oluveyalnzblog-blog

[oluveyalnzblog-blog]

Süprüz yapsanıza bana bundan.Minik bir kıza bunu çok görüyorlar.

[oluveyalnzblog-blog]

"Oha ne kadar zayıflamışsın." diyen insanlara para takasım var.

[oluveyalnzblog-blog]

Rapunzel demiş ki; Daha yeni kuaförden geldim saçlarımı sarkıtamam bozulur.Prens de demiş; Oraya gelirsem ananı sikerim.

[oluveyalnzblog-blog]

Her insan bedeninin çürüyeceğini bilir,bundan korkar.Ama çoğu insanın ruhu bedenlerinden önce çürür.

[oluveyalnzblog-blog]

Tecavüz meşru ise idam haktır! Kısas! #kadınolmak

[oluveyalnzblog-blog]

Daha kaç tane Nevin,Özgecan,Cansel... Yetmedi mi canlarımızı aldığınız!

[oluveyalnzblog-blog]

"Kadınların kiralık katile ihtiyaç duyduklarını sanmıyorum efendim.Çantamızda silah yerine makyaj malzemesi taşırız biz.Kırmızı bir ruj G3 mermisinden çok daha etkilidir.Hem bizler sizi öldürmek istersek içerden öldürtürüz,bedenen değil.Yani sizi ceset haline sokmayız fakat ceset olmak için yalvaracak hale gelirsiniz.Anlıyor musun?"

RuhunuSatanKadın ~Mustafa GÖRGÜÇ

[oluveyalnzblog-blog]

Ne bileyim,en derin yaramsın işte sarmaya bile kıyamadığım...

[oluveyalnzblog-blog]

Gittikten Sonra "Zaten orospuydu." derler ya hep :).Gönül kerhanesinin has pevenkleri :).

[oluveyalnzblog-blog]

[oluveyalnzblog-blog]

[oluveyalnzblog-blog]

Ben bir kadınım.Ve şiirlerden çok küfürlerde geçti adım.

[oluveyalnzblog-blog]

Ne limanı be,gezegeni yak kaptan.

[oluveyalnzblog-blog]

İçimdeki polyana tesbih çekip jilet atıyor susmalısın artık.

[oluveyalnzblog-blog]

Bir adam düştü Galata Kulesi'nden..

Tam 23 kere intihara kalkışmış ve her birinde de inatla hayata itelenmişti Ümit Yaşar Oğuzcan. Pek kişi bilmez bu hikayeyi , “Acılar Denizi” şiirinin nereden geldiğini ve asıl vicdan azabının ne olduğunu. Ümit hayattan kopmak için çok çabalamış lakin başaramamıştır, babası Lütfü Bey, annesi Güzide Hanım kahrolur oğullarının vaziyetine. Tabii bir de Vedat var. Ümit Yaşar'ın biricik oğlu. Babasına duyduğu müthiş bir öfke var içinde..defalarca gözlerinin önünde intihara kalkışmış olan babasına. Dün bir kez daha canından vazge��mişti Ümit. Babası Lütfü Oğuzcan zor yetiştirmişti oğlunu hastaneye. Ve oğlundan çok torunu için endişelenmişti bu sefer Lütfü Bey, vedat'ın gözleri artık korkudan çok kin ile ıslanmıştı. Dayanamıyordu çocuk,aciz bir babanın ölüme koşup varamayışına tanıklık etmekten yorulmuştu. Tedavi edildikten sonra taburcu ettiler Ümit Yaşar Oğuzcan'ı. Ümit'in içinde yaşadıkları bir kenara Vedat ne hissediyordu acaba? *** Sonrası; Duydukları gürültüyle kıraathaneden fırlayanlardan biri “Eyvah!“dedi. “Düştü çocuk, Galata'dan düştü! Yetişin.” yerde yatan çocuğun etrafında toplanan kalabalık çocuğun elinde bir kağıt buldular. Sımsıkı kapalı parmakları,avucuna hapsolmuş bir kağıt.. Zorlukla aldılar ellerinden kağıdı şöyle yazıyordu buruşmuş kağıtta; “İntihar öyle edilmez,böyle edilir baba!” *** 6 Haziran 1973 Pırıl pırıl bir yaz günüydü Aydınlıktı, güzeldi dünya Bir adam düştü o gün Galata Kulesi'nden Kendini bir anda bıraktı boşluğa Ömrünün baharında Bütün umutlarıyla birlikte Paramparça oldu… Bir adam düştü Galata Kulesinden Bu adam benim oğlumdu. - Ümit Yaşar OĞUZCAN Via( @birkurukaranfil)

[oluveyalnzblog-blog]

Sadece bedenen hayatımda kaybettiğim birinden öğrendiğim çok şey oldu. Ruhen hep içimde hissettiğime binlerce kez teşekkür ederim. Bana hastalığı süresinde öncelikle insanlığı öğretti. Hayata karşı nasıl ayakta durmam gerektiğini öğretti, sanki o gidince nasıl düşeceğimi biliyor gibi. Hayatınızda ki insanlar size her anında bir şeyler öğretir, siz bunu çok sonradan fark edeceksiniz. Umarım onu kaybettiğinizde olmaz bu. Rabbim benim can bildiğime çaresiz bir hastalık sunmasına rağmen o gülen gözlerinden hiç yaş akıtmadı. Her şeye rağmen bana ve herkese nasıl dimdik durulması gerektiğini öğretti. Hep bu korkuyla yaşıyordum, bu haberin geleceğini bildiğim her telefonu çok zorluklarla açıyordum. Ve yaşadım. Çok korkuyordum onunla konuşmalarımızı, yazışmalarımızı, sesini, gülüşünü unutacağım diye. O yüzden onun adına bir defter hazırladım, bütün konuşmalarımızı oraya yazdım. Sizde bişeylere bakmayın, bişeyleri görün. Unutmayın. Pişman olmayın… İnsanları sevin. Onları sağlıkta herkes sevebilir, siz hastalığında yanında olun; bu en ufak bir grip bile olsa. Çünkü o asla bunu unutmayacaktır. İnsanları sevin, saçı kısa-uzun olsun, şişman-zayıf olsun. Onun yüreği çok güzeldir bilin. Tanımadığınız insanları hastanelerde ziyarete gidin, onlara insanlık duygusunun çıkarla bir alakası olmadığını hissettirin. Çünkü onların gözü hep kapıdadır, onlar birilerinin onu şartsız çıkarsız sevdiğini hissetmek isterler. Eğer ki hayatınızda hiçbir şeyin yolun olmadığını, hatta artık yolun sonuna geldiğinizi düşünüyorsanız lütfen onkoloji koridorunda sadece 10 dakika gezin, size hayatı öğreteceğinden eminim…

[oluveyalnzblog-blog]