#weekopening

[26within]

Twee

Baukelien De dag was al niet te best begonnen voor Baukelien. Toen ze aankwam bij de garage zag ze het meteen. De blauwe Opel Astra van Bert Huigeman stond niet pal naast de personeelsingang. Er was een lege plek want niemand anders durfde zijn auto op de vaste plek van Bert te zetten. Geestelijk overwicht had de oude rot meer dan genoeg op zijn jongere collega’s. Niemand durfde Bert tegen te spreken als deze weer eens orakelde over de moeilijke passages bij het nieuwe centraal station in de stad. En je moest hem eens horen over de mini-rotondes net buiten het centrum. Al menig passagier had op een ruwe manier kennis gemaakt met de mening van Bert over die, in zijn ogen, overdreven nieuwerwetse rottig gesitueerde obstakels…Met andere woorden, Bert was behoorlijk van de oude stempel. In zijn visie moet de strippenkaart nog steeds uitgevonden worden, terwijl we toch echt al toe zijn aan het inchecken met de mobiele smartphone. Baukelien kon er altijd wel om lachen. Niet openlijk natuurlijk, maar als ze op weg naar haar eerste halte reed galmden Bert´s bezwerende woorden altijd als een mantra in haar oren….Ouwe zemelaar. Baukelien, kun je even meelopen naar mijn kantoor? Het klonk serieus uit de mond van haar doorgaans goedlachse chef. Doe je de deur even achter je dicht? Mooi. Vanaf vandaag doe jij lijn 73. Even ging er een automatische routescan door haar hoofd….Eh oke, maar dat is toch de vaste route van Bert? Daarom moest je de deur ook dicht doen kaatste haar chef ietwat te direct de bal terug. Is hij soms ziek?....Een net te lange stilte was haar deel. Laten we het daar op houden zei haar chef net wat nerveuzer dan hij wilde toegeven. Het komt erop neer dat Bert zeker deze week nog niet op de zaak zal verschijnen en misschien word het wel langer, Baukelien keek haar chef recht aan, maar zag aan zijn ogen dat doorvragen geen zin had. Dat hij ziek was kon ze eigenlijk niet geloven, Bert was nooit ziek…Even ging er wat anders door haar gedachten, maar ze hield haar lippen stijf op elkaar, het waren ook haar zaken niet….Haar chef kwam voor haar staan en liet de sleutels van bus 2176 bungelen aan zijn middelvinger. Wees er zuinig op Bauk, het ding is splinternieuw. Met een doffe plof kwakte ze de broodtrommel op de koffie-automaat. Ze had nog zeker twintig minuten voor ze op de bok ging van de nieuwe. Normaal zou ze allang naar de bus gelopen zijn om te kijken of er dingen anders waren, maar deze morgen doolden er hele andere zaken door haar hoofd. Hey Bauk, krijg jij de nieuwe voor lijn 58? Nee, ik ga de 73 doen, net gehoord, en ze pakte het hete bekertje koffie onder het apparaat vandaan. Drie en zeventig……Toe maar, de lijn van Bert hoorde ze een collega zuchten. Waar is onze besnorde goeroe eigenlijk? Nou dat wilde Baukelien ook wel eens weten, maar ze had het donkerbruine vermoeden dat niemand van het rollende gedeelte daar voorlopig een antwoord op ging krijgen…..Tot de chef binnenliep. Heren, en natuurlijk ook de dames in ons midden….De chef begon te zweten. Zoals jullie gemerkt hebben is Bert Huigeman vandaag niet aanwezig. Ik zou willen dat ik jullie kon vertellen wat er aan de hand is, maar ik tast net als