#Επάγγελμα

[lodeur-de-la-pluie]

Είναι εξοργιστική η κατάληξη της χώρας σε μια κοινωνία συνειδητά αδιάφορων. Μια κοινωνία στην οποία κάθε ένας και μία από εμάς αποδέχεται σιωπηρά μία ανθυγιεινή πολιτική και πολιτειακή συνθήκη που ευνοεί το οργανωμένο έγκλημα και την υποβάθμιση των ζωών μας.

Κράτος τόσο διεφθαρμένο που εξωτερικοί εποπτικοι μηχανισμοί είναι αυτοί που αναγκάζουν την 'ανεξάρτητη δικαιοσύνη' να ασκήσει το λειτούργημά της. Μανάδες που σηκώνουν στην πλάτη τους όλη τη δουλειά της δικαστικής εξουσίας. Διαπλεκόμενοι εισαγγελείς που εφευρίσκουν νομικά τεχνάσματα για να αποσιωπήσουν εγκλήματα του παρακράτους.

Ένα κλεπτοκρατικό εφοπλιστικό-βιομηχανικό-επιχειρηματικό-τραπεζικό, συνάμα ανταγωνιστικό, κατεστημένο που λεηλατεί τον ιδρώτα των πολιτών και συμπλέει πότε υπέρ και πότε κατά εκλεγμένων κυβερνήσεων μέσω των ΜΜΕ τους. Κυβερνητική διαφθορά σε μεταστατικό στάδιο, απλωμένη σε αναπτυξιακούς τομ��ίς και η αποδοχή της από το σύνολο του πολιτικού συστήματος, η οποία υποβιβάζει ποιοτικά την καθημερινότητάς μας.

Ένα πολιτικο σύστημα που μεθοδεύει 'επιχειρηματικές κινήσεις' με κατ'εντολην φωτογραφικές διατάξεις υπέρ μαφιόζων. Μονοπωλιακές και αθέμιτες πρακτικές με στόχο την διατήρηση υψηλών τιμών και κερδών εις βάρος καταναλωτών.

Απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων, διαγωνισμών, αδιαφανείς διαδικασίες και υπερκοστολογήσεις υλών σε φάρμακα, εξοπλισμούς δημοσίων υπηρεσιών και κέντρων. Αναπτυξιακά κονδύλια και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που κανείς δεν γνωρίζει που καταλήγουν τελικά και χρήζουν ευρωπαϊκής έρευνας.

Αποδεχόμενοι μια συνθήκη που το κράτος δεν θέλει και δεν το 'συμφέρει' να συντηρήσει υποδομές αναπτυγμένης χώρας. Ως αποτέλεσμα, δημόσιες υποδομές περιπίπτουν σε αχρηστία, θέτοντας την χώρα σε ημιλειτουργική κατάσταση. Περιμένοντας την επόμενη καταστροφή, το επόμενο δυστύχημα, ευχόμενοι να μην πέσει ο κλήρος σε εμάς την επόμενη φορά.

Μια συνθήκη υποψηφίων νεκρών πολιτών και αλλεπάλληλων παρολίγον ατυχημάτων. Υπουργοί με προκλητικό, ασέβαστο και προσβλητικό λεξιλόγιο έναντι εργαζομένων και οικογενειών που τολμούν να θίγουν το αυτονόητο.

'Μεγαλα έργα' που υπόσχονται θέσεις εργασίας και επενδύσεις με χρήματα από δάνεια τραπεζών που βρίσκονται υπό την διοίκηση γνωστών και φιλικών διευθυντικών στελεχων. Σταθερή λεηλασία δημόσιου πλούτου που πότε μεταφράζεται σε αυξημένη φορολογία και πότε σε αρνητικούς οικονομικούς δείκτες.

Αστυνομικές αρχές σε άρνηση επιτέλεσης καθήκοντος. Βασανισμοί και δολοφονίες κρατουμένων μέσα σε ΑΤ που αντικατοπτρίζουν σελίδες σκοτεινότερων εποχών.

Μπατσοι που δηλώνουν πίστη στο παρακράτος. Εμπλεκόμενοι σε υποθέσεις οργανωμένου εγκλήματος, διακίνησης ναρκωτικών και γυναικών. Ανώτατοι αξιωματικοί που με ένα τηλέφωνο ακολουθούν εντολές πολιτικών, εφοπλιστών και επιχειρηματιών. Εμπλεκόμενοι σε στοχευμενες υποβαθμίσεις περιοχών, χειραγωγώντας τις τιμές των ακινήτων. Μονάδες καταστολής που αντί να εκτελέσουν δικαστικες αποφάσεις τις αγνοούν. Ενίοτε κιόλας αγνοούν τον ρόλο τους και σου ανοίγουν αδιακρίτως το κεφάλι. Παρουσία δυνάμεων καταστολής σε ολόκληρο το κέντρο, τιτλοποιώντας την καθημερινότητα και συντηρώντας τ�� αντανακλαστικά πολιτων.

Ένα παράλληλο σύστημα εξουσίας παρακολουθήσεων και εκβιασμών προσώπων που διατηρουν κρατικες και πολιτειακές θεσεις. Υπουργοί που είτε επιδεικνύουν αδιαφορία είτε παραιτούνται απο κάθε δημοκρατικό και συνταγματικό δικαίωμα.

Παρακολούθηση κοινωνικών και πολιτικών ακτιβιστών, οι οποίοι σηκώνουν κεφάλι και ορθώνουν ανάστημα, από κρατικά όργανα. Καθοδηγούμενες συλλήψεις και βαριές ποινές εναντίον τους, όταν παιδοβιαστές και κυκλώματα συνεχίζουν να εξασκούν το επάγγελμα τους ή αθωώνονται πλαγίως με αστείες αποζημιώσεις.

Δημιουργία μιας κλεπτοκρατικης ολιγαρχικής τάξης που εκφεύγει κάθε έννοιας νόμου και συνταγματικής αρχής, η οποία προσπαθεί να επιβάλλει την συναίνεση των πολιτών και μια παβλοφικη αίσθηση αυτοπεριορισμού και κάμψης κάθε μορφής αντίδρασης.

Είναι εξοργιστικη η αποδοχή και ο συμβιβασμός μας με αυτή την συνθήκη. Το σύστημα τους βρωμάει. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον.

«Αυτή είναι η δική μας εποχή.»

[sotiriabellou]

tshirt that says είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου.το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς, τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ.[τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ.εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία.ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο.ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι’ αυτό.]κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.είχα τον ίλιγγο του κινδύνου.και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά.πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία.τους βλέπω να έρχονται ολοένα περσότεροι, μαζύ με τους αιώνες.σ' αυτούς απευθύνομαι.αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο.λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τ’ αδέλφια μου.αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά.[ήμουν άρρωστος.]σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου δημοσθένη καρυωτάκη, οδός μονής προδρόμου, πάροδος αριστοτέλους, αθήνας.και για ν’ αλλάξουμε τόνο.συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπ�� να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης.όλη νύχτα απόψε, επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα.ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια.ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγομένου.on the tits

[darkside-cookies]

κάτι που δεν μου είχαν πει για το επάγγελμα του δασκάλου είναι πως πριν από τις διακοπές γεμίζεις πάντα κεριά

[justforbooks]

Το φαγητό ως ευκαιρία για καλό μεροκάματο: Η νέα πραγματικότητα στο ελληνικό TikTok

Μήπως η απατηλή εξουσία των αυτοχρισμένων γαστρονομικών tiktokers γίνεται μπούμερανγκ για τα μαγαζιά και κάνει περισσότερο κακό στο φαγητό παρά καλό;

Πριν από 14 χρόνια, όταν το Instagram εμφανίστηκε και γέμισε με φωτογραφίες φαγητού, τα πράγματα ήταν πιο αγνά και το «instagrammer» δεν ήταν ιδιότητα που μπορούσες να θεωρήσεις επάγγελμα. Μετά ήρθαν οι influencers με τους εκατοντάδες χιλιάδες followers και τα stories και μια ολόκληρη γενιά είδε το Instagram ως μέσο για εύκολο κέρδος, γιατί με λίγες φωτογραφίες μπορούσες να βγάλεις μεροκάματο, που σε αρκετές περιπτώσεις σήμαινε χιλιάδες ευρώ (δολάρια κ.λπ.).

Υπάρχουν λογαριασμοί χρηστών που βγάζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τον χρόνο, ακόμα και εκατομμύρια, με μηδέν κόστος, με μόνο εξοπλισμό ένα καλό smart phone και content μερικές φωτογραφίες ή σύντομα βίντεο φαγητού. Το φαγητό είναι απίστευτα ελκυστικό, εθιστικό και τους αφορά όλους − είναι κάτι που όλοι φωτογραφίζουν (κυριολεκτικά όλοι) και μοιράζονται σε story και σε post, και συνήθως μαζεύει τα περισσότερα like.

Ο αριθμός των followers και των like ορίζει και την αξία σου στο «χρηματιστήριο» των social media και, με όρους οικονομίας, σε κάνει μέχρι και πολύτιμο. Δεν έχει σημασία ποιος είσαι ή αν γνωρίζεις το αντικείμενο∙ το μόνο που έχει σημασία είναι το πόσο δημοφιλής είσαι. Η αισθητική και η γνώση έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Όλη αυτή η ψευδαίσθηση εξουσίας που δημιουργεί αυτή η νέα κατάσταση έκανε τα πράγματα να ξεφύγουν εντελώς στο TikTok, όπου οι ηλικίες των χρηστών είναι όλο και μικρότερες: μια γενιά μεγαλωμένη με το Instagram, που θεωρεί ότι τα βίντεο μπορούν να γίνουν η εύκολη λύση για χρήμα και δημοτικότητα. Αυτή την ψευδαίσθηση την ενίσχυσε η απόλυτη ελευθερία που θεωρούν ότι τους παρέχει το μέσο και η έλλειψη νομικού πλαισίου που να ορίζει κανόνες − γιατί ήταν κάτι εντελώς νέο και απρόβλεπτο.

Το TikTok γέμισε ανθρώπους που κάνουν βίντεο φαγητού και θεωρούν ότι μετά τους πέντε χιλιάδες followers ο κόσμος τους ανήκει. Έχουν πιστέψει ότι η ιδιότητα «tiktoker» τους δίνει το δικαίωμα να μπαίνουν όπου θέλουν και να τραβούν βίντεο, να μοιράζονται με όλους κάθε στιγμή της καθημερινότητάς τους, να κάνουν κριτική και να βαθμολογούν ό,τι τους αρέσει και ό,τι δεν τους αρέσει. Τα ratings είναι από τα πιο δημοφιλή βίντεο και όσο πιο κάφρικος και σκληρός ο τρόπος που τα παρουσιάζει κανείς, τόσο πιο μεγάλη είναι και η ανταπόκριση των followers.

