felixroobaert-blog - Tumblr blog

[felixroobaert-blog]

Una Mattina, Ludovico Einaudi

[felixroobaert-blog]

Klassiek: Ludovico Einaudi

 In fact, his shows proved to be such a hit that an extra night was added — to a venue that holds some two-thousand people. He’s classically trained as a composer and pianist. Einaudi takes in what would seem to be a discordant cacophony of sounds and fuses them into blissful symphony; pop, jazz, electronic, folk — the works. Their fusion is greater than the sum of its parts, and while full of variety, it is uniquely emotional and calming.As he plays, an almost collective meditation falls over the concert, as he encapsulates loss, joy and frustration. For his part, Ludovico would like to keep things simple, explaining that he does not “like definitions, but minimalist is a term that means elegance and openness, so I would prefer to be called a minimalist than something else.”While Einaudi took center stage, he was complemented by an orchestral array of musicians with other instruments. As they worked, moving projections behind the stage and rhythmic light effects matched their ups and downs — we all began to engage with the music in a different dimension than through mere listening alone. Alongside some of the more well-known pieces such as Divenire and Experience, there were also some newly introduced musical elements, especially during the beginning of the concert. As the performance moved along, the stage gradually lit up, and towards the end, every artist could be seen. As the music reached its crescendo, the audience leapt to their feet and gave thunderous standing ovations.Julia Tymoshenko, Class of 2021, who attended the concert, described the concert as almost transcendentalist.“I have been listening to Ludovico Einaudi for the past three years. His music is magical — there is something about it that makes me fall in love with life despite all of its challenges. Ludovico’s compositions have been supporting me through hard and happy times and hearing them live was such an unforgettable experience. He is one of the best composers alive!”

Tijdens een citytrip in Stockholm ben ik met mijn familie naar Ludovico Einaudi gaan kijken op 4 april. Dit was in de Annexet, een grote zaal in Stockholm. Ik had Ludovico al eens gezien twee jaar geleden maar dat maakte ons niet uit. Mijn kleine broer speelt zeer goed piano en leert de liedjes van Ludovico, dit was zeker een argument om nog eens naar Ludovico te gaan kijken! In onze familie zijn we zeer geboeid door muziek, maar niet door klassieke muziek. Maar alleen Ludovico was in staat om ons verliefd te laten worden op klassieke muziek. Ik speel zelf muziek en weet dat het niet makkelijk is om piano te spelen. Maar elke keer opnieuw laat Einaudi niets merken van de complexiteit van de noten. Dit is zeer motiverend. Voor mijn broer en ik is hij een groot voorbeeld. Het liedje Una Mattina vind ik persoonlijk zijn mooiste liedje. Wat ik ook mooi vind is dat Ludovico ervan geniet om piano te spelen. Het lijkt alsof hij op zijn gemakje thuis in de living zit te spelen. Er komt niet veel ‘show’ in het concert maar dit vind ik meer dan oké. Ludovico kan de hele zaal laten zwijgen en iedereen met open mond laten kijken. Ik vind zijn muziek zeker evenwaardig aan de muziek van Mozart. Het liedje ‘Una Mattina’ kan je terugvinden op mijn blog.

[felixroobaert-blog]

Podium: La Superba

'La Superba' leunt op het toneel wel heel erg op de hoofdrolspeler

26-03-18, 19.02u - Sander Hiskemuller - Bron: Trouw

De havenstad Genua is een labyrint van straatjes, gestrande Afrikaanse immigranten, travestieten, bloemverkopers, hoeren, halve criminelen en meisjes met 'zelfverzekerde tietjes'. Het is de stad van ratten en kerken, even wellustig als goor, onverhoeds en onbetrouwbaar.

In de toneelbewerking van Ilja Leonard Pfeiffers succesroman La Superba door Servé Hermans zien we de stad bij nacht met honderden lichtjes als projectie op de achterwand. Hier laat de gevierde schrijver Leonard (Wim Opbrouck) de levendigheid aan zich voorbij trekken vanaf zijn vaste stekkie op het terras.

Hunkeren

Hij heeft zich een knap Italiaans zomerpak aan laten meten en hunkert naar leven als een Italiaan, weg van het bestaan waarin alles voorspelbaar was. Hij verlangt ook naar de liefde, vertelt hij ons, naar het mooiste meisje van Genua.

Opbrouck ratelt, fulmineert, jankt, lacht in één eindeloze adrenalinestoot

Hij durft dat meisje in 'de bar met de spiegels' alleen gade te slaan via haar reflectie. Dat is een schitterende metafoor voor zijn leven hier, een spiegelpaleis, waar de realiteit rauw is en 'papier het enige wat telt'.

