Last Seen Blogs
redwolfofthenorth
Life Is Not A Song
aria-hjhp
Aria Hernandez
stnuris
Mike Hanlon
recicladictosvalpo
Recicladictos Valpo
theoneandonlydrew
Drew
Text
YAŞASIN KENDİ HALİNDE TAKILAN POPÜLER OLMAYAN BLOGLAR!
49K notes
·
View notes
Text
Amigdala’ma iyi bak anne, o size emanet.
Yaşadığım her günü net bir şekilde hatırlamıyor olsam da, ufak çağrışımlar ile yaşadığımı dahi unuttuğum anları bir şekilde anımsayabiliyorum. Her ne kadar mümkün olmasa da, doğduğum günkü hastane odasının giriş kapısının mavi tonunu hatırlayabiliyorum. Hatırladığımı sanıyorum. Anneme sordum, sen evde doğdun dedi. O zaman iki defa doğmuş olmam, ve bu doğuşlardan birisinden annemin haberinin olmaması gerekiyor demektir. Çünkü o mavi tonu net bir şekilde hatırlıyorum.
Hatırlamak istemediğim günler, hatırlamaktan çok keyif aldığım günler ve bir de ne yaparsam yapayım hatırlayamadığım bir gün var. Hatırlamak istediğim ve istemediğim günler, bu yazının bir parçası değil.
On üç yaşında olduğumu tahmin ediyorum, kabaca bir hesap yapacak kadar bile tahammülüm yok matematiğe. On iki de olabilir, on bir de.
Okulumuzda, küçükler için yapılmış bir arka bahçe mevcuttu. Turunç ağaçları ve küçük zengin piçleri ile dolu bir arka bahçe. Ön bahçede daha büyük zengin piçleri basketbol oynamakta, hamburger yemekte ve birbirleriyle kesişmekteler. Televizyonlarda gördüğümüz reklamlardaki kadar güzel basketbol ayakkabısı olmayanlar, ön bahçede çok sık basketbol oynamazlar. Arka bahçeye de girmelerine izin verilmez.
Arka bahçede bir tane basketbol potası var, küçükler için fazla büyük, büyükler içinse fazla küçük. İşte bu nedenle benim gibiler için ideal. Çünkü çok rahat smaç basabiliyorduk. Öyle sanıyorum.
Boş bir ders çıkışı, bahçe bomboşken, koşarak o küçük potaya koştuğumu hatırlıyorum. Gerisini arkadaşlarımdan duyduğum kadarıyla biliyorum. Potaya hızlıca asılmam ile ayaklarım o kadar hızlı savrulmuş ki, kafa üstü yere çakılmışım, burnumdan su gelmiş. Sonra kalkıp üstümü başımı temizleyip istiklal marşını okuduktan sonra servise binip eve gitmişim.
Üstüm başım toz içinde, annemler ne olduğunu soruyor, bilmediğimi söylüyorum. Hala görüşmekte olduğum ilkokul arkadaşlarımdan birini arıyor ve düştüğümü öğreniyorlar. Hastaneye gidiyoruz, doktor;
“Şimdi sana beş kelime söyleyeceğim, bunları aklında tutmanı istiyorum. Bir kaç dakika sonra gelip soracağım hepsini.”
diyor ve kelimeleri söylüyor. Başımı evet anlamında sallıyorum ama söylediği kelimelerden yalnızca Şemsiye’yi hartırlıyorum.
Diğer dört kelime ve o gün, tam anlamıyla yaşanmamış ve duyulmamış gibi.
İşte dostlarım, bu anlattığım gün, yaşadığım en güzel gündü.
14 notes
·
View notes
Quote
Kadınlar birer melektir, cinsel obje değil…
Anla bunu şerefsiz!
(via aptalizm)
3K notes
·
View notes
