#św. Antoni Supraski

[suprasl]

Uroczystości ku czci św. Antoniego

W dniu 17 lutego cerkiew wspomina pamięć św. mnicha-męczennika Antoniego Supraskiego. W tym roku, całonocnemu czuwaniu i nocnej Św. Liturgii przewodniczył o. archimandryta Sergiusz, który wraz z pozostałymi ojcami Monasteru oraz przybyłymi pielgrzymami, wspólnie modlili się wychwalając Boga, Który ukazuje Swą dobroć i siłę, poprzez Swoich Świętych.

Nocna Liturgia, sprawowana była ona w niedużej domowej cerkiewce poświęconej św. Antoniemu Supraskiemu. 

W tejże świątyni znajduje się drewniany ikonostas wyrzeźbiony w Salonikach – miejscu męczeńskiej śmierci świętego.

Na drugą, poranną Św. Liturgię sprawowaną w cerkwi Zwiastowania, tradycyjnie jak co roku, przybyli do Monasteru przybyli duchowni oraz pielgrzymi z Orli, Hajnówki i Bielska Podlaskiego.

Na zakończenie Liturgii, z gorącym słowem pasterskim do przybyłych gości, zwrócił się o. archimandryta Hiob, a także duchowy pasterz pielgrzymów - ks. Anatol Tokajuk.

Po wspólnym, świątecznym posiłku, ks. Anatol Tokajuk odsłużył zaupokojną modlitwę, w intencji swojego zmarłego przyjaciela - arcybiskupa Mirona (Chodakowskiego).

Za wspólną modlitwę, dziękujemy wszystkim pielgrzymom, których nie zniechęciła deszczowa pogoda, a ciepło ich modlitwy, udzieliło się wszystkim zgromadzonym!

[suprasl]

Kilka zdjęć z pielgrzymki na Bałkany.

W dniach od 24 czerwca do 1 lipca br. z błogosławieństwa Jego Ekscelencji Biskupa Supraskiego Andrzeja, odbyła się pielgrzymka wiernych parafii św. Jana Teologa przy Monasterze w Supraślu, na Bałkany.

Głównym celem pielgrzymów było zapoznanie się z miejscami świętymi oraz historią Czarnogóry, Kosowa i Macedonii.

Pierwszego dnia wyprawy, pielgrzymi razem z duchowym opiekunem o. ihumenem Serafinem, uczestniczyli w świętej liturgii w Monasterze świętego Symeona Dajbabskiego. Po liturgii, zostaliśmy zaproszeni przez gościnnego ojca Symeona na mały poczęstunek i rozmowę.

Naszym przewodnikiem był ojciec Konstantyn Dojic. Razem z ojcem Konstantynem, robimy sobie zdjęcie przed niedawno wybudowaną, piękną katedrą metropolitalną w Podgoricy.

Wszyscy modlimy się w Monasterze świętego Bazylego Ostrogskiego, najbardziej znanego świętego Czarnogóry.

Przy cerkwi w Kotorze.

Odbudowany z ruin Monaster Stanjevići, imponuje swoją bogatą historią. W życiu Cerkwi i miejscowej społeczności, Monaster jest jednym z duchowych centrów, gdzie ma miejsce wiele duchowych wydarzeń.

Kosowo wita nas burzami i pochmurną pogodą. Mimo wszystko słynne serbskie Monastery Pećka Patriarsza i Gracanica, robią na nas ogromne wrażenie.

Pierwszego dnia w Macedonii, uczestniczymy w pięknej Liturgii w Monasterze świętego Dymitra Sołuńskiego, niedaleko od stolicy kraju Skopje. Służący w tym Monasterze o. Atanazy poświęcił nam wiele czasu, goszcząc wszystkich, a przede wszystkim zapoznając nas z historią ziemi Macedońskiej. Naszą przewodniczką była pani Mirella, etnolog i antropolog ziemi macedońskiej.

W Macedoni odwiedzamy kilka Monasterów, zwiedzamy imponujące centrum Skopje, a docelowo jedziemy do świętych Klemensa i Nauma Ochrydzkich. Obydwaj Święci byli uczniami św. Cyryla i Metodego. Po śmierci swoich nauczycieli, kontynuowali ich misję i pracę nad rozwojem słowiańskiego języka początkowo w Presławiu, a potem w Ochrydzie. Obydwaj Święci w swoich czasach byli ogromnymi autorytetami. Zostawili po sobie zarówno wielu uczniów, a także ogromny dorobek piśmienniczy, duchowy i kulturowy.

Jezioro ochrydzkie zaskoczyło nas swoimi niemal rajskimi kolorami.

Dnia 30 czerwca trafiliśmy całą naszą grupą do cerkwi w mieście Bitola, gdzie odbywały się uroczystości pod przewodnictwem patriarchy Serbskiego Porfiriusza. W czasie Boskiej Liturgii został dokonany akt kanonizacji nowej świętej ziem serbskich i macedońskich, prepodobno-męczennicy Stefanidy.