jullie in het complete duister. Ik weet alleen dat ik vanmorgen een telefoontje kreeg van Dhr Rensema, onze direct leidinggevende, dat meneer Huigeman voor onbepaalde tijd niet op zijn werk zal verschijnen en dat het niet een schorsing of iets dergelijks betreft. Ook qua lichamelijke gezondheid is er niks aan de hand met hem of een van zijn familieleden. Baukelien zal vanaf deze morgen voorlopig gaan rijden op lijn 73 met de nieuwe supersprinter….Dus voor afstemming op deze lijn moeten jullie naar die mevrouw daar met de rode krullen. Hij keek me even geruststellend aan en liep de kantine weer uit. Net toen het geroezemoes wilde opstarten stapte hij terug naar binnen en sprak streng. Laten we gewoon aan het werk gaan en even afwachten hoe het zich verder ontwikkeld. Baukelien slurpte aan haar koffie….Hoe kon de chef dat nou verlangen na deze zeer vage mededeling…..Noffel dacht ze, en kon een glimlach niet onderdrukken. Het mooie aan lijn 73 is dat het de grootste ronde is die je kunt maken bij de GBM. Nog mooier is het feit dat deze lijn met supersprinters werkt en niet heen en weer pendelt, maar dus echt een rondje maakt met maar tien reguliere stops en twintig haltes. Beginnende hier in Elschedam om via Spitsburg de dorpen Eilert, Uitert en Bongel te passeren en daarna via Lingevoorde rechtstreeks door te stomen naar Grollae. Oke, vlak voor de stad was er een buitenhalte voor de inwoners van Branieveld en op de terugweg stopte de 73 alleen nog maar in Hengselaar en Woest om verder door te stomen richting eindpunt Elschedam….Hier aan andere kant van de remise. Een keer linksom en twee keer rechtsom en de dag was weer klaar. De nieuwe bus stond al buiten en de geur van `nieuw´ zoog ze in een teug naar binnen. Heerlijk en nadat de luchtgeveerde stoel helemaal goed stond draaide ze elegant de plas af naar het startpunt. Ze feliciteerde de eerste passagier hartelijk met het feit dat deze vooraan stond en vrolijk begroette ze de andere zeven klanten die zwijgend incheckten en haar verder links lieten liggen. Scholieren ook altijd mompelde ze…altijd maar die oortjes in de schelp. Contactgestoord zijn ze. Stukje bij beetje liep haar bus vol en bij Branieveld stoof ze een fietser voorbij. Ze keek even in de buitenspiegel en zag voor haar een meisje staan in het zwart. Zeker zo´n gothic grietje….Die kon zo bij haar dochter op het muurtje gaan zitten sippen, dat was er ook zo eentje. Bang voor zon en buitenlucht. Ze stapte in en liet haar pasje vallen. Netjes wachtte Baukelien tot het ding van de vloer was geraapt en vriendelijk keek ze haar aan terwijl ze incheckte….Kan ik? Ze knikte even vriendelijk doch afwezig en ze zag alweer de draadjes uit haar oren hangen. Loop maar snel door, achterin is nog wel plaats. Ze liep door naar achteren en ging pontificaal midden op de achterbank zitten. Bauk trapte op het gaspedaal en trok gecontroleert op terwijl ze in de buitenspiegels keek….Glimlachend mompelde onze bestuurster…. Sorry jongen, ik heb me aan een strak tijdschema te houden, morgen wacht ik echt. Morgen mag je mee met Baukelien. Ze zag de middelvinger nog net weer zakken en dacht in een split second….Of ik moet nu heel hard op de rem gaan staan. Klone

