thesoulofliesao

[thesoulofliesao]

Stories over het universum en wat we hier komen doen

Alles wat gebeurt heeft een reden. We kunnen de realiteit vanuit verschillende perspectieven (of niveau’s) bekijken: er is de fysieke, materiële wereld (wat we zien), en de metafysische of spirituele wereld (wat we niet kunnen waarnemen) die wordt geregeerd door de natuurwetten. Wat complete willekeur en chaos kan zijn op een fysiek niveau, kan een perfect nut hebben op het universeel niveau volgens de patronen in de kosmos. Bijvoorbeeld oorlog, genocide, het kwaad, .. is vreselijk op puur fysiek niveau - op een hoger niveau is dit iets natuurlijk volgens de wet van polariteit: zonder kwaad is er geen goed, zonder verdriet is er geen vreugde, zonder haat is er geen liefde etc. De tijd gaat ook in cyclussen: groei wisselt altijd af met destructie, en dit gaat constant op en af. Leven en dood wisselen zich af, seizoenen wisselen zich af.. Dit is allemaal nodig voor de harmonie en het evenwicht in het universum. _______ Wat er nu allemaal gebeurt rondom ons, we zien wat er in de media verschijnt en denken “oh god, vreselijk!” Maar elk klein element heeft zijn nut in het grote universele doel van de bewustzijnsevolutie waar we als mensheid door gaan. Het universum weet waar het mee bezig is, zowel op individueel als collectief niveau. Dit gaat allemaal volgens een groter plan. COVID heeft een hoger doel, vaccins hebben een hoger doel, de oorlog in Oekraïne heeft een hoger doel, energiecrisis heeft een hoger doel, onze dark night of the soul heeft een hoger doel.. Alles. Het is niet random of toeval. En dat heeft te maken met het evenwicht te herstellen in de kosmos, op deze planeet en in onszelf. Want dat is afgelopen honderden jaren compleet uit balans gegaan. Alles wat nodig is om dat evenwicht te herstellen, zal gebeuren, wat er ook voor nodig is. In onszelf, en in de wereld. Het kan niet anders. _______ Om het nog gekker te maken: in grote lijnen ligt onze toekomst al vast, gezien het universum patronen volgt. Eens ge de patronen ziet, hebt ge een goed idee van waar de wereld naartoe gaat. Verleden en toekomst bestaan niet eens echt - dat zijn realiteiten die we tegelijk beleven in het heden, door onze verbeelding. Het enige wat we echt voelen is het NU. Het verleden bestaat maar door onze herinneringen, en de toekomst door onze fantasie. Allebei in onze gedachten. Zonder gedachten is er geen verleden of toekomst. Als we ons iets herinneren kunnen we die emoties van toen voelen alsof het echt bestond - maar we voelen dat NU. Dat is als een flashback - we ervaren gewoon de emotie van als kind opnieuw, omdat die nog opgeslagen (onderdrukt) zit in ons lichaam. We zitten dan eigenlijk in een andere dimensie. Tijd is niet lineair. Wat wel de evolutie bepaalt is de wet van oorzaak-gevolg. Dat bepaalt de toekomst. Onze mogelijke toekomst-en liggen allemaal al vast - maar het is afhankelijk van onze vrije wil welke toekomst we kiezen. Elke keuze (oorzaak) leidt dan weer naar een nieuwe deur (gevolg). _______ We hebben nu 2 grote kanten die de wereld op kan in de “toekomst”: totale destructie van de planeet, of alles resetten en groeien. Tot nu toe waren we op weg naar die totale destructie door eeuwen lang vanuit ego te leven. Recent zijn we op die tweesplitsing gekomen, dat we individueel kunnen kiezen welke kant we op willen: alles houden zoals het is voor geluk op korte termijn (en angst voor de onzekerheid van de toekomst), of aan onszelf werken voor een beter leven op lange termijn. Die individuele keuzes bepalen het collectieve. Dan kunt ge denken “oh shit ik wil wel aan mezelf werken maar wat als de rest voor destructie kiest??” Maar het universum laat dat niet toe. De natuur is sterker dan ons. Als wij geen respect hebben voor de natuur, heeft de natuur geen respect voor ons, en zal het de dingen en mensen verwijderen die de natuur het meest vernietigen. Dat is nog altijd minder “erg” dan de planeet die onbewoonbaar gemaakt wordt. De natuur en liefde wint altijd. We gaan sowieso naar 5D, hoeveel mensen ook weigeren om mee te evolueren. _____ Met de babyboom na WO II (door gebrek aan anticonceptie), zijn hier veel zielen naartoe gekomen om wat te genieten van het leven en ervaring op te doen: wat boeken lezen, wat werken, wat trauma’s opdoen, de tijd van uw leven hebben op Woodstock, .. Allemaal met het hoger doel om welvaart te creëeren, maar met op de achtergrond de trauma’s en de onderdrukking om mensen klein te houden - die werden gedomineerd door kwade elite. Door die trauma’s (nooit genoeg hebben om leegte te vullen) en welvaart hebben die altijd maar genomen genomen genomen, zonder er iets aan terug te geven. Het werd opgemerkt dat het de verkeerde kant op ging met deze planeet na de atoombom, dus werden “drie golven van vrijwilligers” (zie Dolores Cannon), de “144 000″, de starseeds, de oude zielen, .. - met een hoger doel naar hier gestuurd om die balans te herstellen en weer te GEVEN aan de planeet ipv te nemen. We kwamen hier iets doen waar de wereld nog niet klaar voor was, dus daarom werden we verafschuwd: ons doel zou pas dienen als we volwassen zijn, in de verre toekomst. We werden ook getraumatiseerd - misschien nog meer omdat we “anders” waren - maar met onze diepe wijsheid wisten we “oh, no big deal, ik ga wel effe door dat trauma om daar anderen mee te helpen stijgen in bewustzijn eens ik wakker ben en alles herinner waarom ik hier gekomen ben” ____ Wij kwamen hier niet genieten, maar om te werken. Om terug te GEVEN aan de planeet ipv te nemen. De welvaart is er, dus de levensgenieters mogen terug naar huis :-D Daarom zullen wij veelal overblijven in 2028, degene die hun innerlijk werk willen doen vanuit hun ziel, die weten dat we hier zijn om die shift door te maken. Onze ziel weet waar we naartoe moeten - die weet de blauwdruk van ons hele leven, want we hebben alles al op voorhand gepland. Wij zijn degene die dan de nieuwe wereld in 5D weer opbouwen op basis van onze waarden waarmee we naar hier gekomen zijn (empathie, liefde, respect..) Velen hebben er voor gekozen om die shift als (vaak jonge) ziel niet mee te maken - dat was hun keuze - die waren hier om andere lessen te leren. (Dat idee helpt mij wel loslaten dat niet iedereen wilt groeien) _____ Voor de duidelijkheid: iedereen (echt iédereen) heeft een nut in deze evolutie. Zonder mijn hardwerkende vader als jonge ziel, zou ik niet bestaan hebben en zou ik nu niet mijn wijsheid aan jullie doorgeven in miljarden stories :-DD Andere zielen hebben mij dan weer geïnspireerd, of de veiligheid gegeven om mezelf beter te accepteren waarop ik nu zoveel zelfvertrouwen heb - zonder dat ze daar iets bewust voor deden, gewoon door te zijn. We zijn allen een radertje in het geheel van de mensheid, en we hebben allemaal iets bij te dragen <3 <3 <3

