themisistik-blog - Tumblr blog

[themisistik-blog]

Çocuk (1)

Ben büyüklerimden onlar da daha büyüklerden öğrenmiştik birbirimizi sevmemeyi. Ve kızım büyürken , nefretle öfkeyle olmasa da anlayabileceği bir dille ; "peki anne biz neden Kafkasya da yaşamıyoruz" sorusuna " çünkü Ruslar bizi sevmiyordu ve topraklarımızı sahip olmak için bizi vatanımızdan sürdüler" cevabı verdiğim doğrudur. Sonra zaman geldi geçti ve kızım 5.sınıfa geldiğinde sıra arkadaşı bir Rus kızı oldu. Çok güzel anlaştılar. Ona pek yansıtmasam da içten içe 'ırk' , 'soy' söylemleri ile büyütülmüş biri olarak bu durum azıcık zoruma gidiyordu. Tabii diğer taraftan da merak ediyordum. Nasıl anlaşıyorlardı ? Sömestr tatilinde arkadaşı Rusya ya gitti. 15 gün kadar hiç görüşemediler. Gelir gelmez de haberleşip görüşmek istediler. Anneler olarak konuşup çocukları bir araya getirdik. Yan masamda konuşulanlar harikaydı. Dünyayı değiştirmeye yetecek kadar hem de... İkisi de birbirine sarılıp ne kadar özlediklerini söyledi. Arkadaşı kızıma ; annaneme anlattım seni. O sizi pek sevmiyor ama ben yine de hep seni anlattım. Dedi. Kızım da aynı şekilde dayısına onu anlattığını , dayısının da rusları sevmediğini söyledi.. Sonra bi süre sessizlik oldu. Çocukların sessizliği hep ürkütmüştür beni. Çok belliydi ki iki tarafın ailesi de zehirlerini gelecek nesillere aktarmaya başlamışlardı... Ve fakat o çocuklar ortak bir anda ve ortak bir ağızdan fışkırırcasına o zehrin üzerine sevgilerini kustular.. İkisinin de ortak kanısıydı bu . ben seni çok seviyorum. Ben seni çok seviyorum.. Olabilir.. Eskiden savaşmışlardır. Katliamlar da olmuştur.. Birbirlerini sevmiyor da olabilirler. Biz çok sevelim birbirimizi belki zamanla onlar da sever ? O kadar tatlılardı ki ... Sarılmadan edemedim.. Diğer anne de biraz çekingen bi tavırla gülümseyerek çocuklar haklı dedi.. Evet çocuklar çok haklıydı. Sevmeye nereden başladığımızın çok da önemi yok. Önemli olan bir yerden başlayabilmek. O cesareti bulduğumuz yerdir nefretin kırılma noktası. Çocuklar yapıyor bunu .. Bizi bütün kötülüklerimizden , nefretlerimizden , budalalıklarımızdan o muazzam sevgileriyle arındırıyorlar..

[themisistik-blog]

Eğer ben Dünya ve Mars arasında eliptik bir yörüngede güneşin etrafında dönen Çin seramiği bir çaydanlık olduğunu öne sürseydim ve bu çaydanlığın en güçlü teleskoplarımızla bile tespit edilemeyecek kadar küçük olduğunu ekleyecek kadar da dikkatli olsaydım, kimse bu görüşümün tersini kanıtlayamazdı. Ama devam edip de bu savımın yanlışlanamaz nitelikte oluşundan dolayı insan aklının ondan kuşku duymasının kabul edilemez bir küstahlık olacağını söyleseydim, herkes haklı olarak saçmaladığımı düşünürdü. Ancak, eğer böyle bir çaydanlığın varlığı eski kitaplarca onaylansaydı, her Pazar günü kilisede kutsal gerçeklik olarak öğretilseydi ve okullarda çocukların beynine kazınsaydı, onun varlığından kuşku duymak bir gariplik belirtisi olarak görülür ve o kuşkuyu duyan kişiye yakınçağda bir ruh doktoruyla ya da daha önceki çağlarda bir Engizisyon yargıcıyla bir randevu alınırdı.

Bertrand Russell (via tutunamayangiller)

[themisistik-blog]

İnsanın doğadan başka sığınacak yeri yoktur.Sonunda başladığımız yere geri döneriz. Sonunda döneceğimiz yerle irtibatı koparmamakta yarar var. Sultanı Öldürmek - Ahmet Ümit

[themisistik-blog]

Küsüyor insan..

