maryploum

[maryploum]

Την πρώτη φορά που την είδα ότι υπήρχε στο μυαλό μου ηρέμησε. Όλα τα τικ,όλες οι συνεχόμενες αναζωογονητικές εικόνες απλά εξαφανίστηκαν. Όταν έχεις ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή δεν έχεις πραγματικά ήρεμες στιγμές. Ακόμα και στο κρεβάτι σκέφτομαι  -κλείδωσα την πόρτα;Nαι, -έπλυνα τα χέρια μου;Nαι, -κλείδωσα την πόρτα;Nαι, -έπλυνα τα χέρια μου;Nαι. Αλλά όταν την είδα το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ ήταν τη καμπύλη στα χείλη της ή τη βλεφαρίδα στο μάγουλό της, τη βλεφαρίδα στο μάγουλό της, τη βλεφαρίδα στο μάγουλό της. Ήξερα ότι έπρεπε να της μιλήσω. Της ζήτησα να βγούμε έξι φορές,μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα. Είπε ναι μετά την τρίτη φορά,αλλά καμία φορά δεν έμοιαζε σωστή. Έτσι έπρεπε να συνεχίσω. Στο πρώτο μας ραντεβού ξόδεψα περισσότερο χρόνο οργανώνοντας το γεύμα ανά χρώμα παρά τρώγοντας ή μιλώντας σε αυτήν,αλλά το λάτρεψε. Λάτρευε ότι την φιλούσα κάθε πρωί για να την αποχαιρετήσω δεκαέξι φορές ή εικοσιτέσσερις φορές αν ήταν Τετάρτη. Λάτρευε που μου έπαιρνε ώρα να γυρίσω σπίτι επειδή υπάρχουν πολλές ρωγμές στο πεζοδρόμιο. Όταν συγκατοικήσαμε είπε ότι ένιωθε ασφαλής,ότι κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να μας ληστέψει επειδή είχα οπωσδήποτε κλειδώσει τη πόρτα δεκαοχτώ φορές. Παρακολουθούσα πάντα το στόμα της όταν μιλούσε, όταν μιλούσε, όταν μιλούσε, όταν μιλούσε, έτσι όταν μου είπε ότι με αγαπάει το στόμα της είχε καμπύλη στα άκρα. Τη νύχτα ξάπλωνε στο κρεβάτι και με παρακολουθούσε που άναβα και έσβηνα τα φώτα, άναβα,έσβηνα τα φώτα,  άναβα,έσβηνα τα φώτα, άναβα,έσβηνα τα φώτα. Έκλεινε τα μάτια της και φανταζόταν ότι οι μέρες και οι νύχτες απλά περνούσαν πολύ γρήγορα από μπροστά της. Κάποια πρωινά που ήθελα να την φιλήσω για να την αποχαιρετήσω αυτή απλά έφευγε επειδή την έκανα να αργεί στη δουλειά. Όταν σταμάτησα στη ρωγμή στο πεζοδρόμιο αυτή απλά συνέχισε να περπατάει. Όταν είπε ότι με αγαπάει το στόμα της ήταν μια ευθεία γραμμή. Μου είπε ότι παίρνω πολύ από τον χρόνο της. Την προηγούμενη εβδομάδα άρχισε να κοιμάται στο σπίτι της μητέρας της. Μου είπε ότι δεν έπρεπε να με αφήσει να δεθώ τόσο μαζί της,ότι όλο αυτό ήταν ένα λάθος,αλλά πως μπορεί να είναι λάθος όταν δεν πρέπει να πλύνω τα χέρια μου μετά που την ακουμπάω; H αγάπη δεν είναι λάθος. Με σκοτώνει που μπορεί να φεύγει μακρυά από αυτό και εγώ δεν μπορώ. Δεν μπορώ να βγω και να βρω κάποια καινούρια επειδή πάντα τη σκέφτομαι. Συχνά όταν έχω εμμονή σε κάποια πράγματα βλέπω τα μικρόβια που εισέρχονται στο δέρμα μου,βλέπω τον εαυτό μου να συνθλίβεται από μια ατελείωτη διαδοχή των αυτοκινήτων. Ήταν το πρώτο όμορφο πράγμα που έχω κολλήσει ποτέ. Θέλω να ξυπνάω κάθε πρωί και να σκέφτομαι τον τρόπο με τον οποίο κρατάει το τιμόνι της. Πως γυρνάει τα κουμπιά του ντους σαν να ανοίγει θησαυροφυλάκιο. Πως σβήνει τα κεριά, πως σβήνει τα κεριά, πως σβήνει τα κεριά, πως σβήνει τα κεριά, πως σβήνει… Τώρα απλά σκέφτομαι ποιος άλλος τη φιλάει. Δε μπορώ να αναπνεύσω επειδή αυτός τη φιλάει μόνο μια φορά. Δε τον νοιάζει να είναι τέλειο. Την θέλω πίσω τόσο πολύ. Αφήνω την πόρτα ξεκλείδωτη! Αφήνω τα φώτα αναμμένα!

-Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ΟCD),Neil Hilborn-

[maryploum]

Άνθρωπός σου είναι εκείνος που σε κοιτά στα μάτια και αναρωτιέται τι καλό έχει κάνει στη ζωή του για να αξιώθηκε να σε γνωρίσει.

[maryploum]

μηπως εμεις οι ιδιοι οδηγουμε τον εαυτο μας στην καταστροφη? γιατι τεινουμε να βλεπουμε το μαυρο οταν ολα ειναι λευκα γιατι σχεδιαζουμε παντα το αυριο ενω οι προσδοκιες μας μας απογοητευουν καθημερινα γιατι ονειρευομαστε καταστασεις που δεν αλλαζουν ? πραγματα που δεν μπορουν να γυρισουν τον χρονο πιστω? αλλους ανθρωπους και συναισθηματα ενω βρισκομαστε σε αλλες καταστασεις με αλλους ανθρωπους γιατι διαρκως καταστεφουμε το παρον ενω αναρωτιομαστε πως θα μπορουσαν να γινουν τα πραγματα . προσπαθωντας να γινουμε μονιμοι σκηνοθετες σε μια σκηνη που ενω υπαρχει ειναι αυτοχειριζομενη απο θελω τον αλλων και εκτελει της διαταγες τουν σαν να ηταν δουλα τους αλλα αφεντρα μας ,μιλωντας για την σκηνη παντοτε .,,, μπορω να κατανοησω τους ανθρωπους που γεμιζουν την πραγματικοτητα τους με πολλες μεταμφιεσεις ,,την κανουν ομορφη ενδιαφερουσα πως μπορουνε ομψς να πουμε ψεμματα στον εαυτο μας δεν μπορω πλεον να λεω ψεμματα. ναι ειμαι αναποφασιτη .. δεν εχω ιδεα που οδηγει ολο αυτο . νοιωθω οτι ,,οτι κανω δεν εχει νοημα ,.δεν εχει εεπαθλο .οτι δεν θα βγω κερδισμενη .νοιωθω οτι χαραμιζω το χρονο μου βλεποντας ταινιες.δημιουργοντας σεναρια που δεν υφιστανται ,γνωριζοντας κοσμο .παρατηροντς τον εαυτο μου να εστιαζει παντα σε οτι ειναι κακο για αυτο … με κυριευουν οι σκεψεις μου .και δυστυχως δεν ειναι οι σκεωεις οι καλες που σε κανουν να κοιμασαι ησυχο τα βραδυα . παντα οι σκεψεις μου με κανουν να πληγωνομαι για πραγματα που δεν υφιστανται .για λογια που δεν ειπωθηκαν .για στιγμες και σεναρια που δεν εζησα ,εχουν δημιουργησει την δικια τους σκηνη ,που δεν υπακουει κανονες λογικης .που κινουνται ατομα πανω που μοναδικο σκοπο εχουν να σε βλαωουν ,που το μοναδικο ατομο που νοιαζεσαι πραγματικα δεν σε θελει ..ενω σε θελει . αλλα ποτε .οτι και αν κανει δεν θα στο αποδειξει γιατι θεωρεις τον εαυτο σου αναξιο για κατι τοσο ομορφο . θεωρεις τα μοναδικα ατομα που σε αγαπουν παροδικα και δεν ξερεις πως να δειξεις την αγαπη που παιρνεις επειδη τοσα χρονια σου εχουν μαθει τοσες στρατηγικες για να κρυβεις πρωτα τα συναισθηματα σου .μμετα να κρυβεσαι απο τους αλλος και στο τελος να φτασεις σε σημειο που δεν αναγνωριζεις εσενα. θεωρεις τους φιλους σου ατομα που οφειλουν να σε κυνηγισουν για να σου δειξουν οτι θελο��ν την παρεα σου .γιατι θεωρεις τον εαυτο σου βαρετο.ακυρο .βαριεσαι να συναναστρεφεσαι στην αρχη μεχρι να μαθουν το ποια εισαι και να νοιωσεις οικεια μαζι τους .οποτε το μονο που μενει ειναι αυτο το ατομο που νοιαζεσαι πραγματικα .φυσικα δεν ειναι μονο ενα. αλλα αυτη τη στιγμη αυτο το ενα εχει μετακινησει το κεντρο βαρος σου . εχεις αλλαξει βαρυτητηα οποτε δεν μπορεις να δεις τα πραγματα απο την ιδια οπτικη ,(τα βλεπεις απο πανω) δεν μπορεις να διακρινεις αλλους ανθρωπους . εισαι μονο εσυ και αυτος . ολος ο αγωνας ειναι να κερδισεις την αποδοχη του , την συμπαθεια του , το εγω του ,.ομως οσα και να σου δειχνει οσα να και παιρνεις ποτε δεν θα ειναι αρκτα γτ οπως ειπα θεωρεις τον εαυτο σου αναξιο.και ενω νοιωθεις τοση αγαπη κρυβεσαι αλλλωστε ισως να μην οδηγουμαστε στην καταστοφη.. απλα μας εχουν μαθει και ωθουμαστε προς αυτη ενω σε ολη την διαδρομη κρυβομαστε Μπ

