#βγουν

[oiomprelesmou]

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν

Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη

Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού

Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι

[prasinoxaos]

τα συναισθήματα δεν είναι πάντα ευχάριστα.

κάποιες φορές τρυπάνε το σώμα σου θέλοντας να βγουν.

κι εσύ με το ζόρι σφηνώνεις φελλούς,

μη τυχόν και ξεχυθούν και φανούν όσα νιώθεις.

μη τυχόν και αφήσεις κάτω τα τείχη σου.

μα τα τείχη πέφτουν όπως και να'χει.

κι ας μην ξέρουν οι άλλοι ότι συμβαίνει.

το ξέρεις εσύ.

κι αυτό αρκεί για να έρθει η καταστροφή.

[solmeister13]

Τα WNC Remastered & το Κόρη Remastered θα ανήκουν στο WNC 2025 ή θα βγουν το ‘24;

Το κόρη θα βγει μέσα στις επόμενες μέρες, το Δεκέμβριο θα βγουν τα CKND Deluxe Singles και το WNC στα γενέθλια του 31/1

[fxckery-at-its-finest]

Θαλασσάκι μου / Θυμάσαι;

Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μιλά για συναισθήματα. Κυρίως γιατί δεν πιστεύω πως κάποια συναισθήματα μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις. Πόσο όμορφο είναι όμως όταν ένας άνθρωπος σου δημιουργεί τόση ένταση στην ψυχή σου, τόση που να μην μπορείς να την περιγράψεις. Και αρκείσαι σε μια τόσο μικρή λέξη, «αγάπη». Και τι είναι η αγάπη; Και εγώ πώς και γιατί έτυχε να την ζήσω μαζί σου;

Σε αυτό το κείμενο θα σας μιλήσω για έναν αλλιώτικο Αύγουστο, ή μάλλον Σεπτέμβριο. Θα καταλάβετε.

28 Φλεβάρη 2022

Βρίσκομαι στο σπίτι μιας πολύ καλής μου φίλης. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, οπότε τώρα έχουν μαζευτεί πολλά για συζήτηση.

Καθώς στρίβω το τσιγάρο μου, χαζεύοντας στο κινητό μου, βλέπω εσένα. Τι όμορφο πλάσμα είσαι Θεέ μου με τα πιο καταγάλανα μάτια, που θυμίζουν τρικυμίες.

Κοιτάω την φίλη μου και της λέω «Τι λες; Να στείλω;» και εκείνη γελώντας μου απαντά «Πας καλά εννοείται, τί έχεις να χάσεις;»

Τι έχω να χάσω;

Και έτσι έστειλα ένα κουρασμένο μήνυμα στις 3 τα ξημερώματα. Και από εκεί και πέρα μιλούσαμε όλη νύχτα. Δεν νομίζω ότι στο είπα ποτέ αλλά εκείνη η νύχτα ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που ένιωσα ξανά ζωντανή. Ένιωσα ξανά εγώ. Περπατούσα μέσα στα στενά της Θεσσαλονίκης και είχα το νου μου μόνο στα δικά σου μηνύματα, να προλάβω να απαντήσω πριν σε πάρει ο ύπνος.

Και τελικά το ίδιο πρωί δεν πήγαμε σχολή. Ήρθες σπίτι μου και καθόμασταν και μιλούσαμε. Και κοιμηθήκαμε και αγκαλιά. Είχαμε τόσο ωραία χημεία από την πρώτη φορά. Θυμάμαι, δεν χόρταινα να κοιτάζω τα μάτια σου, και δεν ήμουν άνθρωπος που κοιτούσε μάτια. Κρεμιόμουν από κάθε μικρή λέξη που έβγαινε από τα χείλη σου, σαν να εξαρτιόντανε όλ�� μου το κορμί από εσένα. Και η ειρωνεία είναι πως πάντα μου το χτυπούσες πως εσύ με ερωτεύτηκες από την πρώτη φορά που με είδες, αλλά εγώ κατέληξα να σε αγαπάω παραπάνω.

Θυμάσαι;

14 Μαρτίου 2022

Έχουν περάσει 2 βδομάδες περίπου που είμαστε κάθε μέρα μαζί. Δεν ήξερα αν τελικά ήθελα σχέση αυτόν τον καιρό. Βλέπεις, με έχει πληγώσει πολύ η κατάντια του έρωτα. Έχω μάθει να κλείνομαι στον εαυτό μου και να μην θέλω να δώσω ευκαιρία σε κανέναν να μάθει το τι κρύβω μέσα μου. Αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Μαζί σου νιώθω το παιδί μέσα μου να χαμογελάει ξανά. Νιώθω για πρώτη φορά μετά από καιρό χαρούμενη. Σαν να μαθαίνω να ζω ξανά από την αρχή.

-«Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα ξέρεις» μου ψιθυρίζεις όσο καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ μου.

-«Δεν ξέρω τι να σου πω, μου αρέσεις αλλά νομίζω πως δεν είμαι έτοιμη για κάτι σοβαρό», σου απαντώ, τρομαγμένη για άλλη μια φορά.

-«Δεν μπορώ να συνεχίσουμε έτσι όμως. Σε θέλω δική μου. Θέλω να ξυπνάω ξέροντας ότι ανήκω σε σένα. Και εσύ σε εμένα. Ή εγώ και κανένας άλλος. Ή τίποτα.», μου λες και εγώ σε κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.

Θυμάσαι;

Και αν δεν πάει καλά; Και αν βγω αδικημένη πάλι εις βάρος της δικής σου υποτιθέμενης αγάπης; Τι θα κάνω μετά;

Αλλά σε θέλω τόσο πολύ γαμώτο. Δεν το έχω ξανανιώσει αυτό με κανέναν στο ορκίζομαι.

Τι να κάνω;

Τι να κάνω;

Να σε χάσω επειδή φοβάμαι;

Ή να σε κερδίσω για να ζήσω;

Στο Πάρτι

Έκανε ένα πάρτι καλωσορίσματος στο νέο σπίτι η κολλητή σου και με κάλεσες. Δεν ήξερα αν θέλω να έρθω, αν θέλω να γνωρίσω όλους τους φίλους σου. Και αν δεν με συμπαθήσουν; Είναι και μεγαλύτεροι και αλλιώς.

Αλλά ήρθα.

Και μιλούσα με όλους.

Και όλοι με πλησίαζαν θέλοντας να με γνωρίσουν. Και τότε κατάλαβα πόσο πολύ τους μιλάς για εμένα.

Και καθώς καθόμουν στην κουζίνα, πίνοντας σφηνάκια με την κολλητή σου, γύρισα και της είπα:

«Με εγκρίνεις;»

Και εκείνη απάντησε:

«Είσαι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στην ζωή του αυτήν την περίοδο. Θέλω να το δώσετε μια ευκαιρία».

Κοίταξα εσένα που χόρευες ανέμελα σε κάτι ελληνικά έντεχνα μαζί με τους φίλους σου. Χαμογελούσες λες και δεν σε ένοιαζε τίποτα άλλο, παρά μόνο να βγουν σωστά εκείνα τα βήματα. Που και που με κοιτούσες και μου έσκαζες και ένα χαμόγελο φωνάζοντας «Είσαι πανέμορφη».

Και το αποφάσισα. Ήμουν σίγουρη. Σκέφτηκα «Αυτό θέλω. Πάω να το πάρω».

��ήγα στον υπολογιστή και έβαλα το αγαπημένο σου ισπανικό τραγούδι.

Και ήρθα κοντά σου.

Σε αγκάλιασα, σε φίλησα απαλά προσπαθώντας να μαζέψω όλο μου το κουράγιο μέσα από τα χείλη σου.

«Μπορώ να γίνω η κοπέλα σου;»

σου είπα, περιμένοντας μια απάντηση από αυτά τα χείλη που δεν χορταίνω να φιλάω. Από αυτά τα χείλη που τρόμαζα στην ιδέα ότι μπορούν να με ματώσουν. Αλλά δεν με ένοιαζε. Για τα δικά σου μάτια άξιζε να αδειάσει όλο μου το σώμα.

Άρχισες να δακρύζεις και με αγκάλιασες. Οι φίλοι σου μας κοιτούσαν από την απέναντι γωνία και χαιρόντουσαν.

Είμαστε μαζί.

Είμαι δικιά σου.

Θα τα καταφέρουμε.

Πόσο σε θέλω.

Τόσο ώστε να μας δώσω μια ευκαιρία. Τόσο ώστε να αποφασίσω να διαγράψω οποιοδήποτε πληγωμένο παρελθόν μου και να θέλω να γράψω το μέλλον μου μαζί σου. Ένα όμορφο μέλλον. Βασισμένο σε εσένα και σε εμένα. Σε εμάς.

Θυμάσαι;

25 Μαρτίου 2022

Καθόμαστε σε κάτι σκαλάκια στην Ροτόντα. Εσύ κλαις γιατί είδες κάτι που σου θύμισε ένα παλιό, ξεραμένο κομμάτι που σου άφησαν οι πρώην σου.

Και με κοιτάς με τα δάκρυα να τρέχουν όσο εγώ σου εξηγώ ότι ποτέ δεν θα σε πλήγωνα.

Θα προτιμούσα να πληγώσω τον εαυτό μου πριν πληγώσω έστω και λίγο εσένα.

Και δεν θα φύγω.

Μέχρι να με διώξεις εσύ.

-«Θέλω να σου πω κάτι αλλά φοβάμαι γιατί είναι νωρίς», μου λες.

-«Και εγώ το νιώθω μωρό μου…», σου λέω σφίγγοντας το χέρι σου.

-«Σε αγαπάω».

-«Και εγώ σε αγαπάω».

Καλοκαίρι 2022

Πάμε παντού μαζί.

Σε συναυλίες, σε μπαρ, σε θάλασσες, σε νέα μέρη.

6 μήνες μαζί σου και ένιωθα σαν να σε ξέρω χρόνια. Δουλεύαμε και οι δυο. Εγώ Θεσσαλονίκη, φτιάχνοντας κρέπες, εκείνες που πάντα μου έλεγες πως τις λάτρευες. Και εσύ στο χωριό σου. Είναι δύσκολη η απόσταση. Όταν σε αποχαιρέτησα γιατί θα σε ξανά έβλεπα σε δυο βδομάδες έκλαιγες. Στεναχωριόσουν επειδή δεν είχαμε ξαναπεράσει μακριά ο ένας από τον άλλον για τόσο καιρό.

