venus-000

[venus-000]

Akşamlar bir roman gibi biterdi, Jezabel kan içinde yatardı. Limandan bir gemi giderdi, Sen kalkıp ona giderdin. Benzin,mum gibi giderdin, Sabaha kadar kalırdın. Hayırsızın biriydi fikrimce, Güldü mü cenazeye benzerdi. Hele seni kollarına aldı mı Felâketim olurdu,ağlardım.

~Attila İlhan~

[venus-000]

çünkü bazı sızılar bir defa başladı mı artık geçmiyor. bazı yaralar hiç kapanmıyor. bazı eller bazı saçları okşamayınca, bu minicik şey yaşanmayınca, bazı hayatlar geri dönüşsüz biçimde tarumar oluyor.

[venus-000]

kaçtığını sanıyorsun ama dönüp geldiğin yer kendi benliğin. gittiğin en uzak yolun sonu hep eve dönüşün.

[venus-000]

"bazı şeyler, konuşulmaz. bazı şeyler, bırak konuşmayı kendinden başka hiç kimsenin okumadığı deftere dâhi yazılmaz."

[venus-000]

cunku ben hıc uyuyamam senı dusundugum zaman

[venus-000]

“Sevgili Bilge, bana bir mektup yazmış olsaydın, ben de sana cevap vermiş olsaydım. Ya da son buluşmamızda büyük bir fırtına kopmuş olsaydı aramızda ve birçok söz yarım kalsaydı, birçok mesele çözüme bağlanamadan büyük bir öfke ve şiddet içinde ayrılmış olsaydık da yazmak, anlatmak, birbirini seven iki insan olarak konuşmak kaçınılmaz olsaydı. Sana, durup dururken yazmak zorunda kalmasaydım. Bütün meselelerden kaçtığım gibi uzaklaşmasaydım senden de.

İnsanları, eski karıma yapmış olduğum gibi, büyük bir boşluk içinde

bırakmasaydım. Kendimden de kaçıyorum gibi beylik bir ifadenin içine

düşmeseydim. Bu mektubu çok karışık hisler içinde yazıyorum gibi basmakalıp sözlere başvurmak zorunda kalmasaydım. Ne olurdu, bazı sözleri hiç söylememiş olsaydım; ya da bazı sözleri hiç söylememek için kesin kararlar almamış olsaydım. Sana diyebilseydim ki, durum çok ciddi Bilge, aklını başına topla.

Ben iyi değilim Bilge, seni son gördüğüm günden beri gözüme uyku girmiyor diyebilseydim. Gerçekten de o günden beri gözüme uyku girmeseydi. Hiç olmazsa arkamda kalan bütün köprüleri yıktım ve şimdi de geri dönmek istiyorum, ya da dönüyorum cinsinden bir yenilgiye sığınabilseydim. Kendime, söyleyecek söz bırakmadım. Kuvvetimi büyütmüşüm gözümde. Aslında bakılırsa, bu sözleri kullanmayı ya da böyle bir mektup yazmayı bile, ne sen ne aşk ne de hiçbir şey olmadığı günlerde kendime yasaklamıştım. Sen, aşk ve her şeyin olduğu günlerde böyle kararlar alınamazdı. Yaşamış birinin ölü yargılarıydı bu

kararlar. Şimdi her satırı, “bu satırı da neden yazdım?” diyerek öfkeyle bir öncekine ekliyorum. Aziz varlığımı son dakikasına kadar aynı görüşle ayakta tutmak gibi bir görevim olduğunu hissediyorum. Çünkü başka türlü bir davranışım, benimle küçük de olsa bir ilişki kurmuş, benimle az da olsa ilgilenmiş insanlarca yadırganacaktır. Oysa, sevgili Bilge, aziz varlığımı artık ara sıra kaybettiğim oluyor. Fakat yaralı aklım, henüz gidecek bir ülke bulamadığı için bana dönüyor şimdilik. Biliyorum ki, bu akıl beni bütünüyle terk edinceye kadar gidip gelen aziz varlık masalına kimse inanmayacaktır.

Bazı insanlar bazı şeyleri hayatlarıyla değil, ölümleriyle ortaya koymak

durumundadır. Bu bir çeşit alın yazısıdır. Bu alın yazısı da başkaları

tarafından okunamazsa hem ölünür ve hem de dünya bu ölümün anlamını bilmez; bu da bir alın yazısıdır ve en acıklı olanıdır. Bir alın yazısı da ölümün anlamını bilerek, ona bu anlamı vermesini beceremeden ölmektir ki, bazı müelliflere göre bu durum daha acıklıdır. Ben ölmek istemiyorum. Yaşamak ve herkesin burnundan getirmek istiyorum.

