eethblog

[eethblog]

Η υμνωδία ως υπηρεσία

Πριν από περίπου ένα μήνα ένας χριστιανός influencer, που διατηρεί κανάλι στο Instagram με 160000 ακολούθους, ποστάρισε μια ερώτηση στο κανάλι ενός υπεύθυνου υμνωδίας, ή όπως λέγονται τώρα «οδηγού λατρείας», στο youtube, το οποίο παρακολουθώ συχνά, η οποία έλεγε το εξής: «Όταν πριν από καιρό συμμετείχα σε μια βραδιά ως οδηγός λατρείας σε μια εκκλησία, με πλησίασε στο τέλος ο ποιμένας της και μου είπε ότι θα προτιμούσε να έχω τα μάτια μου ανοιχτά και όχι κλειστά, επειδή την ώρα εκείνη δεν είναι σωστό να ζω στον κόσμο μου, αλλά να καθοδηγώ το εκκλησίασμα συνδεόμενος μαζί τους. Ποια είναι η γνώμη σας»; Φυσικά, όπως εξήγησε και ο youtuber, το θέμα δεν είναι τα κλειστά ή ανοιχτά μάτια, αλλά τι κάνουμε κατά τη διάρκεια μιας ομαδικής λατρείας.

 Ήδη, γίνεται φανερό ότι η εναλλαγή των λέξεων «υμνωδία» και «λατρεία» χρειάζεται μια διευκρίνιση. Η υμνωδία αποτελεί μια πολύ σημαντική πλευρά της χριστιανικής ζωής, καθώς με τους στίχους περιγράφουμε βιβλικές αλήθειες και την ανταπόκρισή μας σε αυτές, και με τη μουσική εκφράζουμε τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων μας (affections) ως ανταπόκριση στις αλήθειες της Βίβλου. Αυτό, η ανταπόκριση προς τις αλήθειες που μας αποκαλύπτει ο Θεός στο Λόγο του, είναι ο ορισμός της λατρείας (Ιωάν. 4:21-24, Κολ. 3:16, Έξ. 24:1 σε συνδυασμό με Έξ. κεφάλαια 17-20, Ησαΐας 6) και γι’ αυτό μερικές φορές εξισώνουμε, κάπως απλουστευμένα, την υμνωδία με τη λατρεία, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κομμάτι της. Παρόλα αυτά, επειδή αποτελεί τμήμα της, η υμνωδία θα πρέπει να ακολουθεί τις ίδιες αρχές που ισχύουν για κάθε λατρευτική μας εκδήλωση.

Το δεύτερο που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι οι σημαντικές βιβλικές αρχές που χαρακτηρίζουν την ομαδική λατρεία. Στο θέμα αυτό θα επικεντρωθούμε, και σαν εναρκτήριο λάκτισμα θα δούμε τα ζητήματα που τίθενται με βάση τα σχόλια που έγιναν πάνω στην αρχική ερώτηση του influencer. Η πρώτη άποψη, που κατατέθηκε από έναν σχολιαστή, είναι ότι το θέμα της λατρείας είναι κατακόρυφο και όχι οριζόντιο και, άρα, δεν θα έπρεπε να δώσει σημασία στην παρατήρηση που του έγινε. Μια άλλη άποψη ενίσχυε την πρώτη, λέγοντας ότι δεν υπάρχει κείμενο της Αγίας Γραφής που να συνδέει τον οδηγό λατρείας με το εκκλησίασμα. Τέλος, μια τρίτη, έβαζε το θέμα τού παραδείγματος που έπρεπε να αποτελεί ο οδηγός λατρείας για το εκκλησίασμα, εφόσον, βέβαια, κάτι τέτοιο δεν προσέλκυε την προσοχή επάνω του αφαιρώντας την από το Θεό.

Και για τα τρία παραπάνω σχόλια υπάρχουν αναφορές στην Αγία Γραφή που αξίζει να τις παρουσιάσουμε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε υμνωδία απευθύνεται προς το Θεό. «ἐν χάριτι ψάλλοντες ἐκ τῆς καρδίας ὑμῶν πρὸς τὸν Κύριον» (Κολ. 3:16) μας προτρέπει ο απόστολος Παύλος και το επαναλαμβάνει στους Εφεσίους: «άδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν εἰς τὸν Κύριον» (Εφ. 5:19). Στα ίδια, όμως, εδάφια γίνεται ξεκάθαρο ότι εκτός από την κατακόρυφη διάσταση, υπάρχει και η οριζόντια: «διδάσκοντες καὶ νουθετοῦντες ἀλλήλους μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ ᾠδὰς πνευματικάς», «λαλοῦντες μεταξὺ σας μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ ᾠδὰς πνευματικάς». Κάθε πιστός, λοιπόν, συνδέεται με τους υπόλοιπους μέσα στην εκκλησία, σύμφωνα με κείμενα της Αγίας Γραφής, με στόχο τη συνοικοδομή. 

Η οριζόντια διάσταση γίνεται πιο επιτακτική με μια ακόμη αναφορά του απόστολου Παύλου στους Κορίνθιους: «Ὅταν συνέρχησθε, ἕκαστος ὑμῶν ψαλμὸν ἔχει, διδαχήν ἔχει, γλ��σσαν ἔχει, ἀποκάλυψιν ἔχει, ἑρμηνείαν ἔχει πάντα ἄς γίνωνται πρὸς οἰκοδομήν» (Α΄ Κορ. 14:26). Οι ομαδικές εκδηλώσεις μας στην εκκλησία, ανάμεσα σε αυτές και ο ψαλμός, έχουν συγκεκριμένο στόχο: την οικοδομή. Κάθε άλλος στόχος μπορεί να προκαλέσει προβλήματα σαν αυτά που αντιμετώπιζαν οι πιστοί στην Κόρινθο.

Αυτή η οριζόντια διάσταση αποτελεί την εκδήλωση ζωτικών χριστιανικών ιδιοτήτων, όπως είναι η πλούσια ενοίκηση του Λόγου του Θεού μέσα μας (Κολ. 3:16), η πληρότητα με το Άγιο Πνεύμα (Εφ. 5:18) και η μαρτυρία προς το περιβάλλον μας (Α΄Κορ. 14:25). Ένας οδηγός λατρείας παρέχει με τον τρόπο αυτό το καλύτερο παράδειγμα χριστιανικής ζωής προς το εκκλησίασμα, έχοντας υψωμένη την καρδιά του στο Θεό και τα μάτια του στους πιστούς που υπηρετεί.

Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν στη διαπίστωση ότι η κατακόρυφη διάσταση είναι πρωταρχικής σημασίας, αλλά χωρίς την οριζόντια διάσταση καταντά προβληματική στην ομαδική υμνωδία. Το θέμα, όπως επισημάνθηκε και στην εισαγωγή, δεν είναι τα ανοιχτά ή τα κλειστά μάτια, αλλά η κατανόηση του τι σημαίνει ομαδική υμνωδία. Με αυτές τις λίγες σκέψεις προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε την υμνωδία ως υπηρεσία προς τους γύρω μας, και κυρίως στην εκκλησία. Άλλωστε αυτή είναι και η προέλευση της λέξης «λατρεία», από το «λατρεύω» που αρχικά σήμαινε «υπηρετώ». Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να δούμε την υμνωδία στην εκκλησία με άλλα μάτια, που τις περισσότερες, ίσως, φορές θα είναι ανοιχτά.

Άρις Κατσάρκας

[eethblog]

Ο υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας που δεν έχετε ακούσει ποτέ γι’ αυτόν.

Άρθρο του Steve Bateman

Το 1798, ο Granville Sharp (Γκράνβιλ Σαρπ) δημοσίευσε ένα πραγματικά συναρπαστικό βιβλίο με τίτλο: «Παρατηρήσεις για τη χρήση του οριστικού άρθρου στην ελληνική Καινή Διαθήκη». Μία από αυτές τις παρατηρήσεις έμεινε γνωστή ως ο Κανόνας του Γκράνβιλ Σαρπ: όταν δύο κοινά ουσιαστικά στον ενικό της ίδιας πτώσης χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν ένα πρόσωπο και συνδέονται με το συνθετικό "και" και αν το οριστικό άρθρο "ο" προηγείται του πρώτου ουσιαστικού αλλά όχι του δεύτερου, τότε και τα δύο ουσιαστικά αναφέρονται στο ίδιο πρόσωπο.

Μπορεί να ακούγεται άσχετο σε όλους εκτός από τους φοιτητές θεολογίας που ετοιμάζονται για τις εξετάσεις τους στα Αρχαία Ελληνικά, αλλά ο Γκράνβιλ Σαρπ ήταν ένας «ορθόδοξος» Χριστιανός που υπερασπιζόταν την ιστορική πίστη. Τον 18ο αιώνα, οι θεολόγοι του Διαφωτισμού αρνήθηκαν ότι η Αγία Γραφή δίδασκε τη θεότητα του Χριστού και συνεπώς την Τριάδα. Αλλά στο Τίτος 2:13 και στο Β΄ Πέτρου 1:1, για παράδειγμα, ο κανόνας του Γκράνβιλ Σαρπ δείχνει ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνο ο "Σωτήρας" μας αλλά και ο "Θεός" μας. Ο κανόνας έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών επιστημονικών συζητήσεων, αλλά παραμένει μια χρήσιμη αρχή της ελληνικής μετάφρασης.

Οι παρατηρήσεις του Sharp πέρασαν από τέσσερις εκδόσεις μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, απέσπασαν τον έπαινο διάσημων μελετητών της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας και έχουν προκαλέσει σημαντικές θεολογικές συζητήσεις για πάνω από δύο αιώνες.

Περισσότερο από ένας μελετητής Αλλά ο Γκράνβιλ Σαρπ είναι κάτι περισσότερο από ένας μελετητής της ελληνικής γραμματικής. Δικαιολογημένα ο μελετητής της Καινής Διαθήκης Daniel Wallace τον θεωρεί "πρότυπο ευαγγελικής επιστήμης και κοινωνικής δράσης".

Πολύ πριν δημοσιεύσει παρατηρήσεις για το ελληνικό άρθρο, ο Σαρπ πρότεινε έναν άλλο κανόνα. Είναι ενσωματωμένος σε μια πραγματεία του 1774, στην οποία ο Σαρπ επιβεβαίωνε και προωθούσε το επιχείρημα που προέβαλαν οι Αμερικανοί άποικοι που διαμαρτύρονταν για τη φορολόγηση χωρίς αντιπροσώπευση. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος διένειμε 250 αντίτυπα της πραγματείας του Σαρπ στην Αμερική και οι εκδότες ανατύπωσαν χιλιάδες αντίτυπα. Όμως η υποστήριξη του Σαρπ προς τον αμερικανικό αγώνα περιλάμβανε έναν κρίσιμο προσδιορισμό: «Η ανοχή της εγχώριας δουλείας στις αποικίες αποδυναμώνει σε με��άλο βαθμό την αξίωση ή το φυσικό δικαίωμα των Αμερικανών αδελφών μας στην ελευθερία. Ας διώξουν από ανάμεσά τους το καταραμένο πράγμα, αυτή τη φρικτή καταπίεση, πριν τολμήσουν να εκλιπαρήσουν τη μεσολάβηση της θείας δικαιοσύνης- διότι όσο κρατούν τους αδελφούς τους από τον κόσμο στην πιο επαίσχυντη ακούσια δουλεία, είναι βέβηλο γι' αυτούς να κοιτάζουν προς τον φιλεύσπλαχνο Κύριο όλων και να τον αποκαλούν Πατέρα!»

Θα έλεγα ότι ο άλλος κανόνας του Γκράνβιλ Σαρπ είναι ο εξής: όταν ζητάς από τον Θεό προστασία από την αδικία που γίνεται σε βάρος σου, να μετανοείς για όλη την αδικία που κάνεις εσύ σε βάρος άλλων.

Το υπερατλαντικό δουλεμπόριο ήταν μια από τις μεγαλύτερες αδικίες, σε έκταση και συνέπειες, σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Δυστυχώς, η δουλεία άνθισε κατά τη σύλληψη και τη γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών σε μεγάλο βαθμό επειδή πολλοί δηλωμένοι Χριστιανοί υπερασπίστηκαν αυτή την αδικία διαστρεβλώνοντας τις Γραφές. Αλλά δεν είμαστε χωρίς ήρωες. Πριν ο John Newton γράψει το "Amazing Grace", πριν ο William Wilberforce υποβάλει αίτηση στο αγγλικό κοινοβούλιο και πριν ο Thomas Jefferson συντάξει τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, ο Γκράνβιλ Σαρπ πολεμούσε τη δουλεία.

Συνηγορία για την κατάργηση της δουλείας Ο Γκράνβιλ Σαρπ γεννήθηκε πριν ��πό 287 χρόνια, στις 10 Νοεμβρίου 1735, στο Ντάραμ της Αγγλίας. Σε ηλικία 30 ετών, βρήκε την κλίση του ως ο "πρώτος υπέρμαχος για την κατάργησης της δουλείας στη Βρετανία". Το 1769 δημοσίευσε το πρώτο από τα πολλά κείμενα που επιχειρηματολογούσαν κατά της δουλείας, περιγράφοντας τη φρίκη της και δείχνοντας την ασυμβατότητά της με τη Χριστιανική πίστη και το αγγλικό κοινό δίκαιο. Το 1772, ο Σαρπ στρατολόγησε και συμβούλευσε δικηγόρους για τον Τζέιμς Σόμερσετ, έναν δραπέτη σκλάβο. Στην υπόθεση Σόμερσετ εναντίον Στιούαρτ, το δικαστήριο αποφάσισε ότι ένας σκλάβος που μεταφέρθηκε από την Αμερική στην Αγγλία δεν μπορούσε να εξαναγκαστεί να επιστρέψει, και ο Σόμερσετ απελευθερώθηκε. Αυτό δεν έθεσε τέλος στη δουλεία στην Αγγλία, αλλά το κίνημα της κατάργησης της δουλείας έκανε ένα στρατηγικό βήμα προς τα εμπρός.