Μου έγραψες και ένα ποίημα.

«Δεν έχω υπάρξει και για πολύ καιρό μακρυά σου να πούμε και την αληθεια. Και είναι ειρωνικό γιατί ζούσαμε τόσα χρόνια χωριστά . Με κάνεις να αναρωτιέμαι πως ανέπνεα παλιότερα χωρίς εσένα δίπλα μου .Όταν δεν σε βλέπω κάτι μου λείπει. Εσύ μου λείπεις βασικά. Όλο σου το είναι.»

Θυμάσαι;

«Στα χέρια σου ηρεμώ»

«Σε παρακαλώ μην φύγεις»

30 Σεπτεμβρίου 2022

Πήγες σε ένα πάρτυ μιας φίλης σου και έμεινες μέχρι τα ξημερώματα. Αυτήν η φίλη σου εμένα δεν με συμπαθεί, δεν με κάλεσε. Έτσι εγώ ήρθα στο σπίτι μιας πολύ καλής ��αι αγαπητής μου παλιάς παρέας. Και ξημερώνει η επέτειός μας. Σου στέλνω μήνυμα για να μην νομίζεις ότι το ξέχασα. Το σκεφτόμουν όλη την ώρα για την αλήθεια.

Δεν μου απάντησες στο μήνυμα.

Σε πήρα τηλέφωνο, ελπίζοντας να το ακούσεις μέσα στην βαβούρα του πάρτι.

Δεν το σήκωσες.

Γύρισα στους φίλους μου και τους είπα «Έχω ένα κακό προαίσθημα».

«Άντε ρε ‘συ, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι για μια φορά σου έχει τύχει κάτι καλό; Σταμάτα να τα υπεραναλύεις όλα στο κεφάλι σου».

Ίσως να ‘χουν δίκιο.

Αλλά γιατί δεν έχει απαντήσει;

Πού είναι;

Μήπως εγώ είμαι υπερβολική και αφήνω το μυαλό μου να πάει μονο στο χειρότερο;

Γιατί είμαι έτσι;

Το ίδιο πρωί ήρθες σπίτι μου κλαίγοντας.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Εσύ απλά έτυχε να χορεύεις.

Είχες πιει και λίγο.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Είπες ότι δεν θα το ξανά έκανες ποτέ.

Και εγώ κάθομαι βουβή. Το μυαλό πάει να σπάσει στην ιδέα ότι ακούμπησες ξένα χείλη.

Και δεν μπορώ να βγάλω την εικόνα από το κεφάλι μου.

Μα δεν το ήθελες.

Μα δεν σήμαινε τίποτα για σένα.

Ήταν καταλάθος.

Σε συγχώρεσα.

Σε πίστεψα.

Αλλά η εμπιστοσύνη μου δεν θα ήταν ποτε ξανά η ίδια.

Έκανες ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι. Εκείνους που έβριζες και κατηγορούσες για τους φόβους μου.

Έκανες ό,τι έκαναν.

Και με κατέληξαν ψυχρή.

Αλλά εγώ σε συγχώρ��σα.

Εγώ σε συγχώρεσα.

Σε συγχώρεσα.

Συγχώρεσα.

Θυμάσαι;

«Σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις. Δεν αντέχω για πολύ, σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ μην με πληγώνεις και εσύ. Σε παρακαλώ»

Χριστούγεννα 2022

Πόσο σε αγαπάω, πόσο με φοβίζει η ιδέα μακριά σου.

Λατρεύω κάθε λεπτομέρεια που μ’έχεις αφήσει να μάθω για εσένα.

Εγώ που έμαθα να τα περνάω όλα μόνη μου.

Εγώ πλέον θέλω μόνο εσένα δίπλα μου.

Οι κρίσεις πανικού μου ηρεμούν μονάχα στα χέρια σου.

Και τα δικά σου χέρια τρέμουν και εγώ τα φιλάω απαλά πάντα, κλειδώνοντάς τα μέσα στα δικά μου.

Για να σου θυμίσω.

Βλέπεις έχουμε και οι δυο προβλήματα.

Αλλά έχουμε ο ένας τον άλλον.

Και δεν θα ευχόμουν για τίποτα περισσότερο.

Αλλά γιατί το έκανες αυτό;

Θυμάσαι;

Πάσχα 2023

Δεν είμαι και πολύ καλά τελευταία. Η παλιά μου παρέα έχει έρθει εναντίον μου και έχω χάσει πολλά άτομα. Η σχολή δεν πάει ούτε αυτήν καλά.

Δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι μου. Με αγχώνει και η ιδέα του μέλλοντος. Με όλα τα άτομα που σχεδίαζα το μέλλον μου, έχουν πλέον φύγει.

Μα εσύ λατρεύεις να μιλάς για το μέλλον μας.

Έχεις σκεφτεί μέχρι και πως θα μοιάζει το σπίτι μας.

Μα εγώ φοβάμαι.

Πώς μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον μας όταν λίγο ποτό σε καταφέρνει να φιλάς ξένα χείλη;

Πως μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον με εμένα;

Είμαι ηλίθια.

Είμαι χαζή.

Δεν αξίζω τίποτα.

Δεν αξίζω την αγάπη.

Πρέπει να σε διώξω.

Δεν μπορώ, πνίγομαι.

Και όσο σκέφτομαι ότι θα τραβήξω και εσένα στον βυθό μου, δεν θέλω.

Μαλώσαμε πολύ εκείνη την μέρα.

Φωνάζαμε και εγώ έπαθα κρίση πανικού στα χέρια σου.

Μα εσύ δεν φεύγεις.

Εσύ λες πως αξίζω τα καλύτερα.

Λες ότι μ’αγαπάς πολύ. Για πάντα.

Και εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω.

Μου λες ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο.

Γιατί έχω θέματα.

Μου το βάζεις σαν όρο, τον παίρνω σαν όρκο.

Για να έχω εσένα.

Πόσο με έχεις μπερδέψει.

Θυμάσαι;

Καλοκαίρι 2023

Δεν είμαι καλά. Η ψυχολογία μου όσο πάει διαλύεται όλο και περισσότερο.

Κάθε φορά που προσπαθώ να το συζητήσω μαζί σου δεν βγάζουμε άκρη.

Εσύ λες «Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι δεν είσαι όμορφη από την στιγμή που στο λέω κάθε μέρα;».

Σου λέω «Δεν λειτουργεί έτσι».

Μου λες «Άμα είναι και εγώ να μην πιστέψω ότι μ’αγαπάς».

Τι ήταν αυτό;

Και γιατί το είπες;

Πιστεύεις ότι δεν σε αγαπάω;

Εγώ;

Εγώ που τους έδιωξα όλους για να έχω εσένα;

Εγώ που σε γνώρισα στην οικογένεια μου;

Εγώ που έκανα υπομονή γιατί εσύ δεν μεγάλωσες έτσι;

Εγώ που στα έλεγα όλα;

Εγώ που είχα μόνο εσένα;

Εγώ που δεν σε απάτησα ποτέ;

Εγώ που σε συγχώρεσα;

Εγώ δεν σε αγαπάω;

«Έχω κουραστεί να σε σηκώνω εγώ. Μάθε να σηκώνεσαι μόνη σου», μου είπες.

Και ηχεί σαν αντίλαλος στα αυτιά μου μέχρι σήμερα.

Ίσως έχεις δίκιο.

Ίσως είχα δίκιο.

Δεν πρέπει να σε τραβήξω στον βυθό μου.

Ίσως οι σχέσεις δεν είναι για εμένα.

Ίσως είμαι υπερβολικά πολύ προβληματική για κάποιον.

Ίσως ήρθε η ώρα να φύγεις και εσύ.

Όπως έκαναν όλοι.

Δεν κάνεις κάτι διαφορετικό δα.

Πρέπει να φύγεις.

Γιατί πέφτω και χάνομαι.

Και δεν θέλω να χαθείς μαζί μου.

Και εδώ που τα λέμε, τι δουλειά έχεις να μείνεις;

Να φύγεις αμέσως.

Να τα ξανά καταφέρω όλα μόνη μου.

Δεν έχω ανάγκη κανέναν σας.

Τόσα μου μάθατε, τόσα μου δώσατε, τόσο με καταστρέψατε.

Θυμάσαι;

7 Σεπτεμβρίου 2023

Βγήκαμε έξω να συζητήσουμε.

Τελείωσε η εξεταστική μου και νομίζω τα πήγα καλά.

Έχω έρθει κοντά με νέα άτομα και σχεδιάζω νέα πλάνα μαζί τους.

Και με εσένα νομίζω είμαι καλά.

Ακούς; Γίνομαι καλά!

Μαζεύω τον εαυτό μου σιγά σιγά!

Για σένα!

Για μένα!

Για ‘μας!

Ακούς αγάπη μου;

Γίνομαι καλά!

Μα εσύ θες να χωρίσουμε.

Νευριάζεις με τα νέα πλάνα που έχω κάνει με τους φίλους μου λέγοντας πως θα έπρεπε να τα έχω σχεδιάσει πρώτα μαζί σου.

Μα εσύ έχεις φίλους.

Εγώ δεν είχα φίλους.

Εσύ όλον τον καιρό ήσουν στην πόλη σου με τους δικούς σου ανθρώπους.

Εγώ δεν είχα δικούς μου ανθρώπους.

Τώρα βρίσκω και θέλω να ζήσω.

Και θέλω να είσαι συνοδοιπόρος.

Μα γιατί θυμώνεις;

��λλά έχεις δίκιο. Δεν μπορώ να σε κρατήσω άμα θες να φύγεις. Και ούτε θα το κάνω.

Σου λέω «όντως πρέπει να χωρίσουμε».

Δεν μπορώ να σε κρατήσω κοντά μου αν δεν θες να μείνεις.

Και έχω κουραστεί να παλεύω για εμάς.