Ostatniego dnia, po drodze na lotnisko, zajechaliśmy pokłonić się dla świętego Dymitra Sołuńskiego. W tym mieście, oddał życie Bogu, również nasz święty - prepodobno-męczennik Antoni Supraski.

Po 8 dniach pełnych wrażeń i spotkania z duchowym klimatem; ze Świętymi i z historią ziem Bałkańskich, pielgrzymi szczęśliwie powrócili do swoich domów.

[suprasl]

Uroczystości ku czci św. Antoniego Supraskiego

W dniu 17 lutego cerkiew wspominała pamięć św. mnicha-męczennika Antoniego Supraskiego. Całonocnemu czuwaniu oraz Św. Liturgii, która była służona o północy, przewodniczył biskup supraski Andrzej w asyście ojców monasteru.

Liturgia, jak co roku, sprawowana była w niedużej domowej cerkiewce poświęconej św. Antoniemu Supraskiemu. W tejże świątyni znajduje się drewniany ikonostas wyrzeźbiony w Salonikach – miejscu męczeńskiej śmierci świętego.

Na koniec Liturgii kazanie wygłosił ihumen Serafin. Zwrócił uwagę, że św. Antoni, który stał się łącznikiem pomiędzy supraskim Monasterem a św. Górą Atos, jest dla nas wszystkim doskonałym przykładem pokajania za grzechy, a także bezkompromisowej odwagi, która w połączeniu z pokorą, wiarą i czystością życia, wprowadziła mnicha Antoniego do grona Świętych Cerkwi.

Kult świętego Antoniego odradza się Grecji i w Polsce od 2005 r. Więcej o świętym przeczytać można w żywocie przetłumaczonym z najstarszego oryginału.

[suprasl]

Uroczystości ku czci św. Antoniego Supraskiego

W dniu 17 lutego cerkiew wspominała pamięć św. mnicha-męczennika Antoniego Supraskiego. Całonocnej agrypnii, która rozpoczęła się w przededniu święta przewodniczył biskup supraski Andrzej w asyście braci monasteru. Na drugą Św. Liturgię do Supraśla przybyli pielgrzymi z Orli i Hajnówki.

Całonocna agrypnia służona była w poświęconej św. Antoniemu Supraskiemu, niedużej, domowej cerkiewce. Poprzedziła ona i przygotowała zebranych do pierwszej Św. Liturgii. 

Na drugą, ranną Św. Liturgię sprawowaną w cerkwi św. Zwiastowania przybyli, już po raz kolejny, pielgrzymi z Orli i Hajnówki. Po każdej Liturgii na zgromadzonych czekał poczęstunek przygotowany przez supraskie siestryczestwo.

____________________

Święty Antoni żył w XVI wieku. Jest przykładem dla wiernych, jak miłość do Boga, pomaga stać się nowym człowiekiem i zgładzić ranę na sercu powstałą w młodości. Pragnąc odpokutować swój grzech wstąpił do monasteru w Supraślu. Samo podjęcie trudu życia mniszego nie uspokoiło jednak duszy świętego. Po uzyskaniu błogosławieństwa ihumena monasteru, dotarł on na Świętą Górę Atos, skąd później udał się do okupowanych przez muzułmańskich Turków Salonik. W tym mieście poniósł męczeńską śmierć. Była to kara za modlitwę w cerkwi Opieki Matki Bożej przekształconej przez okupantów na meczet. 

Święty Antoni Supraski przez wiele lat był anonimową postacią dla wiernych. Dopiero w 2005 roku działania braci monasteru supraskiego oraz ludzi świeckich doprowadziły do odrodzenia pamięci o św. Antonim Supraskim. Kult świętego odradza się także w Salonikach, mieście w którym św. Antoni Supraski poniósł męczeńską śmierć.

[suprasl]

Plan uroczystości ku czci św. mnicha-męczennika Antoniego Supraskiego

Sobota, 16 lutego: 17:00 całonocne czuwanie 

Niedziela, 17 lutego:   7:30 Św. Liturgia   9:00 Św. Liturgia 

Żywot świętego

[suprasl]

Uroczystości ku czci św. Antoniego Supraskiego

W dniu 17 lutego cerkiew wspominała pamięć św. mnicha-męczennika Antoniego Supraskiego. Całonocnemu czuwaniu i nocnej Św. Liturgii przewodniczył biskup supraski Andrzej w asyście braci monasteru. Na poranną Św. Liturgię do Supraśla przybyli pielgrzymi z Orli, Hajnówki i Bielska Podlaskiego.

Świątecznym uroczystościom przewodniczył biskup supraski Andrzej w asyście braci monasteru. Rozpoczęły się one całonocnym czuwaniem w największej monasterskiej świątyni Zwiastowania Najświętszej Bogurodzicy. 

