#/tumahol din

[aestherin]

bakit pa pipili, di ba pwedeng both na lang? -arf arf awooo kagat anon

true, harem is the key!!🫶

[meromessy]

marunong din aq tumahol arf arf

[tmasckotoko]

mahiru shiina kaya kong tumahol ok lang din kapag kabit lang ako cge lang PAYAG kana

[atamabs]

Shift was fine. Nastress lang ako sa unang call, ang tagal nya tas ayaw nya mag let go. Tas si monchi biglang tumahol ng pagkalakas lakas, ayun pala umuwi ang papa ni aj. Hays, rinig na rinig sa call. Sana huwag maaudit.

Speaking of audit, OMG APAT NA ANG 99% KO THIS MARCH!!!! IM SO KILIG KASI PARANG ANG SWERTE KO SA QA. O chamba lang? Hindi ko alam. Nanamnamin ko na lang. Lol

Mag vto sana ako kaya lang sabi ni tl mag aux 4 ako for townhall. Buti na lang, at least di ako mabawasan ng sahod. Okay na ko sa 1hr na pahinga sa calls. In-announce sa townhall yung regularization namen, wala lang. Nakatagal pala talaga ako dito. But i still want to work sa ospital. 🥲

Nag tanong din pala si tl if gusto ko bang 4 days straight na onsite or once a week na onsite this april. Team Tisay ang may options para don, pero next month once a week lang yata. Malalaman pa. So far nakakayanan kong mag wfh.... may depende pala sa case. Hahahahaha

Here's my officemate this shift; bang kukulit.

[closer-stars]

d-did you even sleep???

MAMI PLEASE AHAHAHAHHAHAHAHAHA

nahawa lang po ako sa ateez :((( sila literal nagba-bark e

mga 2 hours pero ill nap mamaya. Nocturnal pero may appointment sa umaga ngiek

Kasalanan ni wooyoung at yunho 😩✊🏼

[notababy-babygirl]

Parang tru din na hindi ka maganda. 🤣

Sabi ng insekyora. Di na nga ako maganda dami pang hanash. Oh wag na tumahol, di naman ako maganda.

Wag ngayon.

[artisticanxtiety]

USO

Akda nina: Alejandrino, Sofia; Velasquez, Nichole; Fermin, Benedicto Jr.

Tema/Isyu: Over-consumption

Bili, gamit, tapon— iyan ang gawain ng mga tao sa taong 3025. Sa bansang Estados Unidos ang may pinakamalalang kaso ng pagkonsumo. Karamihan sa mga naninirahan sa US ay mayayaman at may kaya-kaya. Araw-araw, ang mga bagay na ibinibenta sa mga mall ay pinapalitan kaagad ng mga bagong dating na produkto. Ang pasok ng pera ay mabilis at lubos na yumayaman ang lahat ng negosyante. Ngunit ano ang magagawa mo kung ipinanganak kang mahirap sa isang bansang ganid sa yaman at pagkonsumo?

Sa gilid ng kalye ay makikitang nag-iisang naglalakad ang isang batang babae. Ang kanyang damit ay hindi angkop sa kasalukuyang klima— taglamig at makikitang ang kanyang mga kalamnan ay naninigas sa lamig. Dumiretso ang batang babae sa isang bahay na mayroong isang napupunding ilaw at sira-sirang haligi. Doon ay makikita ang kanyang mga magulang, ang kanyang nanay at tatay.

Si Magi, labindalawang taong gulang na batang babae, ay kadalasang tahimik lamang at sumusunod sa mga utos ng magulang niya, galing siya sa pamilyang may trabaho ngunit hindi sapat ang suweldo upang buhayin sila. Ang kanyang mga magulang ay araw-araw na nagtatrabaho upang siya ay mapag-aral. Gigising ng ikaapat ng umaga ang kanyang mga magulang upang maghanda at sa ganap na ikalima ay aalis na sa kanilang tahanan. Habang si Magi ay pupunta naman sa kanyang eskwelahan.

Tuwing papasok sa eskwelahan si Magi, makikita niya ang mga kaklase niya na palaging may bagong mga gamit. Laging kinukutya si Magi dahil palagi na lang siyang wala sa uso. Kadalasan sa araw-araw ay magkakapareho ng damit ang kanyang mga kaklase. Sa araw na ito, ang lahat ng kababaihan ay nakasuot ng pulang sapatos, puting damit na umaabot sa tuhod ang palda at isang malaking dilaw na ribbon sa kanilang ulo, samantalang si Magi lamang ang naiiba.

Isang malabo na masa lamang ang nakita ni Magi nang siya ay pumasok sa silid-aralan. Ang daldal ng mga ka mag-aral niya ay naging mga titig at bulong. Nakaramdam si Magi ng kahihiyan. Ang ibang mga babae ay lumapit sa kanya at pinaglaruan ang kanyang damit, "Ano 'yang suot mo, Magi?" Sinabi nila habang ipinapakita ang kanilang mga bestida at bow. Walang sinabi ang kawawang babae. Hinila nila ang kanyang buhok habang pinagtatawanan siya, ang mga lalaki pagkatapos ay sumali sa pagtawa. Sa ilang segundo ay puno na ng tawanan ang silid-aralan.

Dito nalaman ni Magi ang salitang inggit. Ang inggit na naramdaman niya ang magbibigay-daan sa pagkonsumo sa kanya ng sistema.

Pagkauwi niya ay dali-dali siyang pumunta sa kanyang nanay at tatay upang sabihin na gusto niya ng pulang sapatos, puting damit, at dilaw na ribbon. “Ma, pwede bang bilhan mo ako nito?”, ang sabi niya. Sa una’y nagtataka ang kanyang mga magulang dahil hindi sila sanay na humihiliing si Magi ng kanyang gusto. Ngunit sa dulo’y pumayag din sila.

Kinabukasan, natutuwang pumasok si Magi sa eskwelahan nang nakapulang sapatos, puting damit, at dilaw na ribbon sa pag-aakalang ganito rin ang susuotin ng lahat. Ngunit, hanggang sa ngayon, siya pa rin ang naiiba. Ang kahapong uso ay natapon na ngayon.