Of het nu gaat om een huurcontract, in een geestige van-het-kastje-naar-de-muur-scène verbeeld, een verblijfsstatus of verhalen die je verzint om je geluk te bezweren. Op het laatst komen er honderden vellen papier uit de toneeltoren dwarrelen.

Op Leonards terras komt het ene na het andere personage een praatje maken: de Marokkaanse bloemenverkoper, de travestiet, de Senegalese bootvluchteling. Ze zijn allemaal verloren geraakt in hun illusies, zoals je reddeloos kunt verdwalen in de Genuese pisstegen. Luxe-immigrant of asielzoeker, iedereen blijft tegen de klippen op in het nagejaagde geluk geloven.

Acteergeweld

De bonte verzameling types valt weg bij het acteergeweld van Opbrouck. Hij ratelt, fulmineert, jankt, lacht in één eindeloze adrenalinestoot. Alleen Angela Schijf biedt enigszins tegenwicht als het mooiste meisje van Genua, dat Leonard uiteindelijk naar de Genuese goot zal leiden. De andere personages zijn gebaseerd op ideeën, vluchtige schetsen. Dat is funest voor de setting, die zo geen dolce vita wil worden. Op een gegeven moment wil je wel iets vóélen van die geschetste Genuese romantiek. Ook de rockachtige uitvoering van Italiaanse meezingers werkt niet mee. Pfeiffers flamboyante taalgebruik is op z'n best wanneer het door Opbrouck rechtstreeks tot het publiek is gericht. Opbrouck trekt je aan je lurven de krankzinnigste bespiegelingen in, beeldschoon van rottigheid. De vondst van een geamputeerd vrouwenbeen bijvoorbeeld, waarop Leonard zich aftrekt omdat 'deze minnares niets kan zeggen wat de illusie verstoort'. Een even tragisch als vunzig beeld, waar je volledig in meegaat. Dat soort momenten zijn er te weinig.

Op 11 mei ben ik met mijn ouders naar het toneelstuk ‘La Superba’ gaan kijken in Asse op aanvraag van een vriend van mijn ouders die achter de schermen werkt bij het stuk. Ik ga eerlijk zijn, ik had er niet zoveel zin in. Toneel kan me niet boeien. La Superba is een toneelbewerking van de succesroman La Superba van Pfeiffer. Op voorhand had ik een samenvatting gelezen van de roman en dit had ik evengoed niet kunnen doen want het stuk was zeer duidelijk. In het stuk speelden 3 acteurs: WIm Opbrouck, Angele Schijf en Joke Emmers. Maar de nadruk lag vooral op Wim Opbrouck die Leonard speelde, een Nederlander die verhuisd was naar Genua om al zijn problemen achter zich te laten. Maar vroeg of laat halen je problemen je toch terug in. Hij had een monoloog van 90 pagina’s van de 120 pagina’s tekst. En na een tijdje vond ik dit niet meer leuk. Toneel kan leuk zijn, maar ik miste interactie tussen de spelers. Die was er wel maar veel te weinig vind ik. 

[felixroobaert-blog]

Op 22 april 2018 heb ik een concert gegeven in de Flagey. Dit was tijdens Academix, dit is een dag waarop vele scholen in Vlaanderen en het Brussels Hoofdstedelijk gewest laten zien wat hun leerlingen kunnen. Ik zit in de muziekschool van Anderlecht.

[felixroobaert-blog]

Extra: Gevoel voor tumor

Tv-recensie: ‘Gevoel voor tumor’ (Eén) ★ ★ ★ ☆☆

Nadat hij jaren geleden zelf het verdict te horen kreeg, ontdekte VRT-medewerker Leander Verdievel dat kanker een surrealistische voedingsbodem is voor humor. Met de steun van ‘Kom op tegen kanker’ en het VAF maakte hij er een tragikomische reeks over. Die haalde gisteravond het scherm onder de welluidende titel ‘Gevoel voor tumor’.

Tv-recensie: ‘Vandaag over een jaar’ (Eén) ★★★☆☆

Zoals dat gaat bij een gemiddeld studentenkot, bevonden we ons meteen in de leefwereld -en slaapkamer- van protagonist Tristan Devriendt (Maarten Nulens). Een student geneeskunde die zich overal uit(...en in-)lult. Zijn liefde voor anatomie reikt echter niet zo ver als zijn ambitie om neurochirurg te worden. Samen met drie andere studenten strijdt hij om een felbegeerde plaats naast topchirurg Mercier te veroveren en doet hij er alles aan om die te bereiken. In Tristan-termen: het dichtstbijzijnde bezemhok opzoeken met een invloedrijke verpleegster.

