legendarybooksimaginespsychic

[legendarybooksimaginespsychic]

Bugün bağcığıma basıp yere yapıştım. Kimse fark etmeyince oturup bağcığımı bağladım. Kimseye çaktırmadan. Çok garip bir andı ve komikti.

[legendarybooksimaginespsychic]

Üzgün bir insan gördüğünde içinden o kişiye  sarılmak ve  yanında olduğunu göstermek gelir. Ama sen üzüldüğünde ise yanında olacak ve sana sarılacak kimse olmaz. O zamanlarda kendine sarılmak ve her şeyin geçeceğini söylemek ister insan. Çünkü birinin destek olması, yanında olacağını bilmesi ona iyi gelir. 

[legendarybooksimaginespsychic]

Ben duygularımı içimde yaşayan bir insanım ve bu gerçekten yorucu. Bu sefer böyle olmasın dedim. Üzüldüğünde yanında olmak istediğim hatta olduğum arkadaşıma yazdım. Umursamadı ve başkasından bahsetmeye başladı. İnsan üzülüyor. Sanki içinde bağırmadıkça sana yük olan çığlılar birikiyor. Ama hiç bir insana güvenmemem ve inanmamam gerektiğini bir kere daha anladım. Neyse kimseye ihtiyacım yok. Düştüğüm yerden kendim kalkabilirim ve hep böyle olacak. Bundan şikayetçi değilim. Anladığım diğer şey de aile önceliklidir.

[legendarybooksimaginespsychic]

 Bazen içe dönük insanlar herhangi bir alanda daha iyi olmasına karşın dışa dönük insanlar icraat değil de konuşma konusunda iyi olduğu için yani ben böyleyim gibisinden onlar daha fazla tercih ediliyor. İnsanlar evet o daha iyi bunları yapmış gibi düşünür. Oysaki diğeri bilgilerini yokluyor ve düşündükçe eksikleri fark ediyor ve onları kapatmaya çalışıyor, belki de. Toplum ise içe dönük insanları değiştirmeye çalışıyor. Oysaki özgünlük konusundaki katkıları yadsınamaz. Sonuçta bir insan ne kadar inkar ederse etsin çevresindeki insanlardan etkilenir. 

[legendarybooksimaginespsychic]

“Fakat bu ana kadar herkesten ne gördüm ki… Bana en yakın olanlar dahil olmak üzere, bu herkes dedikleri şey beni üzmekten, hayatımı manasız bir hale sokmaktan başka ne yaptı?”

— İçimizdeki Şeytan (Sabahattin Ali)

[legendarybooksimaginespsychic]

“Hayat, siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir.”

— John Lennon