“Ano iyang pinagsusuot mo Magi?”

“Hindi mo ba alam na kahapon pa iyan? Wala nang kwenta yan.”

“Ganyan ba kahirap ang pamilya mo, pati mga nasuot na binibili pa rin? ” ani ng kanyang mga kaklase sabay hablot ng kanyang ribbon.

Sa sandaling iyon ay para bang nawalan ng pag-asa muli si Magi, na kahit kailan ay hindi siya tatanggapin ng kahit sino.

Dali-daling umuwi si Magi nang marinig ang tunog ng kampanang naghuhudyat ng pagtatapos ng klase. Hinarap niya ang kanyang mga magulang at saka sinabing gusto niya ng mga damit na uso para bukas. Isang galit na pananalita ang lumabas sa kanyang bibig. Nagulat ang kanyang mga magulang dahil hindi ito ang Magi na kilala nila. Dahil sa pag-aalala nila sa kanya ay um-oo na lamang sila at nangakong bibilhin ang gusto niya.

Araw-araw ay nababago ang mga nauuso, araw-araw din ay magpapabili si Magi ng kanyang gusto. Hindi lamang damit ang napapalitan sa araw-araw, kasama na rin ang mga porselas, bag, pagkain, at mga inumin na ginugusto niya sa kabila ng kanilang katayuan.

Simula noong sumabay sa uso si Magi ay tinatanggap na siya ng kanyang mga kaklase. Sinasamahan siya tuwing magtatanghalian na, pati na rin sa pagpunta sa mga banyo. Bago ang lahat ng ito kay Magi, kaya natutuwa siya nang husto, at sa wakas ay naging parte na siya ng isang bagay. Nahuhumaling siya rito.

Matapos ang unang klase nila Magi ay niyaya siya ng isa niyang kaibigan na kumain. “Magi, tara na at sabay tayong kumain!”, “Sige, halika na.” sagot naman ni Magi. Habang kumakain sila, napansin ng kaibigan ni Magi ang bago niyang suot na sapatos at sinabing, “Wow! Magi, ang ganda naman ng bago mong sapatos. Iyan yung ipinalabas sa T.V. kahapon diba?” sabi ng kabigan ni Magi. ”Oo! Bagong bili ito ng aking mga magulang,”, ”Ayy, ganon ba? Nabalitaan ko din na may bagong sapatos na ilalabas bukas kaya’t nagpabili na ako kay mommy.”, ”Ah iyon ba? Nabalitaan ko rin iyon at nagpabili na rin ako.” sagot ni Magi sa kaibigan niya.

Hanggang sa isang araw, isang bagong nauuso na naman ang lumabas. Isang inumin.  Sinasabi nilang sasaya ka kapag ininom mo ito. Alam ng magulang ni Magi na matutuwa ang kanilang anak kung bibilhin nila ito, kaya’t dali-dali silang pumunta sa pinakamalapit na tindahan. Pagdating nila ay marami nang tao ang nakapila at sabik na sabik matikman ang nasabing inumin. Lumipas ang tatlo’t kalahating oras ng paghihintay— sa wakas ay sila na rin ang nasa unahan.

“Gusto naming kunin yung in-order ng nasa harapan namin. Tatlong piraso.” Sabi ng nanay. “480 dolyar.” Malamig na sagot ng nagtitinda. Napatingin ang mag-asawa sa isa’t isa. Alam nilang hindi sapat ang dala nila, “ Isa na lang ho.” Tugon ng tatay. “160.” Sagot ng tindera. Napalagay ng kamay sa ulo ang tatay habang pinagmamasdan ang kanyang asawang kinakalikot at tinitignan ang bawat sulok ng kanilang pitaka. Kulang— hindi sapat ang dala nila kahit na isa na lamang ang bibilhin nila. “Bibili ba kayo?” Sigaw ng tindera. Nagpasensya ang mag-asawa at saka dali-daling umalis. Sa paglalakad ng mag-asawa ay pareho silang nag-aalala kung saan makahahanap ng nasabing inumin. Ayaw nilang nalulungkot at nagagalit ang kanilang nag-iisang anak, kaya’t desperado silang makahanap ng mapagkukunan nito.

Sa gilid ng kalye ay makikitang nag-iisang naglalakad ang isang batang babae. Ang kanyang damit ay hindi angkop sa kasalukuyang klima— taglamig at makikitang ang kanyang mga kalamnan ay naninigas sa lamig. Dumiretso ang batang babae sa isang bahay na walang ilaw at sira-sirang haligi. Doon ay makikita ang kanyang magulang, ang kanyang tatay.

Nakita nilang may dala-dala itong supot ang batang babae. Sa loob ng supot ay dalawang inumin— ang inumin na ito ay pareho sa inuming nais nilang bilhin. Kaya’t napagpasyahan nila na kunin at nakawin na lamang ang mga inumin. Plinano nilang pumasok sa bahay at palihim na kunin ang supot.

Dahan-dahan binuksan ng tatay ang bintana kung saan ang supot na naglalaman ng mga inumin ay malapit. Walang ingay at buong ingat na inabot ng mag-asawa ang supot ng inumin. Subalit, sa kasamaang palad ay hindi nila inaasahang may biglang tumahol na aso at nagising ang magtatay. Nagmamadaling hinablot ng mag-asawa ang supot at tumakbo pauwi sa bahay.

Hating-gabi na noon, kaya’t tulog na si Magi. Pagkauwi ng mga magulang niya, binuksan nila ang pinto sa kanilang tahanan ng dahan-dahan upang hindi magising ang kanilang anak. Sa dala nilang supot ay makikita ang dalawang lata. Para ito sa kanilang anak pero para bang may nag-uudyok sa kanilang inumin ito. Dali-dali, ang mag-asawa ay pumunta sa kusina para buksan ang mga lata. Sa isang lagok, ang mag-asawa ay sabay na nakadama ng pagdilim ng paligid.

Kinabukasan ay bumangon si Magi dahil sa ingay na nanggagaling sa labas. Nanggaling ang mga ingay na iyon sa mga sirena ng ambulansya. Tumingin si Magi sa labas, at ang nakita niya ay ibang mundo kumpara sa dati niyang nakagisnan. Maingay ang mga sirena, madumi ang paligid, nagtatambakan ang lahat ng mga gamit ngunit ni isa ay wala siyang makitang tao.