[maryploum]

[maryploum]

[maryploum]

[maryploum]

[maryploum]

[maryploum]

[maryploum]

[maryploum]

[maryploum]

[maryploum]

[maryploum]

[maryploum]

Dark & Light - Grave of the Fireflies - Dir. Isao Takahata (1988)

[maryploum]

Μάνος

-Eίστε κατά του γάμου κύριε Χατζιδάκι; -Ναι, ασυζητητί. Ο γάμος είναι πηγή ασθενειών. -Τι ασθενειών; -Μεγάλων ασθενειών. Κατ’ αρχήν, ευνοείται ο γάμος, διότι τροφοδοτεί τα κοινωνικά σύνολα με πληθυσμό. -Δεν πρέπει να τροφοδοτούνται τα κοινωνικά σύνολα με πληθυσμό; Δεν είναι απαραίτητο; -Όχι. Δεν με ενδιαφέρει. Γιατί να συνεχίσουμε να υπάρχουμε; Να πάμε να χαθούμε! Εάν τυχόν η ανάπτυξή σας βασίζεται στο αντίστοιχο της Τουρκίας, όλη η φουκαροσύνη και δέκα παιδιά, ποτέ μην αναπτυχθούμε. Βλέπετε όλους αυτούς τους φουκαράδες, που σαν τις κρεατομηχανές κάνουν δώδεκα και δεκαπέντε παιδιά και νομίζουν οι άθλιοι, μέσα στην απαιδευσιά τους, ότι κάνουν πράξη εξόχως θεάρεστη κοινωνικά, και κανείς δεν βρέθηκε να τους πει «προς Θεού, αυτό είναι αμαρτία», να βγάζουν τόσα παιδιά στον κόσμο χωρίς να έχουν τα κότσια να τα πάνε παραπέρα στη ζωή τους. Αντίθετα, έρχεται η κοινωνία, η Πολιτεία και το επιβραβεύει επίσημα αυτό το πράγμα και σου λέει «πολύ καλά κάνεις, πάρε και επίδομα διότι χρειαζόμαστε στρατιώτες να τους στέλνουμε εις τας μάχας να σκοτώνονται υπέρ πατρίδος». Αυτή την αηδία, αυτές τις τρισάθλιες συμβατικότητες εγώ δεν τις δέχομαι. Πόσοι γάμοι λειτουργούν ως κρεατομηχανές; -Είναι ένα ακραίο παράδειγμα αυτό. Μπορούμε να καταδικάσουμε τον γάμο απ’ αυτό; -Πρώτα-πρώτα, δεν είναι ακραίο. Και ύστερα, πείτε μου εσείς, πόσοι γάμοι είναι ευτυχείς; Οι περισσότεροι γάμοι είναι τρισάθλιοι, γίνονται κάτω από πιέσεις – όταν μια οικογένεια είναι κακά δομημένη θα βγάλει και ανθρώπους άρρωστους. Οι άρρωστοι αυτοί άνθρωποι γίνονται μέλη μιας κοινωνίας και αρρωσταίνουν και την κοινωνία. Και υποχρεούμεθα να ζούμε την αρρώστια χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν προέλθει από οικογένειες ανύπαρκτες στην ουσία. Λοιπόν, γιατί αυτό θέλετε να επιβιώσει και να συνεχιστεί; Αν είναι να επιβιώσουμε μέσω τέτοιων αηδών καταστάσεων, να μην επιβιώσουμε καθόλου. -Όχι και έτσι! -Γιατί