[linda888]

Breaking News 🏅 ⭐ Spain plans 3.7 billion euro auto sector aid package, says PM 🤛 📢 ⁉ 14 June, 2020 #StimulusPackage #FordCeo #Covid #WeekOpening #BiggestStimulus #US #News Watch Now 👉 http://dlvr.it/RYcgRY

[jussoyouknow2]

Testing Orange Theory. Jury’s still out on this one. Excessive High Intensity Training can lead to slight atrophy.. 🍊 #SGHits #Singapore #OrangeTheoryFitness #WeekOpener #Monday #25thMonth #October2017 🚶🏻 (at Orangetheory Fitness Tanjong Pagar)

[26within]

One

Astora

Volledig in het zwart was ze. Iedere dag weer keek ik achter haar schouder om of ze al besloten had wat kleur te geven aan haar leven. Maar het enige wat niet zwart aan haar was behalve haar spierwitte gelaat waren de zilveren ringen die ze opzichtig droeg aan haar eveneens bijna melkwitte linkerhand. Een grote ring in de vorm van een schedel zat om haar middelvinger en een kleinere ronde ring zonder afwijkingen zat strak om haar ringvinger. Ze had lange slanke vingers die als je erop ging letten constant in beweging waren. Het leek wel of haar vingers een verhaal vertelden maar niet helemaal wisten wat ze moesten doen. Het meisje keek even op en stak haar handen diep in de voorste zakken van haar leren jasje. Het was nou ook niet bepaald warm deze ochtend. In de verte kwam lijn 73 aanstormen, een grote wolk van opspattend regenwater achter zich aanslepend. Ik zette een stap naar voren en kwam naast haar staan…Ze rook naar de ietwat zure lucht van nat geworden leer, net als ik. Heel even keek ik naar haar ogen die ze meteen neersloeg en als twee standbeelden stonden we te wachten tot de bus tot stilstand was gekomen en de deuren sissend open vielen.

Gisteren was ze iets eerder dan ik bij halte drie. Zoals gewoonlijk in het zwart en toen ze me zag meende ik even te zien dat ze glimlachte. Het is ook wel gek dat wij twee de enige wachtenden zijn die lijn drie gebruiken om weg te komen uit het dorp. Ik ging naast haar staan en voor het eerst keek ze me aan. Ze had groene ogen….Weer iets ontdekt dat niet zwart kleurde hoorde ik mezelf denken. Ik stak mijn hand uit en noemde mijn naam. Wat een rare naam hoorde ik haar zeggen om er meteen achteraan te voegen dat ze het wel een mooie naam vond. Ze klonk spontaner dan ik ooit daarvoor bedacht had bij het zien van haar sombere uitstraling. Ik ben Astora klonk het net toen ik dacht dat we wederom zwijgend naast elkaar zouden wachten tot de gifgroene bus haar deuren voor ons zou openen. Ik keek haar weer aan, maar ze zakte door haar knieen en tuurde met licht dichtgeknepen ogen naar de overkant. Zie jij dat ook, vroeg ze zonder omhoog te komen. Ik probeerde haar zichtbaan te herleiden naar de overkant, maar zag niks bijzonders. Ik zie niks, zei ik al turende. Ze kwam overeind en keek me aan….Dan wordt het niks. De bus stopte met piepende remmen en ze stapte in. Ik bleef even verbouwereerd staan en de chauffeur keek naar buiten. Net toen hij de beide deuren weer wilde sluiten stapte ik naar voren en liet de beste man weten dat ik toch wel mee wilde naar de stad. Een man moet zijn wilde ideeen kwijt tenslotte.

Ik liep al wiebelend door het smalle gangpad langs Astora. Ze keek niet op en leek verzonken in gedachten. Net als alle andere dagen van de week dat we bij elkaar in de bus zaten. De orde was hersteld leek het wel. Het dagelijkse reisritme tot aan mijn werkkamer. Ze ging eruit bij het centraal en ik bleef zitten tot aan de Baltras toren. De toren waar mijn eigen domein ook op zeven hoog was ontsproten door een teveel aan centen. Ik had nooit durven dromen dat ik hier nog eens mijn intrek zou nemen, maar het was me na jaren van ploeteren tussen kale bedompte kantoorwandjes plotsklaps gelukt om die ene belangrijke roman te schrijven. Tussen de free-lance ellende en de krantenschnabbels door. Toen mijn persoonlijke leven net uit elkaar gespat was door het plotselinge vertrek van mijn eerste grote liefde ging mijn dwang om alles te noteren een bijna neurotisch eigen leven leiden. De uitgeverij was er zeer content mee dat het me slecht ging. De frustraties, de wanhoop en de talloze sprankjes hoop waren plots gebundeld in een krachtig verhaal. De tweede, een biografie brak alle records en de derde roman maakte me financieel onafhankelijk. En nog steeds mocht ik niet in een snelle sportwagen rijden….Bij gebrek aan een rijbewijs. Dan maar een eigen stek aan de Slanger was de gedachte. De Slanger die constant schepen af en aan liet komen. Vanuit mijn eigen “schrijfcapsule” keek ik er elke dag weer geboeid naar…..Hallo Herman, is er nog post voor me? Hey Klone….Krijg jij nog post dan? Dat is toch niet meer van deze tijd. Weemoedig zuchtte ik, nee dat is helaas niet meer van deze tijd. Net als het feit dat hij nog steeds in het dorp woonde en zich structureel onttrok aan al die social meetings overal in de stad. Hij was een buitenstaander gebleven….Eentje die het vandaag ook niet zag.

