tsinitangsanchai

[tsinitangsanchai]

OMG! I got my tumblr back! So... this means... hehe

[tsinitangsanchai]

Dear other self, gusto ko nang magresign.

As part of millennial generation, normal na para sa akin ang makaramdam ng ganitong sitwasyon. ‘Yong di ka na masaya sa ginagawa mo at gusto mo nalang gawin iyong mga bagay na alam mong “selfish” pero doon ka masaya. Ramdam ko iyan ngayon, kumbaga nasa stage ako na nag-aaway iyong gusto ko sa kailangan ko. Gusto kong magtravel. Gusto kong manatili diot sa probinsya dahil mas tahimik dito kaysa sa Manila. Gusto kong mag-aral muli at gusto kong bumalik sa pagtututuro dahil doon ako masaya. Pero bukas kailangan kong magtrabaho, kasi kailangan ko ng pera. Kailangan kong magpadala buwan buwan sa pamilya ko para matulungan sila. Kailangan kong magovertime bukas dahil iyon ang utos ng boss ko. Kailangan kong maging maagang lumuwas bukas dahil kailangan kong maging maaga sa opisina dahil sabi ko nga overtime ako. Kailangan. Kahit minsan hindi na ako masaya at minsan naiisip kong ang lungkot mawalay sa pamilya pero KAILANGAN.  

Mas nananaig pa rin ang kailangan sa gusto dahil iyon ang dapat. Pero, araw-araw nalulungkot ako na hindi ko nakakasama ang pamilya ko. Araw araw pagod ako dahil lagi na lamang akong umuuwi ng late dahil marami pa akong tinatapos. Hindi ako nagrereklamo pero ayoko na ring paniwalaan ang sarili kong masaya ako sa ginagawa ko.

Pero alam mo ba, dati ko itong pangarap. Hays. Itong trabahong ito dati ko na talagang pinapangarap. Gusto ko dating makapasok dito dahil alam kong dito mahohone iyong skills ko. Pero hindi ko alam. Hindi ko alam na hanggang doon lang iyon.

Ewan. Naguguluhan lang talaga ako sa ngayon. Magulo lang talaga. Pero sana, balang araw, kapag nagdesisyon na ako, ay hindi na ako magiging ganito. Na huli na ito at sa huli kong desisyon ay maging masaya na ako.

[tsinitangsanchai]

Malapit na matapos ang bakasyon be like...

[tsinitangsanchai]

Ang mundo ko sa labas ng mga letrang ito

Aaminin ko, napag-iwanan na ako. Hindi lamang dito sa tumblr maging sa ibang platform na dati tinatambayan ko. Inaamin ko, nakakamiss din palang magbahagi ng saloobin gamit ang mga letrang pagsasamasamahin.

Pero ilang taon na ang nakakalipas. Huling obrang sinulat ko? Last year pa. Tapos di na natuloy. Puro re-blog na lang ako dito. Walang halos laman.

Well, madali lang namang bumalik e. Post ulit, kwento ulit tapos hahaluan pa ng patawa. Madali lang. Ang mahirap ay iyong hanapin mo ulit ang hugot na pinagmumulan ng mga letrang nabubuo. Ang sakit at sayang nararanasan para makabuo ng kwento. Iyon ang mahirap.

Kaya naman gagawin ko ang lahat para bumalik ulit. Para maibahagi ko ang mga matagal ko nang binubunganga. Eto na.