Lumabas siya para tingnan pa ang nangyayari. Naghahanap siya ng pwedeng tanungin, ngunit siya lang ang tao na nasa labas. Nagikot-ikot pa siya at nakita niya ang mga gamit niya dati na nakakalat sa kalsada, sinundan niya iyon hanggang sa napadpad siya sa isang lugar, at doon nakita niya ang isang malaking butas. Isang malaking butas na para bang daanan ito papasok sa loob ng kawalan. Nakita niya ang isang telebisyon sa gilid, gumagana pa ito ngunit pa putol-putol ang sinasabi, kaya hinampas niya ito para gumana. Sa ikatlong hampas ay umayos ang signal ng telebisyon. Nakita niya ang nakatigil na screen ng balita, kung saan, sinasabi na katapusan na ng mundo, ngunit naputol ito noong sinasabi na ang dahilan. Nawalan na ng pag-asa si Magi.

Bigla na lamang nagbago ang nakalagay sa screen ng telebisyon. Lumabas ang komersyal ng bagong inumin na sinasabing nagbibigay ng kaligayahan sa kung sino man ang iinom nito. Sa taas ng telebisyon ay mapapansin ang kaparehong inumin. Kinuha ito ni Magi at pinagmasdan nang mabuti. “Katapusan na lang din naman ng mundo, hindi naman makakasama kung iinumin ko ito.”

At nagdilim ang paningin ni Magi.

[babaengartsy]

Napaparanoid ako sa aso namin. Hindi siya kumain ng dinner!!! Nag-aalala ako nang malala. Okay naman siya nung mga 5pm kasi nilabas pa ni papa para magpoop. Nung pinasok din sa loob, okay naman dahil nilalaro niya pa toy niya. Tapos nung tumahol na siya para kumain, edi syempre hinanda ko na. After ko ilagay sa tray niya, ‘di naman siya kumain????? Eh last kain niya kanina pang 8:30am tapos dentastix lang. Pinalabas ko siya kani-kanina lang habang nagluluto ako ng fries. Active naman siya. Balak niya pa kuhanin ‘yong slippers. Grrr.

Napaparanoid ako kasi kaninang umaga habang hinihila niya ‘yong basahan paghatak ko parang ewan ko kung natama ulo niya sa lapag? Huhuhu may red kasi bandang noo niya tapos parang may something sa mata na namamaga(???). Hindi ko na alam. Nagpapanic ako. Naguguilty rin na baka nasaktan siya kanina. Huhu mama!!! Sana okay na siya bukas.

[ayyyayayra]

#LAYA Day 1

Fulfilling po ang pagkakaroon ng alagang aso. Sobrang nakakagaan ng pakiramdam ang presensiya ni Laya lalo nang una kaming magkita at mahawakan ko siya. Binuo niya rin ang araw ni Sidney ngayon at ganoon din ang sa kanya dahil ito ang unang araw na tumahol siya. Ang dami kong kalmot ng aso dahil kay Sidney at sa kagustuhan niyang makalaro si Laya. Jan. 12, Sabado

[thedriftedheart]

Nostalgia

Pag nabuksan minsan ang isang alaala, dere-derecho na. I was talking to a young friend online, how she struggles with finances, she worries for her fam as she's still a student. We had a long convo, and really, nothing's easy in this world. I was a working student too, I just tried my luck when I applied at work, even if I'm still a student hindi naman maaapektuhan work ko, and won't have any problem too when my only request was to be retained in GY shift. And not that I'm lucky, thankful din ako na napansin agad ng management ang dedication and hard work ko, I was promoted kahit student pa lang ako that time, wala naman kasi silang part time so full time at work and full load subject sa school. GY shift at work and day shift at school, malaking ginhawa ang promotion ko kasi gumaan workload ko tho mas mabusisi ang duties, needed detailed analysis, reports and other important factors para ma-meet requirements ng clients, and good thing na nami-meet ko naman as IM. Hindi ko rin naman napapabayaan ang pag-aaral ko tho not exemplary. Bago ko rin pasukin yun I wonder and doubted myself at natakot din ako kung kakayanin ko ba talaga, o baka may masayang lang ako na panahon, but I chose to face it and headed on, sa support ni Nanay at ng mga kaibigan ko, I tried and was able to overcame it all. It was hard indeed, but when I think about it now, for me, it seems things were much simplier before..

Aug 6, 2022 3:03 PM 

______________________

Dumaan sa tl ko ang shared post ng fave ko about the cute dog, na-miss ko mga aso namin dati sa bahay. Cats are cute and sweet too, naturally na malambing kaya madali i-cuddle since yun din ang gusto nila lagi, malambing at sweet din naman ang mga aso mas magaslaw at maligalig nga lang sila compared to cats. Tho for me, mas loving ang aso, they're naturally a protector too, yung pusa kasi sila ang amo, cutie. Dogs can sense your feelings and can express love in their own way. Lahat yata ng alagaan naming aso, have shown that kind of protection, sense of feeling and love expression, kahit hindi namin i-train, may mga ginagawa to protect us. Naalala ko nun yung aso namin na si Bidoy, that time bf pa lang ni te Naz si kuya Boy, everytime dadalawin ni kuya Boy si ate palapit pa lang sya sa gate si Bidoy sobrang tahol na sa kanya, tapos lalapit kay kuya Boy habang ina-angilan pero hindi naman sya nangangagat. Pag sinasaway namin titigil sya pero susundan si kuya Boy kung saan uupo, tapos babantayan nya si kuya Boy habang kausap si ate. Kapag ginalaw ni kuya Boy paa nya tatayo si Bidoy tapos aangilan yung paa ni kuya Boy, parang sinasabing wag syang kikilos, upo lang, natatawa ako pag naaalala ko, nakakamiss.. Then one time din katitigil pa lang ng ulan nun, yung mga bunga ng bayabas sa harap ng bakuran namin parang biglang ang daming hinog, si tita Fe na kapitbahay namin na close ni ate pumunta sa bahay para manguha ng bayabas, dahil nabasa ang mga dahon, mejo nakayuko ng konti yung mga sanga na may mga bunga, kaya konting talon lang makukuha mo na, so nakatuwaan ni ate Naz at tita Fe na mag-agawan sa pagkuha ng bayabas. Tapos biglang tumahol si Bidoy sabay damba sa likod ni tita Fe, para nyang napasan yung aso namin. Akala kasi ni Bidoy inaaway nya si ate, napasigaw na lang si tita Fe, natatawa pa rin ako kapag naalala ko ngayon kung paanong pinapatingnan ni tita Fe yung balakang nya kasi parang nakagat daw. But she's not bitten, hindi nangangagat si Bidoy, nakalmot nya lang si tita Fe. Meron ding time na pinagbantay ni ate Naz ang aso namin ng iuulam na isda, sinisilip namin kung kukuha kahit isa pero hindi, naka-upo lang sya sa tabi ng balde ng isda habang binabantayan. Sumasama din sya pag nag-a-outing kami dati, nakakatuwang tingnan nun si Bidoy habang lumalangoy, tapos pag mejo malalim na iiyak sya sabay ikakapit yung dalawang paa nya sa balikat ni Nanay. Pagagalitan naman ni Nanay na parang bata, "sasama sama ka tapos ngayon iiyak ka", tapos sasagot naman ng maikling alulong si Bidoy kasunod ang maiksing iyak.. Masarap balikan ang nakaraan, na may kurot sa puso na dala ng nostalgia..

