debbiesdiary

[debbiesdiary]

Μιλάει εκείνος για έρωτα. 

Ο δειλός. 

Και βλασφημεί ολόκληρη την ύπαρξη του. 

[debbiesdiary]

Μείνε λίγο ακόμη,

να σε κρατώ,

να σε φιλώ.

Κι μετά γύρνα πίσω

στην μίζερη και άχρωμη ζωή σου. 

[debbiesdiary]

Ο Αύγουστος ήρθε κι εσύ ακόμη να φανείς.Τα φιλία σου δανεικά όπως κι το κορμί σου· δίνεται σε εφήμερες αγκαλιές για να συντηρήσει τις ανασφάλειες του. Οι άμυνες σου πολλές και ο χρόνος ελάχιστος. Η υπομονή δυσεύρετη και η ανοχή εξατμίζεται…

[debbiesdiary]

Φεύγει κι ο Ιούνης κι μέσα μου είναι ακόμη χειμώνας. Η ψυχή μου παγιδευμένη σε μέρη άγνωστα προσμένει να τον συναντήσει για να αναγεννηθεί. Μα εκείνος περιπλανιέται σε άλλες εποχές κι ��ίνεται σε άλλες αγκαλιές. Το μόνο που τον θυμίζει είναι εκείνο το τραγούδι, μια κρυφή αφιέρωση που δεν έμαθε ποτέ...

[debbiesdiary]

Ακόμη φοβάμαι τον θάνατο, όσο φοβάμαι την ήττα από τον έρωτα.

Είναι μία άνιση μάχη, μεταξύ λογικής και συναισθήματος.

Η λογική υστερεί ενσυναίσθησης κι η καρδιά νοημοσύνης.

Αν επιλέξεις την λογική, βιώνεις έναν γρήγορο θάνατο.

Αν επιλέξεις την καρδιά, σε περιμένει μια αργή, βασανιστική κόλαση.

Γιατί, στα δίχτυα του έρωτα δεν υπάρχουν νικητές, παρά μόνο ηττημένοι.

Όμως, αξίζει να τον γνωρίσεις, έστω κι για μία φορά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό, από τον πόνο του αληθινού έρωτα.    

[debbiesdiary]

“Ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξης, άλλες φορές είναι φευγαλέος κι επιπόλαιος κι άλλες μακροχρόνιος. Σημασία έχει να τον ζεις σκεπτόμενος το σήμερα κι όχι το αύριο. Αν αναλώνεσαι στο αύριο, χάνεται η μαγεία του. Μόνο που πρέπει να προσέχεις σε ποιον δίνεσαι, ο χρόνος δεν συγχωρεί κι δεν λησμονεί. Κάθε επισκέπτης απολαμβάνει το πολυτιμότερο δώρο, τον χρόνο σου. Σε όσους επιτρέψεις, κουβαλούν ένα μικρό λιθαράκι της ψυχής σου, επομένως, είναι αλγεινό να βρίσκεται σε χέρια που δεν αναγνωρίζουν την αξία του.”

[debbiesdiary]

Με πλήττουν οι αδιάφοροι άνθρωποι, αυτοί που στέκονται επίμονα στην επιφάνεια, αρνούμενοι να εξερευνήσουν τον βυθό. 

Ανούσια λόγια ξεπροβοδίζουν από δαύτους. 

Λέξεις δίχως νόημα κι δίχως καμία ουσία.

 Μια φαινομενικά ορθή πρόταση, χωρίς κανένα ίχνος ειλικρίνειας.  

[debbiesdiary]

Λένε πως στην ζωή μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με τρείς αγάπες.

Η πρώτη φανερώνεται σε νεαρή ηλικία, συνήθως στην εφηβική, είναι η αγνή κι η αθώα. Δεν είναι στην πραγματικότητα αγάπη αλλά εμείς έτσι την αποκαλούμε, γιατί εκείνην την δεδομένη χρονική στιγμή νομίζουμε πως την βιώνουμε.

Μετά, έρχεται η δεύτερη αγάπη. Αυτή, πονάει και στιγματίζει. Είναι η τοξική αγάπη, αυτή που μας υπνωτίζει και χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα. Είναι η αγάπη που θρυμματίζει την αγνή ψυχή μας και την σημαδεύει αιώνια. Είναι όμως κι η αγάπη που μας μαθαίνει τι δεν είναι αγάπη, και τι μπορεί εύκολα να μεταμφιεστεί κι να παρερμηνευτεί σε αγάπη.

Τέλος, φανερώνεται η τρίτη. Αυτή, αυτή η μορφή αγάπης είναι η πραγματική. Είναι το άλλο μας ολόκληρο, που κουμπώνει στην αγκαλιά μας. Είναι ο φίλος κι ο εραστής μας. Είναι ο άνθρωπος, που εάν είμαστε τυχεροί και το αντιληφθούμε, είναι εκείνος που πρέπει να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας μαζί του. 