Η επιρροή του Σαρπ στους Αμερικανούς όλο και μεγάλωνε, συμπεριλαμβανομένων των εκ ιδρυτών της Τζον Τζέι, Μπέντζαμιν Φράνκλιν και Τζον Άνταμς. Το 1773, ο Μπέντζαμιν Ρας -ένας γιατρός από τη Φιλαδέλφεια που αργότερα θα υπέγραφε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας- ξεκίνησε μια αλληλογραφία με τον Γκράνβιλ Σαρπ που θα διαρκούσε 36 χρόνια. Την ίδια χρονιά, ο Ρας έγραψε ένα σύγγραμμα προς τους συμπατριώτες του Αμερικανούς καταγγέλλοντας τη δουλεία. Ο Ρας απηύθυνε έκκληση στους δικαστές και τους νομοθέτες και έβαλε στο στόχαστρο τους Αμερικανούς πάστορες: "Μάταια θα προστάζετε τα ποίμνιά σας να προσφέρουν το θυμίαμα της Πίστης και της Φιλανθρωπίας, ενώ αυτοί συνεχίζουν να αναμειγνύουν τον ιδρώτα και το αίμα των σκλάβων με τις θυσίες τους".

Τρία χρόνια πριν από τη γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών, οι ιδρυτές του έθνους και οι ποιμένες τους είχαν προειδοποιηθεί δεόντως.

Στις αρχές του 1776, ο Σαρπ πίεσε επίσης τους ποιμένες που χρησιμοποιούσαν τις Γραφές για να υπερασπιστούν την αγορά και την πώληση ανθρώπων. Στο τελευταίο σύγγραμμα που έγραψε πριν από τη γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Σαρπ καταλήγει, ουσιαστικά:

"Δεν μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε τους πλησίον μας όπως τους εαυτούς μας ή ότι κάνουμε στους άλλους ό,τι θα θέλαμε να μας κάνουν, ενώ τους κρατάμε παρά τη θέλησή τους, σε μια κατάπτυστη δουλεία ως σκλάβους και ως ιδιωτική περιουσία ή απλά κινητά πράγματα!".

Περίπλοκη ιστορία Στο σημερινό κομματικό περιβάλλον, η αμερικανική ιστορία χρησιμοποιείται συχνά, και καταχρηστικά, για να υποστηρίξει την πολιτική ιδεολογία. Η παρόρμηση της Αριστεράς είναι να εστιάζει σε μεγάλο βαθμό στις εθνικές μας αμαρτίες και στις αδικίες που ανεχτήκαμε. Η παρόρμηση της δεξιάς είναι να επικεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό στα εθνικά μας επιτεύγματα και στη δύναμη του καλού που οι Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν στον κόσμο. Η ιστορία μας είναι πιο περίπλοκη από οποιαδήποτε από τις δύο αφηγήσεις.

Η αγάπη μας για την πατρίδα μπορεί να μας οδηγήσει να αντιδράσουμε στην άδικη κριτική με άδικο έπαινο. Όμως η ζωή του Γκράνβιλ Σαρπ διορθώνει τις συναισθηματικές μας αντιλήψεις ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες "γέννησαν τα κινήματα κατάργησης", σαν να μην είχε γίνει καμία προσπάθεια πριν από τις 4 Ιουλίου 1776 (στμ. Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ). Το κίνημα της κατάργησης της δουλείας δεν ξεκίνησε με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και απέκτησε έδαφος μόνο όταν ο Γκράνβιλ Σαρπ συνδύασε τη βιβλική επιστήμη, τη νομική οξυδέρκεια και την επιδέξια συγγραφή συγγραμμάτων έναν ωκεανό μακριά και μια δεκαετία πριν από τη γέννηση της Αμερικής. Ο "άλλος κανόνας" του Γκράνβιλ Σαρπ μας υπενθυμίζει ότι οι ιδρυτές της Αμερικής είχαν προειδοποιηθεί δεόντως, αλλά έχασαν την ευκαιρία να αποκαταστήσουν "μια μακρά σειρά καταχρήσεων" που είχαν προκαλέσει σε άλλους. Ανεχόμενοι τη δουλεία, οι πρώτοι Αμερικανοί στην πραγματικότητα αποδυνάμωσαν την "αξίωση ή το φυσικό τους δικαίωμα … στην ελευθερία".

Ο Τζον Άνταμς, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, ο Αλεξάντερ Χάμιλτον, ο Τόμας Πέιν και ο Μπέντζαμιν Ρας εφάρμοσαν τελικά τον άλλο κανόνα του Γκράνβιλ Σαρπ στην αντίθεσή τους στη δουλεία. Αλλά υπάρχουν ελάχιστοι από τους ιδρυτές του Αμερικανικού κράτους (αν υπάρχουν) που δεν είχαν ποτέ δούλους και εφάρμοσαν και τους δύο κανόνες του Sharp υπερασπιζόμενοι με τόλμη τη θεότητα του Χριστού και αντιτιθέμενοι σθεναρά στην αμερικανική δουλεία. Αυτή η πραγματικότητα ας θλίβει πάντα τις καρδιές μας, αλλά ας μην ξεφεύγει ποτέ από το μυαλό μας, δίνοντάς μας το έναυσμα να ζητήσουμε από τον Κύριο να μας κάνει Χριστιανούς με σωστή δογματική διδασκαλία που όμως επιδιώκουν τη δικαιοσύνη για όλους.

-- Ο Steve Bateman (ThM, Dallas Theological Seminary, DMin, Reformed Theological Seminary) είναι ποιμένας της First Bible Church στη Βόρεια Αλαμπάμα εδώ και 30 χρόνια και συγγραφέας του βιβλίου Which 'Real' Jesus? Jonathan Edwards, Benjamin Franklin, and the Early American Roots of the Current Debate (2008) και Brothers, Stand Firm Seven Things Every Man Should Know, Practice, and Invest in the Next Generation (2014). Ο Steve και η σύζυγός του, Lori, έχουν δύο παιδιά και τρία εγγόνια. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα https://www.thegospelcoalition.org Μετάφραση-προσαρμογή Σ. Μποτώνης

[eethblog]

Αχτένιστοι, αργοπορημένοι και χαρούμενοι

Πώς να επιβιώσεις τις Κυριακές με μικρά παιδιά

[Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μετάφραση από τα αγγλικά ενός άρθρου του Marshall Segal δημοσιευμένου στο desiringGod.org. Μετάφραση: Άρις Κατσάρκας]

Σχεδόν κάθε τι που αφορά μια νεανική οικογένεια λειτουργεί ενάντια στο να έχεις μια σταθερή, πολύωρη, δέσμευση τα πρωινά της Κυριακής.

Μόνο το να καταφέρεις να βγουν όλα τα μέλη της από την πόρτα και να μπουν στο ίδιο όχημα (όποια στιγμή της ημέρας, οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας) μοιάζει σαν ένα είδος περίπλοκης στρατιωτικής επιχείρησης — να ξυπνάς τον χουζούρη και να βάζεις στη σειρά το λόχο, να ταΐζεις τους πεινασμένους (διαφορετικών ηλικιών, ορέξεων και γεύσεων), να βρίσκεις ταιριαστές κάλτσες (ή τουλάχιστον λογικά ταιριαστές κάλτσες) για πολλά μεγέθη ποδιών, να πακετάρεις επαρκείς μερίδες για να κρατήσεις τους «φαντάρους» μέχρι το μεσημέρι (πολλές μερίδες, παράλογα πολλές μερίδες), να βρεις ένα άλλο ρούχο για τη δίχρονη γιατί απλώς πασάλειψε το πρωινό της σε ολόκληρο το κυριακάτικο φόρεμα, να αποφύγεις το ξέσπασμα ή την έκρηξη της τελευταίας στιγμής (υπάρχει κάτι σε αυτά τα τελευταία πέντε λεπτά που βγάζει τον χειρότερο εαυτό από τα παιδιά, κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Και αν καταφέρεις να φτάσετε στην εκκλησία πριν τελειώσει, θα χρειαστεί να ακονίσεις μια ποικιλία από συγκεκριμένες και στοχευμένες τακτικές για να κρατήσεις κάθε παιδί ήσυχο, ακίνητο και προσεκτικό. Για τους υπόλοιπους, χωρίς παιδιά, αν ένα παιδί ξεσπάσει ξαφνικά σε κλάματα μερικές θέσεις πιο κάτω και σας αποσπάσει την προσοχή, μην σας διαφεύγει το θαύμα ότι δεν έκλαιγε, δεν φώναζε ή δεν γελούσε τα τελευταία τριάντα λεπτά (και πείτε μια γρήγορη προσευχή για τη μαμά και τον μπαμπά).

Τα τελευταία έξι χρόνια (από τότε που γεννήθηκε το πρώτο μας), έχω καταλήξει να πιστεύω ότι ο πνευματικός πόλεμος εντείνεται μεταξύ 5 το απόγευμα του Σαββάτου και το μεσημέρι της Κυριακής. Είμαι πεπεισμένος ότι ο Σατανάς στέλνει δαιμονικές ενισχύσεις για να προκαλέσει όσο το δυνατόν περισσότερο όλεθρο γίνεται. Σίγουρα, οι νεανικές οικογένειες δεν είναι οι μόνες που μπαίνουν στον πειρασμό να μην πάνε στην εκκλησία, αλλά αυτές έχουν τόσους λόγους όσο κανένας άλλος (και συχνά περισσότερους). Η Βίβλος, ωστόσο, είναι σαφής στο ότι έχουμε ακόμη περισσότερους λόγους να πάμε έτσι κι αλλιώς.

Ημιτελής Χαρά

Ο Θεός δίνει σε εμάς, τους γονείς, πολλούς λόγους για να συνεχίσουμε να εμφανιζόμαστε στην εκκλησία, αλλά ως πατέρας τριών παιδιών κάτω των 7 ετών, εξακολουθώ να μου αρέσει να βρ��σκω περισσότερους. Ο απόστολος Ιωάννης γράφει σε μια εκκλησία που γνώριζε καλά,

«Έχω πολλά ακόμη να σας γράψω. Δε θέλησα όμως να το κάνω με χαρτί και μελάνι. Ελπίζω να σας επισκεφτώ και να τα πούμε από κοντά. Έτσι η χαρά μας θα είναι πλήρης». (Β΄ Ιωάννη 12)

Η σταθερή μας παρουσία το πρωί της Κυριακής αξίζει όλο τον κόπο και τα έξοδα γιατί κάποιες πολύτιμες χαρές δεν είναι δυνατές μακριά από τη συνάθροιση. «Έχω τόσα πολλά που θέλω να σας πω», λέει ο Ιωάννης, «αλλά το χαρτί και το μελάνι δεν φτάνουν». Οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι, το νόημα είναι το ίδιο, οι ίδιες οι λέξεις μπορεί να είναι περίπου ίδιες, αλλά κάτι είναι διαφορετικό όταν αυτές ��ι λέξεις λέγονται πρόσωπο με πρόσωπο. Ο Ιωάννης είχε μάθει την πνευματική δύναμη της σταθερής εγγύτητας.

Ο Ιωάννης, φυσικά, είχε πολλά να πει γραπτώς (πενήντα κεφάλαια σε πέντε βιβλία της Βίβλου) και έγραψε για μερικές από τις πιο σοβαρές και πιο συναρπαστικές πραγματικότητες του σύμπαντος. Και όμως, ήξερε επίσης ότι κάποιες λέξεις ήταν πολύ καλύτερο να ειπωθούν (και να ακουστούν) από κοντά. Κάποιες πραγματικότητες ήταν πολύ καλύτερο να τις γευτείς, να τις δεις και να τις βιώσεις πρόσωπο με πρόσωπο. Ήξερε ότι η πληρότητα της χριστιανικής του πίστης και χαράς δεν θα μπορούσε να γίνει αισθητή από μια ασφαλή απόσταση.

Η παρουσία ολοκληρώνει τη χαρά με τρόπο που η τεχνολογία, όπως το στυλό, το μελάνι και οι κάμερες υψηλής ευκρίνειας, δεν καταφέρνουν. Αυτός είναι ένας λόγος που οι νεανικές οικογένειες συνεχίζουν να ξοδεύουν, με κάθε κόστος, για να φτάσουν στο στασίδι τους κάθε εβδομάδα. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, θέλουμε η οικογένειά μας να είναι χαρούμενη εν Θεώ — και το να είμαστε πλήρως ευτυχισμένοι εν Θεώ απαιτεί να βρισκόμαστε με συνέπεια μαζί το λαό του Θεού κάτω από το Λόγο του Θεού.

Για να είναι πλήρης η χαρά σας

Η δεύτερη επιστολή του Ιωάννη δεν είναι το μόνο μέρος που μιλάει για αυτήν την πληρότητα της χαράς. Θα μπορούσε κανείς πραγματικά να υποστηρίξει ότι το Ευαγγέλιο και οι επιστολές του ήταν μια μακρά προσπάθεια να κάνει αυτή τη χαρά να καρποφορήσει μέσα μας. Λέει ρητά στην πρώτη του επιστολή: «Κι αυτά σας τα γράφουμε για να είναι ολοκληρωμένη η χαρά σας» (Α' Ιωάννη 1:4). Αν ακολουθήσετε αυτό το νήμα πίσω, στο Ευαγγέλιό του, βλέπετε ότι αυτή η χαρά δεν είναι μια όμορφη γαρνιτούρα στο πιάτο του Χριστιανισμού, αλλά η γλυκύτητα σε κάθε κουταλιά και πιρουνιά.

