nooitjezelfverliezen

[nooitjezelfverliezen]

“Ik hoop dat je geneest van de dingen waar je niet over spreekt.”

—

[nooitjezelfverliezen]

Soms, wanneer het gaat over herstel en beter worden en toekomstplannen en alles wat ik zou kunnen doen om het nu beter te maken, wil ik vooral vragen of ik ook gewoon even tijd mag. Mag het allemaal gewoon even, of iets langer dan even, heel slecht gaan? Mag ik me dagen verstoppen op mijn kamer en het een aantal maanden heel moeilijk hebben met dingen gaan doen en sociaal zijn? Mag ik voor even niet weten wat ik moet aanvangen met vriendschappen en ouders en zussen en mag ik even vastzitten en bijna niet kunnen verbinden? Mag ik even niet weten wat ik ga doen, wat mijn plan is of hoe ik dit beter moet maken? Mag ik even blijven haperen op trauma en ontkenning en enkel nog maar in traumareacties schieten en daar dan heel vast in zitten en het niet altijd juist en goed en gezond doen? Mag ik het even niet goed en niet juist doen? Mag ik even, al is het maanden aan een stuk, bang zijn en het niet kunnen? Kan het voor even oke zijn dat alles enkel nog kwetsbaar en moeilijk is en dat ik voor nu niet veel meer dan een last kan zijn? Mag ik even niet weten wanneer ik terug mezelf ga kunnen zijn?

[nooitjezelfverliezen]

Je zit zoveel in je eigen hoofd, dat je niet meer kan genieten van waar je nu bent.

[nooitjezelfverliezen]

Plug your headphones in, and float away to this beautiful sound

[nooitjezelfverliezen]

“Op een dag zullen we terug kijken en zien dat de kleine dingen er veel meer toe deden dan we dachten.”

—

[nooitjezelfverliezen]

‘Mag ik gewoon een beetje deinen op de golven van je lach?’ - 20 mei 2020

[nooitjezelfverliezen]

“Want wat ik ook doe, wie ik ook zie, waar ik ook ben, alles komt altijd terug bij jou.”

—

[nooitjezelfverliezen]

Zelfs de zee zag dat jij bijzonder was.

[nooitjezelfverliezen]

‘Ze schreef zonder woorden dat het voorbij was.’ - 26 april 2020

[nooitjezelfverliezen]

“Dat je verliefd mag worden op iemand die steeds voor jou kiest en dat je je thuis voelt als je naar ze kijkt.”

— caitlinfrisk

[nooitjezelfverliezen]

“Je lijkt zo verloren, zo zoekend. Je wil sterk en onafhankelijk zijn, maar tegelijkertijd wil je dat dingen je raken. En zodra dingen je raken lijk je verbaasd en probeer je uit alle macht de gaten in je muren te dichten, zonder dat je ziet hoe zinloos het is.”

[nooitjezelfverliezen]

“Misschien is gemis wel het meest tastbare bewijs van geluk, van geluk dat is geweest, weliswaar, maar evengoed demonstreert dat het bestaat, als concept.”

— Griet Op de Beeck, Gij nu

[nooitjezelfverliezen]

“De capaciteit om alleen te zijn is de capaciteit om te kunnen liefhebben. Het mag dan een paradox lijken, maar dat is het niet. Het is een existentiële waarheid: enkel de mensen die alleen kunnen zijn hebben ook de mogelijkheid om te kunnen liefhebben, om te kunnen delen, om in de diepste kern van een andere persoon te gaan – zonder ze te bezitten –, zonder afhankelijk van de ander te worden, zonder de ander tot een voorwerp te reduceren en zonder verslaafd te geraken aan elkaar. Ze geven de ander een absolute vrijheid, omdat ze weten dat als de ander ze verlaat, ze zo gelukkig kunnen zijn als dat ze nu zijn. Hun geluk kan niet afgenomen worden door de ander, omdat het ook niet gegeven is.”

— Love her but leave her wild.

[nooitjezelfverliezen]

Jezelf voor de gek houden is op de een of andere manier soms echt veel makkelijker dan iets geloven waarvan je echt niet wil dat het waar is.