Następnie o północy odprawiona została pierwsza Święta Liturgia. Sprawowana była ona w niedużej domowej cerkiewce poświęconej św. Antoniemu Supraskiemu. W tejże świątyni znajduje się drewniany ikonostas wyrzeźbiony w Salonikach – miejscu męczeńskiej śmierci świętego.

Na drugą Liturgię Świętą sprawowaną w cerkwi Zwiastowania przybyli pielgrzymi z Orli, Hajnówki i Bielska Podlaskiego. Pielgrzymów nie zniechęcił deszcz, a po dojechaniu na miejsce przywitała słoneczna pogoda. Po nabożeństwie zaś czekał poczęstunek. 

W czasie Liturgii kazanie wygłosił ihumen Pantelejmon. Zwrócił uwagę, że św. Antoni, szczególnie teraz, w okresie przygotowawczym do Wielkiego Postu, jawi się nam jako nauczyciel pokajania, płaczu za grzechy i cierpliwości. 

Na koniec uroczystości, wszystkim zebranym podziękował archimandryta Sergiusz. Szczególne słowa skierował do o. Anatola Tokajuka, który co roku przybywa do Supraśla wraz z pielgrzymami z Orli. Nie kryje on radości, że Monaster w Supraślu dzięki św. Antoniemu można odbierać jak cząstkę św. Góry Atos w Polsce.

Kult świętego Antoniego odradza się Grecji i w Polsce od 2005 r. Więcej o świętym przeczytać można w żywocie przetłumaczonym z najstarszego oryginału.

Tekst i zdjęcia: Sławomir Kiryluk

[suprasl]

Pamięć św. Antoniego Supraskiego

Monaster w Supraślu zaprasza na nabożeństwa ku czci pamięć św. Antoniego Supraskiego.

Środa, 16 lutego 17.00 całonocne czuwanie

Czwartek, 17 lutego – św. Antoniego Supraskiego  0.00 I Św. Liturgia (cerkiew św. Antoniego)  9.00 II Św. Liturgia

Żywot świętego Antoniego

[suprasl]

Żywot świętego Antoniego (przekład z najstarszego oryginału)

Ogniem miłości Chrystusowej rozpalony, o Antoni,
 Ogniem zmysłowym spalenia nie uląkłeś się, 
niebiańską ochłodę przyjąłeś, o Antoni, czwartego dnia (miesiąca lutego)

Z pochodzenia był Rusinem, chrześcijańskich rodziców dzieckiem i już w młodym wieku przyjął łaskę chrztu świętego i niezbędne Bożych Pism nauki. Młodość mijała mu nieroztropnie i nierozsądnie. Dopuścił się był nawet grzechu zabójstwa. W żalu porzuca majątek wszelki i świata radości i przybiega ku Bogu ze skruszeniem żarliwym.

