huzurunsondemi - Tumblr blog

huzurunsondemi · 5 years

Photo

Avengers Endgame (2019)

44K notes · View notes

huzurunsondemi · 5 years

Photo

821K notes · View notes

huzurunsondemi · 6 years

Text

Gene sabahın 6 sında kalkmıştım. Üstelik bu sefer önceki gün gibi uykuya dalacak kadar uykum da yoktu. Kaçmış bir kere. Ben de gelir umuduyla telefonumu kurcaladım ama yok! Kalktım balkondaki dün geceden kalma sigara küllerini temizledim. Teyzem görse ne der, kızar mı bilmiyorum ama sonuçta onun yazlığında misafiriz, öyle pis komak olmaz.

Kuşadasında denize 15 dakika yürüme mesafesinde bir yazlık. Gurbetten dönüşte inşaat iken almışlar kendileri bitirmişler inşaatı. Eniştem beceriklidir bu konularda. Ben de arada gelir kalırdım teyzemin eniştemin yanına. Ama bu sefer yanımda o da vardı.

Eniştemle, yiyecek bişeyler bulmak için indiğimde karşılaştım aşağıda. İşe gitmek için kalkmıştı büyük ihtimalle. “Erkencisin bakıyorum.” dedi. “Uyku tutmadı enişte.” dedim. Dün geceden sonra erken kalkmam beni de şaşırttı tabi. O, ne kadar kızsa da eniştemle bir gece içtik, katlanıversin.

Eniştemin bizi otogardan aldıktan sonra girdiğimiz marketten aldığı sek şarabı ve birkaç birayı içmiştik. Eniştem kendine iş bulmuş, diğer yazlıkların boya badana, tesisat, fayans kısaca ustalık işlerine bakıyordu. “Yazlığa geldin yat dinlen niye çalışıyorsun.” dediğimde verdiği o espriden uzak, ciddi cevap biraz içimi burkmuştu. “Para lazım yeğenim.” dedi, “Dişleri yeni yaptırdık.”. Yine de alçak gönüllülüğünden ödün vermemiş bize içecek birşeyler almıştı.

Sabahın erken saatlerinde sahil bomboştu. Bunda tatil sezonunun yeni açılması ve ramazan ayının etkisi de vardır muhakkak.

Kuşadasının denizini bilen bilir, dalgalarla ve yosunlarla boğuşmak istemiyorsan erkenden gelmelisin. Bu sefer de su sıcak olmaz. Deniz konusunda bir adım geride bu yüzden Kuşadası.

Havlumu serip oturdum. Sol tarafımda erol kafe paralı şezlonglarını kuruyordu. Sağ tarafımda ise bu mevkideki yeni açılan 3 otelden biri olan Palm Beach'in şezlonglarının hemen yanında jet ski’ler güne hazırlanıyordu.

Denize doğru birkaç adım attım, irkildim. Alışmama yardım etsin diye bakına bakına ilerledim ama otele ayrılan denizdeki birkaç turistten başka kimse yoktu denizde. 15-20 metre ilerlememe rağmen su belimi geçmedi. Zaten soğuktu. Sıkıldım, çıktım. Evdekilere evet girdim güzeldi diyecektim. Eniştem suçluluk duyuyor çalıştığı için bizi gezdirememekten. Siz gidin girin denize keyfinize bakın diyordu her fırsatta.

Yazlığa vardığımda güneşliklerin açık olduğunu farkettim. Uyanmış bizimkiler, beni bekliyolarmış. Teyzem benim için aldığı sucuğu pişirdi, teyzemle yedik, o yemedi, sevmiyorum dedi ama sevmez olur mu. Ağzı kokmasın diye yememiş sonra söyledi bana. Ben bazen hiç böyle ince düşünemiyorum. Kadınlar işte.

Öğle sıcağında tekrar çıkmak istemedim doğrusu, o da ısrar etmedi. Televizyon baktık biraz. Seren serengil gene birilerine çatıyordu.

Eniştem öğle yemeği için geldiğinde teyzem “Erken biter mi işin, gezdirir misin bizimkileri akşamüstü?” dediğinde eniştem “Ohoo nerdee....” diyince fırça çekti teyzem enişteme. “Bağlandın kaldın lanet kadının evine.” dedi “Bi kurtulamadın.”. “Bu hafta biter işim.” dedi eniştem, teyzemi sinirli görünce. “İyi gelirken tavuk kanat al ızgara yapalım son akşamları bugün.” dedi ve bitirdi konuyu teyzem. Pek ortalıkta görünmez ama çok ciddidir konuşursa.

Ona telefonda birlikte gelicez dediğimde bir saniye duraklayıp “Ne zaman geleceksiniz?” diyişinden kabul edişini anlamıştım. İçinde bir melek var aslında, anlayışlı kadın. Miç miç konuşmaz, tanımayan soğuk zanneder ama hayat bunu gerektirmiş demek ki. Kadere karşı çıkılmaz.

Teyzem ne kadar sert tavırlıysa eniştem bir o kadar neşeli ve ciddiyetten uzaktı. Belki de böyle tamamlıyorlardır birbirlerini.

