#Εξεταστικής Ο

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/12

Οι λεπτοδείκτες αυτή τη φορά κόλλησαν ένα λεπτό αργότερα με το ρολόι να δείχνει 13.02μ.μ. Το κινητό μου δονήθηκε και με ανάγκασε να σταματήσω την τρίωρη μελέτη μου. Ο γαλλικός κρύωσε, η μουσική σταμάτησε, απ' την κουζίνα ακούγεται το στορι που χτυπά στο μισάνοιχτο τζαμί του παραθύρου. Κοιτάζω για δύο λεπτά τη μπαλκονόπορτα, η καφέ κουρτίνα στο πλάι μου επιτρέπει να δω τον καιρό. Είναι πάλι μουντός. Κάνει κρύο, το καταλαβαίνω, το σπίτι είναι παγωμένο. Η κίνηση στον δρόμο δεν έχει σταματήσει απ' τις 06.23 που άκουσα την πρώτη κόρνα της ημέρας. Ο καναπές είναι ακόμη όπως χθες το βράδυ, με τα ριχτάρια και τα μαξιλάρια τσαλακωμενα, τα ποτήρια του κρασιού βρίσκονται στιβαγμένα στην κουζίνα και στο τραπεζάκι του σαλονιού έχουν μείνει κάτι κρακερακια που τρώγαμε εχθές με τον κολλητό μου όσο αναλύαμε τα ερωτικά του προβλήματα. Δεν έχω ανοίξει ακόμη το μήνυμα στο κινητό. Με αγχώνει. Ξέρω ότι είναι αυτό που περίμενα μέρες τώρα. Δεν με ξέχασαν. Δεν ήθελα να με ξεχάσουν αλλά τώρα ο φόβος με κατέκλυσε και πάλι. Πρέπει να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου.

Κοιτάζω τον τεράστιο πράσινο φάκελο με τις άπειρες σημειώσεις. Τα γράμματα μου τα σιχαίνομαι. Κοιτάζω τα χαρτιά με τα άπειρα χρώματα και τα χαρτάκια και τις υποσημειώσεις και αναρωτιεμαι τι πρέπει να κάνω με τη ζωή μου. Η εξεταστική που πλησιάζει με έχει φρικάρει, η σκέψη να παρατήσω τη σχολή και να κάνω κάτι άλλο με πνίγει κυρίως γιατί δεν ξέρω τι άλλο θέλω να κάνω. Η σχολή των ονείρων μου δεν ξέρω καν αν είναι δικό μου όνειρο και το θέατρο απέχει πολύ από αυτήν. Κοιτάζω το σπίτι μου. Το αγαπάω αυτό το σπίτι. Έχει γεμίσει τόσες αναμνήσεις αυτό το σπίτι. Παρέες, στιγμές με φίλους, γέλια, κλάματα, φωνές, καυγάδες, επιτραπέζια, βραδιές ταινιών, μουσικές όλων των ειδών, άγχος, διαβάσματα για την εξεταστική, πάρτι. Κοιτάζω το μπαλκόνι μου και θυμάμαι την πρώτη μέρα που ήπια τον γαλλικό εκεί ακούγοντας τζαζ από μια τυχαία πλειλιστ στο σποτιφαι.

Σήμερα πρέπει όλη μέρα να διαβάσω. Η ύλη είναι τεράστια. Το πρώτο μάθημα της εξεταστικής ξέρω ότι δεν θα το περάσω. Μη με ρωτάς γιατί. Το ξέρω. Το δεύτερο μάθημα της εξεταστικής είναι το αγαπημένο μου. Θέλω να το περάσω με δέκα μα η Λάχεσις ήδη μου χαμογελάει φωνάζοντας μου ότι τον Σεπτέμβρη θα το ξαναδίνω. Την φλερτάρω την ρήτρα λόγω της τελειομανίας που με διακατέχει. Το τρίτο μάθημα της εξεταστικής σκέφτομαι ότι μπορώ να το περάσω με ένα οκτώ και εντάξει θα είμαι ικανοποιημένη. Ναι καλά άκουσες, μου είναι κάπως αδιάφορο. Τα υπόλοιπα ακόμη δεν τα έχω σκεφτεί. Με κουράζει να σκέφτομαι.

Σήμερα έφαγα πρωινό, ήπια καφέ, νερό δεν έχω πιει πολύ, καφέ ήπια περισσότερο σχεδόν τρεις κούπες, μη με μαλώσεις. Ξέρω ότι δεν μου κάνει καλό ο καφές αλλά μπλέκεται η καραμέλα στα χείλη μου και τον θυμάμαι. Επίσης διαβάζω για την εξεταστική! Ο καφές είναι απαραίτητος. Πλυντήριο δεν έχω βάλει ακόμη και τα άπλυτα μαζεύτηκαν πολλά. Τα πιάτα τα έπλυνα το βράδυ πριν ξαπλώσω στον καναπέ βάζοντας ένα τυχαίο επεισόδιο των φρεντς να παίζει στο λάπτοπ. Διάβασα και λίγο απ' το μονόγραμμα χθες. Μου λείπει αυτό το απόλυτο απ' τη ζωή μου. Θέλω αυτόν τον έρωτα τον απόλυτο, τον σαρωτικό, που σε καθηλώνει, σε εξυψώνει, σε αποπροσανατολίζει και σε επαναπροσδιορίζει. Μα ακόμη ξέρω ότι δεν είμαι έτοιμη για αυτό. Εξακολουθώ όμως να τον περιμένω καρτερικά, σαν μια άλλη Πηνελόπη που προσμένει τον Οδυσσέα σε μια Ιθάκη που δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια για αυτούς.

Σήμερα ��έλω να βγω για περπάτημα. Η μαμά μου μου λέει ότι το Παγκράτι είναι τσιμεντένιο και εγώ γελάω κάθε φορά. Κοιταζω απ' το μπαλκόνι μου τα μπαλκόνια που βρίσκονται στην γειτονιά. Ο καθένας μας έχει τις δικές του συνήθειες. Ας πούμε ο διπλανός μου βγαίνει στο μπαλκόνι για να καπνίσει και μαζί του βγαίνει και η Μίλι, η γατούλα του. Μια κυρία στην απέναντι πολυκατοικία βγαίνει στο μπαλκόνι μόνο για να απλώσει τα ρούχα μα κάθεται σε μια ξύλινη πολυθρόνα κοιτάζοντας έξω κάθε βράδυ. Το ζευγάρι που μένει λίγο πιο κάτω παίζει τις Κυριακές τάβλι στο μπαλκόνι. Μια κοπέλα πίνει καφέ κάθε πρωί στο μπαλκόνι ακούγοντας μουσική. Ένας νεαρός το βράδυ όταν γυρίζει απ' τη δουλειά όσο κρύο κι αν κάνει βγαίνει στο μπαλκόνι ημίγυμνος και καπνίζει. Σαν να τιμωρεί κι αυτός τον εαυτό του μοιάζει. Τα φώτα από ένα οικογενειακό διαμέρισμα είναι 24/7 ανοιχτά κι οι κουρτίνες ανοιχτές. Τσακωμοί, γέλια, παιχνίδια, αγκαλιές, όλη τους η ζωή μοιράζεται. Τα μαγαζιά που βρίσκονται στην γειτονιά έχουν και αυτά μια ζωή πολυτάραχη, τα κομμωτήρια, τα συνοικιακά μαγαζακια με τον καφέ που πας και σε θυμούνται κάθε φορά, το μικρό σούπερ μάρκετ που τρέχω κάθε φορά τελευταία στιγμή και το παιδί στο ταμείο γελάει που τον ρωτάω αν έκλεισαν ή πρόλαβα, τα φαρμακεία που εφημερεύουν εναλλάξ, οι οδηγοί που τσακώνονται στο φανάρι, ακόμη και στην πολυκατοικία υπάρχει ζωή. Οι γιατροί που στεγάζονται στον 2ο, οι φοιτητές που κάνουμε φασαρία, οι ηλικιωμένοι με τις παρατηρήσεις τους και τις τηλεοράσεις τους στη διαπασών, η οικογένεια που ζει στον τρίτο κι οι μυρωδιές απ' το σπιτικό φαγητό θυμίζουν το φαγητό της κάθε μαμάς. Το Παγκράτι, η Αθήνα γενικά, είναι τσιμεντένιο-α αλλά μέσα στην τσιμεντουπολη οι άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν, να συνυπάρχουν, να ερωτεύονται, να χωρίζουν, να τσακώνονται, να αγαπιούνται, να βγαίνουν, να φλερτάρουν, να γελάνε, να κλαίνε, να νιώθουν μόνοι ενώ δεν είναι, να είναι όντως μόνοι, να ελπίζουν, να ζουν και ξανά απ' την αρχή κάθε μέρα.

