#: ίσως το 24 είναι μικρό ακόμη ποιος ξέρει

[darkside-cookies]

τελικά αυτό που χρειαζόμουν για να νιώθω καλά με την ηλικία μου είναι να συναναστρέφομαι με 50αρηδες

[eethblog]

Η σημασία των απαντημένων προσευχών

(Α ́ Σαμουήλ 2:1-11)

Τι γίνεται όταν μια προσευχή μας απαντάται από τον Θεό; Όταν μετά από μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ο Θεός μάς δίνει αυτό που Του ζητήσαμε στην προσευχή μας. Απολαμβάνουμε την απάντηση της προσευχής μας μόνο, ή υπάρχει κάτι περισσότερο που ο Θεός θέλει να μάθουμε μέσα από αυτήν;

Η προσευχή που βρίσκουμε στο Α’ Σαμουήλ 2:1-11, είναι μια τέτοια προσευχή. Η δεύτερη προσευχή – ο ύμνος της Άννας, αφού ο Κύριος απάντησε με τρόπο θαυμαστό την πρώτη προσευχή της στο πρώτο κεφάλαιο. Μια άτεκνη γυναίκα, ταλαιπωρημένη από τις κοινωνικές συνήθειες της εποχής της, φέρνει στην παρουσία του Θεού στη Σιλώ, το πονεμένο αίτημά της. “Κύριε, σκύψε πάνω στην ταλαιπωρία μου, μην με ξεχάσεις, δώσε μου ένα γιο και εγώ θα τον αφιερώσω σε σένα” (1:11). Ο Θεός απαντά την προσευχή της και εκείνη γεμάτη χαρά γιορτάζει την απάντηση στην προσευχή της με μια ακόμη προσευχή δοξολογίας προς τον Θεό. Η Άννα είχε εμπιστοσύνη στον Θεό. Μόλις τελείωσε την προσευχή της με τη ευχή του Ηλεί “ο Θεός να σου δώσει αυτό που του ζήτησες” (1:17) διαβάζουμε πως έπαψε να είναι μελαγχολική και πήγε και έφαγε. Η εμπιστοσύνη της στον Θεό έγινε ακόμη πιο φανερ�� καθώς πραγματοποιεί την υπόσχεσή της και αφιερώνει τον μικρό Σαμουήλ στον Θεό στην υπηρεσία του Θεού. “Ενώ ήταν ακόμα πολύ μικρός...” (1:24).

“Για αυτό το παιδί προσευχήθηκα κι ο Κύριος μου έδωσε αυτό που ζήτησα. Για όλη του τη ζωή θα είναι αφιερωμένο σ’ αυτόν” (1:27)

Την απάντηση στην προσευχή της την αφιερώνει πίσω στον Θεό, με σκοπό το παιδί που της χάρισε, να υπηρετεί την δόξα του Θεού στον τόπο της λατρείας Του. Η Άννα χτίζει τη ζωή της όχι πάνω στο παιδί που ο Θεός της χάρισε, αλλά πάνω στον ίδιο τον Θεό. Αν παρατηρήσουμε την δεύτερη προσευχή της στο κεφ. 2 θα διαπιστώσουμε ακριβώς αυτό. Η απαντημένη προσευχή της την οδηγεί να γνωρίσει καλύτερα τον Θεό. Να δει την εκπλήρωση του δικού της αιτήματος, ως μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου. Μιας πολύ μεγαλύτερης ανάγκης και μιας πολύ μεγαλύτερης προσευχής, που δεν αφορά μια γυναίκα και την οικογένειά της, αλλά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Η Άννα εκφράζεται ενώπιον του Κυρίου με δοξολογία και λόγια ευλογίας. Ακόμη και με προφητικό λόγο. Όλα αυτά φανερώνουν πως η γυναίκα αυτή κέρδισε πολλά περισσότερα με την απαντημένη προσευχή της, από απλά έναν γιο. Η προσευχή της είναι ένας ύμνος ευγνωμοσύνης και δοξολογίας στον Θεό. Η Άννα στρέφει την προσοχή της στο πρόσωπο του Θεού. Του εκφράζει τη λατρεία της. Τον αναγνωρίζει γι’ αυτό που είναι (εδ. 1-2), για αυτά που κάνει ήδη στον κόσμο (εδ. 3-8) και για αυτά που πρόκειται να κάνει στο μέλλον (εδ. 9-10).