Wanneer Tristan op een dag in het bureau van voorgenoemde topchirurg (vertolkt door: qué? Crimi Clown Luk Wyns?) wordt geroepen, denkt hij zijn gouden positie te hebben verzilverd. Maar dan komt het nieuws: de dokter in spé heeft zelf kanker. Een tumor in de neus. Vanaf dan ziet alles er een stukje minder rooskleurig uit.

‘Gevoel voor tumor’ is een reeks die alles bezit: flitsende beeldvoering, een sterke cast en een thema dat ook nog eens relevant en taboedoorbrekend is. Alleen moet het nog uit de verf komen. De eerste aflevering was onderhoudend maar slechts een ’studentikoze intro’ in het leven van een schijnbaar zorgeloze jongvolwassene die aan het eind van de eerste aflevering z’n wereld ziet instorten. Pas vanaf volgende week zal de reeks dus echt over leven en dood gaan en zal duidelijk worden hoe humor daar z’n intrede doet.

Over de intrede van Dirk Van Dijck, die Tristan’s vader vertolkt, kan ik alvast kort zijn: die is zo prachtig als een Henegouwse blauwsteen. Als tegelhandelaar speelt Van Dijck een doorslagje van Donald Muylle en schittert hij in zijn eigen komische reclamespot.

Ook Els Dottermans doet overigens haar best als moegetergde moeder die in haar zoektocht naar erkenning en eigenwaarde impressionistische landschappen op doek zet. Met weinig succes. Aan uitvergrotingen en clichés geen gebrek. Benieuwd in hoeverre ‘Gevoel voor tumor’ echt zal kunnen sensibiliseren en inspireren of louter zal verzanden in een veredelde telenovelle.

Na lang wachten was er eindelijk weer een mooie Nederlandse reeks op tv, eentje die mij heeft laten wenen, laten beseffen wat er belangrijk is in het leven en mij een diepere betekenis van liefde liet zien. Eentje die je hart en longen even kon laten stop zetten maar tegelijk hoopte je dat dit nooit letterlijk zou gebeuren bij Tristan, een student geneeskunde die kanker heeft. Hij moest tijdelijk stoppen met zijn studies en ook moest hij zijn hobby, rugby, opzeggen. De makers laten duidelijk zien dat Tristan in de put zit en het op sommige momenten niet meer ziet zitten om te vechten. Maar dankzij de ziekte kwam hij zijn grote liefde tegen en dankzij haar werd Tristan voor het eerst in zijn leven echt verliefd. Dit is de enige serie waarbij ik ga spoilen. Er gebeuren zoveel mooie dingen in de serie en op het einde overwint Tristan zijn kanker. En ja misschien kan je nu denken: “Dat is niet altijd de realiteit”. Maar tijdens de serie sterft de opa van Hanne, Tristan zijn lief, aan kanker. Het was ook dankzij hem dat Tristan en Hanne op elkaar verliefd werden. In de serie kan je dus duidelijk zien dat kanker levens verwoest en levens eindigt. Als je mij nu zou vragen welke serie ik de mooiste, de beste en de triestigste vind dan zal ik zeker ‘Gevoel voor tumor’ zeggen.

[felixroobaert-blog]

Extra: 26 reasons why

Weten jullie nog die ene reeks waarin de makers van 13 reasons why zelfmoord bespreekbaar wouden maken? Het eerste seizoen vond ik heel mooi en veel anders dan de andere actuele series. Maar toen brak het nieuws uit dat er een tweede seizoen zou komen. Ik dacht toen al dat het niet beter ging zijn als het eerste seizoen. En mijn gevoel werd bevestigd. Ze zijn er serieus over gegaan vind ik en ik mis de geloofwaardigheid in het tweede seizoen. Het was leuk om te kijken maar ik vind dat het te commercieel is en dat ze een 2e seizoen hebben gemaakt omdat het eerste super populair was. Vooral de laatste aflevering vind ik nog altijd degoutant. De stalker van Hannah krijgt een borstel in zijn gat geduwd en hij wordt aangevallen. Ik vind dat ze het bij het eerste seizoen hadden moeten laten.