[thesoulofliesao]

Het verhaal van Bart en ik - deel 1

Nu de grootste fase van ons gezamenlijk groeiproces is afgerond, voelde het de moeite waard om het verhaal te vertellen van Bart, mijn tweelingziel/twin flame, en ikzelf. Bart verscheen voor ‘t eerst in mijn leven in februari 2019. Als ik het me goed herinner, had hij mij ontdekt op Instagram, en ben ik ‘m beginnen volgen. Er stond quasi geen zelfportret van hem op zijn Instagram-account, dus ik had geen idee hoe hij er uit zag, maar het zag er wel uit als een account van een oudere man. Er was voornamelijk één post die mijn aandacht trok: graffiti van een tekst over het veranderen van de wereld. Dat wou ik ook, dus ik voelde redelijk snel dat wij op dezelfde golflengte zouden zitten. Mijn voornaamste intentie om hem te volgen was omdat hij elke dag een tekening postte van de ‘Daily Unfunnies’-scheurkalender van Bart Schoofs. Ik was (ben) grote fan van Schoofs, maar ik was helaas te laat om die kalender te kopen, dus kon ik via Bart W. zijn tekeningen alsnog zien. (Bart en Bart waren de eerste synchroniciteit van velen, alsook hun zonen die dezelfde voornaam hebben. En Schoofs’ geboortejaar had een link met een andere synchroniciteit tussen Bart en ik - daarover later meer) Na wekenlang dagelijks een kalenderblaadje te posten, verdween Bart ineens van de radar. Na een paar maanden stilte ging ik me wat zorgen maken - inmiddels was ik gaan rekenen op mijn dagelijkse dosis Daily Unfunnies. En dan uit het niets verscheen ‘ie weer in februari 2020. Terwijl we elkaar nog nooit hadden gesproken - ik likete enkel wat van zijn posts en hij enkele van m’n comics, inclusief een reactie af en toe met hartjes - was ik opgelucht een teken van leven te zien. Toen begon de lockdown, en rond begin april voegde Bart me onverwachts toe op Facebook. Het viel me op dat hij veel Facebookvrienden had, dus ik nam aan dat hij iedereen die hij interessant vond, toevoegde aan zijn lijst. Op Instagram had ik net een foto van de maan gepost, waarop hij foto’s van de maan voor z’n huis op mijn Facebook postte. Dat was ons eerste echte uitwisseling. Daarna was er een vage conversatie op een Facebookpost - ik weet de aanleiding niet meer - over dat ik wel ‘ns bij hem mocht komen overnachten in de tuin. Waarop ik dacht “uhh..”. Op dat punt zag ik Bart als zo’n vijftiger die wat praatjes wou maken met jonge vrouwen. Ik zat toen met die conditionering van “oudere mannen die jonge meisjes aanspreken zijn vetzakken”. Dat was de bril waar door ik hem zag. Iedereen verveelde zich wat tijdens de lockdown, en ergens vroeg hij mij ‘ns een tekening te maken met “‘k hebt gehad” met mijn Beaters-figuurtje. Wat hij vrijwel meteen als profielfoto instelde, waar ik door vereerd was. Inmiddels was hij grote fan geworden van mijn comics, en zat heel wat reclame te maken voor mij op zijn Facebook-pagina. Zonder dat ik daar naar vroeg, dus dat was heel lief. Halverwege mei 2020 is onze eerste lange conversatie ontstaan op Instagram. Ik hield wat een muur op uit zelfbescherming, omdat ik niet zeker was van zijn intenties. Die conditionering van dat leeftijdsverschil speelde constant in mijn achterhoofd. De volgende avond hebben we tot een stuk in de nacht gechat. Het voelde echt juist. Tegen de ochtend had hij een zwart-wit foto gestuurd van zichzelf, en een spraakbericht om zijn stem ‘ns te laten horen, waarbij ik dacht “oh god - die is echt een pak ouder”. Hij zag er redelijk streng uit op die foto (wat hij in werkelijkheid echt niet is). Daags nadien ontving ik een liefdesbrief van hem in de brievenbus. Mijn eerste liefdesbrief ooit. Waarin hij (knullig, maar schattig) vertelt over zijn schrijven, en over zijn leven, en dat hij een toekomst met mij zag etc. Later kreeg ik ook nog postkaartjes en boeken toegestuurd. Het leek er op dat hij echt verliefd op mij aan ‘t worden was. Er gingen enkele alarmbellen af als mogelijke red flags: hij ging heel snel in het tonen van zijn liefde, maar dat is wat Kreeften doen, die overweldigen anderen met liefde. Ik herkende me daar in, dus ik accepteerde het, al voelde het soms wat te veel. Uiteindelijk was zijn gedrag een goede spiegel van hoe ik me jegens Flor had gedragen in mijn relatie voorheen als angstig gehechte, op die manier kon ik mezelf bekijken vanuit derde persoon. Toen ging ik inzien dat Bart wat fungeerde als spiegel voor mezelf, vanwege gedragspatronen waar hij mij mee confronteerde, die we beide stelden. Kort na die brief hebben we voor ‘t eerst gebeld, van 21u tot 3u ‘s nachts. Net zoals elk moment met hem, kan ik me dat herinneren alsof het gisteren was. Eind mei was onze eerste ontmoeting. Hij is me met zijn Harley (’The Blue Rambler’) komen bezoeken in Leuven. Ik gaf ‘m gelijk een