαν Ζουέ (με το θεόσταλτο ιερό βιβλίο "Ουσιαστική Τέχνη της Μεγάλης Ειρήνης") με τους Ιησουΐτες εμφανίζει ένα τεράστιο αριθμό αναλογιών και παρεμφερών χαρακτηριστικών, όπως άλλωστε και οι εξελίξεις που οδήγησαν στο χάος πριν από 18 αιώνες φαίνονται παράλληλες αυτές που σήμερα μπορούν να επιφέρουν κοσμογονικές αλλαγές στην Κίνα και στον κόσμο. Δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο εδώ, αλλά ξέρω ότι εφέτος στις αρχές του Γενάρη στο Πεκίνο ο κ. Μεγαλομμάτης έδωσε μια άλλη διάλεξη σε επιτελικό κύκλο της Κίνας με ακριβώς συτό το θέμα: "Ωριγένης και Ιησουϊτες, Ταοϊσμός και Ζαν Ζουέ (Zhang Jue), ή το Κίτρινο Τουρμπάνι σήμερα". Δεν μπορούσαν να παρευρεθούν παρά μόνον Κινέζοι και μάλιστα υψηλόβαθμοι του Κομμουνιστικού (ο Θεός να το κάνει!) Κόμματος της Κίνας.

 Τώρα ο φίλος κ. Μεγαλομμάτης συνεχίζει τις έρευνές του στους ορεινούς όγκους του Δυτικού Αφγανιστάν και στα περίχωρα της Αλεξάνδρειας Προφθασίας, ενώ εγώ ακόμη τον θυμάμαι από πιο παλιά να λέει ότι "η Κίνα είναι ο κρυφός άσσος στο μανίκι των Ιησουϊτών". Οπότε, για να ξεκινούν τέτοιες ιστορίες, καταλαβαίνω ότι τρέχουν να προλάβουν Εκείνους που έρχονται.

[orthodoxiaonline]

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 15 Ιανουαρίου 2023 – ΙΒ΄ Λουκά

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 15 Ιανουαρίου 2023 – ΙΒ΄ Λουκά

Ευαγγελικά αναγνώσματα 2023 – Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 15 Ιανουαρίου 2023 – ΙΒ΄ Λουκά. Continue reading Untitled

[kondavanelos]

"Δυστυχισμένοι οι πτωχοί τω πνεύματι, γιατί έτσι όπως ήταν πάνω στη γη θα είναι και κάτω απ’ τη γη. Δυστυχισμένοι όσοι θρηνούν, γιατί πια απέκτησαν τη θλιβερή συνήθεια του θρήνου. Ευτυχισμένος όποιος δεν επιμένει πως έχει δίκιο, γιατί κανείς δεν έχει ή έχουν όλοι. Ευτυχισμένος όποιος συγχωρεί τους άλλους καθώς κι εκείνος που συγχωρεί τον ίδιο τον εαυτό του. Ευλογημένοι όσοι δεν διψούν για δικαιοσύνη, επειδή ξέρουν πως η μοίρα μας, αντίδικη ή σπλαχνική, είναι έργο της τύχης, της ανεξιχνίαστης. Ευλογημένοι όσοι καταδιώκονται για χάρη του δίκιου, γιατί τους νοιάζει περισσότερο το δίκιο απ’ ό,τι η ανθρώπινη μοίρα τους. Δεν υπάρχει εντολή που να μην παραβαίνεται, ακόμα και αυτά που λέω, κι αυτά που λένε οι προφήτες. Οι ανθρώπινες πράξεις δεν αξίζουν ούτε για την κόλαση ούτε για τους ουρανούς. Να μη μεγαλοποιείς τη λατρεία της αλήθειας· δεν υπάρχει άνθρωπος που μέσα σε μια μονάχα μέρα, να μην είπε ψέματα φορές πολλές, έχοντας κάθε δίκιο. Να μην ορκίζεσαι, γιατί ο όρκος είναι μονάχα έμφαση. Εγώ δε μιλώ ούτε για εκδίκηση, ούτε για συγγνώμη· η λησμονιά είναι η μόνη εκδίκηση και η μοναδική συγγνώμη. Το να κάνεις καλό στον εχθρό σου, μπορεί να είναι πράξη δικαιοσύνης και δεν είναι δύσκολο: να τον αγαπάς όμως, δεν είναι πράξη ανθρώπου, αλλά πράξη αγγέλου. Δώσε τα άγια στα σκυλιά και ρίξε τα μαργαριτάρια σου στους χοίρους˙ αυτό που έχει σημασία είναι να δίνεις. Ψάχνε, μόνο για να ‘χεις τη χαρά να ψάχνεις και όχι για τη χαρά πως βρίσκεις… Η πύλη είναι εκείνη που διαλέγει, όχι ο άνθρωπος. Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα, όλα πάνω στην άμμο χτίζονται, όμως το χρέος μας είναι να χτίζουμε σα να ‘τανε η άμμος πέτρα…" 🌐🌐🌐 Χόρχε Λουίς Μπόρχες, "Περικοπές από ένα απόκρυφο ευαγγέλιο." (στην τοποθεσία Anthropology Cafe- Bar) https://www.instagram.com/p/CXVWepct82R/?utm_medium=tumblr

[geloof-in-god]

Έχω βρει την πραγματική ευτυχία

Από την Τζανγκ Χούα, Καμπότζη

Γεννήθηκα σε μια συνηθισμένη οικογένεια αγροτών. Παρόλο που δεν ήμασταν πλούσιοι, ο πατέρας και η μητέρα μου αγαπούσαν ο ένας τον άλλον και μου φέρονταν πολύ καλά —μπορούσες σίγουρα να πεις πως ήμασταν ευτυχισμένοι στην οικογενειακή μας ζωή και ευλογημέ��οι. Αφού μεγάλωσα, είπα στον εαυτό μου: πρέπει να βρω έναν σύζυγο που θα μου φέρεται καλά κι ύστερα να φτιάξω μια ευτυχισμένη, χαρούμενη οικογένεια. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Δεν αναζητώ πλούτη —το μόνο που χρειάζομαι είναι μια στοργική σχέση με τον σύζυγό μου και μια γαλήνια οικογενειακή ζωή.

Γνώρισα τον σύζυγό μου μέσω ενός κοινού γνωστού. Δεν μου άρεσε στην αρχή γιατί ήταν αρκετά κοντός, μα ο πατέρας και η μητέρα μου είχαν καλή εντύπωση για εκείνον. Έλεγαν πως ήταν καλόκαρδος και θα μου φερόταν καλά. Μπορούσα να δω ότι φερόταν στους ανθρώπους με ειλικρίνεια και φαινόταν σαν κάποιος που θα φερόταν καλά στην οικογένειά του. Σκέφτηκα «Δεν πειράζει που είναι λιγάκι κοντός. Εφόσον μου φέρεται καλά, είναι εντάξει». Κι έτσι, συμφώνησα για τον γάμο και το 1989 παντρευτήκαμε. Αφού παντρευτήκαμε, ο σύζυγός μου ήταν τρυφερός μαζί μου και με φρόντιζε πολύ. Κι εγώ νοιαζόμουν γι’ αυτόν μέσα από την καρδιά μου και πάντα τον είχα προτεραιότητα στο μυαλό μου. Αφού γεννήθηκαν οι δύο μας κόρες, έμεινα στο σπίτι και φρόντιζα το νοικοκυριό ώστε εκείνος να μπορεί να πηγαίνει για δουλειά, χωρίς να χρειάζεται να ανησυχεί για το οτιδήποτε. Αργότερα, τα δυο μας παιδιά χρειάστηκε να φύγουν από την πόλη για σπουδές, κι έτσι νοίκιασα ένα σπίτι κοντά τους για να είμαι μαζί τους κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους. Από τη στιγμή που μπορούσα να φροντίσω μόνη μου για κάτι, ποτέ δεν ενοχλούσα τον σύζυγό μου για οικογενειακά ζητήματα, μικρά ή μεγάλα. Κάποιες φορές τα πράγματα ήταν δύσκολα ή κουραστικά, μα η σχέση μας ως σύζυγοι ήταν γεμάτη αμοιβαία αγάπη, φροντίδα και ενδιαφέρον, και ζούσαμε μια γαλήνια ζωή. Ένιωθα πως είχα μια πραγματικά ευτυχισμένη ζωή.

