captaininmywonderlandworld

[captaininmywonderlandworld]

Hayatta bizi en çok çevremiz yormaz mı? Onların ikinci el kıyafetler gibi olan ikinci el sıkıntıları. Gelip geçicidirler ama biz üzülür, kafaya takar ve onlar için çabalarız. Sonra ne mi olur? Onların sorunları çözülür, yeni sorunlara yelken açarlar fakat biz olduğumuz yerde, olduğumuz şekilde bu sefer kendimize üzülmeye başlarız. Sonra da o üzüntüler içinde boğulup ölürüz. Kimsenin ruhu bile duymadan...

[captaininmywonderlandworld]

Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü, hem inanç devriydi hem de kuşku, aydınlık mevsimiydi, karanlık mevsimiydi, hem umut baharı hem de umutsuzluk kışıydı, hem her şeyimiz vardı hem hiçbir şeyimiz yoktu, hepimiz ya doğruca cennete gidecektik ya da tam öteki yana -sözün kısası, şimdikine öylesine yakın bir dönemdi ki, kimi yaygaracı otoriteler dönemin, iyi ya da kötü fark etmez, sadece "daha" sözcüğü kullanılarak diğerleriyle karşılaştırılabileceğini iddia ederdi.

Charles Dickens - İki Şehrin Hikayesi

[captaininmywonderlandworld]

Kendimi Bulamıyorum.

Hayatta ne olduğumuzu, ne olacağımızı, doğduğumuzda neden öğrenemiyoruz? İnsanların kendi yollarını nasıl bulduklarını ve kendilerini en iyi şekilde nasıl geliştirdiklerini anlamıyorum. Neden hala buradayım, hayattaki amacım ne, beni ne mutlu ediyor, ne yapmaktan zevk alıyorum gibi sorular sorarak bir arayış içine giriyorum. Tam  buldum diyorum, artık kendimi geliştirebilirim diyorum sonra ilgimi kaybetmeye başlıyorum. Karantina başladığından beri gitar çaldım, resim yaptım, dikiş diktim, egzersiz yaptım, yoga yaptım, meditasyon yaptım ama birkaç haftadan fazla hiçbiriyle ilgilenemedim. Ne tür bir sorun olduğunu anlamıyorum, hayatta bir yol arıyorum. Oysa benim yaşımdakiler yolunu buluyor ve bu yolda emin adımlarla ilerliyor. Yaşamaya, planlamaya, öğrenmeye vb. geç kaldığımı hissediyorum. 

Bir Türk müzisyen, Alice sıkılmasaydı harikalar diyarını bulamayacağını söylüyor. Aylardır sıkıldım. Ama hala harikalar diyarımı bulamadım. Keşke tavşan beni alıp harikalar diyarına götürseydi belki ben de o zaman ne istediğimi, kim olduğumu ve kim olmak istediğimi öğrenmiş olurdum. Belki her şey o zaman daha kolay olurdu.

Tabii ki minnettar olmam gereken çok şey var. Ama minnettar olduğum şeyler bile nereden başlayacağımı bilmediğimden bana mutluluk vermiyor. Öldükten sonra bir şey bırakmak istiyorum. Küçük kadınlarda Jo gibi. Çocuklarımın ve hatta onların çocuklarının neler başardığımı görmelerini istiyorum. Ama kendimi tanımadığım ve ne istediğimi bilmeden başkalarına ne bırakabilirim? 

Mesela ben üniversitedeyim ama derseniz bölümünüzle ne alakası var? Bilmiyorum. Çok özel bir meslek olduğu kesin. Ama bana ne kadar uyar? Beni ne kadar tatmin ediyor? Bilmiyorum. Kendimi o meslekte hayal bile edemezken, nasıl yüksek lisans yapacağımı bilmiyorum. 

Bu yeri bu yüzden yarattım, aslında kendimle dertleşmek istiyorum, anlamak istiyorum kendimi. Kim bilir, belki bir gün yolumu bulurum. Ve bu süreçte yanımda olmanızı istiyorum. Bana yardım etmenizi istiyorum ve hatta hikayelerinizi dinlemek bile istiyorum. İnsanlar kendilerini nasıl buldular, nelerden geçtiler de kendilerini bulabildirler vb. bunlar en çok merak ettiğim şeyler, belki yolumu bulmama yardım edebilirsiniz. Sevgiyle kalın. Okuduğunuz için teşekkürler.