Aug 6, 2022 2:22 AM 

______________________

[tangian]

June 10, 2018 - August 11, 2018 Yan ang tinagal namin sa lugar na ito. Hindi akalain na maaattach ka pala sa ordinary everyday routine na nangyari sa dalawang buwan.

National Irrigation Administration (NIA)’s Gate Entrance. Haha lucky na nakarenta kami dito haha. Trabahador lang kasi ng NIA mga nakatira dyan. Pero dahil sa kaibigan ng tito ng kasama ko yung tagapamahala (wat) nakapagrenta kami sa presyong ₱ 4, 000 para sa 2 months (lumagpas pa nga kami ng one week e haha) Abandoned Hospital at School sa parang village na ito haha. Parang kakatakot sa unang titigan. Nung last weekend na pagstay ko nga e plano ko libutin yung school e kaso bigla may tumahol na aso kaya takbo agad hahahhaha pero sayang syempre Mahaba din lakarin mula sa entrance ng gate hanggang sa tinitirhan namin (third pic, first row). 5 minutes kung mabagal ang lakaran. Kakapagod din kasi paakyat sya kapag lalabas na kami ng gate. Kaya hingal na hingal kapag papasok na. Tapos the best kapag nagbubuhat kami ng inorder namin na mineral water. Sa labas pa ng gate nakakabili hahaha.

Church. Mukhang abandoned church din pero nakapagsimba na ako once dyan. Pinilit ako ng mga kasama ko na magsimba nung narinig yung kampana. BTW ako lang nagsimba kahit pinilit ako. Yung isa Adventist at yung isa Atheist jk. At maganda naman sa loob. Iilan lang nagsisimba din at minsan lang ata magmass sa isang buwan. May Basketball court sa loob at may malaking puno na tinatambayan ko magisa para makasagap ng connection. Mahina Globe sa area na to e huehue

Si Blackie. Haha pinangalan ni Ralph dahil black.......... Yan yung pag papasok kami o kaya umuwi, basta makita kami, susundan kami. Tapos pagtinawag mo naman, magmamayabang at bibilisan takbo. Mamimiss kita Blackie. Kung may Wi-Fi hotspot, Meron din siguro Data Hotspot- HAHAHAHA. Sa dalawang buwan, hindi ko kaya na walang internet talaga. Kaya lagi ako nagpapaload nung 50 pesos promo dahil may nilalaro ako sa phone. Bumibisita naman ako sa Tumblr pero hindi ako nagpopost haha pwede na maging ninja! Sorry sa pagiging inactive UwU. Neighborhood. Mababait naman. May nakikicopy pa sa amin ng mga movies, si Kuya Julius. Tapos meron din nagpahiram sa amin ng sampayan tapos may nagyayaya din sa amin na makipaginuman. Ang the best sa neighborhood na to, kapag umaga may nagpapatugtog ng gitara. 

[jowanderer-blog]

Destinasyon

Basang-basa, halos hindi makakita dahil sa walang tigil na pagpatak ng tubig mula sa aking pilik-mata. Ngayon lang din nawari na hindi ko pala alam ang dahilan ng aking sitwasyon ngayon. Wala akong ibang nakikita, kundi mga daan na pasikot-sikot. Gusto kong iangat ang aking mga paa upang ako ay gumalaw mula sa aking pinaroroonan. Ngunit sa aking unang hakbang, tsaka lang nawari na hindi pala alam kung saang daan ang tatahakin. Sa aking isipan, "Bahala na". Sa pagtapak ng aking pangalawang hakbang. Tila hindi na makahinga sa hindi mawaring dahilan, maaaring dahil sa tubig? Unti-unting may nakikitang liwanag, at parang hugis na gumagalaw sa aking harapan. Tao? Parang hindi. Nang tuluyan nang luminaw ang nakikita, tsaka lang napagtanto na si Jasper pala. Ang aming napakalikot at minsan nakakairitang aso. Basang-basa na pala ako sa kakadila niya sa aking mukha. Palagi niya akong ginigising araw-araw pero ngayon lang ako matagal nagising. Malamang dahil sa matagal ako natulog kagabi dahil sa Papel Pananaliksik naming na kinailangan kong tapusin kagabi. Tumahol na si Jasper na nakapagpagulat sa akin na siya ring dahilan na naalala kong Lunes nga pala ngayon. Dali-dali akong tumayo sabay punas sa aking ngayo'y malagkit nang mukha. Tumakbo na si Jasper papalabas ng kwarto na tila may dapat siyang puntahan pagkatapos niya kong gisingin. Buti pa siya, alam niya kung saan siya patungo. Inalis ko na ang aking nalihis na isipan at kinuha na ang aking tuwalya patungo sa banyo upang maligo. Bago tuluyang isinara ang pinto, nahagip ng aking mata ang orasan sa sala na nagpapakitang alas sais na pala. Mahuhuli na ako. Nang tuluyan nang maisara ang pinto ng banyo, sa likod nito, may nakita akong mga langgam na nakapila'ng tila mga sundalo. Saan kaya sila patungo? Alam kaya nila ang kanilang dinadaanan? Pinisil ko ng aking daliri ang isang bahagi ng kanilang linya at sila lahat nagsitakbuhan papalayo sa kanilang linya. Nagulat ako dahil kinatok ng malakas ng aking kapatid ang pinto. Dali akong nagbuhos ng tubig sa aking sarili at naligo na ng tuluyan. Pagkatapos kong maligo, napansin ko bago ako lumabas ay muling naayos ang linya ng mga langgam at nagpatuloy sa kanilang landas na aking inabala kanina lamang. Hindi ko na masyado naobserba dahil kumatok na naman ulit ang aking kapatid dahil siya ang susunod na maliligo.

