Don't wanna be here? Send us removal request.
Statistics
We looked inside some of the posts by diiah99js-blog and here's what we found interesting.
Average Info
Notes Per Post
0
Likes Per Post
0
Reblog Per Post
0
Reply Per Post
0
Time Between Posts
4 hours ago
Number of Posts By Type
Text
5
Photo
1
Last Seen Tumblr Blogs
Fun Fact
25% of US internet users with an annual income of $80-100K use Tumblr.
Text
SEWU DALAN
Srengenge isuk wis ngetokake sinare. Ing pinggir dalan wis ana bocah cilik sing umure kira-kira 13 tahun, bocah kuwi pawaane sedengan ora dhuwur nanging ya ora endhek-endhek banget. Bocah kuwi jenenge Agus.
“Gus, piye wis oleh akeh ta?” pitakone Roi marang Agus.
“Alhamdulillah, wis oleh setengah krenjang.” wangsulane Agus.
“Ya wis Gus, ayo mulih wae. Supaya botol bekas iki bisa didol menyang tukang rosok, banjur awakedhewe bisa ndang oleh dhuwit.” pangajake Roi.
“Iya Roi.” wangsulane Agus cekak.
Nglumpukne botol bekas iku wis dadi kegiyatan sabendinane Agus. Iku dilakoni supaya bisa digawe ragat urip sabendinane. Agus lan Roi wis teka ning tukang rosok.
“Iki le dhuwite saka botol iki.”ucape Pak rosok karo ngelungne dhuwit menyang Agus lan Roi.
“Inggih pak, matur suwun.”jawabe Agus lan Roi bareng-bareng.
Ing dalan Agus lan Roi lujak-lunjak amarga kesenengan oleh dhuwit. Olehe dhuwit ya ora sepira nanging kanggo bocah sing kaya Agus lan Roi iku dhuwit sing gedhe.
“ Bisa mangan enak dina iki Gus.” Ucape Roi.
“Ndak lah, aku mangan kaya biasane wae, turahane arep takcelengi.” Jawabe Agus.
“Nyelengi? arep kok gawe apa Gus?” pitakone Roi marang Agus.
“Sapa ngerti aku bisa sekolah.” Jawabe Agus.
“Awakmu pengin banget sekolah? Ndak mungkin Gus. Kanggo bocah kaya awakedhewe mangan wae angel, apa maneh sekolah dhuwit saka ngendi?”
“Merga iki aku nyelengi, supaya dhuwite bisa nglumpuk akeh. Awakmu ora pengin ta sekolah?”
“Sekolah? Ndak, aku ora pengin. Sekolah oleh apa? Dhuwit? Ora kan?” jawabe Roi karo rada nyolot.
“Sekolah iku oleh ilmu, sekolah bisa nggawe awakedhewe pinter banjur awakedhewe bisa nggolek penggaweyan sing luwih apik tinimbang sing saiki Roi. Iku sing paling penting. Awakmu pengin ta terus-terusan urip sara?” panjelasane Agus
“Karepmu Gus.” Roi langsung ninggalne Agus tanpa pamitan dhisik
Penggaweyane Agus ora mung nglunpukne botol plastik wae, Agus uga nduwe penggaweyan liyane yaiku dodolan koran. Iku dilakoni Agus kanggo ngewujudne impiane, senajan iku angel. Olehe dodol koran pancen ora akeh nanging iku tetep disyukuri Agus.
Agus mubeng-mubeng ngiderne koran. Kawit saka pasar banjur pindah menyang prapatan bangjo, banjur pindah maneh menyang salah sijine kampus sing biyasane diparani Agus. Dina iki Agus kesel banget amarga wis mubeng tekan ngendi-ngendi nanging korane Agus durung ana sing payu. Banjur Agus leren menyang lungguhan pinggir dalan. Karo lunggung Agus terus nawak-nawakne korane menyang wong liwat ning ngarepe Agus.
“Pak Buk, mboten mundhut koran?”
“Ora le” jawabe salah siji wong sing liwat.
Agus nglamun ing pinggir dalan. Agus mikirne nasibe sing saiki, beda adoh karo telung tahun kepungkur. Kawit wong tuwa lorone Agus seda, Agus malih urip dhewe. Ora ana sedulure sing gelem ngopeni Agus, kawit iku Agus ora sekolah maneh.
“Gus!” Celuke wong lanang sins marani Agus.
Lamunane Agus langsung buyar amarga kaget ana sing nyeluk dheweke. “Oh, Mas Radit ta? Saka ngendi Mas?” Pitakone Agus marang Mas Radit.
“Ya kaya biyasane, mulih saka kampus. Kok dengaren wis sore kok durung mulih awakmu Gus?”
“Iya Mas, dina iki koranku durung ana sing payu.” Jawabe Agus.
“Lek ngono aku tuku siji wae”
Mas Radit wis setahun kenal karo Agus. Senajan durung kenal suwe, nanging Mas Radit apikan banget karo Agus. Mas Radit akrab banget karo Agus, malahan wis nganggep Agus kaya adhike dewe. Mas Radit uga wis weruh ngenani permasalahane Agus telung tahun kepungkur. Mas Radi kerep banget tuku korane Agus, sakliyane iku dheweke uga kerep nulungi menawi Agus nduweni masalah.
“Oh iya Gus, aku mrene mau pengin ngomong karo awakmu. Aku arep mbukak toko buku, panggone ning ngarep kampusku. Ora toko gedhe, tokone mung cilik. Merga iku, aku pengin ngajak awakmu kerja ning tokoku. Tinimbang dodolan koran panas-panasan, piye awakmu gelem kerja ning tokoku?”