Καθώς ο Ιησούς ετοιμάζεται να πάει στον σταυρό, για παράδειγμα, λέει στους μαθητές του: «Σας τα είπα αυτά, ώστε η χαρά η δική μου να είναι μέσα σας, κι η χαρά σας να είναι ολοκληρωμένη» (Ιωάννης 15:11). Ο Ιησούς δεν φρόντιζε απλώς να ξεκαθαρίζει ότι η δογματική τους ήταν οργανωμένη και ακριβής, αλλά και ότι οι καρδιές τους ήταν γεμάτες. Ήθελε η αλήθεια μέσα τους να πάρει φωτιά. Ο Χριστός ήρθε, και δίδαξε, και έκανε θαύματα, και πέθανε, και αναστήθηκε, όχι απλώς για χάρη της αλήθειας και της δικαιοσύνης, αλλά για τη χαρά - ώστε η χαρά Του να πυροδοτηθεί και να αναφλεγεί μέσα μας.

Ένα κεφάλαιο αργότερα, ο Ιησούς λέει στους ίδιους άνδρες: «Ως τώρα δε ζητήσατε τίποτα στο όνομά μου· να ζητάτε και θα παίρνετε, κι έτσι η χαρά σας θα είναι πλήρης» (Ιωάννης 16:24). Η χαρά είναι η τελική απάντηση σε όλες μας τις προσευχές. Προσευχόμαστε και συνεχίζουμε να προσευχόμαστε, ώστε να γευτούμε ένα βάθος και μια ένταση χαράς που δεν θα βιώναμε ��ιαφορετικά. Και μετά, λίγα εδάφια πρωτύτερα, λέει:

«Εσείς θα λυπηθείτε, η λύπη σας όμως θα μετατραπεί σε χαρά. […] Κι εσείς, λοιπόν, τώρα λυπόσαστε· αλλά θα σας ξαναδώ και θα χαρεί η καρδιά σας, και τη χαρά σας κανείς δε θα μπορέσει να σας την αφαιρέσει». (Ιωάννης 16:20, 22)

Έτσι, όταν ο Ιωάννης γράφει, «Ελπίζω να σας επισκεφτώ και να τα πούμε από κοντά. Έτσι η χαρά μας θα είναι πλήρης», αυτή η χαρά είναι γεμάτη με πυκνό νόημα για εκείνον. Είναι ένας ισχυρός απόηχος των τελευταίων ωρών του με τον Ιησού και των εκατοντάδων ωρών που πέρασαν μαζί πριν από αυτό - περπατώντας στους ίδιους δρόμους, τρώγοντας το ίδιο φαγητό, βιώνοντας τις ίδιες αναμνήσεις, υπηρετώντας τους ίδιους άπορους ανθρώπους.

Αυτή η χαρά, για τον Ιωάννη, δεν αφορά απλώς την ανανέωση μιας καλής παρέας˙ αφορά αυτό που είναι κοντά στην καρδιά τού τι σημαίνει να ακολουθείς τον Ιησού. Πλαστήκαμε και κληθήκαμε και λυτρωθήκαμε και εξοπλιστήκαμε να βρούμε τη χαρά μαζί — να συναντήσουμε τον Θεό δίπλα, δίπλα, όχι μόνο μέσω Wi-Fi.

Οικογένειες Φτιαγμένες για Σώμα

Αυτή η χαρά δεν μπορεί να εκπληρωθεί μέσω ενός live streaming, επειδή οι ψυχές μας δεν φτιάχτηκαν τελικά για στίχους και κηρύγματα˙ ήμασταν φτιαγμένοι για να είμαστε μέρος ενός σώματος. Ο απόστολος Παύλος γράφει,

«Ο Χριστός μοιάζει με το σώμα, που ενώ είναι ένα, έχει πολλά μέλη· και όλα τα μέλη του ενός σώματος, αν και είναι πολλά, αποτελούν ένα σώμα. […] Γιατί, βέβαια, το σώμα δεν αποτελείται από ένα μέλος αλλά από πολλά». (1 Κορινθίους 12:12, 14)

Οι οικογένειες που παραλείπουν σταθερά να βρίσκονται στην εκκλησία είναι σαν κομμένα χέρια ή γυάλινα μάτια. Δεν θα ήμασταν μόνο άσχημοι, αλλά και λειτουργικά άχρηστοι. Και όχι μόνο άχρηστοι, αλλά θα βλάπταμε πραγματικά το σώμα που μας χρειάζεται — πνευματικοί ακρωτηριασμοί. Πού είναι η αίσθηση της ακοής; Στο σπίτι, κάτω από κουβέρτες, βλέποντας σε replay το live streaming. Πού είναι η όσφρηση; Απολαμβάνοντας περισσότερη ξεκούραση γιατί είναι πολύ δύσκολο να βγούμε έξω. Πού είναι η αίσθηση της χαράς; Έχει σβήσει και διαλυθεί από την απουσία μας.

Η χριστιανική χαρά εξαρτάται από την τακτική φυσική παρουσία γιατί έτσι λειτουργεί ένα σώμα.

«Αντίθετα, έχοντας την αληθινή πίστη και την αγάπη, ας φτάσουμε σε όλα μας αυτόν που είναι η κεφαλή, δηλαδή το Χριστό. Αυτός συναρμολογεί και συνδέει με αρθρώσεις ολόκληρο το σώμα· και κάθε μέλος, κατά το μέτρο του χαρίσματος που του χορηγήθηκε, συμβάλλει στην αύξηση του σώματος και στην οικοδομή του με αγάπη». (Εφεσίους 4:15–16)

Μαζί με τον Παύλο, ο Ιωάννης γνώριζε ότι αυτή η χαρά λειτουργούσε σε πραγματικές, ��υνεχείς, ζωντανές σχέσεις. Άλλωστε, μας έδωσε την πολύ σημαντική εντολή του Ιησού: «Σας δίνω μια νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο. Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο» (Ιωάννης 13:34–35). Πώς θα αναγνωρίσει ο κόσμος ποιος είναι με τον Ιησού; Με το πώς αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Και πώς θα αγαπάμε ο ένας τον άλλο χωρίς να δεσμευόμαστε να δούμε ο ένας τον άλλον;

Τι δεν μπορούν να αντέξουν οι οικογένειες.

Όταν ήμουν ακόμη ελεύθερος, μερικές φορές μπερδευόμουν γιατί οι οικογένειες δυσκολεύονταν τόσο πολύ να φτάσουν στην εκκλησία. Σίγουρα, μπορεί να υπάρχουν περισσότερες τρίχες για χτένισμα και κορδόνια για δέσιμο, αλλά πόσο δύσκολο θα μπορούσε να είναι πραγματικά; Αυτή η αφελής απορία έπεσε στα βράχια των δικών μας τρομερών διδύμων. Τα εμπόδια στην κανονική εκκλησιαστική ζωή με τα μικρά παιδιά είναι αναμφισβήτητα. Ακούστε με, όμως, συμπάσχοντες γονείς: οι ανταμοιβές είναι επίσης αναμφισβήτητες.

Καμία οικογένεια δεν έχει την πολυτέλεια να κάθεται τακτικά έξω την Κυριακή το πρωί. Σίγουρα, δεν θα είμαστε πάντα τόσο τακτοποιημένοι όσο θα θέλαμε, και πιθανότατα δεν θα είμαστε πάντα στην ώρα μας, αλλά με την πάροδο του χρόνου ολόκληρη η οικογένειά μας θα είναι πιο χαρούμενη που βρισκόμαστε εκεί. Το στυλό και το μελάνι δεν αρκούν˙ ούτε τα podcast και τα email. Πλαστήκαμε για μια πρόσωπο προς πρόσωπο, ώμο με ώμο χαρά στην εκκλησία. Είμαστε φτιαγμένοι για ένα σώμα. Είμαστε πλασμένοι να ανήκουμε. Και μόνο η παρουσία μας φέρνει αυτό το χαρούμενο «ανήκειν» σε πλήρη πραγματικότητα.

ΣτΜ1. Όταν μετά τις πρώτες, σκληρές, καραντίνες βούιζαν τα κανάλια με ειδικούς, πολιτευτές, απελπισμένους γονείς, και άλλους, για τη μεγάλη σημασία της κοινωνικοποίησης των παιδιών στο σχολείο, όλοι προσανατόλιζαν τη σκέψη τους στο να βρεθεί το παιδί τους μαζί με την παρέα του. Η κοινωνικοποίηση, όμως, που αποτελεί και το βασικό λόγο ύπαρξης του σχολείου μέσα σε μια κοινωνία, δεν είναι μόνο να βρεθεί το κάθε παιδί με την παρέα του. Τα πιο σημαντικό είναι να βρεθεί με άλλα παιδιά που δεν είναι η παρέα του και που δεν θα ανήκουν, ίσως ποτέ, στις προτιμήσεις του. Γιατί ο στόχος του σχολείου είναι να μορφώσει ένα παιδί στο πώς να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις, που θα είναι μάλλον ο κανόνας στη ζωή ενός ενήλικα. Το ίδιο και στην εκκλησία. Κι εκεί πολλές φορές θα τριφτούμε με γυαλόχαρτο σε σχέσεις με ανθρώπους που είναι αδερφοί και αδερφές μας. Μόνο έτσι θα λειανθούμε στο σχήμα που ο Λυτρωτής μας επιθυμεί.

ΣτΜ2. Ας μην κάνουμε το λάθος να νομίσουμε ότι το άρθρο απευθύνεται μόνο σε γονείς.

[eethblog]

Ο Υιός του Ανθρώπου και ο άνθρωπος

Κατά Ματθαίον 26:57 – 74

Αν και η περιγραφή της δίκης του Ιησού από τους αρχιερείς και το συνέδριο φαίνεται να κυριαρχείται από τους κατήγορους και τον κατηγορούμενο, στην ουσία η περικοπή κυριαρχείται από δύο πρόσωπα: Τον Ιησού ως τον Υιό του Ανθρώπου και τον Πέτρο ως τον «άνθρωπο». 

Ο πρώτος μένει πιστός στο έργο Του και στον Θεό που τον έστειλε. Δεν τον αρνείται μπροστά στην απειλή του θανάτου, παραμένει πιστός και χωρίς να χάσει την υπομονή του. Ο δεύτερος κρατά απόσταση «…ηκολούθει αυτώ από μακρόθεν…»¹. Τρομοκρατείται από μια μικρή κοπέλα που φαίνεται να τον αναγνωρίζει πως ήταν με τον Ιησού. Τρεις φορές επαναλαμβάνει «δεν τον ξέρω» (ουκ οίδα)². Μάλιστα την τρίτη φορά το κάνει με φωνές, κατάρες και όρκους «…ήρξατο καταθεματίζειν και ομνύειν ότι ουκ οίδα τον άνθρωπον»³. Ο άνθρωπος αρνείται τον Υιό του Ανθρώπου. Στην ουσία προδίδει Εκείνον ο οποίος βρίσκεται σε δίκη και απειλή θανάτου ακριβώς επειδή θέλει να τον σώσει. 

Η αντίθεση είναι τόσο έντονη. Ο άνθρωπος αρνείται πως γνωρίζει τον Χριστό, αποστασιοποιείται από Αυτόν. Ο Χριστός, ακόμη και με την απειλή του μαρτυρικού θανάτου, έρχεται ακόμη πιο κοντά στον άνθρωπο. Δεν διαλέγει τυχαία τον τίτλο του (δεν λέει θέλετε ιδεί τον Υιό του Θεού, αλλά τον Υιό του ανθρώπου στο εδ. 64). 

Ο Χριστός την ίδια στιγμή που μένει πιστός στον Θεό υπέρ της σωτηρίας του ανθρώπου, γνωρίζει πως έξω στην αυλή ένας από τους πιο στενούς μαθητές Του τον αρνείται. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να μένει πιστός και μάλιστα μέχρι θανάτου. Μερικές ώρες αργότερα θα πεθάνει πάνω στον σταυρό μαρτυρικά υπομένοντας την μεγαλύτερη αντιλογία: ο απόλυτα αθώος να δίνει τη ζωή του για τον απόλυτα ένοχο. Όμως ενώ τον δικάζουν ζει ήδη την αντιλογία γιατί καθώς τον κατηγορούν και τον καταδικάζουν, εκείνος μένει πιστός και δεν αρνείται το ποιος είναι για χάρη του ανθρώπου. Του Πέτρου που ως εκπρόσωπός μας έξω στην αυλή του αρχιερέα αρνείται τον Υιό του Ανθρώπου με όρκους και κατάρες.

Η πιστότητα του Υιού του Ανθρώπου είναι που δίνει τη λύση στο αιώνιο πρόβλημά μας. Ο Χριστός θα πεθάνει πάνω στον σταυρό, μένοντας πιστός στον Θεό και στην αγάπη του για τον άνθρωπο. Ο Πέτρος θα κλάψει πικρά και θα μετανοήσει. Ο Υιός του Ανθρώπου, αφού αναστηθεί, θα τον συγχωρήσει και θα τον αποκαταστήσει. Ο άνθρωπος που αρνιόταν τον Υιό του Ανθρώπου θα μείνει τώρα εκείνος με τη σειρά του πιστός. Θα συστήσει και σε άλλους πολλούς τον Υιό του Ανθρώπου, δεν θα τον αρνηθεί ποτέ ξανά, μέχρι που εξαιτίας αυτής της στάσης του θα μαρτυρήσει για το όνομά Του. Και αυτό γιατί ο Υιός του Ανθρώπου έμεινε πιστός μέχρι τέλους και δεν αρνήθηκε τον άνθρωπο. 