Με κοιτάς και μου λες «Το λες όντως ή το λες για να με κάνεις να νιώσω καλά που συμφωνούμε;».

Με έχεις μάθει τόσο καλά.

Αλλά δεν πρέπει να μάθεις την αλήθεια.

Δεν πρέπει να μάθεις πως βάζω εσένα πάνω από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και θέλω να είσαι εσύ καλά, πριν γίνω εγώ.

Και ας είναι αυτό μακριά μου.

Μιλήσαμε για όλες τις ωραίες μας στιγμές μαζί. Τις αστείες, τις πονεμένες, τις τολμηρές, όλα όλα όλα.

Και γελούσαμε και λέγαμε πως θα το πούμε στους φίλους μας.

Ξέρετε, οι φίλοι μας αναφερόντουσαν σε εμάς ως το ιδανικό ζευγάρι.

Άλλοι λέγανε «αν χωρίσετε εσείς, δεν θα πιστεύω άλλο στην αληθινή αγάπη». Ήμασταν μαγεία.

Θυμάσαι;

Φιληθήκαμε.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Πόσο έκλαψα εκείνο το βράδυ.

Σε άφησα να φύγεις, όχι γιατί δεν σε αγάπησα ποτέ, αλλά γιατί σε αγάπησα περισσότερο από όλους.

Και ξαφνικά όλες οι υποσχέσεις που δώσαμε μοιάζουν άδειες.

Η αγάπη σου μοιάζει άδεια.

Άραγε με αγάπησες και εσύ όσο σε αγάπησα και εγώ;

Ήμουν όντως η πρώτη σου αγάπη όπως έλεγες;

Γιατί για εμένα ήσουν.

Για εμένα ήσουν τα πάντα.

Δηλαδή, είσαι τα πάντα.

Ιούλιος 2024

Πέρασαν μήνες από το τελευταίο μας φιλί. Σου έχω ήδη στείλει αμέτρητα μηνύματα παρακαλώντας σε να γυρίσεις.

Είμαι καλά.

Η σχολή μου είναι καλά.

Του χρόνου θα πάρω και πτυχίο.

Αλλά εσύ δεν νοιάζεσαι πλέον.

Εσύ είσαι σε μια νέα σχέση και δεν θες καμία επαφή μαζί μου. Έτσι λες στους φίλους σου.

Και κάθε φορά που πάω να σε πλησιάσω με διώχνεις.

Δεν έχουμε καν ο ένας τον άλλος στα κοινωνικά δίκτυα πλέον.

Σε έχω αφαιρέσει από παντού.

Και όταν στο είπα στο τηλέφωνο, τότε που έμαθα ότι έχεις αρχίσει κάτι καινούριο, με παρακάλεσες να μην το κάνω.

Μα δεν μπορώ να βλέπω εκείνη να μου κλέβει τον χορό μου μαζί σου.

«Σ’αγαπάω» μου είπες στο τηλέφωνο.

«Εγω Σ’αγαπάω περισσότερο» σου απάντησα.

«Ισχύει.»

Θυμάσαι τότε που μου είχες πει ότι ακόμα και αν παντρευόσουνα και εμφανιζόμουν εγώ, θα τα παράταγες όλα και θα έφευγες μαζί μου;

Τώρα γιατί δεν έφυγες μαζί μου;

Θυμάσαι τότε που μου υποσχέθηκες ότι θα μ’αγαπάς για πάντα;

Τώρα γιατί δεν θες να με αγαπήσεις;

Θυμάσαι όταν μου έλεγες πως μόνο εγώ σε ξέρω πραγματικά;

Πόσο καθόλου δεν σε ξέρω τελικά;

Και τελικά πόσο άξιζε η σχέση μας όταν εσύ μπήκες σε μια καινούρια μέσα σε λιγότερο από 2 μήνες αφού χωρίσαμε;

Τόσο άξιζε η αγάπη μας.

Γιατί τόσο σου πήρε να με ξεπεράσεις.

Να ξεπεράσεις το άτομο που έλεγες ότι σε έμαθε να αναπνέεις.

Να ξεχάσεις τα πάντα.

Εμένα.

Εσένα.

Εμάς.

Με έχεις αφήσει ναυαγό σε ένα ερημονήσι.

Και δεν θέλω σε καμία άλλη θάλασσα να κολυμπήσω.

Βρήκα πολλά νησιά.

Όμορφα, νέα νησιά.

Που με ��έλανε να μείνω.

Αλλά δεν ήταν σαν εσένα.

Κανένα νησί δεν είχε την παραξενιά σου, το χάδι σου, το χαμόγελο σου, το βλέμμα σου.

Κανένα νησί δεν μοιάζει με σένα.

Και εγώ σαν ναυαγός τριγυρνάω στην θάλασσα.

Ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα έρθεις να με σώσεις.

Μα δεν έρχεσαι ποτέ.

Θα ήταν ψέματα να πω ότι δεν μου λείπεις. Μου λείπεις πολύ. Και θέλω ακόμα πολύ καιρό για να μπορέσω να προχωρήσω.

Αλλά δεν είμαι θυμωμένη. Ποτέ δεν ήμουν μαζί σου.

Ούτε καν όταν έμαθα πως όταν με απάτησες, δεν ήταν ένα αθώο φιλί.

Ήταν φιλί με την πρώην σου σχέση.

Δεν σου θύμωσα ούτε όταν έμαθα πως έλεγες στους φίλους σου πόσο σου λείπει.

Ενώ σε εμένα έλεγες ότι κανένας δεν σε αγάπησε όσο εγώ.

Ποτέ δεν σου θύμωσα.

Γιατί σ’αγάπησα.

Και βασικά ακόμα Σ’αγαπάω.

Ακόμα και τώρα που πρέπει να μάθω να ζω μακριά σου.

Ακόμα και τώρα έχω το κουπόνι που μου είχες φτιάξει στο πορτοφόλι μου.

Ακόμα έχω το αγαπημένο σου μπλουζάκι.

Ακόμα έχω την μυρωδιά σου.

Και ας μη φοράω πλέον το ίδιο άρωμα.

Και έχω αλλάξει πολύ. Τόσο που δεν θα με αναγνώριζες.

Λένε ότι για να αλλάξει κάποιος, πρέπει να του συμβεί ή κάτι πολύ κακό ή κάτι πολύ καλό.

Άραγε εσύ τι ήσουν;

Γιατί όταν έφυγες, εγώ έγινα καλύτερη.

Αλλά ήθελα να είμαι καλύτερη για σένα.

Και πλέον όσο αλλάζω σου μοιάζω.

Ακούω έντεχνα και λατρεύω τα πανηγύρια.

Πηγαίνω συνέχεια σε καφετέριες και μπαρ και πάντα παίρνω Βεργίνα.

Και όταν περνάω από εκείνο το στενό, εκείνο το στενό στο Ταραντίνο, κλαίω λιγάκι.

Και όταν τρώω καρμπονάρα πάντα θυμάμαι εμάς. Ήταν το φαγητό μας.

Πώς γίνεται να μην σου λείπουν όλα αυτά;

Πώς γίνεται να μην σου λείπω εγώ;

Θυμάσαι;

Κάθε άνθρωπος που θέλει να μάθει εμένα, πρέπει να ακούει πρώτα το όνομά σου.

Τέτοιο αποτύπωμα μου έχεις αφήσει.

Και οι φίλοι μου το ξέρουν.

Και με προσέχουν.

Και τους προσέχω και εγώ.

Το όνομα σου ακούγεται συχνά στην παρέα.

Και όλοι τρέχουν να με αγκαλιάσουν κάθε φορά που τους λέω ότι σε πέτυχα.

Θυμάσαι;

Να είσαι καλά και να προσέχεις Ντενιζέλ μου. Η αγαπημένη σου λέξη στα τουρκικά, που σήμαινε όμορφη θάλασσα.

Να είσαι καλά.

Να αγαπάς τον εαυτό σου όσο Σ’αγαπώ εγώ.

Και να θυμάσαι εμάς.

Γιατί εγώ θα μας θυμάμαι.

Και να μην αγχώνεσαι για μένα, θα είμαι εντάξει.

Εσύ να είσαι καλά.

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος που έκανε λάθη.

Όπως και εγώ.

Θα σε θυμάμαι πάντοτε με χαμόγελο.

Αλλά βαθιά μέσα μου θα εύχομαι να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ.

Γιατί τώρα θα πρέπει να σε θυμάμαι για περισσότερο καιρό απ’όσο σε ξέρω.

��αι η αιωνιότητα είναι μεγάλη.

Μακάρι να την περνούσαμε μαζί.

Ίσως κατά μια έννοια να την περάσουμε.

Αφού η εικόνα σου θα βρίσκεσαι πάντα θαμμένη στις αγαπημένες μου αναμνήσεις.

Και ας ξαπλώνεις με το σώμα σου σε διαφορετικό κρεβάτι.

Δεν τα καταφέραμε μαζί.

Αλλά τα καταφέραμε ξεχωριστά.

Μόνο σε παρακαλώ, μην ξαναγυρίσεις.

Γιατί θα σε δεχτώ πίσω και δεν πρέπει.

Σε ευχαριστώ για όλες τις στιγμές.

Για όλα αυτά που μου έμαθες.

Σε ευχαριστώ για εσένα.

Τα χέρια μου πάντα θα τρέμουν άμα δεν κλειδώνουν με τα δικά σου.

Να θυμάσαι όμως πως το δικό μου σ’αγαπώ ποτέ δεν έληξε.

Και ούτε θα λήξει.

Σε αντίθεση με το δικό σου.

Γιατί, για να’μαστε ειλικρινείς.

Δεν θυμάσαι.

Και ούτε πρόκειται να θυμηθείς.

Να προσέχεις, φιλιά, και χρόνια σου πολλά.

Σ’αγαπώ, αλλά εύχομαι να μην.

Και συγγνώμη.