“Iki tenanan ta Mas? Lek ngono aku gelemMas, gelem banget malahan.” Jawabe Agus.
“Ya tenan lah, sesuk awakmu bisa langsung kerja tak tunggu ning tokoku, jam sanga awakmu kudu wis teka.”
“Gampang iku Mas, aku ndak bakal kasep. Nanging aku durung ngerti apa wae sing kudu tak lakoni sesuk.”
“ Awakmu ndak usah bingung, sesuk tak warahi apa wae tugasmu. Ya wis aku mulih dhisik ya Gus.”
Agus teka ing toko tepat waktu. Agus ora pengin kasep ing dina kapisan dheweke kerja. Teka ing toko Agus langsung nyetuki Mas Radit, banjur Mas Radit nerangne menyang Agus tugas-tugas sing kudu dilakoni. Agus wis ngerti apa sing diterangne Mas Radit, senajan ta isih rada bingug. Agu uga dipercaya Mas Radit kanggo njaga kasir.
Ing dina kapisan, wis akeh sing tuku menyang tokone Mas Radit. Nganti Agus kebingungan ngladeni pelanggan sing tuku. Dina wis rada sore pelanggan sing tuku wis rada sepi. Mas Radit teka ning toko sakwise mulih saka toko.
“Piye Gus lancar?” pitakone Mas Radit.
“Alhamdulillah Mas, pelanggane rame banget. Aku nganti kebungungan.” Jawabe Agus.
“Nanging kabeh lancar ta, ora ana masalah?” pitakone maneh marang Agus.
“Ora ana Mas.” Jawabe Agus.
Telung sasi wis kliwat. Saya suwe tokone Mas Radit tambah rame, amarga akeh mahasiswa sing melbu metu saka tokone Mas Radit. Agus seneng banget. Merga kerja ning toko iki Agus bisa nyelengi kanggo dheweke sekolah. Agus wis nduwe rencana yen dheweke bakal daftar sekolah sasi ngarep. Rencana kuwi wis dipikirne Agus tenanan.
Agus karo Mas Radit sigek-sigek amarga jam wis nuduhne jam wolu bengi, pratanda tokone arep ditutup. Sakdurunge tutup toko Mas Radit ngomong menyang Agus.
“Gus, awakmu ndak pengen ta sekolah maneh?” Agus kanget krungu pitakone Mas Radit.
“Pengen banget Mas, malahan aku wis nduwe rencana bakal daftar sekolah sasi ngarep.” Jawabe Agus
“Ndak usah nanggu sasi ngarep, minggu ngarep awakmu tak daftarne sekaolah. Biayane sing nanggung aku.”
“Nanging Mas.....” omongane Agus kandheng amarga Mas Radit takon.
“Nanging nyapo? Ndak usah nolak aku wis nganggep awakmu kaya adhikku dhewe. Bathine saka toko iki saya suwe saya akeh, bisa tak gawe nyekolahne awakmu.”
“Inggih Mas, matur suwun banget. Sampeyan apikan banget karo aku padahal aku iku dudu sapa-sapane sampeyan.”
“Iya Gus, kaya karo sapa wae.”
Agus langsung ngrangkul Mas Radit. Luh tumetes saka mripate Agus, iki tangisan merga rasa syukure Agus marang Gusti Allah, amarga wis nyetukne dheweke karo wong sing apikan banget kaya Mas Radit. Impiane Agus bisa kewujud amarga pitulungan saka Mas Radit.
RAMPUNG
0 notes
Text
BONEKA SAKA MALAYSIA
Esuk-esuk Bu Suwarti lagi masak ing pawon kanggo sarapan anakke sing jenenge Tista sing lagi sekolah TK ,swarane srang…sreng… lan wangine tempe goreng gawe tangine Tista sing lagi turu ing kamar, banjur persiapan budhal sekolah.Sakwise persiapan banjur sarapan.
‘’Sarapan ndhuk !’’ pakone ibune karo nyepakake piring
‘Inggih’’ wangsule Tista.Saktemene Tista durung bisa basa krama marang wong tuwa,,isane ya amung inggih lan mboten.Bubar sarapan budhal sekolah .
Ing sekolahan, swarane bel sing mertandhani wayah ngaso bocah padha metu lan dolanan ing taman. Tista duwe kanca geng yaiku: Nia,Sari lan Putri. Bocah papat kuwi kalebu bocah sing pinter lan kerep oleh juara lomba. Nalika dolanan Sari crita marang kanca-kancane.
“Cah dakkandhani, aku nduwe dolanan anyar ditumbasne bapakku ing pasar malem�� ujare Sari karo pamer.
“Dolananmu kuwi apa ta?” takone Nia karo rasa gumun
“Wis ngene wae mengko sore kowe kabeh dolan menyang omahku ya!” dhedhese sari.
“Setuju…!!” semaure bocah-bocah kanthi kompak. Bocah telu kuwi semayanan jam papat sore lan ngenteni ing pos kampling. Nalika jam papat sore bocah wis padha teko banjur budhal bareng .
“Sari… Sari….!”badha pating brengok nggoleki Sari ing ngarepan omah.
“Ya kene padha dolan mrene” ujare ibune Sari karo mbukak lawang.
“Inggih Bu Sarti….” Wangsule bocah-bocah .
“Iki lho dolananku! apik banget to!” pamere Sari. Pranyata Sari nduwe boneka anyar.
“Iya apik……”gumune Putri karo nyekeli boneka
“Mengko aku nyilih ya !”pitakone Tista.