[nooitjezelfverliezen]

“Ik denk niet dat ik verliefd op u was of iets gelijkaardigs. Ik was gewoon onder de indruk van ons bestaan dat botste ondanks de kleine waarschijnlijkheid van het hele gebeuren. Ik genoot gewoon echt van uw aanwezigheid, uw stem en uw geur. Ik glimlachte dwaas als ik aan u moest denken en vond het oprecht jammer toen onze wegen scheidden. Ik ondervind nu dat het makkelijker is om te ademen en te leven dan wanneer gij in mijn buurt zijt. En toch voelde ik plots de drift niet meer om de volgende dag uit bed te komen, toen je wegging. Nogmaals, ik denk niet dat ik verliefd op u was. Ik ben een heel goede leugenaar, zo goed dat ik mezelf overtuigde dat welke gevoelens ik ook voor u had dat ik dat geen 'liefde’ kan noemen. Hoe dan ook, zoals alle goede leugenaars doen, kende ik de waarheid goed genoeg die ik probeerde te verstoppen.”

—

[nooitjezelfverliezen]

Dag lieve vriendjes, familie, bekenden, fans van de show, varkens en ander tuig.

Mag ik alsjeblieft 5 minuutjes van je tijd?

Ik kan hier teksten vol schrijven over alle ellende die er nu is, over het verdriet, de woede en het onbegrip. Daarna zou ik jullie alle maatregelen die gelden kunnen vertellen, maar ik ben overtuigd dat jullie deze allemaal zelf al wel kennen. En ik kan alleen maar hopen dat jullie zo verstandig zijn om deze na te leven.

Maar lieve jullie, en met jullie bedoel ik iedereen. Iedereen van mijn leeftijd, iedereen ouder en iedereen jonger.

Dus ja, ook jij.

Ik zou graag één ding van jullie willen vragen:

Kunnen we alsjeblieft lief voor elkaar zijn?

Kunnen we elkaar begroeten als we elkaar op gepast afstand tegenkomen, al is het een zwaai, een knikje of een glimlach?

Kunnen wel elkaar blijven helpen als iemand ergens niet bij kan in de supermarkt omdat alleen het laatste pak er nog is en deze helemaal achteraan staat?

Kunnen we elkaar aankijken, gewoon elkaar recht in de ogen aankijken zonder angst, zoals we dat anders ook altijd deden?

Kunnen we de mensen die bang zijn zo veel mogelijk proberen te hulp te schieten, boodschappen doen voor mensen die dat zelf niet durven, de hond uitlaten voor de buurvrouw die al wat ouder is of een stapje opzij doen als iemand daar behoefte naar heeft?

Kunnen we elkaar blijven wijzen op de fouten die we maken, zoals we elkaar altijd hebben gewezen op de fouten die gemaakt zijn of op het punt stonden gemaakt te worden?

Kunnen we elkaar blijven zien als mens, want uiteindelijk zijn we allemaal maar een klein hoopje leven met een hart dat niets liever wil dan wakker worden uit deze onwerkelijke nachtmerrie, toch?

Lieve jullie, de afgelopen dagen en de aankomende weken gaan ontzettend eenzaam zijn. Geen knuffel, geen hand op je schouder, geen wijntje drinken met vriendinnen en geen verjaardagsfeestjes, avondjes stappen of lamlendig bij me aan de bar hangen smekend om een beetje water. Maar hoe zwaar het ook gaan zijn, laten we er met elkaar het beste van maken.

Laten we hoop houden, op genezing, op vrijheid en op een leerzame les aan het einde van deze ellende.

Laten we dankbaar zijn, voor alle helden zonder in de wind wapperende cape die aan het werk zijn, voor de mensen die over ons land beslissen omdat zij altijd zullen doen wat het beste is voor ons en voor de mensen die er nog zijn, de mensen die we straks overdreven gelukkig weer in de armen zullen sluiten.

En laten we ervoor zorgen dat we van elkaar blijven houden, zodat we elkaar aan het einde van deze hobbelige rit in de ogen kunnen aankijken zonder verwijten, angst en schaamte.

‘Één voor allen, allen voor één.’

Lieve jullie, als we het samen doen gaan we er wel uitkomen.

Maar het allerbelangrijkste..

Kunnen we lief voor elkaar zijn, alsjeblieft? ❤️

Heel veel liefs & hopelijk tot snel!

[nooitjezelfverliezen]

Maar het is veel meer dan je denkt.

“Je weet nooit exact hoeveel plaats je innam in iemands leven.”

—