-11/07/2024, φανερώθηκα

[darkside-cookies]

tagged by @portokali (σε αγαπώ τα λατρεύω αυτά<3) να βάλω το repeat playlist μου στο shuffle και να σας βάλω να διαλέξετε ανάμεσα στα πρώτα 10 τραγούδια που θα βγουν

κάνω tag: @adastreia-12, @mousmoula, @xazomara, @theklaapologist, @thalassiokhtos, @mne-bolno, @purple-amaranthe, @ippokampos, @cherryjuicegf

[kaliarda]

«Η ώρα ήρθε για τα απανταχού κορίτσια απ' την Πετρούπολη να καταλάβουν το floor με ύφος πολλών καρδιναλίων και μεγάλο τουπέ και για όλους τους κάγκουρες που είναι θαμμένοι μέσα βαθεία να βγουν προς τα έξω και να μας δείξουν πώς το κάνουνε στα Δυτικά--για μια νύχτα μόνο!

Το function διοργανώνεται απ' όλο το House of Kareola που, στην πλειοψηφία του απαρτίζεται απο κορίτσια απ' τα Δυτικά, και προς τιμήν αλλά και υποστήριξη του gofund της απόλυτης Λιοσιότισσας, της ορίτζιναλ καγκούρισσας του ballroom, που λατρεύει να καβαλάει μηχανές και μηχανόβιους, της κάθε-βράδυ-μόνη-βγαίνει-Σφαίρα-και-Κοντρόλ-πηγαίνει-Luxury Kareola ♥

Mετά και πριν το function θα έχουμε dj sets, performers, shows αλλά ΚΥΡΙΩΣ θα έχουμε περηφάνια εδώ εμείς και λόγο τιμής.»

[angelica-romantica]

I was there

I saw the way he looked at me

Friends don’t look at each other like that, μπα

Με επιθυμία και λαχτάρα

Λες και σταμάτησε η ώρα

Και σε αυτή την στιγμή υπήρχε αιώνια ακόμα

Λες και ήθελε να χαρακώσει στο σώμα

Το δικό μου, μόνο εγώ να υπάρχω στο μυαλού του στρώμα

Λες ήθελε τόσο λόγια να βγουν από το στόμα

Μα άφωνος,

Because he understands in his life my gravity

Βρέθηκε μπροστά στου έρωτα τη μορφή

Ελπίζει θα το λαλεί η σιωπή

Λες και είδε το μέλλον, όλη η ζωή

Friends don’t look at each other like that

With a gaze that lingers

Like tangled in my curls he’s picturing his fingers

Like he can’t look away lest

I dissolve into the moonlight that’s best

When it dances in his eyes

Λες και φανταζόταν ότι με φιλούσε

Πως δοκιμάζω θα ήταν ότι επιθυμούσε

Μα συγκρατούσε

Αφού βασανιστικό και αφόρητο κιόλας πονούσε

For he knew if he’d kissed me, he’d never stand a chance, θα ‘λεγε

«Don’t you dare leave me, λάτρεψε με»

Περα από τον Θάνατος for this is no mortal tie, βρε άγγελε

I was there and I saw how he looked at me

Like he was seeing the love of his life, της ζωής του η μεγάλη αγάπη

Like a sun rose at midnight shining on his beautiful face, μια ευλογημένη αυγή

I suppose one did, in my eyes for he is the sun and when I behold him, my eyes hold galaxies

As he held my gaze με λαχτάρα, ανάγκη και αγάπη απαράμιλλη

Like he finally found home, και ήθελε να γυρίσει σπίτι

And dumbstruck at the mere sight of me απλά ελπίζει θα το λαλεί η σιωπή

Λες και είδε το μέλλον, η νύφη

Ίσως ήταν ένα βλέμμα με απόλυτη πίστη

Ότι ακόμα αν έφυγα θα ήμουν πάντα στη ψυχή

Αυτή που θα στοιχειώνει κάθε άλλη σχέση

Και ότι όπου και να πάω, σε εκείνον μια μέρα το κύμα θα με ξαναφέρει

Αλλιώς θα έρθει να με βρει

Because I saw the way he looked at me

Και ήταν το βλέμμα ένος άντρας που είχε ερωτευτεί

[poso-polu]

Αποφάσισα να ξεκινήσω να γράφω για σένα,

Μήπως και οι σκέψεις βγουν από μέσα μου.

Συνειδητοποιώ, πως όλα τα κομμάτια που σου έδωσα τα πήρες μαζί σου.

Αυτή η σελίδα, μάλλον θα μείνει άδεια.

[sym12]

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν

[asterosconi]

ημερολόγιο #1

Το αυτομαστίγωμα, ναι αυτό φταίει. Εικονοποιώ τις παραισθήσεις μου και μετενσαρκώνω τους δαίμονές μου στα πιο βολικά άτομα. Όλος αυτός ο πόνος, όλες οι στιγμές που ήθελα να εξαφανιστώ, να γίνω ένα μηδενικό, να βγουν τα μέσα μου έξω και να κυκλοφορώ αιμορραγώντας, σαν να πηγαίνουν χαμένα όταν βάζω τον εαυτό μου σε τέτοιες καταστάσεις. Νιώθω ότι κανένας δεν με πιστεύει όταν λέω ότι εχω πρόβλημα. Πονάει, με πονάω και δεν συγχωρώ ποτέ. Τι είναι να ξέρεις ότι είσαι ώριμος; Πού πάνε όλα όσα θάβουμε μέσα μας; Καλύτερα που δεν μπορούν να με δουν. Πόσο καλύτερα ήταν.

Ό,τι σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο, λένε. Κι εγώ συνεχίζω κάθε φορά που μαθαίνω κάτι καινούριο, να αισθάνομαι ότι κάτι πέθανε μέσα μου. Ίσως δεν έχω μάθει ακόμα να το σκοτώνω. Ίσως έχω μάθει να θάβω καλύτερα.

Όλοι πονάμε. Κανείς πιο πολύ, κάνεις πιο λίγο, δεν υπάρχει άπειρο συν ένα. Χειρίσου το, χωρίς εμένα, είπες. Αυτό είναι που φοβάμαι όμως, το χωρίς εσένα. Αγάπη είναι να μπορείς να ζήσεις και χωρίς τον άλλον. Έτσι λένε τουλάχιστον. Έχω ξεχάσει να είμαι ώριμη. Θέλει συνεχή τριβή.

-Α

[justforbooks]

Ανυπόφορη Αθήνα❗ Φέτος το καλοκαίρι έχουμε βάσιμες υποψίες και ένα σωρό λόγους να πιστεύουμε ότι η καθημερινότητά μας στο κέντρο της πόλης θα γίνεται όλο και πιο δυσβάστακτη.

Ζουν αναμεσά μας❗

Ποντίκια, κατσαρίδες, κουνούπια, μύγες και άλλα λατρεμένα είδη της αστικής πανίδας κάνουν ολοένα πιο αισθητή την παρουσία τους σε δρόμους, πλατείες και πάρκα της Αθήνας. Και δεν μιλάμε μόνο για υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου, όπου πραγματικά κάνουν πάρτι, όπως τα πέριξ της πλατείας Βάθη, το Μεταξουργείο ή κάποιοι παράδρομοι των ��ξαρχείων που έχουν πολλά χρόνια να δουν δημοτικό όχημα, αλλά και για κεντρικότατα σημεία που είναι υποτίθεται η «βιτρίνα» της πόλης, όπως ο σταθμός «Ευαγγελισμός» του μετρό και το παρακείμενο πάρκο, όπου επανειλημμένα έχουν παρατηρηθεί ποντίκια και αρουραίοι, το τουριστικότατο Μοναστηράκι, τα πέριξ της Ομόνοιας ή η πολύπαθη Πανεπιστημίου, όπου οι πρώτες ζέστες δίνουν σήμα στις κρυμμένες σε υπονόμους και φρεάτια κατσαρίδες –και πρώτα στις πλέον συμπαθείς, δηλαδή τις μεγάλες κόκκινες που πετάνε κιόλας– να βγουν για να απολαύσουν τον δικό τους «μεγάλο περίπατο».

Την αλγεινή αυτή εικόνα έρχονται να συμπληρώσουν οι πολυάριθμες πλέον μύγες κι ακόμα περισσότερο τα κουνούπια, τα οποία εξελίσσονται σε πραγματική μάστιγα: παραμονεύουν κυριολεκτικά παντού, είναι δραστήρια μέχρι και εννιά μήνες τον χρόνο, όχι μόνο τα βράδια αλλά όλο το 24ωρο, όταν οι συνθήκες τα ευνοούν.

Η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη στα αθηναϊκά πάρκα –από τον Εθνικό Κήπο, το Ζάππειο και το Πεδίο του Άρεως μέχρι το τελευταίο αλσύλλιο–, όπου, αν κάνεις το λάθος να ξαποστάσεις για λίγο σε κάποια σκιά μέρα μεσημέρι κιόλας, χωρίς να φοράς μακρύ παντελόνι ή φόρεμα, μακριές κάλτσες και μακρυμάνικη μπλούζα, θα σε κάνουν «σουρωτήρι» μέχρι να πεις κύμινο διότι, επιπλέον, κανείς αρμόδιος δεν φιλοτιμείται να προγραμματίσει έστω έναν ψεκασμό. Επειδή μου αρέσουν οι βόλτες και το άραγμα σε πάρκα τα τιμώ όπου έχω βρεθεί, από τη Μαδρίτη μέχρι τη Σιγκαπούρη, πουθενά όμως δεν θυμάμαι τόσο μεγάλο πρόβλημα με τα κουνούπια αλλά και τις σκνίπες – ευτυχώς, οι κοριοί, που πολύ έχουν προβληματίσει το προ-ολυμπιακό Παρίσι, μάλλον δεν μας προτιμάνε.

