xristiinaa-blog1 - Tumblr blog

xristiinaa-blog1 · 6 years ago

Photo

2 Αυτοκτονίες ή αλλιώς 2 πτώσεις: Έλλειψη δικαιοσύνης, πόνος, έρευνα για δικαίωση. Ό,τι χρειάζεται να μοιραστώ μαζί σας για να βρούμε φωνή.

Εδώ, θα καταρρίψω όσα ψέματα είπαν τα σάπια ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, όσα ακούσατε και όσα δεν ισχύουν. Θα σκίσω το στήθος μου με τα ίδια μου τα χέρια αν χρειαστεί για να μαθευτεί η αλήθεια. Σήμερα θα μάθετε όχι τα κουτσομπολιά, ούτε πράγματα που με πονάνε,όχι τις τραγικές συμπτώσεις ή την ιστορία που τις συνέδεε αλλά θα μάθετε όσα πρέπει να ξέρετε για να αλλάξετε μαζί μου αυτή την κατάσταση. Δεν έχει νόημα να σας πω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που θα σας κάνουν να βάλετε τα κλάματα, δεν είναι ένα ποιητικό κείμενο, είναι ο τρόπος μας να ακουστούμε.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016 16:30 “15 χρονη έπεσε στο κενό από τον 5ο όροφο στο Παλαιό Φάληρο”

Εκείνη την ημέρα έχασα την Αφροδίτη. Μία φίλη μου που ήξερα από το νηπιαγωγείο, μέναμε 5 λεπτά μακριά. Το μεσημέρι γύρισε στο σπίτι , έφαγε, διάβασε και πήρε τη μητέρα της τηλέφωνο. Την μητέρα της την γνωρίζω από μικρό παιδί, δουλεύει πολύ κοντά στο σπίτι τους οπότε όλα αυτά περί ΜΜΜ και άλλες ηλιθιότητες που ειπώθηκαν στα κανάλια είναι παραπληροφόρηση. Το μόνο που της είπε είναι:

“Μαμά τι ώρα θα γυρίσεις;”

και τίποτα άλλο. Μίλησαν κανονικά και έκλεισε το τηλέφωνο. Καμία φίλη της δεν έλαβε προειδοποιητικό μήνυμα από εκείνη όπως έγραψαν στο ίντερνετ, καμία φίλη δεν ενημέρωσε την μαμά της γιατί πολύ απλά η Αφροδίτη δεν ενημέρωσε κανέναν. Λίγο πριν το κάνει την είδε η μητέρα ενός άλλου παλιού συμμαθητή μας αλλά η μητέρα της είχε ήδη ξεκινήσει να γυρίζει από τη δουλειά.

Η Αφροδίτη δεν ήταν μαζεμένο και κλειστό παιδί όπως έγραψαν. Αντιθέτως ήταν πολύ δημοφιλής, είχε πάρα πολλούς φίλους και έκανε παρέα με τα πιο “γνωστά” παιδιά του σχολείου. Το πρωινό της αυτοχειρίας της μία γηραιά γειτόνισσα από την διπλανή πολυκατοικία την είδε να κοιτάζει από το μπαλκόνι, αλλά όχι προς τα κάτω, κοιτούσε τη θέα. Το μεσημέρι όπως και κάθε μέρα γύρισε σπίτι με έναν φίλο της από το σχολείο που έμεναν κοντά. Ούτε σε εκείνον είπε το οτιδήποτε.

Γύρισε σπίτι της , έφαγε , διάβασε για το σχολείο και στις 16:30 έβαλε μία καρέκλα κοντά στο παράθυρο. Ανέβηκε πάνω, τράβηξε την κουρτίνα, άνοιξε το παράθυρο και έπεσε από τον 5ο όροφο του σπιτιού της στην πίσω αυλή που ήταν ο ακάλυπτος τσιμεντένιος χώρος. Καθώς έπεφτε, το πόδι της χτύπησε στην τέντα του 4ου ορόφου και για αυτό τον λόγο έπεσε με το κεφάλι και ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Λίγο πριν πέσει είχε αφήσει 3 καραβάκια: Ένα για τον μπαμπά της, ένα για τη μαμά της και ένα για τον αδερφό της, τους αγαπούσε όλους πολύ.