Do Pafnucego, męża świętego przypada, ihumena Monasteru na rzece Supraśl w cześć Najświętszej Władczyni naszej Bogurodzicy i przezeń w brać policzon zostaje. Przebywa tu i żywą ofiarę posłuszeństwa swego Bogu przynosi, łzami zaś i modlitwą Boga miłościwego wybłaguje. Duchem zaś coraz bardziej płonie, opłakując grzechy ongiś uczynione. Pragnienie męczeństwa w jego sercu się rozpala, do ihumena tedy przychodzi i prosi, by mógł się udać w kraje chrześcijańskie krwawemu jarzmu osmańskiemu oddane. – Niemożliwe – mówi – abym z grzechu się oczyścił, któregom dokonał – jeśli nie będę głosił Chrystusa Boga prawdziwego i nie oddam swego życia w imię Jego. Z początku ów Pafnucy przełożony wzbrania się i poucza, by cierpliwym był i niezwyciężoną łaskę Bożą ze spokojem przyjmował, aby więcej pragnąc, nie utracił tego, co już posiada. Dostrzega on jednak, że uczeń ma pragnienie niezmierne i coraz bardziej płonie duchem. Prosi tedy on ihumena, by móc na Świętą Górę się udać, aby pouczenia duchowe od ojców tamtejszych otrzymać. Ihumen najpobożniejszych z mnichów na radę starszeństwa wzywa i Onufrego Antonim czyni, schimę anielską nań nakładając. Z błogosławieństwem odpuszcza go na Górę Atos, która na krańcu Europy leży i Morzem Egejskim jest oblana. Świętą nazwana została, jest bowiem wybranym przez Bogurodzicę miejscem i wielu do skruchy przywiodła. Antoni na Górę Świętą przybywa i przed ojcami tamtejszymi odkrywa myśli swe. Oni to przed porywem pragnienia męczeństwa go powstrzymują, by nie wpadł w nic gorszego. I uczą ojcowie Antoniego, że nie ma grzechu, który przezwyciężony Boża Łaską by nie został, bo pokora, łzy i oczyszczenie miłosierdzie dobrego Boga zaskarbiają. W wieży świętego Sawy Serbskiego Antoniemu żyć polecają. Radzą też, by reguły przezeń wyznaczonej i zbawczych modlitw twardo się trzymał. On to łagodnemu jarzmu poddawszy się, na duchowej niwie łez siać pszenicę zaczyna. A uzbroiwszy się w oręż od złota i niezwyciężonych hełmów silniejszy – pokorę i miłość – z niewidzialnym tyranem do walki staje. Naonczas chwała o wyczynie bohaterskiego Jana (Jerzego) dociera i wszystkich zachwyca. Młodzieniec ów od szlachetnych rodziców pochodził, z serbskiego miasta w Macedonii. Przez Osmanów pojmany został i był do wyrzeczenia się Chrystusa zmuszany. Nieznośnym mękom przez jedenaście miesięcy go poddawano, po czym z dobrym wyznaniem wiary bieg swego życia zakończył. Po tej wieści nic już powstrzymać Antoniego nie było w stanie i w duszy jego płomień rozpala się wielki, by męczennika naśladować. Czcigodne Ciało i Krew Pana naszego Jezusa Chrystusa przyjąwszy, podąża do miasta Saloniki. Wchodzi do świątyni Bogurodzicy przez Osmanów zbezczeszczonej i zagarniętej. Widząc zebrany tłum osmański niemiłe Bogu modły odprawiający, kładzie na siebie znak krzyża, na kolana pada i modli się żarliwie. Osmanie na to chwytają go, szarpiąc i bijąc niemiłosiernie. Potem związawszy, oddają go w ręce eparcha miasta. Był ów mąż okrutnością ogarnięty niemiłosiernie. Najpierw bije męczennika i w więzieniu go zamyka. Tam [Antoni] dziesięć dni bez strawy spędza, na wieść o czym eparch w opętaniu dziwi się i na sąd go wzywa. Przemową podstępną odwieść męczennika próbuje, bluźni wielce na wiarę prawdziwą i wiarę w opatrzność Pana naszego Jezusa Chrystusa obraża. Ten zaś wprost przeciwnie  Chrystusa Boga prawdziwego wyznaje, przed wiekami od Ojca zrodzonego, Sędziego żywych i umarłych oraz że tego, kto wiary tej głoszonej wyrzeknie się, ogień oczekuje niegasnący. Eparch zaś przechwalać się poczyna, że sam on jest święty i Bogu się podobający. Niegdyś bowiem – powiada – z trzema tysiącami wojowników zwyciężyłem czternaście tysięcy zbrojnych. Męczennik jednak głową kiwa i z głupoty eparcha śmieje się, nazywając go nie „podobającym się Bogu”, lecz „walczącym z Bogiem”. – Nie sposób bowiem – mówi eparchowi – Bogu przypodobać się przez ludzi zabijanie i krwi przelewanie, ale przez miłosierdzie i prawą wiarę. Jeden jest bowiem Bóg i jedna wiara w Pana naszego Jezusa Chrystusa. Nie świętym jesteś, lecz bardziej psem cuchnącym i dziedzicem ognia wiecznego. Gniew eparcha odtąd ogarnia i rycząc niczym zwierzę nieposkromione do sędziego Antoniego ów wysyła, by na spalenie go skazał. Sędzia jednak wybadawszy, za winnego go nie uznaje i na śmierć nie skazuje, ponownie do eparcha odsyłając. On zaś gniewem z powodu obelgi rozpalony, zmusza męczennika, by Chrystusa się wyrzekł i osmańską wiarę przyjął. Nieugiętym go wszelako widząc, oddaje go na spalenie. Niektórzy z dostojników osmańskich Antoniego złudnie do wiary porzucenia zachęcają. On jednak na słowa ich nie zważa, lecz ku ogniu podąża. Napełniwszy zaś usta śliną pluje w twarz trzymającego go kata. On to maczugą żelazną w głowę go uderza, sprawiając że w środek stosu męczennik wpada. Dotąd ciało jego w ogniu palą, by popiół móc w powietrzu rozsypać, aby nie wzięli chrześcijanie pozostałości ciała jego świętego. Przekład z tekstu żywota św. Antoniego spisanego w latach 1540-1541.

[suprasl]

Pamięć św. Antoniego Supraskiego (aktualizacja)

Monaster w Supraślu zaprasza na całonocną monasterską agrypnię w nocy z 16 na 17 lutego. Tego dnia Cerkiew czci pamięć św. Antoniego Supraskiego.

Agrypnia rozpocznie się we wtorek, 16 lutego o godzinie 21.00. Po małym powieczerzu z czytaniem kanonu przed Eucharystią sprawowane będzie całonocne czuwanie z poświęceniem chleba i wina i czytaniem modlitw przed Eucharystią. Nabożeństwo zwieńczy nocna Św. Liturgia (początek o północy). Agrypnia jest nawiązaniem do tradycji pierwszych chrześcijan. Nocna modlitwa to szczególna ofiara składana Bogu.