Α. Οι απαντημένες προσευχές μάς φανερώνουν ποιος είναι ο Θεός (εδ. 1-2).

«Κύριε», είπε, «Γέμισες την καρδιά μου με χαρά· με σήκωσες και με δυνάμωσες. Τώρα μπορώ με τους εχθρούς μου να γελάω. Με βοήθησες, για τούτο είμαι χαρούμενη. Μόνον ο Κύριος είναι άγιος! Άλλος Θεός έξω από κείνον δεν υπάρχει. Κανένας δεν μπορεί να προστατεύει όπως αυτός».

Η Άννα δηλώνει πως η χαρά της πηγάζει στον Κύριο. Αυτός είναι που την σήκωσε και την δυνάμωσε. Ίσως εδώ να αφήνει να εννοηθεί, πως όταν δεν έτρωγε και ήταν θλιμμένη ενώπιον του Κυρίου στη Σιλώ, είχε δώσει τόσο μεγάλη προσοχή σε αυτό που της έλειπε, ώστε η απόκτηση ενός παιδιού να είχε πάρει μέσα της μεγαλύτερη αξία και υψηλότερη θέση από ό,τι ο ίδιος ο Θεός. Τώρα, μετά την απάντηση του Θεού διακρίνει πως Αυτός είναι η πηγή της χαράς. Πώς το καταλαβαίνουμε; Μα αφήνει το μονάκριβο αγοράκι της στη σκηνή του μαρτυρίου και φεύγει! Και καθώς το κάνει αυτό, προσεύχεται και εκφράζει τη χαρά της προς τον Θεό! Χωρίς να έχει κάποια διαβεβαίωση πως ο Θεός θα της δώσει άλλο παιδί, στη θέση του Σαμουήλ.

Οι απαντημένες προσευχές μας έχουν στόχο να μας οδηγήσουν στο να βρίσκουμε την χαρά μας στον Κύριο, αναγνωρίζοντας πως υπάρχει ένα μεγαλύτερο σχέδιο και μια μεγαλύτερη ευλογία από την απάντηση στο αίτημα προσευχής μας. Η απαντημένη προσευχή μου με οδηγεί να αναγνωρίσω τον Κύριο ως τον μόνο Άγιο και τον μόνο αληθινό Θεό. Σε αυτόν βρίσκεται η προστασία μου, αυτός είναι το μοναδικό ασφαλές καταφύγιο. Η αναγνώριση του Θεού ως μοναδικού, έρχεται ως μαρτυρία της Άννας ενάντια στη λατρεία των διαφόρων θεοτήτων γονιμότητας στην Χαναάν όπως η Αστάρτη. Σε αυτές τις θεότητες συχνά στρέφονταν ακόμη και οι άνθρωποι του λαού του Θεού για να βρουν απάντηση στα αιτήματά τους, όταν ο Κύριος είτε αργούσε είτε δεν απαντούσε.

Η Άννα δεν έχει αμφιβολία για το ποιος είναι ο Θεός. Βάζει όλη την εμπιστοσύνη της σε Εκείνον. Η σχέση της μαζί του γίνεται βαθύτερη και ουσιαστικότερη. Ξεπερνά την απάντηση στην προσευχή της, καθώς βγάζει από το επίκεντρο της ζωής της το αγοράκι της και εστιάζει στο πρόσωπο και το χαρακτήρα του Θεού. Η Άννα αναγνωρίζει πως ο Θεός είναι άπειρα μεγαλύτερος, θαυμαστός, επιθυμητός, ευλογημένος. Δίνει την χαρά. Το πρόσωπό Του είναι χορτασμός ευφροσύνης. Είναι ο μόνος άγιος, ο μόνος Θεός. Η απαντημένη προσευχή της φανέρωσε ποιος πραγματικά είναι ο Θεός.

Β. Οι απαντημένες προσευχές μάς φανερώνουν αυτό που κάνει ήδη ο Θεός στον κόσμο (εδ. 3-8).

