beyaux

[beyaux]

I'll update when I have my free time. :))

Here's my wattpad account:

[beyaux]

Title: When the Storm Found its Serenity

(Synopsis)

The spine-chilling CEO of the Medline Field Company also known as Mr. Leo, has this intimidating and daunting aura that could make everyone shake with fear in just a single glance. His oustanding name and masculine posture are screaming wealth and power. Every employee suffered his great terror that no one dares to stab him at the back. He's the example of a perfect man that every woman is craving to have for. He doesn't have some weaknesses. No one can bring him down that he's the only one who can tamed himself. That was his thoughts until Beauteous Anallevaj a psychiatrist came to his life.

Ang kaniyang madilim at tahimik na mundo ay tila nagsimulang magbago. The joy that he thinks he had before has no equivalent to the joy that Bea brings to his present life. She thought him a lot of things. Leo felt something new inside of him that only Bea can make him feel. She opened a new side of him. Slowly and slowly he realizes that he already found his own serenity.

~~~~~

Panimula

Palabas na ako ng aking opisina nang lumitaw ang pangalan ni Raw sa screen ng cellphone ko.

Raw's calling...

Naglikha ito ng ingay sa gitna ng pasilyo nitong Ospital, dahilan kung bakit napahinto ang iilang nurses  na nakakasalubong ko.

Mabilis na nanlaki ang mga mata ko bago mabilis na sinagot ang tawag. Hindi na ako nagkaroon pa ng oras mag-isip kung bakit bigla siyang napa-tawag saakin.

"Hello? Bea? It's me, Raw."

Hindi pa ako nakakabawi mula sa pagkakabigla nang marinig ko ang malalim niyang boses. I shut my eyes tightly. Ramdam ko ang mabilis na pag-init ng aking pisngi. I forgot to silence my phone! Dang it.

"Hello? Can you hear me?"

After months of not communicating with me, he's suddenly here? Calling my name? Ano kayang kailangan nito?

"Raw," I called.

"Bea! Kamusta na?"

His voice sounds hoarse, maybe he just woke up? Pero anong oras na, a? Ala-una na ng hapon.

"What do you want? Last time I checked, wala na akong utang sa'yo, a?" Pagbibiro ko.

I smiled to the other nurses who heard my ringtone minutes ago. I even bowed a bit.

"Pasensya po... pasensya na."

Nagpatuloy na ulit ako sa paglalakad palabas ng Ospital. I heard him chuckled.

"Wait... why are you apologizing?"

"Hindi ikaw kausap ko. Mga nurses 'yon." Tumawa ako.

He laughed again. "Oh, you got me there. Ang bait naman ng Doctor na 'to!"

Umalingawngaw ang malakas niyang boses sa kabilang linya. Natatawang napapailing ako.

"So... what's new? Bakit ka napatawag?" Pag-iiba ko.

"Hmm? Nothing. I just missed you."

Ang kaninang malalim niyang boses ay mabilis na nagbago. Tila may kausap akong maliit na bata ngayon.

My eyes turned into slits, hindi naniniwala sa sinasabi niya.

"Raw Arthur..." I warned.

"What?" Natatawang tanong niya.

"What do you meant for 'what'? Come on, spill it!"

I can't help but to smile. Imbes na mapikon ako ay napapangiti pa ako sa pangbibitin niya.

Nakarating na ako sa parking lot at nakita ko na rin ang aking montero. Pinindot ko ang susi sa kaliwa kong kamay bago ko iyon tuluyang binuksan.

"Bea..." He sighed, "I have something to tell you."

Tinapon ko ang aking itim na hand bag sa passenger seat bago ako tuluyang pumasok at kumportableng umupo sa driver's seat.

"Tell me what?"

Sinirado ko na ang aking pintuan. Naglikha iyon nang panandaliang kalabog mula sa pagkakasirado ko. I heaved a deep sigh.

