mariaathanasiadi

[mariaathanasiadi]

#12_Συλλογικές χαρτογραφήσεις

Ενθουσιάζομαι στο άκουσμα της ιδέας ότι όλοι μαζί σε κοινό χαρτί, θα αποτυπώνουμε τις σκέψεις μας. Αφού ξεκινήσαμε, δεν έχω και την καλύτερη εντύπωσή για αυτό που πάει να συμβεί, καθώς φαντάζει σαν μία καταστροφή. Ο καθένας σχεδιάζει ευθείες, γραμμές και σχήματα, όλα ακανόνιστα μεταξύ τους, με χρώματα που δεν θα έλεγε κανείς πως ταιριάζουν ιδιαίτερα. Δεν ήμουν σίγουρη γι’ αυτό που σχεδιάζω, απλά σχεδιάζω. Στην πορεία το αποτέλεσμα αρχίζει να αλλάζει τροπή. Τα σχέδια που δημιουργούνται μου θυμίζουν φύση, μου θυμίζουν τον βυθό της θάλασσας με τα χιλιάδες ζώα και κοράλλια που ζουν σε αυτόν, μου θυμίζουν μία ζούγκλα με τα ατελείωτα σχέδια και χρώματα που υπάρχουν σε αυτήν. Ενθουσιάζομαι πολύ με αυτό που αντικρίζω, χάνομαι μέσα στην πληθώρα χρωμάτων και σχεδίων και συνειδητοποιώ, πως λανθασμένα έκρινα στην αρχή της δημιουργίας αυτής, καθώς το αποτέλεσμα ήταν πέραν του φανταστικού.

[mariaathanasiadi]

#10_Περιπατητικές χαρτογραφήσεις

Ο εξωτερικός χώρος είναι γεμάτος από μία φούξια κλωστή. Καθένας από εμάς ξετυλίγει την κλωστή περνώντας την από διάφορα σημεία και αφήνει το ίχνος του απ’ όπου περνά. Καταλήγω να αντικρίζω σε τόσο διαφορετικά μέρη την κλωστή που έχω χάσει τα ίχνη κάθε διαδρομής ακόμη και της δικής μου. Όλοι έχουμε μπερδευτεί μεταξύ μας αδυνατούμε να θυμηθούμε που έχει υπάρξει το πέρασμά μας μπερδευόμαστε ακόμη και με άλλους φοιτητές που βρίσκονται στο σημείο. Παρατηρώντας απ’ άκρη σ’ άκρη την κλωστή συνειδητοποιώ πως υπήρχαν γωνιές ούτε καν είχα παρατηρήσει πως υπάρχουν. Η άσκηση αυτή με κάνει, να μην είμαι τόσο επιπόλαιη στο κοίταγμα μου και να εστιάζω ιδιαίτερα στις λεπτομέρειες.

[mariaathanasiadi]

#9_Χαρτογραφήσεις

Ξεκινάω με απλές καμπύλες και στη συνέχεια η σκέψη γίνεται πιο συγκεκριμένη, δημιουργώντας ένα αδιάκοπο μοτίβο. Αλλού το χέρι μου κινείται πιο ελεύθερα και σπασμωδικά, σχηματίζοντας κάτι σαν λαβύρινθο. Είναι πολύ αόριστα και χαοτικά όλα. Επιλέγω κάτι πιο επεξηγηματικό. Τα χρώματα, αλλά και τα σχήματα οδηγούν καλύτερα στο στόχο.