Εκείνη την περίοδο, τα χρήματα που έβγαζε ο σύζυγός μου μόλις που έφταναν να καλύψουν τα καθημερινά μας έξοδα. Παρόλο που η ζωή μας ήταν λίγο δύσκολη, ποτέ δεν του παραπονέθηκα. Ένιωθα πως δύο σύζυγοι θα πρέπει να μοιράζονται τις χαρές και τις λύπες της ζωής. Μα αργότερα, η οικονομική κατάσταση στη δουλειά του άνδρα μου επιδεινώθηκε· έφτασε σε σημείο να φέρνει σπίτι μόλις τα μισά από όσα έβγαζε συνήθως κάθε μήνα και δυσκολευόμασταν να πληρώσουμε τα δίδακτρα των παιδιών μας. Σε μια προσπάθεια να βοηθήσω και να μοιραστώ το άγχος το οποίο είχε φορτωθεί ο σύζυγός μου, άρχισα να δανείζομαι συχνά χρήματα από τους συγγενείς μας. Σκέφτηκα «Αυτές οι δυσκολίες είναι απλώς προσωρινές. Τα πράγματα με τον καιρό θα καλυτερέψουν». Αφού καταλήξαμε να δανειζόμαστε χρήματα για τόσο καιρό, τα χρέη μας όλο και μεγάλωναν και αγχωθήκαμε και οι δύο πάρα πολύ. Το 2013, ο σύζυγός μου είχε την ιδέα να πάει στο εξωτερικό για να βγάλει χρήματα. Όταν μου το είπε, αν και ήμουν διστακτική στο να τον δω να φεύγει, σκέφτηκα «Αν πάει στο εξωτερικό για δύο με τρία χρόνια και κερδίσει κάποια χρήματα, θα είμαστε σε θέση να ξεπληρώσουμε τα χρέη μας και να βελτιώσουμε την οικογενειακή μας κατάσταση. Επιπλέον, τα παιδιά μας μεγαλώνουν και θέλουμε να τους δώσουμε μια καλή ζωή». Για χάρη της οικογένειάς μας, συμφώνησα να πάει στο εξωτερικό για δουλειά.

Ο σύζυγός μου πήγε στην Καμπότζη κι έμεινε εκεί για τρία χρόνια, διάστημα κατά το οποίο εγώ έμεινα στο σπίτι και φρόντιζα τα παιδιά και τους ηλικιωμένους γονείς μας. Στην αρχή, ο σύζυγός μου τηλεφωνούσε συχνά στο σπίτι κι έδειχνε πως νοιάζεται για την οικογένειά του. Έστελνε, επίσης, χρήματα στο σπίτι. Μα όσο περνούσε ο καιρός, άρχισε να τηλεφωνεί όλο και λιγότερο και στο τέλος, τα πράγματα χειροτέρευσαν τόσο, που δεν τηλεφωνούσε ούτε έστελνε καθόλου χρήματα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ανησύχησα πως κάτι του συνέβη, κι έτσι πήγα να τον δω και πήρα μαζί μου και τις κόρες μας. Όταν φτάσαμε στην Καμπότζη και είδα πως ο σύζυγός μου ήταν σώος και αβλαβής, ανακουφίστηκα πολύ. Εφόσον ήταν η πρώτη μας φορά στην Καμπότζη, είχα σχεδιάσει να μείνουμε και οι τρεις εκεί για λίγο καιρό με τον σύζυγό μου κι ύστερα να επιστρέψουμε στην Κίνα. Ωστόσο, αντιλήφθηκα πως κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι με τον σύζυγό μου, οι άνθρωποι που τον γνώριζαν με κοιτούσαν παράξενα. Εφόσον δεν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, δεν είχα ιδέα τι εννοούσαν μ’ αυτό που έκαναν. Μια βδομάδα αργότερα, χωρίς καμία προειδοποίηση, ο σύζυγός μου έφερε, κρατώντας το στην αγκαλιά του, ένα ξένο παιδί για να με δει. Είπε στο παιδί «Άντε, πες γεια στη θεία σου». Εκείνη τη στιγμή απλώς κοιτούσα με απλανές βλέμμα, καθώς δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε. Όταν ρώτησα τον σύζυγό μου, ανακάλυψα πως αυτό ήταν το παιδί που είχε κάνει με μια άλλη γυναίκα στην Καμπότζη. Θύμωσα τόσο πολύ, που δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν έβγαλα λέξη. Ένιωθα τόσο ηλίθια, εντελώς χαμένη. Όταν προσπάθησα να τον επιπλήξω, είπε, πολύ ήρεμα «Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Πολλοί άνθρωποι εδώ το κάνουν!» Ακούγοντάς τον να το λέει αυτό, θύμωσα τόσο πολύ, που άρχισα να τρέμω ολόκληρη. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως ο ίδιος μου ο σύζυγος, ο οποίος με αγαπούσε εδώ και τόσα χρόνια, θα μπορούσε να πει κάτι τόσο ψυχρό και άκαρδο και να κάνει κάτι τόσο αδιάντροπο. Μέσα στην οργή μου, τον χαστούκισα μια-δυο φορές δυνατά. Η προδοσία του ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία για εμένα —απλώς δεν μπορούσα να δεχθώ αυτό που συνέβαινε. Παρέλυσα εντελώς. Κάθισα απλώς στο πάτωμα κι έκλαιγα γοερά. Ρωτούσα τον εαυτό μου ξανά και ξανά «Γιατί να μου το κάνει αυτό; Πού είναι ο σύζυγος που γνώριζα; Μου έδωσε όρκο αιώνιας αγάπης —ήταν κι αυτός, και η τρυφερότητα και η φροντίδα του, όλα ψεύτικα; Έχω δώσει όλο μου το είναι γι’ αυτήν την οικογένεια. Ποτέ δεν του ζήτησα χρήματα ή ωραία πράγματα. Μα τώρα…» Ένιωθα τρομερά εξευτελισμένη και βαθιά μέσα μου ένιωθα πληγωμένη και αδικημένη. Ένιωθα πως δεν υπήρχε τρόπος να συνεχίσω να ζω.

Κατά τις ημέρες που ακολούθησαν, το πρόσωπό μου ήταν διαρκώς υγρό από δάκρυα. Απεχθανόμουν εκείνη τη γυναίκα και απεχθανόμουν εκείνο το παιδί. Είπα στον σύζυγό μου πως ήθελα να πάρουμε διαζύγιο και ετοιμάστηκα να επιστρέψω με τις κόρες μου πίσω στην Κίνα και ύστερα να αποχωρήσω από αυτήν την υποτιθέμενη οικογένεια. Μα προς έκπληξή μου, ο σύζυγός μου όχι μόνο δεν συμφωνούσε με το διαζύγιο, αλλά δεν ήταν και πρόθυμος να αφήσει εκείνη ��η γυναίκα. Αργότερα έμαθα πως κάποια μέλη της οικογένειάς μου ήξεραν εδώ και λίγο καιρό πως ο σύζυγός μου είχε βρει άλλη γυναίκα και είχε παιδί μαζί της, μα με κρατούσαν στο σκοτάδι όλο αυτό το διάστημα. Ένιωσα, τότε, ακόμα περισσότερο πως μου είχαν στερήσει κάθε αξιοπρέπεια στη ζωή μου. Είχα αφοσιωθεί ολόκαρδα στη διαχείριση της οικογένειάς μας, χωρίς να φανταστώ ποτέ πως θα μου το ξεπλήρωναν με προδοσία και απάτη. Η καρδιά μου έσπασε. Αυτό το δυνατό χτύπημα ήταν από μόνο του αρκετά οδυνηρό, μα αυτό που πραγματικά δεν μπορούσα να δεχθώ ήταν εκείνα τα περίεργα βλέμματα που μου έριχναν όλοι οι γνωστοί του συζύγου μου· μάλιστα μέχρι που με κουτσομπόλευαν. Ο σύζυγός μου ήταν αυτός που με είχε προδώσει κι εκείνη η γυναίκα αυτή που είχε γκρεμίσει εξ’ αρχής την οικογένειά μου, μα εκείνη τη στιγμή, στα μάτια των άλλων, εγώ ήμουν η παρείσακτη. Απλώς δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια τον πόνο που ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Κάθε μέρα περνούσε τόσο αργά σαν να ήταν ένας χρόνος, και είχα χάσει περισσότερα από δέκα κιλά.