[felixroobaert-blog]

Extra: Happy Death Day

Happy Death Day (2017)

Regie: Christopher Landon | 96 minuten | horror, thriller | Acteurs: Jessica Rothe, Israel Broussard, Ruby Modine, Charles Aitken, Laura Clifton, Jason Bayle, Rob Mello, Rachel Matthews, Ramsey Anderson, Brady Lewis, Phi Vu, Tenea Intriago, Blaine Kern III, Cariella Smith, Jimmy Gonzales, Billy Slaughter, Donna Duplantier

‘Happy Death Day’ groeide in 2017 uit tot een commercieel succes, zeker voor een horrorfilm. In de Verenigde Staten bracht de film alleen al in het openingsweekend ruim 26 miljoen dollar op. De film zoomt in op Tree (Jessica Roth), een oppervlakkige, niet al te sympathieke studente die vooral met zichzelf bezig is. Onderweg naar haar eigen verjaardagsfeest stuit ze echter op een psychopaat met een surrealistisch aandoend babymasker. De griezel vermoordt haar, waardoor onze kennismaking met Tree een kort leven beschoren lijkt. De volgende dag wordt ze echter gewoon weer wakker en is Tree opnieuw jarig. Vanaf dat moment beleeft de studente steeds opnieuw dezelfde dag: haar verjaardag waarop ze wordt vermoord. Waarom ze haar sterfdag steeds moet herbeleven is niet duidelijk, maar het lijkt er wel duidelijk op dat Tree een tweede kans krijgt. Een kans om uit te zoeken wie de moordenaar is en de mogelijkheid om haar dood te voorkomen. De vraag is of ze de identiteit van haar belager tijdig achterhaalt, want net als een kat raakt Tree uiteindelijk ook door haar levens heen…

Qua opbouw en insteek is ‘Happy Death Day’ een horrorvariant op de ingenieuze komedie ‘Groundhog Day’ of het sciencefictionepos ‘Edge of Tomorrow’. Het filmidee van een dag die zich keer op keer herhaalt is dus zeker niet nieuw. Ook gemaskerde moordenaars die het hebben gemunt op jonge en wulpse tieners hebben we wel vaker gezien in thrillers en horrorfilms van diverse pluimage. ‘Groundhog Day’ ontmoet ‘Scream’ is – een beetje kort door de bocht – een goede typering van wat we in ‘Happy Death Day’ krijgen voorgeschoteld.

Ondanks het niet vreselijk originele verhaal is dit werkstuk van regisseur Christopher Landon (‘Scouts Guide to the Zombie Apocalypse’, ‘Paranormal Activity: The Marked Ones’) toch een frisse film die horror-, komedie- en thrillerelementen aaneen weet te smeden tot een lekker wegkijkend geheel. Serieuze, spannende en lichtelijk komische scènes wisselen elkaar in een hoog tempo af, waardoor de film vaart behoudt. Er wordt door de moordenaar volop geëxperimenteerd met bloederige en sadistische manieren om Tree het leven te ontnemen. Toch wordt de repetitieve dood van de hoofdpersoon gebracht met de nodige zwartgallige humor, waardoor het een soort running gag wordt. Een slim aspect van de verhaallijn zorgt er gelukkig voor dat het herhaaldelijke sterven en herrijzen van Tree geen loze gebeurtenis zonder gevolgen wordt. Iedere keer dat de studente doodgaat, wordt ze namelijk wakker met extra pijn die het gevolg is van haar meest recente dood. Zo wordt ze beetje bij beetje steeds zwakker en tikt de klok uiteindelijk toch continu in haar nadeel.

Hoewel ‘Happy Death Day’ vooral een thriller annex horrorfilm is, hoef je niet per se een groot liefhebber van die genres te zijn om deze film interessant te vinden. Het verhaal wordt lichtvoetig genoeg gebracht om ook een breder publiek te bedienen. Sterker, het zou best kunnen dat ‘Happy Death Day’ voor de doorgewinterde horrorfan net wat te braaf en oppervlakkig is. Toch is het een vermakelijke film die af en toe leuke wendingen geeft aan een inmiddels beproefde formule.

Frank Heinen

Waardering: 3

Bioscooprelease: 12 oktober 2017 DVD- en blu-ray-release: 21 februari 2018

eigen mening: 

Ik kijk heel graag horrorfilms maar ik heb al lang geen goeie, angstaanjagende meer gezien. Tijdens een zoektocht naar horrorfilms op het internet kwam ik op deze uit. De trailer zag er leuk uit en de samenvatting leek ook wel interessant. Maar nadat ik de film had gezien was ik er zeker van dat deze horrorfilm niet mijn nieuwe favoriete horrorfilm zou worden, voor zover je het een horrorfilm kan noemen. Het hoofdpersonage beleeft haar verjaardag elke dag opnieuw omdat ze op het einde van de dag vermoord wordt door een man met een babymasker. Dit is wat mij heel hard frustreert, want de film noemt Happy Death Day maar er wordt niet uitgelegd waarom ze elke dag haar verjaardag terug opnieuw meemaakt. En hierdoor krijg ik het gevoel dat de film gewoon is gemaakt om er geld uit te halen en dat de film niet met passie is gemaakt. Ook vind ik hem verre van angstaanjagend. De makers geven op het foute moment een schrikmoment zodat je al kan voorspellen wat er gaat gebeuren. Bij goede horrorfilms kan je dit niet doen, vind ik.