«Μην υπερηφανεύεστε και τους σπουδαίους μην κάνετε! Για τα αμαρτωλά σας σχέδια μην καυχιέστε. Ο Κύριος τα ξέρει όλα όσα κάνετε· κάθε επαίσχυντη πράξη τη δικάζει. Τα όπλα κομματιάζει των ισχυρών κι ανανεώνει τη δύναμη των αδυνάτων και των απελπισμένων. Οι πλούσιοι πρέπει με τον κόπο τους, να βγάζουν το ψωμί τους. Ας μη στενάζουν πια οι φτωχοί! Μπορούνε να πανηγυρίζουν. Εφτά παιδιά θε ν’ αποκτήσει η άτεκνη και όλα θα τα χάσει η πολύτεκνη. Ο Κύριος δίνει το θάνατο δίνει και τη ζωή· αυτός στον άδη κατεβάζει κι από το θάνατο ανεβάζει στη ζωή. Ο Κύριος κάνει κάποιον πλούσιο· κι ο Κύριος φτωχό τον κάνει· εκείνος ταπεινώνει, αλλά κι εκείνος ανεβάζει ψηλά. Βγάζει απ’ τη δυστυχία του τον καταφρονεμένο, στη δόξα τον περνά. Τον βάζει να σταθεί ανάμεσα στους διακεκριμένους, θέση τού δίνει τιμητική. Γιατί όλη η γη στον Κύριο ανήκει· αυτός την έχτισε πάνω σε ασάλευτα θεμέλια.»

Οι απαντημένες προσευχές μάς φανερώνουν το χαρακτήρα του παντογνώστη Θεού, αλλά και το πώς ενεργεί μέσα στον παρόντα κόσμο. Είναι απόλυτα δίκαιος, καθώς γνωρίζει τα πάντα για όλους και για όλα. Είναι ο Θεός που είναι κοντά στον αδύναμο, τον απελπισμένο και τον φτωχό. Αυτός είναι που κάνει θαύματα, όπως στην περίπτωση της Άννας. Ο Θεός αντιστρέφει τους φυσικούς-βιολογικούς νόμους και κάνει την άτεκνη να γεννήσει γιο. Με παρόμοιο τρόπο ο Κύριος αντιστρέφει τα δεδομένα της ζωής. Μετατρέπει τους αδύναμους σε ισχυρούς, τους φτωχούς σε πλούσιους, την άτεκνη γεμίζει παιδιά, τον καταφρονημένο τον ανεβάζει. Είναι ο Θεός που κάνει θαύματα. Ας μην ξεχνούμε, πως το θαύμα είναι ακριβώς αυτό: η αντιστροφή των φυσικών νόμων. Η απαντημένη προσευχή της Άννας, γίνεται μαρτυρία επιβεβαίωσης των θαυμάτων του Θεού. Ο σκοπός των θαυματουργικών επεμβάσεων του Θεού στην Π. Διαθήκη, στην διακονία του Κυρίου Ιησού Χριστού (με ιδιαίτερη ένταση), αργότερα με τους αποστόλους και ακόμη και στις μέρες μας, είναι να μας φανερώσει πώς θα είναι ο μελλοντικός κόσμος της Βασιλείας Του. Σίγουρα, στις μέρες της Άννας υπήρχαν και άλλες άτεκνες σύζυγοι, που όμως δεν έλαβαν την απάντηση που ήθελαν στις προσευχές τους. Στις μέρες του Κυρίου Ιησού, υπήρχαν πολλοί άρρωστοι που δεν βρέθηκαν μέσα σε εκείνους που ευεργετήθηκαν από τα θαύματά Του. Το ίδιο και στον καιρό των αποστόλων και ως σήμερα. Παρόλα αυτά, ο Θεός έχει τη δύναμη να ταπεινώνει και να υψώνει, να πλουτίζει και να αφαιρεί πλούτη, να δίνει δύναμη και να την αφαιρεί.

Η απαντημένη προσευχή της Άννας αναγνωρίζει πως ο Θεός έχει τον απόλυτο έλεγχο στο παρόν και στις συνθήκες της ζωής μας. Μάλιστα δίνει και μια πολύ σημαντική διαβεβαίωση, ειδικά καθώς προέρχεται από άνθρωπο της Π. Διαθήκης εδ. 6: Ο Κύριος κατεβάζει στον άδη κι από το θάνατο ανεβάζει στη ζωή. Την εξουσία του Θεού πάνω στη ζωή και στο θάνατο. Τίποτα στο παρόν μας δεν βρίσκεται εκτός της εξουσίας και της δύναμής Του.