“Kowe ora usah nyilih, mengko boneka iki amoh, kowe kabeh dolanan sing liyane wae!” dhedese Sari kanthi sengit. Kancane padha gela amarga ora oleh nyilih boneka kuwi.
Wayah bengi,Tista matur marang ibu lan bapakke.
“Pak,aku tumbasna boneka” penjaluke Tista.
“Boneka piye maneh to ndhuk, lha wingi wis tumbas dolanan kok saiki njaluk maneh, aduh….ora nduwe dhuwit! ,jalukane rena-rena wae!” sambate Bapake.
“Ya ditumbasne lho pak,wong ya ora kudu saiki” tuture ibu.
“Inggih…Bu Suwarti!” sumaure bapak karo nglipur ati sing judheg merga ora nduwe dhuwit.
“Lha….,ngaten lho pak Wito” jawabe ibu, banjur padha ngguyu kabeh, banjur Tista dijanji marang bapakke bakal ditumbasne boneka yen wis dikirimi dhuwit saka Mas Gono sing lagi nyambut gawe ing Malaysia. Mas Gono kuwi putrane Pak Wito lan Bu Suwarti sing pembarep dene Tista iku anak nomer loro.Wis ana seminggu iki Tista ngenteni janjine bapak,nanging isih durung ditukakake boneka.
Sawijining dina, ibu nampa kabar saka Mas Gono.Pranyata Mas Gono arep bali ,nanging ora bisa njujuk omah kudu menyang Surabaya dhisik merga ana kaperluan liya. Mas Gono wis nyepakake oleh-oleh kanggo kulawarga, nanging merga ora tega,oleh-oleh kuwi dipaketne wae,merga pengen menehi oleh-oleh kanggo Ibu ,Bapak lan adhine.
Nalika paketane teka banjur ana paketan sing wadahe gedhe lan dawa ana tulisane KANGGO ADHIKU SING AYU DHEWE, kuwi khusus kanggo Tista. Wis ora sabar ,Tista mbedhah paketan kuwi mau .
“Isine boneka Bu….! apik banget” gumune Tista karo mbedhah wadhahe boneka.
“Alhamdulillah…ndhuk,ana rejeki saka Mas Gono” dhedese bapak ,kanthi rasa syukur.
“Alhamdulillah…,ana rejeki ndhuk, bapak durung bisa nukokake boneka, nanging masmu menehi boneka” wangsule ibu,boneka kuwi pancen ngerah atine bocah cilik,rambute pirang,mripate biru,irunge mbangir.
Sesuke nalika dina Minggu, bocah padha libur sekolah, awan-awan Tista lagi dolanan karo bonekane kuwi, boneka kuwi tansah digendhongi,dijak dolanan anak-anakan lan ,pasaran. Kancane Tista ,Nia lan Putri dolan nang omahe Tista,bocah loro kuwi pengen dolanan boneka kuwi,nanging ora oleh .
Boneka kuwi dienggo dolanan Tista ,nanging ora sengaja boneka kuwi ceblok ning kalenan boneka kuwi malih elek, mripate cepot, rambute reget kena endhut ,klambine luntur lan rupane buluk,Tista nangis kejer merga wedi diseneni ibune.
“Lho,menyang apa iki kok nangis ?” pitakone ibu.
“Bonekaku ceblok ning endhut”semaure Tista karo nangis banter
“Mula,yen kancane nyilih ya disilihi,kuwi oleh-olehe wong medhit” dhedese ibu.
“Tis…Tis, tujune kowe ora digepuki” ujare Putri ,merga mesakkake .Boneka kuwi saiki malih amoh lan amung rasa getun sing ana ning atine Tista.
0 notes
Text
WONG TUWA
Kenalna jeneng ku Irsya Pratama ,biasane diceluk Irsya. Irsya sekolah ing SMA Bangsa,Irsya anak’e wong nduwe bapak lan ibune makarnya menyang kantor,saben dina Irsya ora weruh wong tuwane.Saben dina bapak lan ibune mangkat makarya isuk lan kondure wengi,sing mesti Irsya wis turu lan isuk Irsya durung tangi.
Esuk iki Irsya mangkat sekolah diterne pak Supir. Pak Supir wis nunggu ing teras, ora suwi Irsya metu saka omah.
“Sugeng injing den Irsya” sapane pak Supir.
“Sungeng injing pak supar” wangsulane Irsya karo gawe sepatu.
“Bidhal sakniki napa mangke den? Pitakone pak Supar (pak Supar iku jenenge pak Supir)
“Sakniki mawon pak”wangsulane Irsya.
“Mangga den”semaure pak Supar,Irsya mlebu menyang mobil, lungguh ing kursi ngarep sanding pak Supir,sak suwine lumaku meyang sekolahan,Irsya matur marang pak supar.
“Pak kula badhe sanjang dhateng panjenengan” tuture Irsya.
“Wonten napa den?” pitakon pak Supar.
“Menawi bapak matur kaleh kula,bapak damel basa ngoko mawon” tuture Irsya.
“Oalah den…,Sampean iku putrane majikan kula,mangkane bapak basa marang sampean”ngendikane pak Supar karo nyetir mobil.
“Inggih pak,nanging kula kalih bapak taksih sepuh bapak,dados kula mesti kendah basa” tuture Irsya.
“Inggih den…,sak purune aden mawon” wangsule pak Supar supaya Irsya seneng. Ora suwi mobil’e Irsya teko ing ngarep gerbang sekolahan,sedurunge Irsya metu saka mobil pak Supar takon marang Irsya.