Μόλις βρέθηκε το άψυχο σώμα της, η αστυνομία έριξε νερό στην πίσω αυλή με αποτέλεσμα το αίμα να περάσει μέσα από την αποχέτευση , να ξεχυθεί στο δρόμο και να βάψει μία για πάντα τα παπούτσια μου, τα οποία όσα χρόνια κιαν περάσουν θα συνεχίσω να τα φοράω για να θυμάμαι, γιατί δεν πρέπει να ξεχάσω. Το αίμα έχει φύγει αλλά η ανάμνηση παραμένει συρραμμένη στα πόδια μου. ��

Η κουρτίνα του δωματίου της συνέχιζε να ανεμίζει όταν κοίταξα στον 5ο όροφο. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Το γράμμα μου στο άρθρο είναι από τα λίγα αληθή πράγματα που υπάρχουν στα media για το συμβάν. https://www.protothema.gr/greece/article/560266/suglonizei-to-minuma-filis-tis-15hronis-pou-autoktonise-sto-palaio-faliro-/

Την επόμενη μέρα πήγα να δω την μητέρα της. Μία λεπτή και κουρασμένη μικρή φιγούρα που κάποτε με χαιρετούσε στο σχόλασμα με ένα όμορφο χαμόγελο. Δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ τι ένιωθε εκείνη την ώρα. Με έπιασε από τα μπράτσα, μου χάιδεψε το μάγουλο και μου είπε μόνο:

“Ειρήνη μου, να έρχεστε. Να έρχεστε για να μου την θυμίζετε”.

Δεν έχω νιώσει μεγαλύτερο κάψιμο στο σώμα μου και βάρος στους πνεύμονές μου από εκείνη την στιγμή. Ήθελα να την πάρω αγκαλιά και να της πω

“Κυρία Ανθή, συγγνώμη που δεν κατάλαβα, που δεν την έσωσα, νιώθω τόσο σιχαμένα που χάσατε το παιδί σας και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό.”

αλλά το μόνο που είπα είναι:

“Μην σας απασχολεί, θα έρχομαι συνέχεια” και έδωσα την πιο ειλικρινή και σφιχτή αγκαλιά που έχω δώσει ποτέ μου. Εκείνη την αγκαλιά λίγο πριν αφήσεις κάτι, που ξέρεις ότι δεν θα γυρίσει αλλά εσύ θέλεις ακόμη να έχεις το άρωμά του πάνω σου. Εκείνη την αγκαλιά, την τελευταία.

Λίγες μέρες μετά, γνώρισα ένα αγόρι που μου άλλαξε τη ζωή. Είχα πάει 2 βράδια μετά την κηδεία της Αφροδίτης κάτω από το σπίτι της και απλά κοιτούσα τον ακάλυπτο. Ένα αγόρι καθόταν στην άκρη του δρόμου με ένα σημειωματάριο και με κοιτούσε.

Λίγες εβδομάδες αργότερα τα έφερε έτσι η τύχη που σε μία εξωσχολική δραστηριότητα βρισκόμουν στην ίδια ομάδα με αυτό το αγόρι. Με το που με είδε μου είπε

“Τι έκανες κάτω από το σπίτι της Αφροδίτης;” ,χωρίς να τον ενδιαφέρει για το πόσο κόσμο είχαμε γύρω μας, χωρίς να ανησυχεί μήπως κάποιος μας ακούσει και παραξενευτεί.

″Θέλω να μάθω την αλήθεια. Δεν βγάζουν νόημα τα γεγονότα μεταξύ τους. Δεν γίνεται απλά η Αφροδίτη να ήθελε να αυτοκτονήσει.”