Soms gaat een mens aan zichzelf twijfelen. Het was eigenlijk de bedoeling geweest om te overnachten in zijn “schrijfcapsule”. Hij legde net de laatste hand aan zijn volgende literaire werpeling met de duistere titel….Als de maan ook gaat slapen. Morgen ging het naar de uitgever en over een maandje of twee mocht iedereen zich een oordeel vellen over zijn jongste gevecht tegen de demonen in zijn hoofd. Zijn zevende alweer sinds de grote ommekeer. En toch besloot hij tegen negenen naar huis te gaan. Hij was moe en hij was getriggerd door een paar woorden van een meisje in het zwart. Morgen zou hij het vragen. Vragen wat ze nou eigenlijk bedoelde. Maar thuisgekomen had hij het bed niet meer bereikt.

Haastig werd de oude leren motorjas van de kapstok getrokken. De man die normaal nooit echt op de klok keek moest zich plots haasten om een bus te halen. De Astora-lijn had hij lijn 73 al omgedoopt, althans in zijn hoofd. Hij sprong op zijn fiets en trapte zich suf naar halte drie. In de verte zag hij Astora al staan. Althans, daar leek het op. Nog maar tweehonderd meter….Een dikke spray van water kletste tegen zijn rug toen de bus voorbij raasde. Shit! Nog feller ging hij op de pedalen staan. De remlichten van de bus gloeiden op in de verte. Hij kon de uitlaatgassen al ruiken. Nog een tiental meters te gaan. Hij kon de reclame op de achterkant al bijna lezen toen hij gesis hoorde. Een bekend geluid. Hij wierp dramatisch zijn oude fiets in de berm en rende als een malloot een paar meter achter de vertrekkende bus aan. Toen de conditie hem noopte tot stilstand en hij opkeek zag hij een lange ranke vinger door de achterruit. Er zat een zilveren schedel omheen.

Klone

[26within]