[felixroobaert-blog]

Extra:  Werregarenstraat, 9000 Gent

In de Paasvakantie ben ik met mijn vriendin naar Gent geweest. We wouden eens de toerist in eigen land spelen dus had ik allerlei bezienswaardigheden opgezocht. Tussen al de bezienswaardigheden zat het Grafittiestraatje en op foto’s zag het er heel leuk uit. Maar toen we aankwamen viel het wat tegen. Het waren vooral veel kleuren op elkaar met tekeningen die mij niet aanspraken. In het straatje was misschien 1 tekening die ik wel mooi vond en dat was die van Gargamel. Op zich straalt het straatje wel iets leuk uit maar het is niet zo’n mooie grafitie vind ik persoonlijk. Het leek meer op een oefenplaats waar beginners konden oefenen.

[felixroobaert-blog]

Extra: St. Dunstan-in-the-east

Toen ik met de school in Londen was ben ik naar de St Dunstan-in-the-east geweest. Ik ben tegen de Kerk maar toen ik daar was werd me duidelijk dat een kerk ook iets heel mooi in de samenleving kon zijn. Deze kerk werd verwoest tijdens WOII en ruïnes kregen  sindsdien een andere functie. De St Dunstan church is nu een gezellig park waar je op je gemakje een boek kan komen lezen of gewoon van het lekkere weer kan genieten. Ik ben er met mijn vrienden meer dan twee uur gebleven, en eerlijk ik ben nog nooit zo lang in ‘een kerk’ gebleven. Deze plaats heeft echt iets sprookjesachtig en ik heb nog altijd het gevoel dat ik niet alles heb gezien ook al is de kerk niet zo super groot. Ik zou deze plaats zeker aanraden als je in Londen bent.

[felixroobaert-blog]

Extra: Afscheid op één

'Afscheid' op Eén: 'Zwijgen is een ondergewaardeerde kunst, zeker bij reportagemakers'

Tine Hens

Journaliste voor Knack

25/04/18 om 20:22 - Bijgewerkt om 20:21

Tine Hens keek naar de eerste aflevering van de nieuwe reeks van Karine Claassen. 'Telkens als een reportagemaker al te uitdrukkelijk aan het woord komt of in beeld verschijnt, besluipt een mens de vraag over wie dergelijke reportages werkelijk gaan.'

★ ★ ★ 

© VRT

Een moeder kijkt met een bezorgde blik naar haar dochter die in de woonkamer Het zwanenmeer danst. Op de kast staan waxinelichtjes en geurstokjes. Op de bank hangt de zoon met een boek. 'Louis is nen brave', zegt de moeder. 'Ze was bijna dood', kirt de dochter terwijl ze een pirouette rond de salontafel draait.

Ik weet dat ik naar een ­programma over de naderende dood aan het kijken ben, en even denk ik dat het deze twee kinderen zijn die niet lang meer te leven hebben. Dan vertelt Karine Claassen buiten beeld dat het over de moeder gaat. Annick, veertig jaar. Volgens de prognoses had ze al dood moeten zijn. De drie weken die de oncoloog voorspeld had, werden maanden. Ze weet dat iedere dag de laatste kan zijn. Louis, den brave, praat daar wekelijks over met een psycholoog. Charlotte niet. 'Ze wil niet.' Annick vindt dat spijtig.

Hoe kijk je de dood in de ogen? Zolang Afscheid zich op deze vraag concentreert, is het een mooie reeks.

Het onbespreekbare bespreekbaar maken, dat wil Claassen met Afscheiddoen. In Dwars door Amerika, de trip die ze voor ­Canvas maakte in de nasleep van Donald Trumps verkiezing, had ze al getoond hoe goed ze kan luisteren en meevoelen. In Afscheid wordt van die kwaliteit volop gebruikgemaakt. Dat had tot iets fantastisch kunnen leiden, tot iemand op het idee kwam ­Claassen tussen de ontmoetingen met ongeneeslijk zieke mensen zelf voor de camera te plaatsen en haar te laten vertellen over de mensen die ze ­ontmoet heeft en wat dat voor haar betekende.

Tegen een klinisch witte achtergrond zie je haar aarzelend naar woorden zoeken. Ze vertelt over Topaz, het dagcentrum voor ongeneeslijk zieken in Wemmel, over Suzy, de vrouw met wie ze ­dadelijk 'een klik' had, over die ­geweldige Annick die alles had.

