#xardín

[zsorosebudphoto]

Muíño do Xardín, Penelas, Teo, 21-05-23

[manoelt-finisterrae]

sombra de vento

froitos de ser os que non contan e canto gozarás da sombra así! o centro delicioso do presente o teu mar esta mañá de brotes alimentar e recoller o desexo

orballo e solpor breve momento dende o xardín do mar responde camelos e onda de area humidade e A

© Manoel T, 2024

[carloskaplan]

Detalle de O xardín das delicias, do Bosco

[abdcot]

Xardín das pedras que falan, Santiago de Compostela

Garden of talking stones, Santiago de Compostela

[fortunetellersdilettante]

Conseguiu un neno de volta a casa en Michigan E ten gusto como Jack cando son bico' Entón díxenlle que nunca me gustou moito aos seus amigos. Agora xa se foi, e el é chamado de novo unha puta Hai un tipo que vive no estado do xardín E díxome que o faríamos "til nos graduamos. Entón díxenlle que a música valería a espera Pero quéreme na cociña cun prato de cea Creo, creo, creo, creo que Que pretendemos ser Pero celos, celos, celos, celos Obtén o mellor de min Mire, non me refiro a frustrar, pero eu Comete sempre os mesmos erros, si Cometer sempre os mesmos erros "causa

Mal amor (ooh-ooh) Pero non me podes culpar do tryin' Xa sabes que eu diría lyin' Ti eras o único (ooh-ooh) Iso finalmente podería arranxarme Mira' a miña historia Estou mal en prometer Ten unha rapaza cos ollos de California E pensei que realmente podería ser a desta vez Pero nunca tiven a oportunidade de facela miña Porque namorouse de pequenas liñas brancas delgadas Rapaza de Londres con

pire ena agori pisso sto spiti sto michigan kai echei geusi shan ton tzak otan ton philao etc the eipa what pote den mou aresan pragmatic oi filoi the tora echei fygei, kai mé apokalei skila xana yparchei enas types pou zei steni politeia the kipou kai mou eipe what t ta cataferume mechri na apofitisoume. etc the eipa what iii muzik t aksize tin anamoni allow mé thelei steni kouzina mé ena piato pisteyo, pisteyo, pisteyo, pisteyo what imaste grafto na imaste allow zilia, zilia, zilia, zilia apoktiste ton kalytero eayto mou koita, den thelo na apogoitefso, allow ego panta na canete ta idia lathi, nai panta na canete ta idia lathi »aetia eimai kakos steni agapi (ooh-ooh) allow den mporeis na mé katigoriseis pou prospathisa» xeris what t elega psemata isoun its (ooh-ooh) auto t mporouse telika na mé diorthoses kitazontas tin istoria mou eimai kakos sto na yposchomai pire ena koritsi mé matia steni california kai skeftika what t mporouse pragmatic na einai auti to phora allow pote den eicha tin eucaeria na tin kano diki mou epeidi eroteytike mikres leptes leukes grammes londrese koritsi mé