Είδαμε λοιπόν πως οι απαντημένες προσευχές μάς φανερώνουν το ποιος είναι ο Θεός (εδ. 1- 2), αυτό που κάνει ήδη ο Θεός στον κόσμο (εδ. 3-8) και τέλος:

Γ. Οι απαντημένες προσευχές μάς φανερώνουν αυτό που πρόκειται να κάνει ο Θεός στο μέλλον (εδ. 9-10).

«Ο Κύριος οδηγεί και προστατεύει όλους εκείνους που τον εμπιστεύονται. Μα οι εχθροί του καταλήγουν στο σκοτάδι. Απ’ όσους εμπιστεύονται στην ίδια τους τη δύναμη, κανείς δε θα νικήσει. Εκείνος που επαναστατεί ενάντια στον Κύριο, θα χαθεί. Ο Ύψιστος στον ουρανό ενάντια του βροντάει. Ο Κύριος κρίνει όλη τη γη· το βασιλιά του διάλεξε και τον εγκατέστησε. Τη νίκη τού χαρίζει και δύναμη τρανή».

Η προσευχή της Άννας ολοκληρώνεται με έναν λόγο προφητικό για το τι πρόκειται να κάνει ο Θεός στο μέλλον. Ο Θεός δεν είναι μόνο κυρίαρχος του παρόντος αλλά και του μέλλοντος. Είναι Αυτός που προστατεύει εκείνους που τον εμπιστεύονται. Ακόμη και όταν δεν απαντά τις προσευχές μας. Ακόμη κι αν μένει σιωπηλός. Είναι ο Θεός που όποιος τον εχθρεύεται ή επαναστατεί εναντίον Του, εμπιστευόμενος στις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις, θα αντιμετωπίσει την κρίση Του. Η Άννα εδώ δίνει μια καταπληκτική πτυχή της μελλοντικής δράσης του Θεού. Δηλώνει πως ο Θεός διάλεξε τον βασιλιά του και τον εγκατέστησε, πολύ πρι�� υπάρξει καν η ιδέα για έναν βασιλιά στον λαό Ισραήλ. Μάλιστα στο εβραϊκό κείμενο ο βασιλιάς αυτός χαρακτηρίζεται ως Μασιάχ (ָמ ִשׁי ַח ), κεχρισμένος - Μεσσίας. Ο Βάμβας τον αναφέρει ως Χριστό: “θέλει δώσει ισχύν εις τον βασιλέα αυτού, υψώσει το κέρας του χριστού αυτού”.

Πού να ήξερε η Άννα, πως το αγοράκι που αφιέρωσε στην υπηρεσία του Θεού, κάποια μέρα θα έχριε βασιλιά τον Δαβίδ, του οποίου απόγονος θα ήταν ο Χριστός, ο Μασιάχ του Θεού. Ο Βασιλιάς τον βασιλιάδων και ο Κύριος των κυρίων. Αυτός που θα αποκορύφωνε το σχέδιο του Θεού μέσα στην Ιστορία της λύτρωσης. Το αίτημα της Άννας ήταν ένα μικρό μέρος μέσα στο αιώνιο σχέδιο του Θεού για όλη την ανθρωπότητα. Το ίδιο είναι και το δικό σου αίτημα προσευχής. Το πιο πιθανό είναι πως δεν αφορά κάποιον σπουδαίο προφήτη του Θεού, όπως ο Σαμουήλ. Ο τρόπος όμως με τον οποίο φέρνεις το αίτημά σου στον Θεό, ο τρόπος που αντιδράς όταν το απαντήσει, ή όταν δεν απαντήσει με τρόπο που θα περίμενες, είναι μια μαρτυρία για τον Θεό, που σίγουρα μπορεί να είναι μέρος του μεγαλύτερου σχεδίου του για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και ας μην ξεχνάμε πως ο Θεός έχει απαντήσει την μεγαλύτερη ανάγκη μας. Πρόσφερε το Αρνίον το εσφαγμένον. Απάντησε την προσευχή - ανάγκη μας για τον σωτήρα ακόμη πριν φτιάξει τον κόσμο.

