4b-leesdossier-muriel

[4b-leesdossier-muriel]

Het dinertje dat alles veranderde

“20 december 2005 – Drie jonge Spanjaarden hebben in de stad Barcelona een dakloze in brand gestoken. De 51-jarige vrouw, die op straat bedelde, is na het incident maandagavond aan haar verwondingen overleden....”

Dit is het nieuwsbericht waar Herman Koch zijn boek “Het diner” op heeft gebaseerd. In dit boek gaan vier volwassenen met elkaar uiteten en ontdekken ze wat voor verschrikkelijke dingen hun kinderen hebben gedaan. Ik heb dit boek met veel plezier, maar ook met veel ongeloof gelezen. En op sommige momenten sprongen de tranen zelfs in mijn ogen. Al met al vond ik het een erg bijzonder boek.

 Ik vind het een erg bijzonder boek, omdat het je aan het denken zet over mishandeling. Vooral in het buitenland zie je ze vaak. In New York, Londen of Parijs. Ze staan daar met hun bordjes “Please give me some money, I am starving.” Ja inderdaad, ik heb het over bedelaars. Altijd als ik er eentje zie, vraag ik me af hoe diegene op de straat is beland. Wat is er in zijn/haar leven zo grandioos fout gegaan dat hij/zij nu onder een plastic tas op de straat moet slapen. Maar dan toch, eenmaal thuis denk ik er niet meer over na. Maar ik heb me daarnaast überhaupt nooit gerealiseerd dat deze mensen soms ook mishandeld worden. Ik zie daar gewoon geen reden voor. Ik ben van mening dat het erg belangrijk is om af en toe stil te staan bij het feit dat deze bedelaars (en genoeg andere mensen) meestal zonder enige reden mishandeld worden. En dit boek laat je daar zeker over nadenken. Bij het volgende fragment uit het boek, gaat het over het mishandelfilmpje op YouTube. Iemand heeft er gelach bij gemonteerd, terwijl het natuurlijk verschrikkelijk is. “Elke keer dat er een nieuw voorwerp naar de dakloze vrouw werd gegooid, volgde er een lachsalvo. Het lachen bereikte hysterische hoogten bij de lichtflits uit de jerrycan, om met een daverend applaus te eindigen.’’

 “Het diner” is dus een heel erg bijzonder boek, omdat het je aan het denken zet over mishandeling. Dat is belangrijk, omdat het een vreselijk gebeuren is, dat sowieso elke dag wel iemand overkomt.

Wat zou jij eigenlijk doen als je erachter kwam dat jouw zoon/dochter de dood van een dakloze op zich had?

[4b-leesdossier-muriel]

Het gouden boek?

Hartstikke leuk boek! Leest makkelijk door en het verhaal was goed te begrijpen.

[4b-leesdossier-muriel]

Zomerhuis met zwembad

Moordenaar met een verkrachte dochter. Zo zou je Marc Schlosser, de hoofdpersoon van dit boek, in vijf woorden kunnen omschrijven. Als je net begint met het lezen van dit boek, zie je dit echter niet aankomen. Naarmate het boek vordert, wordt het leven van Marc steeds vervelender. In het begin van het boek is het nog een normale man met het beroep van een dokter, twee dochters en een vrouw. Maar door allerlei omstandigheden weigert hij een bepaalde patient, genaamd Ralph, te genezen. Zonder dat andere mensen het doorhebben, geeft hij Ralph daarom de verkeerde medicijnen en zorgt hij uiteindelijk voor de dood van een onschuldige man. Pas wanneer Ralph op z’n sterfbed ligt, komt Marc er echter achter dat Ralph niet heeft gedaan, waar hij hem al die tijd van heeft verdacht. Je krijgt daarom ook een soort van medelijden met Marc. Dit maakt dat Marc dus ook enige gelijkenis heeft met een tragische held. 

[4b-leesdossier-muriel]

Middeleeuws verhaal zinnig geweest?

Het lezen van het verhaal “Van den vos Reynaerde” was zinnig voor mij als jongere in 2016, omdat het boek een aantal satirische verwijzingen naar de mensenmaatschappij bevat. Zelfs met de maatschappij van nu merk je bij sommige stukjes nog de gelijkenissen. Dit vond ik erg leuk om te lezen en ik kan het daarom iedereen aanraden. 

[4b-leesdossier-muriel]

Balansverslag

Vorig jaar had ik me voorgenomen om dit jaar meer boeken voor volwassenen te gaan lezen. Dit is ook zeker gebeurd. Alle boeken die ik voor school heb moeten lezen, waren in ieder geval boeken voor volwassenen. Buiten school heb ik helaas niet zoveel gelezen dit jaar. Dit zou ik volgend jaar graag willen veranderen. Mijn doel voor volgend jaar is dus om meer boeken te gaan lezen buiten de boeken die je leest voor schoolopdrachten. Ik ben er namelijk van overtuigd dat je hier op verschillende gebieden een hoop van kunt leren. 