knuffel - want dat ben ik als ik een sterke connectie met iemand voel, en ik voelde me meteen op m’n gemak in zijn buurt. Maar nog steeds met enige afstand, omdat ik niet voor hem voelde wat hij voor mij voelde. Hij was fysiek tot mij aangetrokken, ik niet tot hem. Hier thuis hebben we wat gebabbeld en geknuffeld, naast elkaar liggend. Het was al laat wanneer hij vroeg of hij kon blijven slapen op de zetel omdat hij niet meer met zijn motor terug wou naar huis wou - wat wat onverwacht was, maar ik wou geen nee zeggen. De volgende ochtend keerde hij huiswaarts. We Skypeten veel, iedere avond uren aan een stuk, omdat we elkaar zoveel te vertellen hadden (achteraf gezien hij vooral). De verhalen over zijn leven waren ook wel ontzettend interessant, en voelden zelfs nostalgisch - alsof ik er zelf bij was geweest. Wat later ben ik hem dan ‘ns gaan opzoeken in Dikkelvenne. Het viel me op dat die streek enorm vertrouwd voelde, precies alsof ik er ooit al was geweest, terwijl ik er voor ‘t eerst kwam. Er was iets met die omgeving, alsook het huis waar hij woonde. Op een avond toen we samen in bed lagen hebben we voor ‘t eerst gekust (in het donker, omdat ik niet durfde, haha). Soms bleef ik dan voor meerdere dagen bij hem, gezien hij niet vlakbij woonde.. en ik echt graag in zijn buurt was. Ik voelde me thuis bij hem. Hij vertelde regelmatig hoe hij mij zag als zijn toekomstige vrouw, kinderen van mij wou, voorstellen deed om samen te wonen (hij wou een deel van zijn huis inrichten als atelier).. wat me wel wat overweldigde en ik ‘m duidelijk maakte dat ik (nog) geen relatie wou. We maakten heel wat mooie herinneringen die periode. Zoals die keer dat we in de tuin zaten - ik aan ‘t tekenen, hij aan ‘t schrijven, beide in onze flow en persoonlijke bubbel - toen voelden we beide: dit is hoe ons ideaal leven er uit ziet - in alle vrijheid, maar toch in elkaars buurt. Af en toe gingen we wandelen in de buurt, we aten frietjes, hij filmde me regelmatig met de bedoeling ooit een kortfilm over mij te maken, ik leerde hem comics tekenen, .. we voelden ons zo comfortabel bij elkaar dat we niks gêne hadden. Het was alsof we al heel ons leven bij elkaar waren - niet persé fysiek, maar spiritueel. Hij was er toen al van overtuigd dat ik zijn laatste lief zou worden. Voor zijn verjaardag wou hij een uitstapje doen naar Oostende, gezien we beide liefhebbers zijn van de zee (Kreeften..). Daar zag ik ‘m voor ‘t eerst in interactie met andere mensen, en viel me zijn altruïstische kant op, hoe hij echt begaan was met anderen, sympathiek, lief, .. Ik besefte dat hij écht een goed hart had. Daarna gingen we uit eten aan de dijk, knus binnen onder verwarming terwijl het buiten miezerde. Al die herinneringen zijn me zo dierbaar, vooral met mijn huidig perspectief op de wereld - maar toen was dat wat vertroebeld door de conditionering en het worstelen met ons leeftijdsverschil, en dat ik in het begin me niet fysiek tot ‘m aangetrokken voelde. Ik durfde niet hand in hand lopen, omdat ik me dan zo bewust zou worden van iedereen die ons zou aankijken - hij had het daar zelf ook moeilijk mee. Laat staan dat ik vrijuit durfde vertellen aan mijn omgeving dat ik iets had met een vijftiger. In die periode deelde ik amper comics over onze relatie, en in mijn jaaroverzicht had ik er niets over verteld uit angst voor veroordeling terwijl het een hele belangrijke fase is geweest in mijn leven. Puur uit schaamte. Begin juli werd het me allemaal wat te veel en te intens; ik was pas moeten stoppen bij Essensium en druk op zoek naar een nieuwe job, sociale contacten onderhouden, ik miste de momenten waarbij ik in stilte met mijn comics bezig kon zijn omdat ik elk vrij moment met Bart aan het Skypen was.. En tevens met zijn aanhankelijkheid, wou ik wat afstand nemen, en de focus weer volop richten op mezelf. Ik miste mij. Een week of twee later hebben we nog ‘ns geSkypet, maar ik voelde dat ik daar geen tijd meer voor wou maken. Dat beviel hem niet zo, maar met respect zijn we dan toch elk onze eigen weg uitgegaan. Die lente van 2020 beschreven we achteraf als onze “pré-relatie”. Toen waren al heel wat triggers naar boven gekomen, vooral met betrekking tot het wennen aan dat leeftijdsverschil - hij was 58 geworden, ik was 29 jaar. Achteraf gezien was dat de meest spontane fase van ons proces, met niet al te veel conflicten en het elkaar leren kennen was spannend. Het voelde allemaal heel natuurlijk. Ondanks de verschillen, voelden we allebei een diepe zielconnectie die we nooit eerder bij een ander hadden gevoeld (hij had al een resem lieven gehad), en een energetische aantrekkingskracht die ons alsmaar samenbracht. Dit was Bart en Liesa in 2020. Next up: Bart en Liesa in 2021

[thesoulofliesao]