Ο κόσμος διψάει για hate watching, διψάει για κριτική, έστω και σε επίπεδο ανοησίας, διψάει για σχόλια για το φαγητό ενός μαγαζιού, και τα βίντεο με τη βαθμολογία σε εστιατόρια και ταβέρνες έχουν πολλαπλασιαστεί. Στην αναζήτηση του like και των νέων followers η κατάσταση έχει γίνει ασύδοτη και ανεξέλεγκτη, και το πιο μεγάλο πρόβλημα το αντιμετωπίζουν τα μαγαζιά. Τα οποία μαγαζιά δημιούργησαν εν μέρει όλο αυτό που συμβαίνει, γιατί είχαν και έχουν το πιο μεγάλο όφελος από την προβολή. Πλήρωναν και πληρώνουν tiktokers για να προωθήσουν το μαγαζί τους. Όταν όμως ακολουθεί μια στρατιά από άσχετους δημιουργούς βίντεο, που ζητάνε δωρεάν γεύματα και λεφτά για να κάνουν ένα story, βρίσκονται μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση που δεν ξέρουν πώς να τη διαχειριστούν.

Το ζήτημα είναι, μπορεί οποιοσδήποτε να έρθει ακάλεστος στο μαγαζί σου και να κάνει live μετάδοση, ακόμα κι αν δεν δείχνει πρόσωπα πελατών και εργαζομένων; Μήπως τα αμέτρητα βίντεο που ανεβαίνουν στο TikTok χωρίς κανένα μοντάζ, χωρίς καμία αισθητική κατεύθυνση και από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με το φαγητό κάνουν μεγαλύτερο κακό από ό,τι καλό; Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι έχουν δημιουργήσει μια νέα κατάσταση, και χρειάζονται νέοι νόμοι για να ξεκαθαριστεί το θολό τοπίο που επικρατεί αυτήν τη στιγμή. Και για τους ιδιοκτήτες ενός μαγαζιού, αλλά και για τους tiktokers.

✔ «Έχω δει να παραπονιούνται σε βίντεο ότι ήταν ωμό το ταρτάρ!»

Ο Ikon5 (Κωνσταντίνος Αντωνιάδης) έχει έναν από τους πιο δημοφιλείς λογαριασμούς φαγητού στο ελληνικό TikTok, το ikon5eats, με περισσότερους από 140 χιλιάδες followers. «Η επαγγελματική σχέση μου με το φαγητό ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, όσο καιρό έχω το ΤikΤok και το Instagram, το οποίο είναι πλέον αμιγώς φαγητού», λέει. Στο Instagram έχει περίπου 30 χιλιάδες followers.

«Τα βίντεο που κάνω δεν είναι κριτικής, θα τα χαρακτήριζα μικρά ντοκιμαντέρ που παρουσιάζουν τα εστιατόρια και τα σημεία όπου μπορείς να φας το πιο νόστιμο φαγητό στην Αθήνα και εκτός Αθήνας, και παρουσιάζω μέσα απ’ αυτά τους ανθρώπους που φτιάχνουν τα πιο νόστιμα πιάτα. Δηλαδή παρουσιάζω τους δημιουργούς, κατά κάποιον τρόπο, την ιστορία τους, το πώς παρασκευάζουν το φαγητό που μας προσφέρουν κ.λπ.

Δεν κάνω κριτική, καταρχάς γιατί δεν έχω γνώσεις πάνω στη γαστρονομία, δεν μαγειρεύω, εμπιστεύομαι απλώς τον ουρανίσκο μου. Πέρα απ’ αυτό, ό,τι παρουσιάζω είναι κάτι που το έχω προεγκρίνει. Επειδή είναι πολύτιμος ο χρόνος του καθενός που με ακολουθεί, δεν θέλω να του τον σπαταλάω παρουσιάζοντας αρνητικά πράγματα. Οπότε, ούτως ή άλλως, παρουσιάζω πράγματα τα οποία εγώ τα γουστάρω. Αν δεν τα γουστάρω, δεν μπαίνουν στα social media μου. Δεν θα παρουσιάσω τα φαγητά που γίνονται trends και είναι υποκινούμενα από PR agencies τα οποία έχουν στείλει ταυτόχρονα δέκα ανθρώπους να γράψουν γι' αυτά. Δεν λειτουργώ ποτέ έτσι, θα πάω μόνος μου όταν γουστάρω, θα το κανονίσω με τους δικούς μου χρόνους, κι όταν έχω τσεκάρει ότι κάτι είναι ��ραγματικά καλό.

Το κοινό που με παρακολουθεί θεωρώ ότι με εμπιστεύεται γιατί δεν έχει φάει ποτέ “φόλα” από μένα. Ποτέ δεν έχω κάνει βίντεο live. Δεν θέλω να προσβάλω ανθρώπους που κάνουν live στο TikTok, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το πράγμα, θεωρώ ότι γίνεσαι μαϊντανός. Με ενοχλεί που κάνουν βίντεο για φαγητό άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση μαζί του, που όλοι τα κάνουν όλα. Με πλησιάζουν για χορηγίες, για πράγματα που είναι άσχετα με το φαγητό, και με πολύ καλά λεφτά, και λέω όχι γιατί θέλω να είμαι πολύ συγκεκριμένος. Θέλω να με ταυτίζουν με το φαγητό και τα εστιατόρια, ούτε να διαφημίζω ξυραφάκια, ούτε αυτοκίνητα, ούτε ρούχα.

Πάντα όπου πάω είναι ενημερωμένοι, δεν διανοούμαι να ανοίξω το κινητό μου αν δεν έχω συνεννοηθεί με τον ιδιοκτήτη, με τον εστιάτορα και με τον σεφ και με τα παιδιά στην κουζίνα ότι είναι όλοι σύμφωνοι, το θεωρώ φοβερή αγένεια να πας και να μην το ξέρουν. Εκτός κι αν πάω για να δοκιμάσω. Αν μου αρέσει, θα έρθω σε επικοινωνία με τον σεφ, με τον εστιάτορα και θα τους πω “μου αρέσει αυτό και θέλω να το δείξω”. Κι επειδή η δουλειά που κάνω σχετίζεται με πολύ γνωστούς σεφ, που πάνε κόντρα σε αυτό που γίνεται συνήθως στο TikTok, συνήθως με καλούν οι ίδιοι, οπότε δεν τίθεται τέτοιο θέμα με μένα.  

Είμαι ένας άνθρωπος που πηγαίνει με τους κανόνες, και αγαπώ τη γαστρονομία, τους σεφ, τα εστιατόρια, οπότε δεν λειτουργώ αυθαίρετα, κι επίσης δεν θεωρώ τον εαυτό μου influencer, σιχαίνομαι τον όρο. Δυστυχώς, επειδή για το φαγητό ενδιαφέρονται όλοι και βλέπουν ότι φέρνει πολλά views, έχουν αναμειχθεί άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν καθόλου γνώσεις∙ δεν ξέρουν ποιοι είναι οι σεφ, δεν ξέρουν τι είναι αυτό που τρώνε, δεν ξέρουν καν ότι το ταρτάρ δεν πρέπει να είναι ψημένο, ότι τρώγεται ωμό (έχω δει να παραπονιούνται σε βίντεο ότι ήταν ωμό το ταρτάρ!), είναι άνθρωποι παντελώς άσχετοι με το αντικείμενο αυτό και δυστυχώς το μόνο που έχουν για να πορευτούν είναι τη γλώσσα τους. Και είναι μια απαίδευτη γλώσσα, τα μόνα που τους αρέσουν είναι το τσένταρ, το μπέικον και το σουβλάκι, τίποτα άλλο. 

Αυτό που κάνουν είναι επικίνδυνο, γιατί απευθύνονται σε μικρό ηλικιακά κοινό, το οποίο επίσης δεν έχει κριτήριο για να ξεχωρίσει ποιος είναι γνώστης και ποιος δεν είναι, ποιος παρουσιάζει πράγματα με σωστό τρόπο και ποιος όχι. Το κοινό επηρεάζεται και διαμορφώνει τάσεις, δυστυχώς, και για μένα αυτό είναι απαράδεκτο. Γι’ αυτό και διαφοροποιούμαι από όσα συμβαίνουν, ποτέ δεν θα κάνω ratings, δεν θα πω ποτέ 8 στα 10 και 9 στα 10, αυτές τις βλακείες τις θεωρώ κακόγουστες. Δεν λέω “τιμούλες”, αυτό το απαράδεκτο, λες και είμαι κατάλογος. Μπες στο Google και δες τις τιμές, αν σου κάνουν ή όχι. Επίσης, δεν μου αρέσει η αυθαιρεσία να μπαίνει ο καθένας όπου ��έλει, να ανοίγει το κινητό του και να λέει βλακείες. Είναι για μένα εγκληματικό.

Θεωρώ ότι πρέπει να απαγορευτεί διά νόμου η βαθμολογία από οποιονδήποτε σε οποιοδήποτε μέσο, αλλά ξέρω ότι είναι ακραίο αυτό που λέω και δεν γίνεται να εφαρμοστεί. Όλοι ξέρουμε όμως ότι στο Google θα μπουν να βαθμολογήσουν ή οι φίλοι σου ή οι εχθροί σου, γι’ αυτό και βλέπεις μόνο πέντε αστέρια ή μόνο ένα. Κανείς δεν μπαίνει χωρίς λόγο. Το Google κάνει μεγάλο κακό, γιατί μπαίνει ο κάθε άσχετος, ο οποίος ανυπόγραφα και αυθαίρετα εκφράζει μια γνώμη. Δεν γίνεται να αφηγηθείς κάτι που δεν γνωρίζεις. Θα είναι βλακεία αυτό που θα πεις.

Δυστυχώς είναι απαίδευτο το κοινό. Δεν φταίνε οι tiktokers −αυτοί μπορεί να είναι ανόητοι−, αλλά φταίνε οι ανόητοι που τους ακολουθούν και τους ακούνε. Γιατί οποιοσδήποτε θέλει μπορεί να πει οτιδήποτε σε αυτή την ιντερνετική συνθήκη, το θέμα είναι εσύ τι παιδεία έχεις, από ποιον επιτρέπεις στον εαυτό σου να επηρεαστεί. Υπάρχει πάρα πολλή ανοησία, υπάρχει έλλειψη παιδείας, υπάρχει έλλειψη γνώσης και ό,τι συμβαίνει είναι ανεξέλεγκτο. Κάποτε ίσως να γινόταν λίγο διαφορετικά, δηλαδή μπορούσες να διαβάσεις από κριτικούς κάποια πράγματα, από ανθρώπους που ήταν πιο εκπαιδευμένοι. Σήμερα είναι μεγαλύτερη η επικινδυνότητα, γιατί είναι μεγαλύτερη η πιθανότητα αυτό που θα διαβάσεις ή θα δεις να είναι από κάποιον ημιμαθή, που μπορεί να κάνει κακό σε ένα εστιατόριο, ακόμη και ακούσια, επειδή είναι άσχετος και μεταφέρει λάθος πληροφορίες. Αυτό έχει διογκωθεί πολύ λόγω των social media».

✔ «Το ότι έχεις στόμα δεν σημαίνει ότι ξέρεις και τι τρως»

Ο Θωμάς Δεληγιάννης είναι chef και content creator, με ένα εξαιρετικά δημοφιλές προφίλ για φαγητό στο ελληνικό TikTok: Το chefthomas_ έχει σχεδόν 110 χιλιάδες followers.