όχι κι έτσι. Σας τρομάζει το γεγονός; -Δεν μπορούμε τώρα, να πούμε, έτσι, στοπ. -Μη σταματάτε, συνεχίστε, εμένα δεν με νοιάζει. Εγώ κάποτε θα φύγω από τον κόσμο και θα είμαι πολύ ευτυχής που δεν θα συνεχίσω να βλέπω αυτό το αηδιαστικό φαινόμενο. -Του κόσμου ή του γάμου; -Όλη αυτή την αθλιότητα, τουλάχιστον της ελληνικής οικογενειοκρατίας. -Είναι μια γενική εκτίμηση ότι ο θεσμός του γάμου περνάει κρίση. -Αυτές είναι δικαιολογίες. Να μην παντρεύονται. -Δεν έχει βρεθεί όμως – λένε – σχέση που να μπορεί να υποκαταστήσει τον γάμο. -Πολύ καλή είναι μια σχέση όσο θέλεις τον άνθρωπό σου. Από την ώρα που δεν τον θέλεις και δεν σε θέλει, σταματάτε. Οι ώριμοι άνθρωποι έτσι κάνουν. Δεν είσαι ιδιοκτησία κανενός. Ούτε μπορείς να γίνεις ιδιοκτησία κανενός. -Υποστηρίζουν ότι, αν μη τι άλλο, ο γάμος χρειάζεται για να μπορούν οι άνθρωποι να φέρνουν στον κόσμο παιδιά. Γιατί, άμα έχεις μια πολύ καλή σχέση, δεν μπορείς να κάνεις και παιδιά; -Παρ’ όλα αυτά κι αυτοί που έχουν μια πολύ καλή σχέση όπως λέτε, δεν βλέπουν την ώρα να παντρευτούν, ακόμα και στην εποχή μας, που τόσα πράγματα έχουν αλλάξει. Το κάνουν, λέτε, από ανασφάλεια; -Από ανασφάλεια. -Και μένουν παντρεμένοι από ανασφάλεια; -Από ανασφάλεια. Κάνουν παιδιά και ζούνε συμβατικά, διότι έχουν κάνει παιδιά. Είναι αποδεκτοί απ’ το κοινωνικό σύνολο παντρεμένοι, μπορούν να κάνουν τις βρωμιές τους παντρεμένοι, χωρίς να κυνηγιούνται, όπως κυνηγιούνται ελεύθεροι. -Πώς ακούτε την άποψη ότι ένας γάμος δεν πρέπει να διαλύεται όταν υπάρχουν παιδιά; -Από την ώρα που θα κάνετε παιδιά, είναι τραγωδία. Από κει και πέρα, είτε διαλυθεί, είτε δεν διαλυθεί ο γάμος… -Όταν η σχέση δεν είναι σωστή, είναι λέτε, τραγωδία; -Μα πόσες σχέσεις σωστές ξέρετε εσείς; Εγώ είμαι 63 ετών και μέσα σ’ αυτά τα 63 χρόνια είναι ζήτημα αν ξέρω τρεις σωστές οικογένειες όλες κι όλες. Οι άλλες είναι θλίψη, κατήφεια κι αρρώστια, γεμίζουν την κοινωνία από άρρωστους πολίτες. Βέβαια, η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά τα πράγματα, θέλει να αυξάνεται ο πληθυσμός, για να αντιμετωπίζει τους εχθρούς, τους γείτονες κ.λ.π. Εμάς τι μας ενδιαφέρει; Η ζωή δεν είναι αν θα νικήσουμε την Τουρκία ή όχι. Στα παλιά μου τα παπούτσια. -Αν θα νικήσουμε την Τουρκία; -Ναι. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ο εχθρός είναι εξίσου εντός και εκτός Ελλάδος. -Οι απόψεις σας θα ξενίσουν ορισμένους. Θα πουν ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά κινδυνεύουμε να μην μείνει τίποτα όρθιο. -Να μην μείνει τίποτα όρθιο. Γιατί να μείνει; Τώρα, φαντάζεσαι αλήθεια, ότι το πρόβλημά μας είναι να μείνουν όρθιες οι κολόνες ή να επιστρέψουν τα Ελγίνεια; Όλα αυτά είναι φτιαχτά προβλήματα κι ο καθένας κάνει τη μόστρα του, που λέμε, μέσα απ’ αυτά. Δεν με απασχολεί, άλλα πράγματα πρέπει να μας απασχολούν. -Τι πράγματα; Τώρα πάει μακριά η συζήτηση, πάμε αλλού. (…) Kάποια στιγμή στη συνέντευξη η δημοσιογράφος χαρακτηρίζει τον Xατζιδάκι “πνευματική προσωπικότητα… που μετέδωσε την ποιότητα… και έκανε καλό στον τόπο”. O Xατζιδάκις αρνείται όλους τους χαρακτηρισμούς -Τελικά, πείτε μου, αν είναι δυνατόν με δυο λόγια, ποιος είστε κ. Χατζιδάκι; -Ένας Ξανθιώτης με κρητική καταγωγή, που ζει στην Αθήνα από το ‘31. Πέραν αυτού; Τίποτε άλλο. -Όλα αυτά, η παρουσία σας στην καλλιτεχνική ζωή του τόπου, οι επιτυχίες σας… -Δεν με απασχολούν. Σας δίνω το λόγο μου. Εμένα εκείνα που με απασχόλησαν είναι άλλα πράγματα, τα οποία τα πραγματοποίησα εν πολλοίς. -Δηλαδή; -Ασχετο. -Στην ιδιωτική σας ζωή; -Στην ιδιωτική μου ζωή. -Στην τελείως ιδιωτική σας; -Στην εντελώς. Και γι’ αυτό θεωρώ τον εαυτό μου επιτυχή. Από κει και πέρα, η μουσική μου δραστηριότητα και η απήχηση της δουλειάς μου στον κόσμο ουδόλως με ενδιαφέρει. -Να το πιστέψω αυτό; -Τι φταίω εγώ αν δεν το πιστέψετε; Εγώ ενεργώ, βέβαια, βάσει ορισμένων κανόνων που με χαρακτηρίζουν, δεν μπορώ για παράδειγμα να είμαι πρόχειρος στις εκδηλώσεις μου, αλλά πέραν αυτού, αδιαφορώ για την απήχηση που μπορεί να έχω. Εξίσου ενθουσιάζομαι με τριάντα ανθρώπους και εξίσου ενθουσιάζομαι μ’ έναν άνθρωπο και εξίσου με χίλιους. Oι παραπάνω λιγάκι μ’ ενοχλούν. (…) Προς το τέλος της συνέντευξης ο Xατζιδάκις μιλάει για τη γυναίκα και την ομοφυλοφιλία. Η δημοσιογράφος του λέει ότι μια γυναίκα που κάνει καριέρα και είναι λεσβία έχει ν’ αντιμετωπίσει την κοινωνική κατακραυγή. Eκείνος απαντά: -Ένα δυνατό πρόσωπο πρέπει να έχει τη δύναμη να αντιμετωπίζει την κοινωνική κατακραυγή. Κι εξάλλου, πρέπει να έχουμε κοινωνία που δεν θα θεωρεί το θέμα κατακριτέο. -Υπάρχει καμιά τέτοια κοινωνία; -Η δικιά μου, έτσι όπως τη σκέφτομαι εγώ. Να φτιάξετε ανθρώπους που να σκέφτονται σωστά. Κι όχι να γεμίζετε τα παιδιά με αηδίες κι όλα αυτά τα ανταγωνιστικά μεταξύ ανδρός και γυναικός. -Μα υπάρχουν τα φύλα, δύο φύλα. -Η εξέλιξη του ανθρώπου θα είναι στο να γίνει ο άνδρας και άνδρας και γυναίκα. -Και η γυναίκα και γυναίκα και άνδρας; -Ναι. Δεν θα υπάρχουν φύλα. -Ούτε οπτικά; -Όχι, τίποτα. -Τίποτα; Δηλαδή πώς θα είναι οι άνθρωποι; -Θα είναι άνθρωποι. -Δηλαδή, ένα μοντέλο θα κυκλοφορεί. -Ένα. -Αυτό πια ξεπερνάει και τον Όργουελ. -Δεν νομίζω πως ανήκει στα οράματά του. -Και το βλέπετε να γίνεται σύντομα; -Σύντομα, σύντομα. Σε καμιά δεκαριά χρόνια. -Σας αρέσει να κάνετε πλάκες; -Όχι. -Λένε ότι μοιάζετε με παιδί. Είστε λίγο σαν ένα παιδί; -Εγώ μιλάω σοβαρά. Τώρα αν οι άλλοι με παίρνουν σαν παιδί, δεν φταίω εγώ. Έτσι είμαι όταν είμαι μόνος σπίτι μου. -Αισθάνεστε καθόλου παιδί, ωστόσο; -Όσο μου επιτρέπει η ηλικία μου. Είμαι 63 ετών. -Κάνετε σκανταλιές; -Όσες μπορώ. -Σαν τι θα μπορούσατε να κάνετε; -Έκανα πολλές. Έγινα Διευθυντής της Κρατικής, έγινα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Λυρικής. Όλα αυτά ήταν σκανταλιές. Ενώ οι άλλοι τα ‘καναν σοβαρά, εγώ τα ‘κανα για παιχνίδι. Μόνο που δεν τους άφησα να το υποπτευθούν. -Σας αρέσει να τους την φέρνετε έτσι, καμιά φορά; -Όχι, δεν έχω τέτοια πρόθεση. Εμένα με ενδιαφέρει να παίξω για να κοιμηθώ. -Να παίξετε για να κοιμηθείτε! -Ναι. Όπως κάνουν τα παιδιά, που παίζουν όλη τη μέρα, να ξοδέψουν τη ζωτικότητά τους και το βράδυ να πάνε να κοιμηθούν. -Σας ανέχονται όμως. -Δεν ξέρω αν με ανέχονται, εγώ πάντως κάνω εκείνο που θέλω. -Σας ανέχονται. -Ε, τότε, δόξα τω Θεώ, θα πει ότι εργάστηκα καλά μέχρι τώρα, ώστε να ανέχονται τις σκανταλιές μου. -��ίναι φανερό ότι είστε ευχαριστημένος. -Από τη ζωή μου; Καλά πήγε. -Και πάει. -Και πάει.

(Όλγα Mπακομάρου, Περιοδικό “Γυναίκα”, 1988)

[maryploum]

Ασήκωτος ο πόνος όταν σου λείπει κάτι, κάποιος…

-fuckingvacio 13.03.17