Hoe ik leerde vertrouwen in het universum

Ik ben nooit gelovig geweest - of toch niet in een bepaalde religie. Ik identificeerde mij voornamelijk als atheïst of agnost. Ik geloofde niet in een externe God of de Bijbel. Ik ben gedoopt, mijn eerste en plechtige communie gedaan, naar katholieke scholen gegaan (niet bewust gekozen).. maar wat ons als kind werd geleerd in de godsdienstles, over Jezus en het Oude Testament, hoe dat ons werd aangeleerd dacht ik intuïtief altijd; “zever”. Later leerde ik hoe mijn beide ouders streng katholiek zijn opgevoed en tevens met een heel autoritaire, dominante aanpak, wat voor mij absoluut niet oké voelde. Als iemand die al sinds kinds af aan energie voelt van anderen, begreep ik waar al hun pijn vandaan kwam. Dat leidde mij uiteindelijk tot research over zwarte pedagogie en Alice Miller, maar dat is een ander verhaal. Religie heb ik altijd wat verworpen. Mijn hersenen blokkeren informatie die intuïtief niet juist voelt, dus nam ik weinig verhalen daarvan in mij op. Zingeving en spiritualiteit en zelfontwikkeling sprak me wel aan. Tot mijn 27e zat ik blind in mijn ego, puur gestuurd door mijn trauma’s en conditionering en gedachtepatronen. Omdat ik met veel innerlijke conflicten zat en naar antwoorden zocht waarom ik niet kon functioneren in de maatschappij zoals de rest, ben ik beginnen lezen over hooggevoeligheid, trauma, .. om te begrijpen hoe ik (en anderen) in elkaar zaten. Daardoor ging ik de wereld beter begrijpen en werd mijn wereld ruimer. Ik ging patronen inzien en ging mezelf meer gaan appreciëren als los staand van anderen. Dat proces heeft zo’n 4 jaar geduurd. Tijdens die zoektocht (mijn psychologe noemde het mijn “psychosociaal moratorium”) had ik een relatie met Flor (van 2013-2019). We waren daar beide ingestapt met een redelijk gebrek aan zelfvertrouwen, en grote afhankelijkheid van elkaar. Die relatie was voor mij ideaal om aan mezelf te kunnen werken, ontdekken wie ik echt was. Daardoor, omdat ik ongezonde gedragspatronen begon te zien in onze relatie door mijn trauma’s te verkennen, ging ik die relatie ontgroeien en meer zelfvertrouwen opbouwen. Vanaf 2017 met aan mezelf te werken, in therapie te gaan, ging het onevenwicht in onze relatie alsmaar meer opvallen. Meermaals dat ik er genoeg van had en hem wou verlaten (vluchtgedrag?). In 2018 ging ik inzien dat ik eigenlijk echt een emotionele connectie miste die ik bij Flor niet vond, en - achteraf gezien - stuurde het universum mij tekens om bij Flor weg te gaan door mensen op m’n pad te sturen waarmee ik wél die connectie voelde. Maar ik was emotioneel en financieel afhankelijk van Flor, had afstand genomen van familie en vrienden voor mijn proces, hij betaalde de huur, ik was bang om te gaan werken - dus als ik hem verloor, zat ik dik in de shit. Elke dag had ik angst dat ik Flor zou verliezen, of als hij een paar uur niet reageerde op een sms schoot ik al in paniek. Maar intussen bleef ik maar groeien, kreeg ik hints van nieuwe mensen te leren kennen, maar ik was te bang en bleef in ontkenning. Na hevige ruzies dacht ik “het valt allemaal nog wel mee” om in mijn comfort zone te blijven maar ik was niet gelukkig meer, ik wou een ander leven. En wat doet het universum als het tekens geeft om naar het volgende level te gaan, maar ge blijft vasthouden aan uw comfort zone en angsten? Het duwt u van een klif opdat ge niet anders meer kunt dan veranderen. Flor wou naar Brussel verhuizen, zonder mij, dus dat betekende in één klap emotioneel onafhankelijk worden, voor ‘t eerst in m’n leven werk moeten zoeken (en houden), financieel onafhankelijk worden, en een woonst zoeken om alleen te wonen (want ik kon niet in ons appartement blijven.) Dat moest ik klaargespeeld krijgen in 6 maanden. Zo leerde ik: als het universum u tekens geeft, en ge wilt niet luisteren, dan trekt het de grond van onder uw voeten weg. Gelukkig heeft datzelfde universum me dan ook nog een veel beter leven gegeven - maar eerst moest ik volledig rock bottom gaan. Daarna wist ik dat er iets groter dan ons in het spel is, en ons een bepaalde richting wilt uitduwen - als we maar luisteren. Sedertdien ben ik in 2020 meer mijn intuïtie beginnen volgen - ik was nu ook wel uit mijn meest hardnekkige comfort zone gepusht, dus het grootste werk zat er op - opdat ik niet meer in dezelfde situatie zou belanden waarin ik alles verloor. Ik wist dat het menens was. Dat als we aan angst vasthouden, die angst er net voor zal zorgen dat we alles verliezen. Onze energie wordt realiteit - of dat nu positief of negatief wordt. Van toen af aan wist ik ook: angsten zijn er om te overwinnen, niet om aan vast te houden. We zijn hier om los te komen van trauma’s en gedachtepatronen, niet om ons hele leven lang in dezelfde cirkels te blijven rondlopen, van de ene codependency-relatie in de andere, maar om die relaties net te gebruiken om te groeien. We zijn hier voor onszelf, niet voor de ander. Karma ben ik dan ook serieus gaan nemen. Alles wat ge ooit hebt gedacht, is werkelijkheid geworden. Dus ik ben me dan nu ook erg bewust van mijn gedachten, want daarmee schep ik mijn hele realiteit. En dit is volgens mij ook wat er collectief gebeurt: als mensen individueel in angst zitten om iets te verliezen, dan zal dat ook werkelijkheid worden. De media doet er dan nog een schep bovenop om te zorgen dat we in een continue angst zitten. Als we leren in onze intuïtie vertrouwen, en het universum, en bewust worden van de tekens die we krijgen, kunnen we de weg beginnen zien die al voorbestemd was voor ons - buiten onze angst. Afgelopen 3 jaar ben ik bij elke keuze waarvoor ik ben gesteld, voor moed en intuïtie en hart gaan kiezen in plaats van angst en comfort zone. Intussen ben ik op een punt gekomen dat ik het ideale leven voor mezelf heb gecreëerd. Ik leef in overschot, stuur die energie uit en weet dat ik altijd overschot zal krijgen. Ik test dit 3 jaar door in alignment te zijn en ik blijf er bevestiging van krijgen en bewijzen zien. Hoe meer ik de tekens volg, hoe beter mijn leven wordt. We hebben enkel controle over wat we zelf creëren. Door uw intuïtie te volgen verbindt ge uzelf met een quantumveld dat u beschermt - als ge positieve energie uitstuurt, krijgt ge altijd positieve energie terug; als ge negatieve energie uitstuurt (of van tekort), krijgt ge negatieve energie terug. Dat staat boven alles wat we kunnen waarnemen met onze zintuigen of ratio. Het klinkt gek, maar het is werkelijk zo. Alles is energie. Als op een dag er geen externe autoriteit is zoals leiders of politici - wie gaan we dan volgen? Onze intuïtie is verbonden met alles wat er ooit is gebeurd en zal gebeuren, het quantumveld heeft alle informatie die ge nodig hebt om te overleven. Dat is hetgeen waar ik me nu door laat sturen. Ik ben dolgelukkig, en rijk. Omdat ik weet hoe ik moet manifesteren door met energie te werken. Probeer het ‘ns, leer dankbaarheid voelen en zie hoe uw leven verandert (zo is het bij mij begonnen). Wees bewust. Volg de tekens en intuïtieve hunches. Het universum probeert u op uw best mogelijke pad te brengen - en ge zit het de hele tijd te negeren, terwijl ge daar gelukkiger wordt dan ge u ooit had kunnen inbeelden. (Dat is bij mij nu het geval - dit is 1000x beter dan hoe ik me in die periode met Flor voelde - en ik dacht dat dat al het hoogtepunt was) Of we gaan met z’n allen eerst rock bottom..