“Den Irsya mengke dipuruki utawa wangsul jam pinten?”pitakone pak Supar.
“Mangke kula telfon mawon teng Hpne bapak,insaallah kula mangke badhe medal kalih rencang-rencang rumiyen”wangsulane Irsya.
“Inggih den,kula pamit Assalamuaikum”salam pak Supar.
“Waalaikumsalam pak,ngantos-ngantos pak menawi wangsul” tuture Irsya marang pak Supar.
Sakwise iku Irsya mlebu menyang sekolahan lan langsung mlaku menyang kelas,sak tekane kelas Irsya diomongi kancane lek mau digoleki Bu Marti diutus menyang kantor , sakwise dewek’e nggletakna tas.Irsya langsung menyang kantor ,sak tekane kantor Irsya clingak-clinguk goleki Bu Marti,nagging ora cetuk , akhire Irsya takok menyang guru seng ana nig sanding lawang kantor
“Assalamualaikump pak, badhe tanglet Bu Marti wonten pundi geh?” pitakon Irsya menyang guru mau.
“Waalaikumsalam, Bu Marti mau kayane ning perpustakaan le…” jawab’e pak guru sing lingguh cedek lawang.
“Inggih pak,kula mrika mawon” jawab Irsya karo mlaku menyang perpustakaan .
Saktekane perpustakaan Irsya langsung ngisi buku hadir lan langsung goleki Bu Marti,ora suwi Bu Marti miyos saka gudang panggone buku-buku disimpen.
“Assalamualaikum Bu wonten napa panjenengan madosi kula” pitakon Irsya marang Bu Marti (karo lingguh ingsalah sijine kursi).
“Waalaikumsalam, ibu arep takok pirang-pirang dina iki wakmu oramlebu sekolah nandi ?” takone Bu Marti
“Kula teng griya bu, kula aras-arasen mlebet sekolah bu,damel napa kula sekolah bu?” wangsulane Irsya.
“Le…wakmu iku bocah pinter,sopan nyapo kok aras-arasen sekolah” takok Bu Marti marang Irsya karo ngelus-ngelus rambute Irsya.
“ Suwun bu,nangimg kula mboten gadah angen –angen pengen dados napa,ibu lan bapak kula mawon boten ngurusi kula” wangsulane Irsya.
“Le…menawi ana masalah matura marang bapak lan ibu guru,mengko diewangi golek solusine?”tutur Bu Marti menehi pitutur.
“Inggih BU,mwnawi sampun kula badhe mlebet kelas rumiyen” pamit Irsya karo salim karo bu Marti.
“Ya wis ,sing sregep sekolah’e le…….” Tuture Bu Marti.
Sak wise mulih sekolah Irsya dolan marang salah sijine mall ing kuthane,Irsya dolan iku karokanca-kancane. kanca-kancane Irsya iku dudu saka sekolahan sing padha, biasane Irsya semayan karo kanca-kancane iku ing mall iki, kawet baturan karo bocah-bocah iku Irsya malih bocah sing nakal,contahe Irsya mesti mulih bengi,bolos sekolah ora suwi iki ing kamare irsya ditemukna sak bungkus rakok,nanging bapak lan ibune ora gubris apa sing dilakoni Irsya, Ibu lan bapak’e ngrasa sing penting Irsya seneng.
Iki mau dinane minggu Irsya wis dienteni kancane ing ngarep omah’e,kanca-kancane arep ngajak Irsya dolan.
“Hye Sya wakmu melu gak dolangak saiki,aku lan kanca-kanca duwe rencana arep nang puncak Bogor sesuk minggu ngarep?” takok salah siji kancane.
“ Piye ya? Aku akeh tugas, durung tak garapi” jawab Irsya.
“Peh wakmu iku panggah miker tugas wae ,pisan-pisan wae dolan ngedem utek” tutr kancane Irsya sing lingguh sanding ‘e Irsya.
“Iya, nang puncak Bogor aku melu tapi lek iki engko aku ora melu ya,? Kapan lek mangat meyang puncak’e?” pitakone Irsya mestekno.
“Jumat ngarep bar muluh sekolah utawa bar shalatjumat” jawab’e Romi salah siji koncane Irsya.
“Oke aku melu, tapi sakiki aku arep nyicil garap tugasku” jawab’e Irsya marang kancane.
Ya wis ,aku bali disik aja lali sok jumat ngarep” omong kancane .Sakwise iku Irsya mlebu menyang omah lan jupuk bukune gawe garap tugas-tugase.
Ora krasa dina jumat wis teka ,Irsya wis siap karo barang-barang sing arp digawa menyang puncak,Irsya ngenteni kanca-kancane dibaturi pak Supar Kro Mbok Nah (Mbok Nah iku pembantu lan sing ngopeni Irsya kawit cilik).
“Den…tanan ora diterna pak Supar wae?” takone mbok Nah
“Boten Mbok ,menhke Mbok Nah mboten wonten ingkang ngrencangi” jawab Irsya.
“Nanging Mbok gak penak wedi lek Den Irsya enek apa-apa ing dalan”
“Pun,Mbok nah boten usah kuwatir,mengke menawi pun dugi mrika kula kabari” omong Irsya nenangno pembantune iku.
Ora suwi ana mobil mlebu mengan pekarane omahe Irsya,mbok Nah ngrasa ora penak atine ,kaya arep ona kedadean sing ora apik.
“Den Irsya gak usah ndherek wae yo ,Mbok ora penak atine,Mbok wedi yen den Irsya gini-ginia” pituture Mbok Nah.