Η θεαματική αύξηση των τουριστικών αφίξεων, ο πολλαπλασιασμός των ξενοδοχείων, των καφέ και των χώρων εστίασης –πρέπει να είμαστε η πρώτη με διαφορά ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με τόσα καφέ και φαγάδικα–, άρα και του όγκου των οργανικών σκουπιδιών που προσελκύουν λογής «θηρευτές», οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής (ο θερμότερος καιρός ευνοεί τα εν λόγω παρασιτικά είδη), τα πολλά εργοτάξια, τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, η έλλειψη παιδείας, η πλημμελής καθαριότητα επίσης είναι οι κύριες αιτίες γι’ αυτή την κατάσταση που ειδικά τα καλοκαίρια προβληματίζει όχι μόνο τους Αθηναίους αλλά και τους πολυάριθμους επισκέπτες της πόλης. Το ζήτημα με τα τρωκτικά και τα ζωύφια δεν είναι, εννοείται, μόνο αισθητικό αλλά και υγιεινής, καθώς μπορεί να μεταφέρουν διάφορες ασθένειες. Και ούτε ο δήμος ούτε άλλες αρμόδιες υπηρεσίες και αρχές φαίνεται να το έχουν πάρει σοβαρά. — Θοδωρής Αντωνόπουλος

Όταν ο πεζός είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης

Έχετε παρατηρήσει πόσοι άνθρωποι περπατούν στη μέση του δρόμου στην Αθήνα; Σας φαίνεται παράξενο; Κι εμένα, μέχρι που έπιασα και τον εαυτό μου να το κάνει και αναρωτήθηκα γιατί. Στα ασήμαντα, μικρά και κακοτράχαλα αθηναϊκά πεζοδρόμια πώς να περπατήσεις; Ακόμα κι αν τα διακρίνεις πίσω από τις πυκνοπαρκαρισμένες σειρές με μηχανάκια και αυτοκίνητα, πιστεύεις ότι υπάρχει χώρος για σένα; Όχι βέβαια. Τα πεζοδρόμια ανήκουν στα μπαρ, στα εστιατόρια και, φυσικά, στα περίπτερα.  Πρώτοι, διαχρονικοί και πολύ μεγάλοι καταληψίες των πεζοδρομίων ήταν, είναι και θα συνεχίσουν να είναι τα περίπτερα. Τα οποία δεν είναι πλέον περίπτερα, είναι ολοκληρωμένα μίνι μάρκετ που πουλάνε απ’ όλα (και μέσω εφαρμογής) από τα αναρίθμητα ράφια τους και στα τουλάχιστον τρία με τέσσερα ψυγεία τους έχουν σχεδόν τα πάντα, για να μη μιλήσουμε για τα περιοδικά και τις κυριακάτικες εφημερίδες στον πεζόδρομο, τα καρότσια με τα μεταχειρισμένα βιβλία (που τα αγοράζεις χωρίς απόδειξη φυσικά), βιτρίνες με σουβενίρ και t-shirt κι ένας Θεός ξέρει τι άλλο. Άσχημα, βρόμικα και κυρίως σε μεγάλο βαθμό παράνομα, γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχει κάποιος νόμος που σε καλύπτει να έχεις τρία ψυγεία σε ένα πεζοδρόμιο. Εννοείται ότι όπου υπάρχει κατάληψη, η καθαριότητα πάει περίπατο. Υπάρχουν περίπτερα που καταλαμβάνουν, χωρίς υπερβολή, όλο τον ζωτικό χώρο ενός πεζόδρομου – πρέπει να κάνεις ένα μικρό detour για να προχωρήσεις, αλλά ποιος νοιάζεται στην Ελλάδα για τους πεζούς;

Και πάμε στα τραπεζοκαθίσματα. Είναι κακό να βγαίνουν τραπεζοκαθίσματα στον πεζόδρομο; Όχι. Έχουμε καλό καιρό όλο τον χρόνο, είναι ωραία να κάθεσαι έξω. Κακό είναι να γίνεται κατάχρηση, ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτό που γίνεται στην Αθήνα δεν περιγράφεται καν με τον όρο αυτό. Υπάρχουν σημεία στο κέντρο απ’ όπου απλώς δεν περνάς, κατεβαίνεις στον δρόμο για να συνεχίσεις, σου κάνουν παρατήρηση οι σερβιτόροι αν τολμήσεις να παραμερίσεις μια καρέκλα για περάσεις εσύ και το καρότσι με το παιδί σου. Τα βράδια η κατάσταση γίνεται πολύ χειρότερη, βγαίνουν καρέκλες και τραπέζια και τοποθετούνται στα πιο απίθανα σημεία, είναι όλο το κέντρο μια μεγάλη τραπεζαρία. Για ΑμΕΑ ας μην το συζητήσουμε καλύτερα, οι μαγαζάτορες στην Αθήνα με τη βοήθεια, όλων των δημοτικών αρχών τα τελευταία, χρόνια έχουν καταστήσει την Αθήνα αδιάβατη κυριολεκτικά, κι ας ευαγγελίζονται άλλα στις καμπάνιες τους. Δείξτε μου ένα άτομο με αναπηρία που μπορεί να κατέβει την Κολοκοτρώνη και να φτάσει στην πλατεία Αγίας Ειρήνης. Δεν υπάρχει περίπτωση. 

Και μαζί με τ�� τραπεζοκαθίσματα είναι τα διαχωριστικά παραβάν, οι σόμπες, οι ομπρέλες, οι εξαερισμοί στον δρόμο στο ύψος του πεζού, είναι τα μεγάφωνα με τη μουσική, οι καναπέδες, τα τραπεζάκια, οι ναργιλέδες ή σίσα, φωτιστικά και πάει λέγοντας. 

Φυσικά, αν ολόκληρα πεζοδρόμια είναι κατειλημμένα 24/7 με τραπεζοκαθίσματα, μην περιμένετε καθαριότητα. Τα ποτά μας θα τα απολαμβάνουμε με μπόλικη μπίχλα και αρκετούς αρουραίους που, απ’ ό,τι βλέπω, μας έκαναν και φέτος την τιμή. — Μιχάλης Μιχαήλ

«Akiroseto den aksizi» 

«Γραφείο στο Μαρούσι; Ζαμέ!» Έχω πει πολλές φορές ότι αν ποτέ χρειαστεί να εργαστώ εκτός κέντρου θα μαραζώσω, ότι δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά από την περιοχή μεταξύ Συντάγματος και Μοναστηρακίου γιατί η αλήθεια είναι πως έχω μάθει σε αυτήν, πάνε δέκα χρόνια πια που σε αυτό το σημείο ξοδεύω τις περισσότερες ώρες της μέρας μου. 

Αυτό το σημείο συνήθιζα να το αποκαλώ το «κέντρο του κόσμου», το κάνω ακόμα δηλαδή, απλώς πια με έναν αγανακτισμένο τόνο. Γιατί σε αυτό το κέντρο του κόσμου, που έχει αλλάξει πολύ από τότε που το γνώρισα, το να είσαι γηγενής είναι συνώνυμο του «ανωφελής». 

Δεν θα σταθώ στις βαλίτσες-καμπίνες που κλείνουν κάτι θεόστενα πεζοδρόμια σαν αυτό της Κολοκοτρώνη – κι εγώ έχω υπάρξει σίγουρα σε κάποια άλλη πόλη αυτή η τουρίστρια που εμποδίζει τους ντόπιους να πάνε μια ώρα αρχύτερα στη δουλειά τους γιατί κοντοστέκομαι και χαζεύω το νέο και άγνωστο σκηνικό που έχω μπροστά μου. Ούτε στο γεγονός ότι τα γραφεία των δημιουργικών ��παιδιών του κέντρου» έχουν γίνει Airbnb. Θα σταθώ στο ότι στο κέντρο του δικού μου κόσμου, αν δεν μένεις σε κάποιο από τα αμέτρητα πια ξενοδοχεία του, θα περιμένεις αρκετά για να δεχτεί να σε παραλάβει κάποιο ταξί, ακόμα και αν χρησιμοποιείς μόνο apps για να το βρεις. Την περασμένη Παρασκευή ο πρώτος οδηγός που αποδέχτηκε την κλήση μου με κάλεσε μετά από λίγο για να με ρωτήσει αν πηγαίνω προς αεροδρόμιο – αν τον καλούσα από τη Δάφνη και όχι από το Σύνταγμα, μάλλον δεν θα μου έκανε αυτή την ερώτηση. Μου ζήτησε να ψάξω για άλλον οδηγό, το έκανα. Ο δεύτερος μου έστειλε μήνυμα «pou pate». «Γκύζη», απαντάω εγώ, ενώ νιώθω ήδη ότι θα ψάξω τρίτο – δεν είπα ότι πάω παραλία, ούτε αεροδρόμιο, ούτε Πειραιά να προλάβω το τελευταίο για Ύδρα. «Akiroseto den aksizi» μου απάντησε κι έμεινα να ισιώνω το λουμπάγκο που με είχε βρει σε μια κολόνα της Βουλής μέχρι να βρεθεί ο οδηγός που θα με μετέφερε στο σπίτι που κατάφερα να βρω σχετικά κοντά στο κέντρο του κόσμου με το φθηνότερο από τα παράλογα ενοίκια. — Ζωή Παρασίδη

Μιάμιση ώρα γύρους για να βρεις θέση να παρκάρεις στη Νεάπολη

Όταν μετακόμισα σε διαμέρισμα στη Νεάπολη πριν από έξι χρόνια, στην Ιπποκράτους και στην Ασκληπιού υπήρχε αρκετός χώρος για πάρκινγκ. Το τέλος της καραντίνας και η επιστροφή των τουριστών έφερε τεράστιες αλλαγές στην περιοχή: άνοιξαν ξενοδοχεία, τα Airbnb πλήθυναν με αλματώδεις ρυθμούς, άνοιξαν πολλά νέα καφέ και μπαρ, άνοιξαν γκαλερί, η περιοχή γενικά δεν έχει καμία σχέση με την ήσυχη γειτονιά που ήταν όταν ήρθα. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι εκτοξεύθηκαν στα ύψη οι πωλήσεις αυτοκινήτων, κι αυτό δημιούργησε μια κατάσταση άνευ προηγουμένου σε ολόκληρο το κέντρο, όπου η έλλειψη πάρκινγκ φτάνει σε βαθμό απελπισίας μετά τις εννιά το βράδυ – πιο εύκολα πιάνεις τα νούμερα στο Tζόκερ. Αν σε όλα τα υπόγεια γκαράζ, που είναι γεμάτα (δεν υπάρχει θέση για μίσθωση σε ακτίνα χιλιομέτρων), και στους αμέτρητους κάθε βράδυ επισκέπτες των νέων μπαρ και καφέ (που έρχονται με τα αυτοκίνητά τους) προσθέσεις τα αυτοκίνητα των καινούργιων κατοίκων, καταλαβαίνεις εύκολα γιατί καταλήγεις να παρκάρεις πάνω σε πεζοδρόμιο ή σε στάση λεωφορείου και το πρωί μαζεύεις την κλήση ή να μη μετακινείς καθόλου το αυτοκίνητο και να κυκλοφορείς με ταξί, γιατί η φόβος του πάρκινγκ την καθημερινή γίνεται τρόμος το Σαββατοκύριακο. Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, που όλα τα μαγαζιά είναι γεμάτα, για να παρκάρεις πρέπει να «μεταναστεύσεις» ή να κάνεις γύρους για μιάμιση ώρα. Κι αν αυτά συμβαίνουν τον χειμώνα, φαντάσου τις μας περιμένει το καλοκαίρι, που ο κόσμος θα βγαίνει πιο συχνά και θα μένει έξω μέχρι πιο αργά. — Μ. Hulot