Ακριβώς τη στιγμή που είχα παραδοθεί εντελώς στην απελπισία, ήρθε σ’ εμένα η σωτηρία του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Η γειτόνισσά μου από το διπλανό σπίτι, η Λιν Τινγκ, άκουσε τι είχε συμβεί κι έτσι ήρθε από το σπίτι και μοιράστηκε μαζί μου το ευαγγέλιο. Είπε «Έχε πίστη —ο Θεός μπορεί να σε βοηθήσει». Ωστόσο, για έναν άνθρωπο σαν εμένα που είχα μεγαλώσει με αθεϊστική παιδεία, δεν μπορούσα απλώς να χτυπήσω τα δάχτυλά μου και ξαφνικά να έχω πίστη! Δεν απάντησα καν. Η Λιν Τινγκ ήρθε αργότερα για να μιλήσει μαζί μου ξανά και είπε «Διάβασε τα λόγια του Θεού. Μόνο ο Θεός μπορεί να σε σώσει από τα βάσανά σου…». Όλα όσα έλεγε ήταν τόσο ειλικρινή, που συγκινήθηκα λιγάκι και ντρεπόμουν να την απορρίψω για δεύτερη φορά, έτσι δέχθηκα το βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται». Όταν το άνοιξα, είδα το εξής απόσπασμα: «Η ανθρωπότητα, που παράτησε την παροχή ζωής από τον Παντοδύναμο, δεν γνωρίζει γιατί υπάρχει κι όμως φοβάται τον θάνατο. Δεν έχουν βοήθεια ή υποστήριξη, κι όμως διστάζουν ακόμα να κλείσουν τα μάτια τους και προετοιμάζονται να παρατείνουν μια ποταπή ύπαρξη σ’ αυτόν τον κόσμο, σακιά από σάρκα χωρίς καμία αίσθηση της ίδιας τους της ψυχής. Ζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο, χωρίς ελπίδα, όπως και οι άλλοι, χωρίς σκοπό. Υπάρχει μόνο ο Ένας κι Άγιος στον μύθο, ο οποίος θα έρθει να σώσει όσους στενάζουν από τα βάσανα κι επιθυμούν απελπισμένα την άφιξή Του. […] Όταν θα είσαι κουρασμένος κι όταν θα αρχίσεις να νιώθεις την απόγνωση του κόσμου αυτού, μη μπερδευτείς, μην κλάψεις. Ο Παντοδύναμος Θεός, ο Παρατηρητής, θ’ αγκαλιάσει την άφιξή σου ανά πάσα στιγμή» («Ο αναστεναγμός του Παντοδύναμου» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Όταν διάβασα τα εγκάρδια λόγια του Θεού, έκλαψα δυνατά και ένιωσα πως ο Θεός κατανοεί στ’ αλήθεια την ανθρωπότητα. Ήθελα να πεθάνω εξαιτίας της προδοσίας του συζύγου μου, μα στερούμουν θάρρους και δεν ήθελα να πεθάνω έτσι. Είχα χάσει τον σκοπό και την κατεύθυνσή μου στη ζωή και είχα φτάσει σε σημείο να μη με νοιάζει καθόλου το να μείνω συγκροτημένη. Όταν διά��ασα τα λόγια του Θεού, ήταν σαν να είδα πως υπήρχε ελπίδα στη ζωή και η καρδιά μου βρήκε κάποια γαλήνη. Παρόλο που ο σύζυγός μου με είχε προδώσει, μπορούσα να στηριχθώ στον Θεό. Δεν ήμουν μόνη. Ο Παντοδύναμος Θεός είπε: «Όταν θα αρχίσεις να νιώθεις την απόγνωση του κόσμου αυτού, μη μπερδευτείς, μην κλάψεις. Ο Παντοδύναμος Θεός, ο Παρατηρητής, θ’ αγκαλιάσει την άφιξή σου ανά πάσα στιγμή». Στηρίχθηκα με προθυμία στον Θεό διότι είχα πληγωθεί και δεν είχα κανέναν να νοιάζεται για εμένα. Χρειαζόμουν την αγκαλιά του Θεού. Αισθανόμουν την κάθε ημέρα τόσο δύσκολη, τόσο εξουθενωτική και δεν ήθελα να συνεχίσω έτσι. Αντιλήφθηκα πως εφόσον ο Θεός κατανοεί τόσο καλά την ανθρωπότητα, σίγουρα θα μπορούσε να με οδηγήσει μακριά από αυτόν τον πόνο. Κι έτσι, άρχισα να διαβάζω τον λόγο του Θεού και να μαθαίνω να ψέλνω ύμνους δοξολογίας για τον Θεό μαζί με τη Λιν Τινγκ. Μου είπε «Όταν περνάς δύσκολες στιγμές, να προσεύχεσαι στον Θεό και να διαβάζεις τα λόγια Του. Ο Θεός μπορεί να παρηγορήσει τις τραυματισμένες μας ψυχές». Αυτό ακριβώς έκανα. Όταν παρακολουθούσα τα μουσικά βίντεο και τα βίντεο με τους ύμνους που είχαν γυρίσει οι αδελφοί και οι αδελφές της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού, ανέβλυζε ευτυχία μέσα από την καρδιά μου. Ειδικά όταν είδα το βίντεο «Η Ευτυχία στην ευλογημένη Γη της Χαναάν», ένιωθα πως και η δική μου καρδιά χόρευε μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές που χόρευαν και τραγουδούσαν. Η κατάθλιψη και ο πόνος σταδιακά εξαφανίστηκαν από την καρδιά μου και ένα χαμόγελο άρχισε τελικά να εμφανίζεται στο πρόσωπό μου. Ξαφνικά ένιωσα πως αυτή ήταν η οικογένεια που επιθυμούσα πραγματικά και ότι μπορώ να βρω την αληθινή ευτυχία μόνο με τους αδελφούς και τις αδελφές. Έτσι, προσχώρησα στην Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού κι άρχισα να ζω μια εκκλησιαστική ζωή με τους αδελφούς και τις αδελφές μου.