«Είμαι μάγειρας εδώ και δώδεκα χρόνια και τα τελευταία τέσσερα σεφ», λέει. «Βίντεο ξεκίνησα να κάνω πριν από ακριβώς έναν χρόνο. Έχω συνολικά περίπου 130 followers σε όλες τις πλατφόρμες, και τα βίντεο που κάνω είναι διάφορα facts μαγειρικής, πηγαίνω σε μαγαζιά, κάνω food reviews και δείχνω συνταγές μαγειρικής και όσα ξέρω γενικά για τη μαγειρική.

Επιλέγω τα μαγαζιά που θα πάω και δεν βρήκα ποτέ τον λόγο να κάνω κακή κριτική. Αν πάω σε ένα μαγαζί και δεν μου αρέσει, δεν το αναφέρω καν, το βρίσκω τελείως χαζό να δείξω στον κόσμο ένα μαγαζί και να του πω να μην πάει. Δεν θα ανέβαζα ποτέ μια κακή κριτική, το βρίσκω κακόγουστο και άχαρο, για ποιον ��όγο να μπεις σε ένα προφίλ το οποίο βασίζεται στην ψυχαγωγία για να δεις δράμα; Είναι και ο λόγος που δεν βλέπω τηλεόραση. Αν δεν έχω να σου δείξω κάτι ευχάριστο, αυτόματα δεν έχω και λόγο ύπαρξης. Είναι πολλά τα μαγαζιά που έχω πάει για να γυρίσω βίντεο και δεν μου άρεσαν. Και δεν γύρισα το βίντεο. Είναι τόσο απλό. Τα μαγαζιά που δείχνω το γνωρίζουν, δεν έχω ποτέ πάει σε μαγαζί χωρίς άδεια και δεν θα το έκανα και ποτέ. 

Δεν ξέρω αν μετράει η γνώμη μου ή όχι λόγω ιδιότητας, κυρίως έχει να κάνει με το αν κάποιος δει το βίντεο και αποφασίσει να πάει εκεί και συμφωνήσει ή διαφωνήσει με αυτά που λέω. Από εκεί και πέρα, δεν θεωρώ ότι είμαι πιο έξυπνος ή περισσότερο γνώστης από τον δίπλα σε καμία περίπτωση, απλώς ως άνθρωπος ο οποίος έχει εργαστεί κάποια χρόνια σε αυτόν τον χώρο, μπορώ να φάω ένα πιάτο φαΐ και να καταλάβω δύο πράγματα παραπάνω από κάποιον που δεν μαγειρεύει. Θεωρώ ότι για να υπάρχει αξιοπιστία σε οποιαδήποτε μορφή social media, πρέπει αυτό που δείχνεις να το γνωρίζεις κιόλας. Δηλαδή αυτός που θα δείξει φαΐ, πρέπει να είναι μάγειρας, π.χ. Βλέπω τον τελευταίο καιρό ότι ο κάθε άσχετος, ο οποίος ασχολείται με γυμναστήριο και απλώς μετά την προπόνηση πεινάει πολύ, ξαφνικά γίνεται ειδικός και κάνει review στα μαγαζιά, με ποιο κριτήριο; Το ότι έχεις στόμα δεν σημαίνει ότι ξέρεις και τι τρως.

Η αλήθεια είναι πως ακούγεται στην πιάτσα ότι υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν εκβιαστικά∙ δεν ξέρω ποιοι είναι, αλλά σοβαροί άνθρωποι δεν θα έκαναν κάτι τέτοιο. Ηθικά δεν το δέχομαι. Οι περισσότεροι που κάνουμε αυτή τη δουλειά είμαστε ερωτευμένοι με το φαγητό, οπότε δεν θα μπορούσαμε ποτέ να το δούμε σαν ωμή μπίζνα. Βλέπεις άτομα που το κάνουν τελείως corporate όλο αυτό και δεν πάνε παρακάτω, ο κόσμος δεν θέλει να τους δει. 

Μόνο την τελευταία εβδομάδα, έχω λάβει πενήντα e-mail από ανθρώπους που με καλούν στο μαγαζί τους για να φάω και να κάνω βίντεο, με αμοιβή, με τα οπ��ία η ομάδα μου δεν ασχολείται καν. Εμείς επιλέγουμε πού θα πάμε. Ήρθε κάποιος, π.χ., και μου λέει “έχω ανοίξει ταβέρνα στον Όλυμπο, σε παρακαλώ έλα και πες μου και πόσα θες”. Δεν πάει έτσι. Δεν γίνεται να παρουσιάσεις ένα μαγαζί που δεν ξέρεις πώς είναι, αν είναι ασφαλή τα φαγητά τους, και να πεις στον κόσμο “πήγαινε φάε εκεί” απλώς επειδή πήρες λεφτά. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό.

Στα βίντεό μου παρουσιάζω αυτά που στο δικό μου στόμα έκρινα ότι μου αρέσουν. Δηλαδή, ακόμα και να μην είναι γαστρονομικά άρτιο ένα μαγαζί, αν το φαΐ το βρω νόστιμο −γιατί στο τέλος της ημέρας μιλάμε για το να είναι νόστιμο το φαΐ−, εκεί τελειώνει το έργο, γιατί δεν είμαι κριτικός φαγητού, είμαι μάγειρας. Ως μάγειρας κρίνω αν κάτι μου αρέσει ή όχι. Και ξαναλέω, είμαι μάγειρας, φαντάσου αύριο να δείχνω βίντεο με μέικ απ ή να δείχνω μαθήματα για πιλότους, αντιλαμβάνεσαι πόσο γελοίο θα είναι αυτό.    

Με το φαγητό ασχολούνται πάρα πολλοί, αλλά αυτήν τη στιγμή στο ελληνικό TikTok είναι ζήτημα αν είμαστε πέντε οι άνθρωποι που δείχνουμε φαγητό και όντως έχουμε μαγειρέψει φαγητό για κόσμο σε εργασιακό περιβάλλον. Άντε να είμαστε έξι…».

✔ «Το viral κρατάει μια βδομάδα, άντε δύο, το πολύ»

Ο Κώστας Καπετανάκης είναι CEO του Estrella Group με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το Estrella είναι από τα μαγαζιά που προωθήθηκαν πολύ από τα social media και μάλιστα το μπουγατσάν ήταν από τα πρώτα viral φαγητού στην Ελλάδα, με προβολή σε πολλά ξένα μέσα.

«Παρακολουθώ στο TikTok φαγητό αναγκαστικά, κυρίως λόγω δουλειάς, αλλά γενικά τα περισσότερα βίντεο τα θεωρώ βαρετά και κάνω κατευθείαν scroll down», λέει. «Λόγω αλγορίθμου, μου βγαίνει πιο πολύ το ελληνικό TikTok, αλλά παρακολουθώ κάποια εστιατόρια −περισσότερο στο εξωτερικό και λίγα στην Ελλάδα− που έχουν TikTok. Οι Έλληνες tiktokers που μου βγαίνουν πηγαίνουν και τρώνε και κάνουν κριτικές και οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι άσχετοι. Είναι πάρα πολύ νεαροί, δεν έχουν κάποια εμπειρία και καταλαβαίνουμε όλοι ότι αυτό το πράγμα γίνεται για λεφτά.

Υπάρχουν τέσσερις-πέντε tiktokers που ασχολούνται με το φαγητό στην Ελλάδα οι οποίοι είναι σοβαροί, μετράει για μένα η γνώμη τους και με επηρεάζουν σε κάποιον βαθμό. Θα πήγαινα σε ένα μαγαζί που το προτείνει κάποιος από αυτούς που παρακολουθώ. Για μένα παίζει μεγάλο ρόλο ποιος κάνει το βίντεο. Δεν με επηρεάζει καθόλου ένας που βγαίνει στην πιάτσα και προτείνει ένα μαγαζί, δεν θα πήγαινα να το δοκιμάσω. Γενικά, πάντως, επηρεάζεται το μαζικό  κοινό.

Δεν έχουμε δουλέψει με το TikTok ως επιχείρηση, έχουμε κάνει κάποια δικά μας βίντεο παρουσίασης επαγγελματικά, με κάμερες και με σκηνοθέτες, χωρίς να κάνουμε αυτό το απαίσιο story telling ή να βάζουμε τα παιδιά που δουλεύουν σε μας να μιλάνε· για μένα αυτό είναι αποκρουστικό. Δεν κυνηγάμε το viral αυτήν τη στιγμή, χτίζουμε ένα επαγγελματικό προφίλ. Και ό,τι κάνουμε είναι δικιά μας παραγωγή, δεν έχουμε συνεργαστεί με tiktokers, παρότι έχουμε παραπάνω από δέκα αιτήματα την εβδομάδα για να έρθουν να κάνουν TikTok με ανταπόδοση, κυρίως δίνοντάς τους φαγητό.

Δεν είναι ότι τσιγκουνευόμαστε, έχει να κάνει με το ποιος είναι αυτός που το ζητάει∙ εγκρίνουμε μόνο τις προτάσεις όσων μας αρέσει η αισθητική τους. Πλέον ζητάνε και λεφτά. Στην εποχή του Instagram, όταν ξεκίναγε όλο αυτό, έφτανε μόνο η ανταποδοτικότητα σε φαγητό∙ την εποχή του TikTok ζητάνε και χρήματα. Είδα πρόσφατα μια περίπτωση που την αποκάλυψε επιχειρηματίας από την Τήνο στο Instagram, ότι είχε στείλει κάποια σε ένα γνωστό μαγαζί ένα μήνυμα και ζητούσε ανταποδοτικά φαγητό, όχι εκβιαστικά, αλλά απαιτούσε, και της απάντησε η επιχειρηματίας “δεν μπορώ να το κάνω αυτό και κάνε ό,τι θες”.

Αυτό που είναι πραγματικότητα είναι ότι τη νέα γενιά, 16-25, ίσως και μέχρι τα 30, την επηρεάζει ακόμα και ένας άγνωστος tiktoker και έχω δει να γίνονται μαγαζιά viral ή γνωστά επειδή κάποιος πήγε και έφαγε εκεί και το πρότεινε στο προφίλ του. Ή έκανε έναν διαγωνισμό, ένα giveaway, έτσι δουλεύει τώρα το σύστημα, δυστυχώς. Έχω δει μαγαζιά που δεν έχουν κάποιο περιεχόμενο να αποκτούν τρελό hype. Έχω ακούσει ότι tiktoker πήγε σε ένα μαγαζί, έκανε βίντεο με ένα γεύμα, το ανέβασε στο TikTok και μετά ο μαγαζάτορας τον πήρε τηλέφωνο και του είπε ότι ήταν fully booked για τρεις εβδομάδες. Βέβαια, το viral κρατάει μια βδομάδα, άντε δύο, το πολύ.

Επειδή κι ο γιος μου είναι σε νεαρή ηλικία, ξέρω ότι είναι μια γενιά που νομίζει ότι όλα μπορούν να γίνουν πάρα πολύ εύκολα, παίρνω μια κάμερα και είμαι tiktoker. Ε, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, κι αυτό το λέω από την εμπειρία μου. Οπότε γίνονται χοντρά λάθη. Αν δεν κάνεις ό,τι ζητήσουν, καταλήγουν στον ρεβανσισμό, λένε “θα βάλω κακή κριτική ή θα πω στους φίλους μου να μην έρχονται”, τα έχω δει αυτά και τα έχω ακούσει, στην πιάτσα ακούγονται. Κάποιοι ζητάνε πολύ λίγα λεφτά, 50, 100 ευρώ, κάποιοι ζητάνε πολύ περισσότερα. Μας έχουν ζητήσει για ένα βίντεο και 500 και 700 ευρώ, τα οποία φυσικά δεν δώσαμε.

