#yorgun olunca biraz kısa kesmiştim cümleler oradan oraya atlıyor sanki :ı

[beyazmantoluu]

Buraya anlatacak çok şey biriktirdim. Fakat fark ettim ki insan "yaşarken" bir şeyler anlatmaya vakit bulamıyor ya da bu isteği duymuyor. En azından benim böyleymiş. Yine de bunları ay sonu yazmayı düşünüyorum eğer üşenmezsem. Çünkü bunları ilerde okumaya ihtiyacım var.

Fakat bugünün bir istisnası var.. Çok duygusalım ve bunları dökmem gerekiyor. İçim içime sığmıyor. Beyhan Budak'ı dinlemeyi çok seviyorum. Bugün söyleşisi vardı. Dinlerken bir noktada nasıl bir yerdeyim, şu an napıyorumu sorgulamaya başladım. Buraya çok önceden bir yazı yazmıştım. Bir yılımı iki yıl geçirmiş gibi yaşayacağım diyordum. Bunu yapıyorum. Söyleşi sırasında bu zihnimde yankılandı. Neyin hayalini kurduysam, geçte olsa, yaşıyorum. Şu an buradayım. İstediğim bölümü okuyorum ve alanımda başarılı bir ismi dinliyorum. Yaşıyorum. Herkesin dinlerken güldüğü bir yerde benim gözlerim dolmuştu. O an biri fark edip sorsa saatlerce ağlayabilirdim. Ki ben ağlamasını hep tutan, bastıran biriyim. (bastırmadan ağlamayı da öğreneceğim bir gün..) Kimse fark etmedi ben de çabuk toparladım kendimi.

2.30 saat imza sırası bekledim. Çok sevdiğim biri dahi olsa imza için beklemezdim. İtiraf etmem gerekirse Beyhan Budak'ı da beklemezdim sanırım. Benim orada beklediğim kendimdim. Sıra geldiğinde çok heyecanlandım. Hayat nasıl gidiyor sorusunu yanlış anlayıp "psikoloji okuyorum" dedim :ı o kadar sesli güldü ki. Normalde olsa kendimi çok kötü hisseder kendi kendime uğraşır dururdum kesin. Fakat hiç öyle olmadı hatta çok güldüm. Sanırım hep bu soruyu beklemişim :ı

Yazdığı ise kalbimi o kadar hızlandırdı ki.. Yolda yürürken içim kıpır kıpırdı ve bir an farkında olmadan sekerek yürüdüm. Ayaklarım çok ağrıyordu ama böyle sekerek daha çook yürüyebilirdim.

Hiçbir şeyi ertelemeden "yaşamak" istiyorum.