[mariaathanasiadi]

#8_Εθνογραφικά σχέδια

Λουλούδια παντού. Η αίθουσα πλημμυρισμένη με χρώματα. Αντικρίζω διάφορους πίνακες, στους οποίους κυρίαρχο ρόλο έχει η φύση. Εμπνέομαι πολύ και θέλω να δημιουργήσω και εγώ τη δική μου φύση. Επιλέγω κάποια λουλούδια και κάποια κοτσάνια με φύλλα πάνω τους, τα βουτάω στο χρώμα και με την τεχνική της σφραγίδας, αποτυπώνω στο χαρτί πιο αφαιρετικές μορφές των λουλουδιών αυτών. Χρησιμοποιώ ρεαλιστικά χρώματα όπως κόκκινο ροζ και πορτοκαλί. Στη συνέχεια με τη βοήθεια ενός λεπτού μαρκαδόρου, τονίζω ορισμένες λεπτομέρειες, ώστε να δώσω τη μορφή που θέλω. Ανέκαθεν γνώριζα πως η φύση κάνει θαύματα και μου φαίνεται τόσο ευφάνταστο, να δημιουργείς κάτι τόσο όμορφο με τη βοήθεια μέσων,όπως τα λουλούδια. Όταν ήρθε η στιγμή να σχεδιάσουμε όλοι μαζί σε κοινό χαρτί, έριχνα κλεφτές ματιές στα σχέδια των συμφοιτητών μου και ενώ παρατηρούσα, πως το καθένα ήταν μοναδικό και ξεχωριστό από τα άλλα, παρόλα αυτά όλα τους έδεναν αρμονικά μεταξύ τους, δημιουργώντας έναν μεγάλο, πανέμορφο κήπο.

[mariaathanasiadi]

#7_Απραξία

Βαριέμαι πολύ. Η ώρα δεν περνά και εγώ κάπως πρέπει να απασχολήσω τον εαυτό μου. Τα χέρια μου είναι σε διαρκή κίνηση και παίζουν με έναν μαρκαδόρο. Ξεκινώ τα σχέδια στο χαρτί. Τελείες, καμπύλες, ευθείες γραμμές, αρχίζουν να καλύπτουν όλο και περισσότερο την επιφάνειά του. Δεν σκέφτομαι ιδιαίτερα, είναι λες και το χέρι μου παίρνει από μόνο του την πρωτοβουλία να κινηθεί. Έχω αφεθεί και το μυαλό μου απασχολείται ευχάριστα. Το χαρτί γέμισε και εγώ επανήλθα στη βαρεμάρα μου. Κάτι μου λέει αυτό το αίσθημα. Α ναι! Τα σχολικά χρόνια…αμέτρητες ώρες βαρεμάρας. Συνήθιζα να ζωγραφίζω λουλούδια για να περάσει η ώρα, άλλοτε μεγάλα και άλλοτε πιο μικρά. Έτσι έκανα και τώρα. Ξεκίνησα με ένα μικρό σε ένα σημείο του χαρτιού και σιγά σιγά ολοένα και εξαπλωνόταν. Πολύ μονόχρωμα όλα αυτά. Βλέπω τις μπογιές δίπλα μου, αρπάζω ένα μεγάλο πινέλο και ξεκινώ να τραβάω ευθείες γραμμές προς κάθε κατεύθυνση. Συνεχίζω με σχήματα. Κάνω το περίγραμμά τους και στη συνέχεια χρωματίζω το εσωτερικό. Μου αρέσουν όλα αυτά. Μήπως τελικά, να μην είναι τόσο βαρετό το να βαριέσαι…;

[mariaathanasiadi]

#6_Αισθήσεις

Χρώματα και μυρωδιές αναδύονται από παντού. Σήμερα την θέση των πινέλων μου θα πάρουν τα φρούτα. Διαλέγω ένα πορτοκάλι, το κόβω στη μέση, το βουτάω στην μπογιά και ξεκινώ να το χρησιμοποιώ σαν μια σφραγίδα πάνω στο χαρτί. Στην αρχή επιλέγω χρώματα όπως κόκκινο, πορτοκαλί και κίτρινο, που είναι κοντά στη φύση του συγκεκριμένου φρούτου. Στη συνέχεια διαλέγω και τα υπόλοιπα χρώματα, δημιουργώντας μια πανδαισία χρωμάτων στο χαρτί. Αποφασίζω να χρησιμοποιήσω και τη φλούδα του πορτοκαλιού σαν σφραγίδα, καθώς η ιδιαίτερη επιφάνεια με τους πόρους, δημιουργεί ένα αρκετά όμορφο εφέ στο χαρτί. Να που ένα πορτοκάλι αποδείχθηκε πολύ πιο ενδιαφέρον απ’ ότι περίμενα.