[4b-leesdossier-muriel]

De belofte van Pisa

Sam Zafar, de hoofdpersoon van dit boek, groeit op als zoon van analfabetische Marokkaanse ouders in de Pijp in Amsterdam. Wanneer zijn CITO-score veel hoger blijkt te zijn dan verwacht, besluit hij naar het Hervormd Lyceum Zuid te gaan en is hij vastberaden zijn vwo-diploma te halen. Hij moet zich nu proberen staande te houden tussen de twee totaal verschillende werelden waar hij in leeft: zijn leven op school en zijn leven thuis. 

Dit boek laat je nadenken over hoe het zou zijn om zo te moeten leven. De gekkigheid die de botsing van twee milieus teweegbrengt is erg bijzonder en frappant om te lezen. Bijvoorbeeld wanneer Sam zich wil inschrijven bij het Hervormd Lyceum Zuid en er achter hem een man aan de decaan vraagt: ‘’Zitten hier eigenlijk ook Marokkanen op school?’’ Dit alles laat je nadenken over de verschillen tussen groepen mensen en dat maakt het een erg goed boek. 

[4b-leesdossier-muriel]

Wij hebben besloten om van ons gelezen boek ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’ door Dimitri Verhulst een muziekstukje te maken. Het boek gaat over de evolutie van de mens. Het muziekstuk neemt je mee door verschillende tijden zoals de prehistorie maar ook bijvoorbeeld de eerste wereldoorlog.

[4b-leesdossier-muriel]

Opdracht Nederlands, film bij gedicht

[4b-leesdossier-muriel]

Jouw eigen eiland

Eilandgasten. Nu denk je waarschijnlijk aan mensen die op een eiland verblijven. Maar je kunt deze titel ook anders interpreteren. Iedereen op zijn eigen eilandje met zijn eigen problemen. Zo zie ik de titel.

Ik vind dit een heel goed boek. Hiervoor heb ik meerdere redenen, maar voor mij is de belangrijkste reden dat er verschillende perspectieven zijn gebruikt. Elk hoofdstuk gaat over een ander persoon dat in Duinroos verblijft en het perspectief verandert dus ook de hele tijd. Je ziet het verhaal door de ogen van elke gast die in Duinroos verblijft. Zo krijg je veel meer informatie binnen en snap je het verhaal ook veel beter.

Dit boek is zeker een aanrader en ik zou snel naar de winkel rennen om dit boek te halen. En extra fijn is, is dat eilandgasten één boek van de trilogie is. Dus vond je dit boek ook zo leuk als ik dat vond, dan kun je ook meteen ‘De avondboot’ en ‘Laatste seizoen’ lezen. 

[4b-leesdossier-muriel]

Wat een tegenvaller...

‘’Humoristisch’’, het woord dat je in vele recensies over het boek ‘Mama Tandoori’ zal lezen. Ikzelf ben het daar niet mee eens want ik vind het helemaal geen grappig boek. Het boek ‘Mama Tandoori’, geschreven door Ernest van der Kwast, gaat over een moeder (zijn moeder) die alles zo goedkoop mogelijk wil hebben en dit levert vaak rare situaties op. In dit boek geeft de schrijver een portret van zijn eigen familie. Zijn Indiase moeder, die in het boek wel een kenau lijkt, zijn Nederlandse vader, zijn oudste broer die geestelijk gehandicapt is en zijn andere broer. De kenau in dit boek wordt vaak gezien als de vrouw met de deegroller (als zijn moeder het namelijk ergens niet mee eens is, gaat ze diegene met een deegroller achterna). Ernest van der Kwast is geboren is op 1 januari 1981 in Bombay. Hij heeft zes boeken geschreven, waaronder dus Mama Tandoori. In meerdere boeken heeft hij iets over zijn eigen leven verteld (ook in dit boek). Sommige situaties zijn wel erg overdreven of sommigen zelfs zelf verzonnen. Het boek ‘Mama tandoori’ vind ik een heel stom boek, omdat ik het ten eerste erg saai vind en ten tweede vind ik het erg onduidelijk.

Ten eerste vind ik het een heel saai boek. Voordat ik begon met het lezen van dit boek, vertelden meerdere mensen mij dat ze het een boek vonden om zich dood te lachen. Ik had dus hoge verwachtingen. Maar toen ik eenmaal echt begon met lezen, viel mij dit zwaar tegen. Ik vind het namelijk helemaal niet grappig. ‘’De staccato schrijfstijl verveelt geen moment.’’ - Roos van Rijswijk, Recensieweb. Hier ben ik het helemaal niet mee eens. De schrijfstijl van Ernest van der Kwast vind ik namelijk erg langdradig. De grappige stukjes die in dit boek voorkomen gaan ook vooral over de gehandicapte broer van Ernest van der Kwast. Bijvoorbeeld over dingen die hij zegt, wat andere mensen heel raar vinden. Ik kan daar dan niet om lachen, omdat die jongen er helemaal niks aan kan doen dat hij gehandicapt is en ik vind het dan dus raar om hier om te lachen.