Nagbihis, kumain at lumisan na ako sa bahay. Bago lumabas, alas sais i-medya ang sabi ng orasan. Nagsimula na akong maglakad patungo sa iskwelahan. Dahil malapit lang ang aming bahay at pwede lang lakarin. Habang naglalakad, bumalik ang aking pag-iisip sa mga langgam at kay Jasper na parehong aking pinangingimbuluhan sapagkat tila dalubhasa na sila sa kanilang mga dinadaanan. Agos ng ilog aking naririnig. Oo nga pala, nandito na ako sa tulay, hindi ko na namalayan dahil sa labis na pag-iisip. Napatalon ako sa tunog ng isang palaka na muntikan ko ng maapakan sa aking daanan. Lumingon ako sa ilog, nandoon ang ibang mga palaka, kasama niya siguro. Nawawala siguro siya, o tinahak lang niya ang ibang daan dahil sa kanyang pagka mausisa, o baka dahil sa kanyang kagustuhan lamang. Ang tapang niya pala, kahit di niya alam ang kahihinatnan niya sa daang kanyang tinahak, patuloy pa rin siya, siguro dahil sa isang hindi na matatawarang tunguhin sa buhay. Inangat ko na ang aking paa at humakbang ng malaki upang hindi ko siya maapakan. Nagpatuloy na ako sa aking paglalakad. Sa pagpapatuloy ko sa kalyeng dinadaanan, aking nahulo na may pigura na sa pagpapatuloy ng aking pagtahak sa daan, lumalaki. Nang ito’y naging malinaw, ito pala’y aking kaibigan na hinihintay ako. Si Shane na madalas kong kasabay tuwing umaga papuntang eskwelahan. Hindi man kami magkaklase pero masasabi kong magkalapit kami. Talagang hinintay niya ako, kahit medyo huli na kami para sa seremonya ng pagpapatas ng bandila. Lunes kasi eh. Nang maabutan ko na siya sa kaniyang kinaroroonan, nagpalitan agad kami ng mga karaniwang pagbati naming tuwing nagkakasabay kami. Sa daming beses na naming naglakad nang sabay, ang palagi niyang bukambibig sa akin ay gusto niya talagang magpatayo ng negosyo balang araw. Isipin mo mula elementary palagi na kaming magkasabay, at mula pa rin elementary niya bukambibig ang pagiging doctor. Buti pa si Shane, napakalinaw ng kanyang layunin sa buhay mula pagkabata pa. Samantalang ako, parang bala ng isang lasing na may baril. Sa oras na kalabitan niya ang kanyang baril, ako ay magiging ligaw na bala na walang patutunguhan sa buhay dahil sa malabong tunguhin ng lasing na nagpaputok ng kanyang baril. Nalilito na ako, sa mga diwang paikot-ikot sa aking isipan. Nalulunod ako sa umaapaw na pagkabahala ko sa lahat ng bagay. Sa aming pasulit mamaya, sa aming presentasyon sa PE sa makalawa, sa babayarin naming sa bahay, sa depresyon na maaaring dinadanas ng aking ina ngayon, sa aking hinaharap. Hindi ko na nabatid na nagpapahayag na naman pala si Shane tungkol sa mga maaring gusto niyang ipatayong mga negosyo. Napansin niya ang pagka walang malay ko sa kanyang mga pinag sasabi. Nawari niyang napakalalim ng aking iniisip at binatukan ako sapagkat eto na naman daw ako, palaging nag-aalala sa mga bagay-bagay na kahit hindi naman kailangan pag alalahan. Kaya ayun, tumawa nalang kaming dalawa sabay ganti ng batok sa kanya. Pagdating naming sa eskwelahan, malapit nang magsimula ang seremonya kaya paunahan kaming tumakbo patungo sa aming mga kani-kaniyang mga linya.

           Sa seremonya, nagmamasid ako sa lahat ng estudyante na naririto. Mayroong mga may bitbit na mga photocopy, nag-aaral siguro para sa pasulit na unang asignatura siguro. Mayroong tutok na tutok sa kanyang telepono sabay ngiti, nagbabasa siguro ng wattpad at kung ano pa iyan. Mayroong mga grupo ng magbabarkada na labis ang tawa tungkol sa isang bagay na sinabi ng isa nilang kasama. Sa sandaling pagmamasid ko, aking napagtanto na lahat pala tayo ay hindi alam kung anong kahihinatnan natin sa hinaharap. Lahat tayo bulag na tinatalima ang daang madilim at hindi pamilyar sa atin. Tungkulin lang natin na paliwanagin ang daang ating tatahakin sa pamamagitan ng mga tao sa ating buhay at ating mga pangarap sa buhay na magiging gabay natin sa ating paglalakbay patungo sa ating destinasyon dito sa walang habag na mundong ito.

[xwayahemsmood]

Last 23, 2017.

I’m from Cavite and he’s from Laguna. 12nn I left our house para maagang makapunta sa kanila gumawa pa ako ng alibi para lang payagan ng guardians ko na mag-overnight. Sabi ko pa “magsswimming po kami ng mga ka-officers ko sa school, overnight po yun”. Fortunately, pinayagan ako.

