woordenstormx

[woordenstormx]

De ochtend voordat je in bikini moet

het is zomer in Nederland het is hier vijfendertig graden en ik ga zwemmen vandaag ik moet twee uur van te voren opstaan om benen te ontharen en driemaal te wisselen tussen vijf bikini´s ik trek ze zo vaak uit en aan dat mijn wangen rood kleuren van warmte en mijn huid plakt en ik krijg mijn spijkerrokje niet meer aan bovenbenen schuren tegen elkaar het moet weer uit allemaal ik mag eigenlijk ook helemaal geen korte rokjes aan ik heb namelijk benen zoals boomstammen en knieën waarin je gezichten kan zien hoe boos ze naar me kijken als ik mijn reflectie zie in etalageramen en dat ik vind dat ik me er eigenlijk nog meer voor zou moeten schamen omdat ik er dan wel iets aan zou veranderen, misschien   het is zomer in Nederland ik ga naar het strand dus twee dagen van te voren ben ik al bezig met minder eten het lukt niet de hele tijd, soms ben ik zwak en geef ik toe maar de ochtend voordat ik in bikini moet ontbijt ik niet dit is een regel die in mijn systeem zit zoals de verkeersregels die je leert in de kleuterklas dit begon op mijn twaalfde op vakantie in Italië ik hoorde mijn moeder tien dagen lang klagen ‘over een buik die niet strak is mag alleen een badpak’ was haar regel en ik keek naar mezelf in de spiegel na het eten en wist niet dat er zoveel pijn kon ontstaan door een reflectie die je ziet en vanaf die dag vergat ik nooit meer: ‘de ochtend voordat je in bikini moet ontbijt je niet’ inmiddels ben ik drieëntwintig ik huil al elf jaar voor spiegels in mijn hoofd tel ik de tijd op die ik bezig ben geweest met; mijn lichaam haten, eerder opstaan om mijn volledige kledingkast te passen en vervolgens het feestje af te zeggen omdat ik me te dik voel om te gaan, calorieën tellen, verpakkingen lezen, soepen uit blik vergelijken, routes uit te stippelen voor in de supermarkt om bepaalde gangen te ontwijken, foto’s van perfecte lichamen te bekijken, te proberen op zo’n lichaam te lijken, soms tot bloedens toe en nooit met het gewenste resultaat, altijd ontevreden op te staan, voor spiegels mijn buik inhouden zodat ik weet hoe het beste op foto’s te staan, die foto’s altijd te verwijderen, schriften vol te schrijven met eetschema’s die weken vooruit gaan, minstens dertig keer per dag in ramen naar mezelf kijken en hopen op iets dat meevalt maar altijd gevuld worden met een gevoel van haat, en boven alles, te allen tijde, te doen alsof dit alles niet bestaat het is zomer in Nederland ik ben bijna vierentwintig jaar en ik ga naar het strand vandaag ik sta een half uur van te voren op ik trek een van mijn vijf bikini’s aan ik eet drie lepels yoghurt, maar ik voel mijn maag knorren dus eet er een boterham achteraan het is vandaag vijfendertig graden, dus ik draag een kort rokje ik kijk in de spiegel voordat ik de deur uit ga en ik voel nog steeds dat verdriet en die haat maar ik doe het mezelf niet meer aan

[woordenstormx]

Drie jaar later

Drie jaar later en alles is anders  Ik ben volwassen geworden en eigenlijk is alles beter nu Het huis waar ik leef en slaap Ik laat mijn planten niet meer doodgaan nu Heb een eettafel met vier stoelen, een droger, een tapijt Mijn kleren zijn anders, mijn haren, de parfum die ik gebruik Mijn fiets, dat ik nu een auto heb en de straten waardoor ik rijd Ik heb een betere baan nu, drink betere wijn nu Drink ook niet meer zo veel nu Ik huil niet meer zo vaak, ik heb minder slapeloze nachten dan ik in jaren ooit heb gehad En ik denk zelfs dat ik naast mezelf ook wel voor een ander kan zorgen Dus ga ik naar het asiel volgende week, ik wil misschien een kat   Eigenlijk is alles beter nu Maar ik kan nog steeds niet naar de foto´s kijken die verstopt liggen onder in de kast zonder in huilen uit te barsten Dus probeer ik om niet te voelen maar mijn verstand te gebruiken Maar vorige week vond ik mezelf in de Bijenkorf aan je parfum staan te ruiken En als ik vroeger op zomerkamp ging dacht ik te weten wat missen was Maar ik besef me nu dat ik nog nooit zo’n heimwee heb gehad  Alles is anders Maar ik mis je nog steeds En alles is beter Maar niet zonder jou

