hayattannoksan

[hayattannoksan]

~ neresi sıla bize, neresi gurbet ~

[hayattannoksan]

[hayattannoksan]

Küçük adımlar, büyük duygular eşliğinde geçeceksin bu hayattan. Zarafetle, incelikle dokunacaksın bir başka hayatlara. Adın anılacak her bir güzel anıda. Yaşadın mı tam yaşayacaksın. Her gün yeniden doğacaksın bir bebek ağlamasında. Ve her gün yeniden öleceksin bir masum canında. Kaybedişlerin zaferlerine gebe kalacak her seferinde. Bir gülüş, bir ince tebessüm can katacak ömrüne. Bir gün göçüp gittiğinde bu dünyadan, başkalarına kattıkların kadar yaşayacaksın.

[hayattannoksan]

[hayattannoksan]

"soytarı" diyordu kendine insanlığını yitiren. Ben soytarılıktan istifa ediyorum albayım. Karanlık ruhlar binbir kurtla beynimi kemirirken dışarıya gül bahçeleri vadetmekten cayıyorum. İnsanlığımı değil fakat ümitlerimi yitirdim. Yeni başlangıçlar, yeni yalanlar istemiyorum albayım. Bileğime batıl inançlar bağlamak istemiyorum kendimizi kandırmak adına. Dış dünyanın renk paletlerini değiştirince içimin karanlığı da söner mi dersin? Yıldızlar canlı kalır mı ay ışığını yitirmişken? İnsanları sevdikçe artar mı aynadakine merhametim? Yok albayım. Hiçlikte sürüklenen yanıtsız sualler hepsi. Kendine soytarı olamayanların dünyasında kırmızı bir boyadır tüm gülüşler. Sahte olmayanların dünyasında sahtedir tüm sevgiler. Çünkü kimse ak pak olmayan karanlık gerçekleri gerçekten sevemez. Pazarlanandır her zaman sevilen. Gerçek beni kim sevecek o halde albayım? Yoksa bu kalabalık yalnızlık mı beni inşa eden? Yaşamla oyunlar birbirine karıştı albayım. Hangi ben, hangi dünyada nereye gidiyorum bilmiyorum. Yolumu kaybetmedim. Çıkmazda ya da ayrımda da değilim. Sadece bilmiyorum ayaklarım yerde mi yoksa varlığım uçan balıklarla göklerde mi...

[hayattannoksan]

Kaçmak, gitmek, olabildiğine uzaklaşmak istiyorum bu dünyadan. Tıpkı bir kanser gibi beynimin her hücresine yayılan ve günden güne beni daha da solduran bu karanlık ruhlardan kurtulmak, biraz olsun içsel bir huzura kavuşmak istiyorum yalnızca. Hayatın kıvılcımının hissetmek olduğunu sayıklayan ben sönüyorum yavaş yavaş. Toparlayamıyorum her biri başka yere dağılan ruhumun parçalarını. Bir gün bir umut yeşerse içimde öbür gün dolularını yağdırıyor kaygı bulutları, üzerine. Kalabalıklar kuru gürültü, yalnızlık ise beynin kurdu gözümde. Hangi yana evrilsem bitmek bilmeyen bir karadelik içimde. Bir taraftan doldursam öbür yandan akıyor. Ne yapsam kapanmayıp hep daha fazlasını yutuyor. Her bir düşüncemde şakaklarım sızlıyor. Ne kaçabiliyorum kendimden ne de gelebiliyorum kendime. İkilemlerin arasında sıkışan bir hiçliğim sadece. Bu dünyada tamamlayabilirdim belki kendimi, eğer noksan olan hayat olmasaydı bende.