later-homenuggets-blog

[later-homenuggets-blog]

Skład yerba mate

Pijesz czasami yerba mate? Lub może chciałbyś/aś zacząć ją pić? Warto w taki razie wiedzieć co znajduje się w naszym ulubionym napoju przygotowywanym z ostrokrzewu paragwajskiego. Dlatego powstał wpis yerba mate skład, z pewnością dowiesz się ciekawych rzeczy na temat składu yerba mate.

[later-homenuggets-blog]

Największe czarne dziury we wszechświecie

Specjaliści od kosmosu mogą obecnie rzucić okiem na te relikty wczesnego wszechświata, gdy patrzą na kwazary, niezwykle gigantyczne, wyjątkowo wspaniałe artykuły uważane za ograniczone przez stare mroczne dziury miliardy razy większe niż Słońce Ziemi. W każdym razie bliskość tych starych artykułów mówi o problemie. Wydaje się, że różne kwazary zaczynają się od leżących poniżej 800 milionów lat wszechświata, na długo przed tym, zanim jakiekolwiek gwiazdy staną się gigantyczne lub rozwiną się na tyle, by spaść pod ich własną masą, eksplodować w supernowej i uformować ciemne otwarcie.

Biorąc wszystko pod uwagę, miejsce, w którym te stare otwory na powierzchni nadają się do pokoju zbliżają się? Według pewnej zrozumiałej spekulacji, może wszystko, czego potrzeba, to wrak gazu.

W innym badaniu, które odbyło się 28 czerwca w The Astrophysical Journal Letters, badacze przeprowadzili model PC, aby pokazać, że poszczególne supermasywne tępe dziury we wczesnym wszechświecie we wszystkich aspektach mogły się uformować po prostu sumując ogromną część gazu w jedną grawitacyjnie związaną chmurę. Egzaminatorzy odkryli, że za kilkaset milionów lat wystarczająca ilość takiej chmury może spaść pod jej własną masą i stworzyć niewielką ciemną dziurę - nie jest wymagana żadna supernowa.

Te artykuły teoretyczne są znane jako szybkie dziury w tępych dziurach (DCBH). Według nudnego asa Shantanu Basu, głównego twórcy nowego badania i astrofizyka z Western University w Londynie, Ontario, jedną z przedstawionych cech DCBH jest to, że prawdopodobnie powstały one bardzo szybko w zwartym przedziale czasowym we wczesnym wszechświecie.

„Ciemne dziury powstają na przestrzeni około 150 milionów lat i szybko rosną w tym czasie”, Basu odsłonił Live Science w e-mailu. „Te, które budują we wczesnym okresie 150-milionowego okna czasowego, mogą zwiększyć ich masę o współczynnik 10 tysięcy”.

Jak mętność gazu staje się słabą dziurą? Jak pokazuje trwający raport, taka zmiana wymaga dwóch wszechświatów z różnymi postaciami: jednym z nich jest galaktyczny overachiever, który ogranicza sterty młodych gwiazd, a drugi cichy stos ciemnego gazu.

Jako nowa struktura gwiazd w krzepkiej, wspaniałej ramie, wywierają one stały przepływ gorącego promieniowania, które przemywa sąsiednią scenę, odwracając tam gaz od zmieszania się z gwiazdami. W ciągu dwóch czy trzystu milionów lat ta ciemna chmura gazu mogła zebrać tak wiele rzeczy, że w zasadzie spada pod własną specjalną wagą, formując tępą dziurę, nigdy nie przenosząc gwiazdy, jak stwierdził Basu.

Chwilę później ta „mroczna dziura” może nadal osiągać status supermasywny, szybko pochłaniając problem z pobliskich mgławic - prawdopodobnie dostarczając kolosalne kwazary, które widzimy dzisiaj.

W 2009 roku ogromna gwiazda N6946-BH1 świeciła 1 milion razy bardziej niż słońce. Do 2015 roku zniknął nagle i całkowicie. Kosmolodzy uważają, że jest to niezwykły dowód na to, że gwiazda rozpada się w tępą dziurę bez przechodzenia przez supernową.

Według Basu, ten pokaz ogromnego rozwoju mógł być użyteczny tylko przez niewielkie okno czasowe, wewnątrz 800 milionów lat życia wszechświata, zanim przestrzeń skończyła się niepotrzebnie wypełniona gwiazdami i innymi ciemnymi otworami, aby ta metoda mogła wystąpić. W ciągu 1 miliarda lat po Wielkim Wybuchu mogło być całkiem niedawno znane człowiekowi promieniowanie, że supermasywne słabe otwarcie będzie walczyć o znalezienie wystarczającej ilości gazu do wyssania i kontynuowania jego wykładniczej poprawy.

„Nie tolerujemy żadnej nowej epoki [supermasywnych] słabych dołków po tym 150-milionowym okresie czasu”, powiedział Basu. „To wyjaśnia, dlaczego w konkretnej masie następuje gwałtowny spadek ilości matowych dziur i świeci w świecie”.

Podczas gdy DCBH pozostają teoretyczne aż do odwołania, kilku kosmologów zgadza się, że Kosmiczny Teleskop Hubble'a mógł naprawdę stworzyć taki artykuł, w 2017 roku. Zdaniem twórców badania z tego roku w odniesieniu do tej kwestii, gwiazda Goliath po prostu rozpraszany przed okiem kamery Hubble'a, parujący bez widocznego błysku supernowej. Najlepszym wytłumaczeniem jest to, że naukowcy stworzyli ogromną gwiazdę, która po prostu wpadła w nudną dziurę, bez widoczności i ognie.