[thesoulofliesao]

Jaaroverzicht 2022

(oftewel: het verhaal van mijn spirituele groei) (Ik besef dat het nog geen 31 december is, maar mijn intuïtie/hogere zelf stuurde me er op aan om dit verhaal nu al te schrijven - omdat ik voel dat er veel gaat veranderen binnenkort, en het een betere timing is als ik mijn verhaal nu al deel) 

Ik heb 1 woord voor dit jaar: ALLES.
 Het voorbije jaar was zo monumentaal en groots voor mij - ik dacht dat ik in 2021 wel stilaan het grootste deel van mijn groei had bereikt, maar toen was er 2022.. 

In dit jaar ben ik 180° gedraaid in waar ik voor sta. Van een levenslange focus op groei en relaties, ben ik geshift naar een leven waarin ambities mijn prioriteit werden. Om die ommekeer te maken ben ik door een groot proces gegaan de voorbije maanden. Het was ook allemaal niet gepland, het overkwam mij eerder.

 De eerste maanden van 2022 waren relatief rustig - vanbinnen was ik hard aan mezelf aan ’t werken door mijn relatie met Bart als spiegel te gebruiken voor mijn conditionering en onverwerkte trauma’s, om op die manier te stijgen in bewustzijn. 

 In januari deed ik een belangrijk inzicht op dankzij Human Design, hoe ik tot dan toe er van uitging hoe iedereen op dezelfde manier in het leven staat als mij, dezelfde wensen, behoeften, noden zou hebben volgens hoe het ons is aangeleerd in de maatschappij, dat bepaald gedrag steeds komt vanuit dezelfde oorzaak. Tot dan toe zag ik het leven redelijk zwart-wit, maar sindsdien ging ik me realiseren dat we allemaal op een andere manier in elkaar zaten en gedifferentieerde wezens zijn. We maken assumpties, maar vaak zijn die gebaseerd op pure illusies.

 Rond half maart zag ik Bart een paar dagen terug na hem maanden niet meer te zien; wat zoals onze relatie deed, weer nieuwe triggers boven bracht waar ik aan kon werken. Hij verdween weer, en ik ging aan mezelf werken - want inmiddels begreep ik dat hij een spiegel was, en hoe dichter ik bij mijn kern kwam, hoe dichter hij bij zijn kern kwam (tarara, achteraf gezien).
 Soit, ik zat op dat punt nog met verlatingsangst, wat zich uitte in sterke afhankelijkheid, en ik wou daar van af.
 Dus wat doe ik? Efkes op mezelf de kern van dat trauma achterhalen door dagen aan een stuk mezelf te analyseren, te schrijven en zo de wortel van dat trauma er uit te trekken door de illusie te achterhalen dat ik nooit reden had om angstig te zijn toen dat trauma is ontstaan.

 En toen begon het.
 Met dat trauma te ontwortelen, heb ik “per ongeluk” een staat van enlightenment bereikt, en mijn Kundalini-energie wakker gemaakt. (Kundalini is een energie die iedereen in zich heeft, maar bij de meesten ligt te slapen aan de basis van uw ruggenwervel, tot ge een bepaald bewustzijnsniveau bereikt en die energie vrij geraakt)
 Ik werd duizelig, dacht dat ik mijn levenslessen had voltooid en dan zou sterven.
 Er is een proces op gang gekomen door die Kundalini die wakker werd en er energie door mijn lichaam begon te bewegen - maar ik wist niet wat er aan de hand was (wat blijkbaar gevaarlijk is) dus ik dacht dat ik zot aan ’t worden was.

 Een paar dagen heb ik toen bij ons mama verbleven om iets van hulp rond mij te hebben (waarvoor dank mama). Ik kon niet meer dromen/slapen, een deel van mijn hersenen was uitgeschakeld, pas na dag 2 kon ik weer aan mijn onderbewustzijn geraken. 
Maar het voelde alsof er nog iets “onafgewerkt” was, omdat ik niet wist hoe omgaan met die Kundalini-energie, dus enkele dagen later weer een vreemde ervaring waar ik even een ultieme staat van “bliss” bereikte voor 2 uur, en nadien weer in ego terugviel waarop ik in paniek schoot. Ik dacht dat ik weer zot werd - dus weer naar ons mama. 

