heikedecneef-blog

[heikedecneef-blog]

Jazz @Brussel (concert)

25, 26 en 27 mei was het het Brussels Jazz Weekend 2018 en dat kon ik zeker niet links laten liggen. Zaterdagavond 26 mei ben ik dus samen met mijn ouders en broer naar het mooie Brussel getrokken om wat jazz muziek te beluisteren. Jazz muziek vind ik op zich wel mooie en leuke muziek, maar het is niet zozeer mijn genre dat ik er thuis vaak naar luister. Ik vind het leuker om het live te zien en te beluisteren. Daardoor kende ik niet veel artiesten die zaterdag optreedden en kan ik me ook niet meer zo goed herinneren wie ik allemaal gezien heb. Mijn ouders daarentegen houden van Jazz muziek en ik ben ze dan ook maar volgzaam gevolgd van het ene podium naar het andere plein. Ik heb er hard van genoten en ben door die avond ook meer Jazz muziek leren appreciëren. Volgend jaar zou ik zeker nog eens gaan!

[heikedecneef-blog]

Coely + Roméo Elvis x Le Motel (extra)

Op 13 augustus 2017 ben ik samen met Fannie Marchand en Bo Dehollogne naar een popconcert van Coely en Roméo Elvis gegaan. Dit concert vond plaats in Rivierenhof in Deurne in Antwerpen. Ik had noch Coely noch Roméo Elvis live gezien maar het was een heel leuk en goed concert. Naar mijn mening en ervaring vind ik kleinere concerten met een minder uitgebreid publiek en op een kleinere plaats vaak beter dan bevoorbeeld in het Sportpaleis. Zo heb ik Coely later op Laundry Day nog eens gezien, waar ze optrad voor veel meer volk dan in Deurne en dit optreden vond ik echt minder goed en minder persoonlijk. Ik heb aan dit concert dus heel goede herinneringen aan overgehouden. (Ik heb dan ook wel de enige echte Roméo Elvis aangeraakt toen hij in het publiek sprong.) 

(jammer genoeg zie je me niet op de foto, ik sta namelijk net achter bo :((( ) 

[heikedecneef-blog]

César (expo)

In december heb ik voor mijn verjaardag een weekendje Parijs bezocht. Toen zijn we ook naar Centre Pompidou gegaan en heb ik vele tentoonstellingen bekeken. Één van die tentoonstellingen die werd tentoongsteld, was een tentoonstelling van César. Het was een moderne tentoonstelling en dat vind ik altijd wel leuk. De expo was geen saaie, voor de handliggende expo met alleen met alleen maar schilderijen, maar het was een heel originele tentoonstelling met dingen die ik nog niet vaak in een museum opgesteld heb zien staan. Je zag vooral auto’s en andere zaken die in elkaar waren gedeukt. Ik vond het zeker de moeite waard. f

[heikedecneef-blog]

Patser (extra)

Samen met mijn zus ben ik de film Patser in Kinepolis Gent gaan bekijken. Ik vond dat de film heel leuk was, maar niet per se heel goed. Ik had verwacht dat er een diepere boodschap was in de film en dat, eens je de film had gezien, je er later nog veel aan terug zou denken. Dit was voor mij niet echt het geval, wat niet tegenhoudt dat ik de film geen leuke film vond. Het was meer ontspanning of actievermaak. 

[heikedecneef-blog]

Laundry Day     (extra)

Net na de zomervakantie, op 2 september 2017, ben ik naar Laundry Day in Antwerpen geweest. Laundry day is 1 van de bekendste 1-dagfestivals van België. Er traden heel wat bekende artiesten op: Bazart, Coely, Le Motel, Lil Kleine, Boef, Warhola... Het is een heel leuk festival en ik denk erover na om volgende jaren ook te gaan! Zeker een aanrader, vooral als je het niet erg vind om wat te betalen voor eten/drank aangezien het nogal duur is. 

[heikedecneef-blog]

Fototje met de enige echte Bouba van De Mol !! (getrokken op Laundry Day) 

[heikedecneef-blog]

Twee zielen - DeKolonieMT // Peter De Graef  (podium)

Op 10 oktober ben ik samen met repertoire studie (waarover meer uitleg wordt gegeven in de post ‘Woordkunst en Drama’) naar deze voorstelling van Peter De Graef in de Westrand in Dilbeek geweest. 