Ten tweede vind ik het boek erg onduidelijk. Het perspectief waaruit het verhaal wordt verteld, vind ik soms erg verwarrend. De schrijver vertelt namelijk over zijn moeder in de derde persoon en ook nog in de verleden tijd. Ook wordt er de hele tijd over andere familieleden verteld, over wie je daarvoor helemaal geen introductie hebt gehad dus soms ben je dan aan het lezen en dan vraag je je af over wie het verhaal nu eigenlijk weer gaat. Dit vind ik zelf erg afleidend en hierdoor heb ik al gauw de neiging om te stoppen met lezen. Ook begint het boek midden in het leven van deze familie zonder dat je nog maar iets over ze weet. Dat is eigenlijk hetzelfde idee, want in de andere hoofdstukken ben je soms zomaar midden in het leven van een ander familielid.

Je kunt wel zeggen dat zijn moeder af en toe in ‘’grappige situaties’’ terechtkomt, maar in de stukjes die grappig zouden moeten zijn, worden er naar mijn mening te veel details gegeven, waardoor het grappige aan het stukje tekst al lang niet meer grappig is. Ook worden sommige grappige stukken uit het verhaal soms drie keer herhaald door het hele boek heen. Dit geeft mij het gevoel dat de schrijver niks nieuws wist te bedenken en daardoor vind ik het dus een minder goed boek.

Mocht je dus ooit van plan zijn om dit boek te gaan lezen, dan zou ik dat niet doen. Dit boek is zeker geen aanrader, het heeft namelijk geen humor en je snapt soms niet meer waar het over gaat doordat het zo onduidelijk is. Voor mensen die een ander gevoel voor humor hebben dan ik, is dit waarschijnlijk wel een leuk en lachwekkend boek.

Mama Tandoori – Ernest van der Kwast (2010)

[4b-leesdossier-muriel]

Jurian

Dit is Jurian. Hij woont in een groot huis in Amsterdam Oud-Zuid. Hij zit op het Vossius Gymnasium. Jurian is hoogbegaafd en kan ook heel goed viool spelen. Hij heeft twee hele lieve ouders en een heel lief klein zusje. Financieel hebben ze thuis ook geen problemen. Jurian hoeft maar iets te noemen en z’n ouders kopen het voor hem. Nu zul je wel denken dat Jurian een heel fijn leven heeft, maar dat is niet zo. Op school heeft hij geen vrienden omdat iedereen hem raar vindt. Elke pauze zit hij weer alleen. Ook tijdens de lessen heeft hij nooit iemand om naast te zitten. Alleen als er echt geen andere plek over is, komt er soms iemand met tegenzin naast hem zitten. Mensen zien hem als de jongen die altijd goede cijfers haalt, maar niemand weet dat hij ook heel goed viool kan spelen. Niemand is geïnteresseerd in Jurian. Voor Jurian is het niet fijn om naar school te gaan, hij voelt zich de hele dag heel eenzaam. Als hij thuiskomt staat zijn zusje hem altijd voor de deur op te wachten. Maar hij heeft geen aandacht voor haar. Het liefste wil hij erbij horen op school en hier heeft hij alles voor over. 

[4b-leesdossier-muriel]

Die gekleurde kozijnen

‘Zzzzzzz, zzzzzzzz, zzzzzzz.’ Daar is het weer, het meest gehate geluid op deze aardbol, het geluid van een wekker. Snel druk ik op snooze. Een half uur later word ik wakker van het geschreeuw van mijn moeder. Ze is weer boos. Sinds mijn vader is vertrokken is alles mijn schuld. Ik sta op. Loop langs de douche en twijfel of ik er in zal gaan. ‘Waarom zou ik?’, vraag ik mezelf af. Het is niet alsof ze me dan wel leuk vinden. Zonder te ontbijten ga ik de deur uit. Ik fiets heel langzaam naar school, ik heb er weer geen zin in vandaag. ‘Hey dikke, mijn oma fietst nog sneller.’, hoor ik achter me en ik weet dat ze het tegen mij hebben. Ik negeer het. De twee jongens halen me in en fietsen lachend door. 

Ik kom aan op school. Elke dag verbaas ik me er weer over hoe lelijk het gebouw is. De grijze betonnen muren en de ramen die net zo goed van een gevangenis zouden kunnen zijn. En dan die gekleurde kozijnen, ze hebben geprobeerd het gebouw op te vrolijken, maar ik irriteer me er vreselijk aan. Dat mensen het hier naar hun zin kunnen hebben, dat zal ik nooit begrijpen. Ik loop over het schoolplein. Iedereen staat in groepjes te praten. Al die lachende gezichten, ik heb er een hekel aan. Dan gaat de bel. Ik slaak een diepe zucht.

[4b-leesdossier-muriel]

Nerd vindt op speurtocht van alles wat hij niet zoekt

Over de Amerikaanse schrijver John Green kun je zeggen wat altijd over Gerard Reve werd beweerd, namelijk dat hij steeds hetzelfde boek schreef. Met hyperintelligente jongens en ongrijpbare meisjes als personages, met waarachtigheid als thema, met hilarische dialogen als smeermiddel en met een verhaal dat is opgehangen aan een speurtocht dan wel een reis.  

