Ωακ ι Προμιρsέλ
Ésίsιαs υα νι ο γαπ έμοδαι sον μέρ, ι μενικ υμ υα καπίριν ύα υα αν ταιχεριν ο αμιρ. Ι εδλα sυμενιν νύα μα παλ να μενίs ι τsερίs ταιχέρανε νέν, ι ελιν υα zακ ματιν νύα sοτιτ, ακιρίτ, ι αιρο λο νε. Υτs αρι zακ αsα ελιν ύα ταzυμύα, υ κελικ μέρα υο.
Μαλιν αλέκε μέρ χο μεεν ι προναλιν ύα μι έτ καμίνα, υτs έsικ κτυ κτυ κτυ ορ πιλο ον.
“Χιδυν sα χαμέτ υ κελικ τsα υο,” κελικ κυνέφύα ον. “Υν ίλδιο τsα γέρίs μα sέκ νε. Υτs χιδυν sα υα ορλέτ τsα νίs sε ταzυμύα τsυν, ωέ αsα μέρίsιαs ύαρ χιλυ γαπ κοραα. Εδλα αυδzοριsο sε λι sαρί μο τsυ ι προναλιsε τsυ οτέκε.”
“Υ χιδυν τsα υο, κυνέφα,” κελικ μέρα. “Υ sο αυδzοριλ ούο λι sαρί. Τsεριλ τsα ναυ sέν έμοδίνα ι έκοτα, ι υ υαριλα τsα χεμα κένίκ μυραχο.”
Ι εδλα πέριν ύα κυνέφύα zίμαλίs ι μένιν προναλίνα έτ καμίs, υτs έsικ κτυ κτυ κτυ ορ πιλο ον.
“Χιδυν sα χαμέτ υ κελικ τsα υο,” κελικ δέφινύα ον. “Υν ίλδιο τsα γέρίs μα sέκ νε. Υτs χιδυν sα υα ορλέτ τsα νίs sε ταzυμύα τsυν, ωέ τεκίδιν sα ο τsυρ. Εδλα αυδzοριsο sε λι sαρί μο τsυ ι προναλιsε τsυ οτέκε.”
“Υ χιδυν τsα υο, δέφιν,” κελικ μέρα. “Υ sο αυδzοριλ ούο λι sαρί. Χίδιρα μααπινέ, sαν-ύεκο νελατ sέν, ι υ υαριλα τsα sοφελ sέν μυραχο.”
Ι εδλα πέριν ύα δέφινύα zίμαλίs ι μένιν προναλίνα έτ καμίs, υτs έsικ κτυ κτυ κτυ ορ πιλο ον.
“Χιδυν sα χαμέτ υ κελικ τsα υο,” κελικ κιτύα ον. “Υν ίλδιο τsα γέρίs μα sέκ νε. Υτs χιδυν sα υα ορλέτ τsα νίs sε ταzυμύα τsυν, ωέ sενιρ sα μαέρ τsυν τsαρέ κυμα έτ ταιχέρανε. Εδλα αυδzοριsο sε λι sαρί μο τsυ ι προναλιsε τsυ οτέκε.”
“Υ χιδυν τsα υο, κιτα” κελικ μέρα. “Υ sο αυδzοριλ ούο λι sαρί. Κοριλα τsα δρυsα μπυρίνα sέν, ι υν υαριλ τsα λυνα sέν μυραχο.”
Ι εδλα πέριν ύα κιτύα zίμαλίs ι μένιν προναλίνα έτ καμίs, ι υν έsικ κυ χοομ κτυιτ ορ πιλο.
Οτέκε, εκιν μέρα μι ι πέλιν ο μι, εμπέριν ναυ ον μιν ι sενιν μαέρ ον μιν. Υρικ ύα τsαλε υρίνα ον ι νέλιν ύα υα γιρ μακιν ο τsαρ κυμα έτ ταιχέρανε.
