#πονάμε

[nero-sth-varka]

Αξιοπρέπεια κι αρχές λείπουν ταξίδι

και την καρδιά μας που διψά ποτίζουν ξύδι

Ματαιόδοξοι μασόνοι κυβερνάνε ρε

μα οι μεγάλοι χορηγοί που πολύ μας αγαπάνε

«Θα μας γλιτώσουν» «είναι σπουδαίοι»

Θα μας αφήσουν να ρημάξουμε στα βράχια τελευταίοι

Δημοκρατία κι αξιοκρατία πλέον πωλούνται σε πανέρια σε ευκαιρία

Μα εμείς πονάμε αυτό τον τόπο,

σφίγγουμε δόντια και λουριά για την Ελλάδα ρε γαμώτο

Νομίζουνε ποτέ δε θα μιλάμε,

όμως τα πρόβατα τους λύκους θα τους φάνε

[allo-frouto]

Βαλτεεε σπίτια είναι σίγουρακια!!!! Λαμια ΠΑΟΚ 1-1 ΑΡΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-1 ΑΕΚ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ 3-0 ΔΑΣΚΑΛΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΣΣΣΣ

Φίλε, πονάμε εδώ πέρα με τον ΠΑΟΚ, άσε τα σπίτια τώρα.

[cathylo]

Οκ θυμήθηκα ένα τραγούδι το όταν έχω εσένα του Μητροπάνου

Και το ακούγαμε στην 3η γυμνασίου με τα παιδιά

Μαζί με την δασκάλα μουσικής

Και μας ελεγε ποσο βαρύ τραγούδι ειναι

Ακόμα κι ας ειναι ρομαντικό

Μόλις μεγαλώσουμε θα καταλάβουμε

και μεγαλώσαμε

Και η δασκάλα μας πέθανε από καρκίνο το 2019

Και δεν καταλάβαμε τίποτα κυρία Πόλυ

Ίσως είμαι η μόνη που σας θυμάται

Αλλά

Ίσως καταλάβαμε και πολλά εντέλει

Να νιώθουμε

Να πονάμε

Και με αυτά τα εργαλεία για συναισθηματα

Να είμαστε και να γινόμαστε ακόμα

Πιο άνθρωποι.

[uglymonkey1992-1]

Ανούσια θεωρητικολογία. Πάνω σε όλα.

Πανάκεια οι ατέλειωτοι διάλογοι, μια ηλίθια ανάλυση των πάντων, επειδή, ακριβώς, θέλουμε να αποφύγουμε κάτι.

Όταν, ακριβώς, θέλουμε να ξεφύγουμε ανώδυνα.

Μάθαμε να ξεφεύγουμε ανώδυνα. Να μην πονάμε, να μην τσαλακωνόμαστε.

Με ποιο τίμημα;

Μας βλέπουν άτρωτους, μα είμαστε μόνοι._

[sometimes-art-cures-better]

Καταδικασμένοι να πονάμε,

αντί να είμαστε ευτυχισμένοι,

ποσο θα αντέξουμε ;

Τιμωρημένοι, να αγαπάμε ο ένας τον άλλον όλο και πιο πολύ, μα να πεθαίνουμε.

Δεν χρειάζεται να με δεις,

είμαι στα μάτια σου.

Δεν θα τρεξω να σε βρω,

βρίσκεσαι μέσα μου.

[asterosconi]

ημερολόγιο #1

Το αυτομαστίγωμα, ναι αυτό φταίει. Εικονοποιώ τις παραισθήσεις μου και μετενσαρκώνω τους δαίμονές μου στα πιο βολικά άτομα. Όλος αυτός ο πόνος, όλες οι στιγμές που ήθελα να εξαφανιστώ, να γίνω ένα μηδενικό, να βγουν τα μέσα μου έξω και να κυκλοφορώ αιμορραγώντας, σαν να πηγαίνουν χαμένα όταν βάζω τον εαυτό μου σε τέτοιες καταστάσεις. Νιώθω ότι κανένας δεν με πιστεύει όταν λέω ότι εχω πρόβλημα. Πονάει, με πονάω και δεν συγχωρώ ποτέ. Τι είναι να ξέρεις ότι είσαι ώριμος; Πού πάνε όλα όσα θάβουμε μέσα μας; Καλύτερα που δεν μπορούν να με δουν. Πόσο καλύτερα ήταν.