Προσωπικά δεν θα επέτρεπα σε κάποιον που δεν έχει πάρει άδεια να μπει στο μαγαζί μου και να κάνει ζωντανή μετάδοση∙ όχι με τραμπουκισμούς και βία. Αυτό που θα έκανα, αν ήμουν εκεί και το έβλεπα, θα ήταν να τηλεφωνήσω στον δικηγόρο μου. Τι γίνεται με τα προσωπικά δεδομένα; Αυτός που κάνει το βίντεο μπορεί να δείχνει το δικό του πρόσωπο, αλλά είναι σε ιδιωτική επιχείρηση, είναι πολύ λεπτό το ζήτημα και θέλει νομική υποστήριξη, γιατί είναι άγνωστο ποια είναι τα δικαιώματά σου και ποια του επισκέπτη στο μαγαζί σου.

Σίγουρα θα άφηνα τον οποιονδήποτε να κάνει βίντεο τα φαγητά, δεν μπορώ να το απαγορεύσω, ακόμα και αν λέει ότι δεν του αρέσουν. Όπως κάνει ο άλλος μια κριτική στο Google, μπορεί να βγει από το μαγαζί και να ανεβάσει ένα βίντεο και να πει “δεν μ’ άρεσε αυτό”. Δεν μπορείς να το αποφύγεις. Αλλά το να κάνει live κάποιος μες στο μαγαζί και να δείχνει πρόσωπα εργαζομένων και πελατών, αυτό είναι σίγουρο ότι απαγορεύεται.

Επειδή είμαστε ήδη δώδεκα χρόνια στο κομμάτι της εστίασης, έχουμε πλέον εμπειρία, ξέρουμε ποιοι είναι στην πιάτσα, ποιοι είναι αξιόλογοι, αν κάνουν σοβαρή δουλειά − έχει μεγάλη βαρύτητα και η ποιότητα της εικόνας και ο εξοπλισμός με τον οποίο γυρίζουν τα βίντεο. Επίσης, τι μαγαζιά ανεβάζει; Δεν το λέω ελιτίστικα, θέλω κάποιον που έχει συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και συγκεκριμένες επιλογές, δηλαδή η μαζικότητα δεν μας ενδιαφέρει, όσο καλός κι αν είναι. Έχουμε μπει σε μια λογική, όλη η αγορά, να βγ��λουμε το νέο viral γιατί νομίζουμε ότι αυτό θα μας φέρει τον κόσμο. Πιστεύω όμως ότι το κομμάτι viral τελειώνει σιγά-σιγά, γιατί κρατάει πάρα πολύ λίγο, εξαιτίας της άπειρης πληροφορίας που δέχεται ο χρήστης και των πολλών κοινωνικών δικτύων. Έχω δει κατά τη διάρκεια της χρονιάς να γίνονται πράγματα viral αλλά να ξεχνιούνται σε τρεις μέρες, οπότε δεν ήρθαν για να μείνουν.

Γενικά, το κακό με τα social media έχει παραγίνει. Διάβαζα ότι στη Βρετανία θα απαγορευτούν οι διαφημίσεις πρόχειρου φαγητού μετά τις εννιά το βράδυ και αυτό θα ισχύει και για τα social media, κάτι που είναι τρομερή αλλαγή, γιατί αν ένας/μία influencer ζει απ’ αυτό και θέλει να διαφημίσει ένα μπέργκερ ή μια πίτσα, δεν θα μπορεί στην Αγγλία να το κάνει, θα στενέψουν τα περιθώρια».

✔ «Τα μαγαζιά που έχουν στηθεί ινσταγκραμικά ή έχουν δομηθεί πάνω στο TikTok "ταΐζουν" το σύστημα με τους tiktokers»

O Κωστής Καρατζιάς είναι επιχειρηματίας στον χώρο της εστίασης, συνδεδεμένος με μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα και πετυχημένα projects των τελευταίων χρόνων: το Tarantino, το Pizza Ηood και το Fysika by Dough, με μεγάλη εμπειρία στα social media.   

«Ανήκω σε μια κατηγορία ανθρώπων που τους έχουν κουράσει τα social media», λέει, «και μας πετυχαίνεις σε μια φάση που ως επιχείρηση όλο αυτό που γίνεται με τα social media το διαχειριζόμαστε κάπως ιδιαίτερα, στην ουσία το “κόβουμε”, γιατί έχει ξεφύγει πλέον το παιχνίδι. Βέβαια, εμείς το φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση, δηλαδή κάποια μαγαζιά στήθηκαν πάνω στα social και πλέον έχουν περάσει στη δεύτερη φάση τους, που έχει χαθεί ο έλεγχος. Κι αυτό αφορά κριτικές ανθρώπων σχετικών και μη με το φαγητό και τα TikTok βίντεο που κάνουν μπαίνοντας μέσα στα μαγαζιά, το οποίο ήταν κάτι που το θέλαμε, αλλά τώρα δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε. Όχι μόνο στην Ελλάδα, το ίδιο γίνεται παντού.

Υπάρχουν μαγαζιά που έτσι κι αλλιώς έχουν ουρές και δεν το έχουν ανάγκη το TikTok, που λειτουργούν με τον old school τρόπο, το word of mouth, κι εγώ είμαι σε αυτήν τη μεριά, δεν με κερδίζει η εικόνα για να πάω να φάω κάπου. Δηλαδή αν μου πει κάποιος που εμπιστεύομαι “έφαγα εκεί και ήταν γαμάτα”, θα πάω να το δοκιμάσω. Μου αρέσει αυτή η διαδικασία, γιατί νιώθω ότι όλο το άλλο είναι λίγο εφήμερο. Δεν εμπιστεύομαι το TikTok. Το παρακολουθώ γιατί είναι παντού μες στη ζωή μου, εννοείται, πιάνω τον εαυτό μου να σκρολάρει και να βλέπει πράγματα, αλλά είναι τόσο γρήγορη αυτή η διαδικασία και είναι όλα τόσο ίδια πια, συνεχίζουμε με το επόμενο και το επόμενο βίντεο. Αυτό με έχει κουράσει, βλέπεις να κάνουν όλα τα μαγαζιά το ίδιο γύρισμα. Η φάση με το φαγητό έχει παραγίνει.

��ο inbox στα προφίλ και των τριών μαγαζιών μας είναι γεμάτα μηνύματα ανθρώπων που ζητάνε να έρθουν στα μαγαζιά να κάνουν βίντεο − από μοντέλα μέχρι ανθρώπους με ελάχιστα views. Δεν καταλαβαίνω τι θέλουν, να τους κάνω εγώ διάσημους τελικά; Άλλο να είναι ένας opinion leader, να ‘χει μια πορεία στον χώρο, να το κάνει σοβαρά, κι άλλο να το κάνουν όλοι για τη φάση των views.

Όσοι έρχονται στα μαγαζιά το κάνουν από μόνοι τους, δεν απαγορεύω σε κανέναν, είμαστε στην εποχή του TikTok και του βίντεο. Όπως μπορείς να γράψεις στο Google ότι έφαγες καλά ή χάλια χωρίς να έχεις έρθει, το ίδιο μπορεί να κάνει και οποιοσδήποτε για ένα μαγαζί. Κρινόμαστε από όλους, αυτό είναι de facto, άρα το αφήνω να συμβαίνει και απλά δεν το "ταΐζω". Δεν μπορούμε να το κράζουμε αυτό, γιατί εμείς το δημιουργήσαμε. Γι’ αυτό αφήνω να έρθει οποιοδήποτε στα μαγαζιά μου να κάνει βίντεο, αλλά στην κουζίνα μου δεν περνάει κανείς. Είναι νόμος απαράβατος να μην ενοχλήσει το προσωπικό, στην κουζίνα μπαίνει μόνο με άδεια από μένα. Τώρα το τι θα κάνει έξω στη σάλα, εάν θα κάνει αρνητική ή θετική κριτική στο βίντεο, είναι κάτι το οποίο το αφήνω να συμβαίνει γιατί δεν με αφορά. Δεν με αφορά μια καλή ή κακή κριτική στο Google, ούτε σε ένα βίντεο. Εγώ ξέρω τι κάνω στα μαγαζιά μου.

Αυτοί που μας προσεγγίζουν συνήθως ζητάνε το γεύμα για να πάρουν από σένα views. Το 70-80% δεν ζητάνε κάποια οικονομική συναλλαγή, αλλά να έρθουν να κάνουν το βίντεο και να πάρουν ό,τι views μπορούν για να ανεβάσουν τα προφίλ τους. Αυτοί που ζητάνε και χρήματα είναι αυτοί που έχουν πολύ μεγάλο αριθμό followers − συνήθως όμως είναι άνθρωποι που θέλουν να πάρουν αναγνωρισιμότητα μέσα από τα μαγαζιά. 

Μας έχει συμβεί το εξής: μας έστελνε ένας άνθρωπος εμμονικά την κλασική ατάκα “τι μου δίνεις για να κάνω ένα giveaway τώρα;”. Ούτε καν “γεια”, μόνο αυτή την ερώτηση. Την έστειλε σε όλες τις σελίδες που διαχειριζόμαστε πάνω από 200 φορές. Τον μπλόκαρα, με κίνδυνο να βγει να με κράξει, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Στην Ελλάδα είναι λίγα και πολύ συγκεκριμένα τα άτομα που κάνουν σοβαρά αυτήν τη δουλειά, ειδικά στο TikTok.

Το Trip Advisor έχει πεθάνει, αλλά πολύς κόσμος μπαίνει στο Google για να βρει πού να πάει να φάει. Είσαι στον χάρτη, π.χ., στο Κουκάκι, πατάς να δεις πού έχει καλές κριτικές και εκεί θα πας να φας. Αυτό παίζει πάρα πολύ, μπαίνουν στα μαγαζιά μας κοιτώντας τα κινητά, τουρίστες ως επί το πλείστον, που σημαίνει ότι ένα καλό Google account σού φέρνει πελατεία. Απλώς το Google account το κερδίζεις με την ποιότητα και το σέρβις σου, κι αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσω tiktokers. 

Από την άλλη, υπάρχουν μαγαζιά που έχουν στηθεί ινσταγκραμικά ή έχουν δομηθεί πάνω στο TikTok, τα οποία έχουν κάνει “γωνιές” για Instagram και TikTok· αυτά τα μαγαζιά “ταΐζουν” όλο αυτό το σύστημα με τους tiktokers, και φυσικά αυξάνεται και πληθύνεται το κοινό που κάνει βίντεο stories. Είναι και μια εύκολη δουλειά για τους νέους, πολύ καλύτερη από μια συμβατική δουλειά, και προφανώς τούς αποφέρει και χρήματα αυτό το πράγμα, οπότε γιατί να μην το κάνουν; Oι ίδιοι οι μαγαζάτορες συντηρούμε αυτό το σύστημα: αν ο tiktoker πάει σε 10 μπεργκεράδικα, π.χ., και του ανοίξουν την πόρτα γιατί έχουν ανάγκη να πάρουν αναγνωρισιμότητα, θα απαιτήσει να έρθει και στο δικό σου μαγαζί, και αν του πεις “όχι, φίλε μου, δεν θέλω”, θα γίνεις και ο μαλάκας της υπόθεσης.  

