4-leesdossier-thomas - Tumblr blog

4-leesdossier-thomas · 6 years ago

Text

Gimmick.

Pespectiefverandering

Na een moeizaam verlopen gesprek tussen Walter Raam (protagonist) en zijn ex-vriendin Sammie, verdiept het donkere gat van depressie en teleurstelling voor Walter. Hij snuift coke in de club en wordt er vervolgens uitgegooid. Tenslotte wordt Walter opgevangen door een vrouw en heeft hij seks met haar. Daar eindigt het door Joost Zwagerman geschreven boek Gimmick.

Wat nou als Sammie hem naar de club zou zijn gevolgd? Maakte Sammie zich zorgen of hield ze nog van Walter? Hoe zou de situatie er vanuit haar perspectief uit hebben gezien?

Ik maak me zorgen. Veel zorgen. Mijn Walter glijdt via een neerwaartse spiraal in de verdoemenis. Ik herkende hem net bij het etentje niet meer. De Walter waarop ik verliefd ben geworden zit diep verscholen in een lichaam van trieste verslaving. Zijn lach is geforceerd en onbekend. Hij denkt zichzelf met deze muur van geveinsde emoties te beschermen, maar ik prik daar dwars doorheen. Ik voel me verplicht om hem te helpen. Als hij dat wil. Als ik dat wil.

Er is maar één plek waar ik hem nog kan vinden; de Gimmick. Het was onze nachtclub, waar we onze eerste zoen deelden. De Gimmick is veranderd. Permanent drugsgebruik heeft de overhand genomen in deze ooit zo geliefde club. Een ware metafoor voor de afgelopen paar jaren van Walter dus.

Ik zie hem zitten. Verduisterd en depressief. Zijn gezicht versombert naarmate de avond vordert. Alcoholisme is een understatement. Ik voel me schuldig. Ik moet hem helpen. Maar wil ik dat wel?

Hij is net de wc in gegaan. Ik weet niet wat hij daar doet, maar ik vertrouw het niet. Smoken of snuiven? Het zou me geen van beiden verbazen. Ik kan dit niet meer aan. Wanhoop weet ik niet meer te onderdrukken. Maar ik kan het niet. Ik durf het niet.

De uitsmijter gooit hem uit de club, vanwege het snuiven van coke. Dieper kan mijn Walter niet meer zinken. Mijn ex-geliefde manifesteert zich als een semicriminele drugsverslaafde. Ik moet hem achternagaan, hem ondersteunen en weer op het rechte pad brengen. Ik moet mijn individuele belang en emoties wegcijferen om te zorgen dat Walter weer kan genieten van het leven. En van mij.

Het is te laat. Walter is weg. Ik kan hem nergens meer vinden. Het is allemaal mijn schuld. Het is mijn schuld dat hij zo terecht is gekomen en het is mijn schuld dat hij nu weg is. Hij ligt waarschijnlijk nu ergens in een goot, denkend hoe erg hij heeft gefaald. De dood zal steeds aantrekkelijker voor hem worden. Maar ik ben degene die gefaald heeft. Ik had hem nooit in de steek moeten laten. Ik had hem moeten steunen.

Maar had ik dat daadwerkelijk gedaan? Na wat ik heb veroorzaakt…

0 notes

4-leesdossier-thomas · 6 years ago

Text

Vals Licht

Met de liefde tussen de protagonisten als pronkstuk van de aemulatio in Vals Licht, is de imitatio slechts een tussenstation in het door Joost Zwagerman geschreven boek op weg naar een moderne tragedie in optima forma.

0 notes

4-leesdossier-thomas · 7 years ago

Text

Eindopdracht Bildungsroman

De Bildungsroman bevat drie kenmerkende fasen; de kindertijd, de jeugdjaren en het reflectiemoment.

De eerste fase van de Bildungsroman is de kindertijd, waar de optimistische en evenwichtige jeugd van de protagonist wordt beschreven. Het is een gelukkige periode zonder zorgen en problemen. Hierna gaat de auteur over op de jeugdjaren. Deze jaren zijn turbulenter en aantrekkelijker om te lezen. De hoofdpersoon bevindt zich in een zoektocht naar eigen identiteit en is soms radeloos en innerlijk verward. Daarna reflecteert de protagonist op zijn jeugd, de overwonnen problemen en op zijn huidige sociale en economische status.

De eerste en laatste fase in Held van Beroep zie je niet heel goed terugkomen bij de protagonist, maar de tweede fase, het worden van een volwassene en alle dingen die daar bij horen zie je heel gedetailleerd terugkomen in het boek. Zo zie je hoe Samson Fittipaldi steeds opstandiger wordt tegenover zijn ouders en hoe hij uiteindelijk wegloopt van huis en op Texel gaat wonen. Ook zie je dat er seksuele gedachtes beginnen te ontstaan over zijn zussen en dat hij voor eerst verliefd wordt. Verder gaat hij zich ook heel erg puberaal gedragen. Zo gaat hij roken en drinken en helpt hij zijn zussen met het stelen van snoep en sigaretten in de supermarkt. Ten slotte merkt hij dat het onmogelijk is om zich blijvend tegen zijn ouders te keren en keert hij terug naar huis.

Na een beschrijving, in Kartonnen dozen van de gelukkige kinderjaren en het perfecte opvoedklimaat van Tom, springt de schrijver over naar zijn tienerjaren, waar Tom zijn identiteit en homoseksualiteit ontdekt. Na een proces van hindernissen, tegenslagen en onverwachte erecties komt Tom uit de kast. In eerste instantie is de reactie geweldig, zijn liefde, Z genoemd, is ook homoseksueel en alles lijkt perfect af te lopen. Toch verloopt een Bildungsroman niet zonder slag of stoot en na een korte tijd wijst Z zijn liefdesverklaringen af. Het was voor Z maar een fase. Deze diepe teleurstelling, is typisch voor de jeugdjaren van een Bildungsroman. Na nog enkele mislukte pogingen beseft Tom dat het een onmogelijke missie is en accepteert het dit lot. In de laatste fase is Tom getrouwd met een andere man, maar is Z nog lang niet uit zijn hoofd verdwenen. Bij elke handeling, situatie en elk probleem denkt hij aan Z en hoe hij het zou aanpakken. Hij reflecteert op en schrijft over zijn onrustige jeugdjaren, schrijft een brief aan zijn over zijn bewondering en lof voor hem. Hij sluit een hoofdstuk af, een hoofdstuk dat maar niet te vergeten was.

De liminale fase is een belangrijke overgangsperiode, gevormde door keuzes, gemaakt door de protagonist.

Het is een overgang van de ene fase naar de andere fase. Het is de drempel die leidt naar een nieuwe fase in iemands leven. Dit kan de overgang zijn van de kindertijd naar de pubertijd of de overgang van de pubertijd naar het volwassen zijn. Liminale fases zijn achteraf gezien vaak hele belangrijke momenten die een grote rol spelen in het verloop van iemands leven.

In Held van Beroep heb je duidelijke voorbeelden waarin de protagonist in een nieuwe fase terechtkomt. Zo krijgt hij te maken met seksuele gedachten over meisjes en gaat hij heel anders over ze denken. Ook wordt Samson voor het eerst verliefd op een meisje die al achttien is terwijl hij nog maar vijftien is. Dit zet zijn wereld helemaal op zijn kop en leidt voor hem een nieuwe fase in. Verder is hij het voor eerst niet eens met de manier van doen van zijn ouders en loopt hij voor het eerst weg van huis. Dit is de weg naar zijn nieuwe thuis op Texel maar ook de weg naar voor hem een nieuwe levensfase.