με κοίταξε και το πρόσωπό του έλαμψε. Από τότε ξεκινήσαμε να ψάχνουμε.

Εκείνος βέβαια κάποια στιγμή σταμάτησε, εγώ όχι.

Στη φωτογραφία πάνω , είναι μόνο τα εκτυπωμένα site που χωρούσαν στο πάτωμα του δωματίου μου και όσα δεν έχουν σημειωμένες πληροφορίες που θα εξέθεταν άτομα και καταστάσεις. Εξάλλου σέβομαι πολύ και την οικογένειά της για το πόσο την αγαπούσε και πόσο την θρηνεί καθημερινά αλλά και τους φίλους της. Δεν υπάρχει λόγος να μάθουν άγνωστοι αυτά τα πράγματα.

Τετάρτη/ Πέμπτη 19-20 Σεπτεμβρίου 2018 ‘’17 χρονη αυτοκτόνησε στη Γλυφάδα”

“Νόμιζα ότι τα δύσκολα είχαν περάσει..”(Αναλυτικά στο άρθρο της φίλης μου της Γεωργίας)

https://vasta-re.tumblr.com/post/178422967282/17%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B7-%CF%80%CE%B7%CE%B4%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%8C-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CE%B3%CE%BB%CF%85%CF%86%CE%AC%CE%B4%CE%B1

Εγώ ήμουν καινούργια σε αυτό το λύκειο, ήρθα πέρυσι με μεταγραφή από το Μουσικό και ήξερα μόνο τον κολλητό μου τον Κώστα και άλλη μία κοπέλα που είχαμε βιώσει μαζί τον χαμό της Αφροδίτης.

Τα πρωινά μου αρέσει να κάθομαι μόνη μου με ακουστικά στους πάνω ορόφους.

Αρχές Οκτώβρη, ένα πρωί που είχε πολύ αέρα και δεν έλεγε να βρέξει. Μία φιγούρα εμφανίστηκε στην άκρη του διαδρόμου. Μία όμορφη λεπτή μελαχρινή κοπέλα με μακριά μαλλιά, κάθισε στην πόρτα του διπλανού τμήματος. Έβαλε τα ακουστικά της και κάθισε οκλαδόν.

Λίγες μέρες αργότερα, την ίδια ώρα με εμένα να μισοκοιμάμαι και να ακούω μουσική στα ακουστικά μου νιώθω κάποιον να έρχεται προς το μέρος μου. Η κοπέλα δεν σταμάτησε να περπατάει έξω από την τάξη που καθόταν συνήθως, αντιθέτως ερχόταν προς το μέρος μου. Σταμάτησε μπροστά μου, κάθισε κολλητά δίπλα μου- τόσο ώστε οι άκρες των παπουτσιών μας σχεδόν να συναντιούνται- και μου χτύπησε παιχνιδιάρικα την άκρη του παπουτσιού μου με το πόδι της. Γύρισα να την κοιτάξω και χαμογελούσε. Της χαμογέλασα και εγώ και μετά συνεχίσαμε να ακούμε αμίλητες η κάθε μία την μουσική που μας ανακουφίζει.

Κάθε πρωί, η μελαχρινή κοπέλα με το όνομα Βικτώρια, ερχόταν και μου χτυπούσε το παπούτσι, λέγαμε 2-3 ωραία πράγματα για να ξεκινήσει η μέρα και μετά κάναμε σιωπηλή παρέα τα πρωινά και σε πολλά διαλείμματα.

Οι μήνες πέρασαν έτσι, και η 2η επέτειος θανάτου της Αφροδίτης ήταν πολύ πιο δύσκολη απ’ότι η προηγούμενη. Εκείνο το πρωί ήμουν άυπνη όπως κάθε βράδυ, κρατιόμουν με 3 καφέδες και χάπια για τον πονοκέφαλο. Τα μάτια μου έτσουζαν από το κλάμα και είχα την αίσθηση πως θα κάνω εμετό εάν ακούσω οτιδήποτε δυσάρεστο μου προκαλέσει ενόχληση όπως

“Πωπω πολύ καρκινιάρικο αυτό το σάιτ”.