Νεάπολη - Σύνταγμα σε σαράντα λεπτά

Μια Κυριακή βράδυ ο χρόνος που χρειάζεται για να πας με αυτοκίνητο από τη Νεάπολη μέχρι το Σύνταγμα είναι περίπου 7 λεπτά, διασχίζοντας την Ιπποκράτους. Τη Δευτέρα το πρωί ο χρόνος που χρειάζεται για την ίδια ακριβώς διαδρομή είναι από εικοσιπέντε μέχρι σαράντα λεπτά, περίπου όσο να πας και να γυρίσεις με τα πόδια. Η κίνηση δεν είναι πρόβλημα μόνο του κέντρου της Αθήνας, είναι πρόβλημα της πόλης γενικά, στο κέντρο, όμως, η κατάσταση γίνεται ασφυκτική για κάποιον που πρέπει να κινηθεί με αυτοκίνητο ή, ακόμα χειρότερα, με ταξί. Γιατί είναι που είναι χάλια οι συνθήκες –στενοί δρόμοι με διπλοπαρκαρίσματα σε όλο το μήκος τους (η δεξιά πλευρά υποτίθεται ότι είναι λεωφορειόδρομος και απαγορεύεται το παρκάρισμα)–, έρχονται και τα απορριμματοφόρα πριν από τις 9 (τα Σαββατοκύριακα και μεσημέρι) για να μαζέψουν τα σκουπίδια, έρχονται και τα διώροφα τουριστικά λεωφορεία που κάνουν γύρους στους κεντρικούς δρόμους, μαζεύοντας τουρίστες, έρχονται και τα πούλμαν που παρκάρουν έξω από μουσεία και τουριστικά αξιοθέατα, έρχεται και το τουριστικό τρενάκι που συνωστίζεται στους ήδη πηγμένους δρόμους και καταλήγεις να σιχτιρίζεις τουρίστες και ανάπτυξη γιατί σου κάνουν κόλαση την καθημερινότητα. Την Ερμού ήδη τη διασχίζεις δύσκολα με τόσο κόσμο, σκέψου να έρθει και καλοκαίρι. Φαντάζομαι παντού αυτήν τη στιγμή, σε κάθε πόλη του κόσμου που δεν αντέχει τόσους επισκέπτες, κι εσύ ως τουρίστας θα τρως σιχτίρισμα. Είναι αμοιβαία τα αισθήματα. — Μ. Hulot

Αθηναϊκό, πολύμηνο fuego❗

Νιώθω πως το φετινό καλοκαίρι θα είναι ένα μεγάλο crash test για το αν θα έχουμε τη δύναμη, την υπομονή και την αντοχή να εξακολουθήσουμε να ζούμε και να δουλεύουμε μόνιμα στην Αθήνα τα επόμενα χρόνια. Οι ενδείξεις δόθηκαν από τον σχεδόν ανύπαρκτο χειμώνα και την αδιανόητη για τα δεδομένα της εποχής άνοδο της θερμοκρασίας ήδη από τον Μάρτιο. Τα 25άρια είναι καθημερινά, αν ξεχαστείς λίγο παραπάνω στον ήλιο χωρίς αντηλιακό, ακόμα και με ρούχα, εκτός παραλίας, κινδυνεύεις με εγκαύματα, η αφρικανική σκόνη μάς επισκέπτεται ολοένα συχνότερα, κάνοντας την ατμόσφαιρα αποπνικτική, άνοιξη δεν είδαμε, ούτε καν αυτό το πισωγύρισμα που παραδοσιακά ακολουθούσε τις αλκυονίδες ημέρες, και έχουμε όλοι την ψευδαίσθηση πως ��ι καλοκαιρινές διακοπές είναι σε απόσταση αναπνοής, κι ας μην έφτασε ακόμα το Πάσχα, κι ας απέχουμε τέσσερις γεμάτους μήνες από τον Αύγουστο. 

Την προηγούμενη εβδομάδα, τότε που τα μικροσωματίδια της σκόνης είχαν καλύψει όλο το Λεκανοπέδιο, ένιωσα για πρώτη φορά τρομερή δυσφορία έπειτα από μόλις ένα εικοσάλεπτο το μεσημέρι εκτός γραφείου, χωρίς να έχω ποτέ ξαναπαρουσιάσει σχετικά θέματα υγείας ή εποχικές αλλεργίες – εκείνη τη μέρα το μισό γραφείο είχε πονοκέφαλο ή άλλα σχετικά συμπτώματα.

Η κλιματική κρίση είναι δεδομένη και βέβαια δεν αντιμετωπίζεται βραχυπρόθεσμα σε προσωπικό, τοπικό ή ακόμα και εθνικό επίπεδο και για το ζήτημα της διαχείρισης του μικροκλίματος υπάρχουν στρατηγικές που μπορούν να βελτιώσουν την κατάσταση, αλλά στην πόλη μας γίνονται κατά βάση διαχρονικά κινήσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση: δέντρα που κλαδεύονται σε λάθος timing, σκόνη και έργα που δεν ολοκληρώνονται ποτέ, διαδρομές που διαθέτουν όλο και λιγότερη σκιά, μέτρα που περιορίζουν την πρόσβαση στους λιγοστούς πνεύμονες πρασίνου από φόβο για πυρκαγιές, μια Αθήνα που δεν έχει μεριμνήσει ούτε στο ελάχιστο για την πολύμηνη, παρατεταμένη ζέστη που, όπως όλα δείχνουν, θα είναι πια ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. — Αλέξανδρος Διακοσάββας

Ο θόρυβος με κάνει να αναπολώ τις μέρες του lockdown

Κατοικώ στην Αθήνα από το 2002, όταν το Κουκάκι δεν ήταν ακόμη μία από τις πιο δημοφιλείς γειτονιές. Έκτοτε η αθηναϊκή πραγματικότητα, όπως τη ζω καθημερινά, έχει αλλάξει δραματικά. Περισσότερη κίνηση, περισσότερες κατασκευές, περισσότεροι γείτονες, περισσότερη φασαρία. Για να είμαι ακριβής, η ζωή στην Αθήνα σήμερα έχει γίνει αφόρητη. Κάθε φορά που επιστρέφω από ένα ταξίδι πέφτω σε κατάθλιψη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι η καθημερινότητα στην πόλη γίνεται ολοένα πιο θορυβώδης, είτε εξαιτίας του πλήθους των τουριστών που συνωστίζονται καθημερινά τους δρόμους μαζί με τις βαλίτσες που σέρνουν αργά και βασανιστικά, αναζητώντας το Airbnb της, είτε από τον θόρυβο που προκαλούν οι συνεχείς ανακαινίσεις των διαμερισμάτων. Όπως και να ’χει οι ώρες κοινής ησυχίας στο πολύπαθο κέντρο είναι κάτι εντελώς ανεφάρμοστο.

Από τη μια ανήκω στους τυχερούς που πηγαινοέρχονται στη δουλειά τους με τα πόδια. Από την άλλη, εκεί είναι που αντιλαμβάνομαι πλήρως το μέγεθος της ηχορύπανσης, αφού, όταν φορώ τα ακουστικά, συνειδητοποιώ ότι ��υσκολεύομαι πραγματικά να ακούσω αυτό που παίζει όσο και να δυναμώνω την ένταση. Μέχρι να φτάσω στην οδό Μητροπόλεως, αλλά και στην επιστροφή, τα αυτιά μου «κακοποιούνται» από τα ατελείωτα κορναρίσματα, τις «φτιαγμένες» εξατμίσεις των δικύκλων –ειλικρινά, ποτέ δεν δεν κατάλαβα τι προσφέρει αυτή η μορφή ψυχαγωγίας–, τον οικοδομικό οργασμό, την κυκλοφοριακή συμφόρηση, τα τεράστια φορτηγά που εκφορτώνουν όλο το 24ωρο αλλά και την ατελείωτη οχλαγωγία από τις ταράτσες των ξενοδοχείων και τα υπαίθρια μπαράκια που ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ της έντασης. Και αν εργάζεσαι στο κέντρο, έχεις να αντιμετωπίσεις και κάτι άλλο που σου διαλύει το νευρικό σύστημα: τις διαφορετικές μουσικές και φωνές πλανόδιων οργανοπαιχτών που μπλέκονται η μία με την άλλη και κάθε άλλο παρά ευχαριστούν διερχόμενους ή εργαζόμενους. Λυπάμαι που το λέω, αλλά πολλές φορές αναπολώ τις μέρες του lockdown.  — Γιάννης Πανταζόπουλος

Αθήνα, ένα απέραντο εργοτάξιο

Η πολυκατοικία του ’70 δίπλα στο σπίτι μου άδειασε πριν από πέντε χρόνια. Έφυγαν οκτώ τουλάχιστον οικογένειες που έμεναν εκεί για δεκαετίες, δεκαέξι άτομα. Κάποιος αγόρασε το ακίνητο για να το μετατρέψει σε τι άλλο; Σε luxury apartments, όπως μας είπαν. Ο ιδιοκτήτης είναι ένα φάντασμα που πλανιέται με διάφορες ιδιότητες: «πλούσιος Λιβανέζος», «ένας Κινέζος», ένα «fund άγνωστης προέλευσης». Μια φτηνή golden visa δηλαδή. Οι εκπρόσωποί τους, αγενέστατοι βεζίρηδες στη θέση του βεζίρη, «επενδυτές». Οι περίοικοι, ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές «ασήμαντα ανθρωπάρια που γκρινιάζουν κατά την ανάπτυξης». Το κτίριο έχει σήμερα 14 διαμερίσματα και σε πλήρη λειτουργία φιλοξενεί 60 άτομα. Η επιβάρυνση κάθε συστήματος είναι ορατή.