Αργότερα διάβασα αυτά τα λόγια από τον Θεό: «Ο Σατανάς εκμεταλλεύεται τις κοινωνικές τάσεις για να διαφθείρει τον άνθρωπο. Αυτές οι κοινωνικές τάσεις περιλαμβάνουν πολλά στοιχεία. Κάποιοι λένε: “Έχουν να κάνουν με τα ρούχα που φοράμε; Έχουν να κάνουν με την τελευταία λέξη της μόδας, με τα καλλυντικά, τις κομμώσεις και τις εκλεκτές γεύσεις;” Έχουν να κάνουν με αυτά τα πράγματα; Όλα αυτά αποτελούν μέρος των τάσεων, αλλά δεν θέλουμε να αναφερθούμε εδώ σ’ αυτά. Θέλουμε μόνο να μιλήσουμε για τις ιδέες που μεταφέρουν οι κοινωνικές τάσεις στους ανθρώπους, για τον τρόπο με τον οποίον καθορίζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων στον κόσμο, τους στόχους που θέτουν στη ζωή και τη γενικότερη στάση των ανθρώπων. Αυτά είναι πολύ σημαντικά στοιχεία, καθώς μπορούν να ελέγχουν και να επηρεάζουν την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Η μία μετά την άλλη, όλες αυτές οι τάσεις επιφέρουν μια σατανική επίδραση, η οποία συνεχώς εκφυλίζει τον άνθρωπο, τον κάνει να χάνει συνεχώς τη συνείδηση, την ανθρώπινη φύση και τη λογική του, και υποβαθμίζει ολοένα περισσότερο την ηθική του και την ποιότητα του χαρακτήρα του, σε βαθμό που να μπορούμε να πούμε ότι οι άνθρωποι σήμερα, στην πλειονότητά τους, δεν έχουν καμία ακεραιότητα, καθόλου ανθρώπινη φύση, αλλά ούτε και συνείδηση, πόσο μάλλον λογική. […] Όταν φυσάει ο άνεμος των τάσεων, ίσως μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων να είναι αυτός που ορίζει τις τάσεις. Αυτοί οι άνθρωποι ξεκινούν να κάνουν κάτι, αποδέχονται ένα είδος ιδέας ή ένα είδος προοπτικής. Ωστόσο, οι άνθρωποι, στην πλειονότητά τους, και λόγω της άγνοιάς τους, θα εξακολουθούν να μολύνονται συνεχώς, να αφομοιώνονται και να έλκονται από αυτού του είδους την τάση, μέχρι όλοι τους, χωρίς να το γνωρίζουν, να την αποδέχονται ακούσια, να βυθίζονται σ’ αυτήν και να ελέγχονται από αυτήν. Αυτού του είδους οι τάσεις, η μία μετά την άλλη, τους ανθρώπους που δεν έχουν νου υγιή εν σώματι υγιεί, που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ την αλήθεια, που δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα στο θετικό και το αρνητικό, τους κάνουν να αποδέχονται πρόθυμα τις όποιες τάσεις, τις απόψεις για τη ζωή και τις αξίες που προέρχονται από τον Σατανά. Αποδέχονται ό,τι τους λέει ο Σατανάς σχετικά με την προσέγγιση που πρέπει να έχουν απέναντι στη ζωή και τον τρόπο ζωής που τους “χαρίζει” ο Σατανάς. Δεν έχουν τη δύναμη ούτε την ικανότητα, πόσο μάλλον την επίγνωση, για να αντισταθούν» («Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ’» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Αυτά τα λόγια από τον Θεό έφεραν στο μυαλό μου αυτό που μου είχε πει ο σύζυγός μου: «Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Πολλοί άνθρωποι εδώ το κάνουν!» Δεν είναι οι σκέψεις και οι απόψεις του συζύγου μου αληθινό παράδειγμα αυτού που αποκαλύπτεται στα λόγια του Θεού σχετικά με το πώς οι πονηρές τάσεις της κοινωνίας ρουφούν τους ανθρώπους και τους φθείρουν; Πριν να φύγει από τη χώρα, ο σύζυγός μου μπορούσε να φροντίσει την οικογένεια και νοιαζόταν για εμένα και τα παιδιά μας. Ωστόσο, στα τρία σύντομα χρόνια αφότου εγκατέλειψε το σπίτι για να εργαστεί, έπεσε με τα μούτρα στο να ακολουθεί τις πονηρές τάσεις της κοινωνίας —είχε προδώσει τους κοντινότερους σ’ αυτόν ανθρώπους. Όταν οι σκέψεις μου στράφηκαν στη σημερινή κοινωνία, συνειδητοποίησα πως πολλές γυναίκες δεν πιστεύουν πως το να είσαι ερωμένη είναι κάτι επαίσχυντο —αντίθετα νομίζουν πως σημαίνει ότι είναι περπατημένες. Πολλοί άνδρες έχουν δηλητηριαστεί από κάποιον πονηρό τρόπο σκέψης, όπως: «Η κόκκινη σημαία στο σπίτι παραμένει ψηλά, ενώ οι πολύχρωμες σημαίες αλλού ανεμίζουν στο αεράκι». Ιδέες σαν κι αυτήν, τους οδηγούν σε αδιάντροπες εξωσυζυγικές σχέσεις. Δεν το θεωρούν επαίσχυντο, αντίθετα το θεωρούν ως κάτι για το οποίο πρέπει να είναι υπερ��φανοι. Ο σύζυγός μου δεν ήθελε να πάρει διαζύγιο από εμένα, μα δεν ήθελε επίσης και να αφήσει εκείνη τη γυναίκα. Δεν τον ήλεγχε αυτός ο πονηρός τρόπος σκέψης και οπτική; Μέσα από την ανάγνωση των λόγων του Παντοδύναμου Θεού, κατάφερα τελικά να κατανοήσω πως στην πραγματικότητα όλοι είναι θύματα. Όλοι έχουν εξαπατηθεί από τον πονηρό τρόπο σκέψης που μας εμφύτεψε ο Σατανάς. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο έχουμε διαφθαρεί σε σημείο που δεν έχουμε καμία ηθική, καμία ντροπή. Αναρωτήθηκα «Τι κερδίζουν οι άνθρωποι εκπληρώνοντας τις δικές τους εγωιστικές επιθυμίες; Μπορούν πραγματικά να αποκτήσουν ευτυχία;» Όπως το έβλεπα εγώ, δεν νομίζω πως ο σύζυγός μου κι εκείνη η γυναίκα ήταν πιο ευτυχισμένοι απ’ ό,τι είμαι εγώ, και επιπλέον, αυτό το παιδί είναι ένα αθώο θύμα. Δεν είναι η δυστυχία την οποία έχει βιώσει ολόκληρη η οικογένειά μας, απλώς αποτέλεσμα της διαφθοράς και του πλήγματος του Σατανά; Όταν σκέφτομαι τον εαυτό μου, αν δεν ερχόταν σ’ εμένα η σωτηρία του Θεού, θα είχα επίσης σαπίσει μέσα μου από τις πονηρές τάσεις της κοινωνίας. Σκεφτόμουν πως εφόσον ο σύζυγός μου είχε βρει άλλη γυναίκα, θα μπορούσα να κάνω το ίδιο και να ψάξω για κάποιον άλλον, καθώς θα υπήρχαν πολλοί άλλοι άνδρες που θα με ήθελαν. Είμαι ευγνώμων που ο Θεός με έσωσε ακριβώς τη στιγμή που ο Σατανάς ήταν έτοιμος να με καταβροχθίσει. Ο Θεός μού επέτρεψε να έρθω ενώπιόν Του και να λάβω την προστασία Του. Διαφορετικά, θα είχα καταστραφεί από τις πονηρές τάσεις αυτής της κοινωνίας.

Αργότερα διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Επειδή η ουσία του Θεού είναι άγια, αυτό σημαίνει ότι μόνο μέσα από τον Θεό μπορείς να διαβείς τον φωτεινό, τον σωστό δρόμο στη ζωή. Μόνο μέσα από τον Θεό μπορείς να γνωρίσεις το νόημα της ζωής, μόνο μέσα από τον Θεό μπορείς να βιώσεις την πραγματική ανθρώπινη φύση, να κατέχεις την αλήθεια, να γνωρίσεις την αλήθεια, και μόνο μέσα από τον Θεό μπορείς να αποκτήσεις ζωή από την αλήθεια. Μόνο ο ίδιος ο Θεός μπορεί να σε βοηθήσει να αποφύγεις το κακό και να σε σώσει από τη βλάβη που προκαλεί ο Σατανάς και τον έλεγχο που έχει επάνω σου. Εκτός από τον Θεό, κανένας και τίποτα δεν μπορεί να σε σώσει από τον ωκεανό των συμφορών, ώστε να μην υποφέρεις άλλο: αυτό καθορίζεται από την ουσία του Θεού. Μόνο ο ίδιος ο Θεός σε σώζει με τόση ανιδιοτέλεια, μόνο ο Θεός είναι ο τελικός υπεύθυνος για το μέλλον σου, για τη μοίρα σου και για τη ζωή σου και Εκείνος διευθετεί όλα τα πράγματα για εσένα. Αυτό είναι κάτι που τίποτα δημιουργημένο ή μη δημιουργημένο δεν μπορεί να καταφέρει. Επειδή τίποτα δημιουργημένο ή μη δημιουργημένο δεν έχει ουσία παρόμοια με του Θεού, κανένας άνθρωπος ή πράγμα δεν έχει την ικανότητα να σε σώσει ή να σε καθοδηγήσει. Αυτή είναι η σημασία της ουσίας του Θεού για τον άνθρωπο» («Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ’» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Από τα λόγια του Θεού, μπορούσα να νιώσω την αγάπη και την ανησυχία Του για την ανθρωπότητα, κι επίσης κατάφερα να κατανοήσω πως, παρόλο που ο Σατανάς μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε είδους κοινωνικές τάσεις ώστε να μας διαφθείρει και να μας βλάψει, ο Θεός δεν έχει ποτέ παραιτηθεί από τη σωτηρία μας. Ο Θεός πάντα μας προστατεύει σιωπηλά, σχεδιάζοντας κάθε είδους διαφορετικές καταστάσεις ώστε να μπορέσουμε να επιστρέψουμε ενώπιόν Του και να δεχθούμε τη σωτηρία Του. Αναλογιζόμενη το γεγονός ότι ζούσα μες στην αγανάκτηση και τα βάσανα μετά την προδοσία του συζύγου μου, γνώριζα πως αν δεν ήταν η φροντίδα και το έλεος του Θεού, αν δεν με είχαν παρηγορήσει κι ενθαρρύνει τα λόγια Του ώστε να μπορέσω να δω τα τεχνάσματα και τις δόλιες μηχανορραφίες που χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να διαφθείρει τους ανθρώπους, και να δω καθαρά πώς οι πονηρές τάσεις του Σατανά μας δηλητηριάζουν, τότε θα είχα μείνει να ζω για πάντα σε αυτήν την κατάσταση αγανάκτησης και πόνου. Δεν θα είχα καταφέρει ποτέ να ελευθερωθώ από αυτήν. Θα είχα μάλιστα καταστρέψει εντελώς τον εαυτό μου, μόνο και μόνο για να διώξω αυτήν την απέχθεια από την καρδιά μου. Μέσω αυτής της εμπειρίας, όχι μόνο βίωσα την αγάπη του Θεού, μα έφτασα πραγματικά σε σημείο να νιώσω πως μόνο ο Θεός μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα από τη διαφθορά και το πλήγμα του Σατανά, και μόνο ο Θεός μπορεί να μας οδηγήσει στο μονοπάτι του φωτός στη ζωή. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Θεό που με έσωσε από την άβυσσο του πόνου!