“Pripun geh mbok Irsya kadung semadosan tumut,Irsya ora penak “ Omong Irsya.
“Mbok wedi den”ngendikane Mbok Nah karo matane mrebes.
“lamunta,kula kenging napa-napa mboten wonten sing perduli kalih kula Mbok,bapa kalih ibu mawon boten perduli kalih kula” tuture irsya
“suuuttt…….aja omong mengkana den,saben omongan iku mesti dadi dunga” pituture Mbok Nah.
“Pun gek Mbok Irsya bidhal rumiyen” pamite Irsya
“Ya le…ati-ati “ wati-wantine Mbok Nah.
“Assalamualaikum “ pamit Irsya karo ngambung tangane mbok Nah lan pak Supar,sing wis di anggep wong tuwane dewe.
Sawise Irsya nglebokne tas marang bagasi Irsya langsug mlebu nang mobile kancane. Nalika ning dalan Ian kanca-kancane guyon lan cancane sing nyopir ora netne lek nang ngarepe ana tikungan dadi kancane mau banting setir lan mobile nabrak wit gedhe pinggir dalan. Mobile iku mau renyek bangian ngarep kabeh sing nang jeru mobil ora ana sing eling.
Irsya lan kanca-kancane mau digowo menyng rumah sakit. Irsya sikile lan sirahe sing tatu, ora suwi pak supar lan Mbok Nah teko wong loro iku mau marani Irsya lan delok kahanan. Sak bare eling Irsya ngomong menyang Mbok Nah apa sing diwedeni kedadeyan dheweke tiba lan ora sida dolan menyang puncak Bogor…..
*******RAMPUNG*********
0 notes
Text
WAYANG LUMANTAR DHALANG
“Alfiyyah iku cobane gedhe Ndhuk, sing ngarang wae wali. Sewu nadhom dianggit sewengi. Sapa kang ngancik nganti kelas iki kudu ngakeh-ngakehne olehe tirakat. Amarga iki dudu sembarang kitab. Akeh pituturing urip kang bisa den tuladhani. Uga akeh panggoda-panggoda kang ndadekna sira kudu pinter-pinter milih dedalan kang haq lan bathil. Senin kamis, ndaud, mbrakah, tawasul ba’da maktubah uga jumeneng ing sepertelune wengi iku kudu dadi lelaku saben dina kang tanpa pungkasan. Muga-muga sampeyan bisa ngliwati kanthi ikhlas lan sabar.” Pituture ibuk.
“Aamiin, Inggih matursuwun wejanganipun Buk, Pangestunipun.
Amung manthuk ndingkluk. Pantangan kanggo santri yen nganti ndangak nalika madhep sowan dhateng guru. Sak nakal-nakale bocah yen wis adhep-adhepan karo gurune ora bakal mbantah apa wae kang didhawuhake guru. Inggih,wangsulan kang wajib hukume.
Sukma lumampah mulih. Angawiti sedayane kanthi niat murih ridhane Gusti Allah. Tumancep ing sajroning dhadha menawa dheweke kudu anduweni seja kang luhur. Kudu bisa nggayuh perkara kang bisa nggawa dheweke lumampah tumuju marang ridhane Pengeran. Bismillah… Bathine Sukma.
Wektu kalaku wis 8 wulan. Ra nyangka pawiyatan wis pikantuk setengah kitab. Pacoban kawiwitan.
“Wis nemen. Ndang celukna Pak Lik gek digawa menyang rumah sakit.” Dhawuhe Simbok.
“Inggih Mbok.” Wangsulane Sukma banjur mlayu keteteran nggoleki pak Lik.
Sak nalika mobil chery lumaku tumuju rumah sakit. Ati sar-saran nyawang kahanane Bapak kang pucet putih tanpa obahan. Ing sadalan-dalan Sukma ora gingsir-gingsir maca sholawat lan dedunga muga-muga Bapak isih bisa diparingi kewarasan.
“Ruang Dahlia, saiki Bapak tunggunen ning kana, Aku tak ngurus administrasi.” Ngendikane Pak Lik.
“Inggih Pak Lik. Mangke menawi wonten napa-napa kula sms jenengan.” Wangsulane Sukma.
Sukma langsung melu arahane perawat kang nggawa Bapake menyang Ruang Dahlia. “Gusti…Panjenengan paring kekiyatan” Bathine njerit sumendhe dhateng Pengeran.
2 minggu wutuh Bapake Sukma ning Rumah sakit. Dheweke nunggu terus ora mulih blas babar pisan. Sekolah umum, madrasah, lan kegiatan liyane ditinggal. Saiki Bapak wis saras. Bisa digawa mulih. Dumugi griya Sukma mlumah ngglebak nglemahke awake, dheweke rumangsa yen awake ora kaurus. Kuru, pucet, lankaya ora nduwe caya. Ananging dheweke tansah syukur muji marang Gusti amarga isih kersa maringi kesarasan kanggo Bapake.
“Attabi’ul maqshodu bil hukmi bila # Wa sithan huwa musamma badalaa.” Nadhom pungkasa sorokane Sukma ing dina wiwtane dheweke mlebu madrasah.
“Wis 2 minggu ora mlebu. Nadhom tetep kok lalar kanthi lancer. Alhamdulillah Ndhuk, muga-muga tansah pinaringan barokah saha kesabaran.” Dhawuhe Ibuk menyang Sukma.
“Aamin, Inggih Buk matursuwun.” Wangsulane Sukma.