Bu nedenle, sevgili Bilge, mutlak bir yalnızlığa mahkum edildim. (İnsanların kendilerini korumak için sonsuz düzenleri var. Durup dururken insanlara saldırdım ve onların korunma içgüdülerini geliştirdim.) Hiç kimseyi görmüyorum. Albay da artık benden çekiniyor. Ona bağırıyorum. (Bütün bunları yazarken hissediyorum ki, bu satırları okuyunca bana biraz acıyacaksın. Fakat bunlar yazı, sevgili Bilge; kötülüğüm, kelimelerin arasında kayboluyor.)

Geçen sabah erkenden albayıma gittim. Bugün sabahtan akşama kadar

radyo dinleyeceğiz, dedim. Bir süre sonra sıkıldı. (İnsandır elbette

sıkılacak. Benim gibi bir canavar değil ki.) Bunun üzerine onu zayıf

bulduğumu, benimle birlikte bulunmaya hakkı olmadığını yüzüne bağırdım. (Ben yalnız kalmalıyım. Başka çarem yok.)”

[venus-000]

âh müzeyyen, ben bu sokaklardan geçerken içimde kaç kere sevdanı öldürmeye çalıştım bir bilsen. kendime yıllara sığacak kadar çok bahane buldum seni unutmak için, günün sonunda seninle ilk tanıştığımız da olduğum sokakta buldum kendimi. bak müzeyyen, benim kalbim taş duvardı. sana ev yaptım sandım. bunun ağırlığını kaldırabilir misin? müzeyyen sana ev oldum sandım. bana, ev oldun sandım. sen sevildiğini sanmakla hiç mücadele ettin mi. sen ev diye bildiğin yerin aslında hiç senin olmadığını öğrendin mi. âh müzeyyen, yeminim olsun ki derdim sevmekle sevilmekle değil sevildiğini sanmakla. taş, duvar için taş duvar deseydin, niye ev oldu sana dedin. kalp için, sana yok deseydin niye seninle dolu dedin. âh müzeyyen, ben bu âhları nereye sığdırayım.

müzeyyen.

hiç mi sevmedin.

artık sevmiyor olabilirsin ama, eskiden hiç mi sevmedin. sevmeyen biri olarak nasıl bu kadar iyi seveni oynadın. âh müzeyyen, ben sana ev oldum sandım.

müzeyyen.

hiç mi sevmedin.

[venus-000]

sen de bırak her şeyi sadece beni sev

[venus-000]

suphe,her konuya son noktayi koyucak duygunun adiydi. sevdiginizden suphe duydugunuz anda,guveniniz sarsildiginda konu kapanirdi.cunku gercek olan hicbir duygu,supheye yer birakmazdi.

[venus-000]

27.02.22

[venus-000]

"Nasıl oluyor da insanı mesut eden şey aynı zamanda felaketinin de kaynağı oluyor."

[venus-000]

öldürmüyor, yaşatmıyor. dakikalarca izletiyor boşluğu. anlam veremiyorum, nereden geliyor bu ağrı. hallettim sanıyorum ama işte. devamını bile getiremiyorum cümlemin. anlatamıyorum, iki kelimeyi bir araya getirip olanlara bir kulp bulamıyorum. düşünüyorum, düşünüyorum, düşünüyorum daha çok ağrıyor göğsüm. yarım kalıyor satırlar, tamamlayamıyorum.

[venus-000]

"önemi yok."

tam tersine, çok önemliydi. öyle üzgündüm ki, o kadar büyük bir hayal kırıklığına uğramıştım ki, o an ölmeyi istedim.

[venus-000]

dayanamiyorum artik

sonlandirmak istiyorum her seyi. nefes almak istemiyorum artik yurumek istemiyorum konusmak istemiyorum kalkmak istemiyorum okula gitmek istemiyorum annemle babamla yuzyuze gelmek istemiyorum sadece

her seyi bitirmek istiyorum ama yapamiyorum

birakamiyorum bazi insanlari

[venus-000]

nedense kendimi onlar olmadan en fazla da o olmadan bir hic gibi hissediyorum.zaten o olmasa ben burda olmazdim muhtemelen.ona hayatimi kurtardigi icin degil onu izlemem onu sevmem icin zaman yarattigindan tesekkur ediyorum.onu iyi ki tanimisim ilk defa ailem oldugunu hissediyorum ben. bunun icin ona cok minnettarim..