Για δυο και πλέον χρόνια ο μικρός δρόμος του Θησείου μετατράπηκε σε εργοτάξιο έξι ημέρες την εβδομάδα, δέκα ώρες την ημέρα. Άπειροι κάδοι με μπάζα, καθόλου νερό να πλυθεί το χώμα, μια χημική τουαλέτα δίπλα στην εξώπορτά μου που βρομούσε απίστευτα, μπετονιέρα με τσιμέντο που έσταζε λάσπη σε όλο τον δρόμο. 

Τελικά, έγινε ένα μικρό ξενοδοχείο που δεν είναι «ξενοδοχείο» αλλά λειτουργεί ως residences, που σημαίνει ότι δεν έχει υποχρέωση να είναι «πράσινο» ή να έχει, έστω, πρόβλεψη πυρασφάλειας. 

Στην ταράτσα εγκατέστησαν πολυτελείς ντουσιέρες για να κάνουν ��τους μετά την ηλιοθεραπεία οι πελάτες. Αυτά στην Αθήνα που δεν έχει βρέξει ελάχιστα φέτος. Για να πουλήσουν το «Acropolis view» οι πελώριες εξωτερικές μονάδες εξαερισμού και κλιματισμού αιωρούνται σε απόσταση δύο μέτρων από τις βεράντες μας, χωρίς πετάσματα και χωρίς ηχομόνωση. Κύματα ζεστού και βρόμικου αέρα μάς χτυπάνε αλύπητα – θα μείνουμε κλεισμένοι μέσα, αρκεί να έρθει ο τουρισμός.

Ποιο υγιειονομικό έλεγξε, ποιος έδωσε άδεια αυτού του τύπου λειτουργίας, ποιος προέβλεψε τα πολλαπλάσια σκουπίδια που παράγονται, ποιος έλεγξε τις αποχετεύσεις, αν αντέχουν, ποιος μίλησε για οικονομία στο φως ή το νερό; Κανένας. Ο ιδιοκτήτης άφαντος ακόμα, εμφανίζεται μια μισθώτρια που δεν μπορεί να αποφασίσει για τίποτα. Συμβαίνει σε όλη τη γειτονιά, στις «παράλυτες» πολυκατοικίες δεν μπορούν να πάρουν παίρνουν καμία απόφαση γιατί υπάρχουν τα φαντάσματα-επενδυτές. Αν έχεις τρέλα, χρήματα, υπομονή και μια ελάχιστη ελπίδα ξεκινάς ασφαλιστικά για την υγεία σου αρχικά. Αν κάποτε τα κερδίσεις, έχεις κάνει ένα μικρό βήμα για το σπίτι σου, τη γειτονιά σου, την πόλη σου, πριν πουλήσεις και φύγεις κι εσύ οριστικά. — Αργυρώ Μποζώνη

Όταν ένα κλιματιστικό μπορεί να σου διαλύσει την ησυχία

Είμαι περήφανος για το μπαλκόνι μου. Ρίχνω πολλή δουλειά που γίνεται αρκετά απαιτητική από τα τέλη Φλεβάρη, για να μετατραπεί σε κήπο. Στόχος είναι να γίνει ένα μέρος για να κάθεται κανείς ανάμεσα σε πρασινάδες νωρίς το πρωί και το βράδυ, και κάπως να ηρεμεί σε αυτήν την πόλη που μετατρέπεται αργά και σταθερά σε κάτι πολύ δύσκολο. 

Τα τελευταία χρόνια οι κόποι μου πάνε στράφι. Δυστυχώς, στην απέναντι πολυκατοικία υπάρχει καθημερινά μια συμφωνία από κλιματιστικά που δεν σε αφήνουν να κάτσεις στο μπαλκόνι, εκτός κι αν φοράς ακουστικά. Και δεν είναι μόνο τα υπερσύγχρονα κλιματιστικά-γίγαντες των καταστημάτων στο ισόγειο (αυτά, πες, σταματούν μια λογική ώρα), είναι και το κλιματιστικό-αντίκα του πρώτου που από μόνο του αρκεί να σε κάνει να θες να μετακομίσεις. Τα θυμάστε αυτά τα κλιματιστικά; Τα παλιά; Με την τρύπα στον τοίχο και το μεταλλικό κουτί; Ε, ένα τέτοιο που ανάβει καθημερινά 6-10 το βράδυ έχει καταστρέψει τις βραδιές μας. Αργόσυρτος, σταθερός, δυνατός ήχος, κάτι μεταξύ απαλής δεντροκοπτικής μηχανής, κομπρεσέρ και φυσούνας κήπου απ’ αυτές που σπρώχνουν τα φύλλα. Με ένα τέτοιο κονσέρτο κάθε βράδυ και μερικά πρωινά καύσωνα κλεινόμαστε μέσα και βάζουμε κι εμείς τα δικά μας κλιματιστικά, ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται και ο κήπος μένει μόνο να τον βλέπουν τα πουλιά και οι απέναντι.

Στην άλλη μεριά του σπιτιού έχεις τον ακάλυπτο. Παλιά διαλέγαμε τα δωμάτια που κοιτούν στον ακάλυπτο για να κοιμόμαστε, γιατί ήταν πιο ήσυχα. Θυμάμαι ότι το μόνο μου παράπονο με τον ακάλυπτο ήταν οι καθημερινές συνομιλίες μιας κυρίας με την κόρη της στις 7 το πρωί («σού είπα δεν κάνει για σένα, αλλά δεν με άκουσες ποτέ σου, γι’ αυτό τώρα υποφέρεις»), τώρα δυστυχώς τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Γίναν πολλές οι ομιλίες, οι φωνές, οι καβγάδες, τα αυτοσχέδια πάρτι των Airbnb ενοικιαστών και, πάνω απ’ όλα αυτά, σαν το τέλεια εφιαλτικό ��ουσικό χαλί, κι άλλα κλιματιστικά, πολλά μικρά και μεγάλα, παλιά και νέα. Απελπισία. 

Στο κέντρο μένω, δεν έχω απαιτήσεις προαστίου. Ξέρω ότι στο κέντρο υπάρχει μια κινητικότητα. Απλώς, καμιά φορά (πολλές φορές δηλαδή) δεν δίνει κανείς δεκάρα, και γιατί να δώσει, αφού, εδώ, στην Αθήνα κανείς δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Κι έτσι, κάτι τα κλιματιστικά, ο ασταμάτητος θόρυβος, οι μεθυσμένοι που σταματούν το αυτοκίνητο 5 το χάραμα και χορεύουν στη μέση του δρόμου, οι πυροβολισμοί (ναι, ναι, δίπλα ήμουν) και πολλά ακόμα που δεν θυμίζουν γειτονιά, ίσως φύγουμε κι εμείς από την Αθήνα που με τίποτα δεν είναι το νέο Βερολίνο, αλλά είναι σίγουρα το νέο Κάιρο. — Μιχάλης Μιχαήλ

Βρόμικη πόλη

Από τις πιο δυσάρεστες εμπειρίες αυτήν την εποχή, περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, είναι όταν μυρωδιές της άνοιξης καλύπτονται από την έντονη οσμή των σκουπιδιών. Δεν είναι προσωπικό αφήγημα· είναι μια κοινή, θλιβερή διαπίστωση όλων όσοι κινούνται στους δρόμους της πόλης. Στα Εξάρχεια, σε περιοχές γύρω από την Ομόνοια, στα στενά κοντά στην πλατεία Βάθη, ακόμη και σε δρόμους γύρω από του Ψυρρή έχει κανείς την αίσθηση ότι οι κάδοι δεν αδειάζουν ποτέ...

Είμαστε πια πολύ περισσότεροι λόγω της απίστευτης τουριστικής κίνησης και όλοι μαζί δημιουργούμε περισσότερα σκουπίδια. Οι υπηρεσίες καθαριότητας του δήμου βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πρωτόφαντο όγκο σκουπιδιών που δημιουργούνται από τις ορδές τουριστών στο κέντρο της πόλης. Έναν όγκο που ολοένα αυξάνεται από τα νέα μπαρ που ξεφυτρώνουν καθημερινά, τα εκατοντάδες άλλοτε εγκαταλελειμμένα κτίρια που μετατρέπονται σε ξενοδοχεία και οργανωμένα μαζικά καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης. Οι τουρίστες που μπαινοβγαίνουν σε αυτά ρίχνουν τα σκουπίδια τους όποια ώρα της ημέρας, χωρίς να υπολογίζουν τις ώρες που περνάνε τα απορριμματοφόρα του δήμου, τα οποία κάθε φορά θα πρέπει να ξεφορτώσουν ξέχειλους κάδους, ��ι οποίοι ξαναγεμίζουν σε χρόνο dt. 

Από τα Εξάρχεια τα απορριμματοφόρα περνάνε καθημερινά 3 φορές, από την Ομόνοια 4, από το Σύνταγμα και το εμπορικό τρίγωνο ο δήμος κάνει 12 δρομολόγια. Κι όμως, και πάλι υπάρχουν σκουπίδια. Ακόμα και οι βυθιζόμενοι κάδοι που έχουν τοποθετηθεί σε διάφορα σημεία της πόλης, λύνοντας την οπτική όχληση και απελευθερώνοντας δημόσιο χώρο, δεν απάλλαξαν σε αρκετές περιπτώσεις τους περαστικούς από τις δυσάρεστες οσμές. Όσοι υφίστανται τη δυσάρεστη εμπειρία καθημερινά πιστεύουν ότι ο χώρος μετά το μάζεμα δεν καθαρίζεται.  