Έχουν μεγάλη σημασία οι απαντημένες προσευχές μας. Ας μας οδηγούν να αναγνωρίζουμε πως ο Θεός είναι η πηγή της χαράς μας. Ο μόνος Θεός. Ένας Θεός που επεμβαίνει δυναμικά στο παρόν και έχει ένα ένδοξο σχέδιο για το μέλλον. Είσαι μέρος αυτού του σχεδίου. Το ίδιο και οι προσευχές σου. Διδάξου από αυτά που κάνει ο Θεός και δώσε, όπως η Άννα, μαρτυρία δοξολογίας γι’ Αυτόν, με κάθε απαντημένη προσευχή σου.

Στέφανος Μποτώνης

[yournameisethel]

Κεφαλαιο 24

Έστεκαν απορροφημένοι στον σκοτεινό διάδρομο να χαζεύουν τα βιβλία του Γουίλ. Η Έθελ τα περιεργάζονταν με θαυμασμό και το αγόρι χαμογελούσε περήφανα πάνω από την γονατιστή σιλουέτα της. Ακόμα και όταν το κορίτσι είχε δει όλα τα βιβλία, είχε διαβάσει όλες τις περιλήψεις, είχε ψηλαφήσει τα εξώφυλλα και τις ράχες τους αναζητώντας την θαλπωρή τους, έμειναν εκεί να συζητάνε και να διαβάζουν μέσα στο σκοτάδι.

Σε ένα σιγανό ξέσπασμα γέλιων της Έθελ, κάποια στιγμή πάνω στη συζήτηση, ο Γουίλ ύψωσε τον δείκτη του στα χείλη του κάνοντας της νόημα να σωπάσει. Εκείνη κάλυψε με τα χέρια της το στόμα της ��τροπιασμένη από την ανεμελιά της.

Είχε ξεχάσει ότι βρισκόντουσαν στο ίδρυμα, ότι ήταν κλώνοι, ότι αν τους ανακάλυπταν ήταν νεκροί. Το αγόρι της διηγήθηκε ψιθυριστά εκείνη την φορά που μια φύλακας είχε κατέβει στα υπόγεια και τον είχε τσακώσει. Της περιέγραψε πώς απέφυγε την επικείμενη επίσκεψη του στα διαμερίσματα του Γκράντζ, την βάναυση τιμωρία του.

«Δεν πρέπει να σε ξαναπιάσουν εδώ κάτω. Θα σε καταλάβουν στα σίγουρα»

Παρατήρησε η Έθελ. Ο Γουίλ ανασήκωσε τους ώμους του ανέκφραστα.

«Ελπίζω να μην το κάνουν»

Αποκρίθηκε τελικά ψιθυριστά. Το κορίτσι τού διηγήθηκε και εκείνο τις πιο πρόσφατες τιμωρίες του, του μίλησε για την 104, για εφιάλτες που την στοίχειωναν. Από τότε που θανατώθηκε η καλύτερη της φίλη δεν είχε μιλήσει σε κανένα για τίποτα και τώρα που εξέφραζε σε κάποιον τα συναισθήματα της ένιωθε ελεύθερη από αυτά, απαλλαγμένη, σαν τα προβλήματα της να είχαν σχηματίσει μια βαριά άγκυρα που τώρα πετούσε από τα βάθη της ψυχής της στο κενό. Εκεί δεν θα ενοχλούσαν κανένα.

Ο Γουίλ ένευε καταφατικά, έκανε τις κατάλληλες ��ρωτήσεις και παρατηρήσεις στα κατάλληλα σημεία. Η Έθελ έπιασε τον εαυτό της να αναρωτιέται γιατί τα έλεγε όλα αυτά, γιατί ανοιγόταν τόσο πολύ σε αυτό τον κλώνο απέναντι της. Ένα μέρος της ήθελε να σταματήσει να μιλάει, ένα μέρος της ήθελε να σταθεί στη σιωπή, να κρατήσει τα αισθήματα της για εκείνη. Ωστόσο όλη αυτή η κατανόηση που εξέπεμπε το αγόρι, όλη αυτή η γαλήνη που την πλημμύριζε εκείνη την στιγμή την απέτρεπε από το να σιωπήσει.

Κάποια στιγμή στέρεψε από λόγια. Δεν είχε να πει τίποτα πια. Σαν να είχε μόλις ανοίξει μια τρύπα στην εσωτερική της δεξαμενή, γεμάτη με σκέψεις και αισθήματα, και να απέβαλλε σιγά-σιγά όλο αυτό το σκοτεινό, γεμάτο πόνο και δυστυχία υγρό που την γέμιζε ως πάνω. Βυθίστηκαν στην σιωπή. Ίσως έκανε λάθος, ίσως δεν έπρεπε να τα πει όλα αυτά, ίσως τελικά να έπρεπε να μείνει σιωπηλή.