mishiganaman ghare pacho ek chokro malyo ane jyaare hu tene chumban karun chu tyare teno svad jack jevo che tethi men tene kahu ke mane tena mitro kyarey gamata nathi have te chalyo gayo che, ane tene mane farithi kutari bolavyo che tya ek vyakti che jay bagicani sthitiman rahe che ane tene mane kahu ke jya sudhi aapde snatak nahin thai tya sudhi aapde tene banavishun. tethi men tene kahu ke sangeet rah jova yogy rehse parantu te mane rasodaman dinner plate sathe icche che hu manun chu, hu manun chu, hu manun chu, hu manun chu ke aapde banva mate j banya chie parantu irshya, irshya, irshya, irshya, irshya maru shreshth melavo zuo, maro kahevano earth nirash karvano nathi, pan hu hamesa ekani ek j bhulo karo, ha hamesa ekani ek bhulo 'karan' karo hu premma kharab chu (oh-oh) parantu tame prayas karva mate mane doshi theravi shakta nathi' tun jane che ke hu aevu kahto hoish ke hu aavu kahto hoish' tame j hata (oh-oh) te akhare mane theek kari shake che mara itihas taraf juo hu vahan apavaman kharab chu keliphorniyani ankhovali chhokri mali ane men vicharyu ke te kharekhar a vakhate ek hoi shake che parantu mane kyarey tene mari banavavani tak mali nathi karan ke te thodi patali safed rekhao sathe premma padi gai hati landanani chhokri satheમિશિગનમાં ઘરે પાછો એક છોકરો મળ્યો અને જ્યારે હું તેને ચુંબન કરું છું ત્યારે તેનો સ્વાદ જેક જેવો છે તેથી મેં તેને કહ્યું કે મને તેના મિત્રો ક્યારેય ગમતા નથી હવે તે ચાલ્યો ગયો છે, અને તેણે મને ફરીથી કૂતરી બો��ાવ્યો છે ત્યાં એક વ્યક્તિ છે જે બગીચાની સ્થિતિમાં રહે છે અને તેણે મને કહ્યું કે જ્યાં સુધી આપણે સ્નાતક નહીં થઈએ ત્યાં સુધી આપણે તેને બનાવીશું. તેથી મેં તેને કહ્યું કે સંગીત રાહ જોવા યોગ્ય રહેશે પરંતુ તે મને રસોડામાં ડિનર પ્લેટ સાથે ઇચ્છે છે હું માનું છું, હું માનું છું, હું માનું છું, હું માનું છું કે આપણે બનવા માટે જ બન્યા છીએ પરંતુ ઈર્ષ્યા, ઈર્ષ્યા, ઈર્ષ્યા, ઈર્ષ્યા, ઈર્ષ્યા મારું શ્રેષ્ઠ મેળવો જુઓ, મારો કહેવાનો અર્થ નિરાશ કરવાનો નથી, પણ હું હંમેશા એકની એક જ ભૂલો કરો, હા હંમેશા એકની એક ભૂલો 'કારણ' કરો હું પ્રેમમાં ખરાબ છું (ઓહ-ઓહ) પરંતુ તમે પ્રયાસ કરવા માટે મને દોષી ઠેરવી શકતા નથી' તું જાણે છે કે હું એવું કહેતો હોઈશ કે હું આવું કહેતો હોઈશ' તમે જ હતા (ઓહ-ઓહ) તે આખરે મને ઠીક કરી શકે છે મારા ઇતિહાસ તરફ જુઓ હું વચન આપવામાં ખરાબ છું કેલિફોર્નિયાની આંખોવાળી છોકરી મળી અને મેં વિચાર્યું કે તે ખરેખર આ વખતે એક હોઈ શકે છે પરંતુ મને ક્યારેય તેને મારી બનાવવાની તક મળી નથી કારણ કે તે થોડી પાતળી સફેદ રેખાઓ સાથે પ્રેમમાં પડી ગઈ હતી લંડનની છોકરી સાથે

Πήρε ένα αγόρι πίσω στο σπίτι στο Μίσιγκαν Και έχει γεύση σαν τον Τζακ όταν τον φιλάω Έτσι του είπα ότι ποτέ δεν μου άρεσαν πραγματικά οι φίλοι του Τώρα έχει φύγει, και με αποκαλεί σκύλα ξανά Υπάρχει ένας τύπος που ζει στην πολιτεία του κήπου Και μου είπε ότι θα τα καταφέρουμε μέχρι να αποφοιτήσουμε. Έτσι του είπα ότι η μουσική θα άξιζε την αναμονή Αλλά με θέλει στην κουζίνα με ένα πιάτο Πιστεύω, πιστεύω, πιστεύω, πιστεύω Ότι είμαστε γραφτό να είμαστε Αλλά ζήλια, ζήλια, ζήλια, ζήλια Αποκτήστε τον καλύτερο εαυτό μου Κοίτα, δεν θέλω να απογοητεύσω, αλλά εγώ Πάντα να κάνετε τα ίδια λάθη, ναι Πάντα να κάνετε τα ίδια λάθη »αιτία Είμαι κακός στην αγάπη (ooh-ooh) Αλλά δεν μπορείς να με κατηγορήσεις που προσπάθησα» Ξέρεις ότι θα έλεγα ψέματα Ήσουν αυτός (ooh-ooh) Αυτό θα μπορούσε τελικά να με διορθώσει Κοιτάζοντας την ιστορία μου Είμαι κακός στο να υπόσχομαι Πήρε ένα κορίτσι με μάτια στην Καλιφόρνια Και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε πραγματικά να είναι αυτή τη φορά Αλλά ποτέ δεν είχα την ��υκαιρία να την κάνω δική μου Επειδή ερωτεύτηκε μικρές λεπτές λευκές γραμμές Λονδρέζικο κορίτσι με

Habe einen Jungen zu Hause in Michigan bekommen Und es schmeckt wie Jack, wenn ich ihn küsse Also sagte ich ihm, dass ich seine Freunde nie wirklich mochte Jetzt ist er weg und nennt mich wieder eine Schlampe Es gibt einen Mann, der im Garden State lebt Und er sagte mir, dass wir es bis zum Abschluss schaffen würden. Also sagte ich ihm, dass sich das Warten auf die Musik lohnen würde Aber er will mich mit einem Teller in der Küche haben Ich glaube, ich glaube, ich glaube, ich glaube Dass wir dazu bestimmt sind Aber Eifersucht, Eifersucht, Eifersucht, Eifersucht Hol das Beste aus mir heraus Schauen Sie, ich will nicht frustrieren, aber ich Mach immer die gleichen Fehler, ja Machen Sie immer die gleichen Fehler, denn Ich bin schlecht in der Liebe (ooh-ooh) Aber du kannst es mir nicht verübeln, dass ich es versucht habe Weißt du, ich würde lügen, wenn ich sagen würde." Du warst derjenige (ooh-ooh) Das könnte mich endlich reparieren Ein Blick auf meine Geschichte Ich bin schlecht darin, etwas zu versprechen Hab ein Mädchen mit kalifornischen Augen Und ich dachte, dass sie dieses Mal wirklich die Richtige sein könnte Aber ich hatte nie die Chance, sie zu meiner zu machen Weil sie sich in kleine dünne weiße Linien verliebt hat Londoner Mädchen mit