Οι περισσότεροι άνθρωποι που κάνουν κριτική φαγητού στα βίντεο και στο Google είναι άσχετοι με το αντικείμενο, και η δουλειά της κουζίνας μου περνάει σε τελείως δεύτερη μοίρα, δεν υπολογίζεται από κανέναν. Δυστυχώς, αυτό είναι πλέον κομμάτι του παιχνιδιού. Ήμουν μέτοχος σε ένα μαγαζί το οποίο κυνηγούσε το TikTok πάρα πολύ και αποχώρησα γι’ αυτόν τον λόγο, δεν με αφορούν αυτού του είδους τα μαγαζιά. Θέλω να προσφέρω αυτό που είμαι, και είμαι εστιατόριο. Μπορεί να μου κάνει και καλό όταν κάποιος έρθει και κάνει βίντεο, αλλά δεν το επιζητώ. Και το όφελος είναι κάτι παροδικό, γι’ αυτό και κλείνουν συνέχεια μαγαζιά. Κάνουν ένα buzz τρελό, έναν, δύο, τρεις μήνες, μετά πέφτει η δουλειά και κλείνουν. Η εστίαση θέλει 24/7 να είσαι από πάνω. Αν δεν έχεις ποιότητα να προσφέρεις, τι να σου κάνει το TikTok;».  

✔ «Το να μπαίνεις στον ιδιωτικό χώρο του άλλου με το κινητό στο χέρι είναι βίαιο, ασκείς bullying»

Η Μαριλού Παντάκη είναι σεφ, συγγραφέας δύο γαστρονομικών βιβλίων και food blogger με ένα από τα πιο ισχυρά brand names στα ελληνικά social media, το Madam Ginger.

«Έχω 225 χιλιάδες followers στο Instagram, άλλους τόσους στο Facebook και 80 χιλιάδες στο TikTok», λέει. «Κάνω βίντεο μαγειρικής, βίντεο για το πώς θα κάνεις τη ζωή σου πιο οικολογική, πώς θα ζεις πιο βιώσιμα, ενημερωτικά βίντεο για τη χορτοφαγία, και κάνω και βίντεο για το πού θα φας στην πόλη, σε ποια μαγαζιά, πού είναι τα ωραία σημεία, ποια είναι τα καινούργια spots. Δεν κάνω κριτική, παρουσιάζω κάποια μαγαζιά που μου αρέσουν και πηγαίνω και τρώω, τα οποία τα προτείνω γιατί έχουν καλό φαγητό, ή έχουν κάτι να πουν, ή έχουν κάτι καινούργιο. Δεν είναι η δουλειά μου να κάνω κριτική, δεν είναι κάτι που έχω σπουδάσει, δεν είμαι γευσιγνώστρια, πρέπει να έχεις τεράστια εμπειρία σ’ αυτό, να έχεις φάει σε πάρα πολλά διαφορετικά εστιατόρια για να μπορείς να κάνεις κριτική. Εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω.

Η κατάσταση που ζούμε ξεκίνησε από το Instagram, αλλά το TikTok την έχει μπουστάρει τρομερά γιατί είναι μια πλατφόρμα που απευθύνεται σε ακόμα πιο νέα παιδιά, που είναι στα social media και κάνουν βίντεο από τα 9 και τα 10 τους, ενώ η γενιά μου ξεκίνησε στα 30.

Να σου πω την αλήθεια, δεν παρακολουθώ τα βίντεο που είναι live, μόλις μου ��γει live στο TikTok το κάνω αμέσως skip. Δεν μπορείς να πας σε έναν ιδιωτικό χώρο και να κάνεις live μετάδοση βίντεο και να δείχνεις πρόσωπα, να δείχνεις τον χώρο, δεν συμφωνώ καθόλου με αυτό που γίνεται. Τα live στα social τα θεωρώ μια σύγχρονη φτηνή τηλεόραση για τις μάζες, που ενισχύουν το hate watching, το οποίο είναι τεράστιο φαινόμενο στην εποχή μας. Υπάρχει και κόσμος που, εκτός από το ότι ο ίδιος κάνει hate watching, δηλαδή παρακολουθεί accounts ή lives που μισεί, για τα οποία νιώθει άσχημα συναισθήματα, και γουστάρει να το αισθάνεται αυτό εκείνη την ώρα, υπάρχουν κι αυτοί που δημιουργούν accounts τα οποία ανταποκρίνονται σε αυτό το πράγμα: θα κάνω ένα account το οποίο θα είναι μισητό, θα έχει unpopular opinions ή θα έχει hating, ή θα έχει βία ή θα έχει κάτι ενοχλητικό, και υπάρχουν άνθρωποι που τρέφονται από αυτό. Είναι ο απόηχος της κοινωνίας αυτήν τη στιγμή, που είναι σούπερ βίαιος, βλέπεις κάθε μέρα παραδείγματα, τη βία στα σχολεία ανάμεσα στα παιδιά και μια κοινωνία που βράζει, και αυτό το πράγμα μεταφέρεται στα social media. Ειδικά από τα πιτσιρίκια που πέρασαν εγκλεισμό λόγω Covid, που έμειναν δύο χρόνια κλεισμένα στο σπίτι και με περιορισμούς κι ακόμα δεν μπορούν να συνέλθουν.

Το να μπαίνεις στον ιδιωτικό χώρο του άλλου με το κινητό στο χέρι είναι βίαιο, ασκείς βία εκείνη τη στιγμή. Ασκείς bullying, και το ξέρεις και το τρέφεις αυτό, γιατί από κάτω θα έχεις χίλια σχόλια που θα σε αποθεώνουν, “μπράβο, καλά του τα 'πες, μάγκα μου”, και μπορεί να λες βλακείες, ανοησίες, να μην ξέρεις τι σου γίνεται. Μπορεί να στράβωσες από κάτι που σου είπε κάποιος και να είπες “τώρα θα δεις τι θα σου κάνω με το ΤικΤοκ!”. Για μένα όμως φταίει και ο viewer, φταίει κι αυτός που θα πει “δεν θα φάω σε αυτό το μαγαζί” γιατί το είπε το 16χρονο που πήγε με το live, που έβαλε 3,5 στα 10 και υπάρχει μόνο μέσα από αυτό. Τη σαχλαμάρα την τρέφουν οι 1.000 viewers και τα 1.000 like που θα πάρει αυτός που τη λέει.

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που όσο πιο πολύς κόσμος σε βρίζει, τόσο πιο σημαντικός γίνεσαι. Αυτό δείχνει μεγάλη δόση εμπάθειας. Είναι και θέμα ηθικής, πρέπει να έχεις και ένα είδος ηθικής μέσα σου για να καταλάβεις ότι αυτό που κάνεις μπορεί να βλάψει περισσότερους ανθρώπους, και όχι απλώς έναν μαγαζάτορα που στην έσπασε ή και όντως δεν κάνει καλή δουλειά. Πέρα απ’ αυτόν, υπάρχουν ψήστες, ντελιβεράδες, κάποιος που καθαρίζει, δέκα και δεκαπέντε οικογένειες που βιοπορίζονται από το μαγαζί.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κριτική σκέψη, δεν υπάρχει γνώση, όλα αυτά που συμβαίνουν είναι μια ξεπατικωτούρα της Αμερικής. Βλέπεις ότι στην Αμερική είναι όλοι με ένα κινητό στο χέρι και κάνουν TikTok, υπάρχουν στιγμιότυπα πλέον από παντού, τράκαρε ο τάδε και το κάνει βίντεο, υπάρχουν άπειρα βίντεο σεξιστικά, ρατσιστικά, σεξουαλικά, οπότε τα πιτσιρίκια παρακολουθώντας ένα αμερικανικό TikTok βλέπουν ότι εκεί υπάρχει ελευ��ερία, οπότε σου λένε “γιατί να μην το κάνω κι εγώ;”.

Έχω φίλους στο Instagram ή στο TikTok που μπορεί να έχουν μια κανονική δουλειά, είναι δημόσιοι υπάλληλοι, διαφημιστές, και παρ’ όλα αυτά χειρίζονται τα social media τους σαν να είναι influencers, θα πάνε στην παραλία και θα ανεβάσουν το αντηλιακό τους, θα πάνε στην ταβέρνα και θα κάνουν φωτογράφιση του φαγητού, θα αναλύσουν τα πιάτα. Ο ρόλος του influencer έχει φύγει από το επαγγελματικό κομμάτι, υπάρχει το ερασιτεχνικό και πλέον έχει περάσει και στο “είμαστε όλοι influencers, οπότε όλοι κάνουμε stories”. Είναι τρομερό φαινόμενο αυτό.

Το κριτήριο για την αξία, το credibility του καθενός μας για τις γνώσεις του είναι, δυστυχώς, ο αριθμός των followers, το πόσους χιλιάδες followers έχει. Έχουμε γίνει όπως στο “Black Mirror”, που η αξία σου στην κοινωνία υπολογιζόταν από το πόσες καρδούλες είχες πάνω απ' το κεφάλι σου». 

✔ Τι ορίζει η νομοθεσία

Τι γίνεται όμως με τη νομοθεσία; Υπάρχει νομικό πλαίσιο που καθορίζει τα δικαιώματα ενός καταστηματάρχη ή ενός video creator; Μέχρι πού φτάνει η εξουσία ενός tiktoker; Η Λασκαρίνα Λιακάκου, νομικός και συνεργάτιδα της LiFO, αναφέρει όσα ορίζει το ισχύον νομικό πλαίσιο.

«Έστω ότι tiktoker πάει σε κατάστημα και μαγνητοσκοπεί live το μαγαζί, κάνοντας κριτική και τραβώντας βίντεο τα πρόσωπα των πελατών και των εργαζομένων. Μεταξύ tiktoker και εργαζομένων δεν υπάρχει κάποια έννομη σχέση. Άρα αυτοί δεν μπορούν να πουν “είμαι εργαζόμενος και έχω δικαίωμα να μη βιντεοσκοπούμαι λόγω αυτής μου της ιδιότητας”. Αυτό θα το έλεγαν αν τους βιντεοσκοπούσε ο εργοδότης.

Μεταξύ tiktoker και ιδιοκτήτη δεν υπάρχει κάποια έννομη σχέση πάνω στην οποία ο ιδιοκτήτης να πατήσει και να πει “βάσει αυτής της σχέσης δεν έχεις δικαίωμα να βιντεοσκοπήσεις την επιχείρησή μου”. Επειδή δεν υπάρχουν αυτά, εργατικές διατάξεις και αστικός κώδικας φεύγουν απ’ το παράθυρο. Όταν δεν έχουμε έννομη σχέση, αναγκαστικά πάμε στο Σύνταγμα, στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο και σε ειδικούς νόμους.

