#writingthroughfences

[sareesinthewind]

RAVI Perth, Australia

On the night of my book launch in Melbourne I was running half an hour late because my friends and I couldn’t find the venue. When I walked into the room filled with people who were holding my book, I started crying with happiness. It was the first time in 14 years that I felt this happy. When my publisher handed me my copy, I couldn’t believe that I was holding a book I had written and that I could share it with friends who had supported me while I was imprisoned on Nauru and in MITA (Melbourne Immigration Transit Accommodation). I was too overwhelmed to express my emotions. Instead, I thanked everyone for their support and read some poetry. 

I worked on ‘Hell to Hell’ with my amazing publisher Janet Galbraith for two and a half years while in detention. I didn’t expect to be living in the community when the book was published. I was released in October last year and we launched in December.  Our first print run was 200 – we have now sold more than 1000 copies and I have orders still coming through.  My second book is being edited.

When I was on Nauru I would share my poetry with Margaret* who was working with Salvation Army. She was from Queensland. I would call her mum and ask her to help me edit them. She would read them and cry each time.

Detention is a form of psychological torture. It’s hard to heal from the trauma. At times my tears would mix in with my food and I couldn’t even eat. We were treated like animals in there. At times I wondered if taking my life would be better than being imprisoned in Nauru. I am not a poet or an artist. Writing and drawing about my experiences, feelings and thoughts is how I coped in detention and is why I am alive now.

I offered my life to the sea in hope for a better one. But instead I swapped hell in Sri Lanka for a three and half years of hell in Australia’s detention prisons. In Perth I have a very loving support community. We look after each other and call each other family. I met some of the group via Facebook while I was in Nauru.

I am collecting writings and art from people in onshore and offshore detention centers.  We are sharing it with the wider community via Hidden Voices from Australia's Human Dumping Grounds, which is both a Facebook community and a series of events we are holding in Perth and Melbourne.

Until every refugee Australia has locked up is free and safe, a part of me will always be in detention. Email Ravi to buy a copy of Hell to Hell: nathannaveen08@gmail.com Photo 2 - Looking forward to life after hell, with fellow activist, Michelle, outside Ravi’s Perth home. Photo 5 - Photo by Sarah Ross. Refugee Rights Action Network in Perth recreated one of Ravi’s artwork on a banner while he was in MITA. * not real name

[thearrivalists-blog]

untitled

Fish speak to the sea

waves speak to the shores

we float on our vessel

we saw death with our eyes

we avenged our hunger

we struggled because our paths changed

our visions blurred making us yearn

everything i touched became a lesson

we came here in search of life

the path we came on was dangerous

we were anxious of whether we faced life or death

we are still rotting behind barbed wire fences

the life we hoped for is now hopeless

the government did not care what came of us

my people (Tamils) looked at us as entertainment

we are living like dogs

5 years have passed

we are living in fear like animals who have 5 senses

inside 5 layers of electric fence

the beginning itself was fearful

the deep sea welcomed us

we passed danger

we live without support

the soul cannot live without a body

the body cannot grow without a soul

i cannot describe how we are living.

Written by S.

Image: Hannah Patchett

கடலோடு மீன்கள் சேர கரையோடு அலைகள் சேர கட்டு மரத்தில் நாம் மிதக்க கண் எதிரே சாவைப்பார்த்து பசிவந்து பளி வாங்க பாதை மாறி தத்த��ிக்க பார்வை மங்கி பதைச்சுப் போக பட்டதெல்லாம் அனுபவம் ஆக வாழ்வை தேடி வலம் வர வரும் வழியே ஆபத்தாக வாழ்வா சாவா என்ற ஏக்கத்தோடு வதைக்க படுகின்றோம் இன்றும் முள் வேலிக்குள் நம்பிய வாழ்க்கை ஏக்கத்தில் போக நமக்கு என்ன என்று அரசு அலட்ச்சியப் படுத்த நம்மவர்கள் வேடிக்கை பாக்க நாய் போன்று நாம் வாழ்கின்றோம் ஐந்து ஆண்டுகள் கழிந்தும் ஐந்து அறிவு மிருகங்களைப்போல் ஐயம் கொண்டு வாழ்கிறோம் ஐந்து அடுக்கு மின்சார முள் வேலிக்குள் ஆரம்பமே கதி கலங்க ஆழ்கடல் நம்மை வரவேற்க ஆபத்துகளையும் தாண்டி வந்தும் ஆதரவு இன்றி வாழ்கின்றோம். உடல் இன்றி உயிர் வாளது உயிர் இன்றி உடல் வளராது நாங்கள் எப்படி வாழ்கின்றோம் என்று சொல்லத் தெரியாது !!! கடலோடு மீன்கள் சேர கரையோடு அலைகள் சேர கட்டு மரத்தில் நாம் மிதக்க கண் எதிரே சாவைப்பார்த்து

பசிவந்து பளி வாங்க பாதை மாறி தத்தளிக்க பார்வை மங்கி பதைச்சுப் போக பட்டதெல்லாம் அனுபவம் ஆக

வாழ்வை தேடி வலம் வர வரும் வழியே ஆபத்தாக வாழ்வா சாவா என்ற ஏக்கத்தோடு வதைக்க படுகின்றோம் இன்றும் முள் வேலிக்குள்

நம்பிய வாழ்க்கை ஏக்கத்தில் போக நமக்கு என்ன என்று அரசு அலட்ச்சியப் படுத்த நம்மவர்கள் வேடிக்கை பாக்க நாய் போன்று நாம் வாழ்கின்றோம்

ஐந்து ஆண்டுகள் கழிந்தும் ஐந்து அறிவு மிருகங்களைப்போல் ஐயம் கொண்டு வாழ்கிறோம் ஐந்து அடுக்கு மின்சார முள் வேலிக்குள்

ஆரம்பமே கதி கலங்க ஆழ்கடல் நம்மை வரவேற்க ஆபத்துகளையும் தாண்டி வந்தும் ஆதரவு இன்றி வாழ்கின்றோம்.

உடல் இன்றி உயிர் வாளது உயிர் இன்றி உடல் வளராது

நாங்கள் எப்படி வாழ்கின்றோம் என்று சொல்லத் தெரியாது !!!

[thearrivalists-blog]

ONE STRONG WOMAN TO ANOTHER

Let us look forward. We will get our chance one day. And we will be called by our beautiful names.

We didn't come by illegal way. We are not illegal. We cry and cry.

No-one gives us a tissue. We are refugees. Flashbacks take us back

Where we cannot go.  Where can we go forward? They will not let us settle.

Let us be strong.

Let us call out our beautiful names.

written by Yasmin

drawing by Iqbal