annadaniabella

[annadaniabella]

To the selfless loving person,

You did great in putting yourself in my world. All your efforts did work out. I am so proud of you with that. You broke all the habits and useless cycle of my life. For a time, you did open my eyes for what I should be doing. All you want in life is to be happy and be loved.

A mindset that has been or I should say, was not really in me. You made me realize that life should be lived that way. No regrets, keep moving even with nothing. You are very different person in a good way than I.

I was so unfair with you. With all you had, you will give it, even though you only have yourself. Maybe, I made you think that you were not good enough. But believe me, you are one in a treasure trove that every woman is dreaming of.

With my all soul, I am really sorry that I can’t give you my everything because what I have is the world. It was so heavy for it to give to others to carry when I can see you having the best in life. Embracing the happiness you dreamed of.

If this will be the end, I hope I made you realized of your potential and what you can be, even for a short while. I hope that I am worth and deserve of your time, sacrifices and love. I hope that I made you feel the same way, please keep it. You are more than what you think of. You can do it because you are you.

[annadaniabella]

Flair

[annadaniabella]

NOW PLAYING:  Why I live in despair because wide awake or dreaming I know... You will no longer be there.

Dearest Jo, It’s been a while, no, more than a while. If you could see me now, you might say that you are no longer a part of me but that’s a lie. LIE. With nothing to hold, I taught myself to get up from nothing at all or maybe that’s what I know. The accomplishments and shortcomings I encountered let my mind and body work without thinking that the time passed by without you beside me. Thanks to those times that my heart wasn’t able to reminisce the past, if there was to call. Bravery is scariest but to be in guilt was deadliest. That I didn’t know before but experiencing it now makes me want to go back. When crying for no reason was not real. When remembering makes me want to forget. When admitting is too late. When time has no longer a place. Here comes the moment that I forgot myself in the process because you were no longer there to remind me of my importance. I can’t blame my inability to move even a single step forward and even my exhaustion to you. I’m really sorry if I made you feel unlovable, actually I was the one who is not deserving for yours. Why does it hurt me so.

[annadaniabella]

Ang sabi... #1

We are not sure if we will still see tomorrow. Totoo naman di ba, dzai?

So everyday, let us show compassion. TO ALL.

Especially to those who are in a hurry.

What do I mean of those people who are in a hurry?

These are the people who you think are undisciplined. Yung mga taong nagmamadali sumakay ng jeep, nagmamadaling kumain, nagmamadali baka maiwan ng tren, jeep, tricycle, helicopter, jetplane, submarine, nagmamadali kasi baka walang matira sa kanya, mga taong sumisingit sa pila at ang mga taong pag nakita mo napapasabi ka ng “Ano ba ‘yan parang mauubusan/mawawalan/maiiwan.” and others of those kind.

Di mo ba napansin na madalas ka ng ganoon mag-isip? Show a little compassion, sympathy and empathy. Di ibig sabihin na hindi naayon ang ginagawa nila ay mali na ang nagawa nila. Have you tried to put yourself into their shoes?

They are in a hurry because... nakakapagod pumila sa jeep, nagugutom na sila pero uuwi na lang kasi may pagkain sa bahay kaysa bumili, nakakapagod ipagsiksikan ang sarili sa ayaw mong sitwasyon. AT sa tingin mo gagawin nila ‘yang mga kahihiyan na yan kung hindi na sila nauumay sa ganoong ka imbyernahan araw-araw? 

Because the suffering is to much to bear and they want it to end.

Tama ba? Ayaw ko na lang magisip din.

[annadaniabella]

[annadaniabella]

Rapunzel and Eugene holding hands - Tangled + Tangled Ever After      requested by @lmperial-looser

Sorry the quality of them on the balcony is so low, but the image of them is actually quite small.

[annadaniabella]

“…Now let’s get on with this.”

[annadaniabella]

♥♥ LOOKIT DAT CUTE FACE, I LOVE HER! ♥♥

[annadaniabella]

[annadaniabella]

You get to go find a new dream. You were my new dream.

[annadaniabella]

[annadaniabella]

[annadaniabella]

Message in a tumblr #1

“Para sa mga in the middle of decision-making. Mas applicable sa mga nag-iisip ng kukuning kurso sa college. Sana makatulong ang storyang ito. Salamat.”

Sa totoo lang wala akong maisip na title, eh sakto naman na kakatapos ko lang manood ng 100 daang tula para kay Stella kaya medyo inakma ko na lang gamit ng number. Pero di ako mahilig magsulat ng tula ha at higit sa lahat magtago ng nararamdaman. Maganda yung palabas, di man sila sa huli at least new chapter with realization para sa buhay nila lalo na kay Stella (Sarap ma-spoil ano :D). Sumulat ako para sa inyo... oo ikaw sa nagbabasa nito baka sakaling makapagmulat sa gusto mo sa buhay at para di ka magaya sa akin.