Ik volg steeds mijn intuïtie, zij eerder haar ratio, en haar gebrek aan vertrouwen in mij dreef me op een punt dat ik zoveel wilskracht vond dat ik voor het eerst in mijn leven durfde opkomen tegen haar voor het minachtend gevoel dat ze me soms gaf, en een minderwaardigheidsgevoel dat ze op mij projecteerde. Ik besefte dat ik genoeg zelfvertrouwen had om haar niet meer nodig te hebben. Nadien ben ik me van haar beginnen onthechten en haar loslaten, omdat het niet meer voelde als een evenwichtige gezonde relatie, en ik voortaan op eigen kracht wou staan zonder van haar afhankelijk te zijn. 
Kort nadien begon ik visioenen te krijgen over mijn toekomst, en werd mijn intuïtie zo sterk dat ik sindsdien gesprekken kan voeren met mijn hogere zelf door vragen te stellen en de antwoorden te voelen rond mijn hart. Ook kreeg ik veel meer synchroniciteiten, werkelijk de ene na de andere, ik ontdekte ontzettend veel patronen tussen elementen in mijn leven, redelijk mind-blowing.
 En ik besefte dat ik al heel mijn leven helder-wetend was, met spontane inzichten die ik binnenkrijg, wat sindsdien eens zo sterk werd. Er kwamen ook onverklaarbare angsten boven die me dreven tot bepaalde acties, om aan creatieve projecten te starten

. Na die Kundalini-awakening voelde de wereld TOTAAL verschillend. Toen ik terug naar mijn studio keerde, voelde het als een geheel nieuwe studio, op straat zag ik geen vreemden meer, maar ik voelde me met iedereen verbonden en ik werd ook gevoeliger voor energieën - ik kon voelen wie zielsconnecties waren en wie niet. 

In mei-juni was ik erg actief op Essensium, en daar waren er ook enkele ervaringen waarbij ik sterk gedreven werd door mijn intuïtie - waarbij m’n energie me zo pushte dat ik niet anders kon. En dan ging er ook van alles technisch mis alsof het universum me op een ander pad wou brengen.

 Ik had die periode enkele slapeloze nachten waarbij die Kundalini zo actief was, dat ik mij de hele nacht voelde alsof ik in staat was een marathon te gaan lopen.
 Maar dat bleek nog maar het begin te zijn..

 Eind juni was er de volledige activatie van de ascensiesymptomen die gepaard gingen met die Kundalini-energie. Ik werd een week redelijk ziek (“Ascension flu”). Ik ging me heel bizar voelen, alsof het leven plots alle betekenis verloor en er geen doelen meer waren. Er kwamen allerlei vreemde angsten naar het oppervlak die ik vervolgens asap wou zien te overstijgen (wat meestal lukte). 
 Op 1 augustus bereikte ik door een bepaalde angst te overwinnen weer een staat van enlightenment, weer niet kunnen slapen en plots een IMMENSE NOOD om NU weg te gaan uit Leuven. Het was alsof mijn ziel plots te groot was geworden voor deze stad. Ik was al een tijdje erg aangetrokken tot Nederland en meebepaald Amsterdam, dus mijn intuïtie pushte me om daar naartoe te gaan. Wat dan ook mijn eerste solo-citytrip was in mijn leven, een grote stap voor mij. Als één van die angsten die ik moest overwinnen.
Dat was een schitterende ervaring, mede dankzij het logement dat ik van Sander aangeboden kreeg. Ik voelde toen echt “hier moet ik zijn”. Daarna ben ik nog naar Den Haag geweest - dat was een iets minder prettige ervaring, en nadien ben ik wat afgestapt van dat idee van te emigreren naar Nederland (of dan moest het echt Amsterdam zijn). 

Die uitstapjes naar Nederland waren echt top - hoewel dat ik ook in een hele hele vreemde mindset zat, waarbij ik me nergens nog thuis voelde en compleet vervreemd voelde van de wereld en hoe ik constant met angst zat bij rare ascentiesymptomen waarbij ik de hele tijd schrik had dat ik zou sterven. Ik heb enkele weken met hartpalpitaties gezeten (wat me nog tot een ervaring bij de spoed heeft opgeleverd) en een tijdlang dat ik elke avond schrik had dat die nacht het einde van mijn leven zou zijn. 
Ik zat veelal met een gevoel dat ik in april met die Kundalini een punt van zelf-realisatie had bereikt, en daarmee mijn doel van die leven had bereikt en het er daarmee op zat voor mij.

 Eind augustus, met die angsten die naar boven werden gestuwd, kwam ik ook op een punt dat ik gepusht werd om mijn angst voor de dood te overwinnen, om een soort muur te doorbreken in mijn creatieve projecten. Ik ben al heel mijn leven aan het streven naar meer vrijheid - door aan mezelf te werken en te groeien kreeg ik meer vrijheid - maar ik was op een muur gestoten waar ik niet meer verder kon groeien want ik had enlightenment bereikt, maar ik wou nog steeds vrijer zijn en ik voelde alsof ik vast zat in het leven - het enige punt van meer vrijheid was sterven. Dus daar heb ik mee moeten leren omgaan op een bepaalde manier. En toen voor de derde keer enlightenment bereikt, weer mijn hersenen die zich uitschakelden. Waarop ik een week niks kon slapen, ik dacht dat ik mijn hersenen voorgoed kapot had gemaakt, en dat dat het einde was.