In de liminale fase van Kartonnen dozen besluit Tom om uit de kast te komen en zijn liefde tegenover Z te uiten. Dit is een weloverwogen keuze, waar lange tijd over na was gedacht. De opening van deze kastdeur was een poort naar een nieuw leven en een nieuwe identiteit. Deze handeling had grote gevolgen, aangezien hij na een relatie met Z van tien minuten nooit meer hetzelfde met hem om kon gaan. Z verbood hem om het er ooit nog over te hebben en het was alsof de dag alleen in zijn dromen had bestaan. Deze verboden liefde voor Z maakte Tom van binnen langzaam en pijnlijk dood. Het was een romantische marteling van uiterste proporties. Het zou nooit meer goed komen tussen hen en het was een hoofdstuk om te vergeten.

Geachte Tom Lanoye,

Ik ben Samson Fittipaldi en ik ben een groot fan van u als schrijver. U heeft veel mooie en inspirerende boeken geschreven, maar ik was bijzonder geraakt door uw recente boek Kartonnen dozen. Ik kon mij er namelijk zeer in verplaatsen. In uw boek las ik dat u ook geen vloeiende en eenvoudige jeugd had. Ook u stond voor moeilijke besluiten. Ik zie dit erg goed terugkomen in mijn pubertijd nu.

Zo leef ik in een familie met drie zussen die soms uiterst irritant kunnen zijn en een vader die druk bezig is om de familie in stand te houden. Mijn moeder is de enige persoon in mijn leven waarbij ik me echt thuis voel en met wie ik echt een goede band heb. Maar helaas is er iets verschrikkelijks gebeurd in mijn leven wat niet alleen mij, maar ook mijn hele familie aan het verscheuren is. De dood van mijn moeder. Het gebeurde zo plotseling en onverwacht, als de vreugde die het lichaam te binnen schiet na het horen van de kankervrij verklaring, maar dan ex negativo. Mijn hele familie is er kapot van. Mijn zussen zijn niet te troosten en mijn vader komt niet meer uit bed. Ik heb geprobeerd om mijn eigen gevoelens voor even weg te drukken en mijn familie weer op de rit te krijgen, maar niets heeft geholpen.

Ik werd uiteindelijk zo moedeloos dat ik het huis heb verlaten en naar Texel ben gegaan. Hier leef ik nu al een paar dagen in het oude huis van mijn oma. Ik heb nauwelijks geld en ik weet niet hoe ik nu verder moet. Daarom vraag ik u nu om advies. Ik zou het erg op prijs stellen als u mij in deze nare tijd kan helpen.

Vriendelijke groeten,

Samson Fittipaldi

Beste Samson Fittipaldi

Ik ben werkelijk geïnspireerd door jouw verhaal. Je zit nu in een moeilijke fase, je denkt dat je er nooit meer uit komt en alles lijkt wel mis te gaan. Ik herken dit in zekere mate. Ook ik had geen makkelijke jeugd en ook ik was op sommige momenten moedeloos. Mijn liefde voor Z, een jongen uit mijn klas, verscheurde mij vanbinnen, ik kon het niet meer aan en nadat ik hem over mijn liefde voor hem vertelde, ervaarde ik een periode van tegengestelde gevoelens. Deze tegengestelde gevoelens zijn typerend voor de tweede fase van jouw volwassenwordingsproces. De kinderjaren zonder extreme zorgen en problemen zijn voorbij en dit is een cruciale fase voor jou. Wees sterk en wees dapper. Wees moedig gedurende deze al te belangrijke periode. Je zal er door heen komen. Hoe je er doorheen komt is afhankelijk van jouw mentale kracht en vergevingsgezindheid. Op een dag zal je net zoals mij reflecteren op deze onrustige periode en op de problemen die je hebt overwonnen. Je zal jouw plek in de maatschappij wel vinden. Het belangrijkste is dat je niet zoals ik in het vorige hoofdstuk blijft hangen, maar dat je verder leest.

Groet,

Tom Lanoye

Geachte Tom Lanoye,

Ik waardeer het enorm dat u de moeite heeft genomen om mij terug te schrijven. In deze tijd kan ik uw hulp enorm gebruiken. Wat bij mij het meest is blijven hangen in uw brief, was uw verdeling van de drie fases. Zo kan ik terugkijken op mijn eerste fase als een tamelijk rustige tijd waarin ik een goede band met mijn moeder had en onderdeel uitmaakte van een gelukkig gezin. Helaas is mijn tweede fase momenteel enorm hectisch en vervelend, vanwege de dood van mijn moeder en de depressie van mijn vader. Maar hopelijk kan ik later in de derde fase als een voldaan en gelukkig man terugblikken op mijn jaren als puber. Ook was het erg handig van u dat u mij attendeerde op de noodzaak van mijn mentale kracht en vergevingsgezindheid. In deze periode sta ik voor belangrijke keuzes, die de rest van mijn leven zullen beïnvloeden. Hierdoor zou ik u graag om advies willen vragen over hoe ik deze keuzes het best kan maken. Alvast bedankt voor uw moeite.

Vriendelijke groeten,

Samson Fittipaldi

Beste Samsom Fittipaldi,

Je kinderjaren zijn voorbij en de reflectieperiode is nog niet in zicht. Je bent vijftien jaar en je bevindt je in de ‘liminale fase’. Je staat voor belangrijke keuzes, die jouw leven immens zullen beïnvloeden. Je staat voor een cruciale drempel, afwachtend op de overgang. Ook ik begaf me voor een soortgelijke fase-wisseling. Ik stond voor misschien wel het belangrijkste dilemma uit mijn leven, die de toon zette voor mijn verder gemaakte beslissingen. Geef ik mijn liefde voor Z toe, of bedwing ik dit ontoombare beest? Deze keuze heeft de rest van mijn leven verder beïnvloed. Ik had vanaf dat moment het label “homo”. Ik accepteerde het, ik liet het toe in mijn leven, maar de keuze om het hoofdstuk “Mijn liefde voor Z” niet achter mij te laten, heeft mij nog jaren negatief beïnvloed. Jouw dilemma is minstens zo zwaar. Na zoveel teleurstellingen snap ik dat je afstand wil doen van de liefde en een onzichtbare muur van wantrouwen om je heen wilt bouwen. Toch is het belangrijk diep in je hart te kijken en jouw wrok niet de toekomst te laten benadelen. Accepteer de minnetjes van jouw familie en accentueer de plusjes. De keuze is aan jou, maar besef dat dit waarschijnlijk het meest cruciale besluit ooit voor jou zal zijn en dat het jouw hele leven zal influenceren. Zoals ik al zei, wees dapper, maar in deze situatie vooral vergevingsgezind.

Groet,

Tom Lanoye

Geachte Tom Lanoye,

Allereerst enorm bedankt voor al uw moeite en tijd die u heeft besteed aan het schrijven van uw briefen. Ik ben veel wijzer geworden over het maken van keuzes en over de fase waarin ik nu verkeer. Ik zal mijn hart volgen en de keuzes in de toekomst goed maken. Ook zal ik vergevingsgezind zijn en zal ik besluiten om terug naar huis te gaan en mijn familie door te deze moeilijke tijd te slepen. En dan weet ik zeker dat ik ooit als een gelukkig man kan terugkijken op deze moeilijke tijd. Het gaat u goed.