Δικαιώματα του δημιουργού και της ελευθερίας έκφρασης: Σύμφωνα με το άρθρο 14 του Συντάγματος, η ελευθερία έκφρασης είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα, το οποίο περιλαμβάνει την ελευθερία του λόγου και την καλλιτεχνική έκφραση (άρθρο 16 Σ). Επομένως, ο tiktoker, ως δημιουργός περιεχομένου, μπορεί να επικαλεστεί την ελευθερία έκφρασης όταν βιντεοσκοπεί και δημοσιεύει το περιεχόμενο του φαγητού. Το δικαίωμα αυτό προστατεύεται επίσης από το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Παράλληλα, η βιντεοσκόπηση ως καλλιτεχνική έκφραση καλύπτεται και από την προστασία του πνευματικ��ύ δικαιώματος, το οποίο κατοχυρώνεται τόσο από το Σύνταγμα (άρθρα 2 παρ. 1, 3 και 5 Σ) όσο και από διεθνείς συνθήκες, όπως το άρθρο 27 παρ. 2 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και το άρθρο 17 παρ. 2 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ωστόσο, οι ελευθερίες αυτές δεν είναι απόλυτες. Η επίκληση της ελευθερίας της έκφρασης δεν είναι θεμιτή όταν παραβιάζονται άλλες νομοθετικές διατάξεις που επιβάλλουν θεμιτούς περιορισμούς. Για παράδειγμα, η ελευθερία έκφρασης δεν επιτρέπει την προσβολή της προσωπικότητας ή την παραβίαση της ιδιωτικής ζωής, όπως ορίζεται στα άρθρα 9 και 9Α του Συντάγματος. Αυτές οι προσβολές, όπως η δυσφήμηση ή η καταγραφή χωρίς συναίνεση, μπορούν να αποτελέσουν ποινικά κολάσιμες πράξεις (άρθρα 361 επ. Ποινικού Κώδικα).

Δικαιώματα του ιδιοκτήτη και προστασία της ιδιοκτησίας: Ο ιδιοκτήτης/η ιδιοκτήτρια του καταστήματος έχει το δικαίωμα να προστατεύει τον χώρο του/της, καθώς η ιδιοκτησία προστατεύεται από το άρθρο 17 του Συντάγματος. Το δικαίωμα της προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας δίνει στον ιδιοκτήτη τον έλεγχο για το τι επιτρέπεται ή όχι να συμβαίνει εντός του καταστήματός του, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά εμπορικές δραστηριότητες, όπως η βιντεοσκόπηση για διαφημιστικούς ή άλλους σκοπούς.

Επιπλέον, με βάση το άρθρο 9 του Συντάγματος περί απαραβίαστου της ιδιωτικής ζωής, ο ιδιοκτήτης έχει το δικαίωμα να αντιτίθεται σε οποιαδήποτε καταγραφή που αφορά την προσωπική του σφαίρα ή τον επαγγελματικό του χώρο, εφόσον δεν έχει δώσει ρητή συγκατάθεση. Αυτό συνδέεται και με την προστασία των προσωπικών δεδομένων, που ενισχύεται από τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (GDPR). Σύμφωνα με το άρθρο 85 του GDPR, η χρήση προσωπικών δεδομένων για δημοσιογραφικούς ή καλλιτεχνικούς σκοπούς πρέπει να σέβεται τις αρχές της αναλογικότητας και της συναίνεσης.

Σύγκρουση δικαιωμάτων και αρχή της αναλογικότητας: Όπως προκύπτει από τα άρθρα 5Α και 9Α του Συντάγματος, τα δικαιώματα στην πληροφόρηση και την προστασία των προσωπικών δεδομένων μπορεί να συγκρούονται. Στην περίπτωση αυτή, η αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ. 1 Σ) απαιτεί μια στάθμιση των συμφερόντων. Η ελευθερία έκφρασης δεν πρέπει να ματαιώνει το δικαίωμα της ιδιοκτήτριας να ελέγχει τον χώρο της ή να προστατεύει την εικόνα και τη φήμη της επιχείρησής της.

Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΠΔ) έχει αποφανθεί ότι η καταγραφή σε δημόσιους χώρους για πολιτιστικούς, καλλιτεχνικούς ή ενημερωτικούς σκοπούς δεν παραβιάζει την προστασία προσωπικών δεδομένων, αρκεί να μην προσβάλλεται η ιδιωτική ζωή και να υπάρχει συναίνεση. Στην παρούσα περίπτωση, ωστόσο, το κατάστημα αποτελεί ιδιωτικό χώρο, και η βιντεοσκόπηση χωρίς τη συναίνεση του ιδιοκτήτη μπορεί να θεωρηθεί παραβίαση του δικαιώματος στην ιδιοκτησία και την προστασία προσωπικών δεδομένων.

Τι πιστεύω ότι συμβαίνει πρακτικά: αν και είναι συχνό φαινόμενο οι επιχειρηματίες να επιδιώκουν τη διαφήμιση μέσω των social media και να επιτρέπουν τη βιντεοσκόπηση, αυτό δεν αίρει την ανάγκη για ρητή συγκατάθεση, ιδιαίτερα όταν ο ιδιοκτήτης εκφράζει σαφώς την επιθυμία του να σταματήσει η καταγραφή. Η σιωπηρή συναίνεση μπορεί να ισχύει σε περιπτώσεις που υπάρχει προφανής αποδοχή ή ενθάρρυνση για την καταγραφή, αλλά όταν υπάρχει αντίθεση από την πλευρά του ιδιοκτήτη, η νομική υποχρέωση του καταγράφοντος είναι να σεβαστεί το αίτημα αυτό.

Άρα: ο ιδιοκτήτης έχει το δικαίωμα να ζητήσει τη διακοπή της βιντεοσκόπησης, καθώς προστατεύεται από το δικαίωμα στην ιδιοκτησία (άρθρο 17 Σ) και την προστασία των προσωπικών δεδομένων (άρθρο 9Α Σ, GDPR). Αντίθετα, η ελευθερία έκφρασης του tiktoker δεν μπορεί να υπερισχύσει όταν παραβιάζονται τα δικαιώματα του ιδιοκτήτη, ειδικά σε ιδιωτικό χώρο.

Αν ο tiktoker πάρει το σουβλάκι και πάει σε δημόσιο χώρο, ο περιορισμός σχετικά με την ιδιωτικότητα του καταστήματος δεν ισχύει».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[epestrefe]

Το πατρικό σπίτι του Τσιτσάνη...

Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1915 στα Τρίκαλα. Οι γονείς του ήταν από τα Γιάννενα και ο πατέρας του, τσαγκάρης-τσαρουχάς στο επάγγελμα, εγκατέλειψε γύρω στο 1900 τα τουρκοκρατούμενα Γιάννενα για να βρεί μια καλύτερη και ελεύθερη ζωή στα Τρίκαλα, που από το 1881 είχαν προσαρτηθεί στην ελεύθερη Ελλάδα.

Ο Βασίλης Τσιτσάνης έφυγε από την ζωή στις 18 Ιανουαρίου του 1984. Η οδός Λαρίσης που ήταν το πατρικό του σπίτι μετονομάστηκε σε οδό "Βασίλη Τσιτσάνη". Οι Τρικαλινοί τον τίμησαν με κάθε τρόπο και ίδρυσαν για εκείνον το "Μουσείο Τσιτσάνη", στα εκθέματα του οποίου είναι και το τρίχορδο μπουζούκι, που τόσες και τόσες επιτυχίες έγραψε και τραγούδησε μ' αυτό ...

[daimewdis]

Πιστεύω πως όλοι κρύβουμε κάτι.

Και πολλές φορές δεν πρέπει ή δεν υπάρχει

λόγος να τα συζητάμε.

Τα έχουμε μέσα μας ως δύναμη ή αδυναμία.

Κάποιες φορές αυτά που μας βασανίζουν

τα ξεπερνάνε,

και άλλες μένουν κολλημένα πάνω μας

για να μας θυμίζουν.

Με τα χρόνια δεν έχει νόημα το “αν”,

αλλά ένα μόνιμο “γιατί”.

Και όμως συνεχίζουμε και προχωράμε.

Πιστεύω πως είμαι μακράν καλύτερος

όταν σκέφτομαι, παρά όταν γράφω.

Καθώς πάντα στο γράψιμο

χάνονται οι σκέψεις.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως ο άνθρωπος

δεν ζει με αναμνήσεις, αλλά με ελπίδες.

Αυτό δεν ήταν τώρα, η τελευταία παράγραφος,

ήταν πριν 11 χρόνια. Και κάτι ονειρεύτηκα στον ύπνο μου και το θυμήθηκα πριν μέρες.

..Και δεν έχω ιδέα αν ζει, αν έχει παντρευτεί, αν έχει παιδί, τι επάγγελμα κάνει.

Αλλά, όταν δεν μπορείς να κρατηθείς από το τώρα που χεις, ξεθάβεις ή φτιάχνεις ψευδαισθ��σεις.

Δεν είναι αληθινό ��άτι μόνο όταν το αγγίζεις.

Τι γράφω πάλι, μεσάνυχτα και κάτι random.

1:15 πμ

18/7/23

-Δαιμεώδης

[taylorforelizabeth]

Είμαι σε δίλημμα. Δεν ξέρω αν είναι θέμα αναποφασιστικότητας, αλλά ώρες ώρες πραγματικά απορώ με το εκπαιδευτικό σύστημα που απαιτεί και περιμένει από παιδιά 17 χρόνων να αποφασίσουν για το μέλλον τους. Θέλω να ακολουθήσω ένα επάγγελμα που με εκφράζει και με κάνει να νιώθω εγώ. Με ενδιαφέρει η ψυχολογία, η νομική, αλλά και το παιδαγωγικό δημοτικής εκπαίδευσης, προς το παρών. Περισσότερο παρεκκλίνω προς την νομική. Αλλά φοβάμαι. Κάποτε είχες πει και εσύ αλλά και πολλοί άλλοι που τους μίλησα: «Μακριά από μπατσοσχολές και καλή επιτυχία!». Δεν θέλω να επιλέξω την νομική και να γίνω σαν εκείνους τους δικηγόρους, δικαστές και εισαγγελείς που δωροδοκούνται ή κλείνουν τα μάτια τους σε θέματα δικαιοσύνης. Θέλω να βοηθήσω κάθε άνθρωπο που έχει πέσει θύμα φασισμού ή οποιασδήποτε άλλης περίπτωσης. Ζητάω την γνώμη σου ως άνθρωπο που θαυμάζω, με παρακινεί και με κάνει να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου. Θεωρείς ότι η νομική θεωρείται μπατσοσχολή ή είναι μια ευκαιρία για την απόδοση δικαιοσύνης και ισότητας σε οποιονδήποτε έχει πέσει θύμα;

Ποτέ των ποτών και σε κανένα σύμπαν η νομική δεν θα είναι έστω και κοντά με τις μπατσοσχολες, για τον απλούστατο λόγο και μόνο ότι η νομική, απαιτεί σκέψη. Κριτική σκέψη. U see, ο μπάτσος, αποτελεί εκτελεστικό όργανο. Ο νομικός, είτε δικηγόρος, είτε πρόεδρος του ΣΤΕ έχει αντιληφθεί το νόμο ως φιλοσοφική βάση και όχι τιμωρία/ αποτέλεσμα. Τώρα, το παιδαγωγικό ναι δεν έχει το prestige της νομικής όμως είναι λειτούργημα με όλη τη σημασία της λέξης. Όσο σημαντικός είναι ένας γιατρός, άλλο τόσο και ο δάσκαλος, το να σμιλεύεις ένα παιδικό μυαλό στον αυριανό ενεργό άνθρωπο είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο και θέλει χάρισμα, όρεξη και υπομονή. Η ψυχολογία παίζει ρόλο σε όλα τα παραπάνω και μπορείς να ασχοληθείς εντελώς ανεξάρτητα, είναι μια βατή επιστήμη που και αυτοδίδακτη να είσαι, θα το βρεις, όσο το ψάξεις και διαβάσεις τόσο θα μάθεις, δεν αναφέρομαι στην ψυχιατρική αλλά καθαρά στην ψυχολογία ως πεδίο. Παρ όλα αυτά, 17 χρονων είσαι ακόμα παιδί, όσο και να σε πείθουν για την ωριμότητα σου, θα διαβάσεις και στην ψυχολογία αν ποτέ ασχοληθείς, ότι μέχρι τα 23- 25 -πλέον- θεωρούμαστε έφηβοι.