Ook Paper Towns, de derde roman van Green, past in dit stramien. Hoewel stramien? Dat woord suggereert mechanische herhaling en schrijven volgens formules en daar kun je Green niet van beschuldigen. Want Paper Towns is een briljante roman voor jongvolwassenen, vol humor, spanning en rake observaties over poëzie, schijn en wezen en het onvermogen de ander te doorgronden.  

De kindervriendschap van Q (Quentin) en Margo eindigt plotseling nadat zij op negenjarige leeftijd een lijk hebben gevonden. Q blijft de ‘sexy en mysterieuze’ Margo uit de verte adoreren, maar ze keert pas weer terug in zijn bestaan als hij achttien is. Na een nachtelijke tocht samen, blijkt Margo de volgende dag verdwenen. Het enige aanknopingspunt voor Q is een gedicht dat Margo heeft achtergelaten.  

De zoektocht die Q dan begint, krijgt steeds meer vertakkingen. Allereerst leest en herleest hij eindeloos het vermaarde Leaves of Grass van Walt Whitman, op zoek naar aanwijzingen. Daarbij vindt Q van alles wat hij niet zocht, namelijk de kern van poëzie en het gedicht als ‘een middel om elkaar te begrijpen’. Zijn discussies met zijn lerares literatuur zijn zo aanstekelijk dat je Whitman meteen wilt (her)lezen.  

De speurtocht die het verhaal vaart geeft, is die naar de verblijfplaats van Margo, langs de paper towns. De term ‘papieren steden’ slaat op een cartografisch verschijnsel, dat te belangrijk is voor de plot om hier te onthullen. De term slaat ook op het gevoel van vervreemding dat Margo bevangt als ze haar woonplaats beschouwt. En ‘papieren steden’ zijn bovendien de woonwijken waarvan de bouw is blijven steken in blauwdrukken en verkoopfolders.  

Green voorziet dit thematisch skelet van vlees met beschrijvingen en gebeurtenissen die zo zijn uitvergroot dat ze nog net geloofwaardig zijn. Illustratief zijn Q’s omzwervingen langs verlaten bouwplaatsen. Voortdurend vreest hij het lijk van Margo aan te treffen. ‘De verzengende zon maakte bewegen zwaar, maar ik kende de mooie, hoewel morbide waarheid: de hitte gaf stank aan de dood en Grovepoint Acres rook naar niets anders dan gekookte lucht en uitlaatgassen.’  

Even uitvergroot zijn de personages, van wie vooral de jongens net niet karikaturaal zijn. Nerds zijn Q en zijn vrienden en dat geldt vooral voor Radar, die dag en nacht de lemma’s van een soort Wikipedia bijwerkt. De ouders van Radar hebben ook nog eens de grootste verzameling zwarte kerstmannen van Amerika. Dat is zo ongeveer de enige verwijzing naar Radars huidskleur in een boek dat aangenaam postraciaal is.  

In de loop van het verhaal vloeien de zoektochten naar Margo en Whitman weer samen. Door na te denken over al die verschillende leaves of grass beseft Q dat hij Margo heeft ‘bekeken en verkeerd bekeken’. Margo is anders dan hij dacht. Q is anders dan hij zelf dacht, zij het niet zo veel als hij hoopte. ‘Ik wilde dat Margo’s verdwijning mij veranderde, maar dat gebeurde niet, niet echt.’

Door: Karel Berkhout, NRC

Mijn reactie op deze recensie

‘The fault in our stars’, was een van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen. Dus toen ik hoorde dat we voor Nederlands weer een boek moesten lezen, wist ik meteen welk boek ik wilde lezen. Ik had er al een tijdje mee willen beginnen, maar telkens had ik er geen tijd voor. Voor deze opdracht kwam het perfect uit, dus las ik het boek Papertowns geschreven door (dezelfde schrijver als van ‘The fault in our stars’) John Green. Ik heb een tijdje op internet moeten zoeken, maar toen vond ik deze recensie van Karel Berkhout voor het NRC over het boek dat ik had gelezen: ‘Papertowns’. Aan het begin van deze recensie begint Karel Berkhout met drie argumenten. Dat het een zeer goed boek is met veel humor, spanning en met rake observaties over poëzie, schijn en wezen en het onvermogen de ander te doorgronden. Deze recensent is erg enthousiast over dit boek, maar was ik dit ook nadat ik dit boek had uitgelezen?

Ten eerste noemt deze recensent het een spannend boek. Het is inderdaad een boek vol met humor. Het boek begint met de nacht waarin Q en Margo samen wraak gaan nemen op een aantal mensen. Alle acties die door Margo zijn bedacht vind ik erg grappig en dus erg leuk bedacht van de schrijver van het boek. De recensent begint ook over de uitvergrote personages, vooral de vrienden van Q. Ik vond dat dit het boek nog grappiger maakte. Bijvoorbeeld dat de ouders van Radar de grootste verzameling zwarte kerstmannen van Amerika hebben, dit vond ik erg leuk bedacht. Verder waren er nog veel meer stukjes in dit boek waar je hartelijk om kunt lachen. Een beetje humor in een boek is trouwens altijd fijn. Ik vind dat dit het meteen een veel beter boek maakt.