Δεν έχω κάνει ποτέ κακό στον εαυτό μου εκτός από εκείνη την μία φορά. Το αριστερό μου χέρι ήταν γδαρμένο και άτσαλα δεμένο εσωτερικά από το φούτερ.

Εκείνο το πρωί όπως και κάθε πρωί η Βικ, εμφανίστηκε στην άκρη του διαδρόμου με ένα χαμόγελο. Δεν γύρισα να την κοιτάξω καν εκείνη την ημέρα. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Λίγα δευτερόλεπτα πριν με πιάσουν τα κλάματα μου έπιασε το χέρι, λες και το διαισθάνθηκε. Βύθισε τα ζεστά δάχτυλά της στην παγωμένη παλάμη μου και ένιωσα σαν να ξεπλύθηκαν όλες οι ανασφάλειες των τελευταίων 2 χρόνων. Μου έβγαλε το ένα ακουστικό με ευλάβεια και μου έκανε νεύμα να της πω. Κι έτσι της είπα, της είπα για τον πόνο, για την κουρτίνα που ανέμιζε, για την αναζήτηση της αλήθειας, την μοναξιά.

“Είναι δύσκολο να προκαλείς τόσο πόνο σε κάποιον”

μου είπε, έπειτα πρόσθεσε

“Θα μπορούσες να το κάνεις ποτέ;”. “Δεν έχω ιδέα”

της απάντησα όσο πιο ειλικρινά μπορούσα.

“Εσύ;”

“Θα συμφωνήσω με ‘σένα”.

Συζητήσαμε πολύ εκείνη την ημέρα. Ήταν τρομερά ανακουφιστικό να σε κοιτάζει με αυτά τα τόσο εκφραστικά μάτια , ήξερα ότι όντως με άκουγε. Κάποια στιγμή είδε ότι δεν ήθελα να μιλήσω άλλο, μου τοποθέτησε το ακουστικό στο αυτί που προηγουμένως είχε τραβήξει και λίγα δευτερόλεπτα πριν βυθιστώ σε μουσική μου είπε

“Θες να ακούσεις ότι ακούω;” .

Την απάντησή μου την μετανιώνω μέχρι και σήμερα παρόλο που χαμογέλασε περισσότερο από ότι πριν με την αντίδρασή μου.

“Η μουσική που ακούμε καθορίζει ένα μεγάλο κομμάτι του ποιοι είμαστε. Εμένα μου αρέσει αυτό που είσαι Βικτώρια και φοβάμαι ότι αν ακούσω κάτι που δεν μου αρέσει , θα χαλάσει η εικόνα που έχω για σένα.”

Λίγο διάστημα αργότερα έμεινα μόνη μου. Ήμουν η μόνη που έψαχνε ακόμη για την Αφροδίτη, ένιωθα πνιγμένη, σταμάτησα να ανεβαίνω πάνω τα πρωινά, ήθελα να παίρνω αέρα, να βλέπω ουρανό. Εκείνη την ημέρα με πέτυχε η Βικ στις σκάλες μπερδεμένη

“Έκανα κάτι που σε πείραξε και δεν ήρθες σήμερα το πρωί;”

“Όχι, καμία σχέση, απλά δεν ένιωθα πολύ καλά και ήθελα να πάρω λίγο αέρα”

Στο βλέμμα της υπήρχε αυτός ο φόβος, η προσμονή να γυρίσω τα πρωινά και να της κάνω σιωπηλή παρέα όπως όλους αυτούς τους μήνες.

“Εντάξει, πάντως εγώ πάνω θα είμαι, μην διστάσεις να ανέβεις, εγώ δεν θα φύγω. Έλα όποτε θες”.