Recensie 

Twee Zielen (door: De KolonieMT & Peter De Graef) Theatervoorstelling

In drie verschillende tijdvakken ontmoeten ze elkaar. Ogenschijnlijk hebben de drie delen niets met elkaar te maken.                        De man (Peter De Graef) en de vrouw (Lottie Hellingman) staan in elk deel in een andere verhouding tegenover elkaar. Telkens speelt er een ander aspect van ongelijkwaardigheid. Maar in elke scène worden de personages gedreven door universele, diepmenselijke vragen, worstelingen en verlangens. In de loop van de eeuwen is er veel veranderd, maar onze drijfveren niet. De unieke vertelkracht van Peter De Graef en de geheel eigen muzikale drive van DE KOLONIEMT leverden de voorbije jaren al sterke producties op zoals Stanley, Begin en Rudy. In hun nieuwe productie Twee Zielen krijgt de livemuziek een eigenzinnige rol. Zang en percussie voeren de boventoon. De originele muziekscore van Bo Spaenc is geïnspireerd op vocale muziek uit de verschillende periodes van de schriftuur. De thema’s van de drie delen versmelten tot een hedendaags klankbeeld en spelen op elkaar in, als een echo door de tijd. De zang spint een web rond de drie levens die uiteindelijk samensmelten. Daardoor zal de toeschouwer de verbondenheid begrijpen tussen de zes personages, die voortkomen uit telkens dezelfde twee zielen. 

Mijn Mening

De voorstelling was gesplitst in 3 delen: 1 deel in de middeleeuwen, een ander tijdens de Eerste Wereldoorlog en de laatste vond plaats in 2001 in één van de WTC-torens. Tussen 2 delen werd er een stukje muziek afgespeeld, wat heel goed was want zo kon je het voorafgaande stukje laten rusten. Het stuk was heel filosofisch waardoor het moeilijk was om te volgen. Doordat het zo filosofisch was en niet echt voor mijn leeftijd, vond ik het nogal saai en moeilijk om niet in slaap te dommelen. Het laatste stukje ging over dit tijdperk en vond ik heel leuk om naar te luisteren. Je kon het beter volgen dan de andere 2, aangezien je er dichter bij stond en er meer bij betrokken was. 

conclusie: Ik zou volgende keer niet zo’n toneelstuk kiezen om naar te kijken, want het stuk sprak me bijna niet aan. 

[heikedecneef-blog]

Bob    (extra)

Mijn leerkracht repertoire (waarover meer uitleg wordt gegeven in de post ‘Woordkunst en Drama) is zelf een theatermaker en heeft samen met 2 vriendinnen de podcast ‘Bob’ gemaakt. 

De eerste 2 afleveringen zijn uit en ik kan niet wachten om de volgende de bekijken. Het gaat over Elisa, een  84-jarige vrouw, die dementeert en het laatste halfjaar ploteseling over Bob begon te praten. Ze is verliefd op Bob, een man waarvan haar dochters nog nooit ervoor hadden gehoord en die beslist niet hun vader is, die al een aantal jaar geleden gestorven is. Bob heeft, toen Elisa 15 jaar was, haar zwanger gemaakt.

Mijn repertoire leerkracht en haar collega’s gaan op zoek naar Bob, die misschien alleen in Elisa’s hoofd bestaat, en bespreken heel dit onderzoek in de podcast ‘Bob’. 

[heikedecneef-blog]

Woordkunst en Drama       (extra)

Sinds het 6de leerjaar van de lagere school volg ik woordkunst en drama in de Servais-academie in Halle. In het 4de middelbaar is ‘repertoire’ er ook bij gekomen. Tijdens dat uurtje van de week bespreken we de toneelstukken en de theaters die we samen hebben gezien. Die theaterstukken bekijken we vaak in Brussel, in het Kaaitheater bijvoorbeeld. De eerstvolgende les wisselen we onze meningen en ideën uit die we over het stuk hebben. 

[heikedecneef-blog]

Oscar And The Wolf    (pop)

Op vrijdag 27 oktober ben ik naar het concert van Oscar And The wolf geweest, dat in het Antwerps Sportpaleis plaatsvond. 