Ten tweede noemt deze recensent het een spannend boek, dit is het zeker! Ik had het gevoel dat het boek uit twee delen bestond (dit is trouwens niet zo maar doordat het verhaal opeens heel anders verloopt en ook een beetje anders is geschreven, kreeg ik dit gevoel). Het eerste deel gaat vooral over Q en zijn vrienden die dingen meemaken, dat veel kinderen tijdens hun middelbare schooltijd meemaken. Maar dan verdwijnt Margo plotseling en verandert het opeens in een heel spannend boek. Q gaat op zoek naar Margo en is heel bang haar ergens dood te vinden, hier schreef Karel Berkhout ook over. Margo laat een paar tips achter en Q denkt dat hij haar op die manier kan vinden. Dit veroorzaakt hele spannende situaties, waardoor je de hele tijd door wilt blijven lezen. Dit deel van het boek is ook heel goed beschreven, bijvoorbeeld de enge plaatsen waar Q langs komt om Margo te zoeken. Meestal vind ik dat vervelend, maar bij dit boek vond ik het juist prettig en dit maakte het boek nog veel spannender. De recensent schrijft over de gebeurtenissen die zo zijn uitvergroot dat ze nog net geloofwaardig zijn. Hierdoor krijg ik het gevoel dat hij het niet zo prettig vond, maar dat vond ik dus juist wel.

Ten derde begint de recensent over de rake observaties over poëzie, schijn en wezen en het onvermogen de ander te doorgronden. Dit is mij zelf wat minder opgevallen, maar dat ligt er misschien aan dat ik waarschijnlijk ook iets jonger ben dan de recensent die dit schreef. Wel vond ik het leuk om te lezen dat Margo haar hoofdletters op een willekeurige plek zette, dit maakte het boek af en toe ook iets specialer. ‘’Zijn discussies met zijn lerares literatuur zijn zo aanstekelijk dat je Whitman meteen wilt (her)lezen.’’ Hier was ik het dan weer wel mee eens. Niet zodanig dat ik persee de boeken van de schrijver Whitman wilde gaan lezen. Maar ik vond de discussies tussen Q en zijn lerares literatuur wel heel interessant en ik denk dat de recensent dit ook bedoelde met ‘’de rake observaties over poëzie’’. Q merkt aan het einde van het boek dat hij Margo al die tijd verkeerd heeft bekeken. Hij zag haar als het zoveelste populaire meisje dat hij niet kon krijgen. Hier schrijft de recensent ook over. Dit vond ik bijzonder om te lezen en John Green heeft dit ook mooi geschreven: ‘bekeken en verkeerd bekeken’.

Ik moet bekennen dat ik het eerst een beetje moeilijk vond om de mening van de recensent en zijn onderbouwingen hierbij te vinden. Dit is namelijk een andere recensie dan ik gewend ben van school, waar alles bij elkaar staat. Maar nadat ik een tijdje bezig was met mijn reactie op de recensie, merkte ik steeds meer hoe deze recensie in elkaar zat. Dit was trouwens erg leuk om te zien.  

Ik vind dit een erg goede recensie. Met erg veel wat deze recensent zegt ben ik het ook eens. Zoals ik eerder heb geschreven vond ik het eerst een beetje moeilijk om zijn mening duidelijk te vinden, maar na een tijdje ging dit erg makkelijk. Toen ik eenmaal door had hoe hij zijn argumenten had verwerkt, kreeg ik ook door dat ik dit een mooie manier van schrijven vind. Het maakt de recensie veel minder een opsomming van argumenten en dat maakt deze recensie zo goed. Behalve dat ik de recensie zo goed vond, vond ik het ook een heel goed boek. Ben je dus nog op zoek naar een grappig en spannend boek (en zoals de recensent het zegt: met rake observaties over poëzie, schijn en wezen en het onvermogen de ander te doorgronden) dan is dit zeker weten een aanrader!

Paper towns - John Green

[4b-leesdossier-muriel]

Balansverslag

‘Hoe overleef ik…’, ‘De Hongerspelen’, ‘Vlammen’, … Als je mij twee jaar geleden had gevraagd wat mijn lievelingsboek was, was het waarschijnlijk één uit dit rijtje geweest.  Een typische eerste klasser die, om stress te voorkomen, snel nog even voor het begin van het jaar het boek ‘Hoe overleef ik de brugklas’ had gelezen. In dit verslag ga ik het hebben over de boeken die ik het afgelopen jaar heb gelezen. Over boeken die ik leuk vond, maar ook over boeken die ik minder leuk vond. De vraag is alleen: is mijn smaak voor boeken het afgelopen jaar erg veranderd?

Het afgelopen schooljaar heb ik een aantal boeken gelezen. Aan het begin van de tweede klas las ik vooral boeken voor mijn eigen leeftijd. Maar gedurende het jaar ben ik ook boeken gaan lezen voor oudere kinderen of volwassenen. Dat kwam deels doordat ik voor school een keer volwassen literatuur moest gaan lezen, maar ook deels doordat ik het zelf leuk bleek te vinden. Doordat ik meer boeken voor volwassenen heb gelezen, heb ik ook wat meer over de wereld geleerd en heb ik gelezen over onderwerpen die in kinderboeken niet worden gebruikt.