Δεν ανέβηκα ποτέ ξανά πάνω. Δεν θυμάμαι γιατί, ίσως με θάμπωσε ο ήλιος. Ίσως απλά με έφαγε η ρουτίνα. Αλλά δεν ξαναένιωσα ποτέ το παπούτσι της να χτυπάει παιχνιδιάρικα το δικό μου. Όπως και δεν θα ξανανιώσω ποτέ κάποιο άτομο να με καταλαβαίνει τόσο χωρίς να μιλάει. Νιώθω ότι έχασα ένα πολύ σημαντικό άτομο για εμένα και μετανιώνω καθημερινά που δεν πίεσα τον εαυτό μου να ανέβει μία γαμημένη σκάλα.

Δικαιοσύνη Έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια έρευνας, 2 απώλειες και αμέτρητα αναπάντητα ερωτήματα έχω καταλήξει στο ότι κάτι πρέπει να γίνει μαζικά με αυτή την κατάσταση. Παιδιά στην εφηβεία είναι δυστυχισμένα, οι μεγάλοι το υποτιμούν γιατί “Είναι της εφηβείας” και έτσι αγνοούν ίσως σοβαρά ψυχοσωματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, διαταραχές , εκφοβισμό και πολλά άλλα. Το καλοκαίρι που μας πέρασε χάθηκε ένα αγόρι στην Αργυρούπολη, κρεμάστηκε ένα αγόρι, ο Νικόλας επειδή του έκαναν τη ζωή μαύρη κάτι κωλόπαιδα που μένουν ατιμώρητα, επειδή στο σχολείο δεν υπήρχε ένας γαμημένος ψυχολόγος που θα μπορούσε να απευθυνθεί. Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο στο καθημερινό μας περιβάλλον στο οποίο θα μπορούμε να απευθυνθούμε. Χρειαζόμαστε το κράτος να πάρει στα σοβαρά το γεγονός ότι οι αυτοκτονίες παιδιών στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί μαζικά τα τελευταία 5 χρόνια. Χρειαζόμαστε έναν ψυχολόγο σε κάθε λύκειο και στη συνέχεια γυμνάσιο της Ελλάδας να ακούει τα προβλήματά μας και να μας δίνει την κατάλληλη βοήθεια. ΕΙΔΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ. Έχουμε ήδη στείλει μία επιστολή στο υπουργείο μαζί με την @vasta-re και την @sugasadsworld και όπως ήταν αναμενόμενο δεν λάβαμε απάντηση γιατί πολύ απλά η επιστολή μας θα βρίσκεται σε κάποιον κάδο εξαιτίας κάποιου υποπροϊστάμενου. Πόσα “Δεν υπάρχει περίπτωση να ενδιαφερθεί κανείς και να σας πάρει στα σοβαρά” ακούσαμε από κάποιους συμμαθητές και από άλλα άτομα δεν λέγεται. Α άρα να το αφήσουμε να περάσει έτσι. Καθημερινά όλοι ανεβάζουν στιχάκια για επανάστ��ση, ανθρώπινα δικαιώματα , διεκδίκηση των αξιών που μας βοηθούν να πορευόμαστε ως άνθρωποι. Δοξάζουμε ήρωες όπως ο Μαχάτμα Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, που ουσιαστικά έκαναν το αδύνατο δυνατό. Τώρα λοιπόν γιατί απλά να σταματήσουμε επειδή είναι δύσκολο; Με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς που έχουμε κάνει: Τα λύκεια στην Ελλάδα είναι 1060(χωρίς τα ΕΠΑΛ). Ο ανώτατος μισθός για δημόσιους υπαλλήλους ανέρχεται στα 780 ευρώ. 826.800€ τον μήνα θα χρειαστούν οι ψυχολόγοι, λοιπόν. Άρα, 9.921.600€ τον χρόνο. Δαπάνη ελάχιστη μπροστά στη σωτηρία ανθρώπινων ζωών. Φέτος έγιναν 223 προσλήψεις ψυχολόγων στα ΕΠΑΛ. Έχουν μια δικιά τους προγράμματαρα που λέγεται “Μία νέα αρχή στα ΕΠΑΛ”όπου κάνουν τρομερά όμορφα πράγματα. Κάποιος πάλεψε για τα Επαγγελματικά Λύκεια και το κατάφερε, ώρα να γίνει και στα Γενικά. Όπως δικαιούμαστε στέγη, όπως δικαιούμαστε φαγητό, νερό, παιδεία, έτσι δικαιούμαστε και πνευματική υγεία. Ένας καρκινικός όγκος με μία ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ή με την κλινική κατάθλιψη μπορεί να είναι το ίδιο θανάσιμος. Μην τα υποτιμάτε. Πολλές οικογένειες θα ήθελαν να στείλουν τα παιδιά τους σε έναν ψυχολόγο αλλά είτε ντρέπονται οι γονείς για τα παιδιά τους, είτε τα ίδια τα παιδιά, είτε δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα. Ενώ αν υπήρχε ένας ψυχολόγος σε κάθε Λύκειο της χώρας (δίνω έμφαση στα λύκεια γιατί το άγχος για τις πανελλήνιες προκαλεί πολλά προβλήματα) ο οποίος θα κρατούσε ιατρικό απόρρητο και παραβρίσκονταν όλες τις ώρες εκεί, πολλά παιδιά πιθανόν να είχαν σωθεί, να είχαν τολμήσει και να είχαν μιλήσει. Στη Γερμανία εκπαιδεύουν τους καθηγητές να γίνονται οι προσωπικοί μας ψυχολόγοι. Είναι πολύ καλή ιδέα αν δεν επαρκούν τα κονδύλια για πρόσληψη ψυχολόγων. Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας.