Τώρα, οτιδήποτε και αν επιλέξεις σε μια διεφθαρμένη χώρα, όπως ανέκαθεν ήταν και παραμένει η Ελλάδα, είναι δική σου επιλογή κατά ποσο θα σε ρουφήξει το σύστημα, η ζωή, η μικροαστιλα και η ασχήμια αυτού του κόσμου. Γενικά αλλά και ειδικά. Το καλύτερο που μπορείς να κανεις είναι να πας με την επιλογή που ζυγίζεις καλύτερα και μπορείς να σε δεις μελλοντικά, έπειτα κανεις ειδικότητα που εκεί καθορίζεται και με τι ακριβώς ασχολείσαι και έχεις άλλη μια 2- 3ετια εκεί ώστε να αποφασίσεις αν θέλεις να σπουδάσεις ξανά σε εντελώς άλλη κατεύθυνση, ή με ο,τι εφόδια έχεις λάβει να τα εξελίξεις προς αυτό που αρχικά επέλεξες. Η νομική σου ανοίγει ΟΛΕΣ τις πόρτες λόγω της βαρύτητας που έχει ως σχολής, αν όμως επιλέξεις την εκπαίδευση εκεί ενδεχομένως να έχεις περισσότερη επαφή με τον άνθρωπο, & αντί να υπερασπίζεσαι, θα προλαμβάνεις. Μην ξεχνάς ποτέ ότι έχεις πάντα χρόνο αν πραγματικά θέλεις να τα κανεις όλα, να αλλάξεις γνώμη ή και τα δυο.

Η ζωή θα σε πάει εκεί που πρέπει, να μένεις πιστή στο μυαλό και τις αξίες σου, θα το βρεις το χάρισμα και την κλίση σου, και όταν έρθει η στιγμή, trust it ❤️

[pareisakti]

Χαχαχαχαχαχα δεν είμαι η μαμά σου, απλά δεν εχω ιδέα πως στέκεται ένα επάγγελμα σαν την εγκληματολογια στην Ελλάδα.

Εξαρτάται τι θέλεις να κάνεις. Αν δε θέλεις να κάτσεις σε ένα γραφείο να αναλύεις στατιστικά στοιχεία (δε θέλω), πήγαινε σε άλλη χώρα 🙃 Παρατήστε τα όλα για την τέχνη ρε να ησυχάσει το κεφάλι σας

[evachill]

-και με τι είπαμε ότι ασχολείσαι

-είμαι ληστής τραπεζών

-δεν μου φαίνεσαι για τόσο σκληρός τύπος

-και για τι σου φαίνομαι;

-για τίποτα.

-κόβει το μάτι σου.

-δεν μπορεί, με κάτι θα ασχολείσαι και εσύ.

-είμαι, ε... είμαι ειδικός περί των γενικών. Καλλιτέχνης...

-δεν το πιστεύω

[...]

-Δεν είναι κι άσχημα. ούτε επάγγελμα... ούτε όνομα...

-Για 'σενα και για απόψε: Μέγας Ανατολικός

-Μέγα Ανατολικέ, εγώ είμαι απλά η Σοφία.

[frinitheodoropoulou]

Το να είσαι Βρεφονηπιοκομος είναι το πιο ωραίο επάγγελμα στον πλανήτη.

Το να μη σε παίρνουν στα σοβαρά για το συγκεκριμένο ειδικά επάγγελμα και να σε εκμεταλλευονται είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί.

Ειδικά στην Ελλάδα.

Και δυστυχώς αυτό ξεκινάς να το καταλαβαίνεις όταν αρχίζεις να δουλεύεις πάνω στο αντικείμενο αυτό και όχι απαραίτητα σε παιδικό.

[crisismonitor]

Την απαλλαγή του Βαγγέλη Μαρινάκη και τριών ακόμη ατόμων για την υπόθεση του ναρκόπλοιου Noor 1 αποφάσισε με βούλευμα το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά. Η κρίση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά για τον εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη και τρεις συνεργάτες του, σχετικά με την εμπλοκή τους στην υπόθεση του πλοίου «Noor One», είναι απαλλακτική. Επτά χρόνια μετά το «άνοιγμα» της δεύτερης δικογραφίας για το πλοίο, πάνω στο οποίο βρέθηκαν 2,1 τόνοι ηρωίνης, το δικαστικό συμβούλιο, υιοθετώντας την εισαγγελική πρόταση, έκρινε ότι πρέπει να απαλλαγούν από τις κατηγορίες ο εφοπλιστής, ο πρώην νόμιμος εκπρόσωπος της εταιρίας Capital, ένας δικηγόρος κι ένας ναυτασφαλιστής. Η ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος κατά του Βαγγέλη Μαρινάκη και των τριών συνεργατών του ασκήθηκε τον Απρίλιο του 2018 και αφορούσε τα κακουργήματα της συγκρότησης και ένταξης σε εγκληματική οργάνωση, της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης, της διακίνησης ναρκωτικών με τη μορφή της χρηματοδότησης, της διαμετακόμισης, εισαγωγής, μεταφοράς, αγοράς, κατοχής, πώλησης, αποθήκευσης, κατά συναυτουργία και κατ’ εξακολούθηση, τελεσθείσας στο πλαίσιο εγκληματικής οργάνωσης, από δράστες που κατ’ επάγγελμα χρηματοδοτούν την τέλεση πράξεων διακινήσεως και δια-κινούν ναρκωτικές ουσίες. Η υπόθεση του Noor1 Η υπόθεση του Noor 1 αφορά τη διακίνηση μεγάλης ποσότητας ηρωίνης που εντοπίστηκε το 2014 στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, το πλοίο Noor 1, το οποίο ανήκε σε ελληνικά συμφέροντα, μετέφερε 2,1 τόνους ηρωίνης από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα με προορισμό την Ευρώπη. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες ποσότητες ηρωίνης που έχουν εντοπιστεί ποτέ στην Ευρώπη, με εκτιμώμενη αξία δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Η υπόθεση θεωρείται περίπλοκη, καθώς εμπλέκονται διάφορα άτομα από τον επιχειρηματικό και ναυτιλιακό κλάδο, ενώ έχουν συνδεθεί πολλοί θάνατοι μαρτύρων και εμπλεκόμενων με αυτήν. Οι θάνατοι αυτοί είναι συχνά μυστηριώδεις και έχουν προκαλέσει υποψίες για ενδεχόμενες προσπάθειες κάλυψης στοιχείων και παρεμπόδισης της δικαστικής διαδικασίας. Παράλληλα, οι αρχές εξέτασαν διεθνείς διασυνδέσεις και πιθανά δίκτυα ναρκωτικών που εκτείνονται σε διάφορες χώρες, ενώ υπήρξε έντονο ενδιαφέρον για το πώς το πλοίο κατάφερε να μεταφέρει τόσο μεγάλη ποσότητα ηρωίνης χωρίς να γίνει αντιληπτό. Η υπόθεση παραμένει στην επικαιρότητα και ερευνάται ακόμη για πιθανές συνδέσεις με οργανωμένο έγκλημα και διαφθορά. Κατηγορούμενοι Η υπόθεση του πλοίου «Noor 1», που εντοπίστηκε το 2014 να μεταφέρει 2,1 τόνους ηρωίνης, περιλαμβάνει πολλούς εμπλεκόμενους και υπόπτους. Οι βασικοί ύποπτοι και κατηγορούμενοι στην υπόθεση περιλαμβάνουν: - Μάκης Γιαννουσάκης: Εφοπλιστής και ιδιοκτήτης της βίλας στη Φιλοθέη, όπου βρέθηκε μέρος της ηρωίνης. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, ενώ στο δευτεροβάθμιο η ποινή του μειώθηκε σε 18 έτη. - Γιώργος Μπουρδούβαλης: Καπετάνιος του «Noor 1». Καταδικάστηκε επίσης σε ισόβια κάθειρξη στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, με τη ποινή του να μειώνεται σε 18 έτη στο δευτεροβάθμιο. - Αιμίλιος Κοτσώνης: Πρώην στέλεχος της ΠΑΕ Ολυμπιακός και επιχειρηματίας. Αρχικά κατηγορήθηκε για εμπλοκή στην υπόθεση, αλλά αθωώθηκε στο Εφετείο. - Τούρκοι και Ιρανοί διακινητές: Σύμφωνα με τις έρευνες, Τούρκοι και Ιρανοί διακινητές θεωρούνται οι κύριοι χρηματοδότες και οργανωτές της μεταφοράς της ηρωίνης. Ορισμένοι από αυτούς έχουν συλληφθεί και καταδικαστεί σε άλλες χώρες. Απαλλάχθηκαν Στην υπόθεση του πλοίου «Noor 1», που αφορούσε τη μεταφορά 2,1 τόνων ηρωίνης το 2014, αρκετά άτομα απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες: - Βαγγέλης Μαρινάκης: Ο εφοπλιστής και πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες με απαλλακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά. - Αιμίλιος Κοτσώνης: Πρώην στέλεχος της ΠΑΕ Ολυμπιακός και επιχειρηματίας, αρχικά καταδικάστηκε σε κάθειρξη 10 ετών, αλλά αθωώθηκε στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο. - Βασίλειος Κουρούβανης: Υποναυλωτής του «Noor 1», καταδικάστηκε πρωτόδικα σε κάθειρξη 10 ετών, αλλά αθωώθηκε στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο. - Βαγγέλης Μπαϊρακτάρης, Νίκος Συντιχάκης και Ηλίας Τσακίρης: Συνεργάτες του Βαγγέλη Μαρινάκη, απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες με το ίδιο απαλλακτικό βούλευμα. Αυτές οι απαλλαγές προέκυψαν μετά από δικαστικές διαδικασίες και ελλείψει επαρκών αποδεικτικών στοιχείων για την εμπλοκή τους στην υπόθεση. Το δαιδαλώδες ιδιοκτησιακό καθεστώς του Noor1 Το ιδιοκτησιακό καθεστώς του πλοίου «Noor 1» παρουσίαζε πολυπλοκότητα, με διαδοχικές αλλαγές και εμπλοκή διαφόρων εταιρειών και προσώπων. Ακολουθεί μια αναλυτική περιγραφή των βασικών στοιχείων: - Πλοιοκτήτρια Εταιρεία: Το «Noor 1» ανήκε στην εταιρεία Bronte Enterprises Ltd, με έδρα τα Νησιά Μάρσαλ. - Ναύλωση: Η Bronte Enterprises Ltd μίσθωσε το πλοίο σε Έλληνα ναυλωτή με σκοπό τη μεταφορά πετρελαίου από τη Λιβύη στην Ελλάδα. - Εμπλοκή της AXIA Shiptrade: Κατά τη διάρκεια των ερευνών, προέκυψε ότι η εταιρεία AXIA Shiptrade, με έδρα την Ελλάδα, εμφανιζόταν ως διαχειρίστρια του πλοίου. Ωστόσο, υπήρξαν αντικρουόμενες πληροφορίες σχετικά με τον ρόλο της, καθώς σε ορισμένα έγγραφα φαινόταν ως ιδιοκτήτρια, ενώ σε άλλα ως διαχειρίστρια. - Εμπλοκή της Arab Wave Shipping FZE: Αναφορές υποδείκνυαν ότι η εταιρεία Arab Wave Shipping FZE, με έδρα τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, είχε εμπλοκή στη διαχείριση ή τη ναύλωση του πλοίου. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της δίκης, διαπιστ��θηκε ότι δεν υπήρχε σύνδεση της εταιρείας αυτής με τα ναρκωτικά. - Πληρωμή Τελών Ελλιμενισμού: Σύμφωνα με τον Οργανισμό Λιμένος Ελευσίνας, τα τέλη ελλιμενισμού του πλοίου στην Ελευσίνα πληρώθηκαν από τον Μάκη Γιαννουσάκη, ο οποίος καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για την υπόθεση. Παραιτήσεις δικαστικών λειτουργών Στην υπόθεση του πλοίου «Noor 1», τουλάχιστον δύο δικαστικοί λειτουργοί παραιτήθηκαν από τον χειρισμό της: - Ευαγγελία Αλεξακίδου: Η πρώτη ανακρίτρια που ανέλαβε τη δικογραφία του «Noor 1» με κατηγορούμενους τον εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη και συνεργάτες του. Ζήτησε μετάθεση, η οποία έγινε δεκτή. - Καλλιόπη Μάντακα: Η δεύτερη ανακρίτρια που ανέλαβε την υπόθεση μετά τη μετάθεση της κ. Αλεξακίδου. Υπέβαλε την παραίτησή της από το δικαστικό σώμα τον Σεπτέμβριο του 2019, επικαλούμενη προσωπικούς και οικογενειακούς λόγους. Επιπλέον, ο τρίτος ανακριτής, Ιωάννης Πετρόπουλος, υπέβαλε αίτηση εξαίρεσης από την υπόθεση, επικαλούμενος ότι είναι γιος του πρώην ποδοσφαιρικού εισαγγελέα Κωνσταντίνου Πετρόπουλου. Το αίτημα ωστόσο απορρίφθηκε. Αυτές οι παραιτήσεις και αιτήσεις εξαίρεσης έχουν προκαλέσει ερωτήματα σχετικά με τις πιέσεις και τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν οι δικαστικοί λειτουργοί κατά τον χειρισμό της υπόθεσης. Read the full article