Υτs κορικ υμ υα sαχιν ο νίs έκομα. Υ zακ τsεριν ούα ο έτ λι, λέλε δι χεεμρ, κέκα νι ο μι λέλε δι μέραλ.
Εδλα γρίνιν, γρίνιν, γρίνιν ύα χο μέναμυο ι γίμαλιν ύα sαυμα να καπέρίs αλγα, υτs υ χίδικ ύα υμ υα νι γίμαλυνα έκοομ sαυμα τορ.
“Αχαα!” τομιν ωακ, τsυμίνα καλπο ον. “Αsα υαρίsιαs sα τsαρμυελ τsυν, sοφελ τsυν, ι λυνα τsυν, ι μυν νιρ κέν έsεsέν!”
Ωέ αsα νι ωακα εμπέρίνα ναυ κένίκ, ι sενίνα μαέρ κένίκ, ι πέρίνα ιινο υρίνα ναν νο αsα αsικ μέρα υμ.
“Μυν γιρ χομιsε sε!” ταπιν ωακ. “Γιρ ταιχερο ιρ λεχέμ!”
Ι εδλα μαλιν ωακ χο ύαγνο ι πονιν χο ταιποο να ταιχερέs. Πέμα αzνο τsεριν ύα νι, ι μορ, ι τsέροτ χανίνα αγμι ύαγνο.
“Χαα,” νέλιν ύα. “Αρι ύο sε έταιχερένα, νέsυλιρ sα λι ομιτ, ι νέsυλίsιρα πιικοτ sέν κέν τορ.”
Λορα ονικ τούα ταιποο ι έναsικ sαιμα ταιχέρανέ τsενα, ι μαλιν ωακ μιρsέλέμ χο μέν. Αυδzοριλ sαιμ λο sαρί sεύα α ταμέρ ι μιρsέλ, ι χαυμιν sεύα κορ sαρο οτέκυ.
“Ýο sε γαπ έτsυλ,” κελικ ωακα. “Ωέ zο αυ εεκε κυμ, sο αυδzορο sε λέπα.”
“Κυ,” κελικ μιρsέλα. “Zο αυ εεκε κυμ, sο αυδzορο sε λέπα.”
Αριν ωακs sαμ ταμι.
“ Γλίπιν τsα προμιρsέλ.”
“Γλίπιν τsα προταμέρ.”
Ι αρι εεκιν κυμ νι ωακιτ έμαλίνα, ι φλοιν ιμαυ προταμέρα πιρίs μαέρ ον, ωέ νι ναυ ον μυν έμοδίνα ι έκοτα αυ αυδzορένα νυ κααλ ωακέν πρε sαρί.
“Χαμέτ πιρέτ τsυ?” γιιν μιρsέλ ον. “Ι ιρ έναοκέ έκομ! Zακ νέτ τsυ έτsυλ!”
“Υτs τsεριλ τsα ναυ νο νέ κέν ιμαυλέ, ι υ υαριλ τsα κέν μυν αρι νέ ελέχ ι έχεμίsτιλ.”
“Τsερυμα υαριλ sα κέν,” κελικ μιρsέλα ον. “Υαριλ sα κέν χοομ zαι, χιδένα χεzέ τελίsαι να πέρίs κέν έτsαρ. Ι υαριλ sα κέν zέμ αρι νέ κέν έμοδίνα ι έκοτα, ωέ νέ κέν sετsυν.”
Ι εδλα ταιχεριν ιμαυλέ sαιμ αχα χεεμ, ι αzμιν κυνέφα, δέφιν ι κιτα μέρίκ μα δι νε α ταzυμύα ον. Ι ύέκιν ταμέρ ι μιρsέλ πρε ωετατ νέν sεύα μο sυλέρ.
Ι ωακιτ? Αsα ταιχεριν κα, υτs νι τα έματα ιιδ sεκ καρ έτ ραπίνα ιδνα κένίκ. Εδλα υ ύέκιν κέν μο sυλέρ, υτs ένυsιν κέν ταμι, γέ υ νελέτ τsυ λι?