Άνθρωπε πάρε θάρρος. Στα δεξιά της δυνάμεως (στα δεξιά του Θεού) βρίσκεται ο Υιός του Ανθρώπου. Ο Εκπρόσωπός μας, ο Μεσίτης μας είναι ο «Άνθρωπος Χριστός Ιησούς»⁴. Μας καταλαβαίνει, μας νοιώθει, μας νουθετεί, μας συγχωρεί. Μας έχει ανεβάσει στα δεξιά του Θεού. Άνθρωπε, πώς  μπορείς να αρνηθείς έναν τέτοιο Σωτήρα;

Στέφανος Μποτώνης

¹ Κατά Ματθαίον 26:58 ² Κατά Ματθαίον  26:70, 72, 74 ³ Κατά Ματθαίον  26:74 ⁴ Α’ Προς Τιμόθεον 2:5

[eethblog]

Ο Αληθινός Βασιλιάς

Στην ταινία του Ρίντλεϋ Σκοτ «Το Βασίλειο των Ουρανών», υπάρχει μια σκηνή, στην οποία ο σταυροφόρος βασιλιάς των Χριστιανών διαπομπεύεται από τους Σαρακηνούς που πολιορκούν την Ιερουσαλήμ. Περιφέρεται καθισμένος ανάποδα, χωρίς ρούχα πάνω σε ένα γαϊδουράκι, με ένα αστείο καπέλο, ενώ όλοι τον κοροϊδεύουν. Όποιος έχει παρακολουθήσει την αξιόλογη ταινία του Σκοτ, θυμάται πως ο συγκεκριμένος βασιλιάς έχει ήδη διαπομπέψει τον εαυτό του με τις επιλογές του, πολύ πριν το κάνουν οι Σαρακηνοί.

Στα πρόσωπα που απασχολούν την ειδησεογραφία των ημερών (Μπάμπης, Ρούλα, Βλαδίμηρος), μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει το χαρακτήρα αυτού του βασιλιά. Μάλιστα σε ανθρώπους που δηλώνουν – έστω και κατ’ όνομα - πως ακολουθούν τον Αληθινό Βασιλιά Ιησού Χριστό. Ο Ιησούς μπήκε μέσα στην Ιερουσαλήμ θριαμβευτικά, καθήμενος πάνω σε ένα γαϊδουράκι. Ήταν η παράδοση της ενθρόνισης των βασιλιάδων του λαού του Θεού να μπαίνουν στην πόλη πάνω σε ένα ταπεινό γαϊδουράκι και όχι πάνω σε ένα αγέρωχο άλογο. Η εικόνα που ήθελε να δώσει, δεν ήταν ενός δυναμικού στρατηγού που συντρίβει κάθε εχθρό, αλλά εκείνου που φέρνει την ειρήνη και είναι προσιτός σε όλους, ακόμη και στα παιδιά που Του έψαλλαν «ωσαννά». «Πράος είμαι και ταπεινός στην καρδιά...»₁ ήταν άλλωστε τα λόγια με τα οποία είχε συστηθεί ο Κύριος Ιησούς στην επίγεια διακονία Του. Πόσο διαφορετική η εικόνα του αληθινού Βασιλιά Ιησού, από εκείνη του πεσμένου ανθρώπινου βασιλιά που διαπομπεύεται από τους Σαρακηνούς. Διαφορετική από την εικόνα του σημερινού ανθρώπου, που έρμαι�� των παθών του, σκορπά τον θάνατο, καταστρέφει και καταστρέφεται χωρίς να μπορεί πουθενά να βρει την ειρήνη.

Ο άνθρωπος του σήμερα, ο Μπάμπης, η Ρούλα, ο Βλαδίμηρος και τόσοι άλλοι ακόμη, είναι η εικόνα του βασιλιά που διαπομπεύει στην ουσία τον ίδιο τον εαυτό του με τις επιλογές, τα πάθη και τα εγκλήματά του. Αντί να είναι βασιλιάς μέσα στην δημιουργία του Θεού, καταντά να σέρνεται ως ερπετό, ενδίδοντας από την αρχή της ιστορίας του κόσμου στον πανούργο «αρχαίο όφη» και τις επιταγές του.

Υπάρχει όμως ακόμη ελπίδα. Ο αληθινός Βασιλιάς Ιησούς Χριστός ξαναμπαίνει σήμερα στην πόλη, ξανασυναντά τον άνθρωπο. Ζητά την πίστη, εκείνη των μικρών παιδιών που Του φώναζαν:

«ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαυίδ· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου· ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις».₂

Καθώς μπαίνει στην πόλη, η ματιά Του πηγαίνει πέρα από τις ευπρόσδεκτες επευφημίες του πλήθους, στον Γολγοθά, στη θυσία. Ξέρει πως σε λίγες μέρες θα μαρτυρήσει πάνω στον σταυρό. Θα διαπομπευθεί Αυτός που είναι ο αληθινά Καλός Βασιλιάς για να σώσει από την διαπόμπευση τον άνθρωπο κάθε εποχής που θα καλέσει κοντά Του. Το ξέρει και όμως διαλέγει να μπει στην πόλη, γι’ αυτό άλλωστε ήρθε εδώ στη γη. Ο ίδιος όχλος που σήμερα τον επευφημεί, σε λίγες μέρες θα φωνάζει λυσσαλέα «Σταύρωσον Αυτόν»₃. Μπαίνει στην πόλη πράος, πάνω σε ένα γαϊδουράκι. Η δική Του διακήρυξη είναι πιο δυνατή από εκείνη του όχλου: «Εγώ μπορώ να σου δώσω ειρήνη, σωτηρία. Μπορώ να πάρω την ντροπή της αμαρτίας σου και να σε κάνω βασιλιά και ιερέα του αληθινού Θεού. Να σε αποκαταστήσω στη θέση που είχε για σένα ο Θεός τότε που σε δημιούργησε». Με τη θυσία και την ανάστασή Του το κέρδισε και στο χαρίζει.

Ο αληθινός Βασιλιάς Ιησούς Χριστός ξαναμπαίνει στην πόλη. Σε καλεί να τον ακολουθήσεις. Μέσα στη φασαρία του όχλου ακούς την κλήση Του; Θα τον ακολουθήσεις;

Στέφανος Μποτώνης

1 Κατά Ματθαίον 11:29  2 Κατά Ματθαίον 21:9  3 Κατά Λουκάν 23:21

[eethblog]

Το Έτος του Κυρίου

Εδώ και μερικές ώρες βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς, ενός νέου έτους. Όπως συνηθίζεται υποδεχθήκαμε το 2022 με πολλές ευχές και την προσδοκία να είναι τουλάχιστον καλύτερο από το 2021. Η ευχή που επικρατεί είναι για υγεία, καθώς ο κόσμος μας συμπλήρωσε ήδη δύο χρόνια με την πανδημία που άλλαξε απότομα και βάναυσα τη ζωή όπως την γνωρίζαμε ως τώρα. Η επιστημονική φαντασία έγινε μέρος της καθημερινότητάς μας. Η εκκλησία, η εργασία, το σχολείο, η επικοινωνία μεταξύ μας, πέρασαν στη σφαίρα της εικονικής πραγματικότητας. Μοιάζει σαν να μπήκαμε με κάποιο τρόπο μέσα στα βιβλία και τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που βλέπαμε μικροί. Η επιστροφή στην πολυπόθητη κανονικότητα – στη γνωστή και βαρετή μας ρουτίνα – έχει γίνει πρωταρχικός στόχος όλης της ανθρωπότητας. Άραγε θα τον πετύχουμε τη νέα χρονιά; Δεν πρόλαβε να μπει το νέο έτος και διαβάσαμε στο διαδίκτυο έναν νέο όρο flurona – το συνδυασμό γρίπης (flu) και του κοροναϊού (corona). Όπως έλεγε η γιαγιά μου: «πάνω που είπαμε δόξα σοι ο Θεός πέσαμε πάλι στο Παναγία βοήθα…». 

Πώς θα είναι λοιπόν το νέο έτος; Τι θα φέρει μαζί του; Θα είναι καλύτερο ή χειρότερο από το προηγούμενο; Όσες ευχές και να ειπωθούν, η πραγματικότητα είναι πως κανείς δεν γνωρίζει. Όλοι βαδίζουμε στο ρυθμό του ασταμάτητου τικ – τοκ του ρολογιού, χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε το τι θα φέρει η επόμενη στιγμή. Υπάρχει άραγε κάποια ελπίδα; Με τον Χριστό ναι, υπάρχει. Ο ενσαρκωμένος Λόγος, ο Υιός του Ύψιστου, είναι Κύριος της ιστορίας. Ο ερχομός του στη γη, που γιορτάσαμε ξανά πριν λίγες μέρες, σηματοδότησε ακόμη και την μέτρηση των ετών. Τα έτη που διανύουμε ονομάζονται «Έτη του Κυρίου» (Anno Domini, AD.). Ζούμε λοιπόν στο Έτος του Κυρίου 2022. Δεν ξέρουμε τι θα φέρει η νέα χρονιά, αλλά ξέρουμε πως είναι του Κυρίου. Ο Ιησούς Χριστός έχει κυριότητα πάνω και σε αυτό τον χρόνο. Όλα όσα θα γίνουν του είναι ήδη γνωστά, για την ακρίβεια τα έχει ορίσει ο ίδιος. Το παραμικρό καλό ή κακό θα συμβεί για να οδηγήσει την ιστορία στην πορεία που ο Δημιουργός του Σύμπαντος έχει χαράξει. Αυτός έχει τον έλεγχο σε όλα, ακόμη και πάνω στη ζωή ή τον θάνατο. Ο ίδιος μάλιστα έχει υποσχεθεί σε εκείνους που τον πιστεύουν και τον ακολουθούν πως θα είναι μαζί τους:   

«…ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».¹

Πάρε θάρρος λοιπόν. Αυτός που ορίζει το μέλλον, που χαράζει την πορεία της ιστορίας, που του ανήκει το έτος 2022, όπως όλα τα προηγούμενα, είναι άξιος της εμπιστοσύνης σου. Αν τον πιστεύεις και τον ακολουθείς, έχει υποσχεθεί να είναι μαζί σου «πάσας τας ημέρας», εύκολες ή δύσκολες, ευχάριστες ή δυσάρεστες. Ο προφήτης Ησαΐας είχε προφητεύσει για τον «…χρόνoν ευπρόσδεκτo στoν Kύριo…».² Ο Κύριος Ιησούς συστήθηκε με αυτά τα λόγια του προφήτη, στην συναγωγή της Ναζαρέτ, δηλώνοντας πως η γραφή αυτή εκπληρώθηκε.³ Ο ευπρόσδεκτος χρόνος του Κυρίου έχει ήδη ξεκινήσει από τον πρώτο ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ζούμε στο «ήδη και όχι ακόμη» της χάρης του Θεού. Μην μένεις λοιπόν στην αγωνία για το τι θα φέρει η νέα χρονιά. Απόλαυσε τη χάρη του Θεού. Εμπιστέψου τον Κύριο της νέας χρονιάς και προχώρα εμπρός με θάρρος. Στα εύκολα και τα δύσκολα ο Χριστός θα είναι μαζί σου. Πέρα από οτιδήποτε άλλο αυτή η χρονιά σε φέρνει ακόμη πιο κοντά στον ερχομό Του. Αυτό από μόνο του είναι μια πραγματικά ενθαρρυντική σκέψη. Το 2022 είναι έτος του Κυρίου. 

ΣΜ

¹ Κατά Ματθαίον 28:19. ² Ησαΐας 61:1-2 (Μετάφραση Σπ. Φίλου). ³ Κατά Λουκάν 4:16-21.

[eethblog]

Ένας δίκαιος άδικος θάνατος!

Καμιά εξαγορά αμαρτιών των άλλων δεν υπήρξε περισσότερο κορυφαία από κείνη που ο Ιησούς Χριστός, ο αμνός, ο γιος του Θεού, ο απόλυτα αθώος, ο αναμάρτητος, ανέλαβε εκούσια για τον κόσμο. Ένα κόσμο που έχει φτάσει στην αιχμή της παράνοιας και της σκληρότητας και κινδυνεύει, όχι να αυτοτιμωρηθεί ασφαλώς, αλλά να αυτοκαταστραφεί και να χαθεί. Μοναχογιός του Παντοδύναμου, εξοπλισμένος με τη δύναμη του τελείως αδύνατου, εγκαταλείπεται στα νύχια διεφθαρμένων δικαστηρίων, στο αιμόφυρτο μαρτυρικό τέλος για τα εγκλήματα ψευδομαρτύρων και τις αμαρτίες ανθρώπων. Χωρίς ούτε μια λέξη αυτουπεράσπισης στα χείλη του. Σιωπηλός, μια και η απόφαση τις θυσίας είχε ήδη και πριν από την προσευχή στη Γεσθημανή, ληφθεί.

Υπάρχει μεγαλύτερο μυστήριο από αυτό της σταύρωσης στο Γολγοθά; Από τα αποτελέσματά του; Από το θεϊκό τέλειο χυμένο αίμα, που ρέει για να ξεπλυθεί ο κάθε άνθρωπος που γονατίζει μετανιωμένος κάτω απ’το σταυρό, ζητά συγχώρεση, ευχαριστεί και πιστεύει στον Ιησού Χριστό και στο έργο Του;

Υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από το να μπορεί ο βρώμικος, ένοχος και αμαρτωλός άνθρωπος να ΄ναι πάλι καθαρός και να ξεκινά απ’ την αρχή; Το αίμα του πιο αθώου για τον πιο ένοχο. Του πιο αγνού για τον πιο υποκριτή. Αρνί ανάμεσα σε λύκους. Η αγάπη του Θεού για μένα τον πιο μισητό αμαρτωλό. Εκείνος, ο γιος του Θεού, Θεός ο ίδιος, για μένα και για σένα. Για να μπορεί ο ξένος, ο εχθρός, ο αμαρτωλός, εγώ, εσύ να ξεκινάμε ξανά, σε μια δεύτερη ευκαιρία και σε μια νέα ελευθερία. Ελευθερία ακόμη κι απ’ τον θάνατο. Κι αυτό γιατί, χάρη στη θυσία του Ιησού Χριστού στο σταυρό του Γολγοθά, μηδενίζεται το ασήκωτο βάρος, το στοιβαγμένο από το παρελθόν.