Σήμερα αποφάσισα να φάω σαλάτα το μεσημέρι αλλά θα ψήσω αργότερα λίγο κοτόπουλο ίσως τσιμπήσω λίγο ίσως πάλι το αφήσω για αύριο. Σήμερα μου έστειλε μια κοπέλα να βγούμε και είπα ναι. Δεν ξέρω αν είμαι σε φάση να γνωρίζω άτομα μα ο ψυχολόγος μου ζήτησε να διευρύνω τον κύκλο μου και το θεώρησα καλή ευκαιρία. Σήμερα αποφάσισα να τηρήσω κάπως την ρουτίνα μου. Σήμερα δεν θέλω να κλάψω. Εχθές και προχθές έκλαψα πάρα πολύ. Νόμιζα ότι θα σκάσω.

Η ώρα είναι 14.02μ.μ μια κόρνα ακούστηκε απ' τον δρόμο και με συνέφερε κάπως. Πρέπει να σταματήσω τώρα να γράφω. Πρέπει να διαβάσω λίγο. Πρέπει να ανοίξω και θερμοσίφωνα θέλω να κάνω μπάνιο, να βάλω νιβεα και καθαρά εσώρουχα. Να αποχωριστώ τις ζεστές μου πιτζάμες και ας είμαι στο σπίτι. Νιώθω τεμπελα όταν φοράω τις πιτζάμες μου. Θέλω να βάλω και άλλη μουσική, κουράστηκα να ακούω κλασική. Να βάλω λίγο indie. Λες να χορέψω λίγο; ίσως! Μήπως να βάλω έντεχνα; θα στεναχωρηθώ! Είμαι αναποφάσιστη. Δεν ξέρω εάν θέλω να ακούσω αγγλικά καταθλιπτικά τραγούδια ή ελληνικά. Θέλω να πάω σε συναυλίες! Άσχετη σκέψη εντελώς. Θέλω να έρθει καλοκαίρι για να πάμε στον Θανάση και τον Σωκράτη. Θέλω να πάω και στο Vox να δω τη Νατάσσα και στον Σταυρό είναι ο Πασχαλίδης. Δεν έχω όμως παρέα να πάω και δεν νιώθω καλά να πάω μόνη μου. Ναι εγώ που πήγα AM μόνη μου δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου να πάω εκεί μόνη μου. Μη με κρίνεις σε παρακαλώ.

Πρέπει να πάω και στη βιβλιοθήκη μια από αυτές τις μέρες. Μου αρέσει να διαβάζω στη βιβλιοθήκη. Θέλω να πάρω και δύο καινούρια βιβλία, τρία βασικά. Θέλω να πάρω την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι που το διάβασα επειδή το είχα δανειστεί και τώρα συνειδητοποιώ ότι το θέλω στην βιβλιοθήκη μου. Θέλω επίσης να πάρω μια ποιητική συλλογή δεν έχω αποφασίσει ποιου θα είναι. Και ένα βιβλίο λογοτεχνικό.

Μου έχουν λείψει κι οι βόλτες με το μετρό. Να φοράω ακουστικά όσο στέκομαι όρθια στο τελευταίο βαγόνι απορροφημένη στα βιβλία μου. Μου έχει λείψει επίσης ο καφές με τα παιδιά στα Εξάρχεια μετά τη σχολή. Βλέπεις; εχθές έλεγα ότι όλα αυτά είναι ανούσια αλλά σήμερα συνειδητοποιώ πόσο γεμίζουν τη μέρα μου. Ο φίλος μας που θα μας πει τις τζουσι λεπτομέρειες απ' την ερωτική του ζωή, η φίλη μου που θα συζητούσαμε για ποίηση, τη Νατάσσα και τους έρωτες που θέλουμε να ζήσουμε κι οι άλλοι θα γκρινιάζουν ότι οι δύο κοκκινομάλλες είναι επικίνδυνες, η άλλη φίλη μας που θα μιλάει με το αγόρι της και θα προσπαθούμε να την συντονίσουμε με το θέμα συζήτησης. Μου έλειψαν και τα στέκια μας στα Εξάρχεια, το μπαρ στο Παγκράτι εκείνο το ρακομελαδικο στα Ιλίσια, ακόμη και το ντέιτ στη λέσχη όπως το βάφτισα την πρώτη-πρώτη φορά που πήγαμε όλοι μαζί να φάμε.

Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη τα τελευταία πέντε λεπτά. Εχθές τα παιδιά μου είπαν ότι έχω πανέμορφο πρόσωπο. Δεν σχολίασαν τη φάση που περνάει το δέρμα μου και δεν είναι το clean ούτε τους μαύρους κυκλους και τα πρησμένα απ' τα δάκρυα μάτια μου. Δεν κοίταξαν τα σκασμένα απ' το κρύο χείλη μου παρά μόνο το χαμόγελο μου. Μου είπαν ότι το καινούριο μου άρωμα άξιζε τα 80€ γιατί το λάιμ με το κεράσι ταιριάζουν τέλεια στο δέρμα μου και μυρίζω νιβεα και κεράσι. Σύμφωνα με την κοκκινομάλλα φίλη μου αχαστος συνδυασμός. Κι οι ανασφάλειες μου σήμερα δεν είναι τόσο έντονες και νιώθω λίγο καλύτερα κι ας είμαι σαν κινούμενη πατάτα που λέμε με τα κορίτσια κάθε φορά που δεν θέλουμε να υπάρχουμε. Σήμερα νιώθω κάπως περίεργα. Θέλω να προσπαθήσω σήμερα. Και θα μείνω σε αυτό. Στην προσπάθεια. Έχει σημασία η προσπάθεια. Αυτό πρέπει να θυμάμαι. Προσπάθεια!

[petamouthnmpurasou]

Ναι, να μου χαλάσει το λαπτοπ εν μέσω εξεταστικής ενώ έχω εκεί όλα τα αρχεία.

Αυτό περίμενα να πάει κατά διαόλου όλος ο μήνας.

[xehasmenesithakes]

Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί τώρα που βγαίνουν οι βαθμοί της εξεταστικής ενώ τα πήγα σχετικά καλά όταν λένε τα παιδια της παρεας μου τι βαθμούς πήραν με πιάνει ενα σφίξιμο; Δεν θα το έλεγα απαραίτητα ζήλια με την κακή έννοια αλλά δε ξέρω...

Ρε καθολου μην σε αφηνεις να μπαινεις σε αυτο το τρυπακι ,αν δε μπορεις απλα μην συμμετεχεις σε τετοιες συζητησεις..Εχεις τους δικους σου ρυθμους.Εσυ θα θετεις τους στοχους σου και η επιτυχια σου θα εχει να κανει με κατα ποσο τους πετυχες.Ο ανταγωνισμος δεν ειναι κακο πραγμα αλλα οχι με τη παρεα σου..ειναι αχρειαστο.Και στο λεω σαν ατομο π στο τμημα μου υπαρχει πολυ ανταγωνισμος και αρκετοι φιλοι μου σπουδάζουν οτι και εγω.Εννοω δε θα σου φανε οι φιλοι σου τη δουλεια και ο καθενας ειναι διαφορετικος.Οι στοχοι σου να ειναι ανεξρατητα απο τους αλλους

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Βορίδης κατά Ανδρουλάκη: Είσαι εντολοδόχος συγκεκριμένων εκδοτικών συμφερόντων

Σε σκληρή γλώσσα απάντησε ο υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης, στον Νίκο Ανδρουλάκη μετά την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας λέγοντας ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι εντολοδόχος συγκεκριμένων εκδοτικών συμφερόντων. «Η αλήθεια είναι ότι δημιουργεί εντύπωση η πρόταση. Όσα αναπτύξατε είναι ζητήματα που απασχόλησαν την Ολομέλεια πολλές φορές. Τα Τέμπη τα συζητήσαμε στην σύσταση εξεταστικής επιτροπής.…

[eclecticstarlightblogger]

Μητσοτάκης για Τεμπη: Αρνείται ότι έγινε «μπάζωμα» και προκαλεί την αντιπολίτευση να ζητήσει προκαταρκτική για τον Καραμανλή!

Προκλητικός και ασεβής απέναντι στην ασύλληπτη τραγωδία που σημειώθηκε στα Τέμπη, εμφανίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης νωρίτερα, σε τηλεοπτική του συνέντευξη. Ζητά να μάθει πρώτος την αλήθεια, μία ημέρα αφότου η κυβερνητική πλειοψηφία έκλεισε άρον άρον τις εργασίες της εξεταστικής επιτροπής. «Εγώ πρώτος θέλω να μάθω την αλήθεια για τα Τέμπη». Με αυτά τα λόγια επιλέγει […] Μητσοτάκης για Τεμπη:…

[thoughtfullyblogger]

Μητσοτάκης για Τεμπη: Αρνείται ότι έγινε «μπάζωμα» και προκαλεί την αντιπολίτευση να ζητήσει προκαταρκτική για τον Καραμανλή!