Recensie

Oscar and the Wolf in het Sportpaleis: twintigduizend zielen, één hartslag

Overdonderd, overweldigd en overrompeld. Zo voelden we ons na de laatste passage van Oscar and the Wolf in het Sportpaleis. Geradbraakt had er ook bij gemogen, ware het niet dat alle spieren sponszacht aanvoelden na een bloedheet concert waarbij heupen bijna voltijds in overdrive gedwongen werden.

“Ik had beloofd om niet te wenen,” verontschuldigde Max Colombie zich aan het eind van de avond met een gesmoorde snik, terwijl je hem voor je ogen zag verkruimelen. Een halve minuut voordien had de frontman zich nog in een bolletje opgekruld vooraan op de catwalk. Een vloedgolf van gekrijs, gejoel en applaus sloeg kapot tegen het podium, en leek ook volledig over hem heen te spoelen. Toegegeven: op papier zweemt zo’n moment naar overdreven pathos. Maar na een superieur concert in Sportpaleis was je overtuigd van een oprécht emotioneel breekpunt.

Meer dan anderhalf uur lang gold in Antwerpen: to Infinity and beyond. Maar na de bravoure kwam de breekbaarheid. Alléén al voor dat iconische moment verdiende Oscar and the Wolf de maximumscore. Tot dan waren we er heilig van overtuigd dat de onversneden opwinding van zijn debuut op Rock Werchter of de Lotto Arena nooit meer te evenaren zouden zijn. We cried wolf too soon, zoveel mocht duidelijk zijn.

Vrijdag keek je uit op een uitzinnig spektakel, waarin bombast en branie een opgewonden nummertje met elkaar opvoerden, en waar megalomanie met moed verward mocht worden.

Vrijdag keek je uit op een uitzinnig spektakel, waarin bombast en branie een opgewonden nummertje met elkaar opvoerden, en waar megalomanie met moed verward mocht worden. Die gotspe van de Wolf werd dan weer beantwoord met een aanzwellend gejoel in de zaal, dat de decibelmeter vrijdag crescendo-gewijs in het rood stuurde. De betonnen bunker die het Sportpaleis blijft, leek aan het eind zowaar over één collectieve puls te beschikken. Twintigduizend zielen, één hartslag. In één adem hoorde je die massa ook hun fragiele halfgod vooraan aanvuren en toejuichen.

Vampier in wolfsvacht 

Kun je intimiteit én grootheidswaan rijmen met elkaar? Die spagaat bleek alleszins een koud kunstje voor Colombie. Geloof het of niet: bij momenten scheen een haast bovennatuurlijke flair van hem uit te gaan. In zijn schizofrene Oscar-en-Wolfsvacht gehuld,  toonde hij zich afwisselend een charismatisch meisjesidool, een onbeschroomde popster, een hopeloos romantische vampier van de nacht en een verleidelijke dancing queen die een hele arena kan inpakken met één zwoele heupbeweging of donkere oogopslag. "Max is a star, and he's not afraid to be one," vertrouwde zijn producer Jeroen De Pessemier (The Subs) ons achteraf nog toe. Geen woord van overdreven.  

Of hij nu in een glinsterende chador het podium opschreed (‘Moonshine’), dan wel een fonkelend Zorro-annex-Vrouwe-Justitia-masker voor zijn ogen hield (‘The Game’), met een zekere getto-swagover de catwalk defileerde (’Pretty Infiniti’) of dramatisch door de knieën ging (‘Runaway’, ‘Princes’, ‘Breathing’, …), keek je aan tegen een frontman die zich afwisselend kwetsbaar en onoverwinnelijk toonde.

Extravanganza en pyromanen-fantasie

Eenzelfde dubbelslag werd beslecht in de songs. Op de tweede plaat heeft de groep dan ook een belangrijke evolutie doorstaan: met de vrij consistente sound van Entity brak Oscar and the Wolf op Infinity. Live werd duidelijk hoe welkom die metamorfose was. Met ‘Exotic’ scheen de groep Gotye’s ‘State of the Art’ in het moodboard te hebben staan, terwijl 'Honey' gedrenkt ging in wellust en wanhoop. Uitbundiger klonken ‘Touch Down’ (met derwisjdansje), ‘Chevrolet’ (met een sexy R&B-choreografie), 'Fever' en 'Runaway' op hun beurt.