Τόσο δίκαιος άδικος θάνατος έχει ξαναγίνει;

Για να μάθουμε ίσως πως πέρα και πάνω από το δίκαιο υπάρχει κάτι πιο δίκαιο: το έλεος του Θεού!

Μ’ άγάπη Ανέστης Πεταλίδης

[eethblog]

Ο δρόμος της επιστροφής

Είναι πολλές οι φορές που πηγαίνω στο χωριό μου, αλλά πολύ λίγες με διανυκτέρευση. Σε μια από αυτές τις πολύ λίγες αποφάσισα να ξυπνήσω πρωί - πρωί, όπως έκανα όταν ήμουν παιδί και ζούσα εκεί, για να δω την αυγή. Τότε που ζούσαμε χωρίς φόβο.

Σηκώθηκα πολύ πρωί. Κι ανηφόρισα στο λόφο του Αϊ-Γιώργη που ήταν στον άλλο μαχαλά. Λίγους κυνηγούς, κάποιους αγρότες και δυο τρεις βοσκούς συνάντησα σ’όλη τη διαδρομή.

Στάθηκα με ευλάβεια και περίμενα να προβάλει το πρώτο φως. Γι’αυτό είχα ξυπνήσει μες τη νύχτα. Να συναντήσω την αυγή.

Σε λίγο η πρώτη ακτίνα άρχισε να ξεπροβάλλει. Άνοιγε η πόρτα της καινούργιας μέρας μ’ενα γαλαζόχρυσο κόκκινο φως. Εκείνη τη στιγμή που κανένα ρολόι δεν μπορεί να μετρήσει, απλώθηκε μια απίστευτη μυστηριακή σιωπή σ’ όλη τη κτίση. Όλα σταμάτησαν από σεβασμό στη μέρα που ξεκινούσε, στη ζωή που άρχιζε. Ζούσα την απόλυτη σιωπή. Την παρουσία του Θεού. Το θαύμα της δημιουργίας. Τότε είπε ο Θεός: “Να γίνει φως” κι έγινε φως… (Γένεση 1:3-4)

Αν δεν ξύπνησες ένα πρωί, την ώρα της αυγής, τη στιγμή που χαράζει, όχι για να πας στη δουλειά, αλλά για να βιώσεις την αλήθεια, την ομορφιά, τη ζωή, έχεις χάσει μια από τις ίσως πιο πνευματικές εμπειρίες της ζωής σου. Τη στιγμή που το σκοτάδι της νύχτας εναλλάσσεται με το πρώτο φως του ήλιου. Εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου που ο άνεμος, το φεγγάρι, ο ήλιος, το φως, το σκοτάδι, τα άστρα, οι πλανήτες, τα ζώα, τα πάντα ησυχάζουν, σταματούν μπροστά στο μυστήριο της ζωής.

Φίλε μου κι αδελφέ μου, δεν κουράστηκες μέσα στα μη και τα πρέπει; Σου κρύβουν την αλήθεια και την ομορφιά της ζωής. Οι ενοχές, οι τύψεις, οι νόμοι, οι κανόνες που σε φορτώνουν, διώχνουν τη χαρά και κρυώνουν τη ψυχή σου. Η ζωή όμως δεν φυλακίζεται. Σε κλουβιά και σε γυάλες Θεό δεν συναντάς. Πάρε στα χέρια σου, επιτέλους, την Αγία Γραφή και γνώρισέ Τον μέσα σ’αυτή. Άφησέ Τον να σου αποκαλυφθεί μέσα από την ομορφιά της δημιουργίας Του. Ζήσε! Ο Θεός είναι ζωή και τον συναντάς μόνο όταν ζεις αληθινά. Μια φορά μας δόθηκε η ζωή, δεν θα υπάρξουμε ξανά μ’αυτή τη μορφή ποτέ, λοιπόν ας μη τη σκοτώνουμε.

Τότε ο Ιησούς είπε: “ Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· εκείνος που πιστεύει σ’ εμένα και αν πεθάνει, θα ζήσει· και καθένας που ζει κι εμπιστεύεται σ΄εμένα δε θα πεθάνει ποτέ.” (Ιωάννης 11:25-26)

Το φως για άλλη μια μέρα ειρηνικά κυριάρχησε. Πήρα το δρόμο της επιστροφής. Από το λόφο του Αϊ-Γιώργη που βρίσκεται στους πρόποδες του Μπέλλες, απέναντι από το βουνό Κρούσια κι αριστερά βλέπεις τη λίμνη της Κερκίνης και δεξιά τη λίμνη της Δοϊράνης, κατηφόριζα προς το χωριό μου τα Άνω Πορρόια…

Καλή κι Ευλογημένη χρονιά!

Ανέστης Πεταλίδης

[eethblog]

Ακυρώνονται τα Χριστούγεννα;

Στέφανος Μποτώνης

[eethblog]

Νύχτα Χριστουγέννων

Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό που αναγκάστηκα να κρατηθώ από το τραχύ ξύλινο δοκάρι για να μην πέσω. Είχε τη σφοδρότητα ενός πολιορκητικού κριού που γκρέμιζε τα πάντα. 

Η σημερινή μέρα μοιράστηκε ανάμεσα σε δύο ασύμπτωτους κόσμους. Το πρωί η επίσκεψη σε ένα εντυπωσιακό παλάτι.  Όσοι μάς το έδειχναν απέξω σήκωναν ένα φοβισμένο δάχτυλο, ή κοιτούσαν με δέος  την υπέρλαμπρη κατασκευή. Ανέβηκα με κούραση τα πολυάριθμα σκαλοπάτια με τη μαρμάρινη κουπαστή. Η δροσιά στο εσωτερικό του ήταν ανακουφιστική για τα κουρασμένα από το πολυήμερο ταξίδι κορμιά μας. Ψηλά, πάνω από τα κεφάλια μας κρέμονταν ψάθινες κατασκευές που ανάδευαν τον αέρα που ευωδίαζε από αρωματικά κεριά. Στη βασιλική αίθουσα τα πόδια μας βούλιαξαν στο παχύ πέλμα των χαλιών που πλέκονταν στην πατρίδα μου, ενώ πιο πέρα στραφτάλιζαν οι τοίχοι από πράσινο μάρμαρο με χρυσές φλέβες. Βελούδινες βαριές κουρτίνες κρέμονταν από ψηλά και χρυσοποίκιλτες δάδες φώτιζαν ομοιόμορφα το χώρο. Παντού πορφυρά μεταξωτά υφάσματα κάλυπταν τα έπιπλα και πάνω σε ένα μεγάλο τραπέζι υπήρχαν πιατέλες στολισμένες με νεφρίτη και βαρυφορτωμένες φρέσκα φρούτα. Ο βασιλιάς, όμως, δεν ήταν εκεί και φύγαμε απογοητευμένοι.

Το βράδυ μας βρήκε σε ένα φτωχικό δωμάτιο. Μια ξύλινη πόρτα που έτριξε στο άνοιγμά της μας αποκάλυψε τα λιγοστά έπιπλα: ένα σανιδένιο τραπέζι με κάποια πήλινα σκεύη και λίγο πιο πέρα ένα αχυρένιο στρώμα καλυμμένο με ένα τσόχινο ρετάλι. Στο τραχύ χωμάτινο πάτωμα ένα χαλάκι από κατσικίσιο τρίχωμα ήταν το μέρος όπου καθόταν εκείνη η γυναίκα με το μωρό στην αγκαλιά. Κι όλος αυτός ο κόσμος γινόταν ακόμα πιο ξένος από εκείνον που αντικρίσαμε το πρωί μετά τη διήγησή της. Μας μίλησε για το μέρος που είχαμε αφήσει τα ζώα μας λίγο πιο πέρα. Ένα μέρος που δεν υπήρχε πόρτα για να κρατήσει έξω το κρύο της ξάστερης νύχτας, αυτού του τόσο αναπάντεχου ψύχους μετά την κάψα του μεσημεριού (τι αφιλόξενος τόπος!). Ένα μέρος που έζεχνε από την κοπριά των ζώων και που αγκυλωνόσουν οπουδήποτε κι αν ακουμπούσες το χέρι σου. Αν και δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε πολλά στο σκοτάδι που επικρατούσε μέσα σε εκείνο το βουστάσιο, δέσαμε τα ζώα μας δίπλα στη γεμάτη από άχυρο ταίστρα για να ξαποστάσουν και να κορέσουν την πείνα τους. Κι όμως! Ο βασιλιάς ήταν εκεί! Η ίδια εκείνη φάτνη που τώρα μασουλούσαν την τροφή μας τα ζώα μας ήταν το πρώτο του λίκνο!

Δεν ήταν, όμως, αυτό που με συνέτριψε. Μια άλλη αποκάλυψη που αφορούσε εμένα ήταν το συντριπτικό χτύπημα. Ακολουθώντας ένα αστέρι μαζί με τους συντρόφους μου είχα βρεθεί μπροστά σε ένα βασιλιά που είχε γεννηθεί σε μια φάτνη, όχι από ατυχία, αλλά από επιλογή! Και αντικρίζοντάς τον είχα καταλάβει ότι την ίδια επιλογή θα έκανε κάθε φορά που θα ξαναγεννιόταν. Αν πάσχιζε κάποιος να χτίσει ένα μεγαλόπρεπο παλάτι, ένα παλάτι αυταρέσκειας και αυτάρκειας, ποτέ δεν θα μπορούσε να δεχτεί τη γέννηση αυτού του βασιλιά μέσα εκεί. Ένα τέτοιο παλάτι ποτέ δεν θα μπορούσε να προσφερθεί χωρίς ανταλλάγματα σε έναν νεοφερμένο άνακτα. Και γι' αυτό το λόγο ένα τέτοιο παλάτι ήταν καταδικασμένο να μείνει άδειο, γυμνό, γήινο, φτωχό.

Άφησα το βάρος της αποκάλυψης να με γονατίσει μπροστά στο μεγάλο βασιλιά του σύμπαντος. Κοίταξα μέσα μου κι είδα μια σκοτεινή τρισάθλια φάτνη. Και τότε, ενώ τα χέρια μου του πρόσφεραν το λιβάνι, όλο μου το είναι τού πρόσφερε τη ζωή μου.

Άρις Κατσάρκας

[eethblog]

Κρίνο ολάνοιχτο, ρίγος της ψυχής…

Ο Θείος Λόγος εισέρχεται στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας. Η αγάπη του Θεού αποκαλύπτεται με τον πιο δυνατό τρόπο, “ο Λόγος έγινε άνθρωπος”¹.

Με την ενανθρώπιση Του, ο Υιός του Θεού προσλαμβάνει ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, στην πνευματική και την υλική της υπόσταση. Ο Ιησούς Χριστός την αναπλάθει. Ρίζα της χριστιανικής αποκάλυψης παραμένει το γεγονός αυτό και τροφοδοτεί κάθε άλλη χριστιανική πρόταση και αξία.

Αυτή η συγκεκριμένη φανέρωση της αγάπης του Θεού συνιστά την μεγάλη διαφορά της χριστιανικής πίστης. Ο Θεός, ο δημιουργός και Κύριος του σύμπαντος δεν είναι μια απρόσωπη δύναμη, σοφία, κάτι που το μυαλό του ανθρώπου θα μπορούσε να πλησιάσει και να καταλάβει. Είναι ένας Θεός προσωπικός, που αγαπά πολύ, που φανερώνεται στο δημιούργημά του τον άνθρωπο, που βρίσκεται σε συνεχή σχέση μαζί του. Μια σχέση που γίνεται αισθητή από ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου. Ο Θεός που είναι αγάπη, δεν εγκατέλειψε τον κόσμο, τον οποίο θανατώνουν ο εγωϊσμός και το μίσος.

Χριστούγεννα σημαίνει Χριστός. Κινείται πλέον ανάμεσά μας, μέσα στις θορυβώδεις πολιτείες μας, στην έρημο της μοναξιάς μας μεταγγίζοντας δύναμη αγάπης, χαρίζοντας σωτηρία, νόημα, αξία και πληρότητα στη ζωή.

Λοιπόν, αυτά τα Χριστούγεννα τραγούδησε μαζί μου στο νεογέννητο Χριστό:

ΓΕΝΝΗΣΗ² Θα τραγουδούμε γιατί γεννήθηκες. Στα χέρια μας θα σε κρατούμε. Και με φιλιά αγάπης θα σε ντύνουμε. Κρίνο ολάνοιχτο, ρίγος της ψυχής  και της αγάπης μας στέμμα.

Και μη ξεχνάς ποτέ:

“…γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Έτσι αποδείχτηκε η αγάπη του Θεού για μας. Απέστειλε τον Υιό Του το μονογενή στον κόσμο για να μας χαρίσει την νέα ζωή, αν ενωθούμε με αυτόν.”³ 

Πίστεψέ με. Αξίζει να Τον καλέσεις να γεννηθεί μες τη ζωή σου. Κάνε φάτνη τη καρδιά σου και κάλεσέ Τον τώρα…

Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!

