duskutuphanesi0-1

[duskutuphanesi0-1]

Gecenin en sessiz saatlerinde oturuyorum. Herkes uyurken, içimde fırtınalar kopuyor. Sanki koca bir boşluk açıldı kalbimde. Onun sesi, kokusu, gülüşü... Hepsi hala burada ama artık o yok.

Gözlerimi kapatıyorum, her şey bir film şeridi gibi gözümün önünden geçiyor. İlk tanıştığımız an, ellerinin sıcaklığı, gözlerindeki o güven veren bakış. Sonsuza kadar dediğimiz o gün... Peki, şimdi ne oldu? Sonsuz dediğimiz şey bir anda tükeniverdi.

Bazen kendime kızıyorum, "Neden bu kadar bağlandın?" diye. Ama sevgi bu, insan seçemiyor ki. Şimdi sevdiğim her şey acıyla dolu. Şarkılar hüzünlü, sokaklar sessiz, yıldızlar bile eksik sanki gökyüzünde.

Onu geri getiremeyeceğimi biliyorum. Ama nasıl unutur insan? Unutmak istemek bile bir ihanet gibi geliyor. İçimdeki boşluğu hiçbir şey dolduramıyor. Bir sigara yakıyorum, dumanı tavan arasında kaybolurken içimdeki sıkışmış hisler biraz olsun hafifliyor.

Ama yine de umut ediyorum. Belki bir gün bu acı diner, belki bir gün kendime yeniden bir hayat kurabilirim. Ama bugün, bu gece, bu karanlıkta tek dostum bu kâğıt ve kalem. Çünkü biliyorum, acı da insanı büyütür, olgunlaştırır.

Ve sen... Eğer bir gün bu yazıyı okursan, bil ki seni her zaman sevdim. Ama artık sevmek, sessizce vazgeçmek demekmiş.

Kalbimden eksilen parça, umarım seninle hep tamam olur.

______

Herkese iyi akşamlar..

[duskutuphanesi0-1]

Her sabah uyanıyorum, ama bir türlü kendimi bulamıyorum. Her şey silik, her şey uzak. Gözlerimi kapatıp seni düşündüğümde, bir zamanlar her şeyin ne kadar gerçek olduğunu hatırlıyorum. Ama şimdi, her şey bulanık. Hangi anı hatırlamalıyım? O gülümsemeni mi, yoksa sesini duyduğumda hissettiğim o huzuru mu? Ama artık her şey o kadar yabancı ki, ne kadar geri gitmeye çalışsam da, seninle geçirdiğimiz zamanlar kayboluyor. Sanki bir yalanmış gibi, bir masaldan farksız

O kadar uzun süre seni bekledim ki, şimdi beklemekten yoruldum. Beklemek, bir şeyin değişeceğini düşünmek ama hiçbir şeyin değişmediğini görmek. Gözlerimdeki bu yorgunluk, belki de seni kaybetmenin acısından. O kadar çok şey söyledim sana, ama şimdi bu kelimeler bana hiçbir anlam ifade etmiyor. Seninle konuştuğumda her şey güzel, ama sonrasında yalnız kaldığımda ne kadar boş olduğunu fark ediyorum. Şimdi, yalnız kalınca içimde sadece seni arıyorum. Ama ne yazık ki, sen artık burada değilsin.

Bunu kabul etmek zor, kabul etmek istemiyorum. Bir zamanlar her şeyin seninle olacağını hayal ettim. Geleceğimizi düşündüm, ve hep seninle olduğumuzu. Ama sonra bir gün, her şey sona erdi. Sanki bir anda her şey yok oldu. Hangi kelimelerle anlatabilirim ki seni kaybetmenin acısını? Hiçbir kelime yetmiyor. Seninle her şeyin anlamı vardı. Şimdi, senin olmadığın her şey sadece boşluk. Boşlukla kalmak, zaman zaman bir uçurumun kenarında olmak gibi. Ama düşmek istemiyorum, çünkü seninle bir zamanlar burada olmak çok güzeldi. Şimdi, sadece bir hatıra kaldı.