Vriendelijke groeten,

Samson Fittipaldi

Bronnenlijst:

- Vloeberghs en Joosen http://www.nieuweleescultuur.ugent.be/files/Joosen%20en%20Vloeberghs_Uitgelezen%20Jeugdliteratuur_hoofdstuk%206.pdf

- Van Lierop–Debrauwer

- http://www.nieuweleescultuur.ugent.be/files/Van%20Lierop%20Debrauwer_LZL_De%20wortels%20van%20de%20hedendaagse%20Young%20Adultnovel.pdf

2 notes · View notes

4-leesdossier-thomas · 7 years ago

Text

Balansverslag onderbouw

Mijn ontwikkeling als lezer in de derde klas was er een die ik niet echt verwachtte.

Vroeger wilde ik altijd alles zo snel mogelijk weten (als ik een boek las). Ik sloeg pagina’s over en las soms eerst de laatste tien pagina’s voordat ik aan een boek begon. Ik las al de samenvatting voordat ik aan een boek begon. Ik spoelde door tot het einde voordat ik aan een film begon. Zo las ik tot voor kort veel boeken en zo keek ik tot voor kort veel films. Het niet kunnen doorspoelen van films was altijd hetgeen wat ik dus vervelend vond als ik naar de bioscoop ging. En natuurlijk het ophebben van je popcorn, voordat de film begint door de eeuwig durende advertenties, waarmee Pathé je probeert aan te sporen om naar nog vijftien andere films te gaan, waar je precies dezelfde advertenties krijgt.

Tegenwoordig is het juist die spanning, waardoor ik een boek blijf lezen. Op het moment dat de ‘clue’ bekend is, vind ik er vaak niet veel meer aan. Dramatische ironie is dus niet echt meer een schrijfstijl waar ik heel erg van houd. Ik wil elke hoofdstuk, elke pagina en misschien wel elke zin afvragen, wat zich toch nou afspeelt in het boek. Daarom vond ik dus niet veel aan het boek ‘Het Diner’, omdat je bijna vanaf het begin al wist wat er was gebeurd. Hetgeen waar je juist voor door moest lezen, was hoe de ouders de misdaden die hun zonen hadden gepleegd zouden oplossen of misschien wel zouden verduisteren. Dat boeide mij echter niet heel veel.

Mijn favoriete onderwerp was, is en zal denk ik altijd misdaad blijven. Niet alleen bij boeken, maar ook bij series en films. Goede misdaadboeken kan je op zoveel niveaus lezen, wat het juist zo interessant maakt. Een groot deel van de boeken die ik heb gelezen komen dus ook uit dat genre.

Mijn favoriete boek is met afstand ‘Cel’ van Charles den Tex, omdat het alles heeft wat ik interessant vind aan boeken. Zo heeft het inderdaad die continue spanning, waardoor je bijna gedwongen wordt om door te lezen, omdat je tot de laatste pagina’s een incomplete puzzel hebt. Wat het een nog interessanter boek maakt, is dat als ik het over een paar jaar lees, ik het op een heel andere manier zal lezen en het waarschijnlijk nog steeds mijn favoriete boek zal zijn.

Sinds groep 7 ben ik spannende boeken gaan lezen, omdat ik op dat moment in een soort van plusklas kwam, waar het gemiddelde Geronimo Stilton boek niet was toegestaan om te lezen. Vanaf dat moment ben ik altijd wel ongeveer in dezelfde genre blijven zitten, maar is het niveau heel erg omhoog gegaan.

Ik ben nooit echt van plan geweest om een specifiek boek te lezen, wel natuurlijk een bepaalde genre; misdaad. Ik heb ook niet echt bepaalde plannen voor dit jaar, maar wat ik wel weet is dat ik het boek ‘Cel’ weer wil lezen om te kijken of ik het op dezelfde manier zal lezen. Verder ga ik actief proberen dramatische ironie te vermijden.

0 notes

4-leesdossier-thomas · 7 years ago

Text

De mysterieuze ontmoeting met een mens

Zoals elke dag deed ik mijn rondje door de fauna van de Malediven, het paradijs der vissen. En daar waren ze weer! De grootste mislukking van god, genaamd de mens. Ze beleven plezier in het pesten en doden van dieren. Ronddrijvend en onwetend van mijn aanwezigheid. Genietend van de fel kleurige vissen, die niet te missen waren. Met speels gemak zou ik ze kunnen aanvallen, bijten en misschien wel kunnen doden.

Maar wat zag ik daar? Deze mens zag er anders uit en gedroeg zich anders dan het gemiddelde misbaksel dat in deze wateren zwom. Het bewoog niet, viel de vissen niet lastig en probeerde al zeker niet een ‘selfie’ met ze te maken, wat trouwens een onbegrepen trend is voor ons dieren. Sliep het? Was het dood? Dat zou wel een heel makkelijke prooi zijn. Wat moet ik doen? Ernaartoe zwemmen, van een afstandje blijven kijken of weg zwe… Mijn denkproces van mogelijke scenario’s voorspellen werd onderbroken door een plotselinge beweging van die mens. Kijkt hij naar me? Zwemt hij naar me toe?

Klaar zijnde om aan te vallen stopte het een kleine drie meter van mij vandaan met zwemmen. Wat was het van plan? Gedurende tien seconden keken wij elkaar recht in de ogen. Normaal zou dat agressiviteit in mij omhoog brengen, maar ik zag iets in zijn ogen. Wat het was kon ik niet gelijk goed plaatsen, maar toen wist ik het! Oprechtheid en onwetend van mijn reputatie als massale ‘mensenkiller’. Het was niet bang, lokte mij niet uit en pakte al zeker niet zo’n achterlijke GoPro tevoorschijn. Het bleef stil zitten en keek gewoon naar mij. Bestuderend bijna. Ik wist niet hoe ik hierop moest reageren. Na een korte tijd van licht ongemak, vooral voor mij, zwom het weer rustig weg.

Tot de dag van vandaag ben ik nog steeds lichtelijk ‘flabbergasted’ door mijn mysterieuze ontmoeting met die mens. De kalmte na het waarnemen van mijn aanwezigheid is iets wat mij nog altijd verbaast. Ik heb het nooit meer gezien, maar deze gebeurtenis staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.

0 notes

4-leesdossier-thomas · 7 years ago

Text

Het taboe op homoseksualiteit in Rusland

Nortsjo van 28 zegt tegen AFP: "Als mijn familie erachter komt dat ik homo ben, dan zullen ze niet aarzelen me te vermoorden. En als ze dat niet doen, worden ze zelf vermoord omdat ze de eer van de familie niet hoog hebben gehouden."[i]

Rusland, het land van de Matroejska´s, Wodka en het Rode Leger, heeft niet bepaald een goede reputatie om de omgang met homoseksuelen. Vechtpartijen, vervolging en zelfs de dood, dit zijn allemaal daden, waar de homoseksuelen in Rusland mee te maken hebben.

Ongeveer drie eeuwen geleden werd homoseksualiteit in Rusland geaccepteerd. Pas in 1716 kwam hier verandering in toen Peter de Grote aan de macht kwam en de eerste anti-homo wetten invoerde. Na de periode van Peter de Grote was homoseksualiteit op een gegeven moment zelfs in de mode. Door de geschiedenis van Rusland heeft homoseksualiteit meerdere bestempelingen gehad. Zo werd het door de bolsjewieken in 1917 als een psychische of medische aandoening gezien, het werd gezien als een schade voor de Russische volksaard en homoseksualiteit is op een bepaald moment zelfs in verband gebracht met het nazisme. Ondanks dat het wetsartikel dat de overheid het recht gaf homoseksuelen op te pakken en strafbaar te stellen in 1993 werd afgeschaft, is er in 2013 onder het regime van Poetin een nieuwe anti-homo wet aangenomen.