მიჩიგანში ბიჭი დაბრუნდა და ეს გემოვნება ჯეკს ჰგავს, როდესაც მას ვკოცნი ასე რომ, მე ვუთხარი, რომ არასდროს მომწონდა მისი მეგობრები ჟვდა ვ თჱფვჱნალ, ა რჲი მთ ჟვ ჲბაეთ ჲრნჲგჲ. თმა ფჲგვკ, კჲირჲ ზთგვვ გ დპაეა. თ მთ კაჱა, ფვ ღვ დჲ ნაოპაგთმ, ეჲკარჲ ნვ ჱაგყპქთმ. ასე რომ, მე ვუთხარი, რომ მუსიკა ღირდა ლოდინი ნჲ რჲი თჟკა ეა მვ გ კსჳნწრა ჟ გვფვპწ. მე მჯერა, მე მჯერა, მე მჯერა, მე მჯერა რომ ჩვენ უნდა ვიყოთ მაგრამ ეჭვიანობა, ეჭვიანობა, ეჭვიანობა, ეჭვიანობა მიიღეთ საუკეთესო ჩემგან გთზ, ნვ თჟკამ ეა ჟვ პაჱჲფაპწ, ნჲ აჱ. ყოველთვის გააკეთეთ იგივე შეცდომები, დიახ ყოველთვის გააკეთეთ იგივე შეცდომები მე ცუდი ვარ სიყვარულში (ოჰ-ოჰ) ნჲ ნვ მჲზვქ ეა მვ ჲბგთნწგაქ ჱა ჲოთრაი. ჱნავქ, ფვ ღვ კაზა. შენ იყავი ერთი (ოჰ-ოჰ) ამან სა��ოლოოდ შეიძლება გამომისწოროს შეხედე ჩემს ისტორიას ცუდი ვარ პერსპექტიული მივიღე გოგონა კალიფორნიის თვალებით და მეგონა, რომ ის ნამდვილად შეიძლება იყოს ამ დროს მაგრამ მე არასდროს მაქვს შანსი, რომ მისი ჩემი იმის გამო, რომ მას შეუყვარდა პატარა თხელი თეთრი ხაზები ლონდონის გოგონა

Omwana bamusaddaase ne bamuggyamu omukwano E Michigan.. Ate kiwooma nga Jack bwe mmunywegera N'olwekyo, nnamugamba nti nnali saagala mikwano gye O zaman artık gitmiş ve tekrar beni çiğnmiş. Waliwo omusajja abeera mu mbeera y'olusuku Ve bana şunu söyledi ki, biz lisans derecesimizi üste edemeyeceğimizi söyledi. Namugamba nti ennyimba zandibadde za mugaso nnyo Naye ayagala nkole mu ffumbiro nga nnina ekyapa ky'ekijjulo Nzikiriza, nzikiriza, nzikiriza, nzikiriza Kitegeeza nga bwe tulina okubeera Naye obuggya, obuggya, obuggya, obuggya Get the best of me bye bye bye Laba, saagala kutawaanya, naye nze Bulijjo kola ensobi ze zimu, yee Bulijjo kola ensobi ze zimu ' cause I'm bad at love (ooh-ooh) bye bye Naye toyinza kunnenya olw'okugezaako' Okimanyi nti nja kuba bulimba' Ggwe oli omu (ooh-ooh) Ekyo kiyinza okuntereeza Tunula mu byafaayo byange Ndi mubi nnyo mu kusuubiza. Nfunye omuwala alina amaaso ga California Ve ben de bu semanın o kadar iyi olduğunu düşündüm. Naye saafuna mukisa kumufuula wange Kubanga yayagala nnyo layini enjeru London girl with

[timriva-blog]

O paraíso vexetal de Claude Monet nunha vila de Normandía

A casa do artista en Giverny e os seus fabulosos xardíns, con centos de especies, atraen a turistas de todo o mundo Imaxe dos xardíns de Monet en Giverny Escrito por Abraham de Amézaga Unha cola que parece interminable adoita ser a antesala para a maioría de quen chega aquí. Os idiomas italiano, inglés e español gañan por goleada ao francés: varios centos de turistas de todo o mundo agardan…

[masventana]

Mellora a túa vida ao aire libre con toldos e pérgolas ao aire libre de Vigo

Transformar o teu espazo exterior nun remanso de relax e entretemento é máis fácil que nunca con toldos e pérgolas exteriores de Vigo. Tanto se buscas crear un refugio sombreado do sol como unha elegante zona de comedor ao aire libre, estas estruturas versátiles ofrecen funcionalidade e atractivo estético.