Αν πάλι ατυχήσουμε και τον χάσουμε, είναι η αγάπη που θα λησμονούμε και θα εξιστορούμε στα παιδιά, τα εγγόνια ή τους φίλους μας συνοδευόμενη με ένα γλυκανάλατο δάκρυ.

[debbiesdiary]

Μάταια προσπαθώ να βρω την αγάπη που είχα για εκείνον. Χάθηκε, μαζί του. Η αγάπη μου μετατράπηκε σε μίσος και απέχθεια. 

Κι οι αναμνήσεις; Γαμώτο δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνον. Οι όμορφες στιγμές μας, φαντάσματα που εξαφανίστηκαν. Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν να κάνουμε έρωτα, μάταια. Μόνο κακές αναμνήσεις, ψυχοφθόρες.

Όλα όσα φοβόμουν έγιναν πραγματικότητα. Μαζί του μίσησα τον εαυτό μου, κάθε εκατοστό του κορμιού μου ήταν λίγο. Ένιωθα λίγη. 

Κι αυτός; Αυτός έχει το θράσος να μιλάει για εμένα.

Λέει σε τρίτους πως με αγάπησε, κι η αγάπη στο άκουσμα του ματώνει και γελάει. 

Μιλάει αυτός, για αγάπη; Αυτός που πήρε μια αγνή ψυχή και την ισοπέδωσε. 

Ειρωνεία!

[debbiesdiary]

Ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα, σε βαρέθηκα. Με κούρασαν η αναποφασιστικότητά σου κι η δειλία σου. Με κούρασε η ανώριμη συμπεριφορά σου. Με κούρασαν τα μονόπλευρα πισωγυρίσματα. Με κούρασε, που για ακόμη μια φορά αποδείχθηκες λίγος. Με κούρασαν οι ανασφάλειες και το αίσθημα κ��τωτερότητας.

Είσαι ο λόγος που αισθάνομαι μουδιασμένη, συνοδευόμενη με μια μικρή δόση απάθειας. Είσαι ο λόγος που αδιαφορώ για όλους κι για όλα. 

Κοντά σου, συμφιλιώθηκα με την άμυνα, καθώς έτρεμες την επίθεση. Όμως μια ζωή πάγκο ήσουν μωρό μου. Απών από ό,τι σε αγγίζει.

Κι τώρα που αποζητάς απεγνωσμένα την επιβεβαίωση, κερνάω λίγη από την αδιαφορία μου, αποκλειστικά για σένα.  

[debbiesdiary]

Θέλω να σε ευχαριστήσω για τον αργοπορημένο επίλογο που μου χάρισες. Το ερωτικό σου κεφάλαιο έκλεισε, επιτυχώς.

Είσαι έτοιμος για το επόμενο; Για την συγγραφή του πολυπόθητου φιλικού;

Ή μήπως θα αποδειχτείς δειλός, για ακόμη μια φορά· και θα τρέξεις μακριά από ό,τι δεν φαντάζει γνώριμο και οικείο προς εσένα;

[debbiesdiary]

Εγώ που αδυνατώ να καταλάβω πώς γίνεται να επιλέγει κάποιος να μην γνωρίσει τον έρωτα.

[debbiesdiary]

Και τώρα; Και τώρα που ξάπλωσα δίπλα στο αγγελικό κορμί σου τί γίνεται; Τώρα που έζησα το «σχεδόν» απωθημένο μου; 

Πλέον γνωρίζω, πως βαριανασαίνεις και πως τελειώνεις. Πλέον γνωρίζω, πως κάτω από αυτό το αψεγάδιαστο κορμί, κρύβονται άπειρες ανασφάλειες. Γαμώτο, να ξέρες πόσο όμορφος είσαι, εξωτερικά κι εσωτερικά. Δεν θα στο εκμυστηρευτώ ποτέ μου. Εγώ μωρό μου τελείωσα, τελείωσα πριν καν αρχίσω.

Νιώθω τόσο γελοία που σε πίστεψα, έστω κι για ένα δευτερόλεπτο. Άλλωστε σε ήξερα. Ήσουν η αγαπημένη μου ρομαντική ιστορία, εγώ σου έδινα ουσία. Έτσι όπως σε δημιούργησα, τόσο απλά σε καταστρέφω. Άλλωστε το σώμα σου ανήκει αλλού.

Είσαι αλλού, πάντα ήσουν αλλού. Απλώς, εγώ εθελοτυφλούσα.

Μου είχες πει πως θέλεις να μαθαίνεις νέα μου, κι εγώ σε έδιωχνα. Τώρα περιμένω με ανυπομονησία ένα μήνυμα που δεν θα σταλεί ποτέ.

Ειρωνεία μάτια μου… ή μήπως bad timing;

Έτσι σε άδειαζα κάθε φορά…

Έτσι σε χλεύαζα κάθε φορά…

[debbiesdiary]

Ήξερα πώς δεν ήταν ο κατάλληλος, όταν γεμάτη ενθουσιασμό του έδειξα το αγαπημένο μου τραγούδι κι εκείνος; Εκείνος, απλώς αδιαφόρησε.