10

Janna Jofelstok…… Beroemd blijven is een egocentrisch streven dat Janna Jofelstok nog moet ontdekken. Dat ze niet echt Jofelstok van achteren heet vind ze dan ook van voorbijgaand belang. Jeroen Pauw heet in het echte leven toch ook Hans van Puffelen? Mart Smeets is in het voorbijgaan toch ook geen betweter die met zijn semi-intellectuele brilletje voor op zijn neus de mensheid nog maar eens even haarscherp een analyse geeft van de echte stand van zaken aangaande alles dat de moeite waard is……Wielrennen, schaatsen en de zichzelf enorm serieus nemende Amerikaanse progressieve songwritersbrigade onder aanvoering van ene Dylan, ene Cohen en als toetje die andere van Morrison….Oh wacht….Nee, die rol past Mart Smeets in het voorbijgaan niet. Wel als hij er eens goed voor gaat zitten, of als meneer weer eens een leesbaar boekje uit zijn wollen mouw heeft geschud…Janna vind er niks van, ze weet niet eens wie Mart Smeets is. Ze weet alleen dat Jofelstok lekker bekt op haar echte voornaam. Het voornaamste, vind ze zelf, is dat haar doelgroep, jonge luierbevuilende snotaapjes niet weten dat ze eigenlijk gewoon Kutjes heet, maar dat die achternaam voor een kinderboekenschrijfster een beetje controversieel over kan komen. Kinderen die om kutjes gaan vragen bij de balie van de plaatselijke bieb…Nee, Janna zocht en vond een prima alter-ego….En weet je, ze had er een bij de kladden waar ze nu alweer jaren virtueel mee getrouwd is. Henry Jofelstok. Haar prins op de witte staaf. Haar held met sokophouders die door een vuurzee gaat voor zijn eigenste Janna…..In haar hoofd ziet het er erg gelikt uit, maar laten we wel wezen…..Janna is geen goed materiaal voor een gelukkig huwelijk. Ze weet teveel en gaat net iets te vaak wat drinken in de kroeg met die leuke ex-basketballer die ook nog iets voor de radio gedaan heeft. Iets met achterop een motor zitten en fietsen. Mart heet Janna´s toogvriend…Maar ze noemt hem altijd Tommy….Dat klinkt beter op zijn achternaam….Wieringa. Janna is beroemd. Al is haar doelgroep nog net te jong om haar persoonlijk een berichtje te doen. De moeders doen dat ongelukkigerwijze wel en massaal komt de opmerkelijke fanmail elke dag weer binnenstromen. Veel gekleurd papier met creatieve krassen in alle kleuren van de regenboog. Krabbels met onnavolgbaar bochtenwerk en vellen vol plakplaatjes. Haar publiek is wars van keurslijven en protocollen. Ze doen maar wat en die bagger krijgt zij dan elke dag weer op de mat van haar ruim bemeten villa….Huize Nienijntje. Die verdomde drietpeuters ook! Laat ze lekker ergens anders hun indrukwekkende papierberg vol cobra-achtige tekenkunst dumpen….Janna is er ondertussen wel klaar mee. Elke maand een container vol ukkiebrol naar de oud papierverwerking. Het leuke is er al een paar jaar vanaf dus laat ze de spontane reacties en leuke mailtjes terug aan al die piepjonge milieuvervuilers over aan een zeskoppig team vol enthousiaste studentjes en stagiaires die het nog niet beu zijn om al die lieve berichtjes retour te doen. Janna is beroemd en daar is ze in het geheel niet zo blij mee. Janna zou dit jaar de Nobelprijs voor literatuur