Toldos de Vigo: solucións de sombra para cada estación

Cando se trata de protexerse a si mesmo e aos seus seres queridos dos elementos, os toldos de Vigo destacan como unha opción principal. Elaborados con materiais duradeiros que resisten as inclemencias meteorolóxicas extremas, os toldos Vigo están deseñados para ofrecer unha protección fiable durante todo o ano. Tanto se estás a gozar dunha tarde de verán preguiceiro como a acoller unha acolledora reunión de inverno, estes toldos ofrecen unha cobertura axustable para satisfacer as túas necesidades.

A beleza dos toldos de Vigo reside na súa versatilidade. Dispoñibles nunha variedade de estilos, incluíndo deseños retráctiles e fixos, os toldos de Vigo pódense personalizar para complementar calquera espazo exterior. Tanto se tes un pequeno patio como un extenso xardín traseiro, hai un toldo de Vigo que mellorará a túa experiencia de vida ao aire libre. Imaxina tomar o teu café da mañá baixo un toldo retráctil que te protexe do sol temprano ou organizar unha cea baixo un tendal fixo elegante que engade un toque de elegancia á túa zona de comedor ao aire libre.

Pérgolas ao aire libre: eleva a túa estética ao aire libre

Para aqueles que desexan unha mestura de beleza e funcionalidade nos seus espazos exteriores, as pérgolas exteriores de Vigo son a opción perfecta. Estas estruturas non só proporcionan sombra e protección, senón que tamén serven como puntos focales abraiantes en calquera xardín ou xardín. Imaxina unha exuberante vegetación entrelazada co tellado de celosía da túa pérgola, creando un dosel natural que mellora o ambiente do teu refugio ao aire libre.

As pergolas para exterior exteriores de Vigo están elaboradas con materiais de alta calidade que garanten durabilidade e lonxevidade. Tanto se prefire unha pérgola independente como unha anexa á súa casa, Vigo ofrece unha variedade de deseños para adaptarse ás súas preferencias estéticas e necesidades de espazo. Desde alcobas íntimas perfectas para ler ou relaxarse ​​ata estruturas expansivas ideais para acoller reunións, as pérgolas exteriores de Vigo pódense adaptar ao teu estilo de vida.

Creando o teu oasis ao aire libre

A clave para crear un oasis ao aire libre acolledor reside nos detalles. Ao incorporar toldos e pérgolas exteriores de Vigo ao teu esquema de deseño, podes transformar un espazo exterior común nun santuario de confort e estilo. Imaxina descansar baixo un dosel de sombra nun caluroso día de verán ou gozar dunha cea romántica baixo as estrelas ao abeiro dunha pérgola. Co compromiso de Vigo coa calidade e a innovación, podes estar seguro de que o teu retiro ao aire libre resistirá o paso do tempo.

Conclusión

En conclusión, os toldos e pérgolas exteriores de Vigo ofrecen unha versatilidade e un estilo inigualables para mellorar a túa experiencia de vida ao aire libre. Tanto se buscas refuxio dos elementos como se buscas crear unha sofisticada zona de entretemento ao aire libre, a gama de produtos de Vigo ten algo que ofrecer. Coa súa dedicación á artesanía de calidade e ao deseño innovador, Vigo segue marcando o estándar para as solucións de vida ao aire libre. Explora as posibilidades hoxe e descubre como Vigo pode transformar o teu espazo exterior nun lugar de beleza, confort e relaxación.

[victorlamela]

Programación Fiestas de María Pita este vibrante 2024

Programación  Fiestas de María Pita 2024 Xoves 1 de agosto Pregón de Lucas Pérez, capitán do Real Club Deportivo – Praza de María Pita – 00 horas Noites de María Pita: Concerto de Kate Ryan – Praza de María Pita – 00 horas Feira do Libro – Xardíns de Méndez Núñez Venres 2 de agosto Noites de María Pita: Concerto de Mocedades e Los Panchos – Praza de María Pita – 00 horas Feira do Libro –…

[charofilm]

Namaá. Xardíns da Maestranza. A Coruña.

[carneirodemercurio]

Not only our homes with their lararia are places of worship, but our gardens & allotments can be too, spaces where we can grow food to sustain us.

"Pomona in her ripeness sports beneath the tree. I too have been wont to offer first-fruits to the Lares who protect my fruit bearing garden, and to mould for Priapus cakes of sacrifice. Dripping combs of trickling honey I present — & do not think they shall be less acceptable to heaven than a goat's blood staining the altar. He who would count what multitude of apples I gather under my trees will sooner count fine sand. Ever am I plucking the vegetables of the earth — neither midwinter nor summer stops me" Calpurnius Siculus.