[debbiesdiary]

Εκείνος; Εκείνος δεν ήταν παρά μία ψευδαίσθηση του έρωτα, που ήταν αρκετή για να με σημαδέψει για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ναι, ψευδαίσθηση ήταν. Ο αληθινός έρωτας δεν θα είχε υποβάλει το σώμα μου σε τέτοιες κακουχίες, δεν θα είχε κακοποιήσει την ψυχή μου.

Δεν άφησε ορατά σημάδια πάνω στο κορμί μου, αλλά στην ψυχή μου, στην σακατεμένη πλέον ψυχή μου. Διέλυσε την αυτοεκτίμησή μου κι συνέτριψε την αυτοπεποίθησή μου.  

Εκείνος έφυγε με το κεφάλι ψηλά, κι εγώ έμεινα στο πάτωμα να μαζεύω τα θρύψαλα της καρδιάς μου…

Δύο χρόνια παλεύω με τους δικούς του δαίμονες, παλεύω με την σκιά του, προκειμένου να απελευθερωθώ. Μου χάρισε τις ανασφάλειες του, κι μου στέρησε την ελευθερία μου. Το μυαλό μου, οι σκέψεις μου, έγιναν ο άσπονδος εχθρός μου. Αν και απών, είχε ακόμη εξουσία πάνω μου. Ήμουν έρμαιο δικό του, παγιδευμένο κι ανήμπορο.

Σήμερα, μετά από τέσσερα χρόνια, δραπέτευσα.

[debbiesdiary]

Ήταν το ναρκωτικό μου, κι έπρεπε να μάθω να τον διαχειρίζομαι σαν μία εξάρτηση. Ήταν η απαγορευμένη γλυκιά ουσία που με γέμιζε ενοχές και τύψεις. Ήταν ο πειρασμός, στον οποίο δεν μπορούσα να αντισταθώ. 

Του έδωσα την ψυχή μου, τον έρωτα μου, κι εκείνος με γέμιζε ηδονή. Ένιωθα να πνίγομαι από πάθος. Ήταν μια υπερβολή, μία μέγιστη υπερβολή που τα γκρέμισε όλα στο πέρασμά της. 

Το άγγιγμα του, το φιλί του, μέρα με την μέρα εθιζόμουν περισσότερο. Μου ήταν αδύνατο να ξεφύγω. Ζούσα για εκείνον. Το μόνο που είχε νόημα ήταν εκείνος, το μόνο που έβγαζε νόημα ήταν εκείνος.

Αφότου τον έχασα, συνειδητοποίησα πως αυτή την παράφορη τρέλα εγώ την επέτρεψα. Εγώ ήμουν υπεύθυνη για εκείνο το αξέχαστο πάθος. Εγώ τα έπλασα, εγώ τα δημιούργησα, τους έδωσα ζωή και τα ονόμασα λογική.

Εκείνος; Εκείνος ήταν απλά ο επισκέπτης που αφύπνισε την εξάρτηση μου. 

[debbiesdiary]

Τα ετερώνυμα έλκονται λένε. Κι δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Εκείνος ήταν άσπρο· κι εγώ ήμουν μαύρο.

Ξέρεις το αγάπησα το άσπρο του, προσπάθησα να το ερμηνεύσω κι ας ήταν κάτι τόσο απόμακρο κι ξένο σε εμένα. Προσπάθησα να το αγκαλιάσω, κι ας το θεωρούσα λάθος.

Όσο κι αν ήθελα να αλλάξει χρώμα, εκείνος ποτέ του δεν άλλαζε. Όσο κι αν λάτρευα το άσπρο, όσο κι αν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήμουν άσπρο, βαθιά μέσα μου ήξερα ότι ήμουν μαύρο. Εκείνος δεν έβλεπε άλλα χρώματα, ήταν στο χέρι μου εάν θα συμβιβαζόμουν ή θα συμφιλιωνόμουν με το άσπρο του.

Εκείνος ήταν ένας συμβατός φοιτητής· κι εγώ ήμουν μια κόκκινη επαναστάτρια.  Παραμέρισα το μαύρο μου, κι το καταχώνιασα στον λαβύρινθο του παραλογισμού μου. Τον αγάπησα περισσότερο από ότι αγάπησα τον εαυτό μου. Κι εκεί, εκείνη την στιγμή, ήταν η αρχή του τέλους μου.

Εκείνος ποτέ του δεν αναγνώρισε το μαύρο μου, εγώ έμεινα να παλεύω με δαίμονες για το άσπρο του. Οι δύο κόσμοι μας συγκρούστηκαν κι ως εκ τούτου εξερράγησαν.    

Εκείνος έφυγε. Κι εγώ έμεινα να λάμπω στο φως της πανσελήνου. 

Άλλωστε, εγώ ανέκαθεν μαύρο ήμουν.