#wat is autobiograifsch in hoeverre is dit mijn dagboek ooeheoeoheoeh

[zeepsmaak]

Treinreis II

Dit gaat niet over mijn tweede treinreis ooit, net als dat mijn vorige treinreis gezwets niet mijn eerste was. Het is wel chronologisch. Beide treinreizen zijn al even terug, maar beide zijn na de treinreizen waar ik aan denk tijdens deze treinreis. Treinreis ziet er ondertussen niet meer uit als een woord, sorry. 

Even heb ik mijn hoofd tegen het raam, maar ondanks dat het beter te doen is dan in de bus, is dat in de trein nog steeds niet heel prettig. Zoals je ogen haast trillen als je in de auto naar de afgebroken witte lijn staart, zo bewegen mijn ogen nu langs de palen langs het spoor, voor zover ze zichtbaar zijn in het donker. Het is helder, de sterren zijn er en ik neem aan dat de maan aan de andere kant staat, want die zie ik niet. Maar als de maan er niet is, vind ik dat ook prima. Iedereen verdient een avond vrij van tijd tot tijd. 

Ik weet niet of het ligt aan het feit dat ik weinig met de trein ga, maar ik onthoud per traject met wie ik dat traject af ben gegaan, wat we hebben besproken en of ik het leuk vond. De leuke onthoud ik beter, de saaie verlies ik of zijn meer treinreizen door mijn hoofd dan door het land, zoals deze. Is het de reis die je onthoudt als je eigenlijk alleen de sfeer en de gesprekken onthoudt?

Het is zomer, het is warm, iets met een hittegolf, mocht het iemand ontgaan zijn. Ook de trein en wij als passagiers moeten eraan geloven. Zo ‘s avonds gaat het beter. Ik drink wat water, probeer de sterren te tellen, maar na een stuk of vijf moet ik steeds opnieuw beginnen, omdat ik niet meer weet of ik die ene ster nu al heb gehad of niet. En is dat een ster of een vliegtuig of een UFO? Ik kan überhaupt niet veel verder tellen dan vijf. 

Ik denk aan de laatste keer dat ik in deze trein zat. Misschien was het niet per se deze trein, maar zeker dit traject. Ik herinner me hoe ik heb gelachen met mijn gezelschap van toen, hoe ik me zelden zo op mijn gemak heb gevoeld in zo’n kort tijdsbestek. Ik geloof dat het ook toen al avond was, maar het kan ook middag geweest zijn. Het is met een onderdrukte glimlach dat ik eraan terugdenk, het voelt zo stom om naar het niks te glimlachen in een ruimte vol mensen. Nadenken over goede, fijne, gezellige dingen; ik heb daar meer moeite mee dan nadenken over wat voor verschrikkelijke tyfuszooi dingen soms kunnen zijn. Het slechte valt makkelijker te relativeren, ergens achterin te stoppen, en ik weet niet of ik dat een goede of een slechte eigenschap vind. In ieder geval is het vervelend dat ik tranen achter mijn ogen voel duwen bij het denken aan een gezellig moment in de trein. Het heeft iets treurigs, alsof het hoogtepunt in mijn leven verdomme een treinreis is, want dat is het niet. Maar ik durf het wel toe te voegen aan de lijst hoogtepunten, wat misschien wel de langste lijst is die ik in mijn hoofd heb zitten. 

Ongemakkelijker dan glimlachen naar je eigen reflectie in het raam terwijl er om je heen een kleine horde mensen zit, is huilen naar je eigen reflectie in het raam terwijl er om je heen een kleine horde mensen zit. Ik huil niet, maar wel bijna. Ik dwing mezelf te gapen, omdat je daar ook natte ogen van krijgt, dan valt het minder op.