#wypas owiec

[polish-spirit]

Wypas owiec nad Kanałem Augustowskim (1935).

[koval-ptaki-birds]

146) Dromaius novaehollandiae; Emu, emu zwyczajne - gatunek nielotnego ptaka z podrodziny emu (Dromaiinae) w rodzinie kazuarowatych (Casuariidae), będący jedynym żyjącym gatunkiem w obrębie rodzaju Dromaius. Jest największym ptakiem tubylczym w Australii i drugim pod tym względem na świecie. Większy jest jedynie inny bezgrzebieniowiec – struś. Podgatunki emu, które wcześniej zamieszkiwały Tasmanię, Wyspę Kangura i wyspę King, wyginęły po kolonizacji Australii przez Europejczyków w 1788. Ich działania wpłynęły także na rozmieszczenie podgatunku kontynentalnego. Dawniej emu były pospolite na wybrzeżu wschodnim, dziś występują tam rzadko. Jednak rozwój rolnictwa i dostarczanie wody do centralnej części kontynentu pozwoliły ptakom na egzystencję na wysuszonych regionach. Emu są hodowane dla mięsa, oleju i skór.

Emu zamieszkuje znaczną część Australii. Żyje głównie na krzaczastych stepach (w Australii nazywanych scrubs); unika gęsto zaludnionych miejsc, zwartych lasów oraz obszarów suchych. Ptak ten został introdukowany na Wyspę Kangura. W latach 60. XX wieku introdukowano go także na Maria Island położoną u wschodnich wybrzeży Tasmanii, jednak do połowy lat 90. tamtejsza populacja została zlikwidowana dla bezpieczeństwa odwiedzających wyspę turystów.

Żeruje w małych stadach. Jest wszystkożercą, jego główne pożywienie to owoce, nasiona oraz owady. W warunkach naturalnych nie jedzą suchych traw i dojrzałych liści, nawet gdy brak innego pożywienia. Połyka małe kamyczki (gastrolity) o masie do 46 gramów. W okresie dostępności pokarmu magazynuje zapasy tłuszczu, które zużywa w okresie niedostępności pożywienia; po spadku wagi z 45 do 20 kg ptak jest nadal sprawny. Poza okresem inkubacji emu stale wędrują. Biega bardzo szybko, osiągając do 50 km/h. W razie zagrożenia broni się, uderzając napastnika nogami. Potrafi pływać.

Wyróżniono kilka podgatunków D. novaehollandiae, lecz ich pozycja taksonomiczna jest sporna. Niektórzy autorzy podnoszą podgatunki emu małe i czarne do rangi gatunku, jednakże niektóre badania genetyczne wykazują, że nie różnią się one od emu w sposób wystarczający, by uzyskać status odrębnych taksonów.

emu zwyczajne, emu (D. n. novaehollandiae) – kontynentalna Australia; introdukowany na Wyspę Kangura

D. n. diemenensis – podgatunek wymarły, występował na Tasmanii. Ostatni osobnik na wolności odnotowany w 1845 roku

emu czarne (D. n. minor) (syn. D. (n.) ater) – podgatunek wymarły, zamieszkiwał wyspę King

emu małe (D. n. baudinianus) – podgatunek wymarły, zamieszkiwał Wyspę Kangura.

Niektórzy autorzy wyróżniali też podgatunki woodwardi (północno-zachodnia Australia) i/lub rothschildi (południowo-zachodnia Australia), nie są one jednak obecnie uznawane.

Przez IUCN, emu klasyfikowane jest jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Populacja szacowana jest na 630 000–725 000 dorosłych osobników, a jej trend uznawany jest za stabilny. Hodowcy i farmerzy australijscy tępią emu, gdyż żerują one na polach uprawnych i wyrządzają tam szkody. Na południowym zachodzie postawiono ponad 1000 km ogrodzeń, by chronić uprawy przed emu wędrującymi z centrum kontynentu. Mimo tego działalność ludzka ma również pozytywny wpływ na populację tych ptaków, gdyż sztucznie utworzone pod wypas bydła i owiec obszary nawadniane umożliwiają emu gnieżdżenie się w miejscach, gdzie uprzednio nie mogły z powodu braku wody.

[travelseriespl]

Zawsze chcieliśmy uczestniczyć w redyku. To uroczyste wypuszczenie owiec na wypas w nowym sezonie. W Beskidach i innych pasmach górskich, gdzie kultywuje się tradycję wypasu owiec w różnych miejscowościach. Tam od wielu lat uroczyście organizuje się te wydarzenia. Towarzyszą temu różne imprezy poboczne. Jest to zawsze święto w okolicy. Najbardziej znane redyki w naszej okolicy odbywają się w Korbielowie i Jeleśni. My postanowiliśmy wybrać się w Beskid Śląski (właściwie to jeszcze Pogórze Śląskie), gdzie od kilku lat na stoku góry Bucze przy miejscowej bacówce organizowane jest takie wydarzenie. Według tradycji pobyt owiec na hali zaczyna się w dniu św. Wojciecha (23 kwietnia), a kończy w dzień św. Michała Archanioła (29 września). W różnych miejscach redyki odbywają się od końca kwietnia do połowy maja. Redyk na Buczu w tym roku miał miejsce 12 maja.