W dniu pamięci św. Antoniego (środa, 17 lutego) sprawowana będzie także poranna Św. Liturgia o godz. 9.00 aktualizacja.

[suprasl]

Wiosenne spotkania z cyklu „Supraskie Środy”

Cztery tematy o świętych, cudownych ikonach, chrześcijańskich obrzędach oraz pielgrzymowaniu do miejsc, gdzie prawosławni dają świadectwo czystej i głębokiej wiary, poruszane były w ramach „Supraskich Śród” w okresie Pięćdziesiątnicy. Spotkania utrzymywały w paschalnej radości, zachęcały do dyskusji i refleksji. Gromadziły parafian, pielgrzymów z innych miast i wszystkie inne osoby zainteresowane Prawosławiem.

Wiosenny cykl rozpoczął wykład „Święci patroni Cerkwi Białoruskiej”, który wygłosił prof. Antoni Mironowicz. Profesor przybliżał postaci tych, którzy wprowadzali chrześcijaństwo, a także swoją postawą umacniali, chronili i bronili czystości wiary oraz rozszerzali ją na obszary mniej schrystianizowane. Można było bliżej poznać życiorysy i rozwój czci świętych wywodzących się tak ważnych ośrodków jak: Połock, Turów czy ziemia Smoleńska, Słucka i Brzeska. Profesor mówił o świętych znanych, jak np.: św. Efrozyna Połocka (nazywana matką ziemi białoruskiej), św. Cyryl (białoruski Złotousty, ojciec duchowy patron narodu białoruskiego) czy św. Zofia Słucka (symbol walki za Prawosławie) ale także mniej znani, jak np. św. Marcin Turowski - prosty mnich, kucharz. Było to piękne wystąpienie, pokazujące jak wielki i dziwny jest Bóg w swoich świętych.

Drugi wykład – „Cudowne ikony na Podlasiu” – należał do ikonografa Jana Grigoruka. Był to szereg opowieści przeplatanych prezentacją istniejących zdjęć i reprodukcjami zaginionych obrazów. Opowiadania dotyczyły zarówno ikon najstarszych i popularnych, jak również tych znanych tylko na poszczególnych parafiach. Dowiedzieć się można było kto i w jaki sposób fundował poszczególne ikony do świątyń, jak później one chroniły siebie i ludność oraz jak cudem unikały zniszczenia. Zebrani dowiedzieli się, gdzie na Podlasiu znajduje się najstarsza ikona oraz najstarsza świątynia „pierwsza matka supraskiej obronnej cerkwi Zwiastowania”. Jak w XVI wieku z serca prawosławia - Monasteru w Supraślu przepisywano supraską ikonę Matki Bożej, by jej kopie mogły się znaleźć w filii monasteru w Kuźnicy Białostockiej czy w sanktuarium w Hodyszewie. Był to pasjonujący wykład, ale także pełen westchnień, gdyż burzliwe losy tych terenów, wojny światowe i bieżeństwo doprowadziły do tego, że obecnie na Podlasiu znajduje się tylko część ikon-świadectw 1000-letniego przebywania Prawosławia na tym terenie.

Trzeci wykład pt. „Pogańskie zwyczaje w chrześcijaństwie” wygłosił o. Sylwester Klebus, wikariusz w białostockiej parafii Św. Ducha. Podzielił się swoją stale zgłębianą w tym temacie wiedzą dotyczącą zwyczajów w Polsce i za granicą. Przestrzegł zebranych przed pogańskimi zwyczajami i wytłumaczył, jak święci jeszcze z pierwszych wieków w miejsce cyklicznych wydarzeń pogańskich wprowadzali i przeobrażali je w święta chrześcijańskie. Był to ciekawy wykład, który porwał wszystkich do dyskusji i refleksji.

Czwarty wykład – „Kosowo i Metochia oczami pielgrzyma” należał do o. Michała Czykwina z białostockiej parafii św. Jana Teologa na Bacieczkach. Ojciec Michał opowiedział, jak było kiedyś, a jak jest teraz w kolebce serbskiej duchowości ważnej dla całego prawosławnego świata. W samej Metochii było kiedyś kilka tysięcy monasterów oraz skitów i do dziś zachowały się świątynie, w których od XII wieku codziennie celebrowane są nabożeństwa, a na ich ścianach widnieją XI-wieczne freski. Monastery są tam prężne, intelektualnie działające w całej Serbii. Rozbrzmiewa w nich wyjątkowy śpiew, a posługę niosą nietuzinkowe postaci mnichów.