"Matura mihi Pomona sub arbore ludit.​ Non quoque pomiferi laribus consuevimus horti mittere primitias et fingere​ liba Priapo, rorantesque favos damus et liquentia mella; nec fore​ grata minus, quam si caper imbuat aras. Qui numerare velit quam multa sub arbore nostra poma legam, tenues citius numerabit harenas. Semper holus metimus, nec bruma nec impedit aestas"

Non só as nosas casas coas súas lararias son lugares de culto, as nosas hortas e tamén os nosos xardíns poden selos, lugares onde cultivamos alimentos para sosternos.

"Pomona na súa madurez xoga debaixo da árbore. Eu tamén ofreco os primeiros froitos aos Lares que protexen a miña horta e moldeo tortas a Príapo. Presento favos de mel e mel líquido; e non son menos aceptables que o sangue dunha cabra que imbúe o altar. Quen contará a multitude de mazáns que hai debaixo das nosas árbores, contará antes a area fina. Sempre estamos a colleitar as hortalizas, nin o inverno nin o verán impiden". Calpurnio Sículo.

[blog-biblioteca-cifp-a-xunqueira]

DÍA DO LIBRO

O 23 de abril celebramos o Día do libro no xardín da biblioteca!

Foi unha xuntanza ben xeitosa e cálida na que profesorado de diferentes familias profesionais, alumnado e persoal non docente conversamos sobre lecturas que calaron en nós dalgún xeito.

Sen dúbida a biblioteca é un centro de recursos, de aprendizaxe e información, pero tamén un lugar de encontro, para a convivencia e a igualdade.

[holgamaria]

flor murcha

Quen rouba unha flor no xardín do mañá, murchará as súas mans.

Quen esquenza a tenrura do seo -e o tremar dos dedos polo corpo- a pel enrugará.

A cinza da flor e a memoria das mans enterranse no ar.

[manoelt-finisterrae]

coida as flores e as plantas deste xardín

© Manoel T, 2024

[carloskaplan]

Bosco: Xardín das Delicias

[praza-catalunya]

Os territorios primordiais de Dominica Sánchez

As artes son eses eidos humanos non de primeira necesidade, pero que tanto cómpren para vivir. É complexo aproximarse ás creacións de calquera persoa, máxime cando é coñecida a súa traxectoria de traballo e loita. As obras de Dominica Sánchez, son abstraccións de pura recreación figurativa? Aproximarse aos debuxos de Sánchez devén o reto de adiviñar onde acaban as emocións e onde principia a reflexión intelectual. Dominar espazos? Procurar as esencias?

Lito Caramés

D. Sanchez, sen título

DOMINICA SÁNCHEZ. Espais fronterers. Espai Guinovart. Procurar as bases, os alicerces

La seva abstracció lírica -que sembla realitzada a partir d’un fred constructivisme d´ordre arquitectònic- és el resultat d’una actitud retrospectiva que formula correspondències vivencials. La gran característica de l’obra de Dominica Sánchez ha estat i és la de cercar el fonament, mitjançant una poètica de mínims, amb una total mesura i exigència. (Conxita Oliver, comisaria).

Pódese afirmar que a vila de Agramunt está presidida polo emblemático Espai Guinovart, ese edificio (e praza) co que o concello homenaxea a un dos seus ilustres veciños, o artista Josep Guinovart. Agora nos espazos dedicados a Ginovart -e nestes finais de 2023 e comezos do 2024- está exposta obra dunha recoñecida artista: DOMINICA SÁNCHEZ. Espais fronterers. Son creacións da última década, por tanto pezas de madurez, de fonda reflexión. A exposición está comisariada pola activista cultural Conxita Oliver, muller farto coñecida como responsable doutras mostras (mesmo unha de J. Guinovart nas salas da Fundació Vila Casas) e como responsable de espazos culturais.

Dominica Sánchez (Barcelona, 1945) leva décadas expondo por España, Europa e América. As creacións de Sánchez procuran o rumbo da espiritualidade, da abstracción. Ao contemplar as súas pezas, veñen aos miolos figuras como Kandinsky, ou Julio González, ou Jorge Oteiza. Ou poida que non. Quizais Sánchez o que fai é ir por vieiros propios, vieiros parellos aos de tantas e tantas outras artistas ata hai ben pouco silenciadas, desprezadas. As capacidades desas mulleres puidéronse ver na mostra Mujeres de la Abstracción. Os debuxos de Sánchez derivan de esforzos reiterados, da poética elaboración que se atreve a representar universos sobre papeis, con ollares dirixidos ao conceptual máis alá. Como di o poeta Leopardi no seu canto L’Infinito trátase de confrontar a inmensidade da existencia: Ma sedendo e rimirando, interminati / Spazi di là da quella, e sovrumani / Silenzi, e profondissima quiete / Io nel pensier mi fingo. Na actual exposición Espais fronterers están presentes debuxos de abstracta figuración e tamén esculturas: un medio de expresión artística derivado dos traballos en papel. (Actualmente nos xardíns da Fundació Vila Casas hai unha escultura monumental desta artista). Nos traballos de Dominica Sánchez, a atenta mirada descubre formación técnica (adquirida na Llotja, con xuventude), profesionalidade artística, sen esquecer que -ao tempo- a artista compórtase como unha artesá. Sobre a ampla mesa debuxa co lapis carbón (sobre papeis de grandes dimensións), risca vigorosas liñas que se entremeten con espacialidades, como se estivese deseñando un vestido; dobra cartóns en volumes e dimensións lixeiras (que logo pasará a ferro) por querenzas co autor dos Apóstolos de Arantzazu, o que se pelexaba coas inmensidades. E todo iso execútao coa seguridade de quen andase a reproducir elementos naturais que observou nos seus paseos por Calella. A importancia das manualidades.