Τι μπορείτε να κάνετε:

1)Προωθήστε αυτό το κείμενο όσο περισσότερο γίνεται για να ακουστεί η φωνή μας.Ψηφίστε στο παρακάτω λινκ

(είναι όλα ανώνυμα δεν φαίνεται πουθενά το όνομά σας μην ανησυχείτε)

και δώστε την Ηλεκτρονική σας ��πογραφή.To μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να πληκτρολογήσετε το email σας και τα στοιχεία σας για να υπογράψετε ψηφιακά στη δημοσκόπηση. Δεν χρειάζεται να είστε άνω των 18 για να ψηφίσετε. Ψηφίστε θετικά στο

“Διορισμός Ψυχολόγων σε όλα τα Γενικά Λύκεια “

ώστε να μαζέψουμε πολλές υπογραφές και να κεντρίσουμε την προσοχή του Υπουργείου.

https://secure.avaaz.org/el/petition/Ypoyrgos_Paideias_Ereynas_kai_Thriskeymaton_Kostas_Gavrogloy_Diorismos_Psyhologon_se_ola_ta_Genika_Lykeia/

2)Με τo συγκρότημά μου Supernova θα βγάλουμε έναν δίσκο προς τιμήν όλων των παιδιών που χάθηκαν , τον γονιών, των φίλων που έζησαν την απώλεια και των παιδιών που κάνουν κακές σκέψεις καθημερινά.

Ο δίσκος θα λέγεται 30 days to suicide και σκοπός του είναι να βοηθήσει μέσω της μουσικής όλα τα παιδιά που νιώθουν έτσι και γενικά όποιον περνάει δύσκολα. Θέλουμε να πάρει έκταση σαν κίνημα. Αν ακολουθήσετε τη σελίδα του συγκροτήματος @supermusicnovamusic θα μάθετε περισσότερα σύντομα. Εμείς αυτό που θέλουμε από εσάς είναι να ετοιμαστείτε για μία ψηφιακή “Γαλλική Επανάσταση”. jazzemenh

2K notes · View notes