"Tell me what, Raw?" Ulit ko.

Hindi ko na inalintana ang init sa loob ng sasakyan. Wala na akong panahon pa para buksan ang aircon at ang makina dahil mas nakatuon ang buong atensyon ko sa kung ano man ang balak sabihin saakin ni Raw.

"I'll tell you, just promise me one thing."

I nodded immediately even though he's not here. Lalo lang nadadagdagan ang kuryosidad ko sa mga pinapahabol niya.

"Yeah, yeah. Alright, I promise."

I didn't think much about the promise. Ang gusto ko lang ay sabihin niya na agad.

"Bea, seryoso ako." His voice thundered.

"I'm serious! Anong akala mo saakin?"

"You're not taking the promise seriously!"

I blow a loud breath.

"Okay, fine. Ano ba 'yon?"

Pansin ko mula sa kabilang linya na panandalian siyang natigilan. Silence crept our atmostphere. Mukhang may pag-aalinlangan pa siyang sabihin saakin.

Now that silence enveloped us, I finally realized that my heartbeat is not beating normal. Parang tumakbo ako ng napakalayo dahil sa bilis ng pagtibok nito.

"Ipangako mo saakin na hindi ka iiyak. 'Cause I know you too well. You'll even hate me for this." He let out a shaking laugh.

My brow creased. Sa bawat segundong dumadaan ay mas lalo pa akong kinakabahan. Nagsimula na ako magbalik tanaw noon, nagbabaka-sakali akong may makukuha akong ideya mula sa nakaraan. But nothing!

"Raw, what is it?" Tanong ko. Nauubusan na ng pasensya.

"I'm... getting married."

Nahigit ko ang aking pag-hinga. My mouth dropped open and my eyes widened. Tila huminto ang pag-ikot ng aking mundo. There, he finally said it! But my mind still won't sink it in and finalize everything.

"A-Ano ulit 'yon? You... what?"

"I'm getting married, bestfriend," Ulit niya. Mas malinaw na ngayon kaysa kanina.

That's when it sinked in. I felt my heart throbbed painfully. Hindi ko napigilan at kusa na lamang tumulo ang mga luha ko. I was cursing him on my mind repeatedly.

"Oh my god, Raw Arthur! No, no, no. You've got to be kidding me!" Hagulhol ko.

"Fuck. You promised-"

"You jerk! Ang tagal mong hindi nagparamdam. Tapos ngayon, malalaman kong ikakasal ka na pala!" Putol ko sa kaniya.

"I know, I'm sorry. I was with her. I'm fine, don't worry."

Sunod-sunod na nalaglag ang mga butil ng luha mula sa mga mata ko. Marahas ko din agad itong pinapaalis gamit ang malaya kong palad.

"Who's the girl, Raw? Kailan ang kasal?"

Pakiramdam ko 'ata mababaliw na ako. My feelings were mixed and fucked up. I should be happy for him- I am happy! It just that, ako ang bestfriend niya, he should tell me about the girl first! Hindi yung bibiglain niya ako ng ganito. I've never felt betrayal this much in my whole life. Ngayon pa lang. Nakakatampo.

"I met her in London. The wedding is on friday. You should be here in my place, para masukatan ka na."

Tila lalo pa 'atang nagulo ang pag-iisip ko sa sinabi niya. Natataranta at gamit pa ang nanginginig na mga kamay ay inabot ko ang maliit na kalendaryo sa dashboard.

"Wednesday na ngayon, Raw! Are you telling me na this friday ka na ikakasal?" Tanong ko habang binabalik ang kalendaryo sa itaas ng dashboard.

"Yeaaap..." He muttered the 'a' slowly.

Biglang huminto ang kaninang mga traydor kong luha. Napalitan ng inis ang nararamdaman ko para sa kaniya. Napapikit ako ng mariin. Hinilot ko ang aking sentido.

"Why?" I asked him in a calm voice.