In dit betoog wordt uitgelegd waarom de anti-homo wet in Rusland afgeschaft moet worden en waarom deze wet ooit is aangenomen.

Ten eerste worden door deze anti-homo wet bepaalde groeperingen nog meer gestimuleerd om fysiek en psychologisch geweld uit te voeren tegen homoseksuelen.

De groepering ‘Occupy Pedophilia’ voert ongestraft en onder het mom van de bescherming van kinderen de meest vicieuze aanvallen uit op homo’s en lesbiennes. Die worden gelokt met een afspraakje en vervolgens fysiek misbruikt. Die operaties worden gefilmd en vervolgens op het internet gepost om de slachtoffers publiekelijk te vernederen. De autoriteiten ondernemen niets tegen deze praktijken.[ii]

Doordat de overheid geen actie onderneemt tegen dit soort misdaden, zoals je ze kan noemen, stimuleert de overheid groeperingen zoals ‘Occupy Pedophilia’ nog meer om te continueren met dit soort praktijken.

De anti-homo wet is op zo’n slinkse manier geformuleerd dat de wet relatief onschuldig lijkt; je mag geen propoganda voor homoseksualiteit uitvoeren. Doordat dit soort groeperingen homoseksuelen uitlokken, kunnen ze ze toetakelen zonder verdere consequenties. Als de verdachten dan zeggen dat ze zichzelf verdedigden tegen de propoganda van een homo, worden ze vervolgens niet gestraft.

Ten tweede wordt geweld niet alleen uitgevoerd door bepaalde groeperingen, maar ook door de politie zelf. Op het moment dat de politie denkt dat een persoon ook maar iets met homoseksualiteit te maken heeft, zal deze opgepakt worden. En dat blijft niet bij een nachtje in de cel.

Een krant in Rusland berichtte eerder deze maand dat politieagenten meer dan honderd mannen zouden hebben opgepakt op verdenking van 'homoseksuele activiteiten'. Een deel van hen zou zijn gemarteld, en drie zouden er zijn vermoord.[iii]

De Russische autoriteiten antwoorden vervolgens met de beweringen dat er geen homoseksuelen opgepakt kunnen worden, omdat ze er helemaal niet zijn. Naïviteit in optima forma. Of willen ze gewoon de mensen afleiden van het feit dat de Russiche krant Novaya Gazeta beweert dat er geheime gevangenissen zijn, waar de verschrikkelijkste dingen met homoseksuelen gebeuren.

Er zijn echter wel redenen voor deze anti-homo wet. De Russische regering wil met deze wet de jongeren in Rusland beschermen tegen homoseksualiteit. Poetin zelf zit niet achter deze wet. Parlementslid Jelena Mizulina heeft deze wet bedacht vanwege de volgende redenen.

De bevolking van Rusland krimpt en dat vinden de trotse Russen verschrikkelijk. Het land wordt zo minder groots en machtig. Vandaar de afkeer van mensen die zich niet voortplanten en van hun afwijking ook vertellen aan kinderen. Daarnaast past volgens Mizulina homoseksualiteit niet bij de Russische volksaard.[iv]

Verder gaat Mizulina er ook van uit dat homoseksuelen de hoofdoorzaak zijn van de snelle verspreiding van HIV en AIDS, waardoor er nog meer mensen doodgaan en het Russiche volk nog minder machtig wordt.

Dit waren de redenen van Mizulina en een groot deel van de Russische bevolking. Dit zijn echter niet de enigen redenen waarom Poetin het wetsvoorstel goedkeurde.

De eerste acht jaar dat hij president was, van 2000 tot 2008, deed hij het zonder ideologie, of met één ideologisch punt: zijn persoon. Na de opkomende protesten van de middenklasse heeft hij toch behoefte aan meer ideologische onderbouwing van zijn macht. Nationalisme is in Rusland, met zijn vele volkeren, een gevaarlijk begrip. Een gemeenschappelijke vijand – De Homo – past dan beter.[v]

Ondanks dat dat niet geheel onlogische beweegredenen zijn, is er overduidelijk sprake van een schending van fundamentele mensenrechten, zoals de vrijheid van meningsuiting en het recht op bescherming.

Met de nieuwe anti-homowet wordt de vrijheid van meningsuiting geschonden, aangezien het verboden is om te demonstreren voor de rechten van homoseksuelen. Op het moment dat de politie vindt dat iemand provocerende teksten over het regime tegen homoseksualiteit uitspreekt, zal deze zwaar gestraft worden.

In de Russische hoofdstad Moskou zijn zeker zeventien mensen opgepakt die wilden protesteren tegen homofobie. Dat meldt persbureau Reuters. De demonstranten wilden gekleurde ballonnen oplaten vanwege de Internationale Dag tegen Homofobie, Transfobie en Bifobie.[vi]

Buiten deze schending van mensenrechten, wordt ook duidelijk het recht op bescherming geschonden, aangezien er geen actie wordt ondernomen op verdachten van geweld tegen homoseksuelen.

Ondanks dat er wel wat redenen zijn, die de anti-homo wet beamen, zou er geen onduidelijkheid moeten zijn over de toekomst van deze wet. Deze wet zou in een zo kort mogelijke tijd afgeschaft moeten worden, omdat deze wet geweldadige anti-homoseksuele groeperingen, zoals Occupy Pedophilia, stimuleert, omdat er hierdoor talloze homoseksuelen in geheime gevangenissen komen, waar ze mishandeld en vermoord worden en omdat deze wet in schending is met vele fundamentele mensenrechten.

Wie hebben er nou echt een slechtere invloed op het volk en de jeugd van Rusland, de homoseksuelen of de homofoben.

Daar zou Poetin nog maar eens over na moeten denken.

[i] http://nos.nl/artikel/2169259-tsjetsjeense-homo-s-wonen-nog-liever-in-moskou.html

[ii] http://www.ad.nl/andere-sporten/zo-gruwelijk-is-geweld-tegen-homo-s-in-rusland~a867c5a8/

[iii] http://www.volkskrant.nl/buitenland/oproep-aan-rusland-om-einde-te-maken-aan-martelen-tsjetsjeense-homo-s~a4486982/

[iv] Zie v

[v] http://www.welingelichtekringen.nl/samenleving/208442/waarom-rusland-zich-keert-tegen-homos.html

[vi] https://www.nrc.nl/nieuws/2015/05/17/in-rusland-zijn-zeventien-protestanten-tegen-homofobie-opgepakt-a1416235

Overige bronnen

http://mens-en-samenleving.infonu.nl/sociaal/113288-anti-homowetgeving-rusland.html

https://www.amnesty.nl/landen/rusland

0 notes

4-leesdossier-thomas · 7 years ago

Text

Lieve mama, een boek waar superlatieven te kort schieten.

“Lieve mama,

Elke ochtend geniet ik van de geur van de lakens, van de najaarszon die door het dakraam schijnt en de geruststellende vogelgeluiden die van buiten komen. En dan heb het weer. Een stemmetje in mijn hoofd, dat me toefluistert: ‘Jij mag niet genieten, want je hebt iets verschrikkelijks gedaan’.”

Lieve mama is in 2015 door de Diamanten Kogel, Zilveren Vingerafdruk en NS publieksprijs winnaar Esther Verhoef geschreven. Nadat de oud-columnist van het blad Flair in 2014 met Kraamhulp het best verkochte fictieboek van Nederland had geschreven, heeft ze in 2016 met Lieve Mama de Gouden Strop gewonnen.