¿Convirá Dominica Sánchez -a carón de Oteiza ( Teomaquias)- que: busco mi ventana hacia lo oscuro / cavidad esa hacia mi nombre / en lo invisible de la noche?

D. Sanchez. sen título  (1)

DOMINICA SÁNCHEZ. Espais fronterers. Territorios

D’on surten aquestes formes naturals que la pintora (Dominica Sánchez) organitza amb un tan perfecte equilibri i musicalitat? Potser no totalment de la seva imaginació, perquè hi trobo al·lusions al món natural. Als meus ulls són un seguit de “paisatges interiors” (Maria Lluïsa Borràs, Paisatges íntims i espirituals, 2002).

Vai para dous anos que as impactantes e sinceras creacións de Dominica Sánchez puidéronse ver nas salas da galería Artur Ramon. Alí estaban as obras sabedoras do seu maduro equilibrio entre formas e cores, apostando por volumes rematando gradacións de texturas. Foi unha ocasión excelente para poder ler, tamén, a lúcida crítica que Maria Lluïsa Borràs lle fixera a Sánchez xa no ano 2002. É dicir, a traxectoria desta muller artista, loitadora, inconformista co rol que o patriarcado lle podía ter preparado, vén de lonxe; unha corredora de fondo, imparable. Tanto nos escritos de Conxita Oliver como no de Maria Lluïsa Borràs (ámbalas dúas comisarias de presentacións públicas de obra) hai coincidencias. Trátase de creacións moi persoais, nadas de traballos sinceros e metódicos, que se envolven en poéticos trazos para deseñar espazos xurdidos de introspectivas olladas. Veñen sendo liñas de banda sonora primaria, de pretendida simplicidade e difícil concreción. Sánchez comeza a definición dos seus mundos co baile do lapis carbón por riba dos extensos papeis para así celebrar o ritual das caligrafías que abren as portas de espazos de seu. Esas liñas curvas, propensas ao círculo, reiteradas, nacen das loitas interiores, da sabedoría que conceden os tempos dedicados ao descubrimento de certezas creadoras. (No filme Ying Xiong, de Yimou, o protagonista traballa caligrafías coa pretensión de atopar unha nova verba que fdefina con máis precisión o concepto “espada”).

Visitar agora DOMINICA SÁNCHEZ. Espais fronterers (Espai Guinovart) é unha viaxe a lugares onde habita o fundamental, a austeridade. Sánchez ofrece -sen circunloquios, sen atallos- aquilo que é primordial, definicións espirituais. Os papeis de Sánchez son abstractos na súa concepción?, nas combinatorias de si mesma cos espazos, cos tempos? Todo proceso creativo (xa literario, xa plástico, por non falar da música) require un esforzo intelectual de abstracción. Un haiku, unha composición musical, son froito de abstraccións. Simplificación e espiritualidade, natureza e sinteticidade. Neses Espais fronterers é doado atoparse cos poucos elementos precisos para definir realidades propias. Espazos fronterers que xusto limitan cos karesansui xaponeses, coas ordenacións que brindan a posibilidade de entrar nos segredos da quietude, das esencias.

Debuxar espazos tan rituais é ilustrar unha autobiografía.

Preguntada a artista sobre os motivos que a levan a comezar a describir liñas con lapis carbón sobre a inquietante superficie branca, responde que o papel é un espazo onde se atopa ela mesma con lugares onde habitar, ou polos que transitar. Espazos que a remiten a lembranzas de infancia e xuventude. Ao riscar curvas e rectas sobre o espazo-papel establécese unha loita entre a capacidade de dominio deses territorios e a necesidade de fuxir deles. Así, pois, os vigorosos trazos deveñen a sucesión de puntos por onde fuxir do cárcere, das fiestras que pechan espazos; dos vidros que definen tempos. Posteriormente, Sánchez irá precisando que superficies servirán de refuxios, de luz e opacidade, ao delimitar lugares coas cores planas e deste xeito avivar o movemento entre os baldeiros, entre sensualidades.

Os traballos de Dominica Sánchez, xa escultóricos, xa deseñados, teñen querenzas polas feituras artesanais, o traballo manual. Debuxar, cociñar: dous xeitos de representar universos.