"What do you meant 'why'?" Natatawang tanong niya na para bang na-wi-weirdo-han sa tanong kong iyon.

Oh, no, no, I'm not in the mood for your chuckle, right now, Raw. Dang it.

"Why? Ang tanong ko, bakit? Bakit ngayon mo lang sinabi? Raw, naman!"

Padabog kong nahampas ang steering wheel. Naubos na 'ata ang oras ko kausap siya. Kailangan ko pa agad bumalik sa trabaho, pero mukhang hindi mangyayari iyon.

Raw is such a lunatic! Sinong matinong lalaki ang mag-iinvite, 2 days before the wedding? Siya lang!

"You should have tell me earlier, Raw! A days after your proposal o kahit months na nga, e! Hindi yung ganito. I'm your bestfriend for fudging sake! At ako pa ang nahuli sa balita?"

"You're not the only one, so calm down. Galing ka kasing states noong nakaraang buwan. Madami na rin kaming inasikaso para sa kasal noong nasa states ka kaya nawala na sa isip ko."

So its my fault now, huh? Wala na akong magagawa dahil nandiyan na. At least he told me about it. Ayos na 'yon, makakapag-handa pa ako.

Natapos ang buong paguusap namin sa paulit-ulit niyang pag-hingi saakin ng tawad. I hate myself for being too nice, napatawad ko siya kaagad.

Raw and I are best buddies. We've met at the same university when we were at our senior years. Sa lahat ng mga nakilala kong kaibigang lalaki, siya lang ang tumagal sa tabi ko.

He's with me when I had my first ever boyfriend and also my first heartache. He was there. He's always there.

Pagkatapos ng trabaho, hindi pa agad ako umuwi sa condo. Dumaan ako sa pinaka-malapit na Mall. Titingin-tingin ako kung may makikita akong p'wedeng i-pang-regalo para sa darating na biyernes.

I parked my car before turning off its engine. Tsaka ko pa lang din napagtanto na suot-suot ko pa rin ang aking doctor's coat. Hinubad ko iyon bago maayos na nilagay sa passenger seat.

I flaunt my black and white striped cami jumpsuit. Lumabas na ako ng sasakyan at diri-diretso ang lakad patungo sa entrada ng gusali.

I was greeted by expensive restaurants and cuisines. Inilang hakbang ko ang paglagpas sa mga iyon. I should not be threatened, 'andito ako para bumili ng regalo.

Tumigil ako sa isang boutique na mayroong naka-display na malaking teddy bear. Nakuha nito ang atensyon ko. Now that I realized I'm at the baby store.

Wala na akong pagaalinlangan at pumasok na ako sa loob. The sales lady greeted me immediately with a huge smile on her nude lips.

"Goodevening, Ma'am!"

I smiled back. "Goodevening."

Mabilis kong pinasadahan ng tingin ang kabuoan ng loob. Samu't saring mga gamit ng pambata ang bumungad saakin. Maaliwalas at maluwag ang nasasakupan. Nahahati sa dalawa ang shop, kulay blue ang nasa bandang kanan samantalang kulay pink ang kaliwa.

Well, I know Raw too well. Baka nga'y naka-score na agad iyon bago pa ang kasal. I'm just so advance, well, maybe quite excited too.

Ramdam ko ang paninitig saakin ng iilan pang mga sales lady. I'm not that numb for not to feel anything. Mula sa likuran ko, pansin ko din ang pagsunod ng kaninang sales lady na bumati saakin.

"Ano po bang gender, Ma'am? Lalaki po ba o babae?"

Nilingon ko siya bago nginitian ulit. I noticed her stilled for a seconds.

"Hindi ko pa kasi alam. I'll buy the unisex one," Sagot ko.

She wasn't listening at all, just staring at me mesmerizingly and pretending to listen. Lalong lumawak ang ngiti ko.

"Could you help me, please? Nagmamadali na rin kasi ako baka mag-sara na kayo. P'wede namang balik na lang din ako bukas." Nahihiya akong aamba na sanang lumabas ulit.