On my way sa terminal ng papuntang Laguna, sobrang traffic!! To think na dapat 10mins byahe naging isang oras. Sobrang lala ng traffic sa Tanza guys, swear.

Then exact 4pm, nakarating ako ng Calamba. Nakita niya agad ako, we gave each other a tight hug. Ngayon nalang ulit kami nagkita after a year!!

Sobrang traffic din sa Calamba, gawa magpapasko, ang daming tao.

6:35pm. Nakarating kami ng elbi. Imbis na 40mins ang byahe naging 2 and half. Nakipagpustahan pa siya sakin na matatagalan kami, sabi ko hindi yan, at kung sino matalo mangkikiss. Corny i know but cute. Tapos siya yung nanalo!! Ofc, laking laguna eh anong palag ko.

Pagkarating namin sa elbi, kumain muna kami sa KFC kasi gutom na gutom na ako hahahaha. Sa aming dalawa ako lang nagrice amp. Then after non naglakad-lakad na kami sa uplb, habang bitbit-bitbit ko yung fries.

So habang naglalakad, bumili kami sa 7/11 sa uplb, dumaan sa perya sa loob mismo ng uplb then may nakita akong aso anw, takot siya sa ako. Eh hindi ko na maubos yung fries so ibinigay ko sa aso then biglang sumunod samin yung aso, siya takot, ako chill lang hanggang sa napagod siguro yung aso kaya di na kami sinundan.

Then nung may nakasalubong kaming pusa, i said “meow” then nag meow din siya, hanggang nilandi na kami nung pusa, sinundan kami ng sinundan, tapos takot din siya ron, mas malakas daw kasi ang rabbies ng pusa.

Then out of the blue biglang ang daming tumahol na aso!! Tatlong aso!! Mukhang matatapang!! Tinatahulan kami, tangina takot na takot siya, actually patakbo na siya non at ready nang iwanan akong lapain ng mga aso but i told him to kalma. Buti nalang nakinig siya. But srsly, iiwan na nga raw niya ako non hahahaha.

After that, we took pics together then went to sm para magpapicture. Ipanglalagay namin sa wallet hehe. Sobrang awkward. Kasi shet. Ang awkward lang habang pinipictureran kami. Hahahaha.

After, almost 12am na non kumuha na kami ng room para mapagstayan. Naglaro kami ng cards. Nagmagic din ako sa kanya at manghang mangha siya. Hahahahaha. We also cuddled and kissed. I’m his first kiss daw but compare to me mas magaling siya lol. Anw, 2hrs lang tulog ko non. 6:30 umalis na rin kami ng room para magsimaba. Then after non kumain kami ng pares which is first time kong matikman and it was good.

Nagpahinga lang kami ng konti then 9am, umalis na ako, pabalik ulit ng Cavite. All I can say is kulang. Bitin yung pagsasama namin anw, looking forward naman for next time.

MERRY CHRISTMAS EVERYONE ✨

[hellodeepestdelusion-blog]

ANG CUTE

 Naghahagilap ako ng details for your incoming compet kasi I swore to watch all of your future competitions for better or for worst. I’ll be there to support you and your crew, always. I’ve seen you struggle. I’ve been there when you were just starting your career. I was there when you were teaching your alma mater’s product, stretching the capability of your skills to switch to other genres. I’ve seen you flex, cry, and jump due to the amount of joy that overflows within you. I’ve seen you receive lots of awards, from films, contemporary arts to dance competitions, and also seen you lose and work harder to be able to get that award for the second time around. 

I’ve seen you put yourself in a daydream. I know what you dream about and I know your plans. I was your diary from time to time and you were mine. You were like my ranting account and I was that one user who floods your feed at all cost.

You know how to cheer me up during video calls. That papogi pose of yours never fails to replace my sadness with something very genuine.

I’ve been with you through your ups and downs; through our ups and downs. I saw you at your darkest and tried my best to be the light that you needed. I tried to keep the torch burning to guide you, but I guess the flames kept you away from me. 

I’ve always wanted to see you accomplish your dreams, reach your suppose goals with the help of my presence because you told me that your dreams are for your family which acquires 75% and I’m the remaining realm of it, na halos ako yung bumubuo sa pangarap mo. 

I’m still trying to be the best supporter for you. I’m trying to let you see that I will never get tired of you, and will always free up my time to be there at every situation you have at hand. I will always try. 

I pray for you as I ask God to give me more strength to fight and wait for you. I know that I can still do, but I’m also asking guidance from him, to guide you with your decisions and guide mine too. 

You were with me when I was having an episode.

You were the one who made me feel guilty about what I eat which caused me to put the blame on you. I was cursing you for letting me eat that bulging amount of food. I went mad at you because I felt bloated pero, I just have to say this.

I want to thank you because you helped me fight Bulimia. Yes, I was blaming you but then I realized na you did a great job helping me battle against my fear. 

I confessed na you made me feel less about my worth nung una lalo na sa physique pero I’m proud to say na you finally made me feel secure about how I look, na I always look fine. You did a great job.

You were with me when I had a sleep paralysis. I always wake you up because I was scared and you wrapped your might around me to assure me that everything is okay.

You were the one and ONLY person who stayed up late when we were trying to catch the rat who kept on pestering us on our sleep. Bukas yung lamp and everything, kulang nalang lagyan natin ng white flower yung mata natin para magising tayo. Remember when we had to open the door para lang dun sa daga? Every 30 mins nagigising tayo. Tapos nakakatawa yung part na kinuha mo yung phone mo nagseach tayo sa google ng “How to keep rats away” tapos wala tayong makita edi kinuha mo yung speakers tapos naghanap tayo ng video sa youtube yung puro cat meows! HAHAHAHA mga 4 hrs yung playlist tapos mayamaya biglang tumahol si Borgy tapos nagtawanan tayong dalawa! HAHAHA! (I still laugh kapag naaalala ko).