«Θα βγούμε από εδώ μέσα και όλα θα φτιάξουν. Θα δεις..»

Την παρηγόρησε

Εκείνη τοποθέτησε και το τελευταίο βιβλίο μέσα στον σάκο του Γουίλ.

«Το ελπίζω»

Του απάντησε δίχως να το κοιτάζει. Πραγματικά το ήλπιζε. Ήθελε να δραπετεύσει από το ίδρυμα όσο τίποτα άλλο. Έπειτα από μια στιγμή σιωπής, το αγόρι έσκυψε δίπλα στην Έθελ και με γρήγορες και σίγουρες κινήσεις έδεσε τον σάκο. Τον σήκωσε τόσο ώστε να απέχει λίγα εκατοστά από το έδαφος και τον άφησε να πέσει ευλαβικά στον πάτο της σκαμμένης τρύπας απελευθερώνοντας έναν γδούπο. Ένας γδούπος που συγκρούστηκε βίαια στους τοίχους του διαδρόμου μεγιστοποιώντας έτσι την ένταση του.

«Άντε πάλι!»

Απηύδησε μια γυναικεία φωνή, γνώριμη στα αυτιά του Γουίλ. Ήχησε από μακριά, ωστόσο δεν θα αργούσε να τους πλησιάσει. Τα παιδιά αντάλλαξαν ένα βλέμμα γεμάτο τρόμο.

«Αυτή είναι. Η ίδια με την προηγούμενη φορά»

Ψιθύρισε στο αυτί της Έθελ το αγόρι, τόσο σιγά που ακόμη και ο ίδιος με το ζόρι άκουσε τον εαυτό του. Η κοπέλα έριξε μια ματιά στον σάκο με τα βιβλία, η κορυφή του οποίου ήταν εκτεθειμένη στα μάτια όσων έστεκαν από πάνω της. Ο Γουίλ έκανε να σύρει την πλάκα πίσω στην θέση της, να κρύψει τον θησαυρό του, να τον κρατήσει ασφαλή, όμως το άγγιγμα της Έθελ τον σταμάτησε. Την κοίταξε γεμάτος αγωνιά. Γιατί τον σταμάτησε; Εκείνη του έκανε νόημα να σωπάσει.

«Ποιος είναι εκεί;»

Ρώτησε η φύλακας. Η καρδιά της Έθελ άρχισε να βροντοχτυπάει γοργά. Αδρεναλίνη ξεχύθηκε στις φλέβες της και η ανάσα της άρχισε να δραπετεύει κοφτή από τα πνευμόνια της. Ήξερε ότι η φύλακας δεν έπρεπε να ανακαλύψει τον Γουίλ. Ήξερε ότι αν τον έπιανε πάλι εδώ θα κινούσε υποψίες, θα τον πήγαινε κατευθείαν στον Γκραντζ, ίσως μάλιστα και να τους ανακάλυπταν.

Όλο τους το σχέδιο, όλες τους οι ελπίδες θα γκρεμιζόντουσαν στην σκοτεινή άβυσσο της απελπισίας. Έκανε ένα διστακτικό βήμα προς την φωνή. Ένιωσε το χέρι του Γουίλ να την πιάνει από τον ώμο, να την αποτρέπει από το να θυσιαστεί, ωστόσο ήξερε ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να το πάρει πάνω της.

Απελευθερώθηκε από την λαβή του αγοριού και κίνησε προς την φύλακα. Σιγά σιγά άρχισε να μπορεί να διακρίνει το πρόσωπό της, την απορημένη της έκφραση να μετατρέπεται σε εκνευρισμένη, αγανακτισμένη.

«Τι δουλειά έχεις εδώ κάτω;»

Ρώτησε αγριεμένη αγγίζοντας προστατευτικά το όπλο στη ζώνη της. Το κορίτσι, ανασήκωσε τους ώμους δίχως να ξέρει τι να πει.

«Χάθηκα»

Την άκουσε να λέει ο Γουίλ.