De ‘lieve mama’ is de moeder van de doktor Helen. De familie Möhring, bestaande uit Helen, haar man Werner en hun drie kinderen Sara, Emma en Thom, leidde een fantastisch leven. Tot het moment dat hun woning wordt overvallen. Dan doet Helen iets wat ze nog nooit mogelijk had geacht. De levensredder beging een daad van ongekende proporties om haar gezin te redden. Het was een zaak van doden of gedood worden. Tenminste, dat dacht ze.

Nadat zich een horrorscenario in de Wildenbergh ( het huis en tevens plaats delict ) had afgespeeld, stond de familie Möhring voor een groot probleem. Aangezien de overvaller met het illegaal vuurwapen is neergeschoten, kon de politie niet gebeld worden. Er was nog maar één optie mogelijk; het lijk laten verdwijnen. Dit was natuurlijk nog niet zo makkelijk voor de onervaren moordenaren.

In anderhalve week verandert het leven van de familie Möhring van chique feestjes naar een schouwspel van misdaad en bedrog, aangezien er nog veel meer achter zit dan een moord uit zelfverdediging. Liefde verandert in haat en het wantrouwen neemt alleen maar toe, totdat achterom kijken niet meer te voorkomen is.

Lieve mama is een goed boek, omdat de verhaallijn spannend is, het perspectief dramatische ironie creërt en omdat de schrijfstijl uniek is.

De verhaallijn is spannend, want er zijn meerdere ‘plot twists’ aanwezig in dit boek. Zo denk je dat je relatief vroeg in het boek al weet hoe het boek afloopt. Deze vermoedens worden echter al vrij snel ontkracht, wanneer de ene naar de andere nieuwe ontdekking zich opvolgen, met natuurlijke het spannendste moment op het einde, waar alle vermoedens en eerdere ontdekkingen samenkomen.

“De zinderende haat in zijn ogen. Ineens begreep ze dat hij haar niet zou laten gaan. Hij had dit uitgedacht, weken geleden al.’Ik walg van je, Helen. Ik ben hier al veel te lang in blijven hangen, in dit verrotte kuthuwelijk. Ik wil verdomme verder, ik wil léven!’”

Al het bedrog, de ingehouden haat en de wekenlange planning. Niets hield Werner nog tegen om de misdaad te begaan. Althans dat denk je, totdat je verder leest waar zich weer een hele ‘plot twist’ afspeelt.

Het perspectief creërt dramatische ironie, aangezien er twee perspectieven zijn. De hoofdstukken volgen elkaar op terwijl de perspectieven zich met elkaar variëren. Toch is er geen onduidelijkheid uit welk perspectief het boek geschreven wordt, omdat het in de derde persoon wordt geschreven. Verder begint er ook een nieuw hoofdstuk, wanneer het boek van perspectief wisselt.

Doordat de perspectieven veranderen per hoofdstuk, zit je bijvoorbeeld in het ene hoofdstuk te lezen over hoe een bepaalde moord opgelost moet worden, terwijl er in het volgende hoofdstuk door iemand naar zijn vermiste vriend wordt gezocht. De lezer ziet dat verband als het goed is wel. Er is dus sprake van dramatische ironie, omdat de lezer beduidend meer weet dan de hoofdpersonen.

De invloed van deze dramatische ironie wordt echter wel minder, naarmate je vordert in het boek, aangezien de twee perspectieven zich langzaam naar elkaar toe werken. Deze zullen zich echter nooit samenvoegen, maar de dramatische ironie verdwijnt wel, wanneer de twee perspectieven elkaar figuurlijk en letterlijk ontmoeten.

De schrijfstijl is uniek, omdat de schrijfster zich niet vasthoudt aan één rol, de rol van de verteller bijvoorbeeld. In het boek speelt zich een voortdurende afwisseling van perspectieven, brieven, sms’jes en zelfs citaten van artiesten af.

Buiten de citaten, die in de verhaallijn staan en door de personages uit het boek worden uitgesproken, staan er ook kleine citaten in het boek van bijvoorbeeld Queen en The Beatles. Deze citaten staan echter wel perfect geplaatst in het boek. Zo staat er een klein citaat van Queen in het boek, vlak nadat de hoofdpersoon een moord heeft gepleegd:

“Mama

Just killed a man

Put a gun to his head

Pulled my trigger, now he’s dead.

‘Bohemian Rhapsody’- Queen.”

Er staan ook losse brieven in het boek, die een van de hoofdpersonen naar haar overleden moeder stuurt. Deze brieven gelden voor haar als een biecht voor al haar verkeerde daden. Deze brieven staan op verschillende plaatsen in het boek, maar vooral ook aan het begin en het einde. Deze brieven zijn de proloog en epiloog van het boek.

Het is niet één bepaalde schrijfstijl, dat dit boek zo uniek en interessant maakt, maar juist een afwisseling van schrijfstijlen, die samen een perfect boek vormen.

Lieve mama is een goed boek en een terechte Gouden Strop winnaar, vanwege de spannende verhaallijn, het dramatische ironie creërende perspectief en de unieke schrijfstijl.

“Lieve mama,

Ik heb wat verschrikkelijks gedaan. Dat weet ik, maar ik zou het zo weer over. Puur vanwege één reden: om mijn kinderen te beschermen, zoals jij ook altijd bij mij hebt gedaan.”

0 notes

4-leesdossier-thomas · 7 years ago

Text

Het laatste avondmaal

Eén diner, twee echtparen, een beslissing die hun leven voorgoed zou veranderden.

We gingen eten in het restaurant. Zo begint Het Diner. Het Diner, door Herman Koch geschreven, gaat over twee echtparen, die door hun zonen gedwongen worden om een verschrikkelijke beslissing te nemen. Dan helpt het ook niet echt dat een van de vaders de verwachte nieuwe minister-president van Nederland is.

Zijn zoon en neefje zijn misdadigers; zijn vrouw heeft hem verraden en degene van wie de hoofdpersoon, Paul Lohman, dacht dat hij een lul was, blijkt de enige te zijn die nog eerlijk is. Het al zo perfecte leventje van Paul Lohman wordt door bedrog en misdaad in één avond, tijdens één diner, helemaal op zijn kop gezet. Het boek gaat over twee broers met hun vrouwen, die op een avond de moeilijkste beslissing in hun leven moeten maken.

Het Diner is in mijn ogen een goed boek, omdat de verhaallijn spannend is, de moraal interessant. Het enige minpunt is dat de schrijfstijl irritant en afleidend te noemen is.

De verhaallijn is spannend, omdat je er pas heel laat achter komt waarom ze eigenlijk bij elkaar zijn gekomen en wat ze willen bespreken. En als je dan denkt dat je weet hoe het eindigt en dat de laatste pagina’s een langzaam inkomend slot zijn, gebeurt er toch weer iets wat je helemaal versteld doet staan.

‘Ik heb hem gebeld. Jullie hebben gehoord dat ik hem aan de lijn gehad. Ze kunnen het belgeheugen van mijn mobiel checken om te kijken of dat telefoongesprek ook echt heeft plaatsgevonden.’ Ik keek naar mijn vrouw. Ongetwijfeld viel er bewondering in mijn blik te lezen. ‘En nu is hij met Rick bij Beau’, zei ik. ‘Paul’, zei ze. ‘Ik had je er liever buiten willen houden, maar we kunnen nu niet meer terug. Ze zijn bij Beau om hem tot rede te brengen. En als dat niet lukt, dan moet hij doen wat hem het beste lijkt.’ Misschien viel er nog steeds in mijn blik te lezen, maar het was heel iets anders dan daarnet.