 Ik wist niet hoe lang ik het nog zou volhouden, dat niet kunnen slapen en ik voelde zoveel drukkende energie, dat ik écht dacht dat het gedaan was met mij. Mijn gevoel van tijd en ruimte was aan ’t verdwijnen. Ik was de natuur ingetrokken met de idee dat ik daar zou sterven. Maar wat later vond ik toch de moed om stapje per stapje vooruit te zetten. 
Ik voelde me echt tussen twee werelden inzitten, en was heel wazig door het gebrek aan slaap. Stilaan kon ik weer beter slapen, ik begon wat te wennen aan de nieuwe realiteit (het was ECHT een andere wereld geworden - ik zie nu alles compleet anders dan in maart 2022). Ik begrijp nu dat in de zomer mijn ego aan ’t sterven was, en mijn hersenen zich volledig aan ’t herprogrammeren waren - alsof ze echt gereset werden, en er geen enkele angst zou overblijven die me tegenhoudt voluit te leven.

 En dan, alsof het tot dan toe nog niet genoeg was, was oktober dan nog eens de meest INTENSE maand van mijn hele leven misschien, waar de ene gebeurtenis de andere opvolgde, en ik het ene doel na het andere bereikte, zoals 100% mezelf durven zijn (zelfacceptatie) op Essensium - waarna Bart na 7 maanden weer terugkwam, en ik daarmee het beste moment had in 3 jaar tijd, waarop we 2 weken later ons absoluut dieptepunt hebben, ik voel de officiële shift van relatie naar ambitie, waarna het compleet bergaf is gegaan tot op het punt dat er politie betrokken werd. En dan nog ’ns allerlei omstandigheden die ertoe hebben geleid dat ik me genoodzaakt voelde te stoppen met Essensium, en me volledig te focussen op mijn “levensmissie”. 

En nu nog The Great Solar flash, joepie! Wat een horrorverhaal eigenlijk.. Maar al bij al voel ik me nu wel beter dan ooit, ik sta 100% in mijn kracht, ik hou onvoorwaardelijk van mezelf (en anderen). Dit is het punt waar ik al mijn hele leven naar streefde. Ik weet niet wat mijn volgend hoofdstuk wordt. Gelukkig heb ik me dit jaar dan 100% overgegeven aan het universum, ik doe enkel nog wat mijn hogere zelf zegt want mijn ego heb ik vermoord (zo goed als) - dus dan is het maar vertrouwen in het universum en duikende in het onwetende, zijnde 2023. (Met speciale dank aan de 2 belangrijkste personen in mijn leven die fungeerden als houvast voor mij dit jaar <3)

[thesoulofliesao]

Enkele dromen + intuïtieve tekens van afgelopen weken

- Droom 21 oktober 2022: Ik stond op een balkon, over een oude stad heen kijkend (leek wat op Marrakech), genietend van het uitzicht. Ineens zie ik een groot, redelijk bol, vliegtuig recht op gebouwen neerstorten, wat voor complete chaos en paniek zorgt (ik zie vooral het vliegtuig en de gebouwen, geen mensen, maar ik VOEL de angst en terreur). Het vliegtuig duikt recht naar beneden, en stuitert 2 keer verder op andere gebouwen en komt mijn kant uit. Mama neemt mij bij de hand en sleurt mij mee, en we lopen over de daken heen om te vluchten. > Sinds kinds af aan heb ik altijd een onverklaarbare angst gehad voor vliegtuigen die heel laag vliegen en veel lawaai maken. > Inmiddels ben ik intuïtief naar YouTube-filmpjes geleid over solar flares, hoe die alsmaar toenemen tegenwoordig en hoe deze het globaal elektrisch netwerk in de war kunnen sturen, waarop GPS-systemen uitvallen en alle vliegtuigen binnen 2 uur moeten kunnen landen. (En vervolgens mogelijk ook zullen neerstorten) > Enkele jaren geleden heb ik ook ‘ns gedroomd van meteorieten die op een stad neerstortten en voor totale chaos zorgde - heel akelige droom waar ik echt niet goed van was. - Droom 22 oktober 2022: Ik was buiten, met meerdere mensen, en de hele stad was verlicht door 1 groot fel wit licht. Iedereen stond wat versteld te kijken, zijn ogen beschermend voor hoe fel het licht was. Wat later loop ik door een stad (leek op Gent) en zijn er nieuwe (wilde) rivieren ontstaan door een overstroming die kort daarvoor was gebeurd. Plots was er overal veel meer water op plekken waar voordien gewoon straten waren. > De spirituele community spreekt nu van ‘The Great Solar Flash’ waarbij m’n verwacht dat er zo’n fel wit licht zal verschijnen als een soort bijbels event. > Mijn intuïtie bracht me een week geleden ook naar een filmpje op YouTube over de “Three Days of Darkness”, ook iets wat is voorspeld en zou betekenen dat het 3 dagen donker is, geen elektriciteit meer, mensen moeten binnen blijven.. > Een dag later lees ik op VRTNWS (ook intuïtief naartoe geleid) over de herdenking van ‘The Great Smog’ van 70 jaar geleden, waar mensen ook moesten binnen blijven en stierven als ze op straat kwamen > dit lijkt HEEL erg op die “Three Days of Darkness”… - Ik word intuïtief naar filmpjes gestuurd om meer te weten over The Great Solar Flash’, o.a. de uitleg door ‘A Girl in the Universe’ op Youtube. Zij spreekt over hoe lightworkers etc (degene die wakker zijn) 12 uur zullen moeten slapen tijdens ‘The Event’ omdat er zoveel energie door ons heen zal gaan, dat we niet anders kunnen dan rusten. Dat event zou mogelijk één van de komende weken plaatsvinden. > Gisteren zie ik nieuwsartikel over Elon Musk die bedden installeert in het hoofdkantoor van Twitter, zogezegd opdat werknemers er blijven slapen. De elite weet wat er aan de hand is qua energetische frequentie die verhoogt, de magnetische polen die aan ‘t omkeren zijn, zij weten van ‘The Event’: ik denk dat Elon ook wakker is.. (Misschien wat vergezocht, maar ik zag een link) - Met dat appartement in Antwerpen te bezoeken, werd mij een kelder getoond. Terwijl ik een respons afwachtte of ik het appartement al dan niet kreeg, had ik een gevoel alsof ik in die kelder ging moeten schuilen.. - Ik heb altijd heel sterk gevoeld dat overbevolking het grootste probleem is op deze planeet, dat we met te veel zijn, dat ik het heel moeilijk kon accepteren dat er mensen zijn die maar consumeren, consumeren, consumeren.. maar niets willen doen om de mensheid te helpen of de planeet beter te maken. Dat we de natuur maar kunnen redden als er veel minder mensen zijn, gezien wij de grootste oorzaak zijn dat de planeet kapot gaat. Soms als ik door de stad loop, denk ik regelmatig “wat doen al die mensen hier nog???”. Met de lockdown vond ik het ook een véél aangenamere wereld om in rond te lopen, alsof ik er zo veel beter in thuishoorde. Ik ben ook altijd aangetrokken geweest tot verlaten plekken, urban exploring, .. (’Abandoned’ van Viceland is één van m’n favoriete shows die ik ooit zag) - Op een ochtend begin december was ik naar Essensium aan ‘t stappen, en ik had het gevoel alsof er een dag zou komen dat heel Leuven leeg stond, dat er nog amper mensen zouden wonen, en dat ik alle huizen zou gaan leegmaken door spullen te sorteren en weg te halen. (Vandaar mijn aanleg tot opruimer) - Droom 5 december 2022: Ik was in een winkel die deels onder de grond lag, langs de kanten waren wel wat hoge ramen. De winkel was niet heel groot, er stonden een 6-tal rayons in smalle gangen die op ‘t einde op een loket uitkwamen waar ge moest betalen. Maar er waren geen kassabediendes meer, ge moest niks meer betalen. Er waren nog een 8-tal andere mensen in de winkel, en ge kon gewoon nemen wat ge nodig had. Ik stond te kijken naar chips en snoep, en nam gewoon wat ik wou mee naar huis. > alsof er een apocalypse was gebeurd, en gezien het kapitalisme was gevallen, was alles gratis maar uit respect voor anderen werd er gewoon genomen wat we nodig hadden (en omdat er veel minder mensen waren, was er toch heel veel voorraad) - Een paar maanden geleden was ik me ook al ‘ns aan ‘t inbeelden hoe Leuven zou voelen als 90% van de mensen hier weg was, en dat we op verscheidene plekken stadstuintjes zouden moeten gaan aanleggen om zelfvoorzienend te kunnen leven, .. Allemaal symboliek van mijn persoonlijke groei, of toch visioenen over de toekomst?