Nagtapos ako ng high school na walang gustong kurso at higit sa lahat wala gustong maging propesyon paglaki ko. Hindi ko nga din alam kung bakit ako ganun, siguro sobrang naging kampante ako parati sa buhay dahil masaya lang ako sa araw-araw, di ako nagiisip kung ano mangyayari bukas kumbaga go with the flow. Di pala maganda yun dahil ang kaligayahan na iyon ay may hangganan, simula noon naging padali-dali ako kung ano na lang sabihin ng iba sige sunod lang. Di ko akalain na nasakripisyo pala doon ang pangkinabukasan na kaligayahan ko.

Noong 4th year high school kami di maiiwasan na magtanungan kung anong gusto mong kurso at saan ka mag-aaral na unibersidad, siyempre gra-graduate na kayo kailangan may alam ka na dahil bilang na ang high school days niyo. Naalala ko madalas ko sinasabi ko noon accounting, pero sa totoo niyan sinabi ko lang yun kasi wala ako masabi. Ang mga nakakarining naman na yun ang kukunin kong kurso ay  funny, funnywalain... naniwala naman sila na parang ang galing ko sa math ‘di ba? Eh ni hindi ko nga maintindihan ang konsepto ng algebra, okay lang kung natatawa ka pero yun talaga ang totoo, eh bakit di ko naman magagamit yan sa araw-araw, magagamit ko ba yan pag nagsasaing ako? Hahaha. 

Kaya ayun, yung mga kaklase ko noon nagsikuha na ng entrance exam sa mga iba’t ibang unibersidad at eskwelahan ako wala pa din. Di ako nakisabay kaya  nakagraduate na ako ng high school wala pa din akong school na papasukan. Pero kahit ganito ako na easy go lucky inaassure ko na hindi nasasayang ang pera na pinapaaral sa akin kaya grumaduate ko na may kwintas sa leeg, anyways di na importante yun kasi di ko na nga maalala kung pang-ilan ang nakuha ko. Ending ang mga kaklase ko nagsisiatupag na sa pag proseso ng pagpasok nila sa school samantalang ako nahuhuli, nagexam after graduation pero bagsak sa dalawang sikat na unibersidad sa Pilipinas.

Nawalan ako ng gana dahil nga big deal noon kung makapasok ka sa prestihiyosong eskwelahan, di ko lang alam sa iba, ito rin ang ayaw ko sa sarili ko yung masyadong nagpapadala sa sinasabi ng iba. Naalala ko noon medyo tumigil ako sa pagkuha ng exam hanggang sa may sinuggest sa akin ang mama ko na unibersidad sa Quezon City na baka makapasa ako (Saklap - baka makapasa ako). Nadadala na kasi ako eh, alam mo yun may nakuha ako noon na mention pero parang wala akong utak pag nag eexam, di ko narerealize na naglalabas ng pera ang  magulang ko para makapagexam ako. Buti na lang sa huli kong exam sa unibersidad na ito sa Quezon City nakapasa ako ang score ko ay kumikinang na AVERAGE. 

AVERAGE, YES! success na sa akin yun kasi di ko talaga trip mag-exam at nakakatakot na baka dahil bagsak ako sa lahat ng mga entrance exam sa mga school na malapit sa amin eh next year na ako maka-aral. Ang lakas ng anxiety attack ‘di ba, praning kung praning. Segway ko lang, nung iniabot kasi sa amin yung exam na sasagutan may fifill-upan ka na top 3 choices mo na kurso. Dahil sa sobrang wala akong gusto na course at di ako nagiisip ng patutunguhan ko BS Psychology ang kinuha ko. 

First day of school usually walang kasawaan na tell me something about yourself and why do you chose this course - eme. Yung mga iba kong kaklase ang lupet mag introduce ng sarili minsan nga akala mo nanonood ka na ng talent show tapos ang mga dahilan nila ng pagkuha ng course na ito ay may malalim na kahapon, naks. Pero habang patagal ng patagal alam kong ako na ang susunod na tatawagain, napraning ako. Kasi naman magmumukha akong ewan kung sasabihin ko na kinuha yung kurso na ito dahil first time ko lang nakita yung word at di ko ma-pronounce at higit sa lahat nakita ko sa tarpaulin. 

Kasi kung ako yung nasa katayuan ng professor na nagtanong sa akin nito baka sabihin “Tama ang kursong kinuha mo dahil dadalhin na kita sa clinic” o di naman kaya “Bakit di ibang course yung nakita mo sa tarpaulin? Baka sakit ka lang sa ulo.” Oo, tama kayo negative ako mag-isip noon at takot na takot akong sumubok ng bago na macha-challenge ako. Pero siguro ito yung first time na I went out of the box. Pero alam niyo bang di yung tunay na dahilan ang sinagot ko, sinabi ko na lang na interesado ako kasi alam kong pagtatawanan ako. 