Ό,τι σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο, λένε. Κι εγώ συνεχίζω κάθε φορά που μαθαίνω κάτι καινούριο, να αισθάνομαι ότι κάτι πέθανε μέσα μου. Ίσως δεν έχω μάθει ακόμα να το σκοτώνω. Ίσως έχω μάθει να θάβω καλύτερα.

Όλοι πονάμε. Κανείς πιο πολύ, κάνεις πιο λίγο, δεν υπάρχει άπειρο συν ένα. Χειρίσου το, χωρίς εμένα, είπες. Αυτό είναι που φοβάμαι όμως, το χωρίς εσένα. Αγάπη είναι να μπορείς να ζήσεις και χωρίς τον άλλον. Έτσι λένε τουλάχιστον. Έχω ξεχάσει να είμαι ώριμη. Θέλει συνεχή τριβή.

-Α

[ameantes]

Γιατί χωρίζουν οι ερωτευμένοι;

Γιατί αποφασίζουν να ενδώσουν στον φόβο τους. Γιατί αντί να διαλέξουν τον δύσκολο δρόμο, να παλέψουν μαζί, διαλέγουν τον εύκολο, να φύγουν.

Και ο ο καιρός περνάει. Ο φόβος μένει, αιώνια εκεί. Ο έρωτας γίνεται μοναξιά, η μοναξιά νοσταλγία και η νοσταλγία πόνος.

Μόνοι μας πονάμε τους ανθρώπους που «προστατεύουμε».

[xaroumenoplasma]

Μην δημιουργείται συναισθήματα στους άλλους απλά επειδή μπερδέψετε τον ενθουσιασμό.. γιατί όταν σας φεύγει εμείς πίσω πονάμε...

[chaoschooseme]

Άλλη μια μέρα που ξυπνήσαμε και το στομάχι μας έγινε κόμπος από την θλίψη. Άλλη μια μέρα που οικογένειες θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους. Άλλη μια μέρα που συνειδητοποιούμε πόσο "σημαντικό" είναι το συμφέρον τους και πόσο "ασήμαντη" είναι η ζωή μας μπροστά σε αυτό. Άλλη μια μέρα που αντιλαμβανόμαστε πως εν τέλη το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Οργή. Οργή για το σύστημα σας, εσάς τους ίδιους και τα βοθροκάναλα σας. Να μπείτε και εσείς στο τρενάκι του τρόμου να δούμε το «πάμε και όπου βγει». Γιατί δεν βγαίνει. Και το ξέρετε πολύ καλά. Όμως τότε δεν θα πονάμε πια. Δεν θα φοβόμαστε. Τώρα η καρδιά μας δεν υπάρχει. Έχει απανθρακωθεί.

01|03|2023❤️‍🩹

Ποτέ ξανά.

[o-monaxikos]

Αγαπάμε την ψυχή

Όχι το πρόσωπο

Όχι το χρήμα

Όχι το χρυσό

Όχι την ύλη

Όχι το σώμα

Γιατί είμαστε ψυχές. Γελάμε. Πονάμε. Σκεφτόμαστε. Ονειρευόμαστε...

Αυτά μας καθορίζουν τη ζωή κι αυτό που πραγματικά είμαστε...🖋️📝⚡

[mairisious]

Σίγουρα. Η ζωή θελει μπαλανς,λιγο αυθόρμητα λιγο πλασαρισμένα,ολα ειναι στο μενου! Οπως και ο πόνος ειναι ενα φυσιολογικό επόμενο οταν δικτυώνεσαι με άλλους ανθρώπους. Οταν νοιαζόμαστε,πονάμε. Και οταν πονάμε,μαθαίνουμε!(hopefully)

Φιλοσοφίες του ταμπλρ στις 4 και 8 πρώτα λεπτά 💁🏽‍♀️

Καλά τα λες, απλώς να μην κανονικοποιουμε τον πόνο. Οι υγιείς αλληλεπιδράσεις δεν τον έχουν φυσικό επόμενο.

[dark-soul-fullofscars]

πονάμε για να γράφουμε κειμεναρες

[upofainomenos]

Ο χαμός ενός άρρωστου μυαλού

Η μητέρα μου πάσχει από κατάθλιψη. Το γνωρίζω από τα 13 μου. Ήταν πολλές οι φορές που ήμουν εγώ αυτός που της πήγαινε το χάπι της ή κάποιο ζάναξ για να μπορέσει να ηρεμήσει λίγο το μεσημερί.

Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια είχε την Γιαγιά. Ήταν η κολώνα της, ο βράχος της, ο φά��ος της στην σκοτεινή της θάλασαα. Μπορεί να υπήρχε αποκλειστικά και μόνο αγάπη στην σχέση τους, χωρίς παράπονα και μυστικά μεταξύ τους. Αλλά η σχέση τους ήταν αποπνικτική. Η μάνα μου είχε την ανάγκη να βρίσκεται συνέχεια με την Γιαγιά, σε τέτοιο βαθμό που της έλεγε ότι αν πεθάνει, θα την αφήσει μόνη της.

Και έτσι έγινε…

Η Γιαγιά πριν δυόμισι χρόνια «έφυγε». Πήγε να βρει τον Παππού. Έμεινε πολλά χρόνια μακριά του και της έλειψε. Αυτό έλεγα και ακόμα λέω στον εαυτό μου για να νιώθω λίγο καλύτερα όποτε με πιάνω μα βουρκώνω.

Όμως, πριν ακόμα φύγει η Γιαγιά, είχε φύγει η μάνα μου. Ήξερε ότι είχε έρθει η ώρα της Γιαγιάς, αλλά δεν μπορούσε να το αποδεχθεί. Η κατάθλιψη μαζί με το πένθος που ακολούθησε λόγω της απώλειας την έκανε ακόμα πιο δύσκολη περίπτωση για τους γιατρούς.

Σήμερα, δυόμισι χρόνια μετά απο τον θάνατο της Γιαγιάς και την έναρξη της βαριάς φαρμακευτικής αγωγής της μάνας μου, ακόμα δεν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι της πολλές φορές.

Μου λέει πολλές φορές πως θέλει να πεθάνει, γιατί δεν αντέχει άλλο τον πόνο. Δεν αντέχει στην ιδέα ότι δεν θα είναι ποτέ ξανά ο εαυτός της. Το μόνο που την σταματάει είμαστε εγώ και ο αδερφός μου. Δεν θέλει λέει να μας αφήσει μόνους να πονάμε.

Δεν μπορώ να κρύψω ότι η σκέψη του να την βρω άψυχη μια μέρα στο πάτωμα με στοιχειώνει κάθε πρωί που ξυπνάω και κάθε βράδυ που ξαπλώνω. Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι η μάνα μου, ένας ασθενής με χρόνια κατάθλιψη και αυτοκτονικά επεισόδια, μπορεί μια μέρα να κάνει τα λόγια της πράξη. Και αυτό με φοβίζει.

Για αυτό χαμογελάστε, σας παρακαλώ. Περνάμε όλοι πολλές δυσκολίες, κακές στιγμές, και ζούμε σε περίεργες εποχές. Αλλά δεν κάνει κακό να χαμογέλαμε και να προσπαθούμε για την επόμενη μέρα.

Για αυτό λοιπόν, σε σένα που μπορεί να το διαβάζεις αυτό, πήγαινε μίλα στην κοπέλα που σου αρέσει ή το αγόρι, κλείσε το ταξίδι που γλυκοκοιτάζεις όλο αυτον τον καιρό, πήγαινε στην συναυλία, έστω και μόνος σου, κάνε το ταττουάζ που επεξεργάζεσαι τόσο καιρό.

[crisismonitor]

Πούτιν σε Αμπάς: «Πονάμε για τα δεινά του παλαιστινιακού λαού»

Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν υποδέχτηκε την Τρίτη τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς λε΄γοντας ότι η Μόσχα πονάει από τη δεινή θέση του λαού του και υποστήριξε τη φιλοδοξία τους να δημιουργήσουν ένα πλήρες κράτος. Continue reading Πούτιν σε Αμπάς: «Πονάμε για τα δεινά του παλαιστινιακού λαού»

[mh-hanesai]

Σε βοηθά η επαφή με τους δικούς τους; Η το να πηγαίνεις σπίτι τους; Εγώ δεν μπορώ ακόμη να αντιληφθώ αν μ κάνει καλό η κακο. Ενώ θέλω να μαι στον χώρο τους, ταυτόχρονα με θλίβει Γιατι είμαι μόνη μου χωρίς αυτήν… δεν ξερω αν καταλαβαίνεις τι θέλω ν πω . Θέλω να έχω επαφή με τους δικούς της και προσπαθω αλλά είναι αβάσταχτος ο πόνος τους και το νιώθω συνέχεια να με καταβάλει .. δε ξερω πως να τους στηρίξω . Και δεν νιώθω ούτε ότι όλα θα πάνε καλά