[xionisgr]

ISBN:978-960-547-403-4 Συγγραφέας: Γιώργος Λιάνης Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 336 Ημερομηνία Έκδοσης: 2017-12-01 Διαστάσεις: 23x17 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[justforbooks]

Στο Jazz in Jazz «λάμπει δια της παρουσίας της» η τέχνη του κλασικού

Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που άνοιξα την βαριά πόρτα του Jazz in Jazz στο Κολωνάκι. Διέσχισα το μικροσκοπικό προθάλαμο για να βρεθώ μπροστά σε ένα παράξενο κόσμο γεμάτο με εκατοντάδες μικρά και μεγάλα memorabilia κρεμασμένα στους τοίχους, μουσικά όργανα και λογιών-λογιών αντικείμενα, μνήμες από τα ταξίδια του εμπνευστή και δημιουργού του Jazz in Jazz , Κώστα Σπανού, ναυτικού στο επάγγελμα.

Μεγάλη η αγάπη του Κώστα Σπανού για την Jazz. Και στο δικό του μπαρ που πρωτάνοιξε το 1977, στην Αγία Γαλήνη, στην Κρήτη, η Jazz είχε την τιμητική της. Περισσότερα από 10.000 βυνίλια, επιμελώς διαλεγμένα από την πρώιμη περίοδο της αγαπημένης του μουσικής, είχαν βρει τη θέση τους, πίσω από το μπαρ, πλάι σε φιάλες ουίσκι. Το 1995, το Jazz in Jazz μεταφέρεται στην τωρινή του θέση στον αριθμό 4 της οδού Δεινοκράτους, στη Δεξαμενή, στο Κολωνάκι. Μαζί του μεταφέρθηκαν και οι δίσκοι καθώς και ένα γραμμόφωνο, καθόλα λειτουργικό ως και σήμερα, μαζί με 200 «πλάκες» γραμμοφώνου. Πίσω από το μπαρ, σήμερα πια, στέκεται ο Βαγγέλης Σπανός, ανιψιός του ιδιοκτήτη και συνεχιστής αυτού του σημαντικού κληροδοτήματος. Ταγμένος να υπηρετεί με το ίδιο πάθος τον διττό χαρακτήρα του μαγαζιού: Μουσικό και ανθρωποκεντρικό συνάμα, συνεχίζοντας να παράγει πολιτισμό μέσα από μουσικές στιγμές και ανθρώπινες ιστορίες, με την πατίνα του χρόνου για σύμμαχο.

« Ο ρόλος μας εδώ, είναι να δώσουμε στο επισκέπτη την δυνατότητα να κάνει ένα μικρό ταξίδι. Ένα ταξίδι στην μουσική και το αλκοόλ. Ανιχνεύουμε τις επιθυμίες του και την περιέργειά του να δοκιμάσει και γινόμαστε ο οδηγός του», μου λέει, καθώς μου ετοιμάζει ένα Gin & Tonic με μεγάλη ακρίβεια και προσοχή στις λεπτομέρειες.

Στο Jazz in Jazz δεν θα συναντήσετε signature cocktails με πολύπλοκες τεχνικές ή αλλοπρόσαλλες περιγραφές. Εδώ «λάμπει δια της παρουσίας της» η τέχνη του κλασικού. Από ένα καλοφτιαγμένο GnT και ένα Boulevardier, μέχρι το κορυφαίο Clover Club της πόλης, όλα στοχεύουν στην απόλαυση του κλασικού. Συνυπάρχουν με μια σπουδαία συλλογή σε malt & blended whiskies. Οι γνώσεις και το πάθος του Βαγγέλη, του Κώστα και του Τάσου -των ανθρώπων πίσω από τη μπάρα- αποδεικνύουν τού λόγου το αληθές. Δεν εξαντλούν την αγάπη τους για το αλκοόλ όμως μόνο στο ουίσκι. Εδώ θα βρείτε premium ετικέτες gin, παλαιωμένο ρούμι, ενώ από φέτος εμφιαλώνουν και την δική τους ipa μπύρα. Την ονομάζουν, πώς αλλιώς; Jazz in Jazz.

Δίπλα μου κάθεται ο Γιάννης. Για χρόνια θαμώνας κάθεται πάντα στην ίδια θέση στην γωνία του μπαρ, απολαμβάνοντας ένα heavily peated, ένα τυρφώδες Islay malt. Από τα ηχεία ξεπηδούν νότες από ιερά τέρατά της Jazz μουσικής. Louis Armstrong, Art Blackley, Charles Mingus και πολλοί ακόμη, γεμίζουν με αισθαντικές μελωδίες τον ουρανό του μπαρ.

Οι πελάτες, θαμώνες και μη, αφήνουν την ευεργετική δύναμη της μουσικής να τους διαπερνά καθώς απολαμβάνουν τ�� ποτό τους. Το νιώθεις γυρνώντας το βλέμμα σου στο χώρο. Κανένα κινητό τηλέφωνο δεν παρεμβαίνει ενοχλητικά ταράζοντας την ατμόσφαιρα. Όλοι επικοινωνούν, συζητούν, φλερτάρουν, αντλούν δύναμη από τη μουσική σε μια ακολουθία αισθήσεων που μόνο η ατμόσφαιρα ενός αυθεντικού μπαρ μπορεί να προσφέρει. Και οι άνθρωποι γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ατμόσφαιρας. Νέοι άνθρωποι πλάι σε μεγαλύτερους. Όλοι τους μια μεγάλη συντροφιά, απαλλαγμένοι από τις άμυνες της καθημερινότητας.

Ένα νεαρό ζευγάρι κάθεται στο μπαρ. Σε αυτό το μακρύ ξύλινο μπαρ όπου δεσπόζουν οι επιγραφές: «Σερβίρεστε στο μπαρ» και «Μην αφήνετε τα προσωπικά σας είδη στη διπλανή καρέκλα, παρακαλώ». Πρωτάρηδες και οι δύο στον χώρο. Ανυπομονούν να δοκιμάσουν. Ο Βαγγέλης τους καθοδηγεί, ανιχνεύοντας ταυτόχρονα και τις γευστικές τους προτιμήσεις. Τους ετοιμάζει ένα μικρό degustation menu από τρία διαφορετικά ουίσκι, ευκολόπιοτα και κατάλληλα για αρχάριους, το λεγόμενο και entry level: ένα ιρλανδέζικο, ένα λίγο καπνιστό και ένα γλυκόπιοτο από το Speyside, στη Σκωτία. « Όλο και περισσότερα νεαρά άτομα τα τελευταία χρόνια επιθυμούν να γνωρίσουν το ουίσκι και να δοκιμάσουν. Επίσης όλο και περισσότερες γυναίκες αποδέχονται και υιοθετούν το σκληρό αλκοόλ», μου αναφέρει ο Βαγγέλης. Ένα ζευγάρι τουριστών μόλις έχει μπει στο μπαρ. Δείχνουν εντυπωσιασμένοι από την μουσική και την διακόσμηση.

Ακόμη ο γλυκός καιρός δεν παρακινεί κόσμο να γεμίσει τους κλειστούς χώρους. Κι έτσι για λίγο ακόμη θα μπορούμε να καθόμαστε με ευκολία μπροστά από την ξύλινη μπάρα, και να ανταλλάσσουμε λίγες κουβέντες με τον Βαγγέλη, τον Κώστα και τον Τάσο. Μόλις χειμωνιάσει για τα καλά, αυτή η φωλιά αυθεντικής διασκέδασής, θα αρχίσει να ασφυκτιά από κόσμο σχεδόν με το άνοιγμα. Όσο και αν εκτιμώ την γυαλάδα και την ησυχία ενός μπαρ που μόλις έχει ανοίξει τις πόρτες του, η βοή του κόσμου που απολαμβάνει με όλες του τις αισθήσεις έχει την δική της αξιολάτρευτη χάρη.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[kwstasattgr]

ISBN:978-960-547-403-4 Συγγραφέας: Γιώργος Λιάνης Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 336 Ημερομηνία Έκδοσης: 2017-12-01 Διαστάσεις: 23x17 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN:978-960-547-403-4 Συγγραφέας: Γιώργος Λιάνης Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 336 Ημερομηνία Έκδοσης: 2017-12-01 Διαστάσεις: 23x17 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο