costinho

[costinho]

Αργότερα, όταν αράξαμε στο Σίγρι, μαγεύτηκα από τη γραφική λιτότητα του τοπίου, τους απλούς ανθρώπους, το απολιθωμένο δάσος και τον μύθο για κείνο το άλλο, που λένε πως βρίσκεται στον βυθό. Εδώ θέλω να ’ρθω να ζήσω και να εργαστώ -είπα σε κάποια στιγμή-, να, εκεί, πάνω στη θάλασσα, σ’ αυτό το απόμερο σπιτάκι. Εκεί θα πάω να ζήσω, Άγγελε, στο νησί σου. Όμως, στα δυτικά, στο γραφικό ψαροχώρι, ’κει που ο βράχος είναι γυμνός, κομμένος λες με μαχαίρι. Ποιος ξέρει... ίσως για πάντα... Θα στέκω εκεί στην άκρη του γιαλού και θ’ αγναντεύω τη θάλασσα. 

[Ιστορίες που σταμάτησε το Facel-Vega]

[costinho]

Οἴους ἀμφ᾽ Ἑλένῃ καὶ κτήμασι πᾶσι μάχεσθαι, μου'πε ο Γιάννης απευθείας από το γ' 91 της Ιλιάδας. για την Ελένη να παλέψουνε μ’όλο το βιός στη μέση. όχι άλλους δίσκους ξεπλυμένους και αραχνιασμένα μικρόφωνα. κανείς δε νίκησε ακόμα τις συγχορδίες του Μάρκου, τη μία τη συγχορδία, και ��ο γρέζι της καρδιάς του. καλωδιώστε όσους ενισχυτές θέτε και στήστε μπερντέδες, κάμετε και νταουνλόουντ όλα τα κάλλη κι όλα τα κομφόρ. χρειάζεται ψυχή εδώ, με όλο το βιός στη μέση. χρειάζεται κάτι να πούμε.

[costinho]

"Πιστεύουμε σε έναν καλύτερο κόσμο, ένα μη παγκοσμιοποιημένο κόσμο, εμπλουτισμένο με τις πολιτιστικές διαφορές και τα έθιμα όλων των ανθρώπων. Αυτός είναι ο λόγος που θέλουμε να σας υποστηρίξουμε σε αυτόν τον αγώνα να διατηρήσετε τις ρίζες σας και να πολεμήσετε για τα ιδανικά σας. (...) Yποστηρίζω (τους Ζαπατίστας) διότι η αλληλεγγύη δε γνωρίζει χρώμα, θρησκεία ή πολιτική θέση. Αυτές οι κοινότητες παλεύουν για να αναγνωριστεί η κουλτούρα τους όπως και μια διαφορετική μορφή οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης, επιβίωσης και ταυτότητας. Όσο για το Subcomandante Marcos, πολεμάει για να δώσει πίσω ζωή και αξιοπρέπεια στους προ-Κολομβιανούς πληθυσμούς του Μεξικού. Είναι ένας στρατιώτης των ηττημένων της γης, των ξεχασμένων, των μη αναγνωρισμένων που έχουν μάθει να μην παραιτούνται ποτέ, υπό καμία συνθήκη".

[costinho]

Αυτή η στάσιμη σιωπή στους δρόμους, αυτός ο ράθυμος αέρας, που γλιστρά χαμηλός στα νεκρά φύλλα ή ξαναορθώνεται στα χρώματα των ξένων σημαιών... Ίσως η λαχτάρα να σου πω μια λέξη πριν κλείσει πάλι ο ουρανός πάνω από μιαν άλλη μέρα, ίσως η α��ράνεια, το πιο άνανδρο κακό μας... Η ζωή δεν βρίσκεται σ'αυτό το σκοτεινό τρομερό χτυποκάρδι, δεν είναι οίκτος, είναι μόνο ένα παιχνίδι του αίματος όπου ο θάνατος θάλλει. Ω γλυκιά μου αντιλόπη, σου θυμίζω εκείνο το φλογισμένο γεράνι πάνω σ'ένα τοίχο διάτρητο απ'τα πολυβόλα. Ω, ούτε καν ο θάνατος παρηγορεί πια τους ζωντανούς, ο θάνατος από αγάπη;

*

Σιωπές, "φάλτσα" της γλώσσας, που τα ονομάζουμε ποίηση. Ποίηση είναι το γλίστρημα της γλώσσας μες στην ελευθερία.

[Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Μ.Μ.]

[costinho]

"Είναι καλύτερα να αποχαιρετάς όταν φτάνεις. Έτσι δεν πονά τόσο όταν φεύγει κανείς" μου λέει ο γερο-Αντόνιο δίνοντάς μου το χέρι για να μου πει ότι φεύγει πια, δηλαδή ότι έρχεται. Από τότε ο γερο-Αντόνιο, όταν έρχεται, χαιρετά μ'ένα "αντίο" και αποχαιρετά κουνώντας το χέρι κι απομακρυνόμενος μ'ένα "έρχομαι". ήσυχα, λοιπόν, κλείνει ο τόπος.

[costinho]

3 track album

[costinho]

To the stars my love, to the sea.

[costinho]

"Πουλάκι Ξένο Ξενιτεμένο" λέγεται το ορίτζιναλ. το πήρε και το ξαναέγραψε στα αγγλικά ο Λέοναρντ Κοέν. το πήρε και το έκανε προσευχή ο Παντοκράτορας.

[costinho]

το πήρε και το είπε κι ο Bruce Springsteen δυο χρόνια μετά. I'm on fire.

[costinho]

φαντάσου αν αυτό εδώ

κάποια μέρα αυτό εδώ

κάποιαν όμορφη μέρα

φαντάσου

��ν κάποια μέρα

κάποιαν όμορφη μέρα αυτό εδώ

σταματούσε

φαντάσου

[για τον Φώντα]