[tsinitangsanchai]

Sorry for my Le face! But yes I am back in blogging! It's been a year since my last post and repost. Sobrang busy na rin kasi and I can't spend time writing my life and even updating people around me how I am. It is because I do a lot of tasks in our office and I even trying to study now. Recently, I just finished taking NMAT. And it waaaas hard. Paulit ulit kong pinapagalitan ang sarili ko why I am doing it. Gabi gabing review, gabi gabing sunog kilay at pag-alis ng social life. Lahat 'yun sinacrifice ko. I know hindi naman ako kailangang magseryoso doon dahil ang dahilan kung bakit ako nagtake ay para lang sa experience. And yes, don't worry I'll blog my experience sa NMAT soon. Aayusin ko muna buhay ko dito sa tumblr. Haha. Nakapagsimula na rin akong magtravel. Una naming pinuntahan ng friends ko ay sa Crystal Beach, Zambales. It was fun though pero kunti lang ang photos ko so I am not sure kung maibloblog ko iyon. This year, I have a lot of wishes na sana ma-grant. Especially sa study at travel life ko. Hope for my best!

[tsinitangsanchai]

I praise God for what he has promised. I trust in God, so why should I be afraid? What can mere mortals do to me? ‭‭Psalms‬ ‭56:4‬ ‭NLT

He is faithful. He’s got us. And loves us more than we could imagine. We will always come across things that scare or intimidate us but we have to decide to stand on the truth that God is for us and will walk with us through anything. He’s the one that makes us brave.

#craftedby #lettering #handlettering #christiancreative #handmadefont #brushlettering #designinspiration #christiantypography #goodnewsfeed #modernscript #goodtype #script #thedailytype #calligrafriends #togetherweletter #modernlettering #shepaintstruth #gritandvirtue #moderncalligraphy #bible #30daysofbiblelettering

[tsinitangsanchai]

This is a “Yes”. For the past few days, I’ve been struggling who I should liisten to. I was in weary because of my heart. Yes, getting into responsibility with God’s order is very difficult. I experienced how my faith was shaken because of comments that’ve heard. But then, I realized, I don’t need to listen to earthly promises and words. I should listen to whom I trusted the most and that’s Jesus. 

[tsinitangsanchai]

Learning to be strong in faith and God even when it feels like the world is against me.

[tsinitangsanchai]

I fell, I was alone. But then, He is still there to embrace me.

Jeremiah 24:7

[tsinitangsanchai]

The chronicles of HUGOT.

Alam mo ba kung bakit palaging humuhugot ang isang tao? Na kapag may narinig, nakita or naramdaman lamang siyang bagay ay hinuguhutan niya.

Iyong mabilis ang thinking process niya kasi in just a second nakakaisip agad siya ng ibabatong hugot sa'yo.

Walastik di ba? Well, hindi ko ipagkakailang isa ako sa mga humuhugot sa lahat ng bagay na pwede kong makita o maramdaman. Iyong tipong makakita lang ako ng aso ay agad akong makakaisip ng hugot.

Like this: During our Pre-design meeting Them 1: magkahiwalay ba talaga ang PH sa L? (Talkinh about PHL.) Them 2: Oo nga, may space talaga between the letters? Ako: Oo, parang kami. May space. May puwang. Hindi pwedeng magkadikit. Hindi pwedeng maging kami.

Mga ganoon banatan. Kaya minsan, saksi ako sa mga oras na halos angry react na lamang ang natatanggap ko. Saksi akong minsan nang nablock ng kaopisina  ko dahil sa mga hugot ko. Saksi akong mapagalitan ng nanay ko dahil puro na lamang ako ang nakikita sa news feed niya.

Kasalanan ko bang humugot? Hindi ba nila alam na kapag humugot ako it's a way to escape the pain? Hindi ba nila ito naiintindihan?

Na minsan, kailangang tanggalin ang tinik na nakabaon sa pusong sugatan sa pamamagitan lamang ng paghugot. Hindi ba nila ito naisip?

Well, hindi ko rin naman sila masisisi dahil maging ako minsan na ring hindi maintindihan ang mga taong gumagamit ng "acoe" imbis na "ako" which is tatlong letra lang naman ang orihinal at pinapahaba pa.

Minsan ko na ring hindi maintindihan ang mga taong hanggang ngayon jejemon pa rin. Kaya, hindi ko sila masisi kung minsan hindi nila ako maintindihan dahil minsan hindi rin naman ako iniintindi.