I told you to keep yourself awake at pucha hawakan mo yung white flower hampas mo sa bakal kapag nakita mo yung daga HAHAHAHA si tanga ginawa nga! HAHAHAHA utang na loob! TAPOS NAGISING AKO KASI KUMAKALANSING NA YUNG WHITE FLOWER SA BAKAL TAPOS SABI MO “HINDI NAGANA!” TUMAYO KA, EDI TAYO DIN AKO HAHAHAHA CYST IT’S ALL WORTH IT. It was one of our literal sleepless nights! One of the funniest moments with you too. Best part? Ginising tayo ni tita kasi nakabukas yung pinto tapos nakahiga ako sa lap mo habang ikaw dedz while sitting, pareho tayong tulog.

You saw my flaws that are very unlikable and unlovable.

Our minds were inseparable, I was like your right hemisphere and you were my left. We functioned as one. We always get each other’s opinion such as does this suits me well? Does this font suits the poster? Does this color suits the layout? Does my edit looks weird? Does the color combination of my clothes match? What shoes should I wear? Should I wear these? Which jacket works better? Do you think we can have Mang Inasal after training? Do you think I’ll pass this course? Do you think we will win the competition? How was the other competitor’s performance? How was our run? and other random questions that I needed to answer to put your horses at ease. Of course, I gave you accurate answers regarding those.

Always remember that I will always be proud of what you will accomplish in the future. And I will always look forward to watch more competitions to support you. But always keep in mind that my support will always be there even though my presence is not.

 I might miss some of the most important events in your life but please know that I will always try my best to take a huge part of it. 

[emulatingrizal-blog]

Niño Salvador

 Naganap ang kwentong ito sa bayan ng San Diego.

Hindi na lamang isang karaniwang bayan sa Pilipinas ang San Diego. Wala na ang dating mapayapa at walang-dungis na ganda ng lawa bagkus ito ay puno na ng mga fish pens na pag-aari ng mga malalaking korporasyon na nagpaparami ng mga isda. Sa paglipas ng panahon ay unti-unti na ring nagsulputan ang mga istrukturang pangkomersyal. Napalitan na ang mga bukirin at palayan ng ilang malalaking mall, opisina, gyms, kainan, at iba pang mga establisyemento.

Nariyan pa rin ang simbahan. Nariyan pa rin ang pulong ng gubat, na kumpara sa simbahan na dinudumog ng tao, ay nilalayuan ng mga naninirahan sa San Diego. Sa bukana nito ay nakatirik ang mansyon ng mga Salvador na minana pa nila sa kanilang mga ninuno.

Si Niño Salvador ay isang estudyante ng medisina sa Ateneo de Manila University. Tulad ni Basilio, siya ay nasa ikalawang taon na. Siya ay matangkad, moreno, at gwapo. Siya ay may prominenteng nunal sa kanang ilalim na bahagi ng kanyang bibig tulad ng kanyang lola.

Ang kanyang lola. Matagal na nga palang may sakit ang kanyang lola. Kinukumbinsi niya itong magpatingin sa espeyalista ngunit nagmamatigas ito. May kamag-anak rin naman silang doktor. May pera rin naman sila.

Ngunit iyan ay nakaraan na. Ngayon ay mag-isa na siya.

“Moderno at progresibong San Diego,” bulong ni Nino sa sarili.

“Lingid sa kaalaman niyong lahat, may umaaligid pang manananggal dito,” patawang sabi niya na nasundan ng hikbi.

Sumigaw siya, “Laaaa!” Tumahol ang isang aso sa isang bakuran.

“Ba’t niyo ‘ko iniwan? I’m so lost!” bulong niya habang patuloy sa paghikbi.

Mag-isa at patagong nakaupo sa isang sanga ng acacia, tatlong oras na siyang nagmamasid at naghihintay ng makakain sa Calle San Pedro. Sa progresibong San Diego, may mangilan-ngilan pa ring barangay na napag-iiwanan—madidilim na eskinita, mga patagong kalakalan ng droga at seks, at mga nagugutom na sikmura.

Kumukulo na ang tiyan niya. Isang linggo na siyang ‘di kumakain mula nang pumanaw ang kanyang lola at tanggapin niya ang bato. Kung makapagbibigay lang sana ang bato ng unli kabusugan, e di okay. Kaso hindi.

Walang libing. Naglaho na lamang ang kanyang lola na parang alikabok sa hangin. Isang linggo niya nang pinag-iisipan ang lahat. Saktong ASEAN week kaya hindi niya kailangang magpakita sa klase. Normal pa rin naman siya, ngunit tulad ng iba na nababasa niya sa mga kwentong mito, alam niyang may panahong aatikihin siya. Tulad ngayon. Kailangan niyang kumain. Nagdidilim na ang paningin niya. Tao. Lamang-loob ng tao. Yun ang kinakain ng mga katulad niya di ba?

Tatlong linggo na ang nakakaraan at buhay pa rin siya. Manok ang naging pagkain niya simula noong gabing nakatambay siya sa puno ng acacia sa Calle San Pedro. Saktong may nakataling sabong na manok sa gilid ng tindahan. Wala namang nakakita. At least, ayon sa pagkakaalam niya. Bumalik siya ng unibersidad. Isa linggo rin siyang lumiban upang intindihin at pag-aralan ang magiging buhay niya ngayon. Nung tinanong siya ng isang kaklase, “May sakit,” lamang ang isinagot niya. Sa kabilang lamesa, maiging nag-iisip si Anastacio tungkol sa mga narinig niya.

  “Isang food trip lang, sa Calle San Juan!” bulong niya habang pinipigilan ang sarili na kagatin ang kaklase niyang dada nang dada sa tabi niya.

“Ninooooo! Pre, pakopya ako ng assignment mo mamaya ah?” sabi ng kaklase niyang kanina pa nag-iiingay. Si Tony.

Tinapik siya nito nang malakas sa balikat na natakot siya na baka ma-activate yung pakpak niya, “Sige naaaaa, pre! Tropa naman tayo.”

Sa isang taong magkaklase sila, hindi niya alam kung paano nakapasok sa medisina ang taong ito.

Inilapit nito ang mukha niya sa mukha niya.“Libre kita unli buffalo wings mamaya!” sabi ni Tony sabay kindat.