"H-Hindi, Ma'am! Ayos lang po. Sige po, tulungan ko na kayo."

Nilagpasan niya ako at siya na ang nangunguna sa daan. Iginiya niya ako patungo sa pinaka dulo kung saan nagkalat ang mga damit ng pambata. Halo-halo ang kulay at tamang-tama lang sa batang hindi pa nalalaman ang kasarian.

"Dito po, Ma'am."

Ngumiti ako sa kaniya bago nagsimula nang saliksikin ang mga damit. Hindi ko mapigilan ang matuwa habang pumipili ng mga damit pambata. Iniisip ko pa lang na tumatakbo saakin papalapit ang anak ni Raw, suot-suot ang damit na binili ko ay tumataba na agad ang puso ko sa galak.

"Heto po, Ma'am, baka gusto niyo."

Inabot saakin ng sales lady ang isang onesies bodysuit na may design na mukha ni pikachu.

My eyes glinted with so much fascination. Napaka-liit no'n, mukhang mas gusto ko ipasuot sa magiging anak ko kaysa sa anak ni Raw. I like pikachu so much!

"That's cute! Salamat, a?"

Kinuha ko sa kaniya yung damit bago ito sinampay sa bisig ko. Bibilhin ko na lang ito at itatago hanggang sa magka-anak na rin ako.

"Ilang weeks na po ba, Ma'am?"

Nilingon ko siya. "Hindi ko pa alam, e. Kaya... baka kahit ano bilhin ko na lang."

"Nako, Ma'am! Panigurado akong magsisisi si Sir, bakit ka niya iniwan. Ang ganda-ganda mo na, Ma'am, e, tapos ang bait pa. Paniguradong swerte ang magiging anak mo, Ma'am." She giggled.

I stop mid way. Gulat at nanlalaki ang mga mata kong bumaling sa kaniya. I didn't see that coming.

"Ahh.." Tumawa ako nang makabawi. "Para sa kaibigan ko ito. Hindi ako yung buntis."

Mabilis siyang natigilan mula sa kakatawa. Ngayon ay siya naman ang tumingin saakin nang nanlalaki ang mga mata.

"Nako, Ma'am! Pasensya na po!"

I chuckled. "Ayos lang 'yon."

"Kadalasan kasi ang mga pumupunta dito, Ma'am, may mga kasamang asawa. Kaya akala ko... pasensya na talaga, Ma'am. Baka magalit boyfriend niyo."

Kinuha ko ang napili kong kulay pulang long sleeve bago siya hinarap.

"Wala akong boyfriend, Miss." Nahihiya ko siyang ginawaran ng ngiti.

Hindi ko mapigilang matawa sa nakitang reaksyon mula sa kaniya. Bakas sa mukha niyang hindi siya naniniwala saakin.

"Seryoso, Ma'am? Pero ang ganda niyo po!"

"Oo. Kaka-break lang namin nitong latest boyfriend ko."

Pinakita ko sa kaniya ang napili kong pulang long sleeve.

"Eto? Maganda ba?"

"Opo, Ma'am. Ang sabi ng lola ko noon, mas nagugustuhan daw ng mga sanggol yung kulay pula, e."

Tumango ako sa kaniya bago naghanap pa ulit. Naglakad-lakad ako at nilibot ko pa ang ibang clothes rack. Nakasunod pa rin saakin yung kadaldalan kong sales lady.

"Pero... Ma'am? Gaano katagal na kayo break nitong Ex niyo po?"

Bumaling ako sa kaniya at nakita kong naghahanap din siya ng damit para saakin.

"5 months na."

"May third party ba, Ma'am? Nako, pasensya na po, Ma'am. Napaka-daldal ko po."

Nasilayan ko siyang napakamot sa kaniyang batok. Natatawang napailing naman ako. Nakakatuwa siya.