krijgen. Maar ze liet de jury weten nog niet toe te zijn aan weer een miljoen Zweedse kronen en miljarden extra kleuters die haar werk laten voorlezen in 200 verschillende vertalingen. Ze wilt geen aandacht meer voor haar schrijvende verleden. Liever kijkt ze vooruit. Ze heeft net weer een erotische thriller op de plank laten leggen onder haar andere alternatieve naam Joschka Kutjes. Integere maar introverte verhalenbundels voor geboeide minderheden en perverse laarzenlikkers. Joschka was nog niet het succesverhaal geworden dat haar uitgever ervan gehoopt had. Janna vond het heerlijk….Geen fanmail. Tweede keus Dylan lijkt ook niet onder de indruk van de prijs. Je artistieke leven is namelijk voorbij. Je bent een winnaar en alles erna kan niet meer meegenomen worden in de beoordeling. Janna wilt wel wat vaker Joschka zijn. Voor het geld doet ze het allang niet meer. Voor de roem ook niet……Ze doet het om de verveling tegen te gaan de laatste tijd. En een beetje om niet voor elf uur in de ochtend apestoned van haar balkon te pissen…..Janna kan slecht tegen drank en vloei. Janna wilt eigenlijk weg. Maar waar ze heen gaat moet ze nog bedenken. Met wie is niet de vraag. Ze is al jaren single en aan mannen heeft ze, net als aan kinderen, een schurfthekel. Eigenlijk heeft ze aan alle mensen een grondige pest. Zo eentje die van heel diep komt…..Alleen haar zuster kan ze dan wel enigszins pruimen. Nee, Frederique is wel oke. Zij stond dan ook model voor haar alternatieve ego Joschka. Totaal gestoord en toch lekker in de omgang. Ze hadden een keer gezoend met de natte lappe erin…Om te oefenen. Ze had nooit meer naar een mannelijke minnaar omgekeken. Mensen zijn doorgaans nogal voorspelbaar. Net als haar kinderboeken. Niet als haar volwassen repertoire, maar dat wist dan weer niemand. Was ze maar nooit gaan schrijven voor haar brood. Had ze…..Ach, het had haar onafhankelijkheid gebracht….Maar ook eenzaamheid en nijd in het wereldje. Ach ja, het wereldje. Het was een zielige club van egotrippers en talentloze hoogvliegers. Een mix van jaloezie en narcistische mindfuckers….Het wereldje was eigenlijk nog niet zo erg, het waren de netwerken rondom het wereldje waar ze van gruwde…vandaar dat ze elk jaar weer met haar vrolijkste gezicht naar de Frankfurter Buchmesse ging. Samen met de rest in een trein. Milieubewust en met veel zin. Enorm veel zin…Tommy ging ook mee! Maar dat was geen man, dat was haar redding als de barman de kroeg op de klip deed. Janna ligt bij haar zusje op de bank en doet een bekentenis. Fre, als je geen familie was geweest had je al mijn aardse bezittingen gekregen na een hopelijk roemruchte dood. Maar nu krijg je alleen mijn zusterliefde…Zolang ik het op kan brengen. Jij krijgt van mij geen nalatenschap en dus geen gouden kooi. Een leven waar je niks meer in hoeft te regelen. Geen geldig en miljoenen winnend lot om de rest van dit leven achterover te leunen zonder je creativiteit en inventiviteit aan te hoeven spreken om te overleven. Wees me maar ondankbaar na mijn dood door mijn graf structureel te negeren en elke avond te dansen op Joy Division…Frederique is stil. Klone

