#zrozumieniesiebie

[instantangelsweets]

Mój dualizm i dlaczego oceniamy innych

Człowiek jest istotą dualistyczną, to naturalne (bynajmniej w moim rozumieniu świata). Moja istota składa się z dwóch odmiennych „wartości”, jedna pragnie być delikatna, pobożna, wręcz idealna; druga natomiast chce się wszystkiemu przeciwstawić, zamienić mnie w kamień którego nic nie złamie i nic nie zrani. Ta pierwsza pragnie także uznania, zauważenia, bardzo łatwo ją zranić nie dostarczając jej odpowiedniej uwagi, druga natomiast w takiej sytuacji się obraża. Nie potrafię znaleźć między nimi złotego środka, chwieję się między jedną, a drugą nie wiedząc co zrobić.

Aktualnie kiedy ta delikatna próbuje „wyjść na prowadzenie” ta druga ją blokuje, nie pozwala się złamać. Być może moja wewnętrzna „blokada” jest skutkiem nadmiaru negatywnych doświadczeń. Niepokoi mnie jednak fakt, że włącza się ona bez mojej kontroli, nie potrafię z tego wyjść. A przecież to moje ciało, mój umysł, powinnam mieć nad nim kontrolę, jednak podświadomość nie chce dopuścić do zranienia, a może to ja i mój strach. Może po prostu boję się co się stanie kiedy zostanę bez tej ochrony, bez mojej skorupki.

Nawet kiedy wydaje mi się, że udaje mi się z tego wyjść, mam wrażenie, że nie poradzę sobie w świecie bez mojej maski. Bez sprawiania wrażenia dumnej i wszystko oganiającej, ludzie automatycznie wywołują we mnie taką reakcję, reakcję obronną. A przecież nie ma nic złego w nieogarnianiu świata, wielu uznało by to nawet za całkiem urocze, jednak problem tkwi głębiej. Boję się, że wyjdę na dziwną, kiedy czegoś nie rozumiem, nie potrafię zaczynam się denerwować, a wtedy zachowuję się dziwnie. Jednak co to znaczy „dziwnie”, jest to po prostu zachowanie przez które osoba „odstaje” od reszty społeczeństwa, np. zachowania nerwowe ale przecież nerwy to coś normalnego… Dlaczego więc jest to dziwne? Bo wszyscy (a z pewnością większość) nosimy maski, chcemy czuć się lepsi od innych, zachowywać „zimną krew”. Jest to jak najbardziej przydatne ale może po prostu przestańmy zgrywać zimne suki, zacznijmy być empatyczni i starajmy się zrozumieć innych. Każdy ma prawo się zdenerwować czy zestresować, każdemu ma prawo coś nie wyjść w życiu. Przestańmy budować swoją wartość przez poniżanie lub ocenianie innych, a sami poczujemy się o wiele swobodniej. Ale czy jest to możliwe w naszej rzeczywistości? W świecie w którym co chwilę (nie zawsze świadomie) się do kogoś porównujemy i jesteśmy porównywani?

(Co do reakcji obronnej)

Czy to już choroba psychiczna? Jakieś zaburzenie? Czy powinnam się z tym do kogoś zgłosić? Wtedy musiałabym opowiedzieć wszystko, a są rzeczy o których wie tylko jedna bliska mi osoba z którą nawet nie mogę teraz normalnie porozmawiać. Zostaje mi więc tylko wiara i filozofia ale czy to wystarczy? Czy potrafię wrócić, ogarnąć wszystko i zacząć od nowa z czystą kartą?

Oczywiście, że potrafię, problem jest w moim chceniu i nie chceniu. Chcę czegoś, pragnę tego z całego serca ale mi się nie chce, nie potrafię się zmobilizować do tak ważnych w moim życiu zmian, do tak bardzo potrzebnych. Bez nich nie ruszę do przodu, będę tkwiła w martwym punkcie.

[studentkadramaterapiilondyn]

Ponoć 40-tka to czas przełomu. Nie wiem. Może. A może tak jest tylko w naszym społeczeństwie? Przecież nie wszyscy majà szansę żyć na tyle długo by doświadczyć przełomu… lub kilku przełomów. Rzecz jednak w tym by żyć zgodnie z prawdà, ale co nià jest? Co jest prawdà? Co jest Twojà prawdà? #prawda #mojaprawda #poszukiwanieprawdy #poszukiwaniesiebie #rozwòjosobisty #współczucie #zrozumieniesiebie #StudentkaDramaterapiiLondyn #dramaterapeutkamonika #studiujędramaterapię #psychoterapiazduszą #arteterapia https://www.instagram.com/p/CQJPtEGjWjW/?utm_medium=tumblr