Μ’ αγάπη, Ανέστης Πεταλίδης

1 Ιωάννης 1:14 2 Από την τέταρτη ποιητική συλλογή του Ανέστη Πεταλίδη από τις εκδόσεις “Ο ΛΟΓΟΣ” 3 Α’ Ιωάννη 4:8-9

[eethblog]

Η σημασία των απαντημένων προσευχών

(Α ́ Σαμουήλ 2:1-11)

Τι γίνεται όταν μια προσευχή μας απαντάται από τον Θεό; Όταν μετά από μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ο Θεός μάς δίνει αυτό που Του ζητήσαμε στην προσευχή μας. Απολαμβάνουμε την απάντηση της προσευχής μας μόνο, ή υπάρχει κάτι περισσότερο που ο Θεός θέλει να μάθουμε μέσα από αυτήν;

Η προσευχή που βρίσκουμε στο Α’ Σαμουήλ 2:1-11, είναι μια τέτοια προσευχή. Η δεύτερη προσευχή – ο ύμνος της Άννας, αφού ο Κύριος απάντησε με τρόπο θαυμαστό την πρώτη προσευχή της στο πρώτο κεφάλαιο. Μια άτεκνη γυναίκα, ταλαιπωρημένη από τις κοινωνικές συνήθειες της εποχής της, φέρνει στην παρουσία του Θεού στη Σιλώ, το πονεμένο αίτημά της. “Κύριε, σκύψε πάνω στην ταλαιπωρία μου, μην με ξεχάσεις, δώσε μου ένα γιο και εγώ θα τον αφιερώσω σε σένα” (1:11). Ο Θεός απαντά την προσευχή της και εκείνη γεμάτη χαρά γιορτάζει την απάντηση στην προσευχή της με μια ακόμη προσευχή ��οξολογίας προς τον Θεό. Η Άννα είχε εμπιστοσύνη στον Θεό. Μόλις τελείωσε την προσευχή της με τη ευχή του Ηλεί “ο Θεός να σου δώσει αυτό που του ζήτησες” (1:17) διαβάζουμε πως έπαψε να είναι μελαγχολική και πήγε και έφαγε. Η εμπιστοσύνη της στον Θεό έγινε ακόμη πιο φανερή καθώς πραγματοποιεί την υπόσχεσή της και αφιερώνει τον μικρό Σαμουήλ στον Θεό στην υπηρεσία του Θεού. “Ενώ ήταν ακόμα πολύ μικρός...” (1:24).

“Για αυτό το παιδί προσευχήθηκα κι ο Κύριος μου έδωσε αυτό που ζήτησα. Για όλη του τη ζωή θα είναι αφιερωμένο σ’ αυτόν” (1:27)

Την απάντηση στην προσευχή της την αφιερώνει πίσω στον Θεό, με σκοπό το παιδί που της χάρισε, να υπηρετεί την δόξα του Θεού στον τόπο της λατρείας Του. Η Άννα χτίζει τη ζωή της όχι πάνω στο παιδί που ο Θεός της χάρισε, αλλά πάνω στον ίδιο τον Θεό. Αν παρατηρήσουμε την δεύτερη προσευχή της στο κεφ. 2 θα διαπιστώσουμε ακριβώς αυτό. Η απαντημένη προσευχή της την οδηγεί να γνωρίσει καλύτερα τον Θεό. Να δει την εκπλήρωση του δικού της αιτήματος, ως μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου. Μιας πολύ μεγαλύτερης ανάγκης και μιας πολύ μεγαλύτερης προσευχής, που δεν αφορά μια γυναίκα και την οικογένειά της, αλλά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Η Άννα εκφράζεται ενώπιον του Κυρίου με δοξολογία και λόγια ευλογίας. Ακόμη και με προφητικό λόγο. Όλα αυτά φανερώνουν πως η γυναίκα αυτή κέρδισε πολλά περισσότερα με την απαντημένη προσευχή της, από απλά έναν γιο. Η προσευχή της είναι ένας ύμνος ευγνωμοσύνης και δοξολογίας στον Θεό. Η Άννα στρέφει την προσοχή της στο πρόσωπο του Θεού. Του εκφράζει τη λατρεία της. Τον αναγνωρίζει γι’ αυτό που είναι (εδ. 1-2), για αυτά που κάνει ήδη στον κόσμο (εδ. 3-8) και για αυτά που πρόκειται να κάνει στο μέλλον (εδ. 9-10).

Α. Οι απαντημένες προσευχές μάς φανερώνουν ποιος είναι ο Θεός (εδ. 1-2).

«Κύριε», είπε, «Γέμισες την καρδιά μου με χαρά· με σήκωσες και με δυνάμωσες. Τώρα μπορώ με τους εχθρούς μου να γελάω. Με βοήθησες, για τούτο είμαι χαρούμενη. Μόνον ο Κύριος είναι άγιος! Άλλος Θεός έξω από κείνον δεν υπάρχει. Κανένας δεν μπορεί να προστατεύει όπως αυτός».

Η Άννα δηλώνει πως η χαρά της πηγάζει στον Κύριο. Αυτός είναι που την σήκωσε και την δυνάμωσε. Ίσως εδώ να αφήνει να εννοηθεί, πως όταν δεν έτρωγε και ήταν θλιμμένη ενώπιον του Κυρίου στη Σιλώ, είχε δώσει τόσο μεγάλη προσοχή σε αυτό που της έλειπε, ώστε η απόκτηση ενός παιδιού να είχε πάρει μέσα της μεγαλύτερη αξία και υψηλότερη θέση από ό,τι ο ίδιος ο Θεός. Τώρα, μετά την απάντηση του Θεού διακρίνει πως Αυτός είναι η πηγή της χαράς. Πώς το καταλαβαίνουμε; Μα αφήνει το μονάκριβο αγοράκι της στη σκηνή του μαρτυρίου και φεύγει! Και καθώς το κάνει αυτό, προσεύχεται και εκφράζει τη χαρά της προς τον Θεό! Χωρίς να έχει κάποια διαβεβαίωση πως ο Θεός θα της δώσει άλλο παιδί, στη θέση του Σαμουήλ.

Οι απαντημένες προσευχές μας έχουν στόχο να μας οδηγήσουν στο να βρίσκουμε την χαρά μας στον Κύριο, αναγνωρίζοντας πως υπάρχει ένα μεγαλύτερο σχέδιο και μια μεγαλύτερη ευλογία από την απάντηση στο αίτημα προσευχής μας. Η απαντημένη προσευχή μου με οδηγεί να αναγνωρίσω τον Κύριο ως τον μόνο Άγιο και τον μόνο αληθινό Θεό. Σε αυτόν βρίσκεται η προστασία μου, αυτός είναι το μοναδικό ασφαλές καταφύγιο. Η αναγνώριση του Θεού ως μοναδικού, έρχεται ως μαρτυρία της Άννας ενάντια στη λατρεία των διαφόρων θεοτήτων γονιμότητας στην Χαναάν όπως η Αστάρτη. Σε αυτές τις θεότητες συχνά στρέφονταν ακόμη και οι άνθρωποι του λαού του Θεού για να βρουν απάντηση στα αιτήματά τους, όταν ο Κύριος είτε αργούσε είτε δεν απαντούσε.

Η Άννα δεν έχει αμφιβολία για το ποιος είναι ο Θεός. Βάζει όλη την εμπιστοσύνη της σε Εκείνον. Η σχέση της μαζί του γίνεται βαθύτερη και ουσιαστικότερη. Ξεπερνά την απάντηση στην προσευχή της, καθώς βγάζει από το επίκεντρο της ζωής της το αγοράκι της και εστιάζει στο πρόσωπο και το χαρακτήρα του Θεού. Η Άννα αναγνωρίζει πως ο Θεός είναι άπειρα μεγαλύτερος, θαυμαστός, επιθυμητός, ευλογημένος. Δίνει την χαρά. Το πρόσωπό Του είναι χορτασμός ευφροσύνης. Είναι ο μόνος άγιος, ο μόνος Θεός. Η απαντημένη προσευχή της φανέρωσε ποιος πραγματικά είναι ο Θεός.

Β. Οι απαντημένες προσευχές μάς φανερώνουν αυτό που κάνει ήδη ο Θεός στον κόσμο (εδ. 3-8).

«Μην υπερηφανεύεστε και τους σπουδαίους μην κάνετε! Για τα αμαρτωλά σας σχέδια μην καυχιέστε. Ο Κύριος τα ξέρει όλα όσα κάνετε· κάθε επαίσχυντη πράξη τη δικάζει. Τα όπλα κομματιάζει των ισχυρών κι ανανεώνει τη δύναμη των αδυνάτων και των απελπισμένων. Οι πλούσιοι πρέπει με τον κόπο τους, να βγάζουν το ψωμί τους. Ας μη στενάζουν πια οι φτωχοί! Μπορούνε να πανηγυρίζουν. Εφτά παιδιά θε ν’ αποκτήσει η άτεκνη και όλα θα τα χάσει η πολύτεκνη. Ο Κύριος δίνει το θάνατο δίνει και τη ζωή· αυτός στον άδη κατεβάζει κι από το θάνατο ανεβάζει στη ζωή. Ο Κύριος κάνει κάποιον πλούσιο· κι ο Κύριος φτωχό τον κάνει· εκείνος ταπεινώνει, αλλά κι εκείνος ανεβάζει ψηλά. Βγάζει απ’ τη δυστυχία του τον καταφρονεμένο, στη δόξα τον περνά. Τον βάζει να σταθεί ανάμεσα στους διακεκριμένους, θέση τού δίνει τιμητική. Γιατί όλη η γη στον Κύριο ανήκει· αυτός την έχτισε πάνω σε ασάλευτα θεμέλια.»

Οι απαντημένες προσευχές μάς φανερώνουν το χαρακτήρα του παντογνώστη Θεού, αλλά και το πώς ενεργεί μέσα στον παρόντα κόσμο. Είναι απόλυτα δίκαιος, καθώς γνωρίζει τα πάντα για όλους και για όλα. Είναι ο Θεός που είναι κοντά στον αδύναμο, τον απελπισμένο και τον φτωχό. Αυτός είναι που κάνει θαύματα, όπως στην περίπτωση της Άννας. Ο Θεός αντιστρέφει τους φυσικούς-βιολογικούς νόμους και κάνει την άτεκνη να γεννήσει γιο. Με παρόμοιο τρόπο ο Κύριος αντιστρέφει τα δεδομένα της ζωής. Μετατρέπει τους αδύναμους σε ισχυρούς, τους φτωχούς σε πλούσιους, την άτεκνη γεμίζει παιδιά, τον καταφρονημένο τον ανεβάζει. Είναι ο Θεός που κάνει θαύματα. Ας μην ξεχνούμε, πως το θαύμα είναι ακριβώς αυτό: η αντιστροφή των φυσικών νόμων. Η απαντημένη προσευχή της Άννας, γίνεται μαρτυρία επιβεβαίωσης των θαυμάτων του Θεού. Ο σκοπός των θαυματουργικών επεμβάσεων του Θεού στην Π. Διαθήκη, στην διακονία του Κυρίου Ιησού Χριστού (με ιδιαίτερη ένταση), αργότερα με τους αποστόλους και ακόμη και στις μέρες μας, είναι να μας φανερώσει πώς θα είναι ο μελλοντικός κόσμος της Βασιλείας Του. Σίγουρα, στις μέρες της Άννας υπήρχαν και άλλες άτεκνες σύζυγοι, που όμως δεν έλαβαν την απάντηση που ήθελαν στις προσευχές τους. Στις μέρες του Κυρίου Ιησού, υπήρχαν πολλοί άρρωστοι που δεν βρέθηκαν μέσα σε εκείνους που ευεργετήθηκαν από τα θαύματά Του. Το ίδιο και στον καιρό των αποστόλων και ως σήμερα. Παρόλα αυτά, ο Θεός έχει τη δύναμη να ταπεινώνει και να υψώνει, να πλουτίζει και να αφαιρεί πλούτη, να δίνει δύναμη και να την αφαιρεί.

Η απαντημένη προσευχή της Άννας αναγνωρίζει πως ο Θεός έχει τον απόλυτο έλεγχο στο παρόν και στις συνθήκες της ζωής μας. Μάλιστα δίνει και μια πολύ σημαντική διαβεβαίωση, ειδικά καθώς προέρχεται από άνθρωπο της Π. Διαθήκης εδ. 6: Ο Κύριος κατεβάζει στον άδη κι από το θάνατο ανεβάζει στη ζωή. Την εξουσία του Θεού πάνω στη ζωή και στο θάνατο. Τίποτα στο παρόν μας δεν βρίσκεται εκτός της εξουσίας και της δύναμής Του.

Είδαμε λοιπόν πως οι απαντημένες προσευχές μάς φανερώνουν το ποιος είναι ο Θεός (εδ. 1- 2), αυτό που κάνει ήδη ο Θεός στον κόσμο (εδ. 3-8) και τέλος:

Γ. Οι απαντημένες προσευχές μάς φανερώνουν αυτό που πρόκειται να κάνει ο Θεός στο μέλλον (εδ. 9-10).

«Ο Κύριος οδηγεί και προστατεύει όλους εκείνους που τον εμπιστεύονται. Μα οι εχθροί του καταλήγουν στο σκοτάδι. Απ’ όσους εμπιστεύονται στην ίδια τους τη δύναμη, κανείς δε θα νικήσει. Εκείνος που επαναστατεί ενάντια στον Κύριο, θα χαθεί. Ο Ύψιστος στον ουρανό ενάντια του βροντάει. Ο Κύριος κρίνει όλη τη γη· το βασιλιά του διάλεξε και τον εγκατέστησε. Τη νίκη τού χαρίζει και δύναμη τρανή».

Η προσευχή της Άννας ολοκληρώνεται με έναν λόγο προφητικό για το τι πρόκειται να κάνει ο Θεό�� στο μέλλον. Ο Θεός δεν είναι μόνο κυρίαρχος του παρόντος αλλά και του μέλλοντος. Είναι Αυτός που προστατεύει εκείνους που τον εμπιστεύονται. Ακόμη και όταν δεν απαντά τις προσευχές μας. Ακόμη κι αν μένει σιωπηλός. Είναι ο Θεός που όποιος τον εχθρεύεται ή επαναστατεί εναντίον Του, εμπιστευόμενος στις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις, θα αντιμετωπίσει την κρίση Του. Η Άννα εδώ δίνει μια καταπληκτική πτυχή της μελλοντικής δράσης του Θεού. Δηλώνει πως ο Θεός διάλεξε τον βασιλιά του και τον εγκατέστησε, πολύ πριν υπάρξει καν η ιδέα για έναν βασιλιά στον λαό Ισραήλ. Μάλιστα στο εβραϊκό κείμενο ο βασιλιάς αυτός χαρακτηρίζεται ως Μασιάχ (ָמ ִשׁי ַח ), κεχρισμένος - Μεσσίας. Ο Βάμβας τον αναφέρει ως Χριστό: “θέλει δώσει ισχύν εις τον βασιλέα αυτού, υψώσει το κέρας του χριστού αυτού”.