W ostatnich latach zamieszkujący tam naród zaznał ekstremalnego prześladowania, eksterminacji, walki o życie i byt. Dziś żyjąc w bardzo trudnych warunkach, jak w getcie, nie zostawia jednak wielowiekowych ognisk, miejsc swoich przodków, lecz pielęgnuje wiarę, tradycję i język. Cieszy się, ze przyjechałeś, a jego radość i dobry nastrój udziela się wszystkim. Dla przyjezdnych, żyjących beztrosko, na pierwszy rzut oka bez zagrożenia, jest to szok. Swego rodzaju szoku doznali też słuchacze wykładu. Podobnie jak pielgrzymi, wracali tego dnia z „supraskiej środy” z wieloma przeżyciami, bardzo pożytecznymi dla duszy. Intelektualnie i duchowo wzbogaceni doświadczeniem życia ludzi, którzy doznali prawdziwych prześladowań, a mimo to objawia się u nich optymizm, pełne nadziei perspektywiczne myślenie i realna prawosławna wiara w zmartwychwstanie.

Cykl teologiczno–duchowych spotkań w Monasterze Zwiastowania Przenajświętszej Bogarodzicy w Supraślu organizowany jest już od ponad pół roku. Spotkania odbywają się bezpośrednio po akatyście przed Supraską Ikoną Bogarodzicy. Wykłady cieszą się rosnącym zainteresowaniem także po stronie Radia Orthodoxia i TVP (U źródeł wiary). Na najbliższe środy planowane są spotkania dotyczące prawosławnej nauki o Matce Bożej, Eucharystii oraz rodzinie i współczesnych problemach w wychowaniu dzieci.

[suprasl]

Zimowe spotkania z cyklu „Supraskie Środy”

Niskie temperatury, kreszczenskie marozy, a w Monasterze w Supraślu wiernych rozgrzewa modlitwa. Zaraz po akatyście przed Supraską Ikoną Bogurodzicy rozgrzewa też ciepło kominka i tematyka wykładów, wygłaszanych tam już od ponad trzech miesięcy w ramach trwającego cyklu „Supraskie Środy”.

Pierwszym styczniowym wykładem była prelekcja biskupa supraskiego Andrzeja – „Modlitwa w tradycji Świętej Góry Atos” –  kontynuacja spotkania z listopada. Władyka przedstawił szereg porad dotyczących modlitwy serca i jej nieodzownego łączenia z cyklem nabożeństw, w szczególności z Liturgią Świętą. Omówił stan, w którym powinien znajdować się umysł wiernego, aby mógł on skupić się na szczerym dialogu i mieć nadzieję na wspólnotę uwarunkowaną odwiedzinami Boga. Przytoczył kilka przykładów gorliwej modlitwy oraz przestrzegł przed przeszkodami, jakie czyhają na osoby przywiązane przez myśli lub niepotrzebnie sobie cokolwiek wyobrażające.

Drugim wykładem była prezentacja książki „Bliski mi wschód” pani Anny Radziukiewicz. Redaktor podobnie jak w książce, tak i na spotkaniu postawiła szereg pytań i odpowiedziała na nie wspomnieniem najważniejszych aspektów historycznych mających wpływ na Prawosławie. Podkreśliła, że do wyjaśnienia świata nie wystarczy sam dostęp do mediów, które dziś do czytelnika kierują tylko tę narrację, która go interesuje. Ważną i wyjątkową rolę pełni monastycyzm, a najpełniejsze zrozumienie historii możliwe jest dopiero wówczas, gdy powiążemy historie Boskie i historie ludzkie.

Szczególną rolę w powiązaniu woli Bożej z życiem ludzi pełnią duchowni przewodnicy, jak np. „Nowy święty – starzec Porfiriusz” będący bohaterem trzeciego wykładu w ramach cyklu „Supraskich Śród”. Wykład wygłosił Grzegorz Makal i oparł go na przetłumaczonej przez siebie i przygotowywanej już do druku książce: „Żywot i słowa świętego starca Porfiriusza”. 

Zapoznał zebranych z fragmentami życia tego Bożego człowieka i wyraźnie dało się odczuć, że wszystko, o czym uczy i mówi Cerkiew, może wcielić się w realne życie. Cerkiew oddziałuje bowiem uzdrawiająco na człowieka, a dowodem na to są święci, jak starzec Porfiriusz.

Z kolejnym czwartym wykładem pt. „Historia drukarni w Zabłudowie”, wystąpił diakon Michał Fiedziukiewicz, dyrygent w parafii w Sokółce. Pokazał dzieje XVI-wiecznej drukarni, która mając tego samego fundatora, blisko współpracowała z Monasterem w Supraślu. Było to wczasach, gdy Prawosławni stanowili większość mieszkańców i brakowało odpowiednich książek do zachowania ich dziedzictwa i tradycji. Kiedy mnisi w Supraślu zajmowali się przepisywaniem, drukarnia w Zabłudowie drukowała to i nie ulega wątpliwości, że prace zabłudowskich drukarzy trwale zapisały się w historii ziem Polski i innych. Stworzono wówczas coś na kształt archetypów, z których inni twórcy czerpali inspiracje jeszcze przez wiele, wiele lat.