In deze zomervakantie heb ik het boek ‘Het gym’ gelezen, geschreven door Karin Amatmoekrim. Dit boek vond ik heel leuk om te lezen. Dat klinkt misschien een beetje raar want het onderwerp is racisme en dat is natuurlijk helemaal niet leuk. Maar het verhaal dat hierbij hoort gaat over een (donker) meisje dat naar de eerste klas van het gymnasium gaat. Er worden dingen geschreven over typische kinderen die op het gymnasium zitten en dat is natuurlijk erg herkenbaar. Je leert ook hoe het is voor zo’n meisje en dat vind ik best bijzonder. Dit boek is waargebeurd, de schrijfster heeft de gebeurtenissen in het boek zelf meegemaakt en is dus eigenlijk de hoofdpersoon van haar eigen boek.

Wat ik ook een mooi boek vind, is ‘The boy in the striped pyjamas’, geschreven door John Boyne. Dit boek moesten we lezen voor Engels. Het boek gaat over een familie die verhuist naar de stad Auschwitz, vlakbij het gelijknamige concentratiekamp. Bruno, het jongste kind in het gezin, wil ontdekkingsreiziger worden en gaat bij zijn nieuwe huis op onderzoek uit. Dan vindt hij het concentratiekamp Auschwitz, zonder dat hij weet dat dit een concentratiekamp is. Al snel raakt hij bevriend met de gevangen Joodse jongen Schmuel. Op een dag vertelt Schmuel dat zijn vader verdwenen is en Bruno besluit samen met hem zijn vader te gaan zoeken. Het boek heeft een tragisch einde, maar toch vond ik het een erg mooi boek.

Ook heb ik dit jaar een boek gelezen wat ik echt heel stom vond. Namelijk het boek ‘De passievrucht’, geschreven door Karel Glastra van Loon. Voor Nederlands moesten we een dun Nederlands boek lezen en mijn moeder zei dat ze er nog wel één in de kast had staan, dit stomme boek dus. Ik begon braaf met het lezen van dit boek maar al snel kwam ik erachter dat ik er helemaal niks aan vond. Het was een langdradig boek, het onderwerp sprak me niet aan en er stonden ook stukken tekst tussen die helemaal niks met het onderwerp te maken hadden. Helaas moest ik het boek wel uitlezen, want ik moest hier een verslag over schrijven. Maar ik had het boek veel liever na de eerste tien pagina’s al weer weggelegd.

Een favoriet onderwerp of genre heb ik dit jaar niet perse ontdekt, maar ik hou er altijd wel van als de boeken echt gebeurd zouden kunnen zijn, zonder al te veel sciencefiction dus. Ook vind ik het leuk als er een beetje humor in het verhaal zit.

Mijn favoriete huidige boek is denk ik ‘Het gym’ waar ik net al een stukje over heb geschreven. Dit kan na één boek al weer veranderen, maar op dit moment vind ik dat het leukste boek. Ik vind dat je namelijk iets leert van dit boek, maar dat er ook humor in zit. Ook is dit boek echt gebeurd en zoals ik al eerder heb geschreven, hou ik daar erg van.

Mijn smaak is niet echt veranderd. Ik heb altijd al graag grappige boeken gelezen en ook lees ik nog steeds graag spannende boeken, alleen kan ik steeds minder boeken vinden die ik ook echt spannend vind en dat vind ik wel jammer.

Ik had een aantal boeken opgeschreven die ik graag nog wilde lezen, allemaal vielen ze onder het genre humoristisch of spannend. Alle boeken die ik had opgeschreven heb ik ook daadwerkelijk gelezen en ik kan me herinneren dat ik ze allemaal erg leuk vond.

Volgend jaar wil ik nog steeds wat volwassenere boeken lezen. Ik vind dit soort boeken altijd erg leuk want het heeft een echt verhaal en er staat altijd echte informatie in dit soort boeken. Door deze boeken te lezen hoop ik nog wat meer te leren over de wereld. Ook hoop ik hiermee mijn woordenschat verder uit te breiden.

Zoals je dus hebt kunnen lezen is mijn smaak het afgelopen jaar niet erg veranderd, behalve dat ik wat volwassenere ben gaan waarderen. Wel hou ik nog steeds van grappige en spannende boeken. Dit jaar heb ik twee boeken gelezen die ik erg leuk vond, maar ook één boek dat ik echt verschrikkelijk vond. Volgend jaar wil ik nog steeds wat volwassenere boeken blijven lezen, omdat ik dan het gevoel heb dat ik ook nog wat kan leren van het lezen van het boek en dat ik het niet alleen lees voor vermaak. Volwassenere boeken wil ik dus volgend jaar meer lezen.. Maar boeken als ’Het verdriet van België’, ’Lof der Zotheid’ of ‘De ontdekking van de hemel’ hoef je volgend jaar echt nog niet in mijn lijstje te verwachten.