Προκλητικός και ασεβής απέναντι στην ασύλληπτη τραγωδία που σημειώθηκε στα Τέμπη, εμφανίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης νωρίτερα, σε τηλεοπτική του συνέντευξη. Ζητά να μάθει πρώτος την αλήθεια, μία ημέρα αφότου η κυβερνητική πλειοψηφία έκλεισε άρον άρον τις εργασίες της εξεταστικής επιτροπής. «Εγώ πρώτος θέλω να μάθω την αλήθεια για τα Τέμπη». Με αυτά τα λόγια επιλέγει […] Μητσοτάκης για Τεμπη:…

[greekblogs]

Μητσοτάκης για Τεμπη: Αρνείται ότι έγινε «μπάζωμα» και προκαλεί την αντιπολίτευση να ζητήσει προκαταρκτική για τον Καραμανλή!

Προκλητικός και ασεβής απέναντι στην ασύλληπτη τραγωδία που σημειώθηκε στα Τέμπη, εμφανίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης νωρίτερα, σε τηλεοπτική του συνέντευξη. Ζητά να μάθει πρώτος την αλήθεια, μία ημέρα αφότου η κυβερνητική πλειοψηφία έκλεισε άρον άρον τις εργασίες της εξεταστικής επιτροπής. «Εγώ πρώτος θέλω να μάθω την αλήθεια για τα Τέμπη». Με αυτά τα λόγια επιλέγει […] Μητσοτάκης για Τεμπη:…

[skandaladiaplokidiafthora]

Μητσοτάκης για Τεμπη: Αρνείται ότι έγινε «μπάζωμα» και προκαλεί την αντιπολίτευση να ζητήσει προκαταρκτική για τον Καραμανλή!

Προκλητικός και ασεβής απέναντι στην ασύλληπτη τραγωδία που σημειώθηκε στα Τέμπη, εμφανίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης νωρίτερα, σε τηλεοπτική του συνέντευξη. Ζητά να μάθει πρώτος την αλήθεια, μία ημέρα αφότου η κυβερνητική πλειοψηφία έκλεισε άρον άρον τις εργασίες της εξεταστικής επιτροπής. «Εγώ πρώτος θέλω να μάθω την αλήθεια για τα Τέμπη». Με αυτά τα λόγια επιλέγει […] Μητσοτάκης για Τεμπη:…

[news-rodosisland]

Μέλος της εξεταστικής για το έγκλημα των Τεμπών ο Γ. Νικητιάδης https://news.rodos-island.gr/%ce%bc%ce%ad%ce%bb%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%be%ce%b5%cf%84%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%ad%ce%b3%ce%ba%ce%bb%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%cf%84/

[itsindigomag]

Για τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα

Ο ήλιος το χειμώνα είναι πιο όμορφος.

Δεν ξέρω αν απλά πυροδοτούν αναμνήσεις όπως κάτι βόλτες στην παραλία την περίοδο της εξεταστικής, ένα μεσημεροαπόγευμα που έβλεπα το Call Me by Your Name μαζί με μια φίλη, τις φωτεινές και κρύες μέρες που ο ήλιος έλουζε το φοιτητικό μας σπίτι

ενώ έκανα ότι διάβαζα αλλά στην πραγματικότητα έψαχνα πληροφορίες για το διάστημα και τα αστέρια και άκουγα τους διαστημικούς London Grammar, τον επόμενο χειμώνα στο εξωτερικό, πάλι με διάβασμα, πάλι με χασομέρι, με πολύ αισιόδοξες βλέψεις για το ποια θα γινόμουν που τις πυροδοτούσε η πιο λυπηρά αισιόδοξη ή αισιόδοξα λυπηρή μουσική, αυτή του Sufjan Stevens (που μπράβο στην όποια δύναμη εμπνεύστηκε αυτόν τον καλλιτέχνη).

Ίσως έχω μια αδύναμη θέση στο μυαλό μου γι' αυτές τις μέρες, γιατί η νοσταλγία για όλα αυτά με έχει καταλύσει. Είμαι πι�� χαμένη από ποτέ και αυτές οι μέρες μου δίνουν λίγο φως και πολύ σκοτάδι, γιατί νιώθω ότι ως χαμένη τις χάνω κ�� αυτές και όλες τις νέες αναμνήσεις που θα μπορούσα να δημιουργώ μέσα τους. Αλλά ίσως κάπως έτσι να ένιωθα και τότε και απλά το μυαλό μου να παίζει παιχνίδια και να ωραιοποιεί το παρελθόν. Ίσως στο μέλλον, σε κάποιες άλλες ηλιόλουστες χειμερινές μέρες να κοιτάω πίσω στο τώρα και να με πιάνει νοσταλγία. Ίσως να εκτιμήσω το παρόν που τώρα υποτιμώ. Ή ίσως να το θυμάμαι ως η εποχή που ήμουν παράλυτη και στάσιμη και χαμένη. Η εποχή που άφηνα αυτές τις μέρες να φεύγουν έτσι. Ο ήλιος να ανεβαίνει και να κατεβαίνει κι εγώ εκεί, στο πουθενά.