Seminggu ning omah, ngawiti aktivitas kaya biasane ndadekake Sukma tansaya trengginas. Dheweke nduwe seja luhur yen ora bakal niyak-niyakake kalodhangane anggone bibinau. Dheweke uga janji yen bakal ngopeni Bapake sakbisane kanthi ikhlas tanpa pamrih. Bapak gerah Leukimia. Mula ora pareng makarya sing abot-abot. Kanggo ngragati sekolahe dheweke nyambi kerja ing took saben jam 4 sore nganti jam 9 bengi.
Awit jam 3 isuk Sukma wis tangi nglakoni sholat tahajud nganti ngenteni subuhan. Sakwise iku banjur masak kanggo Simbok lan Bapak. Banjur resik-resik lan sapanunggalane nganti budhal sekolah. Mulihe bggawekake jamu kanggo Bapak. Banjur budhal madrasah lan sorene kerja nganti wengi. Yaiku kegiatane Sukma saben dina. Simbok wis sepuh, Bapak ora bisa makarya sing abot-abot, Mamak e wis seda wiwit Sukma umur 9 tahun. Mula dheweke kudu belajar mandiri. Ora terus-terusan gawe susahe wong tuwa.
“Nggo niki Mbok, wedang jahe damel aget-angetan supados radi sekeca badanipun.” Ujar Sukma menyang Simbok.
“Suwun Ndhuk, kowe arp budhal kerja?’ Pitakone Simbok menyang Sukma.
“Inggih Mbok, Kula bidhal Rumiyin, Assalamu’alaikum.” Wangsulane Sukma sinambi sungkem marang Simbok.
Ing papan makarya atine Sukma tansah sumelang. Ora kepenak. Mikir rena-rena. Dheweke langsung mulih ora dadak mampir-mampir. Teka omah dheweke bingung merga ana rame-rame ing ngomahe.
“Sabar Ndhuk, Simbok wis tenang sowing ing ngarsane Pengeran.” Ngendikane Bu Ratmi tonggo etan omah
“Iya Ndhuk, ora usah kuciwa. Kabeh iku wis pesten saka kang gawe urip. Dilakoni wae kanthi ikhlas.” Ngendikane Mbok Rah, tonggo kulon omah.
Sak nalika Sukma lemes. Peteng dhedhet ora weruh apa-apa. Sukma semaput. Durung bisa nrima kahanan iki. Dheweke lagek sadar nalika mayite digawa ing sarean. Nangis njerit, durung bisa nrima yen Simbok wis ora ana ninggalake dheweke.
“Wis seminggu kowe ora srawung karo wong ngomah. Uga karo Bapak. Mung ning kamar wae. Metu sak metu mung saperlu wudhu, mangan, banjur bali maneh menyang kamar. Nganti kapan panggah ngunu wae? Nganti Bapak wis ora ana?” Pitakone Bapak menyang Sukma
“Hiks…hiks…hiks… Sampun makaten Pak, Kula pun mboten gadah sinten-sinten makih kejawi jenengan. Kula tresna kalih Bapak, Kula mboten pingin pisah kaliyan Bapak.” Wangsulane Sukma sinambi nangis misek-misek kanthi ngrangkul Bapake.
Sukma eling. Dheweke ora bisa yen panggah mangkono wae. Ana Bapak kang butuh dheweke. Ana Alfiyyah kang kudu dikhatamake. Anak sekolah kang kudu dirampungne. Akhire Sukma mutusne yen dheweke kudu kuwat. Kudu bisa dadi putri kang bisa njunjung prajane wong tuwa. Bismillah…
Wekdal saben wekdal kalampah. Sukma repot karo kegiatan saben dinane. Sekolah, madrasah, ngopeni Bapake. Tanggungan lan kegiatan tansaya abot, Ujian Nasioal kurang 3 wulan, khataman Alfiyyah kurang 5 wulan. Durung maneh biaya sekolah kang wis nunggak 2 wulan, biaya khataman kang durung dibayar. Ditambah Bapak tansaya nemen anggone gerah. Sing mulane bisa makarya kang entheng-entheng saiki gampang sayah lan kumat yen digawe makarya. Ananging dheweke ora ngersula sethithik wae. Apa maneh ketok mrengut ing ngarepe Bapak. Pantangan banget kanggo Sukma. Dheweke mesti katon seneng lan sumringah .
“Wa khoyyaru fi za’iday sarondaa # Wa kulli maa dhohahu kal’alandaa.” Sorokane Sukma ing madrasah dina iki. Nepak’I bab jama’ taksir. Miturut pengalamane santri mbiyen nalika dumugi bab Jama’ Taksir kudu kuwih sregep anggone tirakat. Uga kudu dianakake slametan supaya kabeh santri kang lagi bibinau ing kelas Alfiyyah tansah diparingi slamet lan saged tutuk nganti pawiyatan pungkasan.
Ing sawijining wengi sakdurunge mapan turu Sukma ngongak Bapake ing kamar tengah. Bapak watuk-watuk, wajahe pucet, Bapak kumat maneh. Sukma banjur nyeluki Pak Lik. Akhire karo Pak Lik digawa ing rumah sakit. Ing kana Sukma nunggu ing njabane ruang ICCU karo Pak Lik. Alhamdulillah…wis mendingan, cayane mbalik maneh. Sukma marem banget lan tansah sujud syukur muji ing Pengeran.
“Wis 9 dina ning kene, Bapak kesel Ndhuk, pingin ndang mulih.” Dhawuhe Bapak
“Inggih kedhap malih Pak, ngrantos trombosite Bapak normal.” Wangsulane Sukma marang Bapak.