[woordenstormx]

Over toekomstplannen Een studiegenoot vraagt of ik blij ben nu ik mijn bachelor heb gehaald. Ik weet niet hoe ik moet uitleggen dat het voelt als vals spelen, als iets dat nooit had moeten lukken. Een studie die ik koos meer omdat ik het kon (omdat een mentor me in de derde klas vertelde als je goed bent in wiskunde kies je geen cultuur en maatschappij) dan om iets anders.

Ik weet nog dat ik tien was en botenbouwer wilde worden, kapitein, zeebioloog, straatmuzikant. Alle school een obstakel tussen mij en de wereld (de zee). Dat ik zestien was en leerde roken van dezelfde jongen die me vertelde altijd je armen bij je lichaam houden als je valt, verzamelde gaten in mijn broeken, opengehaalde knieën, blauwe plekken.

(Een 5.6 voor natuurkunde en een andere mentor vraagt of ik even wil blijven na de les dit is niets voor jou maar tegen die tijd ben ik goed geworden in doen alsof

vallen doe je met je armen bij je lichaam.)

Er zijn vakken uit mijn eerste jaar die ik me nauwelijks kan herinneren ook al ging ik naar alle colleges, haalde nachten door om te leren in plaats van te drinken, lachte tegen docenten dat ik met twee studies compenseerde voor een jaar nietsdoen (een paniekaanval in een werkcollege niemand vraagt me even te blijven, dit is niets voor jou)

twintig en ik vertelde een studentenpsycholoog zachtjes dat ik dacht dat ik meer hulp nodig had dan de vijf gesprekken die zij me kon bieden. Ze keek naar mijn polsen, naar de vlekken onder mijn ogen en zei dat ze het met me eens was. Een 5.6. Nu is het drie jaar later en wil ik nog altijd niet denken aan de wat als ze me een ruimere voldoende had gegeven hoelang was ik al mijn vakken blijven halen voor ik zo hard durfde vallen dat uitgestoken handen niet meer helpen.

Wat ga je hierna doen? vraagt de studiegenoot, en ik haal mijn schouders op, mompel iets over een rugtas, een zomer om te reizen. Denk aan het jongetje van tien dat niet kon wachten om te vertrekken, aan de jongen van zestien die alleen wilde vallen. Vraag me af wat ze van mij zouden vinden nu, van al mijn broeken zonder gaten, een afgerond vakkenpakket dat ik nooit gepland had te halen of de app op mijn telefoon die bijhoudt hoeveel geld ik bespaar, hoeveel langer ik blijf leven met elke sigaret die ik niet rook.

Ik weet niet hoe ik iemand uit moet leggen dat ik niet eens weet wanneer ik heb besloten dat ik wil blijven leven.

[woordenstormx]

via weheartit

[woordenstormx]

Het lijkt alsof de wereld iedereen zoveel veranderd heeft.

En ze zeggen dat een mens telkens na zeven jaar een nieuwe huid heeft gekregen.

Maar het voelt alsof ik zoveel hetzelfde ben gebleven.

[woordenstormx]

18/2/2019, altijd.