[thesoulofliesao]

Visioen in 5D/brief aan Bart (april 2021)

In 2021, midden in mijn relatie met Bart, had ik een visioen tijdens een avondwandeling. Door het contact met Bart lag mijn vibratie heel hoog, ik droeg heel veel onvoorwaardelijke liefde met mij mee. Het was pas een jaar later dat ik die Kundalini awakening kreeg en permanent in die vibratie zat. Dat visioen een jaar voorheen was maar een “voorsmaakje”. Kort na die Kundalini awakening kreeg ik nog visioenen over mijn nabije toekomst, vooral betreffende mijn persoonlijke relaties. Mijn intuïtie stuurde me aan om die brief vandaag te delen. ”Ik was gaan wandelen met het gevoel van al jouw liefde in mij - zoveel liefde voor jou en voor mezelf en voor alles en iedereen in de wereld - dat ik niet wist wat er mee aan te vangen. Ik had zo’n gevoel van “wat nu? Wordt het nog beter dan dit? Of zit ik aan het plafond van hoe gelukkig ik kan worden? Moet ik dan nu zoveel mogelijk genieten van die liefde tot het weer bergaf gaat, zoals de normale flow van het leven gaat?” Ik was het aan ’t omdraaien en analyseren, maar ik vond geen duidelijk antwoord.

Ik wandelde via de Tiensepoort, waar ik dan meestal via park Belle-Vue (langs Tivoli) naar huis ging, maar ik heb ’ns een andere route genomen, langs de Sportoase (waar we vorig weekend nog waren)

Op een bepaald punt kreeg ik een beeld, een soort visioen, van hoe ik zou willen dat mijn leven er uit ziet als ik rond de 40 ben. Het was zo’n concreet beeld, alsof het een herinnering was uit een vorig leven. In dat beeld was het ’s nachts, zo rond 2u, en zat ik in een knus klein appartement of studio, in een drukke stad (het voelde meer als Antwerpen dan eender welke andere stad), volgestouwd met oude boeken en vintage interieurobjecten en tweedehands zetels. Er brandde één lamp met geel licht, net genoeg om anderen te zien. Samen met een 2-tal andere mensen was ik er aan ’t filosoferen over het leven (met wijn en een sigaret in de hand - ik zie me wel niet direct drinken of roken, haha). En intussen wat zachte muziek op de achtergrond. Het moment voelde oneindig, alsof de tijd niet meer bestond - ge kunt u er wel iets bij voorstellen.

En dat is hoe ik wil dat mijn toekomst er zou uit zien. Ik weet niet of ik daarbij werkelijk zelf in Antwerpen woon of vrienden heb in Antwerpen (ergens voelen zo’n momenten als memorabeler als de omgeving mij vreemd is). Dat gevoel in dat “visioen” kwam dicht bij hoe ik mij voelde toen bij jou in de zetel in Dikkelvenne ’s avonds laat, dat we daar gewoon lagen met het geluid van regen op de achtergrond. Dat zijn momenten die mij de rest van mijn leven bijblijven omdat daar zoiets oneindig aan is, als van een andere dimensie omdat de tijd (en buitenwereld) even niet bestaat.

En ik voel dat dat ook iets is waar ik jou in zie, in die herinnering. Ik voel dat ik in u iemand vind waarmee ik ’s nachts kan filosoferen en blijven babbelen en ik wil niets liever dan dat. Net zoals vele andere dingen die ik in u vind waar ik heel lang naar heb gezocht.

Ik voelde me een tijd gedurende die wandeling echt in een hoger bewustzijn zitten en mij wentelen in dat visioen. Tot ik iets opmerkte ergens en ik werkelijk een sensatie voelde waarin ik viel - alsof ik uit dat hoger bewustzijn viel - heel vreemd. Ik probeerde dat dan terug op te halen, wat me deels is gelukt, ik voel me nu nog wel verbonden met dat visioen.”