Maraming maiituturo sa inyo ang college, ito talaga yung training niyo for real world but sometimes your imagination about the reality is really just in your mind. Kinatagalan natutunan kong mahalin ang kurso ko kahit may times na nada-down ako kasi di ko maintindihan yung tinuturo kasi di naman naituro sa amin sa high school noon dahil wala kaming teacher na nagtagal na magturo ng mga math and science subjects. Simula nung pumasok ako sa college, natuto ako kung paano maging positibo, kahit papaano at maniwala sa sariling kakayahan at huwag aksayahin ang lahat ng bagay na meron ka, pahalagahan mo pa ito. HIgit sa lahat pagsikapan ang mga bagay, mag-aral ng mabuti pero bukod doon hindi yung lesson na tinuturo ng professors niyo ang talagang natutunan niyo kundi ang mga experience ng mga tao sa paligid mo at ang mga taong ito ay tunay na teacher. 

Sa sobrang pagmamahal ko sa kurso ko kahit di ako noon nakaaral ng science related subjects ng matagal ay naging interesado ako. Di ko alam na cool pala yung sinasabi nilang mahirap na subject dami mong maiaapply sa pang-araw araw at emergency cases. Kaya ayun naging kampante na ako na kahit mahirap yung course naisusurvive dahil may willingness kang matuto. Yes, willingness to learn and hardwork ang kailangan mo para makasurvive sa kahit anong course.

Noong fourth year na kami, Isang araw yung kaklase ko nakasalubong ako sa hallway papasok pa lang ako nung sa first class namin na sinabi niyang “Uy, running ka” at ang eng eng kong sagot dahil di ko na gets yung sinasabi niya “Ha? anong running?”. Running pala ako sa pagiging Cum Laude at indeed I graduated with an honor. Graduation came and I was so happy, I can’t believe I did this. But after graduation and finding a job, is Cum Laude enough?

When I started to find work, akala ko advantage kapag may honors di pala. Patas pala ang laban sa labas, walang sini-sino. Di nila kailangan ang academic recognitions but experience. Even though I had a struggle in finding work, after a while naging employed naman ako, under agency nga lang and minimum rate. At first I was glad to have work but as moments and days passed I realized this is not I dreamed of. 

Akala ko noon kapag nakagraduate ka magiging madali ang lahat, pero imagine those people na hindi nakatapos may mas maganda pang katayuan sa iyo. Hindi ko pala gusto ang mag-HR, I wanted to be a flight attendant or anything that I can do things remotely. I really wanted to travel and have fun like you are not working. Kaya simula noon pinangako ko sa sarili ko na magpla-plano na ako at hindi ko na isaalang-alang ang kaligayahan ko dahil sa di ako nag-iisip.

Pumasok sa isip ko tuloy yung sinabi scene sa Tangled, nung inaabangan na ni Rapunzel at Flynn (Eugene) ang floating lights habang nasa bangka. Natatakot si Rapunzel dahil paano kung hindi pala yung floating lights yung pinangarap niya at paano kung yun nga ano ang gagawin niya sa susunod. Sabi naman ni Flynn “Well, that’s the good part I guess. You get to go find a new dream.” This is my favorite movie of all time dahil ang cool ng tandem nila, pero hindi ko akalain na magiging meaningful na yung scene na yun para sa akin. 

From then on nag stick yung sinabi ni Flynn at pinangako ko sa sarili ko na I will enhance my talent (nahihiya ako sabihin baka kunin niyo akong vocalist eh), I want to be a flight attendant, if I fail I want to be a stock investor (in which I did just yesterday, yey!), and if di pa din I want to have a mushroom farm and after all of these di pa din  I want to have a bee farm. After three work experiences, I never hesitated to reach for my dreams, mabigo man ako at least I tried and I am happy that I tried than not taking a step at all to my dreams. Kaya ikaw habang may pagkakataon, isipin mo na kung ano ang gusto mo maging sa future hindi dahil sa malaki ang sahod, maganda benefits, malaki yung company, masarap pakinggan yung job position mo but because you are happy in what you are doing. True happiness is the key to success.

[annadaniabella]

I wish I'm brave as you.

It’s never too late and you’ll never be too old to follow your dreams.

[annadaniabella]

Skull...

[annadaniabella]

Oh aking ina, di ko na alam ang aking paniniwalaan... Totoo ba ang kanilang mga tinuran na ika'y kaniliang tutulungan? Nagpapahayag sila ng mga pagbabago para sa iyo... Ikaw ba ang kailangan magbago o kami o di naman kaya sila? Sila na maraming mithiin para sa iyo nga ba o para sa kanilang matinding pagnanasa? #elections2016 #Philippines

[annadaniabella]

Uulan na!