***
The Imp Bride
There was once a young woman who was quite vain, and it came that she found herself a man who would marry her. And so they invited all the town to come and see their marriage, and named those who should carry the cups and knives and cloth. But when they should have named the bridesmaid, the woman said nothing.
The woman went alone to her room and prepared for sleep, but there was a knock, knock, knock at her door.
“I know why you said nothing,” said her first sister. “You didn’t want to hurt the others. But I know that I am meant to be your bridesmaid, because we have shared the womb so long ago. So I will stay the night with you and prepare you in the morning.”
“You know nothing, sister,” said the woman. “No one may stay the night. You’ll see my hair tangled and dull, and you’ll not admire its shine any longer.”
And so she caused her sister to leave and continued preparing for sleep, but there was a knock, knock, knock at the door.
“I know why you said nothing,” said her second sister. “You didn’t want to hurt the others. But I know that I am meant to be your bridesmaid, because I was the one to introduce him to you. So I will stay the night with you and prepare you in the morning.”
“You know nothing, sister,” said the woman. “No one may stay the night. You’ll know my foolish, half-awake thoughts, and you’ll not admire my wit any longer.”
And so she caused her sister to leave and continued preparing for sleep, but there was a knock, knock, knock at the door.
“I know why you said nothing,” said her third sister. “You didn’t want to hurt the others. But I know that I am meant to be your bridesmaid, because I will paint your face most beautifully for the wedding. So I will stay the night with you and prepare you in the morning.”
“You know nothing, sister,” said the woman. “No one may stay the night. You’ll hear my hideous snoring, and you’ll not admire my voice any longer.”
And so she caused her sister to leave and continued preparing for sleep, and there were no more knocks on the door.
In the morning, the woman woke herself and bathed herself, dressed her own hair and painted her own face. She wore her fine clothes and thought she must look exceptionally beautiful for her wedding.
But she felt she needed to be sure. No one should see her on this, the brightest of days, unless she was herself the brightest of women.
So she crept, crept, crept to the mirror and reached out her hand to remove the curtain, but she did not know that another hand was reaching out as well.
“Aha!” exclaimed the imp with a hold on her wrist. “I have admired your beauty, your wit, and your voice, and now they shall be mine!”
For the imp had been dressing her hair, and painting her face, and putting on fine clothes just as the woman had done.
“Now I must hurry!” the imp cried. “We must be wed today!”
And so the imp went down to the carriage and rode to the temple to marry. On the way she saw the sky, and the sea, and the children running after the carriage.
“Ah,” she thought. “When I am married, I will enjoy these things every day, and my children will enjoy them as well.”
Then they entered the temple and performed the wedding ceremony, and the imp went with her husband to the house. They spent the night together as husband and wife, and lay together into the grey morning.
“I am so happy,” said the imp. “Because even after the sun rises I may stay here.”
“That is what I should say,” said the husband. “Even after the sun rises, I may stay here.”
The two imps looked at each other.
“You stole the groom.”
“You stole the bride.”
And when the sun rose the imps were gone, and the true bride tried to hide her face, for her hair was now knotted and dull after staying in the land of the imps for a night.
“Why do you hide?” asked her husband. “We are free again! You should be happy!”
“But you will see my hair as it truly is, and you won’t admire it now when it is bright and shining.”
“Of course I will admire it,” said her husband. “I will admire it much more knowing how you work to make it beautiful. And I will admire it still when it is knotted and dull, for it is yours.”
And so the couple truly married the next day, and the woman’s first, second, and third sister acted all of them as her bridesmaid. And the wife and husband spent their lives together in happiness.
And the imps? They had been married, but each was very angry at the other for ruining the plan. So they did not live in happiness, but they deserved each other, don’t you think?
7 notes
·
View notes