Ίσως απλά να μου αρέσουν γιατί μπορώ να απολαμβάνω τον ήλιο χωρίς να υποφέρω απ' τον καύσωνα. Ο ήλιος τον χειμώνα έχει μια ψυχρή αισιοδοξία, δεν είναι ανεξέλεγκτος με την τάση να τα κάψει όλα όπως το καλοκαίρι. Ήλιος και ψύχρα μαζί, the best of both worlds. Ή ίσως να μου αρέσει ο συμβολισμός του καλοκαιριού μες στον χειμώνα, το φως μέσα στο σκοτάδι που όμως σβήνει γρήγορα γιατί οι μέρες είναι μικρές και δεν ξέρεις τι καιρός θα ξημερώσει την επόμενη. Θύμα του άστατου απρόβλεπτου καιρού μέσα κι έξω. Αλλά μετά ακούς τον Sufjan να τραγουδάει I made a lot of mistakes, I made a lot of mistakes... και λες "κι εγώ" και νιώθεις κάπως καλύτερα, γιατί και μέσα στα λάθη η ζωή είναι όμορφη. Αλλιώς δε θα υπήρχε ήλιος τον χειμώνα.

[zafeiria-an]

A random story

Ειναι νωρίς σχετικά, μόλις εννέα το βράδυ και στο σπίτι είχε κρύο,  θα έφευγα έτσι και αλλιώς, είχα πρόβα στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου. Ήταν η ανεμελιά μου, ο ελεύθερος μου χρόνος, μια δραστηριότητα που έδινε χρώμα στην μονότονη εβδομάδα που κατακλυζόταν από παρουσιάσεις, προόδους και ατελείωτες ώρες υποχρεωτικών εργαστηρίων. Θα συναντιόμουν στην πλατεία με τον Δημήτρη τον συμφοιτητή μου, κάναμε παρέα από το πρώτο έτος, ήταν τρελός και εγώ ακόμα περισσότερο, άμα δε ταιριάζαμε, δε θα συμπεθεριάζαμε.

Εξήλθα της πολυκατοικίας που νοίκιαζα ένα μικρό στούντιο και αντίκρισα το μικρό άλσος από πεύκα σε φόντο του πέπλου της ομίχλης που σκέπαζε ολόκληρη τη μικρή πόλη που έμοιαζε με ταμπλό τρίλιζας. Ανατρίχιασα, τόσο από το κρύο όσο και από την ησυχία που επικρατούσε στους δρόμους. Δεν υπήρχ��ν πολλές λάμπες στο στενό που έμενα, μονάχα μία στο τέλος του που τρεμόπαιζε με ακανόνιστο ρυθμό. Προχώρησα, ανά δύο βήματα κοιτούσα πίσω μου, η νευρικότητα μου αδικαιολόγητα σταδιακά μετατρεπόταν σε πανικό καθώς η νεκρική σιωπή που υπήρχε άρχισε να γίνεται ύποπτή.

Βάδιζα προς τη πλατεία και δεν είχα συναντήσει ψυχή για πάνω από δέκα λεπτά. Η πλατεία ήταν έρημη παρόλο που είχε μόλις στολιστεί χριστουγεννιάτικα. Φύσηξε βοριάς, διαπερνώντας το παλτό και το ισοθερμικό μου, σταμάτησα της κινήσεις μου σαρώνοντας με μία ματιά τη πλατεία για το ίχνος κάποιου, οποιουδήποτε, από άνθρωπο μέχρι κάποιο αδέσποτο ζωάκι που συνήθιζε να συχνάζει εκεί. Μα τίποτα, κανείς. Έκανα μερικά βήματα μπροστά, ήταν δύσκολο να διακρίνω αν αυτό που έβλεπα ήταν φιγούρα, ή κάποιο αγγελάκι μέρος του στολισμού ώσπου κουνήθηκε…

Σταμάτησα απότομα, δε τόλμησα να πάρω τη ματιά μου από τη φιγούρα που φαινόταν να με πλησιάζει. Ειρωνικό, παρακαλούσα να βρω κάποιον άνθρωπο και τώρα που κάποιος ερχόταν προς το μέρος μου ώστε να κατευνάσει η νευρικότητα μου μα αυτή μετατρεπόταν σε τρόμο βήμα το βήμα που με πλησίασε. Έβγαλα το κινητό μου και πληκτρολόγησα τον αριθμό του Δημήτρης.