İnsan değişiyor tabii. Yıllar önce 'ölümün çıplaklığını erken tanımış bi çocuk olarak' kimselere küsemezdim. "Ölüm var" derdim. O korkunç pişmanlığı hiç yaşamak istemedim. Çok sonraları , hatta 37 yaşındayım , yeni yeni kırılınca küsülebileceğini anladım. Yine de bu benim için büyük bir lükstür. Canlıları küçük/büyük , güçsüz/güçlü diye ayırmadım. Can'ı olan her varlık kıymetlidir. Çok kıymetlidir. Ve hayatın terazisi onları senden ya da seni onlardan daha değerli kılmıyor. Büyük balığın küçüğü yuttuğu düzeni ise ne kabullendim ne de kabullenirim . Evde sakin sakin otururken ya da tatlı bi sohbette bütün yapışkanlığıyla kovdukça üzerinize konan sinek var ya ? Heh işte ben onu bile öldüremem. Kıyamam canı var diye düşünürüm. İçim ezilir. Neden benim canım onunkinden daha kıymetli olsun ki diye düşünürüm. Sanırım hayatımdaki insanlara neden küsemediğimi ifade edebildim. Çünkü ölüm var. Gerçekten var. Hayatta başımıza bir kez geldiğinden ve bencilliğin uç noktasında yaşadığımızdanmıdır nedir bilinmez gördüğümüz ölümleri derinlerimizde hissetmeyişimizden ölüm denen gerçeği yok sayıyoruz. Şimdi , yıllar önce düşündüklerimi alıp bugüne taşıdığımda ; ölümden bırakın paye çıkarmayı nemalanacak kadar nefret yükü altında ezilmiş insanlar görüyorum. Burnumuza kadar balçığa battığımız , ayrı ayrı patlatılıp yüzlerce cenaze çıkardığımız , her anlamda en dibe vurduğumuz coğrafyada , yine de biraz mutlu olmaya çalışan insanları , (yine insan tabiri kullandığım için özür dileyerek ) başka bir insan teek tek öldürdü !! Yeni yıl eğlencesi bile 40 ölümle son buldu bu ülkede. Kahrımdan , utancımdan ölüyorum.. Neyse ki etrafımda olmadıklarına sevindiğim ancak sosyal medya üzerinde okuduğum utanç veren yorumları yazanlar da insan (?!) -noel kutluyordu.. gebersin...bi de onlara mı üzülücem.. oh olsun vs vs... Bi canlı dehşet şekilde katlediliyor !! Ve o canlının ölümünü dili , dini , ırkı , mezhebi , rengi , fikri , görüşü ne olursa olsun "ölümü" üzerinden kendinize ait olanları savunmaya (?!) geçiyorsunuz . Ölü insanların üzerine benlik bayraklarınızı dikiyorsunuz. İnsan içinde neyi beslerse o büyüyor. Özenle büyüttüğü her duygu zamanla kendi benliğine bürünüyor. Keşke ölümü alkışlayacak kadar büyütmeseydiniz içinizdeki nefreti. Nefreti tüm benliklerini ele almış dünyanın en kötü insanlarısınız ! Bu nefretlerini besleyip büyütmüş ne kadar 'insan müsveddesi' varsa tek tek omuzlarından tutup sirkelemek , kendilerine getirmek isterdim. Acıdır ancak farkındayım ki bu imkansız. Artık imkansız. Acı da bile , ölümde bile birleşemiyorsanız imkansız. Siz artık sonsuz kere bölünmüş parçalanmış , nefret topuna dönüşmüş insan parçacıklarısınız. Vel hasıl en başta da söylediğim gibi ben artık küsmeyi öğrendim. Hala iradem hür iken ; Tüm insan parçacıklarına küsme lüksümü kullanıyorum.. küsüm ben...

[themisistik-blog]

[themisistik-blog]

Yazmicam o şiiri. Dedi. Zorlayınca sonuç bu.. Çocuk kesin benim :)

[themisistik-blog]

Çünkü senin gülüşün her şeye değiyordu.....

[themisistik-blog]

Pasta yapmak için mutfağı yıkan cüceler çetesi :)

[themisistik-blog]

Tabii Mutlu yıllar tabii ?!

[themisistik-blog]

Ara sıra kabuğu kırmak lazım;)

[themisistik-blog]

İşte, o zamanlar ben de ertesi güne dair hiçbir güven duymayanlar arasındaydım. Kendimi ait hissettiğim birkaç saat bulur bulmaz, bunun içine bütün bir zevk ve şehvet yaşamı sığdırıyordum.

Balzac, Vadideki Zambak (via tutunamayangiller)

[themisistik-blog]

Efsane...

[themisistik-blog]

Ve tabii ki o benim kızım :)