D. Sanchez. s.t. Escultura

DOMINICA SÁNCHEZ. Espais fronterers. Carbón e Pastel. Figuración

O xenio masculino nada ten que temer do gusto feminino. Deixemos aos homes de xenio concibir grandes proxectos arquitectónicos, esculturas monumentais e elevadas manifestacións pictóricas. Que os homes se ocupen de todo o que ten que ver coa arte. E que as mulleres se dediquen a aquelas ramas que sempre cultivaron como o pastel, os retratos ou as miniaturas. Ou a pintura de flores… (L. Lagrange, Du rang des femmes dans l’art. “Gazette des Beaux-Arts”, 1860).

É ben coñecido o agochamento e desprezo que a sociedade patriarcal dispensou aos traballos das mulleres nas artes (coma noutras áreas dos quefaceres humanos). Entre outros “delicados tratamentos” cara ás mulleres están as concepcións que expón o señor Lagrange no parágrafo anterior: onde estea o xenio masculino as mulleres non teñen nada que facer (o xenio masculino é quen de alumar grandes homes, grandes artistas, como Picasso?).

Baixando a técnicas artísticas e materiais empregados, hai abondas razóns exhibidas polo patriarcado que reducen o uso do pastel a unha técnica “propia das mulleres”: o pastel trabállase mormente en pequenos formatos, en papel, con cores en barras (que son máis baratas cos óleos) e xa preparadas. Que os temas preferidos para representar con pastel son os retratos, feitos na propia casa (sen necesidade de modelos espidos aos que hai que pagar). Que esta actividade “doméstica” non precisa profesionalización, e non compite coa pintura ao óleo (a que ten prestixio). E, de venderse, os prezos das obras elaboradas con pasteis son moito máis baixos.

No ano 2019 a Fundación Mapfre ofreceu en Barcelona unha exposición única: Tocar el color. La renovació del pastel, un cento de obras moi delicadas para gozo dos sentidos. E a artista Dominica Sánchez utiliza o pastel como un dos materiais cos que elabora os seus vieiros por territorios, polas corredoiras dos seus sentires e mais itinerarios vitais. Emprega os pasteis como reivindicación femininista: xa que este é o material que o patriarcado consinte que empreguen as mulleres artistas, utilízase como espada de combate. Do mesmo xeito, Georgia O’keffee decidiu pintar flores (aquel tema que semellaba estar reservado para brinquedo das damas da burguesía). E O’Keffee escribiu: se pinto as flores pequenas ninguén as mirará, (...) Así que pensei, pintareinas como inmensos edificios.

E Dominica Sánchez emprega as cores de pastel, non como é habitual: marcando pinceladas, riscando perfís ou volumes. Non. O pastel é un pigmento co que inventar estancias, co que precisar formas que bailan e cooperan coas liñas de carbón na procura de identidades: rectángulos, ovoides, cadrados, ...

No seu portal web, Dominica Sánchez destaca a frase Hacer visible lo invisible. Que vén significando? Que a artista fai emerxer á superficie o que de arcano, de oculto hai na natureza das cousas? Hacer visible lo invisible; sinxelo e, ao tempo, ardua consecución. Sánchez ás beiras do seu karesansui deixa ir a man, segue cada trazo ata atopar a esencia zen. Liñas perfiladas sobre fondo con cores, o brinquedo que leva os pensamentos a altas cotas de precisión.

D. Sanchez. sen título (2)

As creacións de Sánchez son poliédricas. Liñas curvas, reiteradas no baile cerebro-man, que carrexan un aquel de descrición de mundos orgánicos e persoais por onde definirse a si propia, linguaxe propia; linguaxe de galaxias e volumes siderais.

En conversa coa artista, ante os seus deseños de grandes papeis, onde todo indica que a súa madurez artística encamiñouna á abstracción, asevera que nos seus debuxos sempre está presente a figura humana. Máis ou menos agochada, pero está: O formato vertical é figura, mentres que o horizontal é paisaxe. Os formatos das creacións de Dominica Sánchez son verticais (moitos dos papeis Fabriano, cos que traballa, son de 100x70 cms), ergo hai figura. Nalgúns casos perfílase unha cabeza, o anacos de contornas humanas. Esas liñas complementadas con cores, os vigorosos trazos que rematan por ser a sucesión de puntos por onde fuxir do cárcere, das fiestras que pechan espazos; dos vidros que definen tempos. Debuxos de muller, de nai, de creadora, de persoa gustosa polas artesanías. Debuxar, cociñar: dous xeitos de representar universos.

Anteriormente expúxose que todos os procesos creativos requiren dun esforzo intelectual de abstracción. Esforzo de simplificación e espiritualidade, de natureza e sinteticidade. De volta, as elaboracións máis abstractas albergan nos seus fondos creacións figurativas? Estes meses está á disposición de quen queira reflexionar sobre a arte e os seus compromisos a exposición temporal Quina humanitat? La figura humana després de la guerra (1940-1966). Ao acabar a II Guerra Mundial, as creacións artísticas propendían á abstracción? Esa propensión viña determinada directamente pola barbarie dos humanos? As mínimas figuras de Giacometti entraban nesta categoría?