Telkens als een reportagemaker al te uitdrukkelijk aan het woord komt of in beeld verschijnt, besluipt een mens de vraag over wie dergelijke reportages werkelijk gaan. We zien Claassen een balletje werpen met Charlotte, de wilde, vrolijke dochter van Annick, terwijl ze vraagt waarom zij niet graag praat over de ziekte van haar mama. We zien ­Claassen boontjes plukken met de man van Suzy, terwijl ze hem vraagt of hij soms denkt aan de dag waarop zijn vrouw er niet meer zal zijn. De vragen zijn relevant, de beelden erbij leiden de aandacht af van de mens over wie het zou moeten gaan.

Afscheid is op z'n mooist als de camera Claassen loslaat en bijvoorbeeld door de gangen van Topaz dwaalt. Een muzikante speelt viool op de arm van Bart. Hij heeft multiple sclerose en iedere dag heeft hij zijn spieren minder onder controle. Het trillen van de vioolstok raakt hem diep. Raymond bladert door de tekeningen die hij maakt van de mensen die hij in Topaz ontmoet. Hij heeft geleerd zich niet te hechten. Want van elke mens die in Topaz aankomt, weet je dat het einde in zicht is. Raymond komt er al jarenlang. Eerst begeleidde hij er zijn vrouw, nu heeft hij zelf kanker en wacht hij op de dood.

'Onze levens gaan door, maar met minder betekenis', vertelt Bart. Wat hij daarmee bedoelt, wil Claassen weten. Hij schudt het hoofd. Meer heeft hij er niet aan toe te voegen.

Natuurlijk is Afscheid ook een ­programma over hoe je het verloop van dat afscheid zelf bepaalt. Over ­euthanasie. Over de mensen die met de vraag naar euthanasie te maken ­krijgen. François, de huisarts die in ­Topaz de mensen opvolgt, heeft volgens Claassen de bijnaam Dokter Dood. Iedere vraag om te sterven ligt hem zwaar op de maag.

Hoe kijk je de dood in de ogen? Zolang Afscheid zich op deze vraag concentreert, is het een mooie reeks. Maar wanneer Claassen de regie overneemt, vraag je je af wat haar gevoelens bij dit alles er ­eigenlijk toe doen. 'Ge moet me niet begraven', zegt Suzy. Het is een uitspraak die geen commentaar nodig heeft. En toch kan Claassen het niet laten. Zwijgen is een ondergewaardeerde kunst, zeker bij reportagemakers.

eigen mening: 

Ik zit al 5 jaar in de Koninklijke Muziekvereniging St.-Cecilia in Sin-Pieters Leeuw. Wanneer ik bij deze muziekvereniging begon dirigeerde Gaston Coppye, een man die zeer gefascineerd was door de muziek en die met passie de knepen van het vak door gaf aan zijn muzikanten. Maar in mei 2017 kregen we zeer slecht nieuws. Onze geliefde dirigent had darmkanker en hij had waarschijnlijk niet lang meer te leven. Toen besefte ik nog niet dat we 4 maand later onze dirigent zouden verliezen. In het begin van september was het duidelijk dat Gaston zijn ziekte niet meer zou overwinnen. Wat ooit een wat dikkere man was, was nu niet meer veel van over. Hij was super mager geworden en dit was zeer shockerend. Ons laatste optreden ging door op de Grote markt in Halle. Alles werd gefilmd door een televisieploeg. Op dit moment werd ons verteld dat Gaston een documentaire zou krijgen. Nog geen 2 weken later stond ik in de basiliek van Halle met tranen in mijn ogen. In april vertelde onze voorzitter dat Gaston gefilmd werd voor een programma op één. Sindsdien zit ik elke woensdagavond voor de tv. In de eerste afleveringen vond ik het nogal raar om Gaston terug te zien maar doorheen de reeks heb ik me gerealiseerd dat Gaston ook een super lieve man was en een hele gezellige. Ik kijk nu nog meer naar hem op ook al zal hij het nooit meer weten. 

(In de recensie wordt er niks gezegd over Gaston omdat hij pas in de reeks komt in aflevering 2.)

ons laatste concert in Halle

[felixroobaert-blog]

[felixroobaert-blog]

Ik heb ook in de herfstvakantie "Cécile" gelezen van Ish Ait Hamou. Normaal zou ik nooit uit mezelf een boek van 300 pagina's lezen maar dit boek heeft iets gedaan met mij. Ik zou het graag nog eens opnieuw lezen. Het is het mooiste boek dat ik ooit al heb gelezen, het is echt geweldig!