Over een paar visuele effecten méér of minder werd ook niet bepaald krenterig gedaan. Een kleine bloemlezing? De Stranger Things-getrouwe rooknevel aan het begin van ‘The Game’! De vlammenwerpers in ‘Undress’ die je zelfs op vijftig meter afstand voelde schroeien in je huid! De pyromanen-fantasie met vonken, vuur en gensters in ‘Yoaquim’! De gifgroene laser-sensatie en serpentine-regen in ‘You’re Mine’! De zeepbellen-extravaganza in ‘Breathing’! De levensgrote bliksemschichten in ‘So Real’!

Ook het publiek maakte zich trouwens dienstbaar als FX-crew: tijdens het rustpunt ‘Moonshine’ polste Colombie ogenschijnlijk bij de technische staff of er wat meer licht op het podium mocht schijnen, waarop duizenden(!) mobiele lichtjes in één flukse beweging de lucht ingingen. Màchtig.

Sensueel en dreigend

Het soort ambitie en larger-than-life-sensatie waar Oscar and the Wolf vandaag voor staat, hebben we nooit eerder uit de poldergrond zien opkruipen. Verklaart vast waarom de groep zowel rabiate fans aantrekt, als mensen de gordijnen injaagt. Colombie meet zich overduidelijk met de Rihanna’s, Drake’s en Beyoncé’s van deze wereld, eerder dan met beige singer-songwriters. In tegenstelling tot zijn helden kreeg je evenwel geen gelikte (playback-)show voor de kiezen, maar één waarin songs al eens van gedaante mochten veranderen. ‘You’re Mine’ klonk nooit eerder zo sensueel én dreigend, bijvoorbeeld, terwijl 'Susato' even elegant begon als imposant eindigde - met dank aan het pianospel van Ozan Bozdag.

De perfectie bestaat natuurlijk niet. Maar op vrijdag scheerde Oscar and the Wolf er wel rakelings langs

Slechts een enkele keer pakte zo'n herwerking minder uit. En dan nog wel bij onze gedoodverfde festivalfavoriet. ‘Fever’ neigde in het Sportpaleis teveel naar camp en kitsch om zijn ware aard bloot te leggen: de albumversie vindt immers de juiste balans tussen wanhoop, euforie en obsessie - een schijnbaar onmogelijk evenwicht. Live zette Oscar and the Wolf helaas te nadrukkelijk in op dansbare beats, lompe subbassen en een flitsende lichtshow die zou passen in een gay clubuit de vroege jaren negentig. Maar goed: we zagen duizenden voeten de parterre van de zaal mismeesteren, dus lag het misschien wel gewoon aan ons.

“I’m chasing the night, so I can find rough bones and bitter diamonds,” zong Colombie nog op zijn debuut. In het Sportpaleis zagen we dat de ruwe diamant is gepolijst, de beenderen gezandstraald, en elke kans op een bittere nasmaak weggewerkt. De perfectie bestaat natuurlijk niet. Maar op vrijdag scheerde Oscar and the Wolf er wel rakelings langs. Goed genoeg voor ons, the boys who cry wolf.

 bron:  https://www.demorgen.be/muziek/oscar-and-the-wolf-in-het-sportpaleis-twintigduizend-zielen-een-hartslag-bce4e92f/ 

 Mijn Mening

In de recensie geeft men het concert 5 sterren. En die 5 sterren heeft Oscar And The Wolf zeker verdiend. Ik heb er me geen moment verveeld en ookal kon ik niet elk liedje meezingen zoals sommigen van het publiek, amuseerde ik me zo hard dat ik niet kon stoppen met glimlachen en dat mijn wangen pijn deden na het concert. Mijn keel en stembanden voelde ik ook, want de groep neemt je zo mee in hun concert dat je niet anders kunt dan meezingen en mee dansen. Ik snap heel goed dat het Sportpaleis zo vol zat en dat er zoveel mensen waren die die tientallen euro’s welbesteed hebben aan het concert. Als ik eraan terugdenk kan ik me alleen positieve dingen herinneren. Het enige negatieve aan het concert vond ik het voorprogramma “L’impératrice” ,  wiens muziek niet echt tot mijn muziekstijl behoort. Maar daarvoor kwam ik ook niet naar het concert dus denk ik dat ik geen negatieve aspecten kan geven. Oscar and the wolf heeft mijn hart veroverd en als men me vraagt om nog eens naar één van hun optredens te gaan, zal ik beslist geen nee zeggen!