Μαθαίνουμε ότι γίνεται μια προσπάθεια συνεννόησης του δήμου Αθηναίων με τους επιχειρηματίες της εστίασης, τους ξενοδόχους και τους καταστηματάρχες να βγάζουν συγκεκριμένες ώρες τα σκουπίδια τους και συγκεκριμένες ώρες να γίνεται η αποκομιδή. Η πρόκληση της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι μεγάλη, ειδικά τους επόμενους μήνες που η πόλη θα βουλιάξει από επισκέπτες και η ζέστη θα είναι πιο έντονη. Μας περιμένουν, άραγε, καλύτερες ή χειρότερες μέρες; — Ντίνα Καράτζιου

«Δεν χωράω, ας περιμένω το επόμενο»

Κάνω την ίδια διαδρομή για το γραφείο καθημερινά εδώ και πάνω από μία δεκαετία. Κόκκινη γραμμή του μετρό από τα νότια προς το Σύνταγμα. Ενδεικτικό στοιχείο τόσο της τουριστικής έκρηξης όσο και του αθηναϊκού gentrification θεωρώ πως είναι το εξής: μέχρι πρι�� από μερικά χρόνια η επιβίβαση-αποβίβαση των τουριστών περιοριζόταν αποκλειστικά και μόνο στις δύο στάσεις Σύνταγμα - Ακρόπολη. Σταδιακά άρχισε να εκτείνεται προς τα πίσω, προς το Φιξ (Κουκάκι) αρχικά και προς τον Νέο Κόσμο. Πλέον συναντώ καθημερινά τουρίστες που επιβιβάζονται από τον σταθμό του Αγίου Ιωάννη, ακόμα και από τη Δάφνη, παρότι έχω την τύχη συνήθως να μη χρειάζεται να χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς τις ώρες αιχμής. Το καλοκαίρι φέτος προβλέπεται μακρύ, θερμό και ανυπόφορο για να ζεις και να εργάζεσαι στο κέντρο της Αθήνας, και το μετρό, παρότι για χρόνια εξυπηρετούσε πραγματικά κατά τη διάρκεια των θερινών μηνών, τείνει πλέον να εξελιχθεί σε μια δυσάρεστη καθημερινή ρουτίνα που γίνεται ακόμα πιο προβληματική αυτή την περίοδο. 

Καταρχάς, όσο καλοκαιριάζει, απλώς προσεύχεσαι ο επόμενος συρμός να είναι κάποιος από τους κλιματιζόμενους δεύτερης ή τρίτης γενιάς, γιατί οι πορτοκαλί παλαιότεροι πρώτης γενιάς δεν κλιματίζονται. Η ζέστη που επικρατεί στις αποβάθρες γίνεται όλο και πιο αποπνικτική και συχνότατα πλέον παρατηρείται το φαινόμενο στον σταθμό του Συντάγματος, ακόμα και σε ώρες μη αιχμής, να μην μπορείς καν να πλησιάσεις τον συρμό από τον συνωστισμό. ��α μου πεις, ο συνωστισμός στο μετρό είναι χαρακτηριστικό κάθε μεγαλούπολης, δεν γίναμε δα και Κίνα, και θα σου απαντήσω πως συμφωνώ, με τη βασική διαφορά πως στις μεγαλουπόλεις, τις ώρες αιχμής, τα δρομολόγια περνούν σταθερά ανά 1-2 λεπτά. Το εφιαλτικό, άκρως αγοραφοβικό σκηνικό τού να είναι ήδη γεμάτη η αποβάθρα και το επόμενο δρομολόγιο να έρχεται ανά 5, 6 ή 8 λεπτά είναι πλέον συχνότατο φαινόμενο και αν αναλογιστούμε την επίσης φοβερή πρωτοτυπία των αραιότερων καλοκαιρινών (αυγουστιάτικων;) δρομολογίων, που μάλλον υπολογίζουν σε μια άδεια Αθήνα όπως εκείνη που βλέπαμε στους Απέναντι του Πανουσόπουλου ή στον Δεκαπενταύγουστο του Γιάνναρη και αρνούνται να προσαρμοστούν στην όλο-τον-χρόνο-γεμάτη-και-τουριστική Αθήνα 2.0, η χρήση των ΜΜΜ θα είναι φέτος καθημερινή άσκηση υπομονής και ψυχραιμίας. Χαλασμένες πόρτες, κυλιόμενες και ασανσέρ που δεν λειτουργούν και μια όψη όλο και πιο ρυπαρή εντείνουν το πρόβλημα, ωστόσο το αττικό μετρό (τουλάχιστον οι γραμμές 2 και 3) εξακολουθεί να αποτελεί την πιο φιλική και αξιόπιστη λύση μετακίνησης – στα τρόλεϊ και λεωφορεία η κατάσταση, εξαιτίας όλων των παραπάνω και κυρίως της έλλειψης στοιχειώδους έστω αξιοπιστίας όσον αφορά τις συχνότητες των δρομολογίων, είναι σαφώς τρισχειρότερη. — Αλέξανδρος Διακοσάββας

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[xehasmenesithakes]

Ρε σύ χάρη μιας και εδώ τα λέμε όλα όσες κοπέλες ξέρουν να μου πουν οι τριχουλες που είναι σαν χνούδι ανάμεσα από το στήθος πως φεύγουν ή αν τις πειράξεις μπορεί να βγουν περισσότερες ;

:)

[aretis]

Ελπίζω ο Μάης να μας φέρει εστω λίγα χαμόγελα και κάποια καλά νέα, να μοιράσει απλόχερα ελπίδες και υγεία σε όλο τον κόσμο και να βοηθήσει τα όνειρα να βγουν αληθινά...Έχουμε όλοι μας ανάγκη να πιστεύουμε και να ελπίζουμε.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΔΩ... ΕΚΕΙ...ΠΑΝΤΟΥ...🧡...

ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ.

I hope May brings us a few smiles and some good news, generously shares hopes and health around the world and helps dreams come true... We all need to believe and hope.

GOOD MORNING HERE... THERE... EVERYWHERE...🧡...

AND HAVE A GOOD MONTH.

[dark-soul-fullofscars]

Κάποια πράγματα θα μείνουν για πάντα ανεκπληρωτα, δεν είναι να γίνουν κ αν γίνουν δεν είναι για να βγουν.

Ας το αποδεχτούμε όλοι -μαζί και γω- να πάμε παρακάτω!

[daimewdis]

Ημέρα Τετάρτη 12/7, 6:56 random, χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή και όχι. Λογικά δεν έχω κοιμηθεί, καθώς ξημέρωσε. Το μόνο πράγμα που πρέπει να προσέχω είναι οι λέξεις που έχουν όριο, όχι τα ορθογραφικά. Τίποτα και σήμερα. Δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος, ενώ η αδιαφορία μου καλά κρατεί. Κάποιες φορές πρέπει να σπάω κομμάτια ώστε να βγουν, όπως φοβίες, ανασφάλεια, συναισθήματα που η θλίψη επιπλέει, και ας μην φαίνεται πάντα, λες και ‘χει “συννεφιά” (δεν μου ερχόταν η λέξη που ήθελα και ο Μπάμπης είναι απών). Τα ‘χω βαρεθεί όλα. Αυτούς, αυτοί, και μένα. Μήνες τώρα. Και ενώ έχω τόσα να κάνω, τόσα πράγματα, στόχους, μένουν στην εκκρεμότητα. Μοιάζω σαν έφηβο παιδί, που όλα τα ‘ χει σιχαθεί. Και ίσως να ψάχνει κάτι να ξανά νιώσει. Γελάω. Δεν ξέρω. Κάποτε δεν με ένοιαζε ο χρόνος, μα όσο μεγαλώνεις, σε νοιάζει, να τρέξεις, να αντέξεις, να είσαι προσεκτικός, να προλάβεις πριν σε φάνε, να τους φας. Έχει ηρεμία, επιλογή. Γιατί είμαι απών, όταν δεν θα είμαι θα’ χει φασαρία. Η βρομιά του κόσμου δεν συγκρίνεται με τα σκουπίδια, αλλά γίνεται συνεχή ανακύκλωση και αναπαράγεται. Όταν αρχίζω να γράφω, δεν ξέρω για τι να γράψω, ή για να είμαι ειλικρινής, όλα υπάρχουν. Από την πιο μαλακία, ως το πιο σοβαρό. Απ’ το πιο συναισθηματικό έως το πιο χυδαίο. Δεν σ’αρέσει να είναι γραμμένα, αλλά δεν σε χαλάει να τα κάνεις. Πάλι γελάω. Όμως τίποτα απ’ όσα λέω δεν με απασχολούν. Είναι σημαντικό και πολύτιμο να έχεις χέρια που σε κρατάνε, και μάτια να σε κοιτάνε.

Δεν ξέρω τι περιμένεις από εμένα, εγώ θα συνεχίσω να είμαι ο χειρότερος. Θα συνεχίσω να κάνω ό,τι γουστάρω. Χωρίς φόβο μην χάσω κάτι, κάπως έτσι ξεκίνησα. Δεν είχα τίποτα να χάσω. Εξακολουθώ το ίδιο, μόνο που έχω χάσει εμένα. Την καύλα μου, την δύναμη μου, την αντοχή. Και θέληση.

Το ότι δεν μ’αρέσω σε μένα. Αυτό μου φταίει. Και δεν ξέρω πότε και αν θα το φτιάξω ώστε να καλυτερέψει η κατάσταση στα βήματα μου.

Είναι ωραίο να αρέσεις, μα δεν με απασχολεί αν δεν μ’αρέσω σε μένα.

Λυπάμαι γιατί ενώ με ξέρω, με έχω παρατήσει. Και οι λύσεις δεν με καλύπτουν, δεν είναι λύσεις, είναι στιγμιαία. Πάντα έψαχνα κάτι να κρατήσει ή αν ήταν τόσο καλό, ώστε χαλάλι να ξοδέψω ώστε να το ζήσω.

Πήγε 7:23 και τίποτα.

-Δαιμεώδης

[h-polh-kaigetai]

αμα κανουμε οαιδια μαζι θα βγουν με ροζ μαλλια;;;

Είσαι ηλίθια, άμα κάνουμε παιδιά θα βγούνε καθυστερημένα