[4b-leesdossier-muriel]

De vlucht

Ik ben Abdullah Kurdi. Niet zo lang geleden zag mijn leven er nog helemaal niet zo slecht uit. Ik woonde dan wel in Syrië, maar ik had wel alle mensen waar ik om gaf om me heen. Maar wat er toen gebeurde, had ik nog niet in mijn ergste nachtmerries verwacht.

‘Abdullah, Abdullah’ hoor ik iemand fluisteren, ik kijk op mijn wekker en zie dat het 3 uur ’s ochtends is. ‘Abdullah, het is zo ver. Vandaag gaat de grote tocht beginnen.’ Ik besef me wat er vandaag gaat gebeuren en opeens ben ik klaarwakker. De dag waar we al maanden naar uitkijken is eindelijk daar. Over een paar dagen zijn we in een land hier ver vandaan en hoeven we niet meer in deze ellende te leven. Familie hoeven we niet achter te laten, want die zit al in Europa. Gelukkig sta ik op en ik omhels mijn vrouw. ‘Ik maak de jongens wel wakker’, zeg ik. Ik loop naar de kamer van mijn twee zonen. Ik zie dat ze lachend aan het stoeien zijn op bed en kijkend hiernaar voel ik me even de gelukkigste man op aarde.

We reizen naar de haven, ik, mijn vrouw en mijn zoons. Mijn jongste zoon is erg blij en maakt een vreugdedansje. Ik ben blij voor hem. Hij heeft z’n hele leven in deze ellende gewoond en nu krijgt hij eindelijk de kans om ergens anders zijn leven op te bouwen. Tot voor kort was hij alleen maar verdrietig. Hij zat zwijgend op de bank. Onze hond was namelijk neergeschoten. Hij besefte niet dat dat niet eens het ergste was, dat in dit land gebeurde, maar dat vertelde ik hem maar niet. Drie dagen heeft hij helemaal niets gezegd, tot ik hem vroeg of hij er misschien over wilde praten. Ik wist dat dit gewaagd was. Als hij verdrietig is krijgt hij snel woede-aanvallen, ook al is de aandacht goed bedoeld. In plaats daarvan reageerde hij nu heel positief. Hij vertelde: ‘Papa, ik droomde vannacht van een wereld zonder bommen en pistolen, maar met onze hond en zonder angst.’  Ik dacht na. Veiligheid. Dat is wat hij wilde. Iets wat alle kinderen zouden moeten hebben. Toen wist ik zeker dat het een goed plan was om naar Europa te vluchten.

We liepen naar het bootje waarmee we de overtocht zouden maken. Ik had vaker gehoord hoe klein zo’n bootje was, maar toen ik dit bootje zag viel dat alsnog erg tegen. Maar we zouden het hoe dan ook gaan doen. Na een paar uur konden we op de boot met ongeveer 50 andere mensen.

De overtocht verliep aanvankelijk rustig. Plotseling schreeuwde er iemand dat er slecht weer op komst was. Ik keek naar de lucht en zag inderdaad donkergrijze wolken naderen. Het begon harder te waaien, terwijl we nog zeker drie uur moesten varen. De moed zakte me in de schoenen maar ik hield me sterk voor mijn vrouw en kinderen. De golven werden hoger en hoger en enkele mensen op de boot begonnen te huilen. Ook de kapitein werd angstig. Ik besloot het stuur over te nemen. Het was erg moeilijk maar na een paar minuten ging het wel, dacht ik. De zee was nog steeds erg onrustig maar we voeren door.  Opeens rolde een reusachtige golf op ons af. Ik liet het stuur los en rende naar mijn vrouw en kinderen, die niet konden zwemmen. Ik hield ze stevig vast. De golf was nu vlakbij en sloeg kort daarna over de boot heen. Ik besefte me dat ik mijn zoontje losliet door de kracht van het water. We lagen in zee. Ik keek om me heen, zocht mijn vrouw en kinderen. Ik zag ze niet. Ik schreeuwde hun namen, maar het hielp niet. Niemand reageerde. Ik zwom alle kanten op maar nergens was een spoor van hun te vinden. Ik moet daar uren hebben gedreven, op een koffer, tot de reddingsboten eindelijk kwamen. Slechts een stuk of tien mensen waren nog met mij in het water. We gingen allemaal de reddingsboot op. We werden naar land gebracht en iedereen kreeg onderdak. Ik kon alleen maar huilen. Ik wilde mijn gezin terug.

Een paar dagen later keek ik in de krant en stortte mijn wereld in. Op de voorpagina stond een foto van een jongetje, Aylan, verdronken en aangespoeld op het strand. Dat was mijn jongste zoon.

[4b-leesdossier-muriel]

Boeken die ik de laatste tijd heb gelezen.

