vebenyanlizzz

[vebenyanlizzz]

Keyfim yok...

[vebenyanlizzz]

Bunu öyle herkes anlayamaz...

Bu gün. bu gece her şeye gülümsedim ama yeni bir kitap yazmaya karar verdim...

[vebenyanlizzz]

Bu gün. bu gece her şeye gülümsedim ama yeni bir kitap yazmaya karar verdim...

[vebenyanlizzz]

Geçen yıldan beri yılın her ayı, her haftası ve her günü hastayım. Psikolojim kaldırmıyor artık. Yeter...

[vebenyanlizzz]

kızlar ve bi gece veda ettiği ihtimaller.

[vebenyanlizzz]

Camdan atlasam diner mi bu içimdeki acı? Geçer mi bütün kırgınlıklarım? Yoksa tamamen paramparça mı olurum? Tam mıyım ki paramparça da olayım? Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. Her gün daha da büyüyor içimdeki nefret. Her gün daha da çoğalıyor yüreğimdeki ağırlık. Adımımı attığım her yerden yanından geçtiğim her insandan nefret ediyorum. Tanımıyorum ama yine de nefret ediyorum. Herkes aynıymış gibi geliyor bana. Belki de öyle. Ama ben hiç benzemezdim ki onlara...Eskiden çok farklıydım. İyi bir kalbim vardı mesela, oynamayı, çocukları, insanları, yaşadığımız bu iğrenç dünyayı bile çok severdim ben. Bilemezdim ki...Herkesi iyi sanardım. Kötüye karşı bile iyi olurdum. Ama sonra dünya ve içinde barındırdığı bütün iğrençlikleri gördüm. Dünyanın masalda anlatılan gibi cıvıl cıvıl bir yer olmadığını anladım. İşte o gün ben değiştim...Herkes gibi oldum...Zihnim, davranışlarım, bakışım bile değişti. Ben artık ben değilim. Biliyorum içimdeki o küçük kız bütün bunlara bakıp üzülüyor, ağlıyor ama yapa bileceğim hiçbir şey yok...Elimden hiçbir şey gelmiyor...

[vebenyanlizzz]

Daha önce hiç bu kadar çok üşümemiştim...

[vebenyanlizzz]

...

[vebenyanlizzz]

Artık konuşmak istemiyorum...

[vebenyanlizzz]

[vebenyanlizzz]

Eskiden uyuyunca geçiyordu...

[vebenyanlizzz]

Bu kalabalıkta birinin beni görmesini bekliyorum...Kim olduğunu daha bilmiyorum ama beni görsün istiyorum...Çünkü bu sürekli görmezden gelinen o küçük kızın tek hayali...

[vebenyanlizzz]

rüyamda bile intihara giriştim

[vebenyanlizzz]

Bu boşluğun ortasında ben ne yapacağımı bilmiyorum...

[vebenyanlizzz]

Bir şeye ihtiyacım var...Bir nedene...Hayata sımsıkı tutuna bileceğim bir nedene...

[vebenyanlizzz]

İçimde biriken nefret o kadar büyük ki...

[vebenyanlizzz]

Her şeye geç kalmış gibi hissediyorum. Kendime, hayata, çocukluğuma geç kaldım ben... Dövüldükten sonra yatağında hıçkırarak ağlayan o küçük kızı öyle çok kurtarmak istiyorum ki. Küçücük yaşında "Allah'ım lütfen al canımı" diye yalvaran o kıza öyle acıyorum ki...Öyle yanıyor ki yüreğim...Keşke diyorum kendimi kurtarabilecek bir güce sahip olsaydım. Ama küçüktüm...Çok küçüktüm...Her hafta bedenimin farklı yerlerinde farklı morluklar, kızarıklıklar oluşuyordu. O yüzden hep nefret ettim bu iki renkten. Asla unutamıyorum...İlk okul üçe gidecektim sanırım. Yaz tatilindeydik. Okula kitaplarımı almak için gitmem gerekiyordu. Sadece bir kaç gün önce dövülmüştüm...Çok net hatırlıyorum gamzemle çene hattım arasında bir morluk oluşmuştu. Ve ben bu yüzden merdivenlerden düştüm diye öğretmenime yalan söylemiştim. Ama o kadar yanmıştı ki canım...Hala da yanıyor canım...Şu an hatırladığımda bile bir ateş düşüyor yüreğime. Bunun gibi yüzlercesi var. Diğer çocuklar yüzlerce güzel anı biriktirirken benim sadece hatırladığım vücudumdaki morluklar. Çok kıskanıyordum o çocukları. "Ne güzel hayatları var. Benim niye yok?" diye düşünürdüm. "Belki bir gün bende onlar gibi bir hayat yaşarım, mutlu olurum." diye umutlanırdım. Yıllarca bekledim. Ama o gün hiç gelmedi. Ben hiç 'gerçekten' mutlu olmadım. Her gün parkta salıncakta sallanamadım. Onlar gibi bir elimde balonla diğer elimde pamuk şekerle dönemedim eve. Ben hiç o çocuklar gibi çocuk olmadım...O hayatı hiçbir zaman yaşayamadım...Bu yüzden bütün insanlara kızgınım...Bütün dünyaya...O küçük kızı görmedikleri için. O hıçkırıkları duymak yerine dalga geçip, dışlayıp, aşağıladıkları için herkese kızgınım. Bu iğrenç dünyadan ve içindeki iğrenç varlıklardan ölesiye nefret ediyorum...