Pero nagpapasalamat siya kay Tony, dahil mabuti itong kaibigan.

Dalawang linggo matapos ang kanyang food trip sa Calle San Pedro, hindi na sapat ang isang manok lang.

“Sige,” sagot ni Nino.

 Tumambay siya sa Calle San Juan. Unli buffalo wings at gutom pa rin siya.

“Hindi na sapat, laaaa…ang dalawang bucket ng manooook... Ang kailangan koooooo…” kanta ni Nino habang naka-squat sa isang sanga ng acacia, umaasang susulpot ang namayapa niyang lola para iligtas at yakapin siya mula sa masamang panaginip na ito Tapos ipagluluto siya nito ng masarap na tinola.

Sa katotohanan ay hahampasin lang siya nito.

“TAO!” Sabay tawa na parang nababaliw na. Aminado siyang malapit na siyang magbreakdown. Hindi niya lubos maisip kung paano niya i-ma-manage ang pagpasok sa klase, pagdalo sa mga org activities, at pagsama sa mga yaya ng barkada niya na ganito ang sitwasyon niya. May isang bucket pa ng manok sa mesa kanina at may mga beer pa pero maduduwal na talaag siya—yung para bang magkakasakit. Baka sa pamamagitan ng pagkain ng tao ay maging okay siya. Nananaig na ang pagkamanananggal niya kaysa sa konsensya niya.

*Zoooom. Zuk. Pluk. Zzzuk. Zoooooom.*

Nagising siya mula sa pagkakahimbing.

May itinapon sa ilalim ng acacia.

Dugo. Naaamoy niya.

Tao? Hayop?

Nagmasid muna siya bago bumaba sa puno.

Kinapa niya ang sako.

“Ahhh!” Sigaw niya.

“@%#*^!#$&* Please don’t eat me, I’m innocent!” Dagdag niya habang lumalayo sa sako.

Tao.

Pagkatapos nang limang minuto ng pag-iisip, nilapitan niya at binuksan ang sakong parang minadaling itali.

Bata.

“Pagkakataon ko na,” naisip ni Nino. Matagal niya na ring hinihintay ito.

Gagawa na sana siya ng masama dahil mukhang patay na rin naman ang bata ngunit binagabag pa rin siya ng konsensya niya.

Pinulsuhan niya. Buhay pa ang bata ngunit malalim ang mga sugat nito.

 Naisakay na ang bata sa ambulansya. Kumukuha na rin ng mga litrato ang mga pulis na rumesponde sa lugar.

Napabuntong-hininga si Nino habang nagmamasid sa taas ng puno na pinaglipatan niya.

Masaya siya sa ginawa niya.

Simula noon ay napagdesisyunan niyang gamitin ang kanyang pagiging manananggal sa pagtulong sa mga batang target at biktima ng mga masasamang-loob tuwing gabi.

  “Oyyyyy! Ninooo!”

Binilisan ni Nino ang lakad niya ngunit maaabutan pa rin siya ni Tony.

“Paps!” sabay akbay kay Nino. Tumingin si Nino sa kasama. Tumingin lang din ito.

“Ano?” guilty-ng tanong ni Nino.

Tumingin lang ulit si Tony sa kanya.

Kinabahan siya.

Dahil sa kanyang bagong responsibilidad, hindi na masyadong sumasama si Niño sa mga yaya ng barkada. Malimit na rin siyang pumunta sa mga org activities. Noong una ay nakakapanibago sa kanila ngunit nasanay na rin sila kinalaunan. Ngunit nagbago at naging komplikado ang lahat nang kumalat sa unibersidad ang tungkol sa manananggal superhero na nagliligtas daw ng mga bata sa San Diego.

“Sama ka mamaya?” tanong ni Tony nang may pataas-taas pa ng kilay.

Napabuntung-hininga siya.

Mapapatawa nang malakas si Tony. “O bakit? Akala mo pagbibintangan kita? ‘Wag ka nga nagpapaapekto kay Tasyo. Pasikat lang yun.”

Nakatingin pa rin si Nino sa kaibigan niya.

“Pre, ‘wag ka ngang assuming. ‘Di ka papantay sa kagwapuhan ng manananggal na yun,” dagdag ni Tony habang tumatawa na parang baliw palayo.

“Mamaya ah. Kain din tayo,” sigaw ni Tony bago ito lumiko sa hallway.

Bumuntong-hininga ulit si Nino.

Kung bakit ba naman kasi mamayang gabi pa magpaplano ng Christmas Party kung kailan bilog ang buwan. Basta na lamang nagpatawag si Anastacio—presidente ng klase nila—at kailangan daw dumalo ang lahat.

Si Anastacio. Hindi lamang siya isang normal na kaklase. Siya rin ang mariing katunggali ni Nino sa klase. At noong mga nakaraang linggo ay lagi itong nakabuntot sa kanya, nakatingin nang parang mangdudukmal.

“Crush ka yata, pre!” kantyaw ni Tony nang lunchtime ng sumunod na araw pagkatapos ng Christmas Party planning meeting.

Tawang-tawa si Tony sa nangyari nang nakaraang gabi. Hindi niya maisubo ang kaning nasa kutsara sa takot na maibuga niya ito.

“’Di mo kasi pinapansin. Pinaulanan tuloy tayo ng bawang at paminta kagabi.”

Napabuntong-hininga na lamang si Nino. Kung ano man ang susunod na binabalak ni Anastacio ay wala na siyang pakialam.

(2014-19184)

[reinedropss]

170130

Kahapon nung nag hhingalo na si puro sobrang lungkot na ni Lucky nakatulala na tapos d nag iingay (madalas kasi syang tumahol, pabida) siguro namaalam sa kanya si puro.. Tapos ngayong gabi naman nakita ko yung mga mata nya sobrang lungkot at may luha. Usually sobrang takaw nya kumain at ang bilis bilis pa siguro kasi alam nyang wla na syang kaagaw. Natatakot akong mawala din si Lucky. Ang sakit mamatayan ng mahal mo no? Dati kahit gabi na nag kakadugan pa sila Lucky at Puro yung tipong nagpapatayan na sila. Na mimiss na siguro ni Lucky si Puro. 😭