aksamgunesi - Tumblr blog

[aksamgunesi]

BİREY OLMAKLA, TOPLUMUN BİREYI OLMAK ARASINDAKİ BAĞLAM : Dünya üzerinde dusunme yetisine sahip olan 8 milyarın neredeyse hepsi ideallerindekini bir kalıba koyup vitrinde sunmaya bayılan canlilar olarak görebiliriz. Dünyanın bir show merkezi, bir gösteri sahnesi oldugunu zannedebiliyoruz. Çoğu zaman biz düşünmüyo, aksine düşündürülüyoruz bile. Ve farkında olmadan baska insanlari da bu karanlık ağa çekebiliyoruz. Nefes alınabilen bir dünyadan cok nefes alan bir dünya var olmaya başladı. Artık bir kişinin kelebek etkisiyle binlerce kişiye ulaşabilmesi o kadar da imkansız ve ulaşılamaz bir durum degil.Ülkesi, dini, ırkı, kitabı ne olursa olsun insanlar küçümsemek yasak elmayı yemekle eşdeğer. Çünkü her insanın bir etki alani vardır. İnsanları gittikçe yalnız ve bireysel olmaya iten bu uzay ve dijital çağında olmak, bizlere binlerce yıl öncesinde 10 asır boyunca süren karanlık bir çagda yasamaktan neredeyse farksiz bir manzara izlettirmeye başladı. Bireyselcilik ve bireycilik yeri ve zamani geldiğinde desteklenmesi gereken başlıklar. Fakat sürüye kurt gibi görünen bir koyun sadece kendi av köpeğini yaratmış olur. Bu bağlamda mesele ,bir insanin düşmanina karşı mi yoksa kendisine karşı mi savaştigidir ya da asıl mesele kendisine bile yabancı olan biri bu mentalle bilmedigi bir evrende, farkında olmadigi aday olmaya aday düşmanlarına(manipülatörlere) karşı koruyabilecek vasıflara sahip mi degil mi.(?) Hayat çarkında bunun farklı boyutları her zaman olabilir. Insanlar kendilerini ve ihtiyaçlarını ön planda tutulabilir. Kendi bağımsızlığını ve kararlarini alma hakkina her daim sahip olmali. Bireycilik her toplumda olmali(fikrimce). Popülerlik tekeline takılmadan kendini yetiştirmiş, manipüle edilmemiş her birey bir bireycidir.(pozitif anlamda). Kendisini ve bağımsızlığını birilerine göstermeye calismadan , bunu tanımadığı birilerine ispatlama gereği duymadan en dogal sekliyle, sadece kendisyle bunun hazzini yaşamaktir evla olan. Manipüle olmamak için bu yüzden ciddi bir öz farkındalık düzeyine gelmiş olmak gerekiyor.

(Mantik ülkesi menşeilli fikriyyaattımm, pompalanmis duygularin degil)

[aksamgunesi]

[aksamgunesi]

Sevmek güzeldi, değil sevilen

Duygu güzeldi, değil duyulan

Asik olma düşüncesiydi

Maşuktan önce gelen

🎡🖤

...

[aksamgunesi]

[aksamgunesi]

~çık kafanin içinden Kalp,ondan üstünsün..kahrına esir ettin kendini, var mı bir kazanan bari?

[aksamgunesi]

Üç Yüz Altmış Beş Gün Altı Saat ??? Sen mi geldin ???

[aksamgunesi]

nereye yetiştiğini bilmeyen icin endise ne ifade eder ki?

nereye yetiştiğini bilmiyosan endişelerin boşuna küçük insan..

[aksamgunesi]

🌒

🔭𖨆♡𖨆

[aksamgunesi]

🦋

[aksamgunesi]

🥀🪔

[aksamgunesi]

🎡🎡🎡

[aksamgunesi]

Mutlu muydu, düşünüyordu...🌾

[aksamgunesi]

"🤍🖤"

[aksamgunesi]

🌸🌸🌸

[aksamgunesi]

YALAN SÖYLEMEYEN YALANCIDIR mı?

Yalan güçlüye söylenir diyordu bir öğretmen izlediğim bir dizide, birilerini kendimizden üstün gördüğümüzde yalan söylemek zorunda hissedermişiz. Ama kendi gerçeğimizi duymayı hak etmeyenlere de yalan söyleriz oysaki. Onlari kendimizden üstün hissettiğimiz icin degil de, umursamadığımız için. Dolayısıyla yalan dramatize bir sey değildir bence. Karakteristik bir ozellik de degildir. Bunu asıl belirleyen kıstas,bana kalırsa kime söylendiğidir. :)

Yani aslında ha hic doğrusunu söylememişim hâ yanlış söylemişim;

ikisinin de ortak paydası benim gerçeklerim senin,sen de benim umurumda değilsin.

Not1 İnanç kısmına girmeden herkes bu gerçeği kabul etse iyi olur :)

Not2 Yks ve onun gibi bataklık konularından anca böyle derin sulara dalarak kurtuluyorum, i need to get over it!

Not3 özetle herkes yalancıdır 🙂

[aksamgunesi]

İçinde karanlık bir yağmur yağıyor

Ve gözünde bilinmezlik bardaktan boşanıyor

Odanda anılar gitgide büyüyor

Ve düşüncen usulca dünlerimle buluşuyor

Yine yeni yeniden ve hep

~Ilhan irem'den

[aksamgunesi]

Çünkü insan en çok kendisiyleyken özgür. Kendi sevgisinde, kendi kumsalında ,kendi dünyasında..Kendine ördüğü duvarlar kadar da zincirleri var. Kısıtlanma hissi tam olarak burdan gelmekte. Bu yuzden Icimizdeki sesin her zaman en doğruyu söylediğine sonsuz güveniyoruz. Bu yüzden sevdigimiz kişiye olan bagliligimizdan değil de,onu sevme cesaretini gösterdigimizden dolayı sevmek özgürluk oluyor. Çünkü insan en çok korktuklarınin içine emanet eder ruhunun şeritlerini. Onları yırtmaya başlayınca zaten kendiyle barışık bir insan çıkıyor meydana.

Bunun hakkında ne düşünüyorsun peki ?

Bana göre birini çok seviyorsan zaten özgürsündür, ruhunun uç noktasına ulaşmışsındır çünkü ama eğer bu “kısıtlanmış” hissettiriyorsa belki aradığı şey sevgi değil kendisidir.