Αυτές τις ημέρες, τώρα που έχω διαβάσει περισσότερα από τα λόγια του Θεού, έχω φτάσει σε σημείο να κατανοήσω λίγη από την αλήθεια και μπορώ να δω πιο καθαρά πολλά ζητήματα. Δεν μισώ πια τον σύζυγό μου, ούτε εκείνη τη γυναίκα. Είναι ελεύθεροι να επιλέξουν όποιου είδους ζωή θέλουν να ζήσουν. Είμαι επίσης σε θέση να είμαι ήρεμη και ψύχραιμη με συγγενείς και φίλους. Δεν κατηγορώ πια καθόλου την οικογένειά μου, καθώς όλοι έχουμε διαφθαρεί από τον Σατανά και είμαστε όλοι θύματά του. Τώρα, παρευρίσκομαι συχνά σε συγκεντρώσεις με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, όπου διαβάζουμε τα λόγια του Θεού, συναναστρεφόμαστε και μοιραζόμαστε τις προσωπικές μας εμπειρίες. Αποκομίζω καθημερινά συγκομιδή από τα λόγια του Θεού. Έχω γαλήνη και χαρά μέσα στην καρδιά μου και η ζωή μου είναι γεμάτη ελπίδα. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Θεό που με καθοδήγησε στο σωστό μονοπάτι στη ζωή και που μου έδωσε ένα αληθινό σπιτικό. Εκεί βρήκα την αληθινή ευτυχία και το μόνο που επιθυμώ είναι να ακολουθώ τον Θεό για πάντα!

Ειδική αγάπη για εσάς, καλώς ήρθατε στην επίσημη ιστοσελίδα της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού για να διαβάστε ευαγγέλιο βιβλία.

[ask-teapot]

Στο σημερινό Teapot κερνάμε γλυκό κουταλιού

1. Υπάρχει κάποιος τρόπος να μην χάνω συνέχεια τα κλειδιά μου ; lost in key

Αρχικά είναι πολύ σοβαρό να χάνουμε τα κλειδιά μας και ελπίζω να εννοείς πως τα χάνεις εντός σπιτιού και όχι πως πας για καφέ και τα ξεχνάς εκεί. Τώρα για να μην τα χάνεις, μπορείς να βρεις ένα "official key spot" και να το παντρευτείς για το υπόλοιπο της ζωής σου. Όταν είσαι στο σπίτι να τα βάζεις μέσα σε ένα δοχείο, πίσω από την πόρτα κτλ και όταν είσαι έξω αποφάσισε σε ποιο τσεπάκι της τσάντας σου θα είναι και απλά μην τα βάζεις ποτέ αλλού. Δεν έχει νόημα κάποια στιγμή να βαρεθείς και να τα αφήσεις μέσα στην τσέπη του τζιν, ή μέσα στο ψυγείο. Χτίσε χαρακτήρα και πάντα στην θέση τους! Εναλλακτικά σε κορδονάκι γύρω από τον λαιμό. Fair enough?

2. Οι φιλοι μου δεν με ρωτάνε ποτε τι κανω, οπωτε αρχίζω κ μιλαω μονος μου. Εχω καποιο προβλημα ; The Amazing Flash⚡️

Ναι. Κακούς φίλους. Η σχέση σας δεν είσαι ��ίκαιη για εσένα.

Είναι πολύ λογικό να θες να πεις κι εσύ τα δικά σου, αλλά οι σχέσεις μας με τους άλλους αποκτάνε κάποια "δομή" στην πολύ πολύ αρχή. Πιο συγκεκριμένα, εάν αυτό που πάντα έκανες με μια φίλη/ο ήταν στον καφέ να αρχίζει να σου αναλύει κι εσύ να είσαι ο ψυχολόγος, τότε είναι λογικό να το έχουν δέσει έτσι. Δεν εννοώ πως αυτό δεν αλλάζει. Ίσως κι εσύ στο παρελθόν να ήσουν πιο κλειστός και μαζεμένος και να μην διεκδικούσες. Ίσως να ήθελες να αρέσεις και τι καλύτερη (μπορεί υποσυνείδητη) στρατηγική για να αρέσουμε στους άλλους, να τους αφήνουμε να μιλάνε για τους εαυτούς τους με τις ώρες.

Δεν έχει σημασία ο λόγος που έγινε αυτό (μόνο για προσωπικό αναστοχασμό), αυτό που έχει σημασία είναι με ποιόν τρόπο θα πάρεις πίσω το έδαφος. Αυτό έχει να κάνει με τι τύπου σχέση έχεις με τους φίλους. Εάν τους μιλήσεις για αυτό θα είναι κάτι που θα το καταλάβουν; Είναι για εσάς κάτι συνηθισμένο να μιλάτε σε τέτοιο επίπεδο; Εάν όχι, τότε προσπάθησε με την λεγόμενη τακτική "μισό αστεία-μισό σοβαρά", εκεί που ο άλλος θα λέει τα δικά του κάνεις γκριμάτσα, τον διακόπτεις και χαμογελώντας λες "να στα πω κι εγώ τα δικά μου;". Χαμογελάς, αλλά διατηρείς eye contact για να  καταλάβει πως μπούχτισες. Σιγά σιγά θα πάρεις πίσω το χαμένο έδαφος, στην περίπτωση που σε ενδιαφέρει βέβαια.

3. Γιατί πάντα μου μιλάνε αυτοί που έχουν κοπέλα; Τι θέλουν από μενα ; Jessica Rabbit 

Υποθέτω πως είσαι cool, fun και easy to talk to. Ελληνιστί, θέλουν να σε γνωρίσουν, ίσως απλά για φιλενάδα.

Στην άλλη περίπτωση, τι να σου πω; Να μπω σε λεπτομέρειες χωρίς να ξέρω τίποτα παρα πάνω; Να μπω.

Δεν μπορώ να ξέρω εάν σε κάποιον αρέσεις ο οποίος έχει κοπέλα, αλλά άσε με να σου πω κάτι φριχτό: Έτσι είναι οι άνθρωποι. Έχουμε τα καλά μας, έχουμε και τα άλλα μας, τα αποτέτοια μας. Είμαστε και ήρωες, είμαστε και καθίκια. Γι' αυτό όταν κάποιος χαρακτήρας σε ταινία ή βιβλίο  είναι πιο μονοκόμματος μας φαίνεται χαζό και όταν κάποιος είναι πολυσύνθετος μας φαίνεται "αληθινός" και "ανθρώπινος". Γιατί κάποιος μπορεί την ίδια μέρα και να βοηθήσει μια γιαγιά να περάσει τον δρόμο και όταν χυθεί ο καφές του κάπου δημόσια να το προσπεράσει χωρίς να κάνει κάποια προσπάθειά να το μαζέψει.

Θα ήταν δίκαιος, αλλά βαρετός ένας κόσμος που όσα ονοματίζαμε κάπως για να ανακουφιστούμε από την τυχαιότητα, ήταν έτσι όντως. Το ότι κάποιος έχει κοπέλα δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να μιλήσει με κάποια άλλη και όπως βλέπεις δεν σημαίνει πως δεν μπορεί και να του αρέσει. Μας ενοχλούν κάπως αυτά, αλλά είναι αυτό που είναι. Ενδιαφέρεται πολύ για την κοπέλα του, αλλά θέλει να πει και μια μαλακία με την συνάδελφο. Το πόσο κακό είναι το φλερτ, εάν το πούμε φλερτ, είναι κάτι που μονολογώντας απλά και με μηδέν δεδομένα δεν μπορώ να το κάνω. You get the idea.

4.

 meow ? Miss kittin

MEOW !