Op het moment dat je dacht dat het was opgelost en ze de jongens aan willen geven, blijkt toch dat Claire, de moeder van de dader, toch alles wilt doen om haar zoon uit de gevangenis te houden, alles. Zelfs als dat betekent dat een ander leven er voor moet worden opgeofferd.

De moraal is interessant, want het boek laat je echt meevoelen met de beslissing van de ouders. Je gaat er zelfs over na denken wat voor beslissing jij zou maken.

Serge schraapte zijn keel, zette zijn ellebogen op tafel, aan weerzijden van zijn Dame Blanche, en plaatste zijn handen met de vingertoppen aan elkaar. ‘We weten inmiddels allemaal wat er is gebeurd’, zei hij. ‘Babette en ik hebben vanmiddag met Rick gesproken. Onze indruk is dat Rick er erg onder lijdt. Het is natuurlijk mogelijk dat deze zaak nooit wordt opgelost, maar kunnen wij daarmee leven. Kunnen jullie daarmee leven?’

Ze moeten een onmogelijk besluit nemen. Wat moeten ze doen? Moeten ze een moreel juiste beslissing nemen en hun zonen aangeven voor de moord op een onschuldige zwerver. Of moeten ze hun zonen ten koste van alles de gevangenis besparen.

De schrijfstijl is irritant en afleidend, omdat er heel veel losse eindjes zijn. Een flashback wordt nooit mooi afgesloten. Als je dan net goed in het boek zit, stopt de flashback abrupt zonder conclusie en ben jij weer helemaal uit het boek. Er wordt ook heel vaak expliciet aangegeven dat de naam van een bepaald ziekenhuis of restaurant niet gegeven kan worden en waarom niet.

Ik wil graag in het midden laten waar ik les gaf.. Dat gaat niemand wat aan. Het is zo gauw een stempel.

Ik wil liever niet vertellen in welk ziekenhuis ze lag. Ik ga hier ook niet vertellen wat Claire precies mankeerde.

Met dit soort zinnen probeert de schrijver een bepaald effect te creëren dat Paul Lohman het in eigen persoon vertelt en liever niet zijn hele privéleven wilt prijsgeven. Het enige probleem is dat het niet werkt. In plaats van beeld creërend, is het eerder afleidend en irritant.

Het Diner is een goed boek, omdat de verhaallijn spannend is, de moraal interessant is, maar de schrijfstijl is irritant en afleidend. Toch kan ik het boek wel aanraden, aangezien de weglating van tekst en namen louter een paar keer voorkomt.

We gingen eten in het restaurant.

Een avond die hun leven voorgoed zou veranderen.

0 notes

4-leesdossier-thomas · 7 years ago

Text

Eus

“Je vindt hem een dronkenlap en een klootzak, maar besef je wel dat je steeds meer op hem begint te lijken.”

Het boek Eus is door de in Deventer geboren Özcan Akyol (1984) geschreven. Het gaat over een Turkse jongen met een immense haat tegen zijn vader, maar hij begint langzaam zelf op hem te lijken. Hij wordt een alcoholist, een crimineel en een ongelooflijke klootzak voor zijn omgeving. Buiten Eus heeft Akyol ook nog het boek Turis geschreven. Met Eus en Turis is Özcan Akyol echt doorgebroken in de Nederlandse literatuur.

In mijn ogen is Eus een goed boek omdat er sprake is van diversiteit in het taalgebruik. Ook is de verhaallijn spannend en is de moraal leerzaam.

Er is sprake van diversiteit in het taalgebruik omdat Akyol zijn literaire kwaliteiten duidelijk in zijn taalgebruik laat blijken: “Een heerlijke roes gijzelde mijn hoofd, het stockholmsyndroom in optima forma.”, maar soms kan hij ook heel grof schrijven: “Ik neuk hun moedermelk. Ik neuk de verloskundige die ze ter wereld bracht. Ik neuk hun zusjes”. Verder schrijft Akyol met heel veel humor: “Boven klonk gezang van de Irakese bovenbuurvrouw. Een vaag tiepje, met overgewicht en zangambities, die ze eigenlijk niet moet hebben. Ze bracht hele dagen zingend door. ‘Ay hoop lijf triets joe kijnt. En ay hoop jou hef al joe driemt of. En ay wisj toe joe, joy en happienis. Bud abof al dis, ay wisj joe lof’. ‘Hé vogelverschrikker. Houd toch eens je bek…’ schreeuwde ik.” Ik ben wel geïnteresseerd in deze diversiteit, maar soms is het wel iets te grof: “Wat een kankerfeest is dit”.

De verhaallijn is ook spannend, want deze verhaallijn is misschien wel chronologisch, maar dat maakt het ook wel spannend, omdat het boek de ontwikkeling van Eus volgt. Hoe hij eerst een onschuldige jongen is: “Hij is nu vijf weken oud en het lam was nu zo groot dat ik er op kan rijden in onze grote tuin. Ik eet ook elke avond bewust mijn bord niet leeg, zodat ik de kliekjes later naar hem kon brengen. In de laatste week van de vakantie stond dezelfde man die het schaap had gebracht weer in onze tuin. ‘Zeg maar dag tegen je schaap’, zei vader. ‘Morgen zie je hem weer, maar dan op de barbecue’. De man verdween samen met het lam in het schuurtje. Er was een klein raam. Ik keek erdoorheen. Hij sneed de hals van mijn lam open en ik moest zo hard huilen dat ik duizelig werd. Ik had het gevoel dat mijn leven voorbij was.” , maar hij gaat zich steeds meer bezighouden met criminele zaken: “We gingen met z’n drieën naar binnen. Zij leidden de caissière, terwijl ik naar binnen ging en tot wel 50 doezoe meenam. De afleiding duurde echter niet lang genoeg en ik werd betrapt. We moesten acties ondernemen. Ik hoop dat hij snel weer herstelt.”

De moraal is leerzaam omdat Eus een lange periode in zijn leven door crimineel geld als een ware prins leeft: “Ik heb nu zo veel geld dat ik het gewoon niet meer kwijt kan. Elke dag neem ik gewoon 50 doezoe in mijn zak mee”. Je krijg bijna een gevoel dat het ook nog een aanrader is om het zelf te doen. Toch wordt hij in de laatste paar bladzijdes van het boek bekend dat hij wordt opgepakt voor alle misdaden die hij heeft gepleegd. Hoe mooi het ook lijkt, de wouten zullen je uiteindelijk toch pakken.

In mijn ogen is Eus een goed boek omdat er sprake is van diversiteit in het taalgebruik, omdat de verhaallijn spannend is en omdat de moraal leerzaam is. De gemiddelde Nederlandse lezer zou dit misschien een erg grof boek vinden, maar als je daar doorheen kunt kijken, is dit boek echt een aanrader.

“Een Bats, een Tatta en twee Zigeuners, allemaal dronken en opgesloten.” Je kunt niet zeggen dat al die rassen zich niet mengen.

0 notes

4-leesdossier-thomas · 7 years ago

Text

Het Gouden Ei

“Wat is er met haar gebeurd? Ik ben hier gekomen om u dat te vertellen. Maar er is maar één manier waarop ik dat kan doen. Door u hetzelfde te laten ondergaan

Raymond Lemorne is een van de hoofpersonen in Het Gouden Ei van Tim Krabbé.