Η νεκρική σιγή, διακόπηκε από το τυποποιημένο ήχο κλήσης της iPhone και ένα γέλιο μου ξέφυγε καθώς η φιγούρα σταμάτησε και έβγαλε το κινητό. «Ναι» άκουσα διπλά. Μα η φωνή αυτή δεν ήταν του Δημήτρη.

«Ποιος είναι;» ρώτησα, η ανάσα μου κομμένη.

«Εσύ ποιον ψάχνεις;» ρώτησε η φωνή. Είχε βραχνή χροιά, γέρικη μα δε μπορούσα να καταλάβω αν ήταν γυναίκα ή άνδρας, ωστόσο αν έκρινα από τη μορφή που στεκόταν σχεδόν πενήντα μέτρα μακριά μου, μετά βίας ορατός.

«Που είναι ο Δημήτρης;» ρώτησα, προσπαθούσα να μεταμφιέσω το φόβο μου σε μία μίξη θυμού και αυτοπεποίθησης, μάταιος κόπος.

«Εκεί που θα στείλω και εσένα.» απάντησε η φωνή αυξάνοντας την ένταση της. Τσίριξα και έκλεισα το τηλέφωνο. Άρχισα να τρέχω, δεν ήξερα που. Αυθόρμητα κατέληξα στο δρόμο για το σπίτι μου, όταν το κινητό μου δονήθηκε.

‘Ξέρω που πας, δε μπορεις να κρυφτείς’

Είδα ένα μ��νυμα από τον αριθμό του φίλου μου, ανα��ογίστηκα για το αν θα έπρεπε να απαντήσω και δε το έκανα. Ξεκίνησα ξανά να τρέχω, έτρεχα πιο γρήγορα από όσο μπορούσα όταν τον είδα ξανά μπροστά μου. Αυτή τη φορά προχωρούσε αργά προς τα εμένα, ένιωθα σα να παίζω σε ταινία τρόμου. Η ομίχλη γινόταν όλο και πιο πυκνή, έβλεπα σχεδόν λευκά. Μπορούσα να ακούσω τα βαρύγδουπα βήματα του να πλησιάζουν, να θρυμματίζουν με κάθε προσγείωση τους φύλλα και κλαδιά. Φοβόμουν, τα μάτια μου έτσουζαν από το κρύο και τα δάκρυα που απειλούσαν να δραπετεύσουν. Ένιωθα πως ερχόταν το τέλος μου, όλο και πιο πολύ καθώς πλησίαζε. Είχα χαθεί. Δε μπορούσα να συντονιστώ, να προσανατολιστώ. Η ανάσα μου κοβόταν, ένιωθα ότι δεν ανέπνεα, κάθε ανάσα κοφτή, δεν έβγαινε. Είχα κρυφτεί πίσω από ένα δένδρο και προσπαθούσα να είμαι αθόρυβη όταν ένιωσα δύο χέρια να σφίγγουν τον λαιμό μου. Δε μπορούσα να κάνω κάτι…

«Ηρώ…» άκουσα και άνοιξα τα μάτια μου. Το περιβάλλον μου είχε αλλάξει και είχα προσγειωθεί στη πραγματικότητα, ήμουν σχολη... «Έφυγες απότομα από την αίθουσα της εξεταστικής και αγχώθηκα.» ο Δημήτρης με πλησίασε.

«Καλά είμαι… Αγχώθηκα απλά. Ξες πως γίνομαι.» Χαμογέλασα και με έκανε μια αγκαλιά, σφιχτή. Πάντα ήξερε πότε χρειαζόμουν μια. Ηρέμισα, το πνίξιμο και θολούρα που αισθανόμουν πριν είχε αρχίσει να διαλύεται.

📍Nea Orestias, Evros, GR

[petamouthnmpurasou]

Ο μόνος λόγος που μου λείπει να έχω σχέση

Είναι επειδή ειναθ περίοδος εξεταστικής, διαβάζω και ξεχνάω να φάω.