Πού να ήξερε η Άννα, πως το αγοράκι που αφιέρωσε στην υπηρεσία του Θεού, κάποια μέρα θα έχριε βασιλιά τον Δαβίδ, του οποίου απόγονος θα ήταν ο Χριστός, ο Μασιάχ του Θεού. Ο Βασιλιάς τον βασιλιάδων και ο Κύριος των κυρίων. Αυτός που θα αποκορύφωνε το σχέδιο του Θεού μέσα στην Ιστορία της λύτρωσης. Το αίτημα της Άννας ήταν ένα μικρό μέρος μέσα στο αιώνιο σχέδιο του Θεού για όλη την ανθρωπότητα. Το ίδιο είναι και το δικό σου αίτημα προσευχής. Το πιο πιθανό είναι πως δεν αφορά κάποιον σπουδαίο προφήτη του Θεού, όπως ο Σαμουήλ. Ο τρόπος όμως με τον οποίο φέρνεις το αίτημά σου στον Θεό, ο τρόπος που αντιδράς όταν το απαντήσει, ή όταν δεν απαντήσει με τρόπο που θα περίμενες, είναι μια μαρτυρία για τον Θεό, που σίγουρα μπορεί να είναι μέρος του μεγαλύτερου σχεδίου του για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και ας μην ξεχνάμε πως ο Θεός έχει απαντήσει την μεγαλύτερη ανάγκη μας. Πρόσφερε το Αρνίον το εσφαγμένον. Απάντησε την προσευχή - ανάγκη μας για τον σωτήρα ακόμη πριν φτιάξει τον κόσμο.

Έχουν μεγάλη σημασία οι απαντημένες προσευχές μας. Ας μας οδηγούν να αναγνωρίζουμε πως ο Θεός είναι η πηγή της χαράς μας. Ο μόνος Θεός. Ένας Θεός που επεμβαίνει δυναμικά στο παρόν και έχει ένα ένδοξο σχέδιο για το μέλλον. Είσαι μέρος αυτού του σχεδίου. Το ίδιο και οι προσευχές σου. Διδάξου από αυτά που κάνει ο Θεός και δώσε, όπως η Άννα, μαρτυρία δοξολογίας γι’ Αυτόν, με κάθε απαντημένη προσευχή σου.

Στέφανος Μποτώνης

[eethblog]

Ένα δώρο που δεν θέλεις να ανοίξεις…

Ο Θεός μιλά ακόμα κι όταν σωπαίνει. Το ό,τι εμπιστεύομαι τον Θεό και αφήνομαι σε Κείνον δεν σημαίνει ότι σταματώ να ζω. Να θέλω, να ονειρεύομαι, να επιθυμώ, να ενεργώ και να διεκδικώ. Όμως μέσα σε όλο αυτό υπάρχει μια διαφορά. Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό μέσα σ’όλη τη ζωή του βάζει το “αν το θέλει ο Θεός…”, ή το “πρώτα ο Θεός”. Πόσο όμορφα μας το λέει η Αγία Γραφή, ο Λόγος του Θεού: 

“Πολλά είναι τα σχέδια μέσα στου ανθρώπου τη καρδιά, μα του Κυρίου το θέλημα αυτό είναι που θα γίνει.” (Παροιμίες 19:21).

Η ζωή μας δείχνει πως η ωρίμανση, η σοφία, η δημιουργικότητα, η καλοσύνη καρπίζουν μέσα από τη δυσκολία, τη δοκιμασία και τον πόνο. Και ευτυχώς η δυσκολία, η δοκιμασία και ο πόνος δεν μας ζητούν την άδεια για να ρθουν στη ζωή μας, γιατί σίγουρα δεν θα τη δίναμε. Κι όμως κάθε δοκιμασία θα πρέπει να την παίρνουμε από το Θεό, όπως όλα τα άλλα δώρα Του, όλες τις άλλες παροχές Του. Ο άνθρωπος που δεν πόνεσε, είναι ρηχός, δεν έχει ταπείνωση, είναι γεμάτος υπερηφάνεια κακή κι έπαρση.

Είναι μεγάλη ευκαιρία να μπεις σε μια δοκιμασία, που σου φέρνει πόνο, συνεργαζόμενος με τον Θεό. Να ψάξεις να δεις τι θέλει ο Θεός να σου πει, να σου διδάξει, να αφαιρέσει από τη ζωή σου και να σου δώσει κάτι που δεν το έχεις, ή κάτι μικρό μέσα σου ν’ αυξήσει…

Έχεις την ελευθερία να μην συνεργαστείς με τον Θεό. Υπάρχουν άνθρωποι που μέσα από μια δοκιμασία άλλαξαν, μεταμορφώθηκαν, εμπνεύστηκαν, αυξήθηκαν πνευματικά και δημιούργησαν. Υπάρχουν και άλλοι που μέσα στη δοκιμασία αυτοκαταστράφηκαν.

Η δοκιμασία είναι ένα δώρο που πρέπει να ανοίξεις και όχι να πετάξεις. Άραγε θα το υποδεχθούμε μαζί με τον Θεό μας ή μόνοι μας κατηγορώντας και πολεμώντας από δω και από κει;

Μέσα στη δοκιμασία σου μαθαίνει ο Θεός πράγματα που διαφορετικά δεν μπορείς να τα μάθεις ποτέ.

Η μεγάλη δυσκολία, η δοκιμασία κι ο πόνος δεν είναι εύκολες καταστάσεις. Μόνος δεν μπορείς να τις ξεπεράσεις πετυχημένα, με τον Θεό σίγουρα μπορείς. Το ερώτημα είναι πάντα το ίδιο. Τι θέλεις; Αν θέλεις ο Θεός μπορεί! Λοιπόν, σε κάθε δοκιμασία να παίρνεις την απόφαση να ανοίγεις ένα δώρο που δεν θέλεις, γιατί εκεί μέσα είναι ο Θεός που θέλει να εργαστεί στη ζωή σου με αιώνια αποτελέσματα. Και μη ξεχνάς, πως όσο ζούμε εδώ κάτω στη γη, ο Θεός θέλει να μας ετοιμάζει για κάτι πολύ μεγαλύτερο… την αιωνιότητα! Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός λέει: 

“…ώστε όπου είμαι εγώ να είστε κι εσείς.” (Ιωάννης 14:3 β)

Μ’αγάπη,

Ανέστης Πεταλίδης

[eethblog]

Επιστροφή στην κανονικότητα

              (διασκευή)

Τον γνώριζα καλά· ποιος δεν τον γνώριζε; Όχι μόνο γιατί η κοινότητά μας ήταν σχετικά μικρή αλλά τύχαινε να είναι και μακρινός συγγενής του πατέρα μου. Συγγενής και φίλος, όπως μου έλεγε, όσο φίλος τέλος πάντων μπορούσε να είναι κάποιος με τέτοιον άνθρωπο. Την ιστορία μου τη διηγήθηκε ο πατέρας μου γιατί όταν γινήκαν όλ’ αυτά εγώ ήμουν ακόμη μωρό.

         Κακό άνθρωπο δε θα τον έλεγες αρχικά· μάλλον παράξενο. Βέβαια όχι παραπάνω από άλλους της κοινότητας. Αυτό ίσως που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η καταγωγή του, η κοινωνική θέση της φαμίλιας του, η περιουσία τους σίγουρα. Μα και πάλι, αν δεν γινόταν ό,τι έγινε, είναι ζήτημα αν θα υπήρχε κάτι άλλο άξιο να μνημονεύσεις. Μοναχογιός, μα ο πατέρας του δεν τον κανάκευε ιδιαίτερα καθώς ήτανε όλη μέρα απασχολημένος με τις δουλειές του και κυρίως το εργοστάσιο επεξεργασίας κρεάτων που έδινε δουλειά στις περισσότερες οικογένειες. Σαν παιδί έξυπνο, ήσυχο αλλά όχι πολύ κοινωνικό. Στην εφηβεία στράβωσε το πράγμα και στράβωσε άσχημα. Κάτι το διαζύγιο των γονιών του, κάτι η αδιαφορία του πατέρα του, κάτι τα πολλά λεφτά, έγινε άλλος άνθρωπος. Κακές παρέες, κακές συνήθειες, ξενύχτια, κάθε είδους καταχρήσεις, έγινε ο φόβος και τρόμος της κοινότητας. Μέχρι και το όνομά του άλλαξε: «Λεγεώνα θα με φωνάζετε από δω και στο εξής! » - άγνωστο γιατί. Αν κάτι τον έσωζε από τη φυλακή ήταν η δύναμη που είχε το εργοστάσιό τους και ο φόβος που έκλεινε στόματα. Όταν ο πατέρας του πέθανε, το ανέλαβε ο ίδιος. Ανέλαβε τρόπος του λέγειν γιατί τα τερτίπια του δεν άλλαξαν, μόνο αναβαθμίστηκαν. Αντικοινωνικός, βάναυσος, μέθυσος και σπάταλος, δεν ασχολιόταν και πολύ με τα διοικητικά. Τα είχε αφήσει σε άλλους, πράγμα που μάλλον βόλευε την κοινότητα. Τί μάλλον δηλαδή; Βλέπετε από το εργοστάσιο «τρώγανε» πολλοί και με πολλούς τρόπους. Όσο για την ποιότητα των προϊόντων… ήταν κοινό μυστικό ότι κανένας ντόπιος δεν έτρωγε από το κρέας που έβγαζε γιατί η χρήση φαρμάκων και διοξινών για την εκτροφή των γουρουνιών είχε αναχθεί σε επιστήμη! Έτσι όμορφα ήταν τα πράγματα για χρόνια, μια κανονικότητα που βόλευε σ’ όλους.

         Ώσπου μια μέρα έκανε την εμφάνισή του ο Άνθρωπος. Ποτέ δεν έμαθα ποιος ήταν, από πού ήρθε, ποιος Τον κάλεσε. Το μόνο που μάθαμε εκ των υστέρων, αλλά και πάλι νόημα δε βγάλαμε, ήταν αυτό που είπε ο ίδιος ο Λεγεώνας: «Χωρίς να Τον γνωρίζω, Τον έψαχνα!». Δεν έκατσε πολλές μέρες αλλά η αναστάτωση που έφερε στην κανονικότητα της κοινότητας ήταν άνευ προηγουμένου κι αυτό χωρίς να επιβάλλει ο ίδιος αλλαγές. Ο μόνος που άλλαξε ήταν ο Λεγεώνας, μεταμορφώθηκε σε άλλον άνθρωπο, κάτι που έγινε γρήγορα αντιληπτό. Εμφανίστηκε στο εργοστάσιο ήρεμος, νηφάλιος και κυρίως σώφρων, πράγμα που αποτέλεσε μεγάλη και παραδόξως δυσάρεστη έκπληξη για το διοικητικό συμβούλιο που συγκάλεσε. «Από εδώ και στο εξής τέρμα οι παρανομίες και οι κάθε φύσης ατασθαλίες. Και για αρχή, αυτά τα 2000 γουρούνια που έχουν τραφεί με όλων των ειδών τα δηλητήρια θα θανατωθούν και θα αποτεφρωθούν άμεσα!».

         Όπως θα καταλαβαίνετε, το χτύπημα στα συμφέροντα πολλών ήταν βαρύ και την επομένη κιόλας πραγματοποιήθηκε συνέλευση όλης της κοινότητας. Ακούστηκαν πολλές απόψεις αλλά κυρίως έγινε φανερό ότι ο υπαίτιος της αλλαγής ήταν ο Άνθρωπος. Κάποιοι, αφελείς τους είπαν, είχαν την άποψη πως η αλλαγή στη ζωή του ��εγεώνα ήταν για το καλό και θα ήθελαν να κρατήσουμε για καιρό τον Άνθρωπο στον τόπο μας. Οι προύχοντες και οι ισχυροί όμως είχαν άλλη γνώμη και μίλησαν για τις οικονομικές συνέπειες, τη φτώχεια και την ανεργία που θα έφερνε κάτι τέτοιο. Σχημάτισαν μάλιστα και κόμμα με το σύνθημα «Επιστροφή στην Κανονικότητα», το οποίο κέρδισε με συντριπτική πλειοψηφία. Την άλλη μέρα ο Άνθρωπος έφυγε και δεν τον ξαναείδαμε ποτέ.

         Τα χρόνια πέρασαν και αυτά τα γεγονότα που συντάραξαν τότε την κοινότητά μας σχεδόν ξεχάστηκαν. Ο Λεγεώνας, γέροντας πια, ζει ήσυχα με την παρέα λίγων φίλων του όπως ο πατέρας μου και ίσως είναι οι μόνοι που εξακολουθούν να μιλούν για εκείνον τον Άνθρωπο. Οι περισσότεροι έφτιαξαν δικό τους εργοστάσιο κι εξακολούθησαν τις δουλειές τους, εξίσου προσοδοφόρες και … αμφιλεγόμενες. Γενικά ενοχλούνται να θυμούνται εκείνη την εποχή και μόνο κάποιοι, τα βράδια στο καφενείο, συζητούν χαμηλόφωνα για μια ευκαιρία που χάθηκε. Στο τέλος, η συζήτηση κλείνει με κάποιον που, μάλλον πικρά και ειρωνικά τους θυμίζει το σύνθημα της εποχής: «Επιστροφή στην Κανονικότητα!» …. την όποια κανονικότητα.