Redyk na Buczu

Przyjechaliśmy na miejsce po godzinie 11:00, zwiedzając wcześniej Dwór Kossaków – muzeum im. Zofii Kossak i stanice harcerskie. Impreza oficjalnie miała się odbyć o 11:30. W bacówce przygotowania szły pełną parą. Baca i inni ludzie przygotowywali paleniska, gdzie grillowane były sery i kiełbasy, podgrzewany był gulasz z dziczyzny oraz przygotowywane były inne regionalne specjały. Schodziło się coraz więcej ludzi i rozstawiany był sprzęt muzyczny z dostępnym miejscem do tańczenia.

Pojawiły się owce

Wkrótce z daleko było widać owce, które prowadzone były z przeciwległego zbocza. Miejsca siedzące i okoliczna łaka zapełniły się ludźmi, wśród których było wiele dzieci. Punktualnie o 11:30 owce zostały zagonione pod samą bacówkę. W momencie wszystkie dzieci i wielu dorosłych poszło bliżej. Stado liczyło ponad pięćdziesiąt sztuk. Pojawił się także ksiądz miejscowej parafii, który przemawiał – życząc stadu i gospodarzom wszystkiego najlepszego. W ten sposób redyk można było uznać za otwarty. Zaczęła grac muzyka biesiadna i regionalna. Ludzie ustawili się w kolejce po różne specjały.

Regionalna kuchnia w bacówce

Poza wspomnianym gulaszem, kiełbasami i serami można było zamówić: kiszkę z grilla, golonka z kapustą kiszoną, ciasta, szaszłyki z dziczyzny i oczywiście piwo i inne napoje chłodzące. My także spróbowaliśmy paru potraw i udaliśmy się w dalszą podróż w celu zwiedzania Śląska Cieszyńskiego po polskiej i czeskiej stronie.

Tomek

[mappress mapid=”26″]

Redyk na Buczu Zawsze chcieliśmy uczestniczyć w redyku. To uroczyste wypuszczenie owiec na wypas w nowym sezonie. W Beskidach i innych pasmach górskich, gdzie kultywuje się tradycję wypasu owiec w różnych miejscowościach.

[robimypodroze]

Mieliśmy niebywałe szczęście 🍀 Dlaczego? W Dolinie Chochołowskiej trafiliśmy rzadki widok wracającego z wypasu owiec bacy i jego stado owiec 🐑 Co w tym takiego szczególnego? W dawnych czasach po polskiej stronie Tatr był to widok zupełnie normalny, bo wypasano na tym terenie nawet 3️⃣0️⃣ tysięcy tych zwierząt. Potem, po utworzeniu Tatrzańskiego Parku Narodowego wypasu zakazano całkowicie, tłumacząc to zniszczeniami w przyrodzie. Tym samym owce zniknęły z hal parku aż do 1981 roku. Wtedy powróciły w formie tzw. kulturowego wypasu owiec. Czym różni się wypas kulturowy od zwykłego? W czasie kulturowego wypasu wszystko musi być jak dawniej. Juhas musi nosić tradycyjny strój, posługiwać się gwarą góralską, a baca musi przejść kurs bacowski. Owce muszą być miejscowej rasy górskiej, a do ich pilnowania zatrudnione powinny być owczarki podhalańskie 🦮 Obecnie w polskich Tatrach owce wypasa zaledwie 8 baców, a owiec jest około 1200. Stąd też widok taki, jak nam się trafił nie należy do zbyt częstych. Cieszyliśmy się jak dzieci, widząc to stadko popołudniową porą. . . . . #tatry_official #kulturowywypasowiec #owce #baca #sheepfarming #poznajpodhale #robimypodroze #dolinachochołowska #wypasowiec #polishculture #sheepinpoland #tatrzańskiparknarodowy #tradycje #polishtradition #latowtatrach #summerinmountains #polishmountains #tatranationalpark #polishsheppard #sheppard #chochołowska #happymomentsinlife #polandtrip #wypas #podróżekształcą #polishtravellers #wheelchairaccessible #instatatry #podróżemałeiduże #igerspoland_photooftheday (w: Dolina Chochołowska) https://www.instagram.com/p/Cgv2FVOs3xo/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[cmorga]

Sheep grazing on the Polana Chochołowska in Wester Tatras, Poland Kulturowy wypas owiec na Polanie Chochołowskiej, Tatry Zachodnie

[catparszywek]

Kulturowy wypas owiec na Rusinowej Polanie. Na zdjęciu kulturalna owca.