όχι , δε με βοηθαει πάντα να είμαι κοντά με τους δικούς τους , και είναι κάτι που έχω ανοιχτά συζητήσει με τη μαμα τη μιας φίλης μου , με την οποία έχω και την πιο στενή σχεση. σίγουρα όλοι πονάμε , πονάμε για το ίδιο πράγμα απλώς με διαφορετικό τρόπο. όπως έχουν και οι γονείς και οι συγγένειες εν γενεί δικαίωμα να πενθήσουν , έτσι έχω και εγώ και σύ. εγώ είχα φτάσει σε σημείο να πενθω για 10 άτομα , χωρίς να συμπεριλαμβάνομαι εγώ στην εξίσωση. αν νιώθεις ότι χρειάζεσαι χρόνο και απόσταση , τότε βάσει αυτού θα πράξεις.

όταν είσαι έτοιμη να βρεθείς στον χώρο της χωρίς αυτή μέσα θα το καταλάβεις. δεν είναι εύκολο , είναι πολύ βαρύ και απαίσιο. δεν υπάρχει κανένας λόγος να σε πιέσεις ❤️

ξερω ότι ακούγεται πολύ μακρινό , αλλα αλήθεια θα πάνε όλα καλά. θα έρθει η στιγμή που οι όμορφες μέρες θα είναι περισσότερες από τις δυσβάσταχτες.

ο μόνος τρόπος να ξεπεράσεις κάτι είναι περνώντας το

[katiofski]

Πότε σταματήσαμε να είμαστε παρορμητικοί, να πράττουμε βάσει του τι θέλει η καρδιά, να αφήνουμε τις βολικοτητες πίσω και να δρούμε πάνω στον αναβρασμό του αίματος; Πότε σταματήσαμε να είμαστε χαλαροί, ανέμελοι, απροβληματιστοι; Πότε αφήσαμε τις σκοτούρες της ημέρας να μας επηρεάζουν, να καθορίζουν τον τρόπο που θα δράσουμε; Αφήσαμε το πρωινό ξύπνημα να μας καθορίσει τον ύπνο μας, την αντίδρασή μας σε έναν τσακωμό. Θόλωσε η σκέψη μας. Πότε γίναμε έτσι; Πρέπει πλέον το ποτό να μας επ��ναφέρει; Εκεί καταντήσαμε; Γίναμε τόσο ευαίσθητοι; Μα τόσο ευαίσθητοι πια! Τόσο εγωιστές; Αφήσαμε το "ας πάω και όπου με πάει, αρκεί να αγαπώ,αρκεί να δώσω όλο μου το είναι" να φθαρεί και να εξατμιστεί σαν ένα τίποτα. Τέτοια κατάντια!

Πότε σταματήσαμε να φλερτάρουμε και να είμαστε ρομαντικοί με μικρές πράξεις στην καθημερινότητά μας; Πότε βάλαμε το εγώ πάνω από το εμείς; Το εγώ έγινε πιο ηχηρό και κάλυψε την όμορφη συνύπαρξη, την γλυκιά συμβίωση. Γίναμε ψυχροί και απότομοι. Γίναμε κάτι που απεχθανόμασταν και κρατούσαμε μακριά μας, και όμως το κάναμε οικείο. Πλέον τα βράδια απλώνουμε το χέρι μας και αυτό βρίσκει το κενό, την άδεια θέση μιας αγαπημένης ύπαρξης. Μας πιάνει ένα κρύο απόκοσμο συναίσθημα, τρομερή μοναξιά και πόνος. Μα πως καταντήσαμε έτσι ρε ψυχή μου! Τόσο κοντά, μα παράλληλα τόσο μακριά. Κάποτε δύο φιγούρες αχώριστες, τώρα πλέον ξένες ή που βασικά τείνουν να αποξενωθούν. Οι δρόμοι μας τείνουν να γίνουν παράλληλοι, ενώ εμείς είχαμε καταφέρει να τους διασταυρώσουμε. Πονάμε, το ξέρω αγάπη μου. Πονάμε μαζί όμως και είναι κάτι μέσα στο χάος της αποξένωσης. Το κρατάω σαν σημάδι, κράτα το και εσύ σαν μια υποσημείωση, σαν μία μικρή υπενθύμιση πως είμαστε σε όλα μαζί. Ακόμα και τώρα είμαστε σε αυτό μαζί. Και θα μάθουμε να ερωτευόμαστε από την αρχή, να δίνουμε χώρο στο εμείς. Άκου με γλυκό μου, σου λέω θα το βρούμε.