O’na alışmaları beni şaşırtmadı. İşine gelince cana yakın ve anlayışlı görebiliyordum onu. Ama onun içinde yatan canavarı bilen çoktu. Hayata karşı hırçın ve anlayışsızdı. Burnunun dikine giderdi, gözü kara. Onu böyle kabul ettim, edebildim çünkü özünde iyi bir insan vardı, biliyordum.

Ama şuan o içindeki canavarı uyutup ortama uyması gerektiğini biliyordu.

Akşamüstüne kadar film izledik başbaşa sonra hazırlandık çıktık, sahile gidecektik. Buraya geldiğinden beri hiç olmadığı kadar sessizdi. Bu durum beni şaşırtsa da üstüne gitmemeyi tercih ettim, zamanla geçer diye düşündüm.

Sahilde hareketlilik artmıştı, denizde de öyle. Dalgalar yosun getirmişti ama bu sefer girmeye kararlıydım. Benim aklım Can'ımda kalmıştı. Biraz üzgün bayağı sessizdi. Ailesinden uzak kalmak sıkmış canını.

Denize tek başıma girdim, akşamüstü turunculuğu klasik kuşadası dalgaları arasından el salladım. Bana dönüktü ama gördü mü bilmiyorum.

Kuşadası’nın akşamüstüsünün bende yeri ayrıdır. Normalde her sene gitmem. Ailemle 2 senede bir gideriz. Her gelişimde biraz daha büyümüş olurum. Yüzmeyi eniştemin beni şakanın dozunu kaçırıp denize atmasıyla öğrendiğimi söylerler. Bilmiyorum, hatırlamıyorum. Geçen sene de eniştem beni alıp sahile götürmüştü. 2 bira alıp içmiştik sonra da denize girmiştik. Gene böyle bir akşamüstüydü. Bu sefer yanımda bütün imkansızlıklara rağmen o vardı. Bunu daha sonra anlatırım.

Denizden çıktığımda onu yeni aldığı kitabı yarılamış halde buldum. Okumayı sever. Rahatsız etmedim. Kurulanıp yanına oturdum. Yanağından öpüp kendi okuduğum kitabı çıkardım.

Kalktığımızda sahilde kimse kalmamıştı. Caddeye çıkıp bir markete girdik. Canım muz çekti ama yanında bir iki limon almayı da unutmadım. Dün akşam sofrada teyzemden istediğimde yok dediğini hatırlamıştım.

Onun, yaptığımı anladığını bana sadece gülümsemesinden anladım. “Arada ben de böyle incelikler yapabilirim.” dedim, gülümsedim ve çıktık.

Caddeden yürüyorduk. Sahilde güneş denizin üstünden batıyordu. Elinden tutup sahil yoluna soktum. Sebepsiz bir enerjiyle dolmuştum. Sınırlarımı aşıyormuş gibi, özgür hissetmiştim. “Bugün dışarda yiyelim.” dedim. Para sıkıntım yoktu, bu rahatlığımı babama borçluydum. “Teyzenler akşama hazırlık yapıyolar ama...” diyip yavaşlaması sadece beni yavaşlattı. “Az yeriz” diyip tekrar hızlandım.

Erol kafeye çıktı sokak. Bahçedeki denize bakan en köşe masaya geçtik. Yüzümüz denize dönüktü. Sol tarafımızda turist karı koca oturuyordu, yaşları biraz vardı. Bira içiyorlardı. Arkadaki üstü kapalı yerdeki uzun masada ise üç tane yaşlıca kadın oturuyordu. Buranın yerlileri belli. Dedikodu yapıyorlardı.

Ben hamburger cips kola istedim o bişey istemedi. Yiyemezse ayıp olur diyeymiş. Turistler kalkınca teyzeler sırayla bay bay dediler. Ama aksan yaparak. Heyt be.

Ben yemeğimi yerken güneşin batışını izledik. Bi elim hep elindeydi. Hesabı ödeyip masaya geldim. Mekandan çıkarken oturan kadınlara “İyi akşamlar hanımlar” dedim. Pek hoşlarına gitmiş olacak ki hep bir ağızdan “İyi akşamlar gençler.” dediler.

Kafeden dışarı adımımızı atınca şaşkın bir ifadeyle sordu bana. “Hep böyle misindir?” dedi. “Nasıl” dedim. “İşte böyle.” dedi, “Çıkarken kadınlara iyi akşamlar hanımlar dedin ya.” dedi. Bunu sorması beni de şaşırttı. Durdum ve sadece “evet” dedim. Çünkü nezaket ifadelerini kullanmaktan çekinmezdim. Gün boyu ruh gibi dolaşan kız boynuma atladı sahilde durduk yere, kumsala yuvarlandık. Limonlar bi yana muzlar bir yana dağıldı, ama dudağımdan dudaklarını bir anlığına ayırmadı.

Eğer o an bana “Hep böyle ‘hanımlar’ diye mi hitap edersin?” deseydi ona “Aslında o an sen yanımda olmasan onlara sadece ‘iyi akşamlar’ derdim. O yaşlı dedikoduculara hanımlar diye hitap etmezdim.” diye cevap verirdim.

1 note · View note

huzurunsondemi · 6 years

Text