«Πρώτα εκείνος ο κλώνος, μετά εσύ. Γιατί καταλήγετε όλοι εδώ κάτω;»

Ρώτησε η γυναίκα. Ήταν θυμωμένη, έτοιμη να ξεσπάσει. Σιωπή ακολούθησε. Δεν ήξερε πώς να ερμηνεύσει την κατάσταση αυτή το αγόρι.

«Ακολούθησε με»

Ήχησε ξανά η φωνή της γυναίκας συνοδευόμενη από βαριά βήματα.

«Που πάμε;»

Τόλμησε να ρωτήσει η Έθελ. Τα βήματα μπερδεύτηκαν, σιώπησαν για μια στιγμή και έπειτα απομακρύνθηκαν.

«Να μου πεις τι έχει εδώ κάτω»

Απάντησε η φύλακας.

«Δεν ξέρω»

«Αυτό θα το δούμε»

Τι είχε κάνει; Είχε αφήσει την Έθελ να πάει μαζί με αυτή την γυναίκα. Θα την τιμωρούσε όπως είχε τιμωρήσει αυτόν, ίσως και πιο βάναυσα. Θα προσπαθούσε να της αποσπάσει πληροφορίες, να την κάνει να της αποκαλύψει τον λόγο επίσκεψής της σε εκείνο το μέρος.

Το κορίτσι ήξερε τι έκανε. Τον είχε προστατεύσει, τον είχε αφήσει να κρύψει τον θησαυρό του χωρίς να κινήσει υποψίες στην γυναίκα. Έπρεπε όμως να κάνει κάτι. Να την σταματήσει, να αποτρέψει την τιμωρία της. Οι ενοχές μέσα του υψώνονταν σαν ένα αγριεμένο τσουνάμι, έτοιμο να κατακλύσει κάθε του σκέψη και συναίσθημα. Έπρεπε να συμβουλευτεί τον Άνταμ.

Με τρεμάμενα χέρια, έβγαλε το μικρό κινητό από την φαρδιά του τσέπη και έκατσε σιωπηλά πάνω στις φτέρνες του. Αφού βεβαιώθηκε ότι η φύλακας είχε απομακρυνθεί αρκετά, άναψε την συσκευή αφήνοντας το εκτυφλωτικό για τα μάτια του φως να τον λογικεύσει. Κάλεσε τον αριθμό του φίλου του μηχανικά και έμεινε να υπομένει εκείνον τον επαναλαμβανόμενο ηλεκτρονικό ήχο ώσπου να το σηκώσει.

«Έλα»

Άκουσε την γνώριμη αντρική φωνή η οποία πλαισιωνόταν από μια βαβούρα που πρόδιδε την πολυκοσμία του μέρους στο οποίο βρισκόταν ο συνομιλητής του.

«Μπορείς να μιλήσεις;»

Τον ρώτησε όσο πιο σιγανά μπορούσε το αγόρι.

«Η αλήθεια είναι ότι με πήρες σε κρίσιμη ώρα»

Απολογήθηκε ο Άνταμ.

«Πήγαινε κάπου να μπορείς να μιλήσεις»

«Ελπίζω να είναι σημαντικό»

Ακολούθησε μια παύση κατά την οποία άρχισε να αποχρωματίζεται σταδιακά η ενοχλητική εκείνη οχλαγωγία.

«Τι συμβαίνει;»

Ρώτησε τελικά. Ο Γουίλ του περιέγραψε όσο πιο συνοπτικά μπορούσε την κατάσταση με τις ανάσες του να βγαίνουν κοφτές και γρήγορες στο τέλος της διήγησής του.

«Τι να κάνω;»

Ρώτησε τον Άνταμ κρύβοντας την απόγνωση από την φωνή του.

«Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. Φύγε από εκεί που είσαι προσεκτικά και πήγαινε να περιμένεις την Έθελ έξω από τις αίθουσες τιμωρίας, μη σας δει όμως η φύλακας μαζί, γιατί θα καταλάβει. Το βράδυ θα αλλάξω εγώ θέση στα βιβλία και ότι είναι θα σε ενημερώσω»

«Μα-»

Έκανε να φέρει αντίρρηση το αγόρι, ωστόσο ο Άνταμ δεν τον άφησε να συνεχίσει.

«Δεν έχει μα. Έτσι που είναι η κατάσταση είναι τα μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε»

Είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.