[mariaathanasiadi]

#5_Εξατμισμένα ίχνη

Το χαρτί και το νερό αποτελούν τα βασικά μου υλικά. Μα πώς; σκέφτομαι στην αρχή και αναρωτιέμαι αν όντως αυτό θα βγάλει κάπου. Στο μεταξύ, εικόνες έρχονται στο μυαλό μου από σταγόνες βροχής πάνω σε τζάμι. Κουκκίδες που στη συνέχεια κυλούν και σχηματίζουν αμέτρητες γραμμές, που διαπερνούν η μία την άλλη. Έτσι, λοιπόν, έγινε και στην πράξη. Ξεκίνησα να αφήνω σταγόνες νερού να πέφτουν στο λευκό χαρτί και πριν προλάβουν να απορροφηθούν από αυτό, με ένα τίναγμα τις ώθησα στο να κυλήσουν και η καθεμία να πάρει το δικό της δρόμο. Δημιούργησα γραπτό, με μοναδικά μέσα το χαρτί και το νερό κι όμως ήταν ευδιάκριτο να αναγνωρίσει κανείς τις σκέψεις μου επάνω στην κόλλα. Στη συνέχεια θέλησα να βάλω και χρώμα στη διαδικασία αυτή. Άπλωσα μια γενναία στρώση νερού πάνω στο χαρτί, βούτηξα το πινέλο στο χρώμα και ένα άγγιγμά του στο χαρτί ήταν αρκετό για να εξαπλωθούν ραγδαία οι χρωματισμοί. Ήταν πανέμορφο το πως τα χρώματα ακολουθούσαν πιστά την πορεία του νερού και το πως μπλέκονταν αυτά μεταξύ τους.

[mariaathanasiadi]

#4_Το διάγραμμα ως καταστροφή

Αρνητικές σκέψεις σχηματίζονται. Καταστροφή. Λέξη που με γεμίζει ανασφάλεια και φόβο. Για να καταστραφεί κάτι σημαίνει, πως κάποτε υπήρξε ως κάτι όμορφο. Με τη σκέψη αυτή ως οδηγό, ξεκίνησα να αποτυπώνω στο χαρτί ιδέες, χρώματα, σχήματα, που μόνο το φόβο της καταστροφής δε μου προκαλούσαν. Ωραία φόντα, που γεννούν όμορφα συναισθήματα. Έφτασε η ώρα της καταστροφής τους. Δε θέλω να το κάνω…με δυσαρεστεί. Το ξεπερνώ και αρχίζω να δημιουργώ έντονες γραμμές, πιτσιλιές και να μπερδεύω χρώματα μεταξύ τους. Χρησιμοποιώ μαύρο χρώμα για να καλύψει και να επικρατήσει από κάθε άλλο τόνο που πατά στο πέρασμά του. Ένα χάος επικρατεί. Να πόσο γρήγορα κάτι μπ��ρεί να καταστραφεί. Μόνο ένα καλό παραμένει μετά από όλα αυτά, η ύπαρξη της κάποτε ομορφιάς του.

[mariaathanasiadi]

#3_Ξεγράφοντας_Στα όρια της γραφής

Ακούω πως πρέπει να γράψω, όμως εγώ δεν ξέρω τι. Κάπως με αγχώνει αυτή η διαδικασία. Ποτέ μου εξάλλου δεν έγραφα σε ημερολόγια και εκείνα με τρόμαζαν λίγο. Μόνο κάτι διάσπαρτες, ανεπιτήδευτες σκέψ��ις αποτύπωνα που και που σε κάποιο χαρτί και αυτές δίχως ιδιαίτερη προμελέτη. Αρχίζω με ασυναρτησίες, σκόρπια γράμματα το ένα δίπλα στο άλλο, λέξεις που ακούω και άλλες που θυμάμαι να έχω ακούσει. Η μια φέρνει την άλλη και κάπως έτσι σχηματίζονται τα πρώτα νοήματα. Λόγια ανείπωτα, αναμνήσεις, καθημερινές προτάσεις παίρνουν μια μια τη θέση τους πάνω στο χαρτί δημιουργώντας σχήματα ιδιαίτερα. Και να που σχεδόν έχει γεμίσει. Τελικά δεν ήταν όσο δύσκολο φάνταζε. Αφήσου απλά ελεύθερο και ανεξάρτητο από τυχόν δεσμά και όλα θα κυλήσουν.