(Εμπνευσμένο από ένα παλιό πραγματικό γεγονός. Για όποιον ενδιαφέρεται, το πρωτότυπο βρίσκεται στο κατά Μάρκον κεφ. 5)          

 Γιάννης Κατσάρκας

[eethblog]

Covid-19 (Γ)*

Αυτά που ζούμε στις μέρες της πανδημίας είναι πρωτόγνωρα για όλους μας. Αρχίζουν και διαμορφώνονται καινούργιες καταστάσεις σ΄όλα τα επίπεδα της ζωής. Σίγουρα η πανδημία του Covid-19 επηρεάζει τις εκκλησιαστικές μας κοινότητες. Όσοι διαβάζουμε την Αγία Γραφή, ξέρουμε πολύ καλά ότι η πρώτη Εκκλησία ήταν αφοσιωμένοι στη διδασκαλία των αποστόλων, στη μεταξύ τους κοινωνία, στη τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και στις προσευχές (Πράξεις 2:42). Στη περίοδο αυτή της πανδημίας εμείς έχουμε μόνο τα δύο από τα τέσσερα που είχαν οι πρώτοι πιστοί. Έχουμε τη διδασκαλία και τις προσευχές. Δεν έχουμε την κοινωνία μεταξύ μας όλοι μαζί και την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Η μη κοινωνία όλων των πιστών διασαλεύει τον πυρήνα του τρόπου ζωής της εκκλησίας, που είναι η συνάντηση, η κοινότητα, η ψυχική και σωματική κοινωνία των πιστών. Εκκλησία είναι ο τρόπος ζωής που έχει κέντρο τον Ιησού Χριστό, την Θεία Ευχαριστία, στην οποία θυμόμαστε τι κόστισε η δική μας σωτηρία στον Κύριο μας τον Ιησού Χριστό και τον ευχαριστούμε και τον ευγνωμονούμε μέσα από τις καρδιές μας. Λοιπόν, η διαδικτυακή εκκλησία απέχει πάρα πολύ από τη ζωντανή εκκλησία του Χριστού όπως περιγράφεται στις Πράξεις των Αποστόλων.

Η εκκλησία όμως μέσα στα δύο χιλιάδες περίπου χρόνια της παρουσίας της, έχει περάσει πολύ χειρότερες ιστορικές κρίσεις και δοκιμασίες. Ξέρει πως να χρησιμοποιεί με διάκριση και πνεύμα Θεού όλα τα δεδομένα και να κατευθύνει την πορεία της. Σ’αυτή την πανδημία σε συνεργασία με την επιστημονική κοινότητα και τις αρχές της πολιτείας, έκρινε (και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου) ότι πρέπει να καλέσει τα μέλη του σώματός της να προστατέψουν τις ζωές τους και κύρια τις ζωές των συνανθρώπων τους, μένοντας στα σπίτια τους. Σ’αυτή τη περίπτωση έχουμε εφαρμογή της μεγαλύτερης εντολής του Χριστού, να αγαπήσουμε και να θυσιαστούμε για τον πλησίον μας.

Ας μας βοηθήσει ο Θεός κι ας ενεργήσει μέσα μας ο Παράκλητος της αλήθειας, ώστε να αυξηθεί πιο πολύ η εμπιστοσύνη μας στον Κύριό μας.

Ας αφεθούμε στον Θεό μ΄όλη μας τη καρδιά, ας τον αγαπήσουμε ακόμη πιο πολύ, αγαπώντας τον αδελφό μας και τον πλησίον μας μέσα σε μια πανδημία γεμάτη από αρρώστια και θάνατο…

Μ’αγάπη Ανέστης Πεταλίδης

*Αυτό το άρθρο γράφτηκε 19/5/2020

[eethblog]

Χριστός ανέστη!

"Χριστός ανέστη"! Η ενθουσιώδης αυτή διακήρυξη επαναλαμβάνεται με τη μορφή ευχής πολλές φορές τις μέρες που ακολουθούν την Κυριακή του Πάσχα. Και ενώ η φράση αυτή εμφανίζει μια εύλογη συνέπεια ανάμεσα στις λέξεις της, υποκρύπτει πολύ συχνά μια αντινομία ανάμεσα στο μυαλό, στην καρδιά και στα χείλη όσων την προφέρουν. Πράγματι, ο Χριστός, ο χρισμένος δηλαδή Μεσσίας του σύμπαντος, είναι απόλυτα λογικό να νικήσει το θάνατο. Όσοι το εκστομίζουν, όμως, σπάνια παραδέχονται το γεγονός αυτό καθώς και τις συνέπειές του. Ακόμη και για όσους από μας εννοούμε αυτό που λέμε, είναι δύσκολο να αντιληφθούμε το μεγαλείο και το εύρος της σημασίας της Ανάστασης. Τι σημαίνει, λοιπόν, η Ανάσταση του Χριστού;

Είναι προφανές ότι δεν θα μπορούσαμε, όσο κι αν το προσπαθήσουμε, να ρίξουμε φως σε όλες τις πτυχές αυτού του μεγάλου γεγονότος. Η βασική παραδοχή ότι αποτελεί την απόδειξη της θεότητας του Ιησού είναι εκείνη που έρχεται πρώτη στο μυαλό. Κάτι εξίσου θεμελιώδες είναι ότι αποτελεί και το επισφράγισμα της αλήθειας των όσων ισχυρίστηκε ο ίδιος ο Ιησούς και οι προφήτες για τον Εαυτό Του, αλλά και την επιβεβαίωση ότι έφερε σε πέρας ό,τι είχε υποσχεθεί.

Όλα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν αποδεκτά από πάρα πολλούς ανθρώπους ανεξάρτητα από την καλή τους θέληση. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τους φρουρούς γύρω από τον τάφο του Ιησού, που θωρώντας Τον αναστημένο "άρχισαν να τρέμουν κι έγιναν σαν νεκροί" (Ματθ. 28:4). Αντί αυτό να σταθεί ένα σημείο μετάνοιας, βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους μερικές ώρες αργότερα να συνωμοτούν με τους αρχιερείς για να αποκρύψουν το γεγονός: "Οι στρατιώτες πήραν τα χρήματα κι έκαναν όπως τους δασκάλεψαν" (Ματθ. 28:15). Ποια είναι η τροχοπέδη στην αλλαγή νοοτροπίας που πρέπει να επιφέρει το συνταρακτικό γεγονός της Ανάστασης; Είναι οι συνέπειές της στην προσωπική μας ζωή.

Μια πρώτη συνέπεια προέρχεται από το γεγονός ότι η Ανάσταση προϋποθέτει ένα θάνατο.  Στην περίπτωση του Ιησού ήταν ένας σταυρικός θάνατος που εκπλήρωνε ένα θεϊκό σχέδιο για τον άνθρωπο. Ο Ιησούς δεν ήταν ένας ανυποχώρητος επαναστάτης που επειδή δεν ήξερε να συμβιβαστεί με την άρχουσα τάξη τιμωρήθηκε σκληρά. Δεν ήταν ένας τολμηρός ηγέτης που ατύχησε επειδή ανακόπηκε βίαια η πορεία του προς αυτό που οραματίστηκε για τον κόσμο. Ήταν ο ίδιος ο Θεός που "ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού" (Φιλ. 2:8) για να εκπληρώσει το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου. Αυτό προϋποθέτει την ενεργή αποδοχή ότι ο μόνος τρόπος σωτηρίας είναι να δεχτούμε τη θυσία Του και να τοποθετήσουμε ως κυρίαρχο στη ζωή μας τον Ιησού Χριστό. Η κυριαρχία Του μας κάνει "καινούριους ανθρώπους, για να μπορούμε να κάνουμε καλά έργα, που τα προετοίμασε ο Θεός, για να είναι μ' αυτά γεμάτη η ζωή μας" (Εφ. 2:10). Αυτό είναι κάτι που ο εγωισμός μας μάς ξεγελάει να θεωρήσουμε σαν ��κλαβιά, ενώ πρόκειται για την ύψιστη ελευθερία, και μας οδηγεί στην απαξίωση του γεγονότος της Ανάστασης.

Μια δεύτερη συνέπεια είναι ότι η Ανάσταση μας οδηγεί σε μια αναστάσιμη πίστη. Μια τέτοια πίστη καθοδηγούσε ακόμη και τους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης. Όταν ο Αβραάμ, υπακούοντας στην εντολή του Θεού, κάνει την οδυνηρή οδοιπορία προς τον τόπο Μοριά για να προσφέρει ολοκαύτωμα το μονογενή του γιο Ισαάκ πάνω στο θυσιαστήριο που χτίζει με τα χέρια του, είχε μία σκέψη στο μυαλό του: "ο Θεός μπορούσε και τους νεκρούς να ξαναφέρει στη ζωή" (Εβρ. 11:19). Αυτή η αναστάσιμη πίστη του δεν προερχόταν από το γεγονός ότι καιγόταν από την επιθυμία να δει τον πολυαγαπημένο του μοναχογιό που τον περίμενε τόσα χρόνια ενάντια στις αντιξοότητες να επανέρχεται από τους νεκρούς μετά από τη θυσία. Προερχόταν από την επαγγελία του Θεού σ' αυτόν ότι θα τον ευλογήσει ως πατέρα ενός μεγάλου έθνους. Ο Αβραάμ γνώριζε ότι ο Θεός θα τηρήσει την υπόσχεσή Του ανεξάρτητα από τις φαινομενικά αντίρροπες επιθυμίες Του. Η κοντόφθαλμη λογική μας μάς επιβάλλει να ερμηνεύουμε λανθασμένα όσα μας προσφέρει ο Θεός και μας στερεί την αναστάσιμη πίστη στην παντοδυναμία Του να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του.

Θα ήταν υπερφίαλο να ισχυριστούμε ότι εδώ εξαντλείται η ανάλυση της θεϊκής Ανάστασης. Έχοντας, όμως, στη σκέψη μας τις συνέπειές της στη προσωπική μας ζωή ας διακηρύττουμε, όχι μόνο με τα χείλη, αλλά και με την καθημερινότητά μας, "Χριστός Ανέστη"!

Αρίσταρχος Κατσάρκας

[eethblog]

Covid-19 (B)*

Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα δοκιμασιών στις ζωές ανθρώπων του Θεού μέσα στην Αγία Γραφή.

Ο Ιωσήφ μπήκε στη φυλακή, ενώ ο Θεός θα μπορούσε να τον κρατήσει έξω από αυτήν (Γένεση 39:20-22). Ο Δανιήλ θα μπορούσε να ήταν μακριά από τον λάκκο των λιονταριών, ενώ τελικά ρίχθηκε σ’ αυτόν. Έτσι το ήθελε ο Θεός (Δανιήλ 6:6-23). Θα μπορούσε ο Θεός να είχε εμποδίσει να ριχτούν οι τρεις νεαροί Εβραίοι στο φλεγόμενο καμίνι κι όμως δε το έκανε (Δανιήλ 3:1-26). Θα μπορούσε ο Θεός να αποτρέψει ο Απόστολος Παύλος να ναυαγήσει τρεις φορές. Κι όμως το επέτρεψε να γίνει και τις τρεις φορές. Ο Θεός επιτρέπει να έρθουν δοκιμασίες, προβλήματα στη ζωή μας, με αποτέλεσμα, μέσα από τη δοκιμασία να βρεθούμε πιο κοντά Του.

Ο Covid-19 είναι μια δοκιμασία. Μια δύσκολη, περίεργη και ύπουλη δοκιμασία. Ας μας κάνει να στραφούμε στο Θεό κι ας μας κάνει να εξαρτηθούμε μόνο από Κείνον, αντί να στηριζόμαστε στον εαυτό μας. Ποτέ δεν θα καταλάβεις πως το μόνο που χρειάζεσαι είναι ο Θεός, αν δεν περάσεις μέσα από μια περίοδο που ο Θεός θα είναι το μόνο που έχεις.

Όποια κι αν είναι η αιτία (εκτός να τη προκαλέσουμε εμείς) καμία δοκιμασία δεν θα έρθει στη ζωή μας χωρίς την άδεια του Θεού. Όσα συμβαίνουν στη ζωή των παιδιών του Θεού είναι πάντοτε από την έγκριση του Θεού και τα χρησιμοποιεί για το αγαθό, παρά τη πρόθεση του εχθρού της ψυχής μας για το αντίθετο.

Ο Θεός είναι ο απόλυτος Κύριος, ακόμη και στη δοκιμασία το σχέδιό Του είναι η αύξησή μας η πνευματική. Οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας έχει την ιδιαίτερη σημασία του για τη πνευματική μας πρόοδο (Ρωμαίους 8:28-29).

Ας εκμεταλλευτούμε αυτή τη περίοδο της ζωής μας, μέσα σ’ αυτή τη πανδημία, για να πλησιάσουμε τον Θεό. Καμία δοκιμασία δεν έρχεται χωρίς να κρατά ένα δώρο. Μην το κοιτάμε, ας το ανοίξουμε, είναι δικό μας, ας το βάλουμε στη ζωή μας.

Ξέρουμε πως ο μόνος δρόμος για να επιστρέψουμε στον Θεό είναι ο Ιησούς Χριστός (Ιωάννης 14:6). Μετά από αυτό, σημαντικές και απαραίτητες βοήθειες, στην πορεία μας αυτή είναι η μελέτη του λόγου του Θεού (Αγία Γραφή), η προσευχή και η συντροφιά με άλλους πιστούς στο Θεό.

Κλείνω με τα λόγια της επωδού ενός ύμνου που έγραψα τους στίχους για ένα Ανοιξιάτικο Συνέδριο στη Λεπτοκαρυά:

Πλησιάστε τώρα στο Θεό, χαράζει η ώρα στον ουρανό. Στενεύουν οι καιροί στη γη, άλλη στιγμή ας μη χαθεί!

Μ’ αγάπη, Ανέστης Πεταλίδης

*Το πρώτο μέρος του άρθρου μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: Covid-19 (A).