Ik vind Lemorne een van de meest intrigerende personages waarover ik ooit heb gelezen. Verder vind ik hem ook een doorzetter en is hij in mijn ogen een durfal.

Voor mij is Lemorne een van de meest intrigerende personages waarover ik ooit heb gelezen, omdat hij op een hele normale man lijkt, terwijl hij in zijn hoofd over nare, zieke en gestoorde dingen nadenkt.

“Hij dacht: ‘Maar zou ik nu in staat zijn een misdaad te plegen’. Hij stelde zich de meest gruwelijke daad voor die hij kon verzinnen. Drie jaar lang ging er geen dag voorbij waarop hij niet minstens een maal terugdacht aan de gedachte van het kanaal. Pas toen drong het verschil met de sprong tot hem door. Hij kon onderweg stoppen!”

Terwijl Lemorne leuk met zijn familie op vakantie was en nota bene net een kind uit het kanaal had gered, dacht hij er over na of en hoe hij de gruwelijkste misdaad kon plegen. Nadat het tot hem door drong dat hij onderweg naar de ultieme moord kon stoppen, kocht hij meteen een flesje chloorkalk en een pistool. Hij wilde echt tot, of misschien wel tot en met de laatste stap gaan.

Lemorne is in mijn ogen ook een doorzetter, omdat hij in zijn eigen vrije tijd aan allemaal projecten werk waarvan de normale man aan zijn vrouw voor de zoveelste keer belooft dat hij het echt dit weekend zal doen.

“Op vrije middagen, avonden en in de weekenden ging Lemorne naar het vakantiehuisje. Hij repareerde de luiken, gooide de dieren en hun nesten eruit, liet de elektriciteit en het water weer aansluiten en zette er een ijskast neer.”

Lemorne besteedt bijna al zijn vrije tijd aan het vakantiehuis om te zorgen dat het klaar is voordat hij er met zijn gezin heen gaat op vakantie. Hij heeft meerdere keren gedacht dat hij wilde stoppen, maar om zijn gezin blij te maken, moest hij het afmaken. En dat heeft hij ook gedaan.

Ik vind Lemorne tevens een durfal, omdat hij, nadat hij goed over de voors en tegens heeft nagedacht, de meest gekste dingen doet.

“Hij bedacht voors en tegens, met op de achtergrond het duistere gevoel dat het al vaststond dat hij zou springen. Dat vond hij vreemd: hoe kan dat vast staan als springen zo duidelijk gekkenwerk was? Maar het idee van de sprong wàs bij hem opgekomen, hoe kan dat als hij niet minstens de mogelijkheid had? En hoe kon hij te weten komen of het waar was dat hij die mogelijkheid had – anders door te springen. Hij zat anderhalf uur op de balustrade, en sprong toen.”

Na deze sprong heeft hij zes weken in het ziekenhuis gelegen. Je ziet hier dat hij dingen doet, waar de gemiddelde mens niet aan moet denken. Hij beschouwt het van een gebouw af springen ook heel professioneel en hij deed het duidelijk niet uit emotie.

Voor mij is Lemorne en heel ongevoelig persoon. Hij denkt alleen maar aan zichzelf en als hij iemand vermoordt realiseert hij zich niet dat die mensen ook een familie hebben en ook mensen hebben van wie ze houden.

“Lemorne pakte het pistool en stapte uit. Hij koos een van de jongens als eerste en schoot de tweede jongen een seconde later met een lichte glimlach ook dood.”

Deze jongens waren gewoon aan het kamperen, maar Lemorne schoot ze gewoon dood, omdat daar niet staat aangegeven dat je daar mag parkeren. Dat vond hij een goede reden om ze dood te schieten.

Ik vind Raymond Lemorne dus een van de meest intrigerende personages waarover ik ooit heb gelezen, een doorzettter en een durfal, maar ook een heel ongevoelig persoon.

De gemiddelde mens wordt tegengehouden door zijn geweten, maar denkt iedereen er niet eens over na om net als Raymond Lemorne de ultieme

0 notes

4-leesdossier-thomas · 9 years ago

Text

CEL,

Een boek over een man die zonder het te weten zijn eigen virtuele cel in is gelopen.

Je bent één klik verwijdert van een virtuele hel. De meesten klikken niet, maar bij diegenen die wel klikken wordt hun hele wereld op zijn kop gezet. Ze verliezen alles en het ergste is nog dat ze er helemaal niks aan kunnen doen. Tenminste dat dacht ik, totdat ik dit boek had gelezen.

Het boek Cel gaat over een man, Michael Bellicher, die door één klik op het internet zijn identiteit en alles wat hij bezat kwijt was geraakt. Gelukkig verliest hij niet zijn persoonlijkheid, want hij wilde en zou de dader vinden. De dader die Michaels leven voorgoed op zijn kop had gezet. Hij heeft overvallen en moorden gepleegd. En ook even een huis van 3 miljoen mee gekocht. Het blijkt dat Michael Bellicher zijn advocaat, de enige die hij op dat moment kan vertrouwen, er ook bij betrokken is. Hij wordt achternagezeten door terroristen. Maar hij vindt het nog het ergste dat niemand hem gelooft. Hij wordt er gek van. Wat hij ook zegt, wat hij ook doet. Hij zit vast in een cel, waar hij niet meer uit komt.

Ik vind het misschien wel het beste boek dat ik ooit heb gelezen. Het perspectief maakt het boek veel interessanter, de verhaallijn van het boek is ongelooflijk spannend en behalve dat is het moraal ook heel leerzaam.

Het perspectief

Ik vind het perspectief van het boek heel interessant, omdat je je echt waant in het hoofd van de hoofdpersoon, Michael Bellicher. Het is namelijk in de ik-vorm geschreven. Je krijgt hierdoor extra medeleven voor wat hij allemaal moet doorstaan. Verder wordt het boek ook gelijk veel interessanter, omdat je een heel ander beeld krijgt van wat er zich in het boek afspeelt. Je ziet niet zomaar een zielige man wiens identiteit wordt gestolen, maar je ziet een vastberaden man die er alles aan doet om zijn identiteit terug te krijgen.

Citaat (blz.257): “Ze keken me aan zonder enige emotie. Ik was niet meer dan een verdachte voor ze, een mens zonder geldige reden. Niet eens dat, ik was een nummer, Nummer 17. Niemand sprak me aan met mijn naam. Niemand. Hoe vaker ik nummer 17 werd genoemd, hoe meer ik naar mijn naam begon te verlangen, tot mijn eigen naam vreemd begon te klinken. Ik was nummer 17.”

De verhaallijn

Ik vind de verhaallijn van het boek spannend, omdat het boek veel later begint dan het verhaal. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat de eerste honderd pagina’s ontbreken. Pas later in het boek merk je dat het eigenlijk helemaal niet om hem gaat, maar dat hij gewoon een onschuldig slachtoffer is in een familievete en een mysterieus (en niet helemaal legaal) overheidsplan om terrorisme in Nederland te bestrijden.

Citaat (blz.370): “Guus was al jaren de advocaat van de familie Zwaal. Dat betekende dat ze alles wist. Ze wist wie ik was. Ze had al die tijd geweten wat er aan de hand was. Erger, ze had eraan meegewerkt.”

Citaat (blz.371): “Ik dacht dat je niet bestond. Ik dacht dat het een fantasienaam was. Daarom heb ik ze geholpen met de taxatie en de contracten voor het huis. Toen ik je naam op het proces-verbaal zag, dacht ik dat ik dood zou neervallen. Ik klampte me vast aan het idee dat jij iemand had aangereden en vermoord. Jij was gewoon en klootzak die toch de bak in moest.”