Pero, hindi ako galit. Hindi rin ako nalulungkot. Dahil tapos na ako sa mga ganoong panahon. Ang nais ko lamang iparating sa artikulong ito na ang paghuhugot ay hindi lamang pang-"mema". Ang paghuhugot ay ang paghugot ng sakit sa puso. Kaya nga hugot, alangan namang baon edi mas lalo akong hindi naka-move on.

[tsinitangsanchai]

Mga panahong..

Naalala ko pa iyong mga panahong hindi ko makayang mawala ka na halos ibaba ko na ang dignidad ko para lang mapasaakin ka. Hindi ko inisip na mali pala ang ginagawa ko noon kasi tama nga sila, nagiging tanga ka na kapag pinairal mo iyong hormones mo.

Kahapon, nakita muli kita. Hindi kita pinansin kasi alam ko na kapag ginawa ko iyon babalik ang lahat. Oo, hindi pa rin nawawala ang sakit at pagmamahal ko sa’yo. Andito pa rin lahat. Sinusubukan ko lamang na maging matatag sa labang naitalo na.

Umaasa ako na balang araw, mapansin kita muli. Na wala ng halong sakit o pagmamahal. Sorry ha. Sorry. 

[tsinitangsanchai]

xiii.

Nica: “Nakakalungkot lang at nakakapanghinayang. Dahil, akala mo naka-move on ka na sa kaniya pero isang araw bigla ka na lang niyang minessage tapos lahat noong effort mo, pagtitiis, at pagpipigil ay naglaho. Nakakabwisit iyon.”

Phil: “Bes, naka-move on ka lang kasi. Ibig sabihin noon nakausad lang. Pero never mong sinubukang magpalaya. Never mong sinubukang magbumitaw. Nag-move on ka lang pero andiyan pa rin siya sa puso mo. Dala-dala mo pa rin siya sa pagmomove on mo. Ang dapat diyan, alisin mo na siya. Sa sistema mo, sa nakasanayan mo, sa lahat! Burahin tapos saka umusad.”  Nica: “Hindi ganoon kadali iyon.” 

Phil: “Hindi madali kasi hindi mo sinusubukan.” 

[tsinitangsanchai]

One day, I will wipe away every tear and take away all your pain.

Revelation 21:4 (via randytemple)

[tsinitangsanchai]

Ang akala mo..

Ang akala mo madali lang ang lahat.  Kalimutan, ibaon sa limot at maging masaya.

Pero nagkakamali ka,  dahil araw-araw nararamdaman mo ang hirap ng nag-iisa.  Nawala ang nakasanayan, ‘di na muling nag-usap pa. Nasaktan, umasa, at iniwan. Mga salitang ramdam na ramdam mo ngayon. Pero huwag kang mag-alala. Mawawala din lang iyan. Hindi man ngayon, hindi man bukas pero balang araw. Iyong dating taong iniiyakan mo, balang araw ngingiti ka na lamang ng walang halong sakit. Lilipas din iyan. Hindi man ganoon kadali pero balang araw mawawala din ang pagsusumamo ng iyong puso. Hindi mo na siya maiisip tulad ng pag-iisip mo ngayon. Makakalimutan mo rin siya. Maghintay ka lang. Dahil ang akala mo na hindi ka makakausad ay isa lamang akala. Darating din ang araw na sasaya ka. 

[tsinitangsanchai]

You’re my masterpiece my child. I will not let evil steal you from me.

[tsinitangsanchai]

Too afraid to go back

Finally, after too exhausted weeks I’m back here in our province. I am very happy and positive this day. I laughed genuinely and do things that I want unlike when I am in the city. But the time is too fast. Tomorrow will be Sunday. And I need to go back in the place that I should be. I need to go back to the reality that once I dreamed. Too afraid yet I need to. 

With the short that I spent here in our province I am about to miss the healthy food that I am eating. The laughter that I always create due to small things. The positivism. The family. The love. The care. And the things I don’t see and do in the reality.

:(

[tsinitangsanchai]