Αρα ο μόνος λόγος να έχω σχέση θα ήταν να με θυμόταν και να μου έφερνε λουλούδια και φαΐ

[netakias]

ΣΚΑΝΔΑΛΟ SIEMENS: Τα πρακτικά της εξεταστικής 5 Μαρτίου 2010 - [B' ΜΕΡΟΣ]

...συνέχεια από το προηγούμενο. Τα αρχεία όλων των ημερών, εδώ: SIEMENS Εξεταστική 2010 Από αριστερά, Δημήτριος Φουρλεμάδης, Μιχάλης Χριστοφοράκος, αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, Χάινριχ φον Πίρερ, Κυριάκος και Μαρέβα Μητσοτάκη ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα. ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Ιωσήφ Βαλυράκης): Δεν είναι έτσι σε σχέση με την ουσία. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ: Ο εισαγγελέας…

[xehasmenesithakes]

Χάρη μου ακου. Εγώ σπουδάζω Θεσσαλονίκη και τώρα το Σάββατο έχει συναυλία ο wang τον οποίο εγώ δεν ακούω καν. Τέλος πάντων μου είχε πει περίπου το Πάσχα ένα ξάδερφος μου που κάνουμε αρκετή παρέα αν είναι να έρθει εκείνες τις μέρες για να πάμε εγώ αυτός και η αδερφή μου. Του ξεκαθαρίζω από υην αρχή ότι θα είναι μέρες εξεταστικής και θέλω ησυχία για να διαβάσω. Μου λέει να κλείσουμε τα εισιτήρια και άμα δε μπορώ τα πουλάμε. Λέω εντάξει. Είναι που λες να έρθει με την αδερφή μου την Παρασκευή. Εγώ του ρχω ξεκαθαρίσει εδώ και δυο εβδομάδες πτι μπορώ να τον φιλοξενήσω μόνο Σάββατο βράδυ. Παρασκευή εγώ με υην αδερφή μου έχουμε κανονίσει να πάμε πασχαλιδη με ένα φίλο μας και αυτός θα κοιμηθεί σε έναν άλλο φίλο του. Και υην Κυριακή εγώ και η αδερφή μου πάλι θα πάμε σε ένα πάρτυ του κολλητού μου που φεύγει μόνιμα εξωτερικό και δε μπορώ (ούτε θέλω) να τον πάρω μαζί. Αυτά τα ρχω ξεκαθαρίσει όλα εδώ και δυο εβδομάδες. Και χθες μου στέλνει μήνυμα να κάτσει μέχρι την άλλη Παρασκευή. Του λέω δε γίνεται έχω διάβασμα και θα έρθει το αγόρι μου. Μετά μου λέει να κάθεται αυτός σπιτι ήσυχα και δε θα ενοχλεί. Έλεος που δε καταλαβαίνουν ποτε το όχι

Πολυ ασχημο δεν καταλαβαινω πως το κανει καποιος αυτο και νιωθει ανετα.Μην υποχωρήσεις πρεπει να μαθεις να βαζεις τα ορια σου.Ακραια συμπεριφορα δεν μου χει τυχει κατι τετοιο.Περιεργο πολυ

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Έξαλλος ο Δημήτρης Μαρκόπουλος με γνωστούς ΣΥΡΙΖΑίους: Μετά τις απειλές κατά των παιδιών μου, λάσπη

«Ο πόλεμος λάσπης κι απειλών κατά εμένα και των παιδιών μου συνεχίζεται. Γίνεται κατανοητό πως όταν κάποιοι φθάνουν στο σημείο να εμπλέξουν οικογένειες στα πολιτικά μικροπαιχνιδια τους δηλώνουν την ένδεια και την αδυναμία τους. Την απουσία κάθε έννοιας ηθικής», τονίζει σε ανακοίνωσή του ο βουλευτής της ΝΔ και πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής για την τραγωδία στα Τέμπη, Δημήτρης…

[eclecticstarlightblogger]

Στεφανος Κασσελακης: Ο Μητσοτάκης δεν είχε χρόνο ούτε για μία δήλωση καταδίκης

Την ώρα που ο φασισμός προσπαθούσε να επικρατήσει στη Θεσσαλονίκη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε χρόνο ούτε για μία δήλωση καταδίκης. Η έγνοια του ήταν αλλού: Πώς θα κλείσει άρον άρον τις εργασίες της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, πώς θα συγκαλύψει το έγκλημα των Τεμπών. Ο πρωθυπουργός φέρει βαρύτατες πολιτικές ευθύνες για την απώλεια 57 […] Στεφανος Κασσελακης: Ο Μητσοτάκης δεν είχε χρόν��…