Bengine Sukma arep turu ing sanding Bapak, Nanging Bapake ngersakne Sukma nunggu, ora pareng turu. Aneh. Biasane Bapak mesti ngutus dheweke turu dhisik. Amung mesem lan manut, dheweke nyandhing Bapak. Sak jam sakwise transfuse darah. Bapak lemes, awake panas lan nggruguh-nggruguh. Sukma akhire nyeluk perawat.
“Kondisine ora stabil. Tansaya nemen, kudu digawa ning ruang ICCU kanggo perawatan kang luwih intensif.” Ngendikane perawat.
Bapak digawa ning ruang ICCU. Sukma nggloso ing lemah nunggu Bapak ing njaba. Dheweke nangis nggugluk. “Ya Allah… Jenengan apringi pilihan terbaik kagem Bapak. Kula sayang sanget kalih Bapak. Sampun ngantos jenengan larani Bapak.” Bathine Sukma keronto-ronto.
“Tiiiittt…Tiiitt….Tiiittt… Suwara saka ruangan. Sukma langsung mlebu tanpa mikir larangane perawat. Ndilalah kagete weruh Bapak wis ditutup kain mori ing sakojur awake.
“Gustii…” Jerite Sukma.
“Fa ahmadulloha musholliyan ‘alaa # Muhammadin khoiri nabiyyin ursila
Wa alihil ghurril kiromil baroroh # Wa shohbihil muntakhobinal khiyaroh...”
Syi’ir pungkasan kang den lalar Sukma lan kanca-kancane ing nduwur panggung tahtiman santri. Tumetes luh ing pipi. Misek-misek nggugluk ing panggung. Batine Sukma tansah keranta-ranta tanpa rawuhe Bapake ing acara kang dienten-enteni Sukma samangsa 2 tahun iki. Nanging kabeh wis dadi pesten. Ora ana kang bisa ngowahi. Manungsa amung bisa nglampahi saha tansah sumendhe marang Gusti Kang Murbeng Wasesa. Sukma eling yen dheweke among wayang, kang ora bisa lumaku tanpa kersane dhalang.
0 notes
Text
KEKAREPAN KU
Nalika Audya Putri munggah Kelas 2 SMP, Dheweke seneng karo perkara-perkara sing ngenani kerajinan.Pas wektu iku Audya dolan menyang griyane Simbahe .Simbahe Audya kuwi tukang jahit,Simbahe ngomong “Yen awakmu pengen belajar jahit mreneya yen pas libur utawa pas senggang mengko tak warahi jahit”.Banjur Audya wangsulan teng Simbahe “Inggih Mbah yen menawi wonten wektu senggang kula purun Mbah,nanging tasek kula tanglet aken dhateng Bapak lan Ibuk angsal napa mboten.”
Bengine Audya ngomong menyang Bapak lan Ibuke “Pak,Buk sakumpami Audya belajar jahit menyang daleme Simbah angsal napa mboten,kula belajar namung Dina Minggu” Bapak ngomong “Ya,oleh-oleh wae,nanging aja nganti ngganggu sekolahmu lan sinaumu” Banjur Audya wangsulan menyang Bapak “inggih Pak.”
Nalika Audya nduweni wektu senggang dheweke mesti dolan menyang griyane Simbahe,Audya teng griyane Simbahe iku arep belajar jahit.
Tekan sawijining dina Audya munggah kelas 3 SMP. Jadwal sekolahe mulai padhet ,ora ana wektu snggang maneh. Audya bingung mbagi wektue,dheweke mikir milih fokus sekolahe wae. Dina Minggu Audya dolan menyang griyane Simbahe ,Audya sanjang marang Simbahe “ Audya,sakniki mboten saget neruske belajar jahit amerga Audya sampun kelas 3 SMP. Kudu fokus ngadepi UN” .Banjur Simbahe muni “Iya,Audya ora apa-apa awakmu fokus marang sekolahmu wae,supaya cita-citamu bisa kelakon .” Audya wangsulan marang Simbahe “Inggih mbah, matur suwun nggih mbah sampun mbelajari Audya” . Simbah muni “Iya Ndhuk ,sing tenanan lak sekolah.” Audya wangsulan “Inggeh Mbah,yen ngonten Audya wangsul nggeh sampun sonten,Assalamu allaikum”. Simbah jawab “Wallaikum Sallam .”
Telong Tahun wis tak lakoni saiki Audya wis SMA Kelas 3.Audya kudu mikir sak wise SMA arep nerusne menyang ngendi,sing pas karo cita-citane.Pas wektu kumpul-kumpul kelurga ana Bapak,Ibuk lan Adhike. Audya manekne takon marang Bapak lan Ibuke “Pak,Buk umpami Audya sampun lulus,Panjenengan pengen Audya kuliah teng pundi?”. Bapak ngamong “Ya,sakarepmu,Bapak ki Wong Bodho ora ngerti apa-apa ngenani ngono kuwi,namung Bapa kepingin lak isa awakmu aja dadi Guru. Amerga Guru iku gajine mong titik lan angkatane dadi Pegawai Negeri suwi.”Audya langsung nelangsa pengen nangis marang kekarepane Bapak,Audya satenane kuwi pengen dadi Guru. Audya wangsulan marang Bapak “inggih pak.” Banjur Audya melbu kamar ,nang kamar Audya ora bisa nahan sedihe.Akhire Audya nangis .