Abstracción e figuración beben de alicerces comúns.

Contemplar agora as creacións da exposición DOMINICA SÁNCHEZ. Espais fronterers -dentro das salas do Espai Guinovart- é asistir á comuñón entre dous artistas inconformistas, defensores dos valores vitais e sociais. Viaxar a Agramunt, plaça del Mercat, nestes meses é concederse un pracer para consigo mesmo.

Lito Caramés

EXPOSICIÓN: DOMINICA SÁNCHEZ. Espais fronterers

Espai Guinovart. Agramunt.

Ata o 18 de febreiro de 2024

D. Sanchez. sen título (3)

[dietariovienes]

AGOSTO NO CAFÉ KAFKA - UN APUNTAMENTO

As noites de agosto na cidade teñen, ás veces, algo de circo abandonado, de xardín devorado polo vento ardente e o respirar canso dos corpos. É como se todo o mundo saíse fuxindo de vez, deixando atrás a vida e as cartas medio escritas, posuídas as persoas polo pavor á secura monótona dos días e ás flores esquecidas, aos nomes da sede.

No entanto, nalgúns vellos cafés de Viena, como este, outra estación, unha moi viva, treme no seu interior como un animal de lombo suntuoso. Até aquí chega unha marea rara de xentes vitais, de bebedores de sempre, de viaxeiros de lonxe que entran algo confundidos no aire mesto do local, logo de vadiaren pola cidade, que en agosto é unha sorte de territorio solar. A seducción, a bebida e o xogo das voces van formando entrelazos densos. No café non hai regras determinadas nin taxonomías fixas, mais é como se todo o mundo soubese de xeito intuitivo o papel que lle corresponde nesa escenificación, elocuente en acenos e plena de espazos de indeterminación e asombro.

A tipoloxía da masa do café é a dun arquipélago. Divídese en mesas que, ben poden ser fortíns, ben pequenas illas devastadas pola soidade. Ou o campo dunha vella batalla que está por librarse outra volta. Este é o vello café Kafka, que resiste desde o 1908, ano en que foi fundado. Nas paredes penduran vellos cartaces e imaxes dedicadas ao escritor de Praga e, dalgún xeito, cada noite é unha homenaxe inexplicábel a el mesmo, á súa escrita que tentou dar conta de todas as feridas por viren. Estas paredes do Kafka están afumadas da calor de tantos cafés invernais; dos tantos días, aqueles, cando non se comprendía estes lugares sen unha fumaza permanente; dos poemas perdidos, xeración tras xeración, da heroica mocidade de Viena, de todas as Vienas.

Hai unha pátina nobre e suxa ao mesmo tempo, unha cor pobre e bohemia ao mesmo tempo sobre os cadros e os afiches desas películas francesas nas que todos quixemos vivir un día e que cobren as paredes do café. Romy Schneider chorando tan fermosamente como nunca antes ninguén chorara. As mesas do Kafka son pequenas, antigas e de mármore e as súas cadeiras, algo escangalladas, de madeira e de estilo Thonet, como o eran hai cen anos e como o deberían seguir sendo até a chegada da Apocalipse.

Escóitase moito inglés neste café, en varios sotaques e falares…Na verdade, aquí escóitanse decote linguas diversas e todas elas conviven sen mancarse, porque, na verdade, todas queren falar do mesmo, todas empregan ese alfabeto inmemorial dos vellos cafés de Viena. Son cliente habitual do Kafka. Síntoo agora como unha prolongación do meu lugar no mundo: a escolla da música aquí, en bucle, é sempre acolledora e suxerente, exacta na súa secuencia (pode ser Al Green, Van Morrison, Ornella Vanoni, a Velvet ou Gainsbourg…), o persoal que atende as mesas con xeito é moi cordial e esperto, como mostrando unha confianza sen voltas, e todo ten un aquel de improvisación e alegría de vivir.

O Kafka lembra algo a un café en Saint-Germain, mais mantén durante o mediodía e nas primeiras horas da serán os silencios necesarios deses adustos cafés da Europa Central entre Zürich e Budapest. Quero imaxinar sentada nun dos recantos tapizados e esluídos deste café unha Hilde Spiel, impecabelmente vestida e fumando Gauloises con boquilla de óso, redixindo algunha das súas crónicas literarias, de estilo tamén impecábel. Ou Joseph Roth, bebendo duro co seu amigo Soma Morgenstern, contando ocorrencias brillantes e piadas amargas, esbardallando entre copa e copa de Grüner Veltliner.

Dalgún xeito, todo iso continúa no Kafka, esas voces non se perderon aínda. O tempo pasará e moitos non regresarán xa nunca máis aquí. No entanto, o corazón do café seguirá vivo, intacto, como o interior dun ámbar incólume, fermosamente antigo. Fóra, a noite de agosto prepárase para un novo milagre…

(Carlos Penela)