[26within]

Six

En loslaten…… Klone, laat het maar eventjes gaan jongen….Al dat verhaaltjesgeouwedoe met dito verschillende guiers en dito namen op alfabetische volgorde plus het geneuzel eromheen gaat je duidelijk niet in de koude kleren zitten. Hier, pak een halve liter…He, wat? Hier pak dan maar mijn allerlaatste herfstbok uit de koelkast en laat het even gaan jongen….Hoe kom je dan ook in godesnaam op een 26-delig literiaire modderschuit in ondiep vaarwater terecht zonder van te voren even een waarschuwing te geven aan je trouwe en vooral minder trouwe lezertjes (m/v)? Je kunt toch nagaan dat jouw publiek niet gewend is om ineens geconfronteert te worden met iets zonder kop en kont? Waar was je die dag toch met je gedachten….zes-en-twintig weken lang proberen zes-en-twintig personages aan elkaar te koppelen….Da’s voorwaar schier onmogelijk. Ga maar even mee naar de ontspankamer en ga daar maar even liggen op de sofa, dan doe ik even de opname-apparatuur aan en kunnen we werken aan een voorzichtig herstel richting smoelenboekmaatschappij. Zo, vind je het prettig dat ik naast je kom zitten, of zal ik je aankijken terwijl we terug gaan naar de essentie van jouw dwangneurose…Het schrijven van…..Van euhm…Hoe zal ik het netjes zeggen….Ja, het schrijven over niks en andere allerdaagse nutteloosheden. Althans, zo denkt de meerderheid er over als ik de laatste voorzichtige ramingen mag geloven. Ik persoonlijk vind jouw ongebreidelde maar opgekropte frustraties die er met tijd en wijle uitwapperen als een bejaarde havik op een troep pas gemaaide grassprietjes meer dan interessant studiemateriaal. Verplichte kost voor ons psychiaters….Hallo? klone?....Shit, hij ligt nu al te snurken als een bouwvakker met een verplichte ATV-dag….Klone, wakker worden!...Ja, ben je er weer? Ben ik weer in beeld? Je ligt bij je geestelijke bijstand in accute nood….Frederique van Toom, je weet wel, dat fretje met die dikke kabanja’s. Ik hoorde je laatst wel praten over mij tegen mijn assistent Sjoerd. Vind ik helemaal niet erg hoor. Liever een man met goede smaak en dat laat weten, dan dat je mij maar een saaie doos vind die ook nog eens veel te duur haar diensten aanbied. Laten we wel wezen, vijfhonderd euro voor drie kwartier is toch peanuts voor een succesvol schrijver met jouw status….Wat wil je doen Klone? Nee nee, opstaan is geen optie. Daar zijn je spiertjes nu veel te slap voor. En je wilt toch niet duizelig hier weglopen en per ongeluk tegen een liftdeur klappen met je ongeschoren bakkus? Of de bumper van mijn gloednieuwe Jaguar. Blijf maar lekker liggen jongen, dan vraag ik Sjoerd wel even om wat meer privacy. Ik heb hier namelijk het donkere vermoeden dat we ongemerkt weer in je verhalende relaxmodus terecht zijn gekomen. Je dwaalt onbewust af naar een wazig tussengebied waar alles kan en daar maakt je fantasie, je wilde onbeteugelde fantaseerdrift, weer eens genadeloos misbruik van. Waar wil je heen met mij meneer de schrijver? Wat gaat Frederique van Toom met jou doen als het aan je perverse grilligheid ligt? Je kunt zelf geen kant op nee, daarom heb je jezelf momenteel lekker geestelijk vastgelegd op deze sofa, mijn sofa. Geen controle meer over je boring verhaallijn of de echte rauwe realiteit. Gaan we verder met het verhaal of wordt je nu wakker in je eigen verwarring om te beseffen dat je definitief vastgeketend zit aan je 26 verschillende vrouwen die met een slap verhaal proberen al jouw aandacht op te eisen om vervolgens al je volgers weg te jagen op het smoelenboek? Of is dat misschien de bedoeling? Omdat je het niet meer zo leuk vind hier met al die angsthazen en onderbuikprekers zoals jij ze noemt? Dat oude kennissen ook wel eens niet meer in een ander straatje schijten, maar schaamteloos in je eigen voortuin? Ja, je Frederique is ook niet van gisteren…..Ik weet precies wat er in dat bolletje van jou omgaat….Nu? Nu denk ik dat je me vol op mijn rode lippen wilt pakken om maar te zorgen dat ik ga zwijgen…..Maar dat kan niet Klone. Ik wil dat je een keuze maakt deze avond Klone. Verlaat je je zelfgeschapen schrijversdoolhof bij de letter F en verander je de titel van deze weekopening in Frederique….Of ontken je zelf een behoorlijk probleem te hebben en maak je de reeks af. De keus is aan jou…Ga ik even koffie halen en wat luchtigers aantrekken…..What´s it gonna be boy? Yes or….Oh no! Zwetend van de angst werd uw schrijver wakker en in een reflex keek hij of er iemand naast hem lag…..Het was Christiane maar. Ze deed haar ogen open en keek hem liefdevol aan. Maar….Maar haar stem was van Frederique. Haar ogen schoten vuur en als verstijft probeerde hij zijn ogen weer te sluiten voor de realiteit. De realiteit die hij weigerde onder ogen te zien. De stem van Frederique werd steeds dwingender….Christiane veranderde voor zijn stijf gesloten ogen in zijn vrouwlijke psychiater….Waar is geestelijke bijstand als je hem nodig heb. Als een inktvis met opkomende oerdrift draaiden haar lange tentakels als boomwortels om zijn armen, benen en lijf….Hij hield zijn ogen stijf dicht, maar voelde de wurgende kracht van iets onoverkoombaars steeds sterker om zijn nek slingeren….Ik krijg geen adem meer, Frederique, je had me moeten helpen…Niet meesleuren in je val. Niet meesleuren in je eigen belangen. Laat me eindelijk zien waar mijn fantasie me heen kan slepen zonder een greintje van zelfreflectie. Laten we samen het diepe induiken en kijken waar het allemaal eindigt…..Waar het ophoud te wazigen en de zaken weer duidelijk worden…..Waar gaan we heen? Versuft keek hij om zich heen. Groene grassprietjes omsingelden zijn logge lichaam volledig. Hij tilde voorzichtig zijn hoofd op….Owww, koppiene! In een glimp zag hij zijn fiets op het zandpad liggen. Eerst maar eens op zijn knieen en daarna proberen te gaan staan. Toen uw luie chroniqueur eindelijk weer op twee benen stond en zijn caferacer van het pad trok om het als ondersteuning te gebruiken, wist hij het plots weer….Cafe de Gleunigen strontvleeg had hem opnieuw getackeld in het zicht van de toren…..Plat op de bek! Klone