Beni sevdiğini söylediğin o anları hatırlıyorum. Ama o sözlerin ne kadar gerçek olduğunu sorguluyorum. Sevmenin acısı, sevdiğini sandığın birinin seni terk etmesiyle her geçen gün büyüyor. Beni sevmedin, değil mi? Belki de hiç sevmedin. Belki de senin için her şey sadece bir oyundu. Ama ben bunu kabul etmek istemiyorum. İçimde, hala seni seviyorum, hala seninle olduğum o günleri yaşıyorum. Ama zaman geçtikçe, her şey daha da silikleşiyor. Her şeyin anlamı kayboluyor.

Bazen seni hatırladıkça, içimdeki bu acı daha da derinleşiyor. Geceleri seni düşünmek, aslında seni kaybetmekten daha acı veriyor. Seninle geçirdiğimiz zamanlar, bir zamanlar ne kadar gerçekti, değil mi? Ama şimdi her şey bir yalan gibi. Ve ben, her geçen gün biraz daha kayboluyorum. İçimde bir boşluk var, her geçen gün biraz daha büyüyen. Ne kadar doldurmaya çalışsam da, hiç bir şey işe yaramıyor. Seninle olan her şeyin anısı, ne kadar silmeye çalışsam da, hep benimle kalıyor.

Bir zamanlar her şeyin senin etrafında döndüğünü düşünüyordum. Ama şimdi, senin etrafımda olmamanın ne kadar boş olduğunu fark ediyorum. Bütün o hayaller, seninle kurduğum her şey, bir zamanlar bana aitken, şimdi seninle ilgili bir hatıra olmaktan öteye geçemiyor. Ve ben, o hatıraları kaybettikçe seni daha çok seviyorum. Seni sevmenin acısı, bazen gerçekten dayanılmaz oluyor. Ama yine de, seni seviyorum. Ve belki de bu sevgi, hiç bitmeyecek. Her gün biraz daha büyüyecek, ama hiçbir zaman geçmeyecek...

______

Sensiz bir gün daha..

[duskutuphanesi0-1]

Bazen kendime soruyorum, neyi bekliyorum? Neden hala bekliyorum? O günden sonra her şey farklı oldu, ve belki de farkında olmadan ben de değiştim. Her geçen gün biraz daha kayboluyorum, ama kimse fark etmiyor. Bir zamanlar, her şey o kadar gerçekti ki... Ellerinin sıcaklığını hatırlıyorum, sesini, gülüşünü, bana bakışlarını… Ne kadar iyi bir yalancı olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum. Sanki o anlar bir hayalmiş gibi, bir rüya. Bir zamanlar beni ne kadar iyi tanıdığını düşünüyordum, ama aslında birbirimizi hiç tanımadık. Belki de en çok kendimi kaybettim o zamanlar.

Bazen seni düşünüyorum, sadece seni. O anları hatırlıyorum, birlikte geçirdiğimiz her saniyeyi. Her şey ne kadar güzeldi. Ama sonra birden her şey değişti. Ne oldu, neden oldu? Neden bir anda her şey bozuldu? Her şey bittiğinde, içimde bir eksiklik kaldı. Bunu nasıl tarif edebilirim? Sanki bir parçam kayboldu, bir parçam eksik. Her şeyin geriye dönmesini istiyorum ama biliyorum ki bu mümkün değil. Seninle olan her şeyin hayalini kurarken, gerçeğin soğuk duvarlarıyla karşılaşıyorum.

Herkes bana "İleriye bak" diyor. Ama nasıl bakabilirim ki? Nasıl bir yolda ilerleyebilirim, seninle paylaştığım her şey bir anda yıkılmışken? Bir zamanlar seninle her şeyin mümkün olduğunu düşünüyordum, ama şimdi o hayal bile yok. Ne kadar uğraşsam da, ne kadar adım atsak da, seninle olan her şey sadece geçmişin gölgesi gibi. Yavaşça siliniyor.

Bazen yalnız kalmak istiyorum, ama yalnız kaldıkça seni daha çok hatırlıyorum. Ne kadar uzaklaşmaya çalışsam da, aklımda hep sen varsın. O kadar çok şey var ki sana anlatmak istediğim… Ama artık sana anlatabileceğim hiçbir şey yok. Biliyorum, duymak istemezsin. O yüzden susuyorum. O yüzden içimde birikiyor her şey.