5. Αγαπητό teapot, τι κάνεις όταν έχεις δώσει ένα μάθημα εκατό φορές και δεν μπορείς να το περάσεις; Ο καθηγητής αυτός είναι περίπτωση συμφωνούν όλοι δεν θα έπρεπε να διδάσκει όμως δυστυχώς το έχει αυτός. Του έχω μιλήσει, ξέρει πως δουλεύω αλλά νομίζω πως από τότε που του μίλησα με έχει βάλει τελείως στο μάτι. Θέλω να του μιλήσω και φέτος (έμαθα πως με έκοψε πάλι και θα παω να δω το γραπτό) τι να του πω; βαθμός 1

Αγαπητέ βαθμέ 1,

Προσπαθώ από τα βάθη της ψυχής μου να σου δώσω κάποια συμβουλή, αλλά δεν μπορώ να ξέρω. Έγραψες τόσα για τον καθηγητή και τίποτα για το μάθημα. Το ξέρεις πως απλά να το δίνεις δεν φτάνει ε; Κι εγώ είχα δώσει κάποια μαθήματα 10 φορές, αλλά τις 7 πήγαινα αδιάβαστη. Μετά είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο το θέμα. Πας στις θεωρίες; Σας δίνει κάποια εργασία; Το ότι δουλεύεις δεν είναι κάτι που θα ενθουσιάσει έναν καθηγητή, ούτε αυτό είναι λόγος για να περάσεις έτσι ένα μάθημα.

Με το μέρος σου είμαι και τα έχω περάσει κι εγώ αυτά όπως και κάθε φοιτητής. Όλοι κολλάνε και με μαθήματα και με καθηγητές και η λύση δεν είναι του μιλήσεις αναλυτικά (αφού μας τονίζεις πως είναι και τελείως στραβόξυλο). Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μην χάνεις θεωρία, να συμμετέχεις όσο μπορείς και θα το περάσεις. Να του μιλήσεις μόνο όταν είσαι σίγουρος πως έχεις περάσει και πως το γραπτό σου ήταν πολύ καλό. Στην περίπτωση που όλα πάνε κατά διαόλου έχεις το δικαίωμα να ανακατέψεις και τον υπεύθυνο τμήματος της σχολής σου σε αυτό. Αλλά να είσαι σίγουρος πως ό,τι πέρναγε από το χέρι σου το έκανες.

Μην αρχίσεις: Όχι, την πρώτη διαφάνεια δεν την διάβασα γιατί ήταν εισαγωγική, η δεύτερη δευτερεύουσας σημασίας, η τρίτη γρουσουζιά και τέταρτη εκτός ύλης. Διάβασε τα όλα. Ναι, πρέπει.

Καλή τύχη.

6. ποιος τρωει γλυκο του κουταλιου και γιατι ? γιατι συνεχιζουν να το προσφερουν σαν να ειναι κατι που τρωγεται ? ευχαριστω koutalaki

Έχεις ακούσει το περί ορέξεως κολοκυθόπιτα;

Φίλε κουταλάκι, οι άνθρωποι πιο παλιά, δεν είχαν όσα ��ίχαμε και πολλά τα έφτιαχναν μόνοι τους. Όταν για παράδειγμα είχαν μια μεγάλη σοδειά δεν μπορούσαν να πετάξουν το προϊόν που με κόπο καλλιέργησαν, αλλά έπρεπε και να το συντηρήσουν κάπως. Χρόνια αργότερα, όταν οι παππούδες μας ήταν παιδιά, ήταν χιτάκι το γλυκό του κουταλιού και όταν πήγαινες κάπου επίσκεψη στο έδιναν με ένα μικρό κουτάλι (είναι και ξελιγωτικά). Τώρα πού ακριβώς πας εσύ και στο προσφέρουν όλοι έτσι χαλαρά δεν ξέρω, εμένα μου φαίνεται κάπως σπάνιο σαν κέρασμα τη σήμερον ημέρα. Εγώ προτιμώ μπισκότα μαζί με το τσάι μου βέβαια.

Παρακαλώ και καλή εβδομάδα.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=-KFRm8GOAoE&w=560&h=315]

[vali133h]

Να είμαστε αισιόδοξοι ότι και αν συμβαίνει...