[woordenstormx]

Hoe het is om in sprookjes te geloven

Nu kan ik je naam schrijven naast alle andere lettercombinaties waar het ook niet mee is gelukt

Een lijst die inmiddels meerdere pagina`s bezit

Nu lig ik in een bad met koud water mezelf te vervloeken

Een uur later lopen de tranen nog in de rand van mijn badjas

En ik huil niet om jou, maar omdat jij het weer niet was

De horoscoop in mijn moeder’s tijdschriften zegt nog steeds dat het bestaat, liefde, en dat ik het vinden zal en dat we het samen gaan maken

Maar twintig namen later heb ik die hoop maar laten varen

[woordenstormx]

[woordenstormx]

[woordenstormx]

[woordenstormx]

Kameleon

nog steeds kan mijn huid kleuren aannemen die de muren van dit huis ook dragen

in een paar luttele seconden kan ik van vorm veranderen

in een schilderij, kapstok, eetkamerstoel

nog voordat ik zelfstandig lopen kon heb ik geleerd om een te zijn met de meubels

niet praten

niet vragen

niet huilen

niet zeggen wat ik zie

als ik mijn adem in houd tot ik niet meer tellen kan en mijn ogen dichtknijp, dan ben er niet

inmiddels ben ik tweeëntwintig

heb ik nieuwe muren en nog dezelfde huid

ik houd mijn adem nooit meer in tot ik de tel kwijt raak

en ik wil haar niet

zoek haar niet

zie haar niet

maar op de muren hangt haar schaduw en ze zit nog steeds in mij

het meisje dat altijd onzichtbaar moet zijn

[woordenstormx]

[Als we dan toch bezig zijn]

Vergeet niet: er zijn overal lichamen om je aan vast te houden. Desnoods van pluche, met een naam die je direct doet denken aan vroeger; toen praten iets was dat niet per sé hoefde - maar je weet beter nu.

Het is lastig stilstaan op een wereld die 463 meter per seconde onder je voeten door raast. Nu, terwijl je dit leest, draaien er hemellichamen om je heen, in een heelal dat uit blijft dijen tot ver buiten je schedel.

Er is een leven dat parallel loopt aan het jouwe. Je kunt het bekijken tijdens het poetsen van je tanden, of in glas dat voor een donkere achtergrond hangt.

[woordenstormx]

Based off of this suggestion sent to @fierysuggestion

[woordenstormx]

[woordenstormx]

In de tijd van tinder

het gaat hier veel te hard en niet snel genoeg tegelijkertijd

zoals de seizoenen komen de namen

en zoals de seizoenen gaan ze ook weer voorbij

dan moet ik weer leren wat voor wijn iemand drinkt

en wennen aan een nieuwe geur van het lichaam bij mij in bed

dan zit ik weer aan een bar antwoord te geven

op vragen die al zo vaak zijn gesteld

ik verwijder en download de app iedere week drie keer

dan open ik berichtjes van lachende gezichten en ik twijfel maar reageer

dan ga ik weer naar een nieuwe stad en wacht ik in stationshallen

op iemand die mijn leven zal veranderen

en al snel kom ik erachter; de kans dat dat gaat gebeuren is ongelooflijk klein

en toch praat ik, drink ik, lach ik

en dan neem ik haar weer mee naar huis

als een tevergeefse poging om minder alleen te zijn

’s ochtends sta ik weer in ondergoed mijn lakens te verschonen

vertel ik mezelf in beslagen badkamerspiegels dat ik aan mezelf genoeg heb

ik trek mijn kleren aan en twijfel geen seconde

ik verwijder die verdomde app

ik wil niet weer iets van mezelf weg geven

Ik wil niets investeren

ik wil het niet weer een kans geven

ik wil niet moeten spellen hoe je mijn naam schrijft

ik wil niemand meer mee naar huis nemen

maar eigenlijk wil ik gewoon iemand die blijft

[woordenstormx]

Zullen we het geluk noemen?

Zullen we onze borstkassen vullen met sterke drank? Vreemdelingen zoenen waarvan we de namen niet kunnen spellen en ze vervolgens vergeten? Zullen we door stegen zweven met onze handen in de lucht en onze ogen gesloten? Zullen we zingen en zweven totdat de gordijnen in huizen openen en onze stemmen het begeven?  Zullen we onze borstkassen vullen met sterke drank en het geluk noemen?

[woordenstormx]