[mariaathanasiadi]

#2_Εκ των έξω & εκ των έσω

Πάντα πίστευα πως μου είναι πολύ εύκολο να εκφράσω τα συναισθήματά μου, μέχρι που ήρθε η ώρα να τα αποτυπώσω στο χαρτί. Το χέρι μου παγώνει… Σκέφτομαι και νιώθω πολλά, όμως όλα τους περιορίζονται στο μέσα μου. Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια ανάσα. Τελικά, ακουμπάω το μολύβι πάνω στο χαρτί και αρχίζω ήρεμα να τραβάω γραμμές, να σχεδιάζω καμπύλες, τελείες και άλλα πολλά. Η γραφή γίνεται όλο και πιο έντονη, με τη δύναμη που ασκώ στο μολύβι και την ταχύτητα που σχεδιάζω, να αυξάνονται. Μαζί τους αρχίζουν να αυξάνονται και οι σκέψεις που γυροφέρνουν το μυαλό μου, αλλά και όλα τα συναισθήματα που με κατακλύζουν. Νιώθω πολύ έντονα πως πρέπει να συνεχίσω να σχεδιάζω, ώστε να μπορέσω να εκτονώσω όλες μου τις σκέψεις. Αλλάζω το ένα χαρτί μετά το άλλο και ξαφνικά η ένταση και οι αιχμηρές γραμμές στο χαρτί, αρχίζουν να υποχωρούν και τη θέση τους να παίρνουν ήρεμες σκιάσεις και αχνά σημάδια. Σαν να ηρέμησα… Αντικρίζοντας τα χαρτιά, δεν βγάζουν ιδιαίτερο νόημα τα σχέδιά μου. Ίσως οι σκέψεις να μπερδεύτηκαν περισσότερο αυτή τη φορά…

[mariaathanasiadi]

#1_Τυφλό σχέδιο

��λείνω τα μάτια και αφήνομαι. Μέσα από την έλλειψη οπτικής επαφής συνειδητοποιώ πως οξύνονται άλλες λειτουργίες, όπως η αφή, η μνήμη και κυρίως η ακοή. Επικεντρώνομαι αρκετά στα ηχητικά ερεθίσματα, που δέχομαι κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού. Αυτά με τη σειρά τους δίνουν το αντίστοιχο μήνυμα στον εγκέφαλο, ώστε αυτός να θέσει σε κίνηση το χέρι μου και έτσι τα ηχητικά αυτά ερεθίσματα να αναπαρασταθούν με αφαιρετικό τρόπο στο χαρτί. Οι δυνατοί ήχοι με κάνουν να σχεδιάζω έντονες ευθείες κυρίως γραμμές, πατώντας αρκετά το κάρβουνο, ενώ οι χαμηλότερης έντασης ήχοι γεννιούνται στο χαρτί είτε σαν σκιάσεις, είτε σαν τέλειες ή χαλαρές ευθείες. Αρχίζει να με αγχώνει όλο αυτό και ανοίγω ίσα-ίσα τα μάτια μου. Αντικρίζω ακανόνιστα σχέδια μέσα και έξω από το χαρτί. Μου αρέσει η έλλειψη των ορίων…τα ξανά κλείνω και συνεχίζω πιο ελεύθερη αυτή τη φορά. Οι σκέψεις μου με κατακλύζουν, αποτυπώνω στο χαρτί ήχους, αγγίγματα και όταν τελικά ανοίγω τα μάτια, ξαφνιάζομαι ευχάριστα με το αποτέλεσμα.