Bir zamanlar sana her şeyi anlatırdım, birlikte ağlardık, birlikte gülerdik. Ama şimdi her şey yalnızca bir acıya dönüştü. İçimdeki o boşluk, neyle doldurulacağını bilmiyorum. Her şeyin bir anlamı olmalıydı, ama şimdi her şey anlamsız. Bir zamanlar bana hayatını adadığını söylüyordun, ama sonradan ne oldu? Nerede o sevgi, o bağlılık?

Ve şimdi, zaman geçtikçe seni unutmak zorlaşıyor. Zamanın içinde kaybolmaya başlıyorum. Seninle her şeyin ne kadar güzel olduğunu hatırladıkça, neden artık bu kadar acı çektiğimi anlamıyorum. Belki de beni sevmedin, belki de ben seni sevemedim. Ama bir şekilde, her şey sona erdi. Ve ben, hala seni seviyorum. Ama bu sevgiyi taşımak artık zor, çok zor ...

Bazen, sana dair her şeyi unutmak istiyorum, ama nasıl unutabilirim ki? Seninle geçirdiğim her an, bir yara gibi kalıyor içimde. Bir zamanlar “sonsuz” dediğimiz o şey, şimdi sadece bir hayal. Ve ben, o hayali gerçek yapabilmek için savaşırken, kendimi kaybettim. Ama kaybettikçe, seni daha fazla seviyorum. Ne kadar garip, değil mi? Belki de aşk, sadece bu kadar acı vermek için vardır.

________

Bilmiyorum kaç gün geçti benden gidişinin ardından. Unutabildin mi bizi sevgili ne oldu onca verdiğimiz sözlere? seni bilmem ama ben sözümde duruyorum. matematikten 90 aldım mesela burda olsan 'ben sana demiştim çalışınca her şey oluyor' derdin, farkındayım. Ama sen yoksun ve arkanda yarım kalmış bir ben kaldım hayallerini bırakma deyip duruyordun bana bak işte senin için açtım bu sayfayı ve ilk yazımı paylaşacağım belki görmeyeceksin belki kimse görmeyecek olsun ben yine de sözümü tutayım sevgili...

Bu yazılar bu sayfa bir zamanlar her şeyim olan sana..

Sevgilerle

Hiçbirşeyin.

[duskutuphanesi0-1]

Bazı kelimeler vardır, içinde bir sır saklar. Yazılırken belki yalnızca sahibinin kaleminden dökülüyormuş gibi görünür, ama okunduğunda bir başkasının kalbinde yankılanır. İşte bu yüzden yazmak, her zaman bir köprü kurmaktır; görülmeyen, bilinmeyen birine ulaşmanın en saf hâlidir.

Benim olduğumu bilmeden sana yazılan yazıları okuyacaksın belki de. O satırların kimden geldiğini bilmeden, ama yine de bir şekilde sana aitmiş gibi hissederek. Belki hiç tanımadığın birinin hislerini fark edeceksin. Belki de o kelimelerde kendi kaybolmuş cümlelerini bulacaksın.

Yazmak, bir çağrıdır aslında. “Buradayım” demenin en sessiz ama en derin yoludur. İnsan kelimelere sığınır, çünkü bazı duygular sesle anlatılamayacak kadar ince, bazen de bağırarak söylenemeyecek kadar narindir.

O yüzden bu satırları okuyorsan bil ki, belki de yazının en güzel yanı, kimin yazdığı değil, kimin dokunduğudur. Eğer bu cümleler bir yerlere dokunuyorsa, o zaman zaten amacına ulaşmıştır.

Ve belki de en güzel his, bir başkasının kelimelerinde kendini bulabilmektir.

Kimbilir, belki bu yazıyı da bir gün bir yerlerde okuyacaksın. Ve bilmeden bir bağ kuracağız, bir köprü. İşte o zaman yazmanın ne kadar güçlü olduğunu bir kez daha anlayacağız.

Belki de kelimeler hepimizin saklı bahçesi, sadece keşfedilmeyi bekleyen… sensiz aylara sensiz yazılar