[felixroobaert-blog]

Als extra ben ik in augustus naar de Lokerse Feesten geweest. Het was een super mooi verjaardagscadeau dat ik gekregen had van mijn broers. Ik heb er genoten van de muziek van Warhola, Bazart en natuurlijk Oscar and the Wolf.

[felixroobaert-blog]

The book of Henry

Als extra heb ik de film "The book of Henry" gekeken. Het is mijn lievelingsfilm geworden omdat het de eerste film is dat mij heeft laten wenen. De film is spijtig genoeg zo realistisch en zeer pakkend. Waarom zeg ik spijtig? Wel het gaat over een jongen die sterft op zeer jonge leeftijd. Maar toch heb ik enorm genoten van deze film!

[felixroobaert-blog]

Ceci n'est pas un blog

Magritte, Broodthaers & de hedendaagse kunst

50 jaar na zijn overlijden, boeit René Magritte nog steeds. Hij stelt onze kijk en geest in vraag en brengt onze zekerheden voortdurend aan het wankelen. Magrittes mysterieus en uitdagend werk blijft de generaties na hem beïnvloeden, van pop art en conceptuele kunst tot de meest hedendaagse kunstcreaties.

De tentoonstelling creëert een dialoog tussen de originele werken van Magritte en hun moderne en hedendaagse interpretaties.

Marcel Broodthaers belichaamt deze artistieke verwantschap zonder twijfel het best: hij bevraagt zowel het statuut van het object als dat van de taal. Andere kunstenaars zoals Andy Warhol, Jasper Johns, Robert Rauschenberg, Ed Ruscha, César, Sean Landers, David Altmejd, George Condo en Gavin Turk herdefiniëren onze verhouding tot Belgiës grootste surrealist.

Meer dan 150 schilderijen, beeldhouwwerken, installaties, tekeningen, films en archiefmateriaal komen samen in deze unieke tentoonstelling. De ervaring zet zich voort in het Musée Magritte Museum, waar huidige creaties interageren met de grootste Magritte collectie ter wereld.

Dit was de uitstap waar ik het meest naar tegen op keek gewoon omdat we naar een museum gingen. En ik had helemaal geen idee wat ik moest verwachten van de tentoonstelling. Maar tijdens het bezoek was ik zeer nieuwsgierig hoe anderen bepaalde werken van Magritte hadden geïnterpreteerd en er hun eigen werk hadden van gemaakt. Bijvoorbeeld het bekende werk "ceci n'est pas une pipe" werd meer dan een keer een inspiratiebron voor andere kunstenaars. (Zie laatste afbeeldingen*) Vooral Marcel Broodthaers vond ik geweldig, want je kon duidelijk zien dat het iets met Magritte te maken had maar soms ook totaal niet. Tussen de levenswerken van bepaalde kunstenaars heb ik heerlijk zitten genieten van elke interpretatie. Het was geweldig om bekende en onbekende schilderijen te bewonderen. Maar eerlijk, ik was toch opgelucht dat het gedaan was, musea zijn nu eenmaal niet mijn ding. Maar het is zeker de moeite waard om eens goed na te denken bij elk kunstwerk. Het is ook geweldig om te zien hoe een dode nog altijd invloed kan hebben op levenden.

*interpretaties van "ceci n'est pas une pipe" en het werk zelf.

[felixroobaert-blog]

PORNO OP EEN GROOT SCHERM, JONGENSDROOM GING IN VERVULLING

Le fidèle gaat als een strakke bolide uit de startblokken: al na enkele scènes zit de vurige romance tussen Gino “Gigi” Vanoirbeek (Schoenaerts) en Bénédicte “Bibi” Delhany (Exarchopoulos) op kruissnelheid. Zij is racepilote, hij doet iets vaags met import en export van auto’s. Zegt hij. In werkelijkheid overvalt hij – op nogal spectaculaire wijze zelfs – banken en geldtransporten. Gigi is een gangster met een groot hart, een traumatische jeugd en één groot gebrek: hij liegt.

Le fidèle is geen kopstoot zoals Rundskop. Wel een aangrijpende en eigenzinnige combinatie van genarefilm, gelaagd psychologisch portret en pure romantiek. En vooral: een ode aan een pure, misschien wel onhaalbare liefde. Wie zich op diezelfde onvoorwaardelijke manier overgeeft aan Gigi en Bibi, zal hun amour fou nog dagen voelen nasmeulen in zijn bloedbaan.