Nalika Ujian Nasional tingkat SMA,esuk sadurunge mangkat menyan sekolahan Audya nyempetke pamit menyang Bapak lan Ibuke “Pak,Buk Panjenengan dongakaken mugi-mugi Ujian Nasional dinten niki khanthi rampung saget lancar,kalih Adya saget ngarap tanpa kangelan.” Ibuk muni “Iya.Ndhuk tak dongakne mugi-mugi khasil anggonmu sekolah SMA.” Audya banjur sungkem marang Bapak lan Ibuke ,sak wise sungkem Audya pamit budhal sekolah.
Dina sing ditunggu-tunggu akhire teka. Saiki Dina Pengumuman hasil Ujian Nasional Audya seneng banget amerga Dheweke Lulus,kalihan nilai sing apik lan sesuai kekarepan.Audya ngucap Syukur marang Gusti Pangeran lan kalihan Bapak,Ibuk amerga wis dongakake supaya bisa lulus.Nanging Audya kepikiran marang Cita-Citane amergo durung oleh restu marang Wong Tua . Bengi iki Audya bisa ora bisa wani ora wani kudu ngomong marang Bapak lan Ibuk masalah Cita-Cita lak kekarepane dadai Guru.
Sak wise Sholat mahrib Audya lungguh nang ruwang tamu kalihan Bapak lan Ibuke. Audya sanjang marang Bapake “Pak,saniki Audya sampun lulus, satenane Audya pengen dados Guru,umpami Audya kuliah teng jurusan Pendidikan pripun?”.Bapak kaget “Sak jane Bapak ora demen Ndhuk lak Awakmu dadi Guru,namong Bapak wis lila umpama Awakmu pingin Dadi Guru.Tak dukung wae apa sing mbok senengi amprih awakmu seneng.” Sanaliko kuwi Audya nangis bahagia amerga akhire oleh restu marang Bapak lan Ibuke.Masalah ngenani Cita-Citane wis terselesaikno.
Audya melu Tes sing ana ing Perguruan Tinggi.Dheweke melu Tes kuwi njupuk jurusan Psikologi,sawise melu Tes kuwi Audya kudu ngenteni Pengumuman.Akhite Dina pengumuman, Audya dadi mahasiswi ing Universitas kuwi,Audya langsung ngabari Bapak lan Ibuke sing ana ing Kampung ,lewat HP .Audya “Assalammu Allaikum Pak,Buk?” Bapak lan Ibuk jawab bebarengan “Wallaikum Salam ,Ndhuk ana apa?” Audya wangsulan “Pak,Buk Audya ketampi ing Universitas!” Bapak ngomong “Alhamdulilah,Nduk. Sing tenanan lak kuliah aja ngewecakne Bapak lan Ibuk sing ana ing Kampung” Audya wangsualan “Inggih Pak,sampun nggih Pak. Assalamu Allaikum.” Bapak “Iya Ndhuk .Wallaikum Sallam.
Audya ngelakoni Dina-Dina kuliahe karo ati sing seneng.Audya nduwe pikiran saumpama ngisi wektu senggang ing kos,Dheweke njajal-njajal gawe kerajinan gantungan kunci,bros,kotak pensil, saka kain-kain bekas penjahit sing ana ing sekitar kos.Nyatane akeh Kanca-Kanca lan Adhik-Adhik sekitar kos sing seneng lan akeh sing pesen gantungan kunci marang Audya.Audya bersyukur setidake Hobine bisa didemeni lan bisa ngasilake duwit. Namung ana sing ngganjel ning atine Audya yaiku setuju apa ora Bapak lan Ibuke yen Audya nyambi kuliah nggawe kerajinan. Nanging Audya tetep mkir sing apik-apik ngenani masalah kuwi.Mara-Mara Bapak lan Ibuke Audya, nyambangi Audya menyang kos-kosane Audya.Audya kaget Bapak lan Ibuke ana ing kos-kosane. Bapak lan Ibuk ya kaget,banjur Bapak ngomong “Nyang apa awakmu Ndhuk ,kok gawe-gawean koyak ngono ?”. sanalika Audya wangsulan marang Bapak “Ngenten lo Pak,Buk Audya ngelakone Hobine Audya sing ngasilake duwit,kuliahe Audya ya mboten keganggu kalihan Hobine Audya.” Bapak lan Ibuk banjur bisa ngerti kepinginane Audya, Bapak lan Ibuk setuju asal ora nganggu kuliahe Audya. Bapak ngomong “Yen penggen apa- apaki aja mung dipikir Dhewe njajal njaluk pendapate Bapak lan Ibuk amerga Awakmu kuwi adhoh karo Bapak lan Ibuk.”
Patang Tahun wis dilakoni Audya. Akhire Audya Lulus saka Universitas lan saiki Audya wis dadi Guru.Audya dadi Guru BK SMP ing salah sijine sekolah sing ana ing Kampunge,cita-citane dadi Guru wis ketekan .Dheweke pengen ngubah Bocah-Bocah sing nakal dadi bocah sing ora nakal maneh.Audya dhemen ngrungokne keluhane Murid-Muride,Dheweke deket banget karo Murid-Muride.
Sawise mulih ngulang Dheweke ngelakoni Hobine ngawe kerajinan. Dheweke seneng akhire Cita-Citane lan Hobine bisa kelakon bebarengan .Masio mbiyen Wong Tuane ora sependapat karo Cita-Cirane. Namung Audya bisa njalanke Hobine tanpo ngganggu Cita-Citane, Lan saiki Wong Tuane bangga marang Audya amerga Cita-citane lan Hobine bisa berhasil.
RAMPUNG
0 notes
Photo
Bagaimanapun engkau pergi menjauh,Dia akan selalu dekat denganmu.
0 notes