Υπάρχει ένας ανάπηρος άνθρωπος γεμάτος αισιοδοξία, τον οποίο έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια.Είναι ένας στρατιώτης που πληγώθηκε στον πόλεμο. Μια εχθρική σφαίρα διαπέρασε το σώμα του, τον πλήγωσε δίπλα στη μέση του. Με κάλεσε να τον επισκεφθώ. Μπήκαμε μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο. Σε μία μεγάλη καρέκλα, με πλάτη δίπλα στο παράθυρο, καθόταν ο γνωστός μου. Με κοίταξε και μου είπε: «Κάθομαι εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ και παρατηρώ τη ζωή από το παράθυρο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ και καμιά φορά από το ένα πρωί ως το άλλο πρωί. ��έρετε πως εάν ένας άνθρωπος βρεθεί μέσα σ' ένα άδειο πηγάδι και από κει παρατηρήσει μέρα μεσημέρι τον ουρανό, θα δει τα αστέρια του ουρανού; Και εγώ παρατηρώ μέσα από το μισοσκόταδο μου τους ανθρώπους και μου φαίνονται σαν αστέρια λαμπερά που φέγγουν, κινούνται κυκλικά και αδιάκοπα. Όσο συμμετείχα στον στρόβιλο της ζωής δεν ήξερα ότι η ζωή είναι τόσο ωραία και τόσο γλυκιά. Από τότε που έχασα τα πόδια μου, κέρδισα τα μάτια μου. Ναι βλέπω αυτή τη ζωή από τότε που κάθισα σ' αυτήν την καρέκλα. Η ζωή είναι ωραία και γεμάτη αρμονία. Η αρρώστια δεν είναι μεγάλο κακό και ο θάνατος επίσης δεν είναι ούτε μεγάλο ούτε μικρό κακό. Δεν αισθάνομαι τα πόδια μου καθόλου. Δεν στηρίζουνε αυτά εμένα αλλά εγώ αυτά. Αλλά υπάρχει κάτι που στηρίζει εμένα όπως εγώ κρατώ τα παράλυτα πόδια μου. Αν δεν υπήρχε αυτό, θα ήμουν όλος παράλυτος. Αυτό που με κρατά είναι η εσωτερική ψυχική μου αισιοδοξία. Η ψυχή μου για καιρό ήταν παράλυτη. Η οπτική της ψυχής μου κυρίως ήταν παράλυτη, επειδή δεν μπορούσε να βλέπει την ομορφιά και το νόημα αυτής της ζωής. Η ψυχή μου περιφερόταν στο σκοτάδι και της φαινόταν όλος ο κόσμος σκοτεινός. Η μοναδική της δραστηριότητα ήταν η υποταγή στο σώμα, η σκλαβιά στο σώμα. Το σώμα μου έσερνε την ψυχή πίσω του, όπως τραβά ο κυνηγός τον σκύλο του από το λουρί. Η ψυχή μου χοροπηδούσε, χόρευε στη σκόνη και στη λάσπη, ακολουθώντας το σώμα, υπακούοντας πάντα στην θέληση του σώματος. Ήμουν υγιής αλλά δεν το αισθανόμουν. Είχα μάτια αλλά δεν έβλεπα. Οι ακτίνες του ηλίου, ενώ με άγγιζαν χαρούμενα, εγώ κατσούφιαζα και δεν τις έβλεπα. Τα αστέρια με έβλεπαν, αλλά εγώ τα απεχθανόμουν και τα φοβόμουν. Ήμουν σαν τυφλοπόντικας, που κάποιος με έβγαλε έξω στο φως και στον αέρα και μπερδεμένος τριγύριζα από δω και από κει. Τρέμοντας έσκαβα τη γη για να ξεφύγω από τον ήλιο και να χωθώ πάλι στο σκοτεινό χώμα της γης. Δόξα τω Θεό έγινε αυτός ο πόλεμος! Και δόξα τω Θεό ο εχθρός με αυτόν τον τρόπο με έκανε παράλυτο! Αυτός ο εχθρός είναι για μένα ο μεγαλύτερος ευεργέτης. Έχασα τα πόδια αλλά κέρδισα την ψυχή. Πόσο μεγάλη είναι η σοφία του Θεού! Χρησιμοποιεί και τα πιο αυστηρά μέσα για το καλό μας. Εγώ έδωσα μόνο τα πόδια μου για την ψυχή. Πού να ξέρετε πόσο περισσότερο αξίζει η ψυχή από τα πόδια! Από τότε που κάθομαι σ' αυτήν την καρέκλα και παρατηρώ τον κόσμο από το παράθυρο, τακτοποίησα τις σκέψεις μου και τα αισθήματα μου. Για πολύ καιρό μέσα στο κεφάλι μου και στην καρδιά μου επικρατούσε χάος. Ο άνθρωπος βρίσκει την αρμονία στην ζωή και στον κόσμο, μόνον όταν την βρει μέσα του. Αυτήν την εσωτερική αρμονία μόλις τώρα την βρήκα. Απομάκρυνα το χάος και τον φόβο από μέσα μου. Παλιά αισθανόμουν φόβο ακόμη και για ένα απλό συνάχι... Σήμερα υπάρχουν δίπλα μου δύο παράλυτα πόδια, που κάποτε ήταν βασικά μέλη του σώματος μου, και δεν φοβάμαι καθόλου. Μια ανατροπή συνέβη μέσα στην ψυχή. Τώρα που έγινα πιο άσχημος, ο κόσμος μου φαίνεται πιο όμορφος. Όταν με συμπονά όλος ο κόσμος, τότε αρχίζω να λυπάμαι όλο τον κόσμο». Έτσι μου μίλησε ο παράλυτος άνθρωπος. Πόσοι από σας δεν θα έλεγαν: Εγώ στη θέση του θα αυτοκτονούσα. Ο αριθμός των αυτοκτονιών στην εποχή μας αυξάνει ανησυχητικά και για λόγους λιγότερο σοβαρούς από ό,τι είναι δύο παράλυτα πόδια. Η αγωγή και η διαπαιδαγώγηση παίζει σημαντικό ρόλο στο θέμα αυτό. Ο άνθρωπος διαπαιδαγωγείται ή για να γίνει αισιόδοξος ή για να γίνει αυτόχειρας. Η γενιά μας έχει διαπαιδαγωγηθεί για το δεύτερο. Οι γονείς είναι οι πρώτοι που προετοιμάζουν τους αυτόχειρες. Η μάνα για παράδειγμα ψιθυρίζει κάθε πρωί στον γιό της: «ο κόσμος αυτός είναι κακός». «Οι άνθρωποι, συνεχίζει η μάνα, είναι εγωιστές, φθονεροί και ψεύτες». «Απόφευγε τους ανθρώπους, γιε μου». «Να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου». Μετά τη μάνα ο πατέρας επαναλαμβάνει στο γιό: «Τι κακός καιρός για το χωράφι». «Πόσο άσχημη είναι η φύση». «Πόσο αηδιαστικά είναι τα ανθρώπινα έργα». «Πόσο βαρετός είναι ο ήλιος». «Πόσο θλιβερή είναι η ζωή». Ο πατέρας και η μάνα επαναλαμβάνουν στο γιό τους συχνά τα τρελά λόγια ενός απαισιόδοξου ποιητή: «Αδελφέ μου, στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη αυτού του κόσμου από αυτήν. Ο κόσμος επιβιώνει λόγω της αγάπης. ΑΝπει κανείς πως στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη, αυτό είναι η πιο φρικτή και ψευδής καταδίκη του κόσμου. Με την παραπάνω φράση του αποτυχημένου και απαισιόδοξου ποιητή διαπαιδαγωγείται ολόκληρη η γενιά μας. Θα βρείτε εκατοντάδες νέους και ηλικιωμένους που δεν ξέρουν το «Πάτερ ημών» και δεν διαβάζουν το Ευαγγέλιο, αλλά δεν θα βρείτε ούτε μερικές δεκάδες ανθρώπων, που δεν επαναλαμβάνουν καθημερινά: Αδελφέ μου, σ' αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη. Όποιος όμως επαναλαμβάνει αυτά τα λόγια, δεν σκέφτ��ται πως υπάρχει σ' αυτόν τον κόσμο το χαμόγελο και η χαρά. Ακόμη και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές συνεχίζουν να υποτιμούν τους μαθητές κρατώντας τους επίτηδες σε μια μεγάλη απόσταση απ’ αυτούς. Με μία λέξη σερνόμαστε και δεν προχωράμε. Μελαγχολικοί, χλωμοί, συντετριμμένοι άνθρωποι περπατούν. Η χαρά μας είναι μισή λύπη. Το χαμόγελο μας δεν μοιάζει με το χρυσαφένιο φως του ηλίου, αλλά με το χλωμό, μελαγχολικό φως του φεγγαριού. Οι πολλοί είναι συνηθισμένοι στην κλειστή ζωή του δωματίου. Η διασκέδασή μας φθάνει στα όρια της αμαρτίας. Εξαιτίας της αγωγής και της διαπαιδαγώγησις μας, ολόκληρη η χώρα μας είναι «παράλυτη». Σ' αυτό οφείλεται η απαισιοδοξία μας, η μελαγχολία και η θλίψη μας, η έλλειψη χαράς. Το μεγαλύτερο μέρος της μελαγχολίας μας προέρχεται από τις εσωτερικές συνθήκες που επικρατούν στα σχολεία, στην Εκκλησία, στην οικογενειακή και στη δημόσια ζωή. Σπάνιο να βρει κανείς ένα παράλυτο που να είναι αισιόδοξος. Πολλοί νομίζουν ότι έτσι απλά κάποιος είναι αισιόδοξος και κάποιος απαισιόδοξος. Δεν είναι όμως έτσι. Αισιοδοξία σημαίνει ευτυχία, ενώ απαισιοδοξία σημαίνει δυστυχία. Μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο δεν είναι η υγεία, ο πλούτος, οι φίλοι και η δόξα. Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία. Ούτε μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η αδικία, η οποιαδήποτε δυσκολία και απώλεια. Η μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι να είναι απαισιόδοξος, γιατί ενώ η αισιοδοξία αποτελεί ύμνο της ζωής, η απαισιοδοξία αποτελεί ύμνο στον θάνατο. Οι άνθρωποι δεν μπορούν με τίποτε να συνηθίσουν να παρατηρούν τα πάντα από την οπτική της αιωνιότητος. Όλα όσα παράγει αυτός ο κόσμος, τα παράγει για την αιωνιότητα. Η αγάπη μας και η φιλία μας είναι αξεπέραστες στον χρόνο, όπως και ο κόσμος. Τα μάτια μας κάνουν λάθος όταν μας λένε πως όλα περνάνε, όπως μας εξαπατούν για την κίνηση του ηλίου. Υπάρχει ένα περιβάλλον πνευματικό όπου όλα ζουν και κινούνται. Αυτό το περιβάλλον είναι σταθερό και ακίνητο. Όλα όσα έζησαν στη γη, ζουν και σήμερα σ' αυτό το πνευματικό περιβάλλον. Όλα όσα ζουν σήμερα, θα ζουν αιώνια σ' αυτόν τον πνευματικό τόπο. Η αγάπη και η φιλία δεν χάνονται με τον θάνατο, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν σε μια πολύ πιο καθαρή και έξοχη μορφή στον άλλο κόσμο. Ανάμεσα στον άλλο κόσμο και σ' αυτόν που ζούμε υπάρχουν σύνορα εξαιτίας της μυωπίας μας, και δεν βλέπουμε την συνέχεια, την προέκταση αυτής της ζωής μετά τον θάνατο. Και δεν μπορούμε να δούμε με πνευματικά μάτια το «τώρα». Όλοι εμείς υφαίνουμε το υφαντό της ιστορίας, αδέλφια μου. Είμαστε υφαντές της ιστορίας αλλά υπάρχει και ένας μεγαλύτερος από μας Υφαντής. Όλες οι ήμερες που συναποτελούν το παρελθόν, από μόνες τους δεν θα σήμαιναν τίποτε, αν δεν αποτελούσαν και αυτές μέρος ενός υφαντού που είναι η ζωή μας. Ο χρόνος όλων των ανθρώπων στον κόσμο από μόνος του δεν θα ήταν τίποτε, αν δεν είχε σαν στόχο του και περιεχόμενό του την δημιουργία μιας παγκόσμιας σύνθεσης, ενός παγκοσμίου εργόχειρου υφαντού. Κάθε έργο μας μέχρι αυτήν την στιγμή, κάθε λέξη και κάθε συναίσθημα διατηρείται και δεν χάνεται ως μέρος της προσωπικής μας σύνθεσης. Όλος ο ηρωισμός μας και όλη η φαυλότητα μας στέκονται ακίνητα στην ύφανση του παρελθόντος μας. Εμείς οι άνθρωποι δεν αποτελούμε θεματοφύλακες της ιστορίας μας, είμαστε μόνο οι υφαντές της. Το παρελθόν διαφυλάσσεται από Εκείνον που δεν λησμονεί τίποτε. Τα κλειδιά του παρελθόντος κρατά ο Ύψιστος Υφαντής, που προσεκτικά αγρυπνά πάνω από κάθε νήμα που πλέκεται στο εργόχειρο Του. Αναλογιστείτε φίλοι μου, ποια είναι η συμβολή σας στο τεράστιο αυτό υφαντό του Θεού; Ο Λόγος του Θεού είναι λόγος της αισιοδοξίας. Η αισιοδοξία αποτελεί το φωτοστέφανο της χριστιανικής φιλοσοφίας και της χριστιανικής ιστορίας. Αισιόδοξος ήταν ο Θεμελιωτής του Χριστιανισμού, ο πιο Αισιόδοξος από όλους τους αισιόδοξους στον κόσμο. Παρέμενε αισιόδοξος και όταν εγκαταλελειμμένος από όλους προσευχόταν μόνος στον Θεό, εκείνη την μοιραία νύχτα πριν αρχίσει η τραγωδία. Και τότε που τον σύρανε από τον Ηρώδη στον Πιλάτο χλευάζοντας τον. Και τότε που Του έβαλαν αγκάθινο στεφάνι, που Του έσχιζε το θεϊκό Του κεφάλι, και τότε όταν υπό το βάρος του Σταυρού έβγαινε έξω από τα Ιεροσόλυμα, που Τον αποχαιρετούσαν με γέλια, με κατάρες και με τον ήχο των αδύναμων δακρύων των γυναικών. Και τέλος όταν το ποτήρι της πίκρας ξεχείλισε και εισήλθε στην ιστορία η λέξη Γολγοθάς, πάλι παρέμεινε αισιόδοξος. Αισιόδοξοι ήταν και οι Χριστιανοί μάρτυρες. Αφού οι μάρτυρες και οι μεγαλομάρτυρες ήταν αισιόδοξοι, πως εμείς να είμαστε απαισιόδοξοι; Αισιόδοξοι ήσαν όσοι στις ρωμαϊκές αγορές πάλαιψαν με άγρια θηρία, για να διασκεδάσει ο Καίσαρας. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι καίγονταν στην πίσσα στις πλατείες για την ψυχαγωγία του Καίσαρα και των γυναικών του. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι γύριζαν δεμένοι στον τροχό και όσοι θάφτηκαν ζωντανοί στην γη. Αισιόδοξοι ήσαν εκείνοι που δεν γνώρισαν την ισότητα ούτε την ελευθερία του τύπου. Πώς λοιπόν εμείς να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Γιατί να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Οι μάρτυρες του Χριστιανισμού όταν καίγονταν στη φωτιά φώναζαν: Εμείς και πάλι πιστεύουμε. Αυτοί και όταν τους έσχιζαν τα θηρία ψιθύριζαν: Εμείς πάλι ελπίζουμε. Πάνω στον σταυρό, κλαίγοντας με λυγμούς έλεγαν: Εμείς και τώρα σας αγαπάμε. Εμείς αγαπούμε την μαρτυρική ζωή μας και προσδοκούμε μια καλύτερη ζωή. Πιστεύουμε στον Ένα και Παντοδύναμο Θεό που κυβερνά τον ήλιο και μετρά όλους τους πόνους μας και όλες τις αδικίες των βασανιστών μας. Αυτούς τους ανθρώπους που τους κλώτσησαν σαν άχρηστες πέτρες, τους πήρε ο Θεός, ο Κτίστης των πάντων, να αποτελέσουν το θεμέλιο της Εκκλησίας Του. Η Εκκλησία Του αποτελεί το μεγαλύτερο οικοδόμημα αισιοδοξίας που κτίστηκε στη γη. Η αισιοδοξία του Χριστιανισμού δεν αποτελεί μία απλή πνευματική θεωρία, γιατί είναι δοκιμασμένη και τεκμηριωμένη. «Δεν θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου Χριστιανό, εάν δεν ήμουν αισιόδοξος. Και αν αποκαλούσα τον εαυτό μου Χριστιανό και δεν ήμουν αισιόδοξος, δεν θα ήμουν ειλικρινής Χριστιανός. Και όλοι εσείς ματαίως αποκαλείσθε Χριστιανοί, εάν δεν είσθε αισιόδοξοι. Ο Χριστιανισμός αποτελεί το μέγιστο κάστρο αισιοδοξίας. Ο Χριστιανισμός θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Γιατί αυτά τα τρία μόνο σώζουν: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη συναποτελούν την αισιοδοξία. Μόνον η αισιοδοξία μάς σώζει. ΑΝδεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια. Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία. Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό την νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή, ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας. Κάθε σπόρος αφού σαπίσει, τότε βλαστάνει και γίνεται λουλούδι. Με τον θάνατο εμείς σαπίζουμε για να βλαστήσουμε στην άλλη ζωή. Επειδή είμαστε παιδιά ενός αθάνατου Πατέρα, γι' αυτό είμαστε και εμείς οι ίδιοι αθάνατοι. Τι είδους Πατέρας θα ήταν αυτός που δεν θα δημιουργούσε παιδιά όμοια μ' Αυτόν; Ποιος Πατέρας θα ζούσε δισεκατομμύρια χρόνια και θα είχε γιους των οποίων η ζωή δεν διαρκεί ούτε εκατό χρόνια; Ας είμαστε αισιόδοξοι επειδή κανείς δίκαιος δεν θα πάει στην κόλαση και ούτε ένας μη μετανοιωμένος αμαρτωλός στον παράδεισο. Ο άνθρωπος όμως για να κατορθώσει να εισέλθει στον παράδεισο, πρέπει πρώτα ο παράδεισος να εισέλθει μέσα του. Στην κόλαση οδηγείται αυτός που η κόλαση υπάρχει ήδη μέσα στην ψυχή του. Ο παράδεισος είναι αθάνατη χαρά και θεϊκή ανύψωση. Η κόλαση είναι αιώνια λύπη και η γεμάτη ενοχές και τύψεις συνείδηση. Η τιμωρία των αμαρτωλών και η ανταμοιβή των Δικαίων είναι οι υψηλότεροι μαθηματικοί νόμοι της οικουμένης. Ας είμαστε αισιόδοξοι, ακόμη και όταν ζημιωνόμαστε, γιατί η ζημιά μας δεν είναι ποτέ άστοχη και χωρίς λόγο. Τα βάσανά μας είναι σημαντικός παράγοντας στην συνολική πορεία ζωής της ανθρωπότητος. Τα βάσανά μας είναι μισθός με τον οποίο πληρώνουμε εισιτήριο για να εισέλθουμε στον τόπο τον οποίο φωτίζει ο Θεός με πολλούς ήλιους. Εγώ προσωπικά τρεις φορές στη ζωή μου έφθασα κοντά στον θάνατο και μπορώ να σας εξομολογηθώ και να σας δώσω την μαρτυρία πως τα όσα πέρασα δεν ήταν ούτε φοβερά ούτε ανυπό��ορα. Θυμάμαι εκείνες τις στιγμές με χαρά, επειδή αυτά τα τρία γεγονότα ομορφαίνουν τη ζωή μου και σήμερα, και κάνουν την ψυχή μου πιο δυνατή. Ας είμαστε αισιόδοξοι και όταν μεγαλώνουμε σε ηλικία, όπως όταν ήμασταν νέοι. Κάθε ηλικία έχει το μεγαλείο της και την ομορφιά της. Ας είμαστε αισιόδοξοι ως Χριστιανοί, γιατί στην πίστη μας βρήκαν παρηγοριά και οι πιο απελπισμένοι. Ας αισιοδοξούμε όλοι μας και ως λαός. Δεν μας ξέχασε αυτός που δημιουργεί την Ιστορία. Ο ρόλος μας στην Ιστορία είναι σημαντικός και εξελίσσεται σε ακόμη πιο σημαντικό. Όταν παλεύουμε για την ελευθερία, αγωνιζόμαστε για κάτι θεϊκό, γιατί ο Θεός είναι Πατέρας των ελεύθερων και όχι των υποδουλωμένων ψυχών και σωμάτων. Ας σκεφτόμαστε αισιόδοξα, επειδή μόνον η αισιόδοξη σκέψη φθάνει μέχρι τον Θεό. Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα συναισθήματά μας, γιατί η αισιοδοξία είναι το φάρμακο της λύπης και η πηγή της αληθινής και αιώνιας χαράς. Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα έργα μας, επειδή τα καλά έργα μας συνυφαίνονται με τα έργα του Θεού, και διατηρούνται αιώνια όπως και τα έργα του Θεού. Ας είμαστε αισιόδοξοι γιατί και η ίδια η ζωή είναι αισιόδοξη και εμείς οι άνθρωποι είμαστε η πιο υψηλή έκφραση της ζωής. Το να είναι κανείς αισιόδοξος σημαίνει να ζει και να εκτιμά δίκαια το δώρο της ζωής». Αγίου Νικολάου Αχρίδος Πηγή:agiameteora