Pod koniec spotkania rozgorzała dyskusja nt. tego, jak my dziś odnosimy się do skarbów drukowanych w zabłudowskiej drukarni. Podczas gdy w tamtych czasach Ewangelia pouczająca i Czasosłowiec były używane do nauczania dzieci czytania i pisania... obecnie niektórzy z nas, czasem nawet nie wiedzą, ile warte jest to dziedzictwo… Na szczęście spotykają się grupy, które uczą się języka cerkiewnosłowiańskiego. Język ten jest naszym powodem do dumy. Dziś znając cerkiewnosłowiański z łatwością odczytamy pisma powstałe w kancelarii królów czy inskrypcje na zabytkowych świątyniach.

Piąty wykład – „Kiedy została ochrzczona Polska?” wygłosił prof. Antoni Mironowicz. Przybliżył czasy, gdy już w 864 r. św. św. Cyryl i Metody przybyli na cały teren Moraw, uzyskali święcenia od zafascynowanego liturgią słowiańską papieża i ewangelizując Morawy dotarli także do Polski, na terytorium Śląska, Mazowsza i prawdopodobnie aż pod Bug. 

Biskupstwo praskie z Moraw, z Krakowem będącym w jego centrum istniało już w 900 r. i wszyscy, którzy zajmują się średniowieczem to potwierdzają. Profesor Mironowicz przytoczył najlepsze kronikarskie dowody do poznania chrześcijaństwa na naszych ziemiach. 

Zwrócił uwagę na przekonywujące współczesnych ludzi bardzo ciekawe wykopaliska archeologiczne (w sumie na terenie Polski mamy około 60 takich przypadków) potwierdzające istnienie pod najstarszymi katedrami rzymsko-katolickimi, starszych rotund z fragmentami inskrypcji greckich i cerkiewnosłowiańskich. 

Podkreślił, że chociaż przy tak licznych wykopaliskach dziś, chcąc być bardziej pro zachodni, fakty te się przemilcza i przez to zubaża polską historię, to my w cerkwi o niej pamiętamy.

Cykl zimowych „Supraskich Śród” zamknął wykład – „Znaczenie Dobrotolubija (Filokalii) dla Prawosławia” wygłoszony przez o. Andrzeja Kuźmę. 

Wykład dotyczył dzieła, swego rodzaju encyklopedii duchowości prawosławnej i doskonale wprowadzał słuchaczy w duchowość, o którą tak zabiegamy w okresie nadchodzącego Wielkiego Postu. Filokalia są twórczością świętych, w większości wspólnych dla wszystkich chrześcijan. Powstały z umiłowania dobra i piękna, którym pozostaje sam Chrystus. Okazuje się, że zainteresowanie Filokaliami nie słabnie, gdyż w myśl: „Idźmy do przodu, ale odszykujmy prawdziwej wiary u ojców”, ich teksty oddziaływują także na inne konfesje.

Wśród słuchaczy spotkań w ramach „Supraskich Śród” byli hierarchowie (bp Andrzej, bp Warsonofiusz), duchowni, w tym goście z zagranicy, jak np. archimandryta Serafim Dimitriou z Grecji oraz duchowni z Kościoła rzymskokatolickiego.

W dwie najbliższe środy akatyst do Bogurodzicy nie będzie sprawowany (14 lutego to wigilia święta Spotkania Pańskiego, 21 luty to jeden z dni czytania Wielkiego Kanonu św. Andrzeja), toteż najbliższe spotkanie w ramach „Supraskich śród” rozpoczynające wielkopostny cykl odbędzie się 28 lutego.

„Supraskie środy” przeznaczone są dla parafian i pielgrzymów – dla osób wierzących lub poszukujących. Odbywają się przy herbacie w sali parafialnej, co środę, po akatyście do Matki Bożej (początek nabożeństwa o godz. 17:00). Spotkania są nagrywane przez supraską redakcję Radia „Orthodoxia”.

Fot. Grzegorz Wasiluk, Halina Wasiluk, Halina Matowicka

[suprasl]

Zbliżają się kolejne spotkania w ramach “Supraskich Śród” 

Spotkania przeznaczone są dla parafian i pielgrzymów – dla osób wierzących lub poszukujących. Odbywają się przy herbacie w sali parafialnej, co środę po akatyście do Matki Bożej (początek nabożeństwa o godz. 17:00).

Harmonogram spotkań w okresie grudzień–styczeń:

20 grudnia, Piotr Nierodzik  –  Wychowanie wg nauczania św. Jana z Kronsztadu

27 grudnia, ks. Denis Rusnak – Czy uniatyzm jest drogą do jedności?

3 stycznia, bp supraski Andrzej – Modlitwa w tradycji Świętej Góry Athos – II cz.

10 stycznia, Anna Radziukiewicz – Bliski mi wschód – prezentacja książki

17 stycznia, Grzegorz Makal – Nowy święty – starzec Porfiriusz

24 stycznia, ks. Michał Fiedziukiewicz – Historia drukarni w Zabłudowie

31 stycznia, Antoni Mironowicz – Kiedy została ochrzczona Polska?