- De Morgen

Toen ik deze film aan het kijken was in de Kinepolis dacht ik "What The Fuck ben ik hier aan het kijken?". Maar achteraf gezien vond ik het een pracht van een film. De film gaat grotendeels over de onhaalbare liefde tussen Gigi en Bibi. Ik vond eigelijk het een upgrade van een stomme Amerikaanse film waarin een gewone jonge op een ongelooflijk mooi en rijk meisje verliefd wordt, maar dan een miljoen keer beter. De film was vooral aangrijpend, je kreeg onmiddellijk medelijden met de hoofdpersonages en de pure liefde tussen hen vond ik ongeloofelijk mooi. Het was ook eens een film waarin het einde voorspelbaar was. Voor ik deze film ging kijken dacht ik dat ik hem niet zou begrijpen, maar ik begreep hem compleet dus vanaf toen zijn mijn vooroordelen tegenover volwassen films verdwenen. Vooral het einde heeft iets met mij gedaan, dit was de eerste film waarbij ik tranen in mijn ogen kreeg. Ik ben zeker van plan om nog films van dit genre te bekijken en ik raad ten zeerste deze film aan!

[felixroobaert-blog]

Het was echt de MAX

Om de herfstvakantie goed in te zetten ben ik met drie vriendinnen van mij naar het Sportpaleis in Antwerpen getrokken voor onze favoriete muziekgroep Oscar and the Wolf.

Oscar and the Wolf in het Sportpaleis: twintigduizend zielen, één hartslag

Overdonderd, overweldigd en overrompeld. Zo voelden we ons na de laatste passage van Oscar and the Wolf in het Sportpaleis. Geradbraakt had er ook bij gemogen, ware het niet dat alle spieren sponszacht aanvoelden na een bloedheet concert waarbij heupen bijna voltijds in overdrive gedwongen werden. 

“Ik had beloofd om niet te wenen,” verontschuldigde Max Colombie zich aan het eind van de avond met een gesmoorde snik, terwijl je hem voor je ogen zag verkruimelen. Een halve minuut voordien had de frontman zich nog in een bolletje opgekruld vooraan op de catwalk. Een vloedgolf van gekrijs, gejoel en applaus sloeg kapot tegen het podium, en leek ook volledig over hem heen te spoelen. Toegegeven: op papier zweemt zo’n moment naar overdreven pathos. Maar na een superieur concert in Sportpaleis was je overtuigd van een oprécht emotioneel breekpunt. 

Meer dan anderhalf uur lang gold in Antwerpen: to Infinity and beyond. Maar na de bravoure kwam de breekbaarheid. Alléén al voor dat iconische moment verdiende Oscar and the Wolf de maximumscore. Tot dan waren we er heilig van overtuigd dat de onversneden opwinding van zijn debuut op Rock Werchter of de Lotto Arena nooit meer te evenaren zouden zijn. We cried wolf too soon, zoveel mocht duidelijk zijn.

Vrijdag keek je uit op een uitzinnig spektakel, waarin bombast en branie een opgewonden nummertje met elkaar opvoerden, en waar megalomanie met moed verward mocht worden. Die gotspe van de Wolf werd dan weer beantwoord met een aanzwellend gejoel in de zaal, dat de decibelmeter vrijdag crescendo-gewijs in het rood stuurde. De betonnen bunker die het Sportpaleis blijft, leek aan het eind zowaar over één collectieve puls te beschikken. Twintigduizend zielen, één hartslag. In één adem hoorde je die massa ook hun fragiele halfgod vooraan aanvuren en toejuichen. 

https://www.demorgen.be/muziek/oscar-and-the-wolf-in-het-sportpaleis-twintigduizend-zielen-een-hartslag-bce4e92f/

Ik had al eerder een optreden van Max Colombie meegemaakt, toen dacht ik al "Dit was het beste optreden dat ik ooit heb gezien, dit kan gewoon niet beter worden". Het tegendeel werd bewezen in oktober. Alles zat mee, de plaats waar ik stond, het publiek en ook de ongelofelijke leuke sfeer. Bij elke liedje dat er gespeeld werd had ik het gevoel dat ik in de zevende hemel was. En zeker toen Max begon te wenen. Dit was echt een van de mooiste momenten van het optreden. Maar laten we ook het decor niet vergeten. De muzikanten zaten "opgesloten" in een immens grote kooi en daarboven op stond Max Colombie te dansen. Maar niet gewoon te dansen, hij haalde de beste moves boven die hij had. Dit was zeer impressionant. En wat hij ook aan heeft, hij komt er altijd mee weg! Zoals ik al zei zat alles mee, ook zeker de muziek. Ik heb me zeker geen moment verveeld en na het optreden werd duidelijk dat het super tof was, ik had overal spierpijn. Dit concert zal ik niet snel vergeten!