"Nako, ayos lang. Natutuwa nga ako kapag mayroon akong kadaldalan."

Bumalik ako sa pamimili ng mga pang batang damit. Panandalian kaming nilukob ng katahimikan. Tumikhim ako.

"Wala namang third party. Iniwan niya ako, para rin naman iyon sa kapakanan ko. Kaya naiintindihan ko naman."

"Mahal mo pa ba, Ma'am?"

Tinanggap ko ang inaabot niya saaking damit. Tumawa ako.

"Hindi na."

Hindi na, pero hindi naman na maaalis ang pagmamahal na binigay ko sa mga dating inibig ko noon. I loved and it failed but at least it taught me to grow and I learned the lessons very well.

'Cause growing always revolves like that. If it means to grow is falling apart, even if that person is your greatest love, then so be it.

Natapos ako sa pamimili at hinihintay na lang na mabayaran ko ang mga ito. I was humming a song when I saw my sales lady friend interacts another customer. The woman was pregnant with his average husband.

I saw how the husband would always caressed his wife's waist, supporting her, I suppose?

Iniisip ko pa lang na magiging ganiyan din mag-alaga si Raw ay nakakalubag loob na saakin. He'll definitely do more than that. He's the over-reacting type of a guy pa naman.

"Next po, Ma'am."

Bumaling ako sa babaeng nasa cashier. I smiled at her before moving forward. Kinuha niya isa-isa ang mga napili ko. Naglabas ako ng isang itim na card at ibinigay sa kaniya.

Nang mabayaran ko na lahat, isa-isa kong binitbit ang tatlong paper bags. Then I took my card back.

"Thank you." I smiled again.

"You're welcome, Ma'am. Come again."

I nodded before moving through the exit.

"Thank you, Ma'am! Balik ka ulit! Sana sa susunod na punta mo, anak mo naman, Ma'am."

Bumungisngis saakin ang naging kaibigan kong sales lady. Bumaling ako sa kaniya bago kumaway. Hindi ko maiwasang mapangiti sa narinig mula sa kaniya.

"Mauuna na ako. Salamat," Paalam ko.

Huli kong nasilayan ang pag-ngiti niya saakin pabalik bago ako tuluyang nakalabas ng shop na iyon.

Pagod at padaskol kong inilapag ang aking mga pinamili sa passenger seat pagkabalik ko sa sasakyan.

Ngayon ko pa lamang naramdaman ang uhaw at gutom mula sa buong araw na paglilikot. I'm afraid of eating outside alone, so I think I will just order a food when I get home.

Aksidente kong natapunan ng tingin ang kalendaryo sa itaas ng dashboard. Now that I remembered! I also need to free my sched for tomorrow and this upcoming friday, dahil plano kong bisitahin si Raw bukas para sa pagsusukat ng damit.

Hindi ko alam kung paano niya gagawan ng paraan iyon na ihahabol ang damit ko sa pagpapagawa isang araw bago ang kasal. Walang problema iyon para saakin dahil magsusuot lang naman ako.

Maingat kong pinindot ang numero ng Ospital sa screen ng phone ko. It took me three rings before they finally answered.

"Hello? Yes, po? Goodevening, this is wellHue Hospital," Sagot ng kabilang linya.

"Hi, goodevening. This is Dra. Anallevaj, I would like to take my off for tomorrow and this upcoming friday. Just tell Dr. Mon about it for me. Thank you."

Monstreak Adams is the Boss of the Hospital where I am working. He's one of my closest friends and I'm glad about it.

"Oh, Dra. Anallevaj? Yes, Doc, I will do it immediately."

"Alright, thank you."

Binaba ko na ang tawag at inilapag ang cellphone ko sa dashboard. Tsaka ko pa lamang binuhay ang makina ng sasakyan ko bago pinaharurot na ito pauwi.

(Check my profile for the continuation of my story, or just kindly follow me on Wattpad for much better access! :)) Wattpad: Beyaux)