7 lutego, ks. Andrzej Kuźma – Znaczenie Dobrotolubija (Filokalii) dla Prawosławia

Zapraszamy!

[suprasl]

Zakończyła się międzynarodowa konferencja w Supraślu.

W niedzielę, 17 września zakończyła się międzynarodowa konferencja „Fundamentalizm w kultach religijnych, parareligijnych oraz organizacjach ideologicznych – przykłady z cerkwi lokalnych”. Przedstawiciele wszystkich Kościołów lokalnych obradowali od czwartku w murach Akademii Supraskiej.

Podczas piątkowych i sobotnich obrad zebrani mogli wysłuchać referatów – „Terror ideologiczny i fizyczny. Socjologiczny punkt widzenia” (Christos Iakovou, Dyrektor Cypryjskiego Centrum Badań), „Dziecięcy okultyzm jako gwałtowna ingerencja w świadomość dzieci” (Elena Antoniou), „Fundamentalizm jako deformacja sposobu myślenia naszego ludu” (metropolita Zagrzebia i Lublany Porfiriusz), „Pseudo-hinduizm: fundamentalistyczne działania na Zachodzie” (Aleksander Dworkin, wykładowca Katedry sektoznawstwa Instytutu Teologicznego św. Tichona w Moskwie), 

„Przykłady ruchów fundamentalistycznych w historii Prawosławnej Cerkwi w Polsce” (archimandryta Andrzej, przełożony Monasteru Supraskiego, pracownik Katedry Teologii Prawosławnej Uniwersytetu w Białymstoku).

Referatom towarzyszyły dyskusje i wymiany doświadczeń z poszczególnych lokalnych Kościołów. Podczas konferencji obradowały także grupy robocze, które dyskutowały nad wybranymi zagadnieniami.

W piątek uczestnicy konferencji odwiedzili również Monaster świętych Marty i Marii na Świętej Górze Grabarce. Z historią i obecną sytuacją monasteru gości zapoznał metropolita warszawski i całej Polski Sawa. Poświęcił on również drewniane krzyże, które następnie zgodnie z tradycją postawili delegaci. 

Tego samego dnia w Białymstoku odbyła się również kolacja wydana na cześć gości przez Prezydenta Białegostoku Tadeusza Truskolaskiego. W sobotę uczestnicy konferencji mieli okazję do zapoznania się z przyrodą województwa podlaskiego, odwiedzając Puszczę Białowieską.

Zakończeniem konferencji była uroczysta Liturgia celebrowana w niedzielę w cerkwi Zwiastowania Bogurodzicy Monasteru Supraskiego. Przewodniczyli jej hierarchowie: arcybiskup Krety Ireneusz (Patriarchat Ekumeniczny), 

arcybiskup białostocki i gdański Jakub, 

metropolita Kataru Makary (Patriarchat Jerozolimski), 

arcybiskup obuchowski Jonasz (Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego), metropolita newrokopski Serafim, metropolita wraczański Grzegorz (Bułgarski Kościół Prawosławny), metropolita Kydonii i Apokoronos Damaskin (Patriarchat Ekumeniczny), biskup Karpazji Krzysztof (Cypryjski Kościół Prawosławny) i biskup supraski Grzegorz. 

Wzięło w niej udział również wielu duchownych. Podczas Liturgii śpiewały chóry: parafialny i dziecięcy. Językami, które rozbrzmiewały podczas modlitwy, były cerkiewnosłowiański, grecki i arabski.

Po zakończeniu Liturgii głos zabrał gospodarz diecezji arcybiskup Jakub, który podkreślił znaczenie wspólnego sprawowania Liturgii przez zebranych uczestników konferencji. W sposób szczególny podziękował biskupowi Krzysztofowi, który od dziesięciu lat rokrocznie jest głównym organizatorem cyklu konferencji. 

Gość z Cypru podziękował polskiej stronie za organizację, dobry nastrój na konferencji i miłość okazaną przez gospodarzy. Podzielił się refleksją, że zaskoczyło go, że w polskich cerkwiach jest tak wielu młodych ludzi, którzy ponadto wspierają swoją pomocą organizację cerkiewnych wydarzeń. Hierarcha podziękował także przełożonemu Supraskiego Monasteru archimandrycie Andrzejowi i wręczył mu na pamiątkę biskupi enkolpion (Panagia).

Cykl wrześniowych międzynarodowych konferencji poświęconych problemowi sekt stał się już tradycją. Spotkania odbywają się od dziesięciu lat. Przed dwoma laty uczestnicy spotkali się w Lublanie (Słowenia), a rok temu w bułgarskim mieście Blagojevgrad. W Polsce konferencja obraduje po raz pierwszy. Wśród gości przybyłych na konferencję są przedstawiciele lokalnych Kościołów prawosławnych – hierarchowie, duchowni i świeccy.

Tekst: Hieromnich Paweł (Karczewski)
 Fot: Marcin Surynowicz, Sławomir Kiryluk