Ze wilde het goedmaken met de familie Zwaal voor wat haar vader had gedaan en daarvoor had ze een of andere klootzak, Michael Bellicher, die mensen aanreed opgeofferd.

Het moraal

Ik vind het moraal van het boek leerzaam, omdat je merkt dat identiteitsfraude een steeds groter probleem, niet alleen in Nederland, maar over de hele wereld begint te worden. Alles gaat via het internet. Je klikt op één advertentie, je maakt contact met die ene persoon op sociale media of je maakt één valse betaling en iemand heeft al toegang tot je bankrekening en alles waar jij op het internet voor staat. In dit boek wordt één willekeurige man door op één willekeurige knop te drukken zijn identiteit afgenomen en verkocht. Hoe zou jij je voelen als iemand anders opeens jou is. En alles kan doen onder jouw naam.

Citaat (blz.201): “Het waren gevangenen, mensen die vastzaten in een systeem waarop ze geen invloed meer hadden. Deze mensen hadden alle feiten en cijfers op een rij. Ze klampten zich vast aan informatie waaraan ze niets aan hadden. Ze waren slachtoffers. In de wereld waren er miljoenen zoals zij, dat hadden ze wel duidelijk gemaakt.”

Citaat (blz. 202): “Iedere 2 seconden wordt er ergens in de wereld een identiteit misbruikt of een bankrekening geopend op iemand ander z’n naam. In Amerika wordt het aantal slachtoffers van identiteitsdiefstal geschat op 25 miljoen; in Engeland op 4 miljoen. In Nederland nog onder de miljoen. Aantal groeit met 100% per jaar.”

Je ziet hier hoeveel slachtoffers er zijn van identiteitsfraude. Meer dan waarschijnlijk één van jullie ooit zou denken.

Nu ik dit allemaal heb verteld, vind ik dat dit absoluut het beste boek is dat ik ooit heb gelezen. Het perspectief is interessant, de verhaallijn is spannend en het moraal is ook nog eens heel leerzaam. Voordat ik aan deze recensie begon, dacht ik eigenlijk dat ik het boek teniet zou doen. Charles den Tex, de auteur van Cel, heeft niet één ding fout gedaan. Alles klopt gewoon. Het perspectief, de verhaallijn, de persoonlijkheid van Michael Bellicher en de tijd. Drie argumenten is veel te weinig voor dit boek. Het is een boek dat behoort bij de literaire historie van Nederland.

Het lukt veel mensen niet om uit hun eigen cel te ontsnappen, maar Michael Bellicher is één van de weinige die is ontsnapt uit zijn eigen cel. Laat dat een voorbeeld zijn.

0 notes

4-leesdossier-thomas · 10 years ago

Video

tumblr

De jongen in de gestreepte pyjama van John Boyne

1 note · View note

4-leesdossier-thomas · 10 years ago

Text

Phillies

Verhaal Nederlands bij Nighthawks van Edward Hopper

Ik was de bazin van café Oliver’s. Ik heb het vernoemd naar mijn man. Ik zal je nu vertellen wat er mis is met café Phillies.

Phillies lijkt gewoon een doodnormaal café midden in hartje New York, maar niet alles is wat het lijkt.

Phillies is nu een sigarencafé, maar dat was het eerst niet hoor. Het was een café waar nauwelijks mensen kwamen, omdat iedereen bij ons zat. Wij hadden namelijk sigaren die je nergens anders kon krijgen. Phillies stal de de sigaren en noemde ze naar hem zelf. Hij noemde het Phillies net zoals zijn café.

Niemand ging meer naar ons toe. Ze gingen naar café Phillies. Hij verstopt ze in de grote melkbuizen op de bar en hij zegt tegen iedereen dat het een zelfgemaakt recept is. Niemand vermoedt iets. Wij zijn daardoor failliet gegaan.

Ik kijk altijd maar een beetje door het raam en dan zie ik veel mensen zitten. Hoewel het vandaag rustig is kijk ik beter dan ooit. Ik heb namelijk een stelletje ingehuurd om undercover te gaan bij café Phillies.

Na een tijdje hebben ze me geseind, dat ze genoeg bewijs hebben om de man op te pakken. Jammer genoeg zit er nog steeds een man aan de bar. Na een tijdje zie ik Phillies dan ook zeggen tegen iedereen: ’Het is bijna sluitingstijd. Iedereen moet gaan’. Ik kan namelijk liplezen. De vrouw die ik heb ingehuurd wil al betalen, maar ik sein haar dat ze nog even moet wachten. Ze houdt het geld maar een beetje bij haar en ze zwaait er wat mee.

De man wil alleen nog steeds niet weg gaan. Hij zit maar wat met zijn glas te spelen.

Na een tijdje gaat iedereen weg. De missie was niet geslaagd, maar de volgende keer pak ik hem op. Maakt niet uit.

0 notes

4-leesdossier-thomas · 10 years ago

Text

Geheime Verliefdheid

Verhaal Nederlands bij Office at Night van Edward Hopper

Ik heet Emily en ik woon in Engeland en ben een assistente. James is mijn baas. Hij is net een nieuw bedrijf begonnen dat nu al heel succesvol loopt. Hij moet alleen heel veel werk doen, waardoor hij nauwelijks aandacht voor mij heeft. Hij zit altijd maar zo stil aan zijn bureau zijn werk te doen.

Elke avond kom ik zijn archief controleren en dan zit hij altijd zijn post te lezen. Ik zit maar een beetje met mijn handen in die kast de frummelen, maar ik zit dan ondertussen minutenlang naar hem te staren. Ik krijg dan altijd zo’n raar gevoel in mijn buik. Ze zeggen dat dat verliefdheid is, maar ik weet het niet zo zeker. In ieder geval; ik krijg rare kriebels in mijn buik als ik naar hem kijk. Misschien ben ik wel verliefd. Ik weet het niet.

Ik probeer er de laatste tijd wel wat sexyer uit te zien, maar ik heb het gevoel dat hij dat helemaal niet opmerkt. Hij kijkt niet eens naar mij.

Ik laat ook altijd expres de deur open, zodat als hij iets liefs zegt iedereen het kan horen, maar hij praat niet eens tegen mij. Hij praat sowieso weinig. Het praat alleen vaak in die telefoon. Hij heeft gister voor het laatst tegen mijn gepraat. Dat klinkt misschien niet zo heel lang geleden, maar dat is ook de eerste keer in de maand. Hij schreeuwde, omdat ik per ongeluk een lade uit het archief had laten vallen. Er liggen hier en daar nog wat blaadjes. Ik deed het trouwens niet per ongeluk, maar expres, omdat ik wilde dat hij eindelijk weer is een keer tegen mij zou praten.

Vaak probeer ik een gesprek met hem te beginnen of ik stel hem vragen, maar hij luistert niet eens naar mij.

En als hij dan eindelijk eens achter zijn bureau vandaan komt, denk ik dat hij eindelijk iets tegen mij gaat zeggen, maar dan loopt hij naar de typemachine. Hij vindt zo’n typemachine belangrijker dan mij.

Ik hoop dat hij vaker tegen mij gaat praten, ik weet bijna zeker dat dat gaat gebeuren. Toch…

Dan kan ik hem misschien eindelijk een keer vertellen over iets wat ik voor hem voel.

Geheime liefde…

0 notes