De Passievrucht - Karel Glastra van Loon. Dit boek gaat over een man, Armin en zijn zoontje, Bo. De moeder van Bo is overleden en Armin heeft inmiddels een nieuwe vrouw, Ellen. Hij wil graag nog een kind met Ellen maar als dit telkens niet lukt besluit hij naar het ziekenhuis te gaan en te vragen hoe dit komt. Na een onderzoeken ontdekken ze dat Armin al zijn hele leven onvruchtbaar is. En dan beseft hij zich dat Bo dan ook niet zijn zoon kan zijn. Dus gaat hij uitzoeken wie dan wel de vader van Bo is. Dit duurt heel lang en wordt naar mijn mening te langdradig verteld.

Ik vond dit een heel saai boek, omdat het ten eerste heel langdradig is geschreven en ten tweede het onderwerp me niet aanspreekt.

[4b-leesdossier-muriel]

Verblind door dit boek

Stel je is voor: het lijkt een doodnormale dag te zijn en je gaat naar je vriendin omdat je een afspraak met haar hebt gemaakt. Wanneer je bij je vriendin bent aangekomen tref je haar dood in haar bed aan.. Wat zou jij doen? Dit onwaarschijnlijke voorval overkwam Roos in het boek: Verblind. http://www.melwallisdevries.be/boek/?T_ID=2.php Ik vind dit echt een geweldig boek en iedereen zou het eigenlijk wel moeten lezen! 

Ten eerste is dit een heel erg spannend boek. Het boek gaat dus best veel over moord en dat is dan ook heel erg spannend. Ik vind een spannend boek heel erg leuk, want je zit meer met je gedachten bij het boek en je wil het zo snel mogelijk uitlezen. Dit is een van de spannende delen uit dit boek: ''Ik ging naar Maaikes slaapkamer. De deur stond op een kier. 'Verrassing!' riep ik en ik zwaaide de deur open. De gordijnen waren nog dicht en het duurde een paar seconden voordat mijn ogen aan het schemerduister van haar kamer waren gewend. 'O, jezus.' Ik wankelde en greep de deurpost beet. Ik moest de lucht met grote happen inademen, alsof alle zuurstof plotseling was verdwenen. Het werd licht en draaierig in mijn hoofd en ik sloot mijn ogen. Pas toen ik langzaam tot tien had geteld, durfde ik weer te kijken. Het beeld benam me opnieuw alle adem. Maaike lag op haar bed. Haar roze nachthemd met hartjes was tot haar buik opengescheurd. De huid van haar buik en benen was krijtwit. Haar hoofd hing opzij en haar ogen waren opengesperd.''

Ten tweede kun je je heel goed inleven in de personen. Het boek is zo goed geschreven en je stelt je helemaal voor hoe het zal zijn, ook de gedachten van de personen (vooral van de hoofdpersoon Roos) worden goed uitgelegd en daardoor kun je je dus helemaal indenken hoe het voor zo iemand is. Dat vind ik erg knap gedaan en het maakt het boek nog leuker om te lezen omdat het net is alsof je er zelf in zit. Bij dit volgende stukje uit het boek, wanneer ze naar de crematie van Maaike gaan, kan ik me bijvoorbeeld helemaal indenken hoe ze zich zou moeten voelen omdat het dus zo goed is beschreven. ''Op het blauwgrijze dak stond een bakstenen schoorsteen die log dikke rookwolken uitblies. Was het de verwarming van het gebouw of werd er nu iemand gecremeerd? Ik was opeens bang dat ik moest overgeven. De rook dreef horizontaal (als laaghangende bewolking) door de koude lucht, net of de hemel vandaag onbereikbaar was. Ik wendde mijn blik af en haalde diep adem.''

Ten derde heeft het boek ook nog een hele bijzondere draai. Je bent het boek aan het lezen en je krijgt een beeld voor je hoe het zou kunnen aflopen. Dan lees je door maar merk je dat het heel erg anders afloopt dan je eigenlijk verwacht. Ik vind het heel erg knap als je als schrijver zoiets kunt bereiken. Er zijn genoeg boeken waarbij je het leest en dat je al gauw weet hoe het afloopt. Maar bij dit boek blijf je je verbazen over de afloop van het verhaal tot op de laatste bladzijde. Dat zorgt er nog extra voor dat je het boek snel wil uitlezen omdat je heel graag wil weten hoe het afloopt. De bijzondere draai is in de loop van het verhaal, dus er is niet een bepaald stukje wat echt een goed voorbeeld geeft. Ook wil ik niet te veel verklappen over het boek, dus mocht je willen weten wat voor een bijzondere draai dit boek heeft, zal ik zeggen: begin gewoon zo snel mogelijk met het lezen van dit boek.

Er zijn ook een soort van terugblikken in het leven van Roos en sommige mensen zullen dat misschien heel erg saai vinden, maar ik vind dat juist heel erg fijn en ik vind dat je hierdoor sommige gedachten van haar ook beter begrijpt.

Ten eerste is dit boek dus heel erg spannend, ten tweede heel erg pakkend en ten derde heeft het ook nog een hele bijzondere draai.

Wil je een keer meemaken hoe het is om bij een moord betrokken te zijn? In dit super goede boek is het net alsof je erbij bent. Dus twijfel niet en ren nu nog